Relaties Relaties

Relaties

Zonneschijn

Zonneschijn

11-11-2008 om 10:24

Relatietherapie: het begin van het einde?

Ik ben eigenlijk op zoek naar succesverhalen van mensen die in relatietherapie zijn geweest. In mijn omgeving ken ik alleen maar mensen die er tijdens de therapie achter zijn gekomen dat ze uit elkaar wilden.
Mijn vriend en ik wonen pas drie maanden samen en lopen nu al tegen problemen aan. Volgens de boeken zijn het standaard samengesteld gezin problemen, maar omdat we er alles aan willen doen om het te laten slagen hebben we nu toch een afspraak gemaakt met een therapeut. De dagen dat we met z'n tweeën samenleven, als de kinderen er niet zijn, gaat het helemaal perfect. Zodra de kinderen er zijn hangt er een gespannen sfeer. Mijn vriend ergert zich erg aan mijn kinderen en vindt ze brutaal, lawaaierig en rotzooimakers. Ik zou zelf ook wel willen dat ze zich wat netter en rustiger opstellen, maar dat doen ze nu eenmaal niet. Volgens mijn vriend heeft dat te maken met mijn inconsequente opvoeding. Misschien heeft hij daar wel gelijk in, maar ik doe wel erg mijn best. Ik wil ze alleen niet de hele dag opdrachten moeten geven en ze zijn ook niet gewend om dingen in huis te doen. Het lijkt er ook op dat ze een stuk rustiger zijn als we met z'n drieën zijn, dan als mijn vriend er is. De kinderen van mijn vriend pakken hun 'verzet' heel anders aan. Die gaan gewoon lopen mokken als ze hier zijn, en proberen door dat soort gedrag hun zin te krijgen. En dat krijgen ze meestal ook omdat ze hier maar weinig zijn en mijn vriend wil dat ze het dan naar hun zin hebben.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Nee joh

zo werkt het natuurlijk niet !

Jullie willen helemaal niet uit elkaar want jullie vinden elkaar hartstikke leuk. Dus goede stap, want aan de rest kan je werken.

Mijn zus en haar vriend doen dit wel goed vind ik.

Ze zijn na 1 jaar relatie uit elkaar gegaan, het werkte niet met de kinderen en er waren regelmatig 2 kampen ipv 1 team. Hij is na een jaar toen in therapie gegaan, hij heeft haar toen gebeld om het weer te proberen. Samen van te voren alles helemaal doorgesproken (allebei een managementfunctie dus dan krijg je dat) dingen op papier gezet, waar ging het op mis, wat moeten we zien te voorkomen, anders aangepakt en toen lukte het wel. Totale commitment zie ik nu, ze steunen elkaar ipv elkaars opvoed uitgangspunten in de grond te boren.

Beide hebben een zoon uit een vorige relatie. Ze waren allebei in het begin terughoudend in het geven van kritiek, en nu een paar jaar later zijn ze allebei heel betrokken bij elkaars kind. Is langzaam gegroeid. Ze hebben wel te maken met 1 gekke suicidale gestoorde ex die hen het leven probeert zuur te maken, maar ook daar komen ze samen wel uit. Dat laatste zorgt wel heel regelmatig voor allerlei problemen maar het vormt iig geen gevaar meer voor hun 'team'.

Komt vast wel goed joh. Zie het als een fusie of reorganisatie, de intentie is er samen uit te komen en het gezellig te hebben.

Minet

Minet

11-11-2008 om 12:00

Zeker niet zonneschijn

Jullie besluiten samen om hierbij hulp te zoeken omdat je samen verder wilt! Dat is dus het doel, niet het begin van het einde. Wij hebben ook goede ervaringen met relatietherapie, na 7 sessies waren onze ogen geopend, zagen we beiden ons aandeel in het probleem, en wisten we hoe we verder konden.
Succes ermee! Minet

mammie2

mammie2

11-11-2008 om 13:15

Henry ford

Volgens mij was het Henry Ford die op zijn 50-jarig huwelijksjubileum werd gevraagd naar zijn geheim. "Just stick to the same model" was zijn antwoord.

