Rollen in relatie/gezin te ver doorgeschoten?
Eerst maar even een situatieschets: toen ik mijn man leerde kennen was hij al ondernemer in zijn vakgebied wat een prachtig vak is maar grillig qua inkomsten. Zeker na de economische malaise rond 2007 zijn we financieel steeds meer gaan leunen op de inkomsten uit mijn werk. Ik heb -vaak op de achtergrond - altijd wel meegewerkt in het bedrijf (ben alleen niet zo’n prof als hij daarin) dus combineerde altijd beide.
Mijn man is altijd blijven proberen om het bedrijf winstgevender te maken, inclusief periodes In t buitenland en projecten waardoor hij veel van huis is. Ook heeft hij periodes thuis gezeten waar hij absoluut niet gelukkig van werd. Heel voorzichtig begint het nu weer aan te trekken maar financieel houdt t nog steeds niet over al is hij er wel heel druk mee.
Voor de duidelijkheid: we houden van elkaar en zijn trots op elkaar, dol op ons gezin en alles wat daar bij hoort. Waar mijn werk de meeste inkomsten genereert zorgt zijn werk voor wat extra’s in t leven.
Maar.... (je kunt m op je klompen aan voelen komen natuurlijk), ik ben mezelf volgens mij een beetje kwijt geraakt. Ik vind het prima om periodes in mijn eentje ons gezin te draaien, ben trots op wat ik heb bereikt met mijn werk en dankbaar dat ik dat kan combineren met het gezin. Maar er knaagt wat. Ik reageer soms narrig en jaloersig als man weer uitvliegt, zijn passie voor zijn vak is geweldig maar slokt hem ook op.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat me precies dwarszit. Ik ben niet ontevreden met mijn leven, ben heel dankbaar voor wat we hebben met elkaar, voor ons gezin. Maar toch knaagt er iets.
Ik heb veel vriendinnen en een fijn sociaal netwerk, heb wel een soort van hobbies maar heb/voel niet veel ruimte (qua tijd en financiën) om iets anders/meer op te pakken. Als ik bv een paar dagen weg wil is het best een circus om dat te organiseren.
Kortom, ik ben eigenlijk heel dubbel erin: dankbaar en happy maar af en toe ook opeens met een onrustig, knagend gevoel en ben ik ineens jaloersig, voel ik me saai en serieus.
Wie herkent dit en/of heeft tips?
Herkenbaar
Mijn man is ook vaak in het buitenland. Even een keer mee gaan, is er niet bij. Er wordt op te veel andere vlakken een beroep op mij gedaan. Het gevoel in te leveren en altijd als vliegende keep, klaar te staan, zuigt de energie uit mij.
Soms gooi ik het maar op hormonen, of op de leeftijd, als ik mij aan de ‘ onevenredigheid’ stoor.
Dan denk ik: ‘ Nog even, en dan zijn de kinderen zo oud dat ik een keer mee kan.’
Dat houdt mij al jaren sterk.
Onlangs kon ik mee naar het Midden Oosten. Dat vond ik niets; alleen luieren op het strand terwijl een kind in examenstress zat. Dat is nu voorbij en binnenkort is het zo ver. In september gaan we naar een mooi gebied, zodat dit voor mij ook interessant is.
Tip: hou het even vol; na drukke tijden gaat de zon schijnen.
Ongelijk
Ik denk dat het ongelijke je toch dwars zit. Je trekt de kar. Ik neem aan dat je trouwens niet alleen de kar van de inkomsten trekt, maar ook die van het gezin. Daarom kan vader naar het buitenland om zijn passie te volgen. Als jij eens weg wil dan is het allemaal ingewikkeld.
Dat is gewoon niet eerlijk.
Ik denk wel dat je om de situatie te veranderen bij jezelf moet beginnen. Het is jouw dienstbaarheid, jouw aanpassingen aan hem, jouw manier van hem ruimte gunnen die de situatie heeft laten ontstaan. Je zult wat aan die dienstbaarheid moeten doen en duidelijke afspraken moeten maken over wederdienst.
Als dat zou betekenen dat je man zijn passie niet meer kan volgen (wat ik me niet voor kan stellen) dan wordt het misschien voor hem toch wel tijd om iets serieuzers te gaan doen.
Passie
Tijd geleden was man in principe gedurende 10weken 6 weken weg. Ik vroeg of dat nu echt nodig was. Toen bleek een bezoek ook mbv tele conference-call te kunnen plaats vinden en viel een ander bezoek af, door koppeling van het bezoek aan een ander bezoek in een andere periode.
