Ruzie in da house (beetje lang)

Bij jullie thuis?

Kunnen opa en oma niet naar jullie huis komen om tijd samen met jullie zoon te hebben? Heb je ook geen last van broer.

Betijen

Even laten betijen, aan beide kanten. Vervolgens bedenk je dat het niet (nooit, bij niemand) zal werken als schoondochter om tussen moeder en kind te komen. Ook niet als zoon tussen moeder en ander kind trouwens. En daarna verzin je nogmaals dat deze ruzie hen niet tot inkeer zal brengen en niet de oorzaak van verdriet bij jouw kind mag zijn.
Eind volgende volgende week bel je naar je schoonmoeder om haar uit te nodigen voor een kopje koffie bij jullie thuis, omdat je last van de ruzie hebt. Punt, meer niet. En als ze dan bij jullie zijn neem je je voor EN zeg je dat je de ruzie niet over wilt doen. Op elke poging van hun kant om toch hun gelijk te halen of excuses van jou ga je gewoon niet in. Zand erover, wilt u nog een stukje appeltaart, Ma?!
Soms heeft praten geen enkele zin. Brengt een heleboel rust om dat te accepteren.
Succes, Onyx

Gevalletje schnmder

100%mama, ik heb ook net weer een gevalletje schnmder bij de hand en ik kan je alleen maar een hart onder de riem steken. Je kunt gewoon heel weinig.

Hoe laag ik mijn verwachtingen ook stel, schnmdr weet daar altijd weer onder te duiken.

Ik zal je verder de details besparen (moet me echt inhouden anders schrijf ik hier ook zo 500 woorden over wat er nu weer aan de hand is). Geloof me, dit win je nooit. Leg je erbij neer. Ik weet dat het moeilijk is. Ik weet dat je er gek van wordt. Ik weet dat je naar oplossingen wilt blijven zoeken.

Maar het gaat 'm niet worden.

Lever daar af en toe je zoon af en leg het verder naast je neer.

Oeioeioei wat moet ik me inhouden om mijn eigen sores niet te gaan uitstorten. Ik doe het niet want het is zinloos.

Ik snap dat je het niet meer op kunt brengen, maar je kunt je zoon daar niet weghouden. Probeer een manier om hem te vinden die het lichtst voor je is en zet het verder van je af.

De situatie zal nooit veranderen, of wel veranderen....hoe dan ook, niet door wat jij doet. Dat is de onmacht van de schoondochter.

Rodebeuk

Dank je voor je reaktie.....je hebt waarschijnlijk absoluut gelijk.....helaas.......Jij zal begrijpen dat het moeilijk is, dat de situatie gewoon energie vreet....dat je wel alles wil doen, maar machteloos staat en ziet dat ze steeds verder afglijden en je ernaar kijkt maar niets kan doen. Niet enkel de onmacht van de schoondochter, ook van haar eigen andere zoon (manlief) en haar andere dochter, enkel hebben zij er "afstand" van gedaan. Ik ben gevoelliger blijkt en mede omdat ik blijf volhouden dat ik mijn kind niet de dupe wil laten worden (wat manlief betreft breken we compleet). Ik denk Rodebeuk dat je goede raad geeft en dat ik me daar aan moet gaan vasthouden, zoon brengen, weg gaan en weer ophalen en dat als enig kontakt aanhouden. Ik vind het moeilijk om ze zien af te glijden, maar je hebt gelijk, ik kan niets doen en heb ook de energie niet meer om iets te doen en zou ook niet meer weten wat ik moet doen....bedankt!

Ha (en waar blijft ilse?)

Oh heerlijk dat er meer van dat soort schoonmoeders zijn. RB, ik leef zo met je mee! We kunnen zo ruilen van schoonmoeder (zou het stiekem familie zijn?) Hier gisteren schoonmoeder aan de telefoon (zeer mobiel, met auto, woont hooguit kwartiertje rijden hiervandaan): "Hoe gaat het nou? Zal wel lastig zijn nu je helemaal niet mag lopen he, en het zal wel pijnlijk zijn zeker? Wat een ellendige ziekte is het toch. Een buurvrouwtje hier had het ook aan haar been en is eraan overleden. Ja, dat gaat zo snel op jouw leeftijd. Zal wel lastig zijn met L. nu (kleuterzoon), je kan natuurlijk geen kant op. Nou, sterkte, ik denk aan je hoor. Laat de grote meiden je maar goed helpen."

Jee, ik kan wel zomaar zeshonderd dingen bedenken waar ik meer aan heb dan dit

Lastig

Hoi,

Ik snap dat jullie financieel niet meer willen bijspringen, maar je zou misschien eens wat instanties voor ze kunnen afbellen? Hebben ze bijvoorbeeld recht op tafeltje dekje? Of zou je zelf zo nu en dan eens een ovenschotel voor ze kunnen maken? Zulk soort dingen zou ik voor ze doen, of echt iets speciaal voor opa of oma meenemen, waar broer niets aan heeft, een bepaalde fles drank, wat zij alleen drinken, of een mooi vest of leuke trui.
Verder ben ik het eens met de goede raad die al gegeven is, ga het gewoon volgende week min of meer goedmaken, en laat zoon gewoon komen het is waarschijnlijk voor nog maar een paar jaar. Recht je rug..je kan er zelf niets aan doen of veranderen.

Sterkte,
Maxime

Lucht op

weet je, het lucht enkel al op merk ik dat mensen snappen wat je bedoeld.....

Geloof het of niet "goedmaken" werkt in deze niet, heel eerlijk, ik heb geen flauw idee waarom IK (of wij, want we zijn samen he, wat ik schrijf, denkt man hetzelfde) het goed moet maken. IK heb namelijk niets fout gedaan, behalve dat ik uit mijn kanarie ben gegaan toen ik de opmerking kreeg dat wij verantwoordelijk zouden zijn als ze NU dood zou gaan. Daarvoor heb ik mijn kind excuses aangeboden omdat hij een deel heeft opgevangen en wellicht zou ik tegen schoonmoeder kunnen zeggen dat het mij wel spijt zo uit mijn dak te zijn gegaan, maar eerlijk, ik neem geen woorden terug en heb geen spijt van mijn woorden. Ik blijf niet aan de gang met maar de boel te sussen door sorry te zeggen. Nee, ik neem Rodebeuk werkelijk serieus in haar tip en dat is laten gaan en idd maxime.....rechte rug! Thanks!

Kunnen we geen boek samen schrijven, hahahahahah, dan noemen het we "Hoe overleef ik mijn schoonmoeder" hahahaha

Yta you make my day!

Briljant.

Wat fijn zeg.

Ein herzliches Dankeschön.
Geweldig. 100%mama jij ook bedankt hoor.

Maar dat van die 'enge ziektes' is dan altijd nog het toefje slagroom op de Torte. Met dat gekwek vullen ze hun dagen. En helpen ho maar.

Ik kan er weer helemaal tegen.

Smerige schoonmoederstreken

ik wil geen draadvervuiling plegen maar kan me zwaar inleven in de ellende die je meemaakt met schoonouders.
Als steun naar Yta en Rode Beuk kan ik alleen maar beamen hoezeer je je (schoon)familie extra leert kennen in moeilijke tijden. Ik heb ook talloze nare en ontluisterende ervaringen met mijn schoonouders meegemaakt.En kon mijn verwachtingen uiteindelijk loslaten na veel rotervaringen met hen. Wat denk ik wel belangrijk is is dat je de steun van je man hierin voelt,anders sta je er zo alleen in. Mijn man trok eigenlijk altijd 'partij' voor het klotegedrag van zijn ouders, hij was en is niet los van hen.
Ik heb zelf geen ouders meer,dus dit was ook de enige familietak die rond ons gezin leefde.
Nu ik ga scheiden van mijn man blijkt dat ze tijdens mijn huwelijk stiekem mijn man financieel schenkingen hebben gedaan waar ik niks van afwist; beiden vertelden het niet aan mij. En ik hen allemaal maar overheerlijke taart serveren tijdens de talloze verjaardagen, achteraf had ik ze die in hun gezicht moeten serveren.
Maar the finishing touch was voor mij dat mijn vreselijke schoonmoeder mij onlangs belde en vertelde hoe naar ze het vond dat wij gaan scheiden(klonk dit keer oprecht) en ook dat ze 'zoals altijd dan niks doen omdat we niet weten wat we moeten doen'. En ik geloof dat. Sommige mensen hebben dat niet in hun mars en kunnen alleen aan zichzelf denken.Ze kunnen zich gewoon niet verplaatsen in anderen.Yta, ik denk ook aan jouw schmdr, met zo'n idioot telefoontje.Volkomen empathieloos, ik noem zoiets maar gewoon gestoord.
sterkte voor jullie allebei,
groet van Shifra.

Ik ook

nou, ik voel me eigenlijk ook bevrijd nu, hahahahaha! Heb het er nog eens met manlief over gehad en die is er al zoveel meer klaar mee al sik dat ik me daar dus niet druk om hoef te maken. Hij vind het zelfs knap dat ik zo lang met ze (lees: haar) ben door gegaan.....dat helpt wel hoor. Ik heb dus ook besloten: ik ben d'r klaar mee! Einde aan een tijdperk waarbij ik me in allerlei bochten wring om maar enigzinds alles te lijmen....wat nou lijmen.....ZIJ doet zo en ik moet sorry zeggen? Tssss, nee dus! Ik ben blij dat ik deze tpoic heb geplaatst, ik zie het nu zoveel anders en dat voelt lekker! Hoe raar is dat (om ook even de woorden door te geven, hahahahaha). IK heb als een blok geslapen in ieder geval....jullie?

De kater komt later

Jongste die aan de mega-antibiotica zit en daardoor erg op zijn tanden moet letten vertelt trots dat hij de hele dag limonade mocht en blijkt een hele geheime snoepverzameling gekregen te hebben waar hun nu al de hele dag uit put.

Oudste is heel verdrietig omdat ze hem als tussendoortje een Nokia met gps beloofd heeft. Waar man en ik niet zo weg van zijn voor een kind van acht. We hebben al een paar keer de 'afspraak' gemaakt dat tussendoor kadootjes onder de 10 euro blijven. Grote uitspattingen zien we graag beperkt tot de verjaardag.

Ik had toch al gezegd dat ze voor 60 euro Lego hebben gekregen gisteren?

Nu zit ik met twee morrende kinderen en een kater. Ik zou graag in 1 keer er klaar mee zijn, gewoon niet meer aan denken.

Izar

Tuurlijk vraag ook ik mij soms wel eens af of IK wel een leuke schoonmoeder wordt. Ik denk dus van wel en nee, daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Dat is hoe ik met mijn kind omga, hoe ik hem in zijn eigen waarde laat en hoe ik hem de ruimte geef zijn eigen ding te doen. Manlief heeft ondanks zijn beknellende jeugt een aversie van haar manier van opvoeden en deeld dus dezelfde mening als dat ik dat doe en overigens zelf ook heb gekregen. Nu ben ik de dochter, maar mijn ouders, manlief zijn schoonouders zijn ideaal aldus manlief. Ze laten ons, bemoeien zich niet met ons maar zijn er indien nodig. Ze geven warmte en zijn oprecht. Kopen geen dingen voor kind om liefde te krijgen, maar gaan naar het bos blaadjes zoeken en maken er een collage van, zulke dingen. Moeder is zeer consequent, maar zeker rechtvaardig en liefdevol. Het KAN dus wel....wij hebben het enkel niet getroffen, hahahah, maar reken maar dat ik een leuke schoonmoeder wordt, nu maar hopen dat het ook ene leuke schoondochter (of zoon) wordt....

Daar is ze dan....

100% mama: ik heb echt met jullie te doen zeg. Maar zoals anderen ook al zeiden: je kunt er gewoon niets aan veranderen. Jouw schoonmoeder vindt dat wat ze doet en hoe ze dat ziet, goed! Prima, maar trek je handen er dan vanaf, hoe erg het ook is. Ze zal eerst zelf tegen die muur (die broer) moeten oplopen en hard ook blijkbaar. Leef je eigen leven en laat het.

Ik zou wel voorzichtig zijn met je zoon. Je hebt geloof ik al eens eerder verteld dat broer (zijn ook) nogal vreemde dingen tegen je zoon heeft gezegd, toch? waar je niet blij mee was. Ik zou dat wel goed in de gaten houden anders is het toch helaas pindakaas en zou ik mijn zoon niet afleveren bij schoonouders.

100%mama

Ik blijf hangen op dit zinnetje: 'Tevens zijn wij erachter gekomen dat broer Borderline heeft.....'. Alles wat je beschrijft lijkt daarmee overeen te komen, de mooie verhalen, de prachtige plannen die noit uitgevoerd kunnen worden, omdt anderen... maar daar hoort ook bij dt anderens teeds denken dt het zinnig is om iemand te helpen: als hij maar even weer vooruit geholpen wordt, dan komt het wel. Drie maanden worden zo jaren.

Ik 'denk niet dat schoonmoeder het grootste probleem is, ik denk dat ze net als schoonvader behoorlijk gewikkeld zit in de wereld van een borderliner, en dat is dan ook nog haar zoon, dus die laat je niet zomaar vallen.

Wellicht helpt het als je het allemaal gaat bekijken vanuit dat perspectief: hoe kun je omgaan met een borderliner? Vooraf kan ik je al zeggen dat het vreselijk moeilijk is. Maar wellicht helpt het wel als het gesprek tusen jouw man, je schoonouders en jou daar wat meer over kan gaan, eventueel ondersteund met advies en informatie van deskundigen op dit gebied. Google eens op 'borderline' en ga eens op zoek naar organisaties waar je eventueel wat meer informatie kunt halen. Je schoonmoeder en schoonvader gaan eraan ten gronde, dus het is wel belangrijk dat ze weten wat er aan de hand zou kunnen zijn en dat ze hulp krijgen om daar anders mee om te gaan, want de manier waarop ze het nu willen aanpakken gaat echt ten koste van henzelf.

Op dit moment vragen ze je om geld voor eten en drinken. Liever had je man daar een antwoord op gegeven. Maar wellicht is het nog beter om het anders te doen: geen geld geven, maar aanbieden dat ze twee keer per week (een keer door de week en een keer in het weekend) bij jullie komen eten. Heb je meteen gelegenheid om het probleem van een borderliner met elkaar te bespreken en te kijken in hoeverre zij op de hoogte zijn van die diagnose en de implicaties ervan begrijpen.

Tsjor

100%mama

Jullie zijn erachter gekomen dat broer Borderline heeft. Is dat officieel gediagnotiseerd door een psychiater? Als dat zo is dan hebben zowel je zwager als je schoonouders hulp nodig. Geld geven heeft dan totaal geen zin. Het is water naar zee dragen. Je schoonouders moeten inzien wat Borderline echt inhoudt en dat kan alleen een specialist ze echt duidelijk maken. Deze specialist kan ze dan ook handvaten geven om ermee om te gaan. Ga hier iet zelf mee aan de slag, want dit ga je echt verliezen.

Ach

ik kom vrijwel nooit in deze rubriek en wat tref ik hier dan een bak ellende. 100%mama, als je zwager borderline heeft, gaan je schoonouders het niet meer aan kunnen om met hem om te gaan. Met een borderliner (kun je je ziekte worden? blijkbaar wel) ís niet te leven. En als je 80+ bent, krijg je geen ander gedrag meer aangeleerd bij jezelf. Patronen slijten niet meer uit.
Yta en RodeBeuk, wat een narigheid op jullie pad. Daar helpt geen eeeh........lieve moeder aan. Heel veel sterkte.

Laat los wat los kan, hou vast wat je nodig hebt.

Tirza

Ilse

Klopt, ik heb eerder gepost hierover en het klopt daat broer vreemde dingen heeft gezegt tegen zoon. Wij hebben hem hierop aangesproken en gevraagt hem geen dingen te vertellen die zijn leeftijd nog niet aan kan. Opa & oma zouden er op letten dat zoon niet alleen is met broer. Broer heeft tijdje terug tegen zoon gezegt dat hij alle mensen ging vermoorden die hem kwaad zouden maken. Zoon is godzijdank erg open tegen ons en heeft ons dit verteld in de zin van "mama, ik wil niet meer met oom X alleen zijn, want hij verteld van die rare dingen tegen mij". Zoon is nu ook niet meer alleen, maar je hebt gelijk, IK voel me er toch niet prettig bij en we hebben dan ook samen besloten (man & ik) dat zoon daar niet meer komt als broer thuis is. Nu met vakantie even een gepuzzle, maar we zijn er uit gekomen. Volgende week komen ook mijn ouders weer thuis en dan zijn we de vakantie bijna al weer uit.

Ik heb gemerkt door de adviezen hier dat ik het idd moet laten. Ik ga deze adviezen van harte nemen en er wat mee doen, qua hart vind ik het heel moeilijk, maar ik zie ook in dat ik niets, maar dan ook niets kan veranderen aan hun situatie....jammer maar waar. Bedankt voor je reaktie.

Tsjor

Je reaktie is zo vreselijk waar.....

Ik heb idd op internet gezocht naar hoe omgaan met borderline patienten.....eigenlijk niet dus. Tenminste, niet vanuit onze situatie. Broer kunnen we niet helpen, hij vind de diagnose ook onzin en wederom een fout van andere. Schoonouders zijn te oud om te snappen wat dit betekend merk ik. Ze denken dat het allemaal wel mee valt en precies.....hij moet gewoon even vooruit geholpen worden! Uiteraard snap ik dat je je kind niet laat vallen, sta ik helemaal achter, maar omdat ook zij het niet snappen is het moeilijk hun te helpen of hun informatie te geven wat ze het beste kunnen doen in de omgang met hem.

Hun te eten vragen lukt helaas niet, broer kan niet alleen zijn, want dat eet hij niets dus moeder komt al niet mee. Schoonmoeder wil bovendien niet op " visite" en nee, zelfs niet bij haar eigen kinderen. mens is 80 dus tja....Koken en dan daar brengen....dan eet 1 van de ouders niet, want broer moet toch eten he...

Nee, beter trekken wij er onze handen vanaf. Dat is beter voor ons (hoewel we er samen instaan en acher elkaar staan dus daar is geen probleem mee) en misschien ook wel ergens voor hun, hebben ze niet ook nog de stress van ons.

Ilse (2e)

Ja, dit is officieel gediagnosteerd door een psygiater. Helaas heeft hij dit verzwegen voor mijn schoonouders en zijn wij er bij toeval achter gekomen. Ik heb bepaalde papieren gevonden. Welliswaar lagen ze open en bloot dus het is niet zo dat ik heb lopen zoeken naar iets. Ik heb broer rustig verteld dat hij het aan zijn ouders moest vertellen. Dat heeft hij gedaan, maar wel met het verhaal "ze hebben gezegt dat ik Borderline heb, maar sjonge, wat een eikels, ze kunnen plakken iedereen wel een etiketje op hoor als je even in de problemen zit....". En mijn schoonouders, ach, die geloven het, want die jongen heeft toch zo'n pech in zijn leven. Dan sta je dus eigenlijk als " buitenstaander" met je rug tegen de muur. Ik weet niet of wij zonder zijn toestemming met een specialist over hem mogen spreken om te kijken hoe we hiermee om moeten gaan. Toestemming krijgen we niet wanbt hij mankeert tenslotte niets....

Tirza

Klopt, ik kom hier ook vrij weinig (maar meer omdat ik zelf geen relatie problemen verder heb en je kijkt toch waar je leven het dichts bij ligt), maar heel soms heb je even buitenstaanders nodig om zelf weer even op de grond te worden gezet.

Je hebt gelijk, mijn schoonouders gaan het ook niet meer redden. En aan de andere kant is DAT nou juist het moeilijke, want houden van schakel je niet zo maar even uit en dus ook " de drang" om ze te redden. Zeker na alle reaktie's weet ik dat ik DAT niet kan en laat DAT gedeelte dus ook los. Hoe triest ik het ook vind.

Loslaten

Hier een beetje een vergelijkbare situatie, alleen zijn het mijn ouders die met een moeilijke zoon zitten. En tsja, hoewel ik altijd veel kritiek op ze gehad heb, en nog wel, snap ik ze toch steeds beter. En zie steeds beter hun pijn. Mijn pijn is daar peanuts mee in vergelijking. Zij zijn degene die een zoon hebben die maar niet opgroeien wil. Nooit eens kun je achterover leunen, nooit eens de lang verwachtte hoop dat het ooit eens beter zal gaan. Ze zullen maar moeilijk rustig kunnen sterven want ze laten een kind achter dat niet op eigen benen staat. Een kind waarvan de toekomst ongewis is en blijft. Bij een hoop stoornissen en handicaps etc kun je maatregelen treffen, ook voor als je er zelf niet meer bent. In dit soort situaties is dat onmogelijk.
Hoewel ik mijn ouders er heel veel pijn mee doe laat ik broer steeds meer los. Maar mijn ouders niet. Ik kan niet veel, maar wat ik kan hoop ik te blijven doen.

Ookzo

Ik snap wel dat het je pijn doet om je ouders zo te zien lijden.
Maar als je puur naar de feiten kijkt, kiezen je ouders er ook voor om het zover te laten komen en houden ze de situatie ook in stand. Het is begrijpelijk want het is hun kind, maar ze doen er zelf wel net zo hard aan mee en zal de situatie ook niet anders worden. Zolang zij het blijven accepteren, verandert er niets.

Snapt je man het?

Dat zou voor jou al wat schelen en dan hebben jullie in elk geval samen een gelijk uitgangspunt. Wellicht kan je man ook beter met zijn ouders praten. En wellicht is de psychiater te bewegen tot een consult voor de ouders, je man (en jou erbij eventueel). Oudere mensen geloven dingen vaak wel als het uit de mond van een dokter komt. Misschien is er toch iets te bewegen in die richting.

Tsjor