Indien jullie beiden vastberaden zijn, ga je echt niet scheiden. Je zult dan wel door moeten bijten. Goed dat je in therapie gaat om te zien hoe je het wat dragelijker kan maken.

Goed begin

Hier ook aan het begin van de relatie een aantal keer met een therapeut gesproken. Juist heel goed: wat zijn verwachtingen etc. En als je toch wat bagage hebt, is het best lastig om er samen uit te komen. Een beetje hulp is dan juist goed. Geeft alleen maar aan dat je er allebei echt wat voor wilt doen.

Gekke tip misschien: wij waren bij een mannelijke therapeut. Ik had het idee dat dat voor mijn vriend makkelijker was, hij had het gevoel meer begrepen te worden i.p.v. 2 vrouwen tegenover zich te hebben. Heeft ie overigens nooit gezegd.

Succes!

Zonneschijn

Zonneschijn

14-11-2008 om 10:43

Mooie uitspraak

"Just stick to the same model"
Henry Ford heeft waarschijnlijk nooit geprobeerd van twee gezinnen een te maken. Ik heb inmiddels ook een boek gekocht over samengestelde gezinnen. Is (mede) uitgegeven door Ouders Online, dus dat moet wel goed zijn Ik had dat boek eigenlijk van tevoren moeten lezen, maar het leek allemaal zo goed te gaan. Tussen ons perfect, we hebben in volle harmonie een huis gekocht en verbouwd, kamers verdeeld, de kinderen gingen lekker en leken het allemaal best te vinden. Vanaf dag 1 in het nieuwe huis gingen ze massaal in verzet. En het lijkt wel steeds erger te worden. Door het lezen van het boek heb ik nieuwe moed gekregen (het is 'normaal'), maar mijn vriend loopt alleen maar weer binnen te vetten en trekt zich terug. Gelukkig kunnen we over drie weken bij de 'deskundige' terecht.

Zonneschijn

Zonneschijn

17-11-2008 om 08:42

Het wordt tijd

Het is erg jammer dat we pas over drie weken bij een therapeut terecht kunnen want het gaat zo verschrikkelijk slecht nu. De kids van mijn vriend zijn dit weekend geweest, of eigenlijk niet want ze hebben daar helemaal geen zin in dus hij heeft ze zaterdag en zondag een paar uurtjes gehaald. Ik zorgde dat ik met mijn kinderen weg was, maar dan nog liep het niet. Direct na het eten stonden ze alweer met hun jas aan. En dan probeer ik maar een beetje normaal te doen, gezellig tegen iedereen. Dat werkt natuurlijk helemaal niet want mijn vriend is me zat, zijn kinderen kunnen me wel schieten, en mijn kinderen snappen er niets meer van want twee maanden geleden speelden ze nog gewoon samen. Kortom, mijn vriend vind dat hij onevenredig veel heeft ingeleverd. Kinderen die niet willen komen, opgescheept zitten met de kids van een ander waar het ook niet mee wil vlotten, het klinkt ook verschrikkelijk erg. En ik wil alleen maar dat hij een beetje zijn best doet en het wat positiever inziet.
Wat een stomme nick heb ik eigenlijk gekozen ;-(