Soms is het voor iemand zo vanzelfsprekend dat een werkbezoek kan plaatsvinden, wanneer ze geen tegenwerking horen. Det besef dat het te veel wordt, komt pas wanneer dat wordt aangegeven.
Herkenbaar
Ik ben zzp'er en dat gaat heel goed. Zo goed dat ik een jarenlang een (veel) hoger inkomen had dan mijn man, met werk dat ik grotendeels vanuit huis kon doen en goed zelf in kon delen. Automatisch deed ik daardoor veel meer in het huishouden en met de kinderen terwijl hij op zijn vaste vrije dag vrij lui was. Ik had zelf nooit een vrije dag en werkte vaak s avonds omdat ik na school en tussen de middag met de kinderen was. Dus ik verdiende meer én deed meer thuis. Het was scheef.
Op een gegeven moment was ik er klaar mee en heb ik een klus aangenomen aan de andere kant van het land. Een paar dagen per week was ik vroeg weg, voordat iemand wakker werd. Als ik thuis kwam was het eten en de afwas gedaan. Dat trok de boel in thuis weer even lekker gelijk. Ik vond het heerlijk. Man vond het prima dat ik ging, maar het viel hem wel tegen om alles te combineren, zeker op zijn thuiswerkdag.
herkenbaar....
Enige verschil...man verdient hier veeeeel meer dan ik.
Maar waar hij kan gaan en staan waar hij wil, en op zondagavond ( als ik het vraag) best even wil checken hoeveel nachten hij van huis is komende week, plan ik me een slag in de rondte om te zorgen dat alles thuis goed loopt. Houd met alles en iedereen rekening: kinderen met toetsweken of examens, ziekenhuisafspraken, tandartsen, maar ook alle boodschappen, koken, en noem het maar op.
En precies wat flanagan zegt. Altijd maar vliegende keep zijn zuigt energie. Man wil best wat doen hoor. Als ik het vraag. En als hij er is. Maar als hij er niet is rekent hij op mij. En dat kan, want ik heb alles prima onder controle. Maar ik krijg niet uitgelegd hoe zwaar dat vaak voelt. Er alleen maar ‘zijn’ als het uitkomt lijkt me echt ze heerlijk relaxed!
Probleem is ook dat hij door zijn veelvuldige afwezigheid en drukte simpelweg van sommige zaken niet genoeg op de hoogte is om ( als hij er wel is) echt in te springen. Hij weet het gewoon niet. Welke toets een kind heeft, wat er voor raars aan de hand is op school. Dat er een extra sportwedstrijd is gepland waarvoor gereden moet worden. En zo houd ik het ook zelf mede in stand, dit patroon.
Misschien wordt het inderdaad anders als de kinderen echt groter worden of de deur uit gaan. Zo’n ver weg projectje ( zelf een poosje weg) zou ondertussen wel een mooie actie zijn, maar helaas leent mijn baan zich daar niet voor, en zijn de kinderen inmiddels zo groot dat ik vrees dat die vooral met het extra werk en geregel worden opgezadeld in plaats van hij.
Ik lees geïnteresseerd mee.
Dank voor de reacties
Fijn om te lezen.
Het werk van mijn man is vooral enorm onregelmatig. Dat buitenland is niet heel vaak maar wel veel savonds/einde middag weg en/of sochtends vroeg en/of de weekenden. Dus dan ben ik de basislijn zeg maar. Hij heeft een aantal dingen in huis die hij doet, het is niet dat hij niks wil doen. Als hij thuis is kookt hij ook altijd maar hij zal bv nooit bedenken om vooruit te koken als er een drukke dag volgt. Tenzij ik het zou vragen.
Ik voel me niet echt dienstbaar aan hem. Misschien omdat ik een paar vriendinnen heb die alleenstaande moeder zijn waarbij ik in vergelijking nog de luxe heb van wat hij allemaal wél doet.
Wat het ook is, ik heb gewoon niet zo’n passie waar ik mijn beroep van zou willen/kunnen maken zoals hij. Dus als hij zou zeggen: ga nu jouw ding doen zou ik 123 niet iets weten om me op te storten. Dus misschien ben ik gewoon ook wel wat saaier 😊. Het enige wat ik echt kan bedenken is dat ik weer meer zou willen reizen maar dat laten de financiën nog niet zo toe. Hem vergezellen is enorm lastig omdat de kinderen dan meestal niet meekunnen en eenmaal daar zal hij toch continu bezig zijn.
tel je zegeningen
Dames, tel jullie zegeningen.
