Schoondochter achter de schermen
6 jaar lang heb ik een fijne relatie met mijn partner, alleen op 1 punt heb ik het moeilijk waardoor ik vaker twijfel.
Met mijn ouders heb ik een heel goede band, waardeer hen enorm in mijn leven. Alleen wilt mijn partner nooit mee als ik mijn ouders /(familie) zie. Er zijn wel al eens kleine dingen of misverstanden uitgeklaard maar uiteindelijk nooit grote ruzie.
Langs mijn ouders hun kant, zij accepteren mijn vriendin volledig, als ik maar gelukkig ben. Mijn ouders vragen ook of ze mee willt komen, maar bégrijpen het als ze er niet bij is.
Voor mij doet dit elke keer pijn want het voelt als een schoondochter 'achter de schermen? '
Mijn partner is 'anders' opgevoed dan mij (normen/waarden). Eerder vrijgevochten, ..
Als ik bekijk "hoe mijn ouders zijn", zijn zij eerder buigzamer (omgang met mensen) en easy going. Ze zeuren niet snel over iets waar ze mee zitten. Dat is enerzijds wel makkelijk, want anders zou het nog lastiger voor me zijn omdat dit pijn doet.
Op 6 jaar tijd hebben ze elkaar een paar maal gezien, eerder nooit dan wel. Voor mij doet het pijn want ik verwacht niet dat mijn partner veel of constant meegaat, maar zou het wel leuker vinden als ze heel af en toe eens mee is. Net zoals familie bezoek. Nu is het eerder alsof ik er altijd bij ben als "single" op familiefeesten zonder partner.
Als ik heel de situatie aankaart bij haar is het eerder van : het zijn jouw ouders, zolang jij ze ziet en leuke dingen mee doet is het belangrijkste? Ze heeft geen behoefte om met hen om te gaan, dit is voor mijn moeilijk te begrijpen want ze zijn mijn eerst levenslijn, een deel van hen. En je weet ook als je een mature relatie aangaat dat er sowieso ouders/familie bijkomen.
Zij heeft geen contact meer met haar ouders, waardoor zij nu niet weet hoe het voelt als ik nooit zou meegaan.. Ik zou zoiets nooit doen, ook al " zouden" ze mij niet zo liggen. Alleen uit respect naar mijn partner toe zou ik meegaan want dat is liefde. Geven en nemen en maakt het veel eenvoudiger.
Nu een dag later na de ruzie, (hebben elk een adres maar wonen altijd bij elkaar), is ze in haar eigen huis en als ik vraag om terug te komen om elkaar er in te begrijpen, bij elkaar te zijn enz. Hier reageerde ze op met : ik blijf in mijn huis, geen zin gezaag en toestanden. Wanneer ik het onderwerp aanhaal reageert ze vaak kwaad en is geen praten meer mogelijk.
Anderzijds, later willen we samen een kindje maar hoe kan dit in het verhaal goed aflopen? (op elk manier zoals verjaardagsfeestje, eens gaan halen bij de grootouders, situaties dat je met kinderen-grootouders hebt). Vind het belangrijk dat ons kind opgroeid in een familie met grootouders.
Dit maakt mij enorm verdrietig, wat zouden jullie doen?
Advies
Daarom wordt wel eens het advies gegeven om in elk geval kennis te maken met je a.s. schoonfamilie. Om te zien hoe zij met elkaar omgaan en of je daar wat mee kunt.
Maar het gaat er natuurlijk vooral om, zeker in deze tijd van individualisme, wat je er zelf van vindt. Je vriendin heeft duidelijk afstand genomen van haar ouders en wil door jou daar niet van terugkomen. Daar moet je dan ook mee ophouden.
En vind je het dan nog wel de moeite waard om samen kinderen te krijgen. Het hoeft natuurlijk geen probleem te zijn, maar het kan wel betekenen dat jij en de kinderen een rijk familieleven hebben waar het samenleven met je vriendin wat 'kaal' bij afsteekt.
Maar daar kiest ze zelf voor. Zolang je het elkaar maar niet gaat verwijten. Want het is in een relatie toch ook niet de bedoeling dat je precies hetzelfde bent en doet?
Hopelijk zijn je toekomstplannen, kinderen, wel bespreekbaar, en luister dan eens hoe zij dat ziet.
Je kunt altijd, liefst samen, nog besluiten dat dat toch niet samen gaat. Maar het begint met het accepteren van elkaar en elkaars keuzes.
AnneJ
begrijp jij het probleem wel?
Want je schrijft; "e vriendin heeft duidelijk afstand genomen van haar ouders en wil door jou daar niet van terugkomen. Daar moet je dan ook mee ophouden."
TS wil niet dat vriendin naar haar eigen ouders gaat, maar af en toe meegaat naar zijn ouders (haar schoonouders dus). Dat zijn wat mij betreft twee heel verschillende dingen. Als zij geen contact wil met haar familie om haar moverende redenen zou het rijkelijk kinderachtig zijn om zijn ouders dan ook maar niet te willen zien.