Zonneschijn

Zonneschijn

17-11-2008 om 14:06

Ik weet het niet

Ik kan wel van alles verzinnen waarom zijn kinderen zo veranderd zijn, maar eigenlijk weet ik het niet. Wat ik kan bedenken is dat het voor hun steeds echter en definitiever wordt dat hun ouders niet meer bij elkaar komen. Dat is een normaal verschijnsel bij kinderen van gescheiden ouders, die blijven jarenlang hopen dat het nog goed komt, zelfs als er al nieuwe partners zijn. In het begin ging het best redelijk. Voordat we samenwoonden kwamen ze ook niet heel graag naar hun vader, maar als wij daar op visite gingen of zij kwamen bij ons ging het best harmonieus. Toen we net samenwoonden hebben we het zelfs een of twee weekends (bijna) gezellig gehad met zijn allen. Daarna gleed het alleen maar af. Hun moeder begrijpt het ook niet. In het begin heeft ze zich niet altijd positief uitgelaten over ons, ze vond dat wij te snel de kinderen erbij betrokken. Nu wil ze graag dat de kinderen naar ons komen.
Het lastige is dat ik niet meer kan onderscheiden welk probleem nu het zwaarst weegt. Ik heb er erg mijn best voor gedaan om consequenter te zijn tegen mijn kinderen. Ben ook blij dat dat heeft gewerkt, maakt mijn leven ook makkelijker Maar daar bleek het dus niet aan te liggen dat mijn vriend zich niet goed voelt. Misschien voelt hij zich schuldig naar zijn kinderen en wil hij daarom de mijne niet leuk vinden. Misschien houdt hij wel niet genoeg van mij en zoekt naar excuses om er onderuit te komen. Ik weet het ook niet. Ik heb al verschillende mensen gesproken in mijn omgeving, maar niemand heeft de oplossing.

Lukt

het nog om wat met elkaar te praten dan of pusht dat de een of ander te veel ? Wat gebeurt er dan als je hem vraagt waarom hij zich niet goed voelt ? Hoe heeft hij die scheiding en nieuwe relatie dan allemaal meegemaakt, hij was er toch met volle verstand bij aanwezig ?

En het ligt natuurlijk niet aan jouw of zijn kinderen. Nog even die weken afwachten dan maar. Ik hoop dat er straks bij de therapie wat duidelijkheid komt en jullie tools aangereikt krijgen.

Want het kan ook goed gaan en goed komen, die optie is er namelijk. Jullie hebben elkaar gevonden, nou als jullie hieruit komen dan heb je nog een heel leven om wel van elkaar te genieten. Het komt vast goed !

Yta Chalne

Yta Chalne

17-11-2008 om 15:28

Groot struikelblok

Stiefouderschap is altijd het grote struikelblok in samengestelde gezinnen. Er zijn bergen boeken over verschenen, er is mega veel studie naar gedaan. Wat veel helpt is, behalve samen zelf in therapie, om vooral de kinderen ergens hun verhaal laten doen (een gespecialiseerde kinderpsychologe), uiteraard in overleg en in samenwerking met de moeder. Het is vreselijk moeilijk voor beginnende pubers om loyaal te zijn rondom scheidingen, en het makkelijkst is om radicaal partij te kiezen. Op de lange duur worden ze daar niet gelukkiger van, maar ze hebben er echt hulp bij nodig om het goed te laten verlopen. Een goede kinderpsych kan hierin een enorme hulp zijn.
Een echt vlot lopend stiefgezin vormen duurt overigens een jaar of zeven (!!), dus geef niet te snel op.

Zonneschijn

Zonneschijn

17-11-2008 om 15:57

Ja, ik weet het

Ik zie het zelf positiever in dan mijn vriend. Nu doorpakken en de goede weg kiezen en dan wordt het straks beter. Hij ziet alleen maar dat hij zich nu slecht voelt en wil zich niet nog jaren zo voelen. Ik vind dat hij alles veel te zwart ziet, hij zegt dat ik een te roze bril op heb en ik het me ook niet zo had voorgesteld. Over hulp voor zijn kinderen heb ik het ook wel eens gehad, maar daar is hij verder niet op door gegaan. Misschien dat ik het nog eens aankaart, of misschien begint onze therapeute daar wel over.

