Recht van (tegen)spreken grootouders

Respect

Het draait allemaal om respect. Je ouders moeten respecteren dat jij en je kinderen geloven maar omgekeerd geldt dat ook. Zolang men elkaar over en weer niet probeert te bekeren is er niets aan de hand.
Het geloof in god is niet hetzelfde als het geloof in Sinterklaas. Geloven in een god komt voort uit een bepaalde filosofie en aard van karakter en dat zal heus niet verdwijnen als iemand beweert dat die bepaalde god niet bestaat.
Voor je kinderen is het goed om met verschillende inzichten in aanraking te komen. Vermits je ouders het geloof in jullie god niet belachelijk maakt. In dat geval kun je je ouders daar op aanspreken.

Met respect

Zolang het met respect gebeurd vind ik dat oma voor haar eigen mening uit mag komen. Mijn oma was bijvoorbeeld communiste en atheiste terwijl mijn moeder min of meer gelovig was (wisselde per periode van haar leven). Mijn oma had geen enkel geduld met geloofszaken en was soms hard in het uiten van haar mening. Achteraf denk ik dat ze dat best wat zachter had kunnen doen maar het feit dat ze voor haar mening uitkwam vind ik helemaal niet fout. Kinderen kunnen prima omgaan met verschillende meningen en gezichtspunten binnen de familie. Ik heb het nooit raar gevonden als kind dat mijn oma en moeder anders dachten over zaken. Overigens verschilden mijn vader en moeder ook wel van mening over dat onderwerp.

Mijn eigen moeder mag ook zeggen wat ze wil tegen mijn kinderen. Om bij geloof te blijven. Wij proberen onze kinderen wel een geloof bij te brengen in God. Mijn moeder vindt mij soms te veel met geloof bezig en ze vindt sommige van mijn ideeen op dat gebied een beetje vreemd. Dat mag ze vinden en ze mag ook best tegen de kinderen zeggen dat ze er anders over denkt. Overigens is zij veel minder hard met dat soort dingen dan mijn grootmoeder en ik denk dat het de juiste balans is.

Hetzelfde geldt voor politieke voorkeuren en andere dingen.

In principe vind ik dat de band tussen mijn moeder en haar kleinkinderen los staat van mij. Mijn moeder heeft alle recht om haar mening naar de kinderen te geven als die met bepaalde vragen en zaken komen. Daarnaast is het toch ook niet te doen om niet te zeggen hoe je over dingen denkt, zeker met oudere kinderen.

Een ander voorbeeld is dat ik nu semi tijdelijk een nichtje in huis hebt. Haar ouders denken over sommige dingen anders dan wij maar ik ga niet tegen nichtje liegen en zeg dat ik hetzelfde denk. Ik zeg mama denkt dit en ik denk dat en jij mag zelf weten wat je denkt. Geen waardeoordeel verder maar ook niet krampachtig niks zeggen.

Dezelfde vraag

Ik heb in Klaar voor het Leven dezelfde vraag gesteld. Ik vind zelf dat opa en oma best mogen zeggen wat zij geloven of vinden, als ze er maar bij vertellen dat iedereen over dit soort dingen weer anders denkt. Mijn man gelooft in God/Allah, ik niet. Mijn dochter weet dat. Ze ziet er op dit moment nog geen probleem in. Ik bedoel, papa houdt van voetballen, mama niet, is voor haar ongeveer hetzelfde. Een vaststaand feit waar je verder niet zoveel mee hoeft. Het staat haar uiteraard vrij om in de loop van haar leven te bedenken of zij zelf wel iets met God heeft, of met voetbal.
Groetjes
Massi

Niemands dochter

"In hoeverre hebben grootouders recht van (tegen)spreken in de opvoeding van hun kleinkinderen".

Als ik je vraag zo lees denk ik dat grootouders dat recht zeker hebben indien bijv. de veiligheid, gezondheid of ontwikkeling (bijv. bewust thuishouden van school zonder reden) van het kind in gevaar dreigt te komen. In zulke gevallen hebben grootouders het recht om de ouders op hun vingers te tikken en desnoods zelfs actie te ondernemen.

