Relatie& beide kinderen
Hallo!
Graag zou ik hier steun en tips vinden. Ik weet dat het lastige situatie en juist nu heb ik even die steun nodig die ik prive niet kan vinden.
Sinds anderhalf jaar heb ik een relatie met iemand die ook kinderen heeft.
In het begin hebben wij zonder kinderen afgesproken, weekendjes weg ect. Na een tijdje kwamen de kinderen in beeld, hij was hier altijd al erg beschermend mee en dat is prima.
Nu hebben wij 4 weekendjes samen gehad met de kinderen. Zijn kinderen groeien op in een grote stad in het westen waar weinig mogelijkheid tot zelf buitenspelen is/ geen "sociale" controle ( buren onbekend) ectect, tegenover mijn wereld op het platteland in een dorp waarbij kinderen altijd samen hele dagen buiten spelen en hier iedereen elkaar kent.
Mijn kinderen zijn een stuk vrijer hierdoor en leren al snel de regels van buiten. Zijn kinderen niet en tijdens weekendje weg werd dit ook duidelijk.
Besproken dat we dit respecteren en kinderen die tijd om te wennen aan deze verschillen, zijn kinderen vonden het geweldig hier en waren met iedereen lekker aan het spelen.
Nu heeft hij het met zichzelf in de knoop en is 380 graden gedraaid in het "samensmelten " van onze gezinnen.
Hij wil soms wel een middagje afspreken maar het geplande "weekje vakantie wat hij mij vroeg" ziet ie toch vanaf. Het gaat hem te snel en hij is erg beschermend ineens met als verklaring " zo ben ik". Hij wil dit veranderen en wilt leren. Na prima ik steun hem hierin en niemand is perfect, ik ook niet!
Ondanks dat ik hem ergens begrijp en hem goed recht is dit te uitten, merk ik dat ik moeite heb hiermee en het me kwetst. Eerst helemaal disney waarin hij vooral het voortouw nam daarin wat betreft gezinnen naar een soort dramaromansch waarin er ineens een scheiding plaatsvind tussen de kinderen.
Nu denk je goh klikt het dan niet/geen acceptatie maar dat is er dus wel. Kindertjes zijn vrienden en hebben al meerdere keren hun "oke" heid uitgesproken over onze relatie. Accepteren mij en die van mij hem.
Wat er dan ineens plaatsvind weet ik niet en hij ook niet behalve dat hij het wil aanpakken met hulp.
Nu zie ik op tegen de feestdagen omdat het geforceert lijkt.
Oke geen weekje samen maar een dagdeel of toch ieder zijn eigen feestdagen vieren en maar zien hoe het loopt. Of het even laten gaan....
Ergens denk ik tjeee ik heb helemaal geen zin in dit moeilijke gedoe anderszijds denk ik: Joh het komt goed geef het tijd.
Ik hoef niet samen te wonen( veel te leuk hier!)en ook echt niet hele weekenden samen te zijn. Maar ineens helemaal niet meer of alleen op zijn tempo.....
Ik probeer het te snappen en te begrijpen maar hij kan ook geen perspectief geven wanneer dan wel. Naar mijn idee moeten we ermee dealen en ons weg erin vinden door te doen. Net zoals nu, we doen al af en toe. Hij ziet die van mij al veeeel meer dan ik zijn kinderen/de kinderen samen.
Gosh ik lijk wel een zeikert en daarom typ ik hier groot deel om te leren of tips te krijgen dat ik het loslaat en het me niet zo aantrek.
( kids zijn onder de 10 jaar)
Tips? Ik probeer en wil het goed doen. Dit is voor mij ook de eerste keer dat ik een relatie heb met iemand die ook kinderen heeft.
Groetjes
Help me ff
Klinkt lastig. Wat is precies zijn probleem? Is het zijn probleem of is er een ex op de achtergrond die ook wat vindt en dat dat invloed heeft.
Ik kan me nl voorstellen dat als bijvoorbeeld de kinderen in het donker nog mogen buitenspelen of zo laat mogen thuiskomen als ze willen (ik noem maar wat) dat dat misschien niet zo goed beviel? Of begrijp ik het nou verkeerd?
Buitenspelen
Ex is niet het probleem. Volledige acceptatie
Neee! Lampen aan is direct naar binnen.
In de zomer gewoon 19uur en alleen in bepaald gebied.
We hebben wel echt strenge regels voor buiten spelen.
Zijn geen straat schoffies haha!
Verstandig
Rustig aan doen is gewoon verstandig en gevoelens zijn niet altijd duidelijk te vatten in concrete wensen.