Yta Chalne

Yta Chalne

18-11-2008 om 11:02

Ook de jouwe

Dat je verhaal kunnen doen op een goede plek geldt ook zeker voor jouw kinderen. Onwillige stiefbroer en zus, een sombere stiefvader, het is nogal niet wat! Je vriend is de volwassene, er wordt dus onvergelijkbaar veel meer geduld, inzet en toewijding van hem verwacht dan gehoorzaamheid en braafheid van hen, en dat voor heel veel jaren. Als ik het zo lees dan denk ik dat vooral hij daar veel hulp bij nodig heeft, vooral ook in het belang van jouw kinderen.

Zonneschijn

Zonneschijn

19-11-2008 om 11:52

Twijfels

Ik hink almaar op twee gedachten. Aan de ene kant snap ik zo goed dat mijn vriend ervan baalt (understatement) dat hij zijn kinderen zo weinig ziet en dat ze zich zo opstellen. Aan de andere kant vind ik dat hij wel erg loopt te z**ken op die van mij. Ik heb hem al eens toegebeten dat hij toch wist waar hij aan begon. Ik heb hem destijds tig keer gevraagd of hij er goed over na had gedacht en of hij het zeker wist. Hij loopt nu te zeuren over een beetje rust. Ja, dat zou ik ook wel willen. Toen hij alleen woonde had hij genoeg rust, maar hij dacht dat samenwonen gezelliger zou zijn. Het valt me erg van hem tegen dat hij niet wat relaxter kan zijn. Ik wist natuurlijk ook van tevoren dat het een perfectionistische man is die eigenlijk altijd gewend is zijn zin te krijgen. Maar ja, hij wist ook dat ik wat minder perfectionistisch ben en ook altijd mijn zin wil krijgen. Ik vind dat hij gewoon niet realistisch is. Kun je van een 4-jarige verwachten dat die zonder knoeien eet? Moet je er direct bovenop springen als een 4-jarige een keer met zijn handen eet? En alle kinderen lopen toch wel eens als idioten door het huis te rennen?

Zonneschijn

Zonneschijn

19-11-2008 om 13:25

Sini

Ik denk, en mijn vriend denkt dat ook, dat zijn houding zeker te maken heeft met schuldgevoel jegens zijn kinderen. Ik zou alleen niet zo snel weten wat je daar nu aan zou moeten doen. Zijn kinderen zijn 13 en 11, dus zijn net aan het puberen (dat werkt ook niet lekker mee). Hij had met zijn ex een traditioneel gezin. Zij werkte niet (en later een beetje) en hij meer dan fulltime. Volgens mijn vriend was de opvoeding van de kinderen iets waarover ze nooit ruzie hebben gehad. Zij heeft hem na de scheiding gezegd (toen hij net alleen woonde en de omgangsregeling ook dramatisch verliep) dat het gedrag van de kinderen zijn eigen schuld was, omdat hij zich nooit met hun had bemoeid. Daar was hij heel verontwaardigd over omdat ze hadden afgesproken de rollen op die manier te verdelen, en hij wel naar alle sportwedstrijden en uitvoeringen van de kinderen ging (en gaat). Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wat dat betreft wel met zijn ex eens ben. Hij wist bijvoorbeeld niet eens wat zijn kinderen het liefst eten (maar ja, misschien is dat wel echt iets voor moeders om zich daarmee bezig te houden).
Al die dingen wist ik dus voordat ik aan het hele verhaal begon, maar toen wist ik nog niet wat dat voor impact op ons zou kunnen hebben. Mijn vriend is echt heel erg lief (voor mij), heeft van alles voor iedereen over, heeft ongelooflijk veel energie, is in principe een heel stabiele persoon, maar op het gebied van kinderen heeft hij volgens mij wat weinig ervaring. Ik kan me niet voorstellen dat zijn kinderen altijd zo stil en afwezig (achter pc of DS) zijn geweest.

Ja maar ja maar

hij kan dat toch gewoon allemaal gaan leren ?

Wat vind X ook al weer het lekkerste bij het eten ?
- geen idee.
Vraag hem dat even dan weet ik dat voor de volgende keer.