Ik lees hier mannen die niet zoveel doen, maar ALS jullie het vragen, wel dingen doen.
Dus vraag!
Denk zelf vooruit, plan af en toe zelf leuke dingen voor jezelf (of later uit je werk), en vraag je man dan e.e.a. (heel lijstje evt.) te doen. Ook in het weekend als hij er is.
Hier een man die weinig doet, ook niet als ik het vraag 
. En heb zelf ook een serieuze baan (4 dg pw), maar die van hem is veeeeel verantwoordelijker, en hij verdient zoveel geld dat hij verder geen zin heeft om iets anders te doen. Wil in dit draadje er niet te veel over klagen, maar realiseer je: zolang je man jou wil helpen (en dat ook daadwerkelijk doet) als je er om vraagt wees blij.
En zolang je man jou serieus neemt op het moment dat je zegt dat je het zwaar vindt, al die verantwoordelijkheid, terwijl hij zich (makkelijker) alleen op zijn werk richt, waardeer dat. Echt!
En verder begrijp ik jullie heel goed. Belangrijkste is, voldoende tijd te besteden aan dingen die je leuk vindt waardoor je het gevoel hebt weer jezelf te zijn 
. Of doordat man thuis is of dingen regelt, of evt. door oppas te regelen.
Larisse
Maar dat is toch ook simpel?
Als je man veel verdient kun je toch ook veel uitbesteden?
Lijkt me ook heerlijk hoor. Hier een man die er wel is en ook vanalles wil doen, vooral als ik het vraag.
Maar die toch weinig ziet en al helemaal niet vooruit kijkt.
Hier geen geld om iets uit te besteden maar dat lijkt me ook wel lekker hoor. Het poetsen, klussen, tuinieren, oppas, mwoah.
Dat is toch iets heel anders Larisse?
Jouw man ziet jou blijkbaar niet echt of geeft je het gevoel niet gezien te worden, dat vind ik oprecht rot voor je maar ik vind je advies ‘tel je zegeningen’ hierin wat off. Ik kan het nl net zo goed tegen jou zeggen: verdient jouw man veel geld en heb je zelf ook een dikke baan? Tel je zegeningen! Zoals Marie zegt; koop vanalles is, opruimen, schoonmaken, oppas, tuin, onderhoud, eten koken, strijken, hond uitlaten, is allemaal te koop, als je geld hebt hoef je dat alleen te doen als je dat zelf graag wilt, hihaa!
Een beetje flauw misschien maar ik vind ‘tel je zegeningen’ in dit soort dingen een non-advies. In veel dingen trouwens. Tuurlijk moeten we waarderend zijn voor al het goeds, dankbaar ook, maar je mag best elementen in je leven tegen t licht houden om te kijken of je het beter kunt organiseren voor alle betrokkenen, dat maakt je niet minder waarderend voor wat er reeds is.
En eerlijk, ik ben ook weleens jaloers op die (veelal) kerels die zeggen; ik heb een dikke baan dus verder doe ik niks. Ik kan het wel zeggen maar ik kan het niet aanzien dat de boel hier dan verslonst en er elke avond p’s gegeten worden. Dus tsja, keuzes keuzes.... en dan zet ik maar weer een tandje erbij
Hotel
@MissUnderstood, je kunt gerust je man aangeven het gevoel te hebben dat je een hotelière dreigt te worden. Daarin ligt de waarschuwing dat hij zijn thuisfront niet op een tweede plek zet.
Wil je verandering, dan kan je dat beter aangeven ipv wachten tot hij het zelf inziet; kleine veranderingen kunnen als voldoende zijn.
En één weekend per jaar met je vriendinnen, als compensatie voor de vele keren dat hij ongehinderd zijn plan kon trekken.
Maar 50:50 tijd in de kinderen, zal het nooit worden.
Lappenmand
Een tijd geleden had ik een knieoperatie en mocht ik mijn knie een paar weken niet belasten. Toen konden er activiteiten verschoven worden.
Misschien kan je man zijn werk economischer, en dus beter, plannen. Zegt hij wel eens Nee tegen anderen?
Het gevoel van onmisbaar zijn, doet iemand opspringen. Zeker als deze een periode van werkeloosheid heeft mogen ervaren. En dan is het fijn als je echtgenoot je hierop wijst.
