Relatietherapie: het begin van het einde?
Ik ben eigenlijk op zoek naar succesverhalen van mensen die in relatietherapie zijn geweest. In mijn omgeving ken ik alleen maar mensen die er tijdens de therapie achter zijn gekomen dat ze uit elkaar wilden.
Mijn vriend en ik wonen pas drie maanden samen en lopen nu al tegen problemen aan. Volgens de boeken zijn het standaard samengesteld gezin problemen, maar omdat we er alles aan willen doen om het te laten slagen hebben we nu toch een afspraak gemaakt met een therapeut. De dagen dat we met z'n tweeën samenleven, als de kinderen er niet zijn, gaat het helemaal perfect. Zodra de kinderen er zijn hangt er een gespannen sfeer. Mijn vriend ergert zich erg aan mijn kinderen en vindt ze brutaal, lawaaierig en rotzooimakers. Ik zou zelf ook wel willen dat ze zich wat netter en rustiger opstellen, maar dat doen ze nu eenmaal niet. Volgens mijn vriend heeft dat te maken met mijn inconsequente opvoeding. Misschien heeft hij daar wel gelijk in, maar ik doe wel erg mijn best. Ik wil ze alleen niet de hele dag opdrachten moeten geven en ze zijn ook niet gewend om dingen in huis te doen. Het lijkt er ook op dat ze een stuk rustiger zijn als we met z'n drieën zijn, dan als mijn vriend er is. De kinderen van mijn vriend pakken hun 'verzet' heel anders aan. Die gaan gewoon lopen mokken als ze hier zijn, en proberen door dat soort gedrag hun zin te krijgen. En dat krijgen ze meestal ook omdat ze hier maar weinig zijn en mijn vriend wil dat ze het dan naar hun zin hebben.
Ben je niet ontzettend boos zonneschijn?
Ik zit hier langzamerhand plaatsvervangend WOEDEND te worden. Zoals je schrijft: jij hebt van jouw kant uit heel wat opgegeven voor hem, en je kinderen ook! Hij ook natuurlijk, maar daar was hij zelf bij. Nu valt het hem tegen, en stort hij min of meer iedereen in de ellende.
Ik begrijp heel goed dat je verward en verdrietig bent, je houdt van hem en ineens is alles totaal anders dan je voor je zag. Maar je mag ook wel eens BOOS worden, ik vind het schandalig, voor jou maar ook zeker voor je kinderen die helemaal verbijsterd moeten zijn.
En dan óók nog elke dag sex, poeh, mocht'ie willen zou ik denken.
Misschien heb je je gewoon vergist in die man Zonneschijn. En nee, ik vind dit geen foute nick, achter de wolken schijnt de zon, altijd en altijd. Niets is sterker dan de zon. Als ik heel eerlijk ben zou ik na al dat gedraai en gedoe gewoon tegen hem zeggen dat het heel prima is als hij zijn gevoelens uitzoekt, maar dan wel even ergens anders, omdat hij jou en je kinderen ermee mangelt. Ik vind het niet kunnen, echt niet. In een langdurige relatie misschien wel, maar jullie beginnen net als samenwoners. Tuurlijk is dat moeilijk en passen en meten. Maar dat had hij vantevoren kunnen en moeten bedenken, dat ben je verplicht niet alleen aan je partner maar ook omdat er ook nog van beide kanten kinderen in het spel zijn. Hoe lang zijn jullie nu eigenlijk al bij elkaar? Uit je verhaal maak ik op dat hij al gescheiden en alleen was voordat jullie elkaar leerden kennen. Hoe lang zijn jullie voor het huis al samen?
Ik kan me trouwens best voorstellen dat je bv. met een klap op de aardbodem terecht komt en beseft: dit is het niet, maar dan ga je er anders mee om. Niet door jou hierin te laten hangen en zweven, dit is gewoon een marteling. Curus: Hoe verander ik mijn partner van een zelfstandig, zelfbewust en gelukkig mens in een onzeker wrak... Nou... kijk in de spiegel Zonneschijn en laat dit niet gebeuren, niemand is dat waard. En ook je kinderen verdienen dit niet. Wordt maar eens kwaad!
Sorry als ik er wat inval
hoor Zonneschijn, maar ik las je draadje nog eens achter mekaar door, en... Nou ja, zoals je kunt lezen ben ik er behoorlijk boos van geworden en ik kon het niet laten om te reageren.
Iig hoop ik dat het hoe dan ook snel beter met jullie gaat.
Mirjam
Nee
heb jij een exitplan ?
Een ´nieuwe´ man die niet weet of hij wel van je houdt daar moet je niet op gaan wachten die weet het over 5 maanden, een jaar en 12 en 18 jaar ook ´opeens´ niet, dan wordt je telkens in de wacht gezet. Je zet je gevoel in de uitverkoop vind ik.
"We houden gvd van elkaar en we komen er samen uit" dat moet je allebei hebben bij de eerste grote hobbel in een relatie. Zo niet dan klopt er iets niet. Althans dat is mijn ervaring met mannen.
Ik vergeet
helemaal te zeggen dat ik alsnog hoop dat hij van inzicht gaat veranderen en alsnog voor 100% voor jou kiest.
Sterkte hoor !!
Nu ben ik wel boos
Hij overweegt volgens mij serieus om op de uitnodiging van zijn ex en de kinderen in te gaan om daar met de Kerst te komen eten. Dat is wat mij betreft een grens over en ik heb hem al verteld dat ik daar niet mee accoord ga. Dat hij er überhaupt over nadenkt vind ik al onacceptabel. Ik word al steeds minder verdrietig ;-(
Dat is dan een geluk bij een ongeluk
Tja, minder verdrietig is altijd goed. Zelfs als dit nergens naar toe gaat, deze relatie, dan scheelt het als je bij alle regelzaken en al het gedoe niet voortdurend een steen in je maag moet meesjouwen.
Zou hij hierna met een strak plan komen als: "Ik ga doordeweeks wonen bij ex, maar kom in de weekends voor de goede sex bij jou?"
Wat een
lulhannes.
Exitplan.
Toch niet zo makkelijk
Ik kan niet leven met het idee dat ik hem kwijt ben. Hij verwijt mij dat ik de boel op scherp zet. Typisch... Ik begin nu alweer te twijfelen of ik hem die ruimte niet moet geven.
Nee! niet doen!
Jeetje zonneschijn, blijf bij jezelf. Echt als alles in puin valt is dat het enige wat overblijft, jij-zelf! Neem me niet kwalijk: híj verwijt jóu??? Pardon, wie is hier degene die de boel op scherp zet? Wie is hier degene die alles waar jullie samen naartoe gewerkt hebben ondersteboven gooit?
Sorry, Zonneschijn, maar dit doe je niet als je net leuk en verliefd bent gaan samenwonen. Ik denk eerlijk gezegd dat je bent genept. Ik denk dat dit helemaal die leuke fantastische man niet is die hij aan jou heeft laten zien! Ik vind het een net een klein kind zonder karakter en doorzettingsvermogen, en ook nog eens verwend.
Alsjeblieft, cut your losses and move on. Ik denk nl. niet dat dit zal overgaan, ik denk dat hij jullie hele relatie lang zo zal blijven doen, en jou blijft mangelen.
Je hebt een grote fout gemaakt. Leer ervan.
Op deze manier doe je dat namelijk niet, wat hij nu doet. Nogmaals, ik kan me voorstellen dat hij ineens wakker wordt en denkt, wat dóe ik hier, ik pas hier niet, die rotkinderen. En dan los je dat op. Hij was toch zo daadkrachtig, volgens jou? Nou, ik zie alleen maar halfslachtig gelapzwans (uit hoe jij het vertelt). Hier heb ik geen respect voor. En hij heeft geen respect voor jou, ook al doet hij wel alsof. En ook niet voor je kinderen. Hoe gaat het trouwens nu met hen? Dat lijkt me wel een prioriteit, jijzelf en je kinderen.
Sterkte hoor, kun je met anderen praten? Heb je steun, sleurt iemand je daar weg?
Schrijf anders veel hier...
Oh, en ik hoop natuurlijk ook voor je dat hij ineens wakker schrikt en lekker weer bij je kruipt en blijft, maar ik heb hier zo'n gek gevoel van...
Knuffel voor jou Zonneschijn. Mirjam
Wat ik overigens gek vind
is dat die hele therapie niets geworden is. Hoe kan dat, zijn er wel goede vragen gesteld ?