Mijn zus en haar vriend doen veel van die dingen dus via elkaar. Hij informeert over zijn zoon, zij informeert over haar zoon. Nu is dat al wat anders omdat ze al langer bij elkaar zijn. Trouwens, beide zonen zijn 13 jaar en in het begin ging dat dus niet zo soepel maar nu is zijn zoon ook gek op haar en hij is gek op haar zoon (gaat naar de voetbalwedstrijden, doet huiswerk met hem).

Zonneschijn

Zonneschijn

21-11-2008 om 11:21

Weer wat wijzer

We hebben weer een heel lang gesprek gehad. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in want ik raak elke keer overstuur, en dat is helemaal niets voor mij. Ik had gezegd dat mijn vriend energie moest steken in het krijgen met een band met mijn kinderen. Een van de dingen die hem dwars zaten was dat hij het idee had dat we nooit een 'normaal' gezin zouden worden. Ik had het idee dat hij helemaal geen band met mijn kinderen wilde omdat hij dat niet kon maken tegenover zijn eigen kinderen. Na lang nadenken moest hij me daarin wel gelijk geven. Dat geeft me het gevoel dat we in een soort patstelling zitten. Hij wil graag dat we ooit een gezin worden dat 'normaal' lijkt, maar aan de andere kant wil hij ook geen band opbouwen met mijn kinderen. Hij wil ze gewoon niet lief vinden. Het lijkt wel een beetje uitzichtsloos zo. En ergens begrijp ik hem ook wel. Als we alleen met zijn kinderen zijn voelt het voor mij ook een beetje als 'vreemdgaan' ten opzichte van mijn eigen kinderen.

Ellen Wouters

Ellen Wouters

21-11-2008 om 12:19

Veel moeten

Ik krijg uit je verhaal het idee dat jullie nogal veel moeten van elkaar.
Hij móet een intiemere band met zijn kinderen opbouwen. En óók met de jouwe. Jij móet consequenter en strenger worden. En samen móeten jullie allemaal evenveel houden van allemaal. Nu meteen, of anders binnen een paar maanden.

Ik vind dat nogal hoge verwachtingen en een recept voor ruzie en frustratie.

Het lijkt me een stuk relaxter als jullie die hoge verwachtingen eens loslaten en wat meer ruimte geven aan normale menselijke gevoelens.

Erken dat je eigen kinderen je toch het meest nabij zijn. Dat jij en je man wel voor elkaar gekozen hebben, maar dat daar kinderen bij betrokken zijn die niks te kiezen hebben gehad. Erken dat die hun eigen gevoelens hebben en dat het jaren kan duren voor dat iedereen mekaar weer lief en leuk vindt.
Laten jullie allebei eens ophouden met zoveel te moeten. OK, jouw kinderen zijn drukker dan hem lief is, neem dan maar de tijd om met elkaar daar een weg in te vinden. OK, hij is afstandelijker met de kinderen, geef hem dan maar de tijd om daar een weg in te vinden.

Je zegt dat je vooraf aan hem gevraagd hebt of hij het wel heel zeker wist allemaal. Maar wist jij vooraf hoe het allemaal precies zou gaan? En wist hij dat? De problemen die zich voordoen in het leven zijn meestal niet de problemen die je vooraf voorzien had.

Het lijkt me een beetje vroeg om nu al over uitzichtloos te spreken.

Groet, Ellen

Oh dat is wel

iets volgens mij, wat Ellen zegt komt op mij erg logisch over. Zoveel verwachtingen, moeten, deadlines die gehaald moeten worden voor (de kritische buitenwereld ?) etc.

Ach als ik kijk naar mijn relatie de eerste jaren, er had niemand durven hopen dat wij de 8 jaar zouden halen, man wat hadden wij moeilijke issues, vreselijk en het is toch gelukt, toch proberen omdat we elkaar leuk genoeg vonden en omdat kind er eenmaal was. Wel goed dat vriend dus met een therapeut is gaan praten, heeft hem in elk geval meer inzicht gegeven over zijn aandeel in de relatie.