Zo te lezen, leidt je man een gejaagd leven. Als hij beter kan plannen, heb jij ook meer rust.
Maria
"Maar dat is toch ook simpel?
Als je man veel verdient kun je toch ook veel uitbesteden?"
Ja klopt, een hulp en zelfs af en toe tuinman. Niet zelf huis schilderen maar schilder laten komen.
Maar allereerst, al die dingen moeten nog steeds geregeld worden. Uitzoeken wat, offerte(s) regelen, afstemmen met data, vrij nemen voor werk (steeds maar weer, ook niet fijn), dingen afstemmen met hulp en werklui etc. Met een oud huis (dus veel onderhoud) en tuin die onderhoud nodig heeft, naast al het geregel rond de kinderen en gewone huishouden (zelfs al heb je een hulp) is het gewoon veel. Elk (speciaal) batterijtje uit een apparaat dat gekocht moet worden, moet wel gekocht worden. De vaatwasser moet gevuld en geleegd worden. Kinderen ondanks eindeloos opvoeden daarin) doen het nog steeds niet uit zichzelf.
Daarnaast, we zijn niet mega-rijk dus geen geld om continu een dienstertje in huis te hebben en iemand die alles rond werklui regelt (zeg maar die mijn regelwerk overneemt). Bovendien, de vraag is of je altijd iemand in huis wilt hebben ivm privacy zelfs al kan je het betalen.
MissUnderstood
"Ik kan het nl net zo goed tegen jou zeggen: verdient jouw man veel geld en heb je zelf ook een dikke baan? Tel je zegeningen!"
Ja, die zegeningen tel ik ook. Ben heel blij dat we financiële geen problemen hebben.
Maar je hebt gelijk, neemt de ellende van de rest (niet gezien worden, gevoel alles te moeten regelen omdat hij het gewoon niet doet, zelfs niet als ik het vraag en zeg dat het me teveel is) niet weg voor mij.
En ik snap dat jij het als een dooddoener ervaart. Zo bedoelde ik het overigens niet! Juist omdat je man kennelijk wel wil als je het vraagt, lijkt het alsof hij tot (veel) meer bereid is dan hij doet (en tot veeeeeel meer dan mijn man doet ). Dus via die weg van concrete dingen vragen of aangeven dat je het zo niet fijn vindt en hoe kunnen *we* dit oplossen, kan je in elk geval de situatie voor jezelf verbeteren.
Ik kan de situatie alleen tijdelijk verbeteren door niets te doen, maar dan blijven dingen heel lang liggen, wordt het chaos en uiteindelijk doet mijn man toch niets of te weinig (en zeker niet blijvend).
"ik kan het niet aanzien dat de boel hier dan verslonst en er elke avond p’s gegeten worden."
Ja precies, dat is ook mijn probleem. Ik heb onze kinderen goed willen opvoeden met gezond eten. Als ik niets zou doen, zou mijn man continu dingen bestellen of afhalen en krijgen ze dus geen gezond eten. Kost veel meer geld ook nog (hij geeft heel royaal uit) en ook nog ongezond. Geen fijn alternatief dus.
En nu zijn ze zo oud, dat als ik niets doe met het eten, hij ook niets doet en het aan de kinderen over laat. Maar goed. Dat is mijn situatie. Wil niet zeggen dat jouw situatie niet vervelend is (ik begrijp het juist heel goed en leef met je mee), maar weet dat het nog erger kan . Soms helpt die gedachte (iets).
Missunderstood
In feite financier jij de hobby van je man en je doet ook nog eens het leeuwendeel van het huishouden. Ookanno's man brengt tenminste nog de poen binnen.
Ik vind toch dat een man een zekere kostwinnersplicht heeft. OK, als de vrouw veel verdient en hij het huishouden doet lijkt me dat best een optie. Maar *en* veel de deur uit *en* nauwelijks iets binnenbrengen lijkt mij niet acceptabel. Dat geldt wat mij betreft truwens ook voor een vrouw.
Als dat bedrijf na zoveel jaren nog niet winstgevend is moet hij maar een normale baan zoeken of huisvader worden. Ouderschap is een serieuze bezigheid.
Als man zeg ik: geef die vent een schop onder z'n kont!
Misschien wat kort door de bocht ...