In alle andere gevallen hebben ze zich gewoon discreet op de achtergrond te houden. Ze kunnen best andere indeeen hebben over een (klein)kind volgens hun opgevoed moet worden, maar ze kunnen dit niet afdwingen en zeker niet via de rechter omdat zij nu eenmaal vinden dat het anders moet! Zij zijn nu eenmaal niet de ouders! Jullie zijn dat en de opvoeders! Niet zij!

Niet duidelijk geweest

Misschien dat ik in mijn vraagstelling niet helemaal duidelijk ben geweest. Het gaat hier niet om tegenspreken met respect, maar om afbreken wat ouders zeggen omdat grootouders er anders over denken. Dus:

'Die moeder van jullie moet jullie geen onzin bijbrengen, God bestaat niet'.

Of op het moment dat zij geheel ongevraagd binnen komt vallen en mijn kind mag iets niet, mijn kind oppakken, meenemen en pas terug willen brengen als 'mama fatsoenlijk doet.' Ging dan in dit specifieke geval om in het zand spelen net nadat er gedouchet was en vlak voor bedtijd. Gevolg dat ik moet gaan smeken of ik mijn kind terug krijg en ik uiteindelijk een uur na bedtijd een bemodderd kind mee naar huis kan nemen dat mij vervolgens zegt dat ik niet zo moeilijk moet doen...... Ik vond dat het niet langer kon en heb na vele gesprekspogingen het contact verbroken.

Ik weet wel dat wat bij mij gebeurde niet kon, maar vraag mij dus wel af hoe het zit met het recht op tegenspreken/ingrijpen door grootouders. Oke, met respect als het om geloof gaat een andere menign geven, akkoord, maar neem nou bijvoorbeeld het zand-voorbeeld. Wat mag een oma als ze het met zoiets niet eens is?

Sassie

Onze berichten hebben elkaar net gekruisd. Dank voor je reactie.

Eens met massi

Ik heb gelezen wat Massi schreef in Klaar voor het leven, en daar ben ik het helemaal mee eens.

Bij ons speelt het ook een beetje: mijn ouders zijn gelovig, en beschouwen dat, hoe ze hun best ook doen om zich open en/of tolerant op te stellen, als de weg, de waarheid en het leven. Ze zien het niet als een 'life style', waar je voor kunt kiezen of niet, maar veel absoluter. Hun drie kinderen (wij) zijn allemaal van het geloof afgevallen. Dat vinden mijn ouders in hun hart heel erg, hoewel ze het in de praktijk gelukkig niet zo laten merken. Maar mijn moeder heeft wel eens laten weten dat ze 'iedere dag voor ons bidt'.

Dat vind ik dus op mijn beurt weer erg. Ik vind het heel kwalijk dat mijn ouders hun eigen keuze wél als absoluut zien, maar de mijne daar niet gelijkwaardig aan kunnen stellen. Het wil er bij hen niet in dat ik overtuigd niet gelovig ben. Nou ja, dat nog wel misschien, maar ze vinden eigenlijk diep in hun hart dat ik dus gered moet worden.

Met hun kleinkinderen hebben ze dan ook een enorm dilemma, liefst zouden ze die weer introduceren in het koninkrijk des heren, met een bypass langs de ouders (wij). Ik ben de oudste dochter en ik had als eerste kinderen, en ik heb daar echt wel even serieus over moeten praten met mijn ouders. Uiteindelijk zijn we op het compromis uitgekomen dat ze ze wel mogen 'voorlichten', dus van mij mogen ze voorlezen uit de bijbel zo veel ze willen, of verhalen vertellen, en dat vinden de kinderen ook hartstikke leuk. Maar ze mogen het niet presenteren als 'de waarheid'.

Zelf probeer ik het ook zo te doen, ik zal nooit zeggen dat het onzin is om in God te geloven, maar ik zal altijd zeggen: Er zijn mensen die in God geloven. Omgekeerd wil ik dus graag dat mijn moeder zegt: Wij geloven dat dit zo is. En dat ze niet zeggen: Zo is het.