Zonneschijn

Zonneschijn

24-11-2008 om 08:56

It takes two

"Het lijkt me een beetje vroeg om nu al over uitzichtloos te spreken."
Ik kan helemaal niet voorspellen welke kant het nu opgaat. De daadkracht en het nemen van snelle beslissingen, wat me eigenlijk aantrekt in mijn vriend, lijkt nu wel de verkeerde kant op te werken. Hij heeft zich begraven in een stapel relatieboeken en twijfelt nu aan van alles. Ik krijg geen vat meer op hem en weet even niet meer hoe ik me moet gedragen. Hem maar even met rust laten of juist heel erg aan hem trekken.

Cath

Cath

24-11-2008 om 11:26

Misschien

Ook eens aan jezelf denken, wat jij wilt, wat jij verwacht, wat jij wilt voor je gezin...
Ik lees alleen maar over je vriend, maar wat wil jij nou eigenlijk echt?
Dus ga uit van jezelf en je gezin, niet vanuit je vriend.

Zonneschijn

Zonneschijn

24-11-2008 om 11:32

Cath

Ik weet echt wel wat ik zelf wil. Ik heb ook al wat ik zelf wil. Leuke man, mijn kinderen het grootste gedeelte van de tijd thuis, in principe heb ik het prima. Dat ik me nu niet gelukkig voel is omdat ik weet dat mijn vriend het moeilijk heeft met van alles en nog wat. En ik word daar heel erg onzeker van. Aan de andere kant word ik heel boos als ik bedenk dat ik ook nogal wat heb achtergelaten; van woonplaats veranderd, kinderen andere school, huis verkocht, nu een huis dat ik alleen niet zou kunnen betalen. Er staat dus nogal wat op het spel.

Yta Chalne

Yta Chalne

24-11-2008 om 13:46

Het lijkt me nou juist dat jij helemaal niet hebt wat je wilt. Je hebt een zich terugtrekkende man, met ongelukkige puberkinderen die niet graag komen, een onduidelijke toekomst en twee kleine kinderen die niet kunnen rekenen op een stiefvader die geconfronteerd wordt met de (hele normale doch tegenvallende) werkelijkheid dat kinderen geluid maken, dingen anders doen en zien dan jij zou willen en niet weggaan als je het even zat bent. Je zit in een huis dat weliswaar mooi is maar wat je op dit moment geen veiligheid en vastigheid kan bieden (want te duur voor jou alleen) Veel te veel onzekerheden om blij van te worden, dus. Je weet wel goed wat je zou willen, maar je hebt het niet. Evenmin als je vriend heeft wat hij zou willen (waarschijnlijk een leuk gezin, een partner die de problemen met zijn kinderen als sneeuw voor de zon doet verdwijnen ipv ze te vergroten louter door haar bestaan, etc.) Er is dus in de basis iets mis met jullie beider verwachtingen. Ik zou niet wachten met die (relatie)therapie, maar er meteen induiken. Een derde persoon is net wat je nodig hebt om al jullie verwachtingen en de werkelijkheid, en het verleden, en de toekomst, eens op een rijtje te zetten. Probeer dit naar je vriend toe zakelijk te houden, boosheid (wanhoop, aandringen)leidt meestal niet tot begrip van de andere kant, hooguit tot dieper ingraven.
Bedenk alvast voor je gesprekken bij een derde wat je écht zou willen, uitgaande van de reële situatie. Voorbeeld: zekerheid dat jullie het samen niet meteen opgeven maar dat jullie er allebei voor gaan om er voorlopig hard aan te werken. Dat kun je afspreken, en dat geeft veel lucht!

