Relaties herstellen na diep gekwetst te zijn?

Hersteld kontakt

Bij ons is net het kontakt hersteld met een zus, waarmee we 30 jaar geen kontakt hadden. Voor haar waren er obstakels die wij niet begrepen, ze heeft er ooit wel iets over gezegd of geschreven aan mijn moeder, maar dat was voor ons niet te begrijpen.
Ik ben er heel erg blij mee, dat het kontakt hersteld is. Er is nergens over gepraat, ze komt gewoon weer op feestjes, doet weer mee, ze belt met mijn moeder, wij informeren naar haar wel en wee, alsof er niets aan de hand is. Ik geniet daar elke keer van. Moet wel zeggen dat ik eigenlijk de enige was die in die 30 jaar sporadisch kontakt met haar had.
Wat er veranderd is, dat is toch zij, mijn zus. Ze heeft een paar knoppen omgezet waarvan ik nog steeds niet weet waar die mee te maken hadden, ze heeft begeleiding van een psycholoog en ze heeft een vriend die helemaal geen familie heeft. ik denk dat die vriend haar wijst op het grote goed van een familie.
Zolang je nog behoefte hebt om dingen uit te praten of zolang je nog de behoefte hebt om het gedrag van je oudere zussen te veranderen heeft het geen zin om het kontakt te herstellen. Dat wil niet, dat zal niet gebeuren end at levert alleen maar stress op.
Als je het verleden kunt accepteren als het verleden, het gedrag van je zus als het gedrag van je zus en je eigen ergernis daarover als jouw ergernis, dan ben je een hele stap verder. En als je dat thuis dan ook nog met iemand kunt bespreken (of met een begeleider), het kunt relativeren en positieve elementen eruit kunt halen, dan ben je er helemaal.
Mijn zus knapt ervan op, wij knappen ervan op en ik ben heel blij dat het zo loopt.
Konkrete aanleiding is toch meestal iets plezierigs (een feest, verjaardag, trouwdag etc.) of juist iets dramatisch (ernstige ziekte). Het heeft natuurlijk de voorkeur om het kontakt te herstellen naar aanleiding van iets plezierigs.
Ik weet niet of je nog ouders hebt, wellicht kun je dan bij hen aangeven dat je graag bij ....feest zou willen zijn en vragen of dat problemen oplevert.
Andere tip: iets organiseren voor je zussen bij een of andere gelegenheid, waardoor jullie elkaar weer kunnen ontmoeten. Vraag even of ze er problemen mee hebben en zeg dat je het graag wilt.
Ik weet niet wat je bang bent te verliezen van jezelf. Als het trots is, dan is dat de moeite niet waard om te behouden. Als het iets is waar je kwetsbaar in bent, dan kun je beter kijken of je jezelf daar sterker in kunt maken, of dat je het beter kunt relativeren. Bedenk wel: je zussen nemen niets van je mee wat jij ze niet geeft.

Tsjor

Tsjor

Dank je wel, dat is een heel mooi antwoord wat je me geeft,daar kan ik wel iets mee.
Het is bij mij en mijn zussen denk ik net zoiets als met jou zus die het contact had verbroken, mijn zussen snappen het fijne er ook niet van en ik kan ze dat ook niet duidelijk maken. Ik ben er wel achter gekomen dat er ook wel dingen in mijn eigen houding en denken zijn die bepaalde dingen veroorzaken. Weet nu ook wel dat de zussen dingen ook niet bewust hebben gedaan maar dat er ook wel sprake is van een wisselwerking.
Maar hoe doe je dat, na jaren weer contact en dan net doen of er niets is gebeurt? Ik ben bij mezelf bang dat ik toch weer bepaalde verwachtingen ga hebben en weer in oude gedachten patronen verval..
Wat ik bang ben te verliezen, ja ik denk dat dat toch met trots te maken heeft