Het klinkt zo overtuigend
Ik ga er nog steeds niet mee accoord, maar ik heb weinig in te brengen tegen zijn argumenten. Hij verwijt me dat ik hem dwing te kiezen tussen hem en zijn kinderen. Dat is simpelweg opgeklopte onzin. Van mij mogen ze komen zo vaak ze willen. En daar ligt nu net het probleem. Volgens het convenant moeten ze hier een kerstdag komen. Hun doe je daar helemaal geen plezier mee. Dus redeneert mijn vriend, ze zijn het vrolijkst als ze bij hun moeder zijn, en zo wil ik ze ook meemaken. Ik heb al een heel betoog gehouden over duidelijkheid naar de kinderen, en dat die iedere gebeurtenis aangrijpen als strohalpmpje waaruit blijkt dat papa en mama weer bij elkaar komen. Zonder resultaat dus, en eigenlijk snap ik wel dat mijn vriend zo redeneert. Maarja, zo houd hij volgens mij ook het gedrag van zijn kinderen in stand (het heeft resultaat).
Ik wil er dus ook niet meer over discussiëren. Ik heb hem mijn betoog zelfs op papier gegeven (ben niet zo'n prater). Daaraan toegevoegd dat ik het gevoel heb voor hem totaal onbelangrijk te zijn (vond hij natuurlijk weer onzin), en dat hij dat ook naar zijn kinderen uitstraalt.
Duidelijke afspraken maken
heeft hij uberhaupt duidelijke afspraken met zijn ex gemaakt rondom verjaardagen en andere feestdagen ?
Het is zo veel te onduidelijk voor iedereen.
Overigens, wat vinden jouw kinderen het leukste denk je met kerst ?
Zonneschijn,
"Daaraan toegevoegd dat ik het gevoel heb voor hem totaal onbelangrijk te zijn (vond hij natuurlijk weer onzin), en dat hij dat ook naar zijn kinderen uitstraalt."
En daar heb je volkomen gelijk in: doordat hij niet daadkrachtig is en ontzettend onduidelijk is houdt hij het gedrag van zijn kinderen in stand. Jij bent niet belangrijk genoeg voor hem.......
Ik snap zijn gevoel wel, maar Kerst vieren met zijn ex en de kinderen, terwijl hij samenwoont met jou vind ik uit den boze. Zij is niet voor niets zijn EX! Hij zou zich moeten concentreren op het feit dat hij een relatie heeft met JOU en dat hij samen met de kinderen kan zien hoe de band tussen JOU en de kinderen wat positiever kan worden. Dat doet hij dus niet.
"Ik houd van hem en wil hem niet kwijt, maar nu lijkt het net of ik over me heen laat lopen."
Jullie hebben elke dag sex, maar je weet niet of hij van jou houdt. Sorry dat ik dit schrijf, maar je laat inderdaad over je heenlopen.
Nóg weer anders
Nu ineens gaat het over het detail van kerst vieren met de ex plus kinderen. Eigenlijk is dat het probleem natuurlijk helemaal niet. Het probleem is dat hij ineens twijfelt aan jullie relatie. Dat zet de boel op scherp. Vervolgens gaat hij als een ongeleid projectiel allemaal dingen doen, waarvan Kerst vieren met Ex er ééntje is. Als alles tussen jullie gewoon goed zou hebben gezeten, je bent helemaal overtuigd van jullie liefde en alles voelt goed, en hij zou dan een reden hebben om bij ex een kerstmaal te willen eten, geen probleem zou ik denken. Maar nu valt dit binnen zijn onvoorspelbare gedrag en wordt het idd respectloos naar jou toe, ook bv. naar zijn kinderen toe. Juist nu zou hij ook naar hen die duidelijkheid moeten geven: ik woon nu hier, met Zonneschijn en haar kinderen en jullie, en daarom vieren we Kerst hier.
Zonneschijn, ik blijf zeggen, blijf bij jezelf. Je hebt de neiging je door hem te laten inpakken en hem helemaal te gaan volgen in zijn gedrag en gevoelens. Je put je uit in verklaringen voor zijn gedrag, maar jij hebt ook verklaringen voor jouw gedrag en die zijn net zo legitiem.
Ik ben nog steeds benieuwd, hoe lang was hij al gescheiden voor hij jou leerde kennen? Heeft hij al een keer een Kerst alleen gevierd met zijn kinderen? Of is het nooit goed uit geweest tussen ex en hem, en ben jij een beetje een speelbal hierin? Het lijkt mij trouwens dat zijn gedrag voor zijn ex ook lastig moet zijn. En hoe zit het nou met jouw kinderen, die hebben er toch ook recht op te weten waar ze aan toe zijn?
Kun jij niet weg met de Kerst, samen met je kinderen. Lekker naar je moeder, of een goede vriendin? Of desnoods een huisje van Centerparcs, gewoon lekker aan jezelf toekomen zonder dat je de hele tijd zit af te wachten wat hij nou weer doet en zegt.
Maak je sterk Zonneschijn, heb respect voor jezelf.