Zonneschijn

Zonneschijn

01-12-2008 om 09:17

Het gaat zo de verkeerde kant op

Gelukkig kunnen we deze week bij een deskundige terecht. Ik weet alleen niet of ik daar nu zo heel veel mee ga opschieten. Mijn vriend luistert alleen naar mensen die in zijn straatje praten en heeft nu het aanbod gekregen (volgens mij ook aangenomen) om een paar weken ergens te logeren. Ik vind dat we onze problemen gewoon hier moeten oplossen. Hij denkt dat we er fout aan hebben gedaan om te gaan samenwonen en wordt er ongelukkig van. En dan vindt hij dat ik hem met een kluitje in het riet stuur als ik zeg dat het normaal is dat we even moeten wennen.

Yta Chalne

Yta Chalne

01-12-2008 om 09:27

He bah

Wat rot voor je! En jammer dat hij er voor wegloopt. Hoe is het met jou?

Zonneschijn

Zonneschijn

01-12-2008 om 10:03

Slecht

Met mij gaat het heel slecht, ik kan er bijna niet mee omgaan. Ik vind het ook zo onbegrijpelijk. Het maakt ook niet uit hoe ik het benader, hij gaat nergens in mee. Ik snap wel dat waar twee mensen ruzieën, twee schuld hebben, maar ik kan hierin mijn eigen aandeel niet vinden. In het begin misschien wel, had ik teveel verwachtingen van een gelukkig gezin, die niet realistisch waren. Ik heb nu de insteek dat ik wil proberen er uit te komen samen, maar hij denkt dat dat zinloos is. Iemand vertelde hem dat hij misschien niet genoeg van me houdt als hij dat niet voor me over heeft. Zo'n verklaring neemt hij dan gelijk aan. Net als het idee dat hij misschien nooit zijn gezin had moeten verlaten. Dat was ook geen ideale situatie, maar toen had hij in ieder geval zijn kinderen bij zich. Hij wil me niet meer aanraken omdat hij denkt dat ik dan denk dat het wel weer goed komt.

mijk

mijk

01-12-2008 om 11:32

Gatver

hij geeft het dus gewoon helemaal op nu? Zelfs als ie bij draait lijkt me dat vrij desastreus voor je vertrouwen in de relatie.. wat een waaibomenhout zeg die man.

Mm niet echt opbouwende reactie maar zit hier echt sprakeloos zijn....

Oh wat moeilijk

en jullie zijn juist zo'n mooi stel. He godverdomme zeg wat zit jij nu met een zeer hart in een kloten situatie.

En toch, ik denk dat het toch echt nog goed kan komen. Die therapie zal een en ander duidelijk maken voor hem en hopelijk ziet hij dan ook in wat voor geweldige vrouw hij naast zich heeft staan.

Zonneschijn

Zonneschijn

01-12-2008 om 12:07

Ja, manda

Ik blijf ook wel hoop houden, ben er van overtuigd dat we bij elkaar horen. Als ik dat tegen hem zeg vindt hij me dwingend. Ik snap gewoon niet waarom hij alleen maar mensen zoekt die hem steunen in zijn 'misschien heeft het niet zo moeten zijn, van roze wolk naar zeepbel' theorie. Straks vind die therapeut ook dat hij 'zijn hart moet volgen', daar heb ik dan dus ook helemaal niets aan.

Die therapeut

gaat niet zeggen dat hij zijn hart moet volgen, dat zeggen therapeuten niet.

Mi heeft hij zijn hart gevolgd en toen is hij gaan samenwonen met jullie en dat is nu niet opeens meer weg, daar geloof ik niets van. De vraag of hij wel genoeg van je houdt staat volgens mij niet zo centraal.

De vraag is eerder waarom hij nu pas twijfelt, hij is met open ogen in deze relatie gestapt, wist dat jij kinderen had, heeft dat huis gekocht en verbouwd met jou. Had hij dan echt gedacht dat er geen issues zouden komen ?

De drukte van verhuizen en verbouwen zijn jullie nu voorbij. Het is logisch dat er nu problemen naar voren komen. Ik snap niet waarom hij daar zo verrast van is en ook niet dat hij daar niet mee wil of durft om te gaan.

