Relaties Relaties

Relaties

Relithe

Relithe

29-03-2013 om 11:16

Relaties herstellen na diep gekwetst te zijn?

Ik vraag me af of je relaties met familieleden nog kunt herstellen nadat ze je jarenlang diep gekwetst hebben (overigens zonder de bedoeling dat te doen..)
Ik sta niet zo erg op goede voet met mijn beide oudere zussen en zie ze nu al een aantal jaren niet meer. Ze hebben beide in hun houding tov mij mij erg gekwetst door mij nooit serieus te nemen en daar ook nooit de moeite voor hebben gedaan. Op een gegeven moment is het geescaleerd bij mij in huis nadat een van mijn zussen hysterisch werd op de verjaardag van mijn dochter. Later heeft mijn hele familie partij getrokken voor haar en vond dat ik en mijn dochter de dingen maar moesten vergeten. Er is nooit excuus aangeboden, als ik over de dingen begin, stel ik me aan, enz.
Verschillende pogingen gedaan om het weer te proberen zijn op niets uitgelopen want de zussen gaan gewoon op de oude voet verder en snappen nog steeds niet waar ik nu zo'n moeite mee heb. Ik kan ze dat ook niet duidelijk maken maar ben er inmiddels wel achter dat ze het ws ook niet in de gaten hebben, al vind ik wel dat ze naar me kunnen luisteren en het serieus kunnen nemen.
Ik zit er over te denken om het contact weer wat aan te halen, vind het vervelend dat wij er als gezin zo buiten staan in onze familie. Alleen dan moet ik ws veel van mezelf inleveren en ik weet niet of ik dat kan. Ik weet ook eigenlijk niet of dit soort dingen nog te herstellen is want van mijn zussen hoef ik geen veranderd gedrag te verwachten.
Maar zo als het nu is is het ook niet leuk want op foto's die ik dan bij mijn ouders zie, is iedereen gezellig met elkaar en wij zijn er dan niet bij, dat voelt ook niet lekker moet ik eerlijk zeggen.
Ik mis ze dus ergens wel maar zie er ook tegen op om weer met ze te beginnen.
Dus.. wat zouden jullie doen?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Hersteld kontakt

Bij ons is net het kontakt hersteld met een zus, waarmee we 30 jaar geen kontakt hadden. Voor haar waren er obstakels die wij niet begrepen, ze heeft er ooit wel iets over gezegd of geschreven aan mijn moeder, maar dat was voor ons niet te begrijpen.
Ik ben er heel erg blij mee, dat het kontakt hersteld is. Er is nergens over gepraat, ze komt gewoon weer op feestjes, doet weer mee, ze belt met mijn moeder, wij informeren naar haar wel en wee, alsof er niets aan de hand is. Ik geniet daar elke keer van. Moet wel zeggen dat ik eigenlijk de enige was die in die 30 jaar sporadisch kontakt met haar had.
Wat er veranderd is, dat is toch zij, mijn zus. Ze heeft een paar knoppen omgezet waarvan ik nog steeds niet weet waar die mee te maken hadden, ze heeft begeleiding van een psycholoog en ze heeft een vriend die helemaal geen familie heeft. ik denk dat die vriend haar wijst op het grote goed van een familie.
Zolang je nog behoefte hebt om dingen uit te praten of zolang je nog de behoefte hebt om het gedrag van je oudere zussen te veranderen heeft het geen zin om het kontakt te herstellen. Dat wil niet, dat zal niet gebeuren end at levert alleen maar stress op.
Als je het verleden kunt accepteren als het verleden, het gedrag van je zus als het gedrag van je zus en je eigen ergernis daarover als jouw ergernis, dan ben je een hele stap verder. En als je dat thuis dan ook nog met iemand kunt bespreken (of met een begeleider), het kunt relativeren en positieve elementen eruit kunt halen, dan ben je er helemaal.
Mijn zus knapt ervan op, wij knappen ervan op en ik ben heel blij dat het zo loopt.
Konkrete aanleiding is toch meestal iets plezierigs (een feest, verjaardag, trouwdag etc.) of juist iets dramatisch (ernstige ziekte). Het heeft natuurlijk de voorkeur om het kontakt te herstellen naar aanleiding van iets plezierigs.
Ik weet niet of je nog ouders hebt, wellicht kun je dan bij hen aangeven dat je graag bij ....feest zou willen zijn en vragen of dat problemen oplevert.
Andere tip: iets organiseren voor je zussen bij een of andere gelegenheid, waardoor jullie elkaar weer kunnen ontmoeten. Vraag even of ze er problemen mee hebben en zeg dat je het graag wilt.
Ik weet niet wat je bang bent te verliezen van jezelf. Als het trots is, dan is dat de moeite niet waard om te behouden. Als het iets is waar je kwetsbaar in bent, dan kun je beter kijken of je jezelf daar sterker in kunt maken, of dat je het beter kunt relativeren. Bedenk wel: je zussen nemen niets van je mee wat jij ze niet geeft.