... maar jij zorgt voor het voornaamste deel van het gezinsinkomen én je trekt het huishouden en het gezin, terwijl hij voornamelijk met zijn passie bezig is ??
Misschien toch tijd dat jij eens praat met jouw man en aangeeft wat jij graag zou willen of veranderd zien; je hebt hem te lang zijn ding laten doen, hoog tijd om terug wat evenwicht te brengen.
Tsja
Sommige reacties zetten me wel aan t denken en tegelijkertijd vind ik het lastig om zo in een paar berichtjes de nuance goed aan te brengen.
Dat gesprek en de spreekwoordelijke schop hebben trouwens plaatsgevonden, eerder al. Als gevolg heeft man er werk bijgenomen waar niet zijn hart ligt maar wat wel geld verdient waardoor zijn aandeel in het geheel gestegen is. Fiftyfifty zal t op deze manier niet worden, zit er gewoon niet in vrees ik. Ik vind zelf ook niet dat een man een grotere verantwoordelijkheid heeft in het verzorgen van het gezinsinkomen dan een vrouw. Maar dat er balans moet zijn vind ik natuurlijk ook.
Er is hier ook wel balans als je bv over het jaar heen kijkt maar er zijn periodes geweest waarin ik dus de kar harder trok. Hopelijk blijft dat beter gaan.
Ik realiseer me dat het bij mij vooral zit in hoe ik dan de ruimte die ik wil pakken invul. Ik ben van nature nogal van ‘doorgaan’ en als ik zomaar in de tuin ga zitten in mijn eentje sta ik meestal binnen vijf minuten onkruid eruit te halen ofzo. Of ik beantwoord toch maar dat werk telefoontje of berichtje of.... heel suf maar ik kan gewoon niet zo goed verzinnen wat ik dan moet gaan doén als ik ruimte voor mezelf regel en daarom doe ik t vaak maar niet. Natuurlijk spreek ik geregeld af met vriendinnen enzo maar dat zijn allemaal activiteiten die makkelijk wijken als ‘de plicht roept’.
In die zin is het dus zeker een soort ongelijk; mijn leven plooit zich gewoon makkelijker alles om het gezin en alles heen waardoor ik eerder me aanpas. Als ik nou als hobby bergbeklimmen zou hebben dan hang ik gewoon aan die wand en ben niet bereikbaar 
Miss understood
Je kunt het echt leren!
Wat ik ben gaan doen is boeken lezen.
Spannende. Zodat ik niet "afgeleid " word
Momenteel is mijn hoofd zo overvol dat ik iets moet anders trek ik helemaal geen kar meer. Dus daarom ben ik wat gaan zoeken en schrijf veel over gevoelens. Dat geeft jezelf ook inzicht.
Je kunt de kar niet alleen maar blijven trekken. De boel de boel laten is voor mij ook echt lastig maar ik denk dan, morgen weer een dag.
Of nu even niet. Over een uur dan mag je dat weer oppakken. Dan gun je je zelf toch dat uurtje om op te laden. Misschien heb je er wat aan. Je moet wel echt je denk knopje om zetten.
Eigen tijd
Eigen tijd nemen is heel erg belangrijk. Je kunt je man niet kwalijk nemen dat jij je zo plooibaar opstelt. Als je zelf minder plooibaar bent, wordt hij vanzelf plooibaarder, tenminste, zo ging dat bij ons. Dat komt deels doordat ik opdrachten aanneem waardoor ik meer weg ben en op thuiswerkdagen erg druk ben. De kinderen krijgen dan altijd aandacht als het nodig is (zijn al groter), maar het kom voor dat de ontbijtboel nog op het aanrecht staat en ik nog druk ben als man thuis komt. Dan gaat hij dus met koken en huishouden aan de slag. Maar hoe druk ik ook ben, ik maak altijd tijd voor mijn hobbies. Ik sport graag, dus ik pak daar regelmatig een uurtje voor in het weekeinde of doordeweeks op thuiswerkdagen. Dat gaat altijd door. Met een boekje in de tuin zitten doe ik ook wel, maar niet op werkdagen overdag. Maar ik ga gerust lekker een dagje op stap samen als het onruid tot aan mijn knieën staat.
Het grappige is dat mijn man het heel fijn vindt als het thuis beter verdeeld is. Niet dat hij gek is op huishouden, maar hij vindt het erg fijn om zijn deel van de opvoeding te doen. En dat gaat makkelijker als ik er niet ben. Anders komen de kinderen altijd naar mij.