Dit is zijn leven, daar heeft hij voor gekozen en hij zal toch minstens voor zichzelf moeten proberen er iets van te maken. Hij kan nu best wel wegrennen, naar die fijne vrienden van hem maar dan rent hij volgende keer weer weg. Ik zou als ik hem was zo moe worden van het gebrek aan inzicht.

Ik zou juist graag willen weten waarom ik op dat moment (mooie nieuwe toekomst met vrouw die commited is) er niet in durf te stappen en er voor te vechten en te gaan. Hij hoeft niets van zichzelf op te geven door bij jullie te zijn, dat is een denkfout.

Zonneschijn

Zonneschijn

11-12-2008 om 18:55

Ik wilde al een nieuw draadje starten

Maar ik ga er maar hier mee verder. Ik weet eigenlijk niet hoe we verder moeten, en of ik wel de juiste dingen doe. Bij de therapeut zijn we eigenlijk niet zoveel verder gekomen. Mijn vriend heeft bij de therapeut uiteengezet hoe de zaken ervoor staan en dat hij niet weet of hij nog van me houdt. Volgens hem zijn er tussen ons geen zaken mis, dus wat dat betreft valt er weinig te therapieën. Hij heeft nu toegezegd dat hij het komende half jaar gaat proberen of hij meer contact kan krijgen met mijn kinderen, en of daardoor zijn gevoel verandert. In de tussentijd voel ik me wat in de wacht gezet. Omdat hij niet weet of hij van me houdt wil hij geen signalen afgeven die erop kunnen duiden dat hij van me houdt. Dus geen lieve woordjes, niet zeggen 'ik houd van je', geen of weinig affectief gedrag. Dat valt me heel erg zwaar.
Zijn kinderen merken dat er tussen ons iets niet goed zit en hebben hem al een paar keer gevraagd of hij daar komt eten. Goede zaak dat hij ze meer ziet, maar ondertussen zit hij daar in zijn vroegere gezinsverband en zegt dat dat 'heel vertrouwd' voelt. Ik begrijp dat wel, en zeg dat ook, maar dat voelt voor mij heel erg bedreigend. Aan de andere kant wil ik hem niets verbieden, en sowieso laat hij zich niets verbieden.
Soms lijkt het of er niets aan de hand is. We hebben gewoon nog bijna elke dag sex, weliswaar zonder lieve woordjes van zijn kant (die erop zouden kunnen duiden dat hij van me houdt). Ik wil dat ook niet missen maar ik vind het zo erg dat er een stuk gevoel aan zijn kant lijkt te missen. Ik weet ook niet of ik zo over grenzen laat gaan, en heb zeker niet het idee dat ik hem daarmee kan houden, en het voelt ook niet 100% goed.
Erg lastig dus. Ik houd van hem en wil hem niet kwijt, maar nu lijkt het net of ik over me heen laat lopen.

Yta Chalne

Yta Chalne

12-12-2008 om 08:14

Regen

Ach Zonneschijn, wat een ellende! Ik ben het met Marz eens dat wat je schrijft behoorlijk doet schrikken. Probeer uit alle macht bij jezelf te blijven; wat wil jij? Hoe zie jij de toekomst op deze manier, hoe lang kun je dit volhouden, waarom wel de lusten en niet de lasten?
Wel elke dag sex maar geen affectie willen laten blijken klinkt mij erg opportunistisch in de oren. Misschien is het wel eerlijk als jij hem duidelijk maakt dat jij daar aan meedoet omdat je veel van hem houdt, en de sex daar uitdrukking aan geeft voor jou?
Is het niet heel moeilijk om van hem te blijven houden, met dit gedrag? En hoe is het met jouw kinderen, hebben ze hier erge last van? Communiceer je dat naar hem, want zij zijn je grootste belang hierin, niet hij.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.