En dan, over respect gesproken: ik kan dus geen respect opbrengen voor mensen die wél zo absoluut zijn over hun geloof. Die tegen hun kinderen zeggen: Zo is het. Ik vind dat een vorm van indoctrinatie waar die kinderen zich niet tegen kunnen verweren. En dan maakt het niet uit wat voor godsdienst of andere overtuiging het ook is. Ik vind het allerbelangrijkste wat je een kind relativering bijbrengt, dat je altijd zegt: dit vind ik, of: dit vinden wij, of: zo doen we dat hier in dit land. Desnoods met een norm/waarde erbij: we vinden het onbeleefd als je zo doet, of: mensen kunnen gekwetst zijn als je dat zegt.

Dit zet mij dus regelmatig voor hoofdbrekens. Want ik wil dolgraag tolerant zijn, maar ik kan het niet opbrengen om het te zijn tegen mensen die hun overtuiging als de enige waarheid beschouwen. Die niet in staat zijn tot relativering.

Waarschijnlijk is mijn eigen 'geloof in relativering' ook weer een geloof dat ik met verve uitdraag, wat andere mensen dan weer niet begrijpen

Margje

Wat mag een oma als ze het met zoiets niet eens is?

In jouw concrete voorbeeld (spelen in de zandbak)
Dan mag een oma niets.

Ze kan rustig zeggen dat zij het er niet mee eens is, maar ze mag jouw gezag niet ondermijnen door het kind af te pakken en om dan toch in de zandbak te gaan spelen.

Ik heb alleen het idee dat dit niet gaat over verschillen in opvoeden, of in wat wel of niet mag, maar domweg over macht.

Zoals ik het lees, wilde jouw moeder kostte wat kost de macht hebben om te bepalen wat jij en jouw kinderen wel of niet mochten doen, en accepteerde ze jouw positie als moeder (met macht over haar kinderen) niet.

Gewoon een ordinair machtspelletje dus.

Als jouw ouders

jullie opvattingen over júllie geloof niet met respect behandelen, mag je van ze verlangen dat ze dat wel doen. Een normaal gesprek over elkaars opvattingen is natuurlijk nooit verkeerd, maar uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat vaak is.
Ik vind dat je altijd respectvol met elkaars meningen om moet gaan, maar daarbij speelt mee in wiens huis je bent. In óns huis gelden onze opvattingen. Iemand in ons huis regelrecht beledigen door een ander mijn opvattingen bij ons thuis op te dringen past niet in mijn karakter, maar ik vind wel dat ik in ons huis er recht op heb om kenbaar te maken wat mijn opvattingen zijn. Dus ook als ik weet dat een gast die opvattingen niet deelt. Als een ánder in ons huis opvattingen verkondigt die ons tegen de borst stuiten mag ik diegene vragen weg te gaan. Omgekeerd geldt hetzelfde.
Verder mogen opa en oma van alles vinden, maar die woorden gaan meestal het ene oor in en het andere oor uit. Dat maakt het een stuk makkelijker

Wettelijk gezien

In mijn huis gelden mijn regels. Daar heeft mijn moeder zich aan te houden. In haar huis gelden haar regels. En dus wordt daar aan tafel gebeden, en lezen mijn kinderen een stukje uit de bijbel. Ik zit daar tandenknarsend bij, maar houdt me in. Ik respecteer mijn moeder daar in. Ook omdat ik zie dat het de kinderen geen kwaad doet. Niemands dochter, jouw moeder heeft geen recht om het kind uit de zandbak te grissen, zodat jij moet smeken het kind terug te krijgen. Als je het heel strikt wil stellen onttrekt ze het kind dan aan het ouderlijk ontzag. En dat is verboden.

Margje

Voor jouw moeder is het natuurlijk een grote bron van zorgen omdat het voor haar niet als een persoonlijke waarheid geldt maar als een absolute waarheid. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld (inmiddels overleden) was er altijd zeker van dat ik en de kinderen naar de hel zouden gaan als we ons niet bekeerden tot haar geloof. Dat was niet onaardig bedoeld van haar maar dat was gewoon voor haar de absolute waarheid, net zo waar dat als het feit dat 's nachts de zon niet schijnt of dat na de winter de lente komt. Dat kon ze dus ook niet relativeren en ze maakte zich er echt tot op het einde toe oprecht zorgen over. Dat kan je natuurlijk ook niet wegredeneneren verder.