Twee gezinnen samenvoegen (of je nu wel of niet helemaal gaat samenwonen) is gewoon lastig en juist als het allemaal met enthousiasme wordt ontvangen kan dit ook voor onzekere gevoelens zorgen.
Misschien waren zijn kinderen wel zo enthousiast dat ze hebben gezegd dat zij wel naar het platteland willen verhuizen. Of misschien niet eens gezegd, maar misschien is dat wel op de een of andere manier in zijn hoofd gesprongen. Van zo'n gedachte (of iets vergelijkbaars) kun je flink schrikken, zonder dat je het precies kunt uitleggen.
Een relatie die 'helemaal Disney' is, vind ik sowieso iets twijfelachtigs, dus misschien is het wel goed dat er iets meer frictie is. Dat dwingt jullie om met elkaar in gesprek te gaan en brengt je af van de illusie dat jullie wel eens even fijn zouden gaan samensmelten.
Ik heb begrepen dat het grootste probleem in samengestelde gezinnen is, wanneer mensen denken dat het vanzelf gaat. Dus nee, je bent geen zeikerd, je bent gewoon geconfronteerd met moeilijkheden die bij dit proces kunnen horen. En het kan ook zijn dat over een poosje jij degene bent die vindt dat dingen te snel gaan, of te intensief worden. Dus als je bij elkaar wilt blijven, blijf dan goed met elkaar afstemmen en accepteer dat de ander er anders in staat dan jij.
Wim wam
Dankjewel voor je reactie.
Wij praten gelukkig erg goed en veel.
Het is denk ik ook een stuk nieuwigheid en zoeken naar wat eigenlijk "juist" is.
Ik heb geen referentie kader bij vriendinnen of familie, weet niet wat " hoort" en of we het goed doen.
Ergens vind ik het prima maar omdat toen ik er in mijn omgeving ( lees allemaal al eeuwig bij elkaar, getrouwd ectect) probeerde te praten riepen ze meteen: Wegwezen dit wordt hem niet dit dat.
Vandaar hier mijn bericht voor tips of ja "rust" dat zoiets hoort.
Dat het rustig aan moet is zeker alleen zo ineens stappen terug vind ik weer eng.
Tips en advies blijven welkom. Daar leer ik van 
Herkenbaar
Het was ook onze valkuil: in het begin leek het best aardig te gaan, wij samen met onze dochters van 13. We deden allevier alsof het prima was. Maar af en toe een avond eten met zn vieren is echt een ander verhaal dan een samengesteld gezin vormen. De dochters kregen ineens slaande ruzie over iets met social media en tot overmaat van ramp ging zijn ex zich ermee bemoeien en zich openlijk afvragen of ik mijn dochter niet wat beter kon opvoeden (we hadden elkaar nog nooit ontmoet). Dus ja dat was einde "gezellige" avonden en de dochters waren niet alleen elkaar maar ook onze relatie helemaal zat. Dat was allemaal in het eerste half jaar. En we vonden nog wel dat we zo rustig aan deden! We hadden eigenlijk geen flauw idee.
Ik heb me in die tijd zwaar onder druk gezet gevoeld door mijn dochter om de keuze te maken: hij eruit of ik eruit. Ik heb die keuze nooit gemaakt. Hij kwam toen 1x per week bij ons, er is geen vader of ex waar zij heen kon. Mijn vriend heeft toen gas teruggenomen en ik vond dat allemaal verschrikkelijk, maar ik zag ook wel dat er eigenlijk geen andere oplossing was.
Wat onze relatie heeft gered is dat wij jarenlang één vaste avond hadden per week, bij hem thuis, zonder kinderen, zonder telefoon, van 18 tot 22:30 uur.
De ex is bijgedraaid en na een jaar hebben we samen ergens koffie gedronken en dat viel eigenlijk allemaal best mee. De dochters zijn langzaamaan onze relatie gaan accepteren en laatst kwam er één met het idee om samen ergens te gaan eten. Ja en toen ging de horeca weer dicht, haha 
. Ze zijn inmiddels 19. Samenwonen is nog lang niet aan de orde.
Het is niet helemaal jullie verhaal natuurlijk, maar wat ik zeggen wil is dat helemaal niemand je kan vertellen hoe je het moet doen of hoe je moet reageren als je vindt dat jij degene bent die wel erg veel water bij de wijn doet. Het was (en is) voor mij heel erg belangrijk dat ik al mijn zieleroerselen en twijfels kan bespreken met hem en me daarin gekend voel, ook als er geen oplossingen zijn (ja, de relatie verbreken, maar daar was geen sprake van).
Ik heb wel vrienden met samengestelde gezinnen en nieuwe relaties met volwassen of puberkinderen. Ze vonden eigenlijk allemaal dat mijn dochter mij wel wat meer zou moeten "gunnen" met haar 14 jaren en dat mijn vriend wel wat resoluter tegen zijn ex kon optreden. Daar had ik dus echt helemaal niks aan. Het was en is schipperen en een leven willen hebben in harmonie met al mijn dierbaren. Daar horen wat mij betreft geen harde keuzes of met vuist op tafel slaan bij.
Beter ten halve gekeerd...
... dan ten hele gedwaald. Ik denk dat het goed is dat je vriend op de rem gaat staan. ‘Samensmelten’ van twee gezinnen gaat over het algemeen niet goed, Google maar eens op samengestelde gezinnen en je weet dat je daar voorlopig heel rustig aan mee moet doen. Als je geen zin hebt in moeilijk gedoe kun je beter alleen blijven tot de kinderen de deur uit zijn 
Verder begrijp ik uit je bericht niet wat nou precies het probleem is. Is hij strenger dan jij naar de kinderen? Wil hij niet alle weekenden samen zijn? Realiseer je ook dat de kinderen het nu misschien nog leuk vinden (kinderen onder de tien kunnen natuurlijk nooit een relatie goedkeuren, ze hebben geen idee wat dat betekent), maar dat dat later helemaal anders kan zijn. Waarschijnlijk zullen ze over een paar jaar in de weekenden gewoon thuis willen zijn ipv elke keer naar je vriend verkassen of andersom. Goed dus om even pas op de plaats te maken en te bekijken hoe jullie rustig stappen hierin kunnen zetten die voor iedereen goed zijn. En hulp daar bij vragen lijkt me helemaal niet verkeerd, het is echt ingewikkeld om dit goed te doen.
voorbeelden
Kan je wat voorbeelden noemen van wat hij lastig vindt? Het gaat dus niet om samensmelten van het gezin of samenwonen, maar gewoon zo nu en dan eens een weekje of weekendje met beiden gezinnen wat nu ineens niet meer zo'n goed idee is voor je vriend?
Ik woon zelf in een groot dorp en was ook niet zo loslaterig met mijn kinderen, laat staan als je in een nog drukker gebied woont, dan zijn de regels echt anders (en ook nodig) Ik zou ook wel tijd nodig hebben om mijn kinderen wat losser te laten, toen mijn dochter 9 jaar was, mocht ze voor het eerst naar het zwembad met een paar vriendinnen (die vriendinnen waren 1 jaar ouder en hadden allebei een grote broer/zus) dus waren al veel vrijer opgevoed dan mijn oudste. Ik vond dat toen heel lastig, van die kinderen die 'alles mochten'. Na een tijdje ging het wennen, maar iedere keer moet je die grens weer opnieuw verleggen. Dus ik denk dat je dat verschil hun hele jeugd gaat houden, dat jouw partner (samen met de moeder van de kinderen) altijd wat achter loopt met het loslaten. Als je dat kan proberen te begrijpen, dan denk ik dat je er best wel komt, als jouw kinderen dat op een gegeven moment ook snappen, dat jullie bij het samen zijn een beetje meer zijn kant op bewegen qua vrijheden. Dat hij het tempo mag bepalen.
En wie weet draait het over een aantal jaren om, dan gaan zijn kinderen naar uitgaansgelegenheden in de stad, en vind jij dat wel ver/druk/spannend voor jouw kinderen.
Nienke
'Zijn kinderen groeien op in een grote stad in het westen waar weinig mogelijkheid tot zelf buitenspelen is/ geen "sociale" controle ( buren onbekend) ectect, tegenover mijn wereld op het platteland in een dorp waarbij kinderen altijd samen hele dagen buiten spelen en hier iedereen elkaar kent'
Woont je vriend in hartje Amsterdam dan? Want verder ken ik hier in het westen eigenlijk geen (grote) steden waar kinderen niet kunnen buitenspelen en waar mensen hun buren niet kennen.
Loslaten
Hoi!
Het zit hem vooral in angst en dat hij vindt dat zijn jongens minder assertief zijn. Zijn zoons vinden sociale aspecten moeilijk volgens hemzelf maar geeft aan dat ze goed met mijn jongens omgaan( zelfde leeftijd als mijn kinderen)
Ik wil het tot wat nuanceren over het " loslaten" Mijn kinderen worden niet losgelaten en mogen alles maar zomaar doen. Wel mogen ze hier in het buurtje rondlopen en spelen met de andere in de speeltuin op de hoek. Hier hebben wij ook gewoon duidelijke regels en afspraken.
Op dit moment zijn we niet bezig met samensmelten zoals in de zin als ik het gelezen heb(elk weekend samen, alle vakanties ect) van bijv de 6 weken zomervakantie zijn we 2 nachtjes met de kinderen weggeweest daarna tot aan onze herfstvakantie niks meer en in de herfstvakantie 1 nachtje.
En 2 x in afgelopen maanden naar een speeltuin of iets.
Naar mijn idee fijn, kalm aan. Maar dit dat is al teveel schijnbaar en wilt nu echt helemaal niks meer samen doen omdat zijn angst/controle drift erg( wat hij zelf zo benoemt) erg op speelt.
Ook gevraagd wat kan helpen/ beter kan of dat hij vind dat we er te verschillend instaan wat betreft opvoeding of iets. Maar dit vond hij niet en zei: opvoeding komen we zeker uit.
Gevraagd of de kinderen moeite hebben met ons door een gebeurtenis of iets, ook dit was niet het geval.
Hij blijft erbij dat het bij hem ligt en hij zo is van zichzelf en daardoor alles lastig maakt.
Ik wil hem die ruimte geven dus heb gezegd naja prima dan doen we stappen terug maar ergens blijft dan een kwetsend gevoel over.
Nogmaals ik wil niet samenwonen en dit kan echt nog wel jaareeen duren omdat we dan richtig het westen zullen gaan ipv hij naar hier. En daar ben ik al erg kalm aan in.
Maar ik ben gewoon echt even de juiste spoor kwijt van wat nu goed is. Doe ik er goed aan?
Feestdagen
'Oke geen weekje samen maar een dagdeel of toch ieder zijn eigen feestdagen vieren en maar zien hoe het loopt. Of het even laten gaan....'
Ik zou even je eigen spoor trekken. Maak afspraken, bijvoorbeeld voor de feestdagen, zoals je dat normaal ook zou doen (binnen de mogelijkheden van de coronamaatregelen) zonder rekening met hem te houden. Want anders voelt hij zich misschien onder druk gezet en dat wil hij blijkbaar niet. Houd natuurlijk wel contact. Als jullie elkaar gaan missen (of als bij hem de paniek wat gezakt is) kun je altijd wel een moment vinden om alsnog af te spreken.
Het lijkt alsof hij zich ineens realiseert wat deze relatie inhoudt (of kan inhouden) en daarvoor terugschrikt. Of het bindingsangst is of specifiek aan jou ligt, zal moeten blijken. Maar in beide gevallen is het raadzaam om je eigen ding te blijven) doen.
angst/controledrift
"Maar dit dat is al teveel schijnbaar en wilt nu echt helemaal niks meer samen doen omdat zijn angst/controle drift erg( wat hij zelf zo benoemt) erg op speelt."
Merk je meer van zijn angst/controledrift?
Ik vraag het even.
Want als hij zelf al zegt dat hij er last van heeft, dan kan dat nog wel meer (gaan) spelen in jullie relatie. En dat kan het moeilijk gaan maken.
Zeker als je op termijn wel wilt gaan samenwonen met hem.
Als hij een probleem heeft (angst/controledrift), dan zou het hem sieren (en vooral heel fijn zijn voor hemzelf, maar in dit geval ook voor jou!) als hij dat zou aanpakken. Mensen die hun kop in het zand steken terwijl ze duidelijk een probleem hebben, tja.... is dat handig als relatiemateriaal?
Heeft hij geleerd van zijn scheiding?
Ik bedoel daarmee: ziet hij zijn eigen aandeel in het mislopen van die relatie? En heeft hij daar wat mee/aan gedaan?
En jij?
Lijkt mij belangrijk dat je leert van je ‘fouten’ en dat je ze niet herhaalt. Als die controledrift mee speelde bij zijn scheiding is het extra belangrijk dat hij er wat aan doet.
Herkenning
Hier een samengesteld gezin. Ik kan me van het begin, toen we begonnen met af en toe met zn allen iets samen te doen, herinneren dat ik heel beschermend naar mijn eigen kind was in het contact met zijn kinderen. Bang dat die ondergesneeuwd zou raken, en dat ze niet goed voor zichzelf op zou durven komen. Ik lag er als een tijger voor. Dus herken jouw vriend wel, en zijn angst.
Het duurde best een tijd voor ik inzag dat mijn gedrag niet helpend was, en dat ik mijn kind zeker niet hielp door alles proberen voor te zijn. Het heeft nog langer geduurd voordat ik het los durfde te laten. Sterker, we zijn bijna 10 jaar verder en het speelt nog af en toe de kop op. Maar inmiddels weet ik ook dat ze prima voor zichzelf kan opkomen.