En als het niet kinderachtig of onaardig bedoeld is, dan is het misschien door angst of andere emotionele impact. Dan zou het haar sieren om daar aan te werken om partner een plezier te doen. Zijn ouders zullen niet bijten.
gr Angela
ik zou
benieuwd zijn wat er gebeurd is tussen haar ouders en haar dat ze deze keus gemaakt heeft. Ik vermoed dat er misschien juist daardoor een bepaalde weerzin is naar jouw ouders.
Ik kan mij jouw gevoel heel goed voorstellen en zou er ook op aandringen dat ze meegaat. Maar of dat handig is, is de vraag. Misschien kun je er beter voor kiezen om er eens een poos niet om te vragen dat ze meegaat en haar de tijd te geven. Daarnaast: heb je wel eens met haar gesproken over haar ouders en haar frustratie daaromtrent?
Ik denk eerlijk gezegd dat samen een kindje wel een te grote stap is als iemand zo duidelijk met allerlei onverwerkt leed zit. Ik zou er rustig mee aan doen. Jullie wonen overigens ook nog niet samen, dus is het sowieso nog lastig. Of was het de bedoeling dat jullie apart blijven wonen als er een kind is?
Wat mij ook opvalt is dat zij het feit dat jullie niet samenwonen gebruikt om haar problemen met jou uit de weg te gaan. Zij gaat gewoon weg en jij mag niet zeggen wat je dwarszit want dat wil zij niet horen. Dus gaat ze wachten tot het is over gewaaid. Ik vermoed dat er bij deze vriendin nog veel overwerkt gedoe zit en zolang zij weigert zaken uit te praten kom je niet nader tot elkaar. Ik vind dit een zeer slechte basis voor een relatie.
geen familiemens
Het kan toch dat zij geen familiemens is? Misschien door zaken die gebeurd zijn.
Ik ben ook geen schoondochter type, hoewel ik altijd wel een keer meeging naar de ouders van mijn relaties, voor mij voelde het als weer een verplichting erbij terwijl de verplichting naar mijn ouders al zwaar viel.
Nou zou ik me wel wat forceren als het voor mijn partner erg belangrijk was maar dan zou ik ook oprecht bang zijn dat het een verplichting werd. Gelukkig heeft geen enkele partner het een punt gevonden.
Straks
zijn het niet meer je schoonouders maar de grootouders van jouw kind. Dan is er toch op die manier een bloedband. Waarom gaat mama niet mee naar opa en oma?
OT waarom dacht ik dat het om een lesbisch stel ging? Is dat nu een vooroordeel omdat vooral vrouwen hier mee schrijven? Of mijn open mind? 
Straks
zijn het niet meer je schoonouders maar de grootouders van jouw kind. Dan is er toch op die manier een bloedband. Waarom gaat mama niet mee naar opa en oma?
OT waarom dacht ik dat het om een lesbisch stel ging? Is dat nu een vooroordeel omdat vooral vrouwen hier mee schrijven? Of mijn open mind?
hoe vaak
Hoe vaak zie jij je ouders?
Ik zou me wel kunnen voorstellen dat het begrip 'ouders' haar weinig zegt en dat ze als het ware net zo weinig met jouw ouders heeft als met jouw buren of zo. Misschien is ze ook bang dat als ze te vaak mee gaat, er te vaak wordt verwacht dat ze mee gaat.
Angela67
"TS wil niet dat vriendin naar haar eigen ouders gaat, maar af en toe meegaat naar zijn ouders (haar schoonouders dus). Dat zijn wat mij betreft twee heel verschillende dingen. Als zij geen contact wil met haar familie om haar moverende redenen zou het rijkelijk kinderachtig zijn om zijn ouders dan ook maar niet te willen zien."
Dat zie je volgens mij dan toch helemaal verkeerd.
Het is duidelijk dat de vriendin in een (ver) verleden een bijzonder ernstig conflict heeft gehad met haar ouders, en dan zie ik het volgende verband : ofwel heeft die vriendin schrik voor een herhaling van een gelijksoortig conflict bij zijn ouders, ofwel is ze bang dat wanneer ze bij zijn ouders is, teveel (slechte) herinneringen van haar eigen ouders naar boven komen, en misschien beide.
Haar houding komt niet sympathiek over, maar een beetje begrip zou toch wel sieren. Met kinderachtigheid heeft het niets te maken.
Ik heb zelf ooit gebroken met mijn moeder en ik besef als geen ander hoe dat voelt, en wat de impact is op mijn leven.
Samlias
'Zij heeft geen contact meer met haar ouders, waardoor zij nu niet weet hoe het voelt als ik nooit zou meegaan.. Ik zou zoiets nooit doen, ook al " zouden" ze mij niet zo liggen. Alleen uit respect naar mijn partner toe zou ik meegaan want dat is liefde. '
Nee, elkaar accepteren is liefde.
william
Het kan kinderachtig zijn, