Ruzie bijleggen met zus
Ik ben bloednerveus. Ik wil op korte termijn een ruzie gaan bijleggen met mijn zus, ik heb hiervoor al een afspraak met haar gemaakt.
Ik ben alleen bang dat ik mijn emoties niet in de hand kan houden en dat het in plaats van bijleggen een boze ruziesessie wordt. Wat er namelijk is voorgevallen, de aanleiding van onze verwijdering, doet nog steeds mijn bloed koken. Het gebeurde was overigens niet haar schuld, maar ze heeft toen wel partij gekozen voor de schuldige (haar man).
Hoe hou ik mezelf in de hand? We zitten ook nog in een bepaald patroon grote zus-klein zusje, waardoor ze belerend richting mij doet. En dat maakt het niet makkelijker om een open gesprek te voeren.
Schrijf het op
Mijn advies zou zijn: schrijf op wat je dwarszit en wat je haar wil vertellen. Bij voorkeur in een brief die je aan haar richt. Je hoeft er verder niets mee te doen, maar het kan de 'stoom' alvast van het gesprek halen. Bovendien helpt het schrijven van een brief je gedachten te ordenen.
Desnoods zou je ook nog kunnen 'oefenen' op bijvoorbeeld je partner of een goede vriend(in). Hoe helderder je je eigen standpunten hebt, hoe steviger je in het gesprek staat.
Veel succes: ik herinner me (geloof ik) nog wel de sores die je met je zus en zwager had!
n@nny
Met een derde?
is er een derde persoon die jullie alletwee vertrouwen die als buffer kan dienen?
Of anders strakke procedure aanhouden in het begin: om de beurt 5 minuten praten, zonder dat de ander je mag onderbreken.
Wat bij mij helpt
is uitpluizen van alle gevoelens en duidelijk hebben wat het doel van het gesprek is. Is het dat jij jou versie van het verhaal kwijt wil, wil je dat ze haar excuus aanbiedt, wil je horen hoe zij het beleefd heeft.
En voor je eigen verhaal duidelijk hebben wat je nou zo gekwetst heeft. Maar dat is dan weer zo afhankelijk van je doel van het gesprek.
Het helpt bij mij altijd tegen de emotie als ik uitgeplozen heb wat me dwars zit en soms gaat dat heel ver terug.
Mijn wens
Wat mijn wens is na dit gesprek: dat we gewoon weer als zussen kunnen doen, desnoods een wat magere versie van "zussen". We hebben elkaar nu bijna een jaar lang niet gesproken, dat is 1% van mijn (geplande) leven! Elke dag dat ik geen goede relatie met mijn familie heb, beschouw ik als een gemiste kans.
Eigenlijk wil ik gewoon verder waar we vóór het gebeurde gebleven waren, maar dan met iets meer ruimte voor wederzijds respect. En dat ze mijn besluit om haar man niet meer te willen zien kan respecteren.
Het is lastig, misschien wil ik teveel.
Bedankt tot zover, het helpt me allemaal om een goede manier te bepalen! Alleen hopen dat ik me een klein beetje kan beheersen, ik ben nogal ontvlambaar (en zij kan van de ijskoude zijn, leuke combi).
Sterkte guinevere!
Ik denk aan je!
tonny
Mijn ervaring is...
dat je in zo'n gesprek het beste kan beginnen met te vertellen dat het je nog steeds heel hoog zit en dat je de angst hebt dat het uit de hand loopt en dat je je laat gaan. Misschien helpt dat?
Succes.
En?
Viel het een beetje mee?
Heb je kunnen zeggen wat je wilde zeggen of is het heel erg tegengevallen?
Volgende week
Ik ga pas volgende week met haar praten, ik zit me hier vooraf moed "in te drinken"... Het helpt me wel om mijn gedachten te ordenen. Dat wat Izar zei, past wel heel goed bij mij. Ik moet alleen ook bedenken of ik háár daar niet mee afschrik.