Kun je het je vriend vragen, wat zijn achterliggende gevoel is? Waar is hij bang voor?
Herkenning
Ik denk wel dat hij geleerd heeft van zijn scheiding vandaar zijn stap naar hulp. Ook ik heb hem dat gezegd dat ik het idee heeft dat hij precies zelfde doet als bij haar alleen ik dat niet accepteer en er dan liever een punt achter wil zetten.
@Poms wat ontzetten fijn om te lezen dat je het herkent. Wat heeft jou partner gedaan destijds? Wat hielp jou? Want zoals jij het omschrijft matcht het in grote mate met hem.
Hij woont in Rotterdam. Ik ken Rotterdam niet goed en ben daar niet echt buiten( we zijn dan met zijn 2en). Ik hoor het van hem en zijn visie ect.
Ik weet dus niet of het echt zo gaat daar
Nienke
Toen we na een aantal jaren besloten om de gezinnen wel samen te voegen zijn we preventief in relatietherapie gegaan, bij een therapeut met kennis van samengestelde gezinnen. Dat heeft ons goed geholpen, oa op het punt dat ik zo de drang voelde mijn kind te beschermen. Die therapeut vroeg me wat ik het meest belangrijk vond in de opvoeding van mijn kind: voor mij is vooral zelfstandigheid heel belangrijk. En door die vraag begreep ik pas dat mijn gedrag (haar beschermen tegen de kinderen van mijn partner) dat juist in de weg stond. Ik ben gaan oefenen met het te laten gaan en te zien wat er gebeurde tussen de kinderen. En leerde daardoor dat het vaak prima ging. Daardoor verdween uiteindelijk mijn angst. Meestal dan
ik zou denken...
misschien ben ik te negatief, maar zelf zou ik denken dat het helemaal niet zoveel met de kinderen te maken heeft. Ik denk, eerlijk gezegd, dat hij over jullie relatie twijfelt. Ofwel hij wil wat minder met de relatie bezig zijn, ofwel hij twijfelt of hij dit wel wil.
Misschien heb ik het verkeerd en dan zet ik je op het verkeerde spoor. Maar hoe rustig jullie het hebben opgebouwd klinkt goed. Dat hij het eigenlijk niet echt kan uitleggen klinkt minder goed.
Bosbes
Naja die gedachte speelde/spelen bij mij ook op.
Echter laat hij juist daarin zien er vol voor te gaan, dat maakt het lastig.
We hebben met een hulpverlener gesproken (intake hem) en daarin gaf hij juist aan er voor te willen gaan en wij daarom daar zaten.
Naar eigen zeggen ziet hij in dat hij iets moois aan het kapot maken is.
Hij wil nog steeds mij ferquent zien, komt dus ook geregeld. Wij gaan samen nog weekendjes weg/familie/vrienden ect.
Dus nee ondanks dat je nooit garantie hebt, denk ik dit niet(meer) gezien zijn acties/uitingen ect.
Poms
Oke! Knap dat jullie in therapie gegaan zijn!
Ik wil hem graag steunen en helpen maar hij zal het uiteindelijk zelf moeten doen voor hem als persoon, daarna pas voor onze relatie.
Maar goed we gaan het zien. Ik ben momenteel nergens zeker van, wil graag sterk zijn en het me minder aantrekken maar helaas.
Niet persoonlijk
Ik ben het eens met Myrthe: het kan zijn dat zijn angst/controledrift een probleem van hemzelf is, waar hij mee worstelt. Dat klopt ook met wat hij er zelf van zegt.
Ik ben het er niet zo gemakkelijk mee eens, met dit stukje: 'Als hij een probleem heeft (angst/controledrift), dan zou het hem sieren (en vooral heel fijn zijn voor hemzelf, maar in dit geval ook voor jou!) als hij dat zou aanpakken.' Niet elk probleem is zomaar oplosbaar en weg te therapieëren. Een deel van jezelf willen veranderen, dat zal toch echt van jezelf uit moeten komen. Het is één mogelijke insteek.
Een andere insteek is om te kijken of je kunt leven met iemand die niet perfect is, die tegen bepaalde problemen aanloopt. Het kan ook zijn dat je daarmee wel om kunt gaan, ook al is je relatie dan niet perfect.
Ik zou dus niet verdwalen in de gedachte dat hij jou (persoonlijk) hiermee onrecht aandoet of beschadigt. Dat vergroot het probleem eigenlijk alleen maar onnodig. Je kunt jezelf wel de vraag stellen of je mogelijkheden ziet om toch een relatie te hebben, wetende dat dit probleem op kan spelen.
Tsjor