Tsjor

Relithe

Relithe

29-03-2013 om 13:30

Tsjor

Dank je wel, dat is een heel mooi antwoord wat je me geeft,daar kan ik wel iets mee.
Het is bij mij en mijn zussen denk ik net zoiets als met jou zus die het contact had verbroken, mijn zussen snappen het fijne er ook niet van en ik kan ze dat ook niet duidelijk maken. Ik ben er wel achter gekomen dat er ook wel dingen in mijn eigen houding en denken zijn die bepaalde dingen veroorzaken. Weet nu ook wel dat de zussen dingen ook niet bewust hebben gedaan maar dat er ook wel sprake is van een wisselwerking.
Maar hoe doe je dat, na jaren weer contact en dan net doen of er niets is gebeurt? Ik ben bij mezelf bang dat ik toch weer bepaalde verwachtingen ga hebben en weer in oude gedachten patronen verval..
Wat ik bang ben te verliezen, ja ik denk dat dat toch met trots te maken heeft

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Twee stappen

1. 'Ik ben bij mezelf bang dat ik toch weer bepaalde verwachtingen ga hebben en weer in oude gedachten patronen verval..' Zorg dat je daar eerst begeleiding voor krijgt, iemand waarmee je die gedachtenpatronen kunt bespreken en waarmee je ook kunt bespreken hoe het gaat als je weer kontakt hebt. Dan maak je jezelf sterker en zul je ook minder het gevoel hebben dat anderen jou iets af kunnen pakken. Ga er wel van it dat je zussen je kunnen trickeren op je zwakste plek, daar zijn het zussen voor. Maar daarmee weet je ook meteen wat je zwakste plek is.

2. Kijk even of er binnenkort iets feestelijks is in de familie of organiseer zelf iets feestelijks. Durf het aan om de hele familie uit te nodigen (dus niet alleen je zussen, maar ook echtgenoten en kinderen en ouders etc.). Durf het aan om te zeggen: ik wil jullie graag zien want ik heb jullie gemist. Zo'n uitnodiging wordt aand e andere kant natuurlijk van alle kanten gewikt en gewogen, wat zou er achter zitten. Misschien is er iemand in je familie waarmee je je ware bedoelingen kunt bespreken (zoals hier op het forum), die dat dan de familie in kan sturen.
Zorg wel dat er voldoende ruimte is als je de mensen uitnodigt. Een te kleine huiskamer met een krappe keuken waartussen ook nog de kinderen rondrennen is niet ideaal. Liever dan ergens iets buiten. Als je het kunt veroorloven zou je bijvoorbeeld mensen kunnen uitnodigen voor een dagje dierentuin, waarbij je bepaalde tijden afspreekt om samen koffie te drinken en wat te eten. Al naar gelang je budget. Of een dagje Kroller muller museum, als de beeldentuin open is (leuk voor kinderen, de gememailleerde tuin). Je hebt dan genoeg ruimte om ieder je eigen gang te gaan en toch mogelijkheden om elkaar te spreken, eventueel in wisselende samenstellingen. Zorg dan wel dat je niet opgeslorpt wordt door je eigen man en kinderen. Ander alternatief: de pannenkoekenboot in Nijmegen. Of een rondvaart bij het veilingmuseum. Ben je binnenkort jarig? Dan zijn dat goede mogelijkheden. Samen iets doen is fijner dan verplicht tegenover elkaar zitten.
Mijn zus kwam voor het eerst weer in de familie, toen de mijn moeder een vakantiehuis had gehuurd voor een weekend ter gelegenheid van een verjaardag van mijn moeder. Er is dan genoeg ruimte, iedereen doet toch wel wat en je kunt ook samen koffie drinken, zonder dat je meteen urenlang op elkaars lip zit.
Zie je zulke mogelijkheden voor jezelf? Durf je te zeggen dat je ze gemist hebt?