Ik begrijp vanuit je moeder dus wel dat ze het echt als een belangrijke taak ziet om haar kinderen en kleinkinderen weer tot het geloof te krijgen.

Dat werkt inderdaad zo

maar dat neemt niet weg dat ouders/schoonouders moeten accepteren én respecteren, dat hun kinderen anders kiezen. Mijn schoonmoeder vindt het zielig dat we onze kinderen niet katholiek opvoeden. Alleen al door het woord 'zielig' te gebruiken kwetst ze ons. Ik weet wie het zegt, dus ik til er niet écht zwaar aan, maar zij beseft niet dat ze een grens passeert door onze keuzes als fout en zielig te typeren. Als wij dat omgekeerd doen is het huis te klein. Iemand van haar leeftijd heeft meestal niet meer de flexibiliteit om mee te buigen met een ander, dat accepteer ik op mijn beurt, maar leeftijd is geen vrijbrief om alles te mogen zeggen.

Ehhhm

Niemands Dochter heeft misschien wel een voorbeeld aangehaald van het geloof en daarmee de indruk gewekt dat het alleen daarom draait, maar ik krijg de indruk dat er hier veel en veel meer speelt, namelijk een oma die gewoon haar dochter absoluut als moeder niet accepteert en dat op een werkelijk walgelijke manier ondermijnt.

Nee, zo'n mens zou er bij mij nooit meer inkomen. Inleveren die sleutel en tabee….weg ermee!!!

Klopt....

Klopt....geloof was een van de vele voorbeelden. Mijn moeder nam keer op keer maatregelen als ze vond dat ik het niet goed deed. En dat was eigenlijk altijd het geval. Wat ik ook deed. Terwijl ik toch echt goed ben voor mijn kinderen. Ik heb het contact verbroken en het antwoord is een rechtszaak om de kinderen op te eisen.

Ik hoop

dat geen weldenkende Rechter in het gezwam van je moeder stijgt. Allemachtig. Die lui hebben wel wat beters te doen zeg dan zich bezig te moeten houden met het aanhoren van dit soort oeverloze gezwam van een duidelijk notoir psychiatrisch geval. Ik zou echt pislink worden van zo'n vrouw als ik die rechter was! Ben trouwens echt benieuwd wat ze die rechter allemaal op de mouw speld!

Zou

je moeder wel in de gaten houden. Weet niet of ze al trukjes geflikt heeft met bureau Jeugdzorg, maar die slaan dat soort kul verhalen wel op in een dossier. Weet niet of er al het een en ander voorgevallen is? Ik zou wel EISEN om dat eruit te laten halen. Zulke dingen (ook al is het klinkklare onzin) gaan gauw een eigen leven leiden…..Een schoonzusje van mij heeft dit aan de hand gehad met de moeder van haar ex-man. Die bewuste oma wilde koste wat het kost haar kleinkind opeisen en bedacht gewoon allerlei verhalen van mishandeling en verwaarlozing die totaal uit de lucht gegrepen waren. Gevolg was wel dat schoonzusje een brief kreeg van Jeugdzorg waarin ze zich kon verantwoorden!

Als je de kracht hebt, zou ik HAAR AANKLAGEN wegens gederfde levensvreugde, beschadigen van je goede naam en onterechte verdachtmaking en een fikse schadevergoeding eisen!!! maar dat is mijn mening uiteraard.

Iedereen heeft recht op zijn mening

en als er sprake is van enige beschaving dan weet je wanneer je die mening beter voor je kunt houden of zeer bescheiden kunt ventileren.

Respect vind ik een irritant woord, sorry. Als mensen de welbekende zin ' Met alle respect hoor, maar...' uitspreken, dan is dat respect allang gevlogen.

Ik vind het geen enkel probleem als oma een andere opvatting heeft dan ik. Kinderen kunnen daar prima mee omgaan. Mensen denken nu eenmaal verschillend, de wereld is er vol van.

Niemands dochter,

"Wat mag een oma als ze het met zoiets niet eens is?"

Helemaal niks. Ze hoeft het er niet mee eens te zijn, maar jouw gezag als moeder ondermijnen is hartstikke fout.

Zij heeft haar macht willen laten gelden door jouw kind mee te nemen en jou te laten smeken om hem weer terug te krijgen.

Ik heb hier geen woorden voor.

"Ik heb het contact verbroken en het antwoord is een rechtszaak om de kinderen op te eisen."

Ik mag toch open dat ieder weldenkende rechter hier niet in meegaat.

Sassie zegt het al wat ik eigenlijk ook denk: hou haar in de gaten. Mensen zoals zij zijn tot alles in staat.

Ik wens jullie heel veel kracht toe.....

Al zo veel gebeurd.....

Lieve meiden (toch?),

Ik schreef het een paar draadjes hierboven ook al. Er is al zoveel gebeurd, mijn moeder heeft al zo vaak 'maatregelen' genomen toen ik niet deed wat zij wilde. Maar ik kan het hier omwille van de herkenning neit uitleggen, want ook dat zou dat acties leiden.

Het probleem met die rechtszaak is dat haar verhaal heel anders is dan het mijne. Ook het beeld dat zij hier schetst kan ik hier niet neerleggen, maar er blijkt niet direct uit dat zij gewoonweg alles wil bepalen, het zet erop in dat ik het niet kan en ze dit dus wel moet doen. Voor de kleinkinderen.

Ja, ik weet het. Het is heel erg. En ik denk ook niet dat het zo gemakkelijk gaat, maar het blijft spannend tot de rechtszaak. Je zult maar net die rechter hebben die het allemaal wel heel zorgelijk vindt. Dan kun je dus dag zwaaien naar je kindertjes.

Dus….

zorg dat jij je zaken op orde hebt. Zij probeert de boel dusdanig te manipuleren door de indruk te wekken dat jij het als moeder niet kan.

Wat zegt je psychologe over je kwaliteiten als moeder? Dat is toch een expert mag ik hopen, net als bijv. een huisarts. dat zijn wel gezaghebbende figuren. Hebben jullie zelf een avocaat of kun je een beroep doen op bureau rechtshulp?

Jouw moeder is degene die absoluut op alle fronten tekort geschoten is als opvoeder en nu ook als oma!! ben eigenlijk heel benieuwd wat een instantie als bureau Jeugdzorg daarvan vindt. Ik bedoel, een oma die het leven van een moeder en kleinkinderen buwust KAPOT aan het maken is door kleinkinderen te kidnappen (wat dat doet ze) om moeders te dwingen te doen wat oma wil. Dit doen zware criminelen ook! Heeft ze er wel eens bij stil gestaan wat DAT met kleinkinderen en kinderen doet!! Ineens weggehaald worden bij je moeder! ZIJ is degene die aan het mishandelen is!!

Ik weet niet wie hier ervaring heeft met bureau jeugdzorg. Kunnen die niet eisen dat oma WEG MOET BLIJVEN bij haar kind en kleinkinderen in het belang van de kinderen?!! Is dat een mogelijkheid? Puur een vraag hoor want ik ben daarin niet thuis, maar ik probeer mee te denken!

Nee joh!

Dan kun je echt geen dag zwaaien tegen je kindertjes, ben je mal? Er zijn toch tientallen mensen om jouw gezin heen die kunnen getuigen dat jullie prima ouders zijn en dat de kinderen niets te kort komen? Denk je echt dat een rechter kinderen weghaalt bij ouders omdat een (1) persoon beweert dat de ouders onmachtig zijn? Als je een rechter treft die het zorgelijk vindt, zal er verder onderzoek plaatsvinden en komen ze vanzelf op de waarheid: je moeder is (sorry) niet goed bij haar hoofd. Heel erg naar voor jou, voor haar en voor iedereen die erbij betrokken is, maar geen reden om een gezin uit elkaar te rukken.
Ik wens je trouwens wel veel sterkte toe. Wat een akelig verhaal. Laten we hopen op de best mogelijke afloop: dat jullie werkelijk bevrijd zullen zijn van haar bemoeienis.
Groetjes
Massi