Toekomstwens
je hebt een hele duidelijke wens voor de toekomst. Contact met je zus. Niet nog een dergelijk ijzig jaar dat jullie hebben gehad. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik weet het nog precies, het zou ook mijn bloed hebben doen koken. Maar je verandert het niet door het er nog eens en nog eens over te hebben. Jullie zullen er ws. over blijven verschillen van mening en je zus zal ws. achter haar man blijven staan.
Dus mijn advies: richt je op je wens. Ga daarvoor. Zet voor je een paar punten op een rij hoe je het contact wil. En dat kan ook best zijn, wat doe je bij een eventueel volgend incident. Probeer ook haar daarin te laten vertellen wat ze wil.
Lieve Guineverr, ik vind het ontzettend dapper en moedig dat je dit oppakt. Dit vergt moed, want je stelt je kwetsbaar op. Ik wens je veel succes en wijsheid toe voor het gesprek. Adem in, adem uit.....tel tot tien. Probeer een gezamenlijke wens te vinden.
Knuffel van Purk
Zeker
zeer zeker dapper & moedig, want idd, je steld je kwetsbaar op en dat kan niet iedereen.
Wat ik zelf wel denk, is dat je goed voor jezelf (en dus indirect ook voor je zus) moet bedenken waar de relatie gaat staan. Je wil haar man niet meer zien, maar hoe denk je dat te gaan doen met bijvoorbeeld verjaardagen van haar of als ze kinderen heeft van haar kinderen. Ik denk namelijk dat je deze vraag wel gaat krijgen en misschien heb je hier helemaal niet aan gedacht omdat de eerste stap al zo veel moed vergt.....
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en wijsheid toe hoor!
En?
Heb je het gesprek met je zus inmiddels gehad? Ben zeer benieuwd hoe het nu verlopen is!
n@nny
Update
Ja, ik heb het gesprek gehad. Ik ben niet helemaal tevreden, en toch ook weer wel.
We hebben het namelijk nérgens over gehad. Ja, over de kinderen enzo, hoe het daarmee gaat. Toen ik binnenkwam, had ik namelijk met de deur in huis willen vallen. Maar ze stond te stofzuigen, en ging daar gewoon mee door! Daar ging mijn moment. Omdat ik mijn zoontje bij me had (ingebouwde veiligheid tegen schreeuwpartijen en overemotioneel gedrag), kwam er geen volgende moment.
Wat we wel bereikt hebben is dat we kennelijk weer gewoon met elkaar kunnen praten. Ik ga nu binnenkort een keer met haar naar het café oid, kijken of we dan wel wat inhoudelijker kunnen gaan....
Positief!
Guinevere, ik snap dat je niet helemaal tevreden bent. Maar volgens mij is er toch wel heel wat bereikt. Bovendien was de situatie (bij haar thuis EN met de kinderen erbij) ook niet ideaal voor een echt gesprek lijkt me. Jouw voorstel om de volgende keer op neutraal terrein af te spreken is dan ook een heel goede.
Jullie zijn in ieder geval weer on speaking terms. Soms duurt het gewoon lang voor de verhoudingen weer hersteld zijn. Gun het de tijd.
Veel succes, n@nny
Helemaal niet gek
dat je nu 'zomaar wat gepraat hebt'. Dat is een mooi begin.
Ter illustratie.
Mijn hoogbejaarde moeder en een schoonzus hadden een conflict dat al een jaar of 20 duurde. Erg lang dus. Onoverbrugbaar, de een wilde de ander niet ontvangen en omdat ze ver van elkaar wonen en niet mobiel zijn, kwamen ze elkaar nooit ergens tegen.
Op een of ander familiefeestje gebeurde dat uiteindleijk toch en ze zijn in een onbeduidend vriendelijk gesprek beland. 'De kwestie' is nooit uitgepraat; maar op gegeven moment hoefde dat ook niet meer, het was te lang geleden om alles op te rakelen en uit te vinden die wat verkeerd had begrepen. Ze waren weer in gesprek en hebben nog jaren (tot de oudste van de twee overleed) een plezierig contact gehad.
Sterkte, ik hoop dat het bij jou ook goed komt. Soms is het wijs om een misverstand, hoe pijnlijk ook, te laten rusten op een zijspoor desondanks verder te gaan.
tonny