Tsjor

Relithe

Relithe

30-03-2013 om 23:11

Hm,

Of ik durf te zeggen dat ik ze gemist heb weet ik niet, ik weet eigenlijk ook niet of ik ze mis of dat het meer is dat ik het gevoel heb er buiten te staan op familie aangelegenheden zoals nu het geval is. Dat laatste steekt met nogal..
't Is altijd zo geweest dat ik er buiten stond hoor, ook later toen ik een gezin had stonden we als gezin er buiten, was er nooit echt aandacht voor mijn kinderen e.d. Komt ook omdat ze een stuk ouder zijn dan ik, maar toch.. Ik blijf me daar ook best heel gekwetst over voelen.
Het blijft voor mij gewoon lastig want ik weet van mezelf dat ik toch weer hoop op een leuk contact en dat het daar toch niet van gaat komen. Ik weet niet of iemand mij daar bij kan helpen eigenlijk, het is toch vooral een kwestie van sterk in je schoenen staan lijkt me en dat sta ik niet tov mijn zussen..
Ben ook alweer een beetje van het idee om het weer te proberen terug gekomen want ik heb het al zo vaak geprobeerd, dat is het juist, het heeft nog nooit iets opgelost.
Moeilijk moeilijk, ik kom er niet uit..
Je tips heb ik eigenlijk ook al geprobeerd in het verleden, dan hingen wij er bij als gezin, is ook niet leuk voor mijn kinderen als tantes niet echt interesse tonen en eigenlijk ook nog de dingen die de kinderen leuk vinden, afkraken, want dat hebben ze ook meerdere malen gedaan. Ik had vroeger zelf ook zo'n tante en ben daar erg onzeker door geweest vroeger.
Tja, als ik het zo weer teruglees denk ik dat ik beter op deze voet verder kan gaan misschien. En toch voelt het verdrietig dat het zo loopt..

Niet doen

zoals je zelf al opmerkt, zij zullen echt niet veranderen. Leef je eigen leven, zoek of mss heb je die al, vrienden die heel wat meer waard zijn dan dit soort zussen. Deze vrienden kunnen ook 'tantes en ooms' zijn voor jouw kinderen, maar dan worden ze tenminste niet gekrenkt zoals jij steeds weer gekrenkt werd. En al die familiefoto's die zo gezellig lijken, waar jij niet op staat? Troost je, die familiefoto's zijn NIET compleet, OMDAT JIJ er niet op staat.
(heb zelf 6 zussen, met 2 contact, met 1 één keer per jaar en de rest: ze kunnen me na 8 jaar gestolen worden)

Soort zus

Chiquita, ik ben 'zo'n soort zus' waarschijnlijk in de ogen van mijn zus. Alhoewel ze me niet kan duidelijk makenw at er gespeeld heeft. Je reactie raakt me dus nogal, mensen zomaar weggooien alsof ze het niet waard zijn.