Niet alle reacties gelezen

maar ik vind dit best moeilijk hoor. Als er weer eens een familiedrama voorvalt of met zulke verhalen als Savannah etc. dan denk ik ook wel eens: "waar waren de grootouders dan?" Bij mijn schoonzus zie ik ook wel eens eea niet goed gaan, ze is weduwe en kan het af en toe gewoon niet meer aan. Wij proberen als (schoon)familie toch wel vinger aan de pols te houden. We hangen dus als familie ook nooit de vuile was buiten, want het laatste dat we willen is bemoeienis van buiten (jeugdzorg), onze stelregel is dat als het echt niet meer gaat de kinderen beter af zijn als het binnen familie opgelost kan worden dan dat jeugdzorg zich ermee bemoeit.

Tonny

"Ik vind het geen enkel probleem als oma een andere opvatting heeft dan ik. Kinderen kunnen daar prima mee omgaan. Mensen denken nu eenmaal verschillend, de wereld is er vol van."

Ik had er toch wel erg veel moeite mee als mijn schoonmoeder in het bijzijn van mijn kinderen opmerkingen maakte als: Alle Marokkaanse jongens op een scooter hebben die scooter gestolen, want ze hebben zelf geen geld want ze werken nooit.

skik

Niemands dochter

Ik wil je heel veel sterkte wensen, wat moet dit allemaal moeilijk voor je zijn!

skik

Oma

Tonny, ik vind het ook geen probleem als o.a. mijn schoonouders anders denken dan ik, dan wij. Dat is redelijk normaal. Maar het is toch anders of het mijn schoonouders zijn of bijvoorbeeld mijn zus of collega's. Met die mensen ga ik de discussie wel aan, maar met oma lang niet altijd. Het klinkt niet aardig, ik moet het toch even zo zeggen om het duidelijk te maken, maar we vinden vooral oma zo verschrikkelijk dom en bekrompen in haar opvattingen en uitspraken. We kunnen er vaak met onze pet niet bij. Soms gaat het mis en kan vooral mijn man zich niet beheersen en gaat tegen haar in. En dan merk je dat het alleen maar voor veel ophef zorgt en dat al die ophef verder totaal nutteloos is. We reageren ons dus meestal maar af als ze weer weg zijn. We moeten onze ontzetting over zoveel domheid en bekrompenheid dan even luchten en de kinderen doen daar aan mee. Als oma en opa er zijn, zijn ze beleefd een aardig tegen ze. Oma bedoelt het ook echt allemaal heel erg goed, maar wel binnen haar beperkte blikveld.

Beleefd en aardig

'Als oma en opa er zijn, zijn ze beleefd een aardig tegen ze. Oma bedoelt het ook echt allemaal heel erg goed, maar wel binnen haar beperkte blikveld.'
Dat is dan toch prima, dat is een beschaafde manier van met elkaar omgaan. Dat jullie als oma weg is even uitblazen samen, da's logisch. Doet zij misschien ook wel samen met gelijkgestemden

Skik

'Ik had er toch wel erg veel moeite mee als mijn schoonmoeder in het bijzijn van mijn kinderen opmerkingen maakte als: Alle Marokkaanse jongens op een scooter hebben die scooter gestolen, want ze hebben zelf geen geld want ze werken nooit.'

Ik snap je ergernis.

Maar ik snap er ook niks van als midden op een werkdag vijf NoordAfrikaanse jongens in hun BMW met de raampjes wijd open en de radio aan de blowdampen laten verwaaien naar voorbijgangers. Dan krijg ik toch echt de indruk dat zij op een ongebruikelijke manier aan hun spullen komen en dat een geregeld leven met werk en een normale structuur hen onbekend is.
Het is niet het hele jaar vakantie en we kunnen ook niet allemaal rentenieren van opa's erfenis.