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hm,

Of ik durf te zeggen dat ik ze gemist heb weet ik niet, ik weet eigenlijk ook niet of ik ze mis of dat het meer is dat ik het gevoel heb er buiten te staan op familie aangelegenheden zoals nu het geval is. Dat laatste steekt met nogal..
't Is altijd zo geweest dat ik er buiten stond hoor, ook later toen ik een gezin had stonden we als gezin er buiten, was er nooit echt aandacht voor mijn kinderen e.d. Komt ook omdat ze een stuk ouder zijn dan ik, maar toch.. Ik blijf me daar ook best heel gekwetst over voelen.
Het blijft voor mij gewoon lastig want ik weet van mezelf dat ik toch weer hoop op een leuk contact en dat het daar toch niet van gaat komen. Ik weet niet of iemand mij daar bij kan helpen eigenlijk, het is toch vooral een kwestie van sterk in je schoenen staan lijkt me en dat sta ik niet tov mijn zussen..
Ben ook alweer een beetje van het idee om het weer te proberen terug gekomen want ik heb het al zo vaak geprobeerd, dat is het juist, het heeft nog nooit iets opgelost.
Moeilijk moeilijk, ik kom er niet uit..
Je tips heb ik eigenlijk ook al geprobeerd in het verleden, dan hingen wij er bij als gezin, is ook niet leuk voor mijn kinderen als tantes niet echt interesse tonen en eigenlijk ook nog de dingen die de kinderen leuk vinden, afkraken, want dat hebben ze ook meerdere malen gedaan. Ik had vroeger zelf ook zo'n tante en ben daar erg onzeker door geweest vroeger.
Tja, als ik het zo weer teruglees denk ik dat ik beter op deze voet verder kan gaan misschien. En toch voelt het verdrietig dat het zo loopt..

Niet doen

zoals je zelf al opmerkt, zij zullen echt niet veranderen. Leef je eigen leven, zoek of mss heb je die al, vrienden die heel wat meer waard zijn dan dit soort zussen. Deze vrienden kunnen ook 'tantes en ooms' zijn voor jouw kinderen, maar dan worden ze tenminste niet gekrenkt zoals jij steeds weer gekrenkt werd. En al die familiefoto's die zo gezellig lijken, waar jij niet op staat? Troost je, die familiefoto's zijn NIET compleet, OMDAT JIJ er niet op staat.
(heb zelf 6 zussen, met 2 contact, met 1 één keer per jaar en de rest: ze kunnen me na 8 jaar gestolen worden)

Eira

'....dat ik het gevoel heb er buiten te staan op familie aangelegenheden zoals nu het geval is. Dat laatste steekt met nogal.' Mag je niet komen, of loopt het zo dat je vanzelf niet meer uitgenodigd wordt, omdat je toch niet komt? Bij mijn zus was het laatste het geval.
Aanleiding voor de ommekeer was de 80ste verjaardag van mijn moeder en weer een discussie in de familie of deze zus nu wel of niet uitgenodigd moest worden. Men vond van niet. Moeder was daar expliciet in: eerst een andere manier van kontakt.
Er lag nog eenv raag over haar en ik dacht, ik kan haar bellen want ik heb een telefoonnummer. We hebben toen ook over die verjaardag gesproken, ze heeft aangegeven dat het voor haar heel moeilijk was om kontakt te maken en om te komen. Ik heb toen gezegd: dat ligt echt in jezelf, daar kan ik niks mee, dat moet je met jezelf uitvechten. Wat er in die tussentijd is gebeurd weet ik niet, maar ze heeft kontakt opgenomen met mijn moeder en ze is even op bezoek geweest in het familieweekend, daarna is ze uitgenodigd bij andere familiefeesten en gewoon gekomen. Zonder dat er verder ook maar iets uitgesproken is. Ik weet dus ook niet hoe ze het nu ervaart. Ik weet wel dat ze begeleiding heeft. En een vriend die zelf helemaal geen familie meer heeft, ik denk dat die vriend de waarde van familie anders inschat dan zij dat doet. Dus ik hoop maar dat ze met haar begeleider en vriend de struikelblokken doorneemt die ze ongetwijfeld tegen is gekomen. Wij worden er in elk geval niet mee belast, gelukkig.

Wat betreft aandacht over en weer, als je zussen echt veel ouder zijn kan het ook zijn dat zij kinderen hebben gekregen in een tijd dat jij daar geen aandacht voor had. en toen jij kinderen kreeg waren zij dat station, met alle verrukkingen die erbij horen, wellicht al gepasseerd.