Let wel, de beledigingen etc. bestaan in de beleving van Eira. Het hoeft niet zo te zijn dat de ander ze ook als beledigend bedoelt. De krenking heeft altijd twee kanten.

Een voorbeeld: oma prijst hardop een van de kinderen van mijn broer of zus, ik weet het niet meer precies, dat hij/zij zo har werkt en daarom een baantje heeft gekregen (in het bedrijf waar de moeder werkt en het zusje ook). Ik kan niet zo goed uit de voeten met die loftuitingen, omdat het baantje in een bedrijf is waar moeder ook al werkt en zus ook. en omdat ik dat soort loftuitingen nooit krijg over mijn eigen kinderen, terwijl die ook har werken, baantjes houden in tijden waarin iedereen ze verliest etc. Ik voel me dus gekrenkt.
Mijn zoon zegt op dat moment: maar iedereen werkt toch hard in deze famiie, ik ken niemand die niet hard werkt. Oma stil.
Ik weet van mezelf dat ik helaas dat soort adequate antwoorden bijna nooit paraat heb. Bij mij loopt de krenking dus op totdat ik een keer zeer kribbig ga reageren, wat niemand dan weer begrijpt.
Van het afgelopen famlieweekend kan ik zo nog wel een paar voorbeelden aanhalen, van mijn zus, mijn zwager, mijn schoonzus etc. etc.

Zijn dat nu allemaal mensen die 'minder waard' zijn? Echt niet. Het is familie en als het erop aan komt zijn zij degenen die je steunen als het echt moet. Vrienden hebben dan toch vaak andere prioriteiten in tijden van nood. Ze zijn familie en dus lijk ik op ze, doe dezelfde dingen, of raken dingen me harder omdat het dichterbij zit. Maar dat zit allemaal aan mijn kant.

En dit: 'Troost je, die familiefoto\'s zijn NIET compleet, OMDAT JIJ er niet op staat.' is ronduit rancuneus. Als je daar je geluk in gaat zoeken...

Tsjor

Eira

'....dat ik het gevoel heb er buiten te staan op familie aangelegenheden zoals nu het geval is. Dat laatste steekt met nogal.' Mag je niet komen, of loopt het zo dat je vanzelf niet meer uitgenodigd wordt, omdat je toch niet komt? Bij mijn zus was het laatste het geval.
Aanleiding voor de ommekeer was de 80ste verjaardag van mijn moeder en weer een discussie in de familie of deze zus nu wel of niet uitgenodigd moest worden. Men vond van niet. Moeder was daar expliciet in: eerst een andere manier van kontakt.
Er lag nog eenv raag over haar en ik dacht, ik kan haar bellen want ik heb een telefoonnummer. We hebben toen ook over die verjaardag gesproken, ze heeft aangegeven dat het voor haar heel moeilijk was om kontakt te maken en om te komen. Ik heb toen gezegd: dat ligt echt in jezelf, daar kan ik niks mee, dat moet je met jezelf uitvechten. Wat er in die tussentijd is gebeurd weet ik niet, maar ze heeft kontakt opgenomen met mijn moeder en ze is even op bezoek geweest in het familieweekend, daarna is ze uitgenodigd bij andere familiefeesten en gewoon gekomen. Zonder dat er verder ook maar iets uitgesproken is. Ik weet dus ook niet hoe ze het nu ervaart. Ik weet wel dat ze begeleiding heeft. En een vriend die zelf helemaal geen familie meer heeft, ik denk dat die vriend de waarde van familie anders inschat dan zij dat doet. Dus ik hoop maar dat ze met haar begeleider en vriend de struikelblokken doorneemt die ze ongetwijfeld tegen is gekomen. Wij worden er in elk geval niet mee belast, gelukkig.

Wat betreft aandacht over en weer, als je zussen echt veel ouder zijn kan het ook zijn dat zij kinderen hebben gekregen in een tijd dat jij daar geen aandacht voor had. en toen jij kinderen kreeg waren zij dat station, met alle verrukkingen die erbij horen, wellicht al gepasseerd.

'Het blijft voor mij gewoon lastig want ik weet van mezelf dat ik toch weer hoop op een leuk contact en dat het daar toch niet van gaat komen. Ik weet niet of iemand mij daar bij kan helpen eigenlijk, het is toch vooral een kwestie van sterk in je schoenen staan lijkt me en dat sta ik niet tov mijn zussen..' Wat is 'leuk' contact? Familie is net als het weer, je hebt het er maar mee te doen. soms schijnt de zon en soms is het bar koud. 'Leuk' is mooi als het zo is, maar eigenlijk niet de essentie. En dat er niemand zou zijn die je daarbij kan helpen, ik weet het niet. ik heb zelf in een ander verband goede ervaringen met cognitieve therapie: zicht krijgen op de paadjes die je zelf elke keer inloopt waardoor je vast loopt, en ondertussen andere paadjes gaan bewandelen tot die platgetreden zijn en net zo vanzelfsprekend zijn als de oude paadjes. Het kan helpen. Ik zou niet weten waarom je hopeloos zou zijn.

'Ben ook alweer een beetje van het idee om het weer te proberen terug gekomen want ik heb het al zo vaak geprobeerd, dat is het juist, het heeft nog nooit iets opgelost.' Wat noet het oplossen dan? Je eerste probleem is dat je niet bij familiegebeurtenissen bent. Als je er wel bent ben je er wel.

Maar je wil meer. Je verplaatst je ongenoegen ook al naar je kinderen: zussen hebben geen echte interesse, kraken iets af etc. etc. Je verwijst naar een vervelende tante. Dat kun je ook tegen zo'n zus zeggen: goh, je lijkt op tante X, die kraakte ook altijd af wat ik deed.

Het kan zijn dat je dit nu nog niet wil aanpakken. Geïrriteerd wachten tot anderen gaan veranderen zal niets oleveren.De kans is groot dat je later dezelfde vraagstukken nog een keer krijgt, en wellicht is het dan naar aanleiding van een nare gebeurtenis. Dat maakt het dan onmiddellijk veel complexer.

Maar het is uiteraard je eigen keuze. Als je je zo gelukkiger voelt, dan is dat jouw keuze en dan zou je voor jezelf het gevoel moeten hebben dat je de beste keuze hebt gemaakt. Aan die keuze hangt een prijskaartje: je bent niet bij familiegelegenheden. Dat hoef je niemand anders te verwijten, dat is het gevolg van je eigen keuze.

Tsjor

Maylise

Maylise

31-03-2013 om 16:36

Waarheid

Mocht je het contact willen herstellen dan zal het misschien helpen om de waarheid los te laten. Ongetwijfeld als je zussen hier een stuk zouden schrijven zou er weer een hele andere waarheid staan.
Zolang je op zoek bent naar de erkenning van je eigen waarheid gaat het alleen maar op een teleurstelling uit lopen.
Die erkenning zal je nooit krijgen in de mate waarin je het wilt simpelweg omdat het jouw waarheid is en geen objectieve waarheid.
De zienswijze van je zussen is anders en een discussie zal je nooit kunnen winnen. Sterker nog die moet je niet eens aan willen gaan.
Het enige wat je kan doen is je verwachtingen over de toekomst los laten en het verleden het verleden te laten.
Als je opnieuw begint dan werkt het alleen als je vanaf 0 weer begint zonder verder te verwachten dat je enige erkenning of genoegdoening voor vroeger krijgt.
Je hoeft niet sterk in je schoenen te staan of je te willen verdedigen want dan begin je al vanaf een verkeerde positie. Dat kan dan alleen maar tot teleurstelling leiden.
Je openstellen op een neutrale wijze voor contact werkt dan beter. En kleine stapjes inderdaad. Niet te vaak en niet te lang en in een zo neutraal mogelijke omgeving met voldoende afleiding (derden bijvoorbeeld)
Eerst weer wat samen opbouwen voor je echt verder kan.