'Het blijft voor mij gewoon lastig want ik weet van mezelf dat ik toch weer hoop op een leuk contact en dat het daar toch niet van gaat komen. Ik weet niet of iemand mij daar bij kan helpen eigenlijk, het is toch vooral een kwestie van sterk in je schoenen staan lijkt me en dat sta ik niet tov mijn zussen..' Wat is 'leuk' contact? Familie is net als het weer, je hebt het er maar mee te doen. soms schijnt de zon en soms is het bar koud. 'Leuk' is mooi als het zo is, maar eigenlijk niet de essentie. En dat er niemand zou zijn die je daarbij kan helpen, ik weet het niet. ik heb zelf in een ander verband goede ervaringen met cognitieve therapie: zicht krijgen op de paadjes die je zelf elke keer inloopt waardoor je vast loopt, en ondertussen andere paadjes gaan bewandelen tot die platgetreden zijn en net zo vanzelfsprekend zijn als de oude paadjes. Het kan helpen. Ik zou niet weten waarom je hopeloos zou zijn.

'Ben ook alweer een beetje van het idee om het weer te proberen terug gekomen want ik heb het al zo vaak geprobeerd, dat is het juist, het heeft nog nooit iets opgelost.' Wat noet het oplossen dan? Je eerste probleem is dat je niet bij familiegebeurtenissen bent. Als je er wel bent ben je er wel.

Maar je wil meer. Je verplaatst je ongenoegen ook al naar je kinderen: zussen hebben geen echte interesse, kraken iets af etc. etc. Je verwijst naar een vervelende tante. Dat kun je ook tegen zo'n zus zeggen: goh, je lijkt op tante X, die kraakte ook altijd af wat ik deed.

Het kan zijn dat je dit nu nog niet wil aanpakken. Geïrriteerd wachten tot anderen gaan veranderen zal niets oleveren.De kans is groot dat je later dezelfde vraagstukken nog een keer krijgt, en wellicht is het dan naar aanleiding van een nare gebeurtenis. Dat maakt het dan onmiddellijk veel complexer.

Maar het is uiteraard je eigen keuze. Als je je zo gelukkiger voelt, dan is dat jouw keuze en dan zou je voor jezelf het gevoel moeten hebben dat je de beste keuze hebt gemaakt. Aan die keuze hangt een prijskaartje: je bent niet bij familiegelegenheden. Dat hoef je niemand anders te verwijten, dat is het gevolg van je eigen keuze.

Tsjor

Waarheid

Mocht je het contact willen herstellen dan zal het misschien helpen om de waarheid los te laten. Ongetwijfeld als je zussen hier een stuk zouden schrijven zou er weer een hele andere waarheid staan.
Zolang je op zoek bent naar de erkenning van je eigen waarheid gaat het alleen maar op een teleurstelling uit lopen.
Die erkenning zal je nooit krijgen in de mate waarin je het wilt simpelweg omdat het jouw waarheid is en geen objectieve waarheid.
De zienswijze van je zussen is anders en een discussie zal je nooit kunnen winnen. Sterker nog die moet je niet eens aan willen gaan.
Het enige wat je kan doen is je verwachtingen over de toekomst los laten en het verleden het verleden te laten.
Als je opnieuw begint dan werkt het alleen als je vanaf 0 weer begint zonder verder te verwachten dat je enige erkenning of genoegdoening voor vroeger krijgt.
Je hoeft niet sterk in je schoenen te staan of je te willen verdedigen want dan begin je al vanaf een verkeerde positie. Dat kan dan alleen maar tot teleurstelling leiden.
Je openstellen op een neutrale wijze voor contact werkt dan beter. En kleine stapjes inderdaad. Niet te vaak en niet te lang en in een zo neutraal mogelijke omgeving met voldoende afleiding (derden bijvoorbeeld)
Eerst weer wat samen opbouwen voor je echt verder kan.

Je kinderen

'is ook niet leuk voor mijn kinderen als tantes niet echt interesse tonen en eigenlijk ook nog de dingen die de kinderen leuk vinden, afkraken, want dat hebben ze ook meerdere malen gedaan. Ik had vroeger zelf ook zo'n tante en ben daar erg onzeker door geweest vroeger.'