Koolmees

Koolmees

31-03-2013 om 17:24

Je kinderen

'is ook niet leuk voor mijn kinderen als tantes niet echt interesse tonen en eigenlijk ook nog de dingen die de kinderen leuk vinden, afkraken, want dat hebben ze ook meerdere malen gedaan. Ik had vroeger zelf ook zo'n tante en ben daar erg onzeker door geweest vroeger.'

Ik kan me je zorg op dit gebied wel voorstellen. Ik kom uit een groot gezin met een grote familie en oordelende tantes zijn hét achtergrond geluid van mijn jeugd. Maar je vergeet een ding. Als je een moeder hebt, die het voor je opneemt en achteraf zegt, dat die tante dat waarschijnlijk zegt vanuit haar eigen dingetje. Als die moeder zegt dat je die tante maar met een emmer zout moet nemen, heb je er een stuk minder last van. Dat durf ik te wedden.

Verder worstel ik ook nog steeds met mijn band met mijn zussen. Het is en blijft lastig. Misschien dat ik mijn zussen over een paar jaar ook nooit meer zie. Nu zien we elkaar nog weleens bij mijn ouders. Gelukkig hebben we geen familiefeestjes. Vroeger ging ik wel naar alle verjaardagen, maar nu ga ik alleen nog maar als ik echt tijd en zin heb. Ik streef ernaar om elke zus een keer per jaar te zien in haar eigen huis.
Bij mij is de desillusie gekomen, toen ik stopte met bellen (het ging niet zo goed met mij). Er belde niemand naar mij.... (ik was altijd heel attent, ging naar alle verjaardagen van neefjes en nichtjes, belde vaak hoe het ging, ook al zat ik nog op school, ik hield me bezig met hun kinderkamers, fruithapjes en buikkrampjes.) Maar omgekeerd is men gewoon niet zo geinteresseerd in mijn leven en mijn kinderen. Als het goed met mij gaat, dan vinden ze het oke. Als het niet goed gaat denken ze: 'rot hoor, ik moet koolmees eens bellen.' En dan vergeten ze dat. Ik ben gewoon niet zo belangrijk voor hen. Ik ben de jongste, alles wat ik meemaak hebben zij altijd al gedaan. En beter.... De timing is slecht, ik loop gewoon altijd uit de pas, kan het niet meer inhalen.

Vroeger waren zij wel heel belangrijk voor mij, maar ik heb dat stukje dus maar afgesloten. Als de liefde van een kant moet komen, dan bloedt het dood.
Dus als ik ze zie, ben ik beleefd, vraag ik naar hun kinderen en luister naar hun verhalen. Ach, niets terug verwachten helpt het beste hier.

Relithe

Relithe

31-03-2013 om 19:09

Koolmees en anderen,

Jou verhaal herken ik Koolmees, mijn zussen hadden hun kinderen klein toen ik een ideale oppas was. Altijd handig toch, zo'n jong zusje die het leuk vond om met dat kleine spul om te gaan
Het steekt me heel erg dat zij dan niet echt belangstelling hadden voor mijn kinderen..
Ik vind het knap dat je er zo mee om kunt gaan als dat je doet.
Zelf vind ik het heel erg moeilijk om dingen achter me te laten, ik word daardoor ook best vaak een chaggerijnig en negatief persoon. Iets wat ik niet meer wil.
Verder ben ik wel eens met Tsjor, ik vind dat zij voor mij dan, heel zinnige dingen zegt, dingen waar ik over nadenk en waarbij ik tot de conclusie kom dat het ws zo is.
Ik kom ook tot de conclusie dat ik aan mezelf moet werken wil ik weer contact met ze hebben.
Ik heb het gevoel dat ik daar nu nog niet aanntoe ben.
Wat ik ook heel fijn vind is om te lezen dat ik blijkbaar geen uitzondering ben en dat het in meer families zo gaat...
Ook weet ik dat ik door deze situatie er niet gelukkiger op word en er iets mee moet doen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

@tsjor

"Je reactie raakt me dus nogal, mensen zomaar weggooien alsof ze het niet waard zijn." Vooral het woordje 'zomaar', ik heb die zussen niet 'zomaar' weggegooid, zij hebben mij gruwelijk (!) in de steek gelaten op een moment dat ik ze heel hard nodig had.

"ronduit rancuneus." nee, is de waarheid, die familiefoto's zijn niet compleet, hoe Eira óf de familie het ook wendt of keert.

Jammer dat je het bericht zo persoonlijk interpreteert, ik spreek uit helaas een ervaring, mijn ervaring. En Eira heeft het goed gezien, er zijn heel veel families waar 't echt niet allemaal pais en vree is, integendeel. Wellicht wordt het wel allemaal mooier voorgesteld ...

Heks

Heks

01-04-2013 om 11:19

Pais en vree

Er zijn inderdaad heel veel families waar het niet allemaal pais en vree is; ik schat ergens tussen de 98% en 99% van de families. Het gaat er niet om of je familie aan het ideaalplaatje vanuit de Libelle voldoet; het gaat erom hoe jij er mee om wilt gaan. Kun je er voor open staan dat jou verhaal niet de enige absolute waarheid is en kun je ermee leven dat anderen dezelfde situatie totaal anders beleven? Of heb je de expliciete erkenning en goedkeuring voor jouw waarheid en jouw versie van het verhaal nodig voor je met mensen/familie koffie kunt drinken? Yolo zou mijn dochter zeggen; oftewel het leven is te kort om op alle slakken zout te leggen.

Evanlyn

Evanlyn

03-04-2013 om 14:49

Crisis

Mijn schoonfamilie is door een crisis (ziekte schoonmoeder) weer dichter bij ons komen te staan. Dat voelt fijn. We zullen heus de deur niet platlopen, maar dat familiegevoel is er.

Het klinkt flauw, maar misschien kun je dat crisis-gevoel bij jezelf oproepen? In de zin van: wat als morgen nou dit of dat zou gebeuren, zou alles wat er gebeurd is me dan nog hinderen, of zou ik spoorslags naar ze toe gaan? Misschien is dan het antwoord: ook dan zou ik ze niet hoeven, tja, dan weet je dat. Elke familie is weer anders en er kunnen inderdaad ongehoorde dingen gebeuren. Ik ken iemand die helemaal met haar moeder heeft gebroken. Ze was jaren mishandeld en vernederd, en ook toen ze zelfstandig was kreeg ze alleen kritiek. De dochter kreeg haar leven niet op orde als ze niet brak met de moeder, dus deed ze dat. Dat is natuurlijk van een andere orde dan wat in de meeste families speelt. Alleen jij kan beslissen of het belang van familie hebben (wat iets anders is dan ze aardig vinden) opweegt tegen de negatieve gevoelens die ze oproepen.

+ Brunette +

+ Brunette +

07-04-2013 om 11:16

Tja...

Ben het ermee eens dat de observatie dat de familiefoto niet complet is, niets met rancune te maken hoeft te hebben. Eire, je idealiseert het moment. Gezellige familiefoto's zijn maar een deel van de waarheid, ik herinner me een serie satirische cartoons met foto's van "vijf minuten later" waarin men na een kiekje vol glimlachende mensen elkaar dan bijvoorbeeld de hersens insloeg.

Of jij gelijk hebt of zij, daar durf ik niet veel over te zeggen. Ben je redelijk gelukkig, ook zonder familie? Dan kun je ervoor kiezen alles te laten zoals het is maar maak dan geen drama van het gemis. Ik woon in het buitenland en mis sommige familieleden ook, maar maak er geen punt van, het is de consequentie van mijn keuze om ver weg te gaan wonen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.