Ik kan me je zorg op dit gebied wel voorstellen. Ik kom uit een groot gezin met een grote familie en oordelende tantes zijn hét achtergrond geluid van mijn jeugd. Maar je vergeet een ding. Als je een moeder hebt, die het voor je opneemt en achteraf zegt, dat die tante dat waarschijnlijk zegt vanuit haar eigen dingetje. Als die moeder zegt dat je die tante maar met een emmer zout moet nemen, heb je er een stuk minder last van. Dat durf ik te wedden.

Verder worstel ik ook nog steeds met mijn band met mijn zussen. Het is en blijft lastig. Misschien dat ik mijn zussen over een paar jaar ook nooit meer zie. Nu zien we elkaar nog weleens bij mijn ouders. Gelukkig hebben we geen familiefeestjes. Vroeger ging ik wel naar alle verjaardagen, maar nu ga ik alleen nog maar als ik echt tijd en zin heb. Ik streef ernaar om elke zus een keer per jaar te zien in haar eigen huis.
Bij mij is de desillusie gekomen, toen ik stopte met bellen (het ging niet zo goed met mij). Er belde niemand naar mij.... (ik was altijd heel attent, ging naar alle verjaardagen van neefjes en nichtjes, belde vaak hoe het ging, ook al zat ik nog op school, ik hield me bezig met hun kinderkamers, fruithapjes en buikkrampjes.) Maar omgekeerd is men gewoon niet zo geinteresseerd in mijn leven en mijn kinderen. Als het goed met mij gaat, dan vinden ze het oke. Als het niet goed gaat denken ze: 'rot hoor, ik moet koolmees eens bellen.' En dan vergeten ze dat. Ik ben gewoon niet zo belangrijk voor hen. Ik ben de jongste, alles wat ik meemaak hebben zij altijd al gedaan. En beter.... De timing is slecht, ik loop gewoon altijd uit de pas, kan het niet meer inhalen.

Vroeger waren zij wel heel belangrijk voor mij, maar ik heb dat stukje dus maar afgesloten. Als de liefde van een kant moet komen, dan bloedt het dood.
Dus als ik ze zie, ben ik beleefd, vraag ik naar hun kinderen en luister naar hun verhalen. Ach, niets terug verwachten helpt het beste hier.

Koolmees en anderen,

Jou verhaal herken ik Koolmees, mijn zussen hadden hun kinderen klein toen ik een ideale oppas was. Altijd handig toch, zo'n jong zusje die het leuk vond om met dat kleine spul om te gaan
Het steekt me heel erg dat zij dan niet echt belangstelling hadden voor mijn kinderen..
Ik vind het knap dat je er zo mee om kunt gaan als dat je doet.
Zelf vind ik het heel erg moeilijk om dingen achter me te laten, ik word daardoor ook best vaak een chaggerijnig en negatief persoon. Iets wat ik niet meer wil.
Verder ben ik wel eens met Tsjor, ik vind dat zij voor mij dan, heel zinnige dingen zegt, dingen waar ik over nadenk en waarbij ik tot de conclusie kom dat het ws zo is.
Ik kom ook tot de conclusie dat ik aan mezelf moet werken wil ik weer contact met ze hebben.
Ik heb het gevoel dat ik daar nu nog niet aanntoe ben.
Wat ik ook heel fijn vind is om te lezen dat ik blijkbaar geen uitzondering ben en dat het in meer families zo gaat...
Ook weet ik dat ik door deze situatie er niet gelukkiger op word en er iets mee moet doen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Pais en vree

Er zijn inderdaad heel veel families waar het niet allemaal pais en vree is; ik schat ergens tussen de 98% en 99% van de families. Het gaat er niet om of je familie aan het ideaalplaatje vanuit de Libelle voldoet; het gaat erom hoe jij er mee om wilt gaan. Kun je er voor open staan dat jou verhaal niet de enige absolute waarheid is en kun je ermee leven dat anderen dezelfde situatie totaal anders beleven? Of heb je de expliciete erkenning en goedkeuring voor jouw waarheid en jouw versie van het verhaal nodig voor je met mensen/familie koffie kunt drinken? Yolo zou mijn dochter zeggen; oftewel het leven is te kort om op alle slakken zout te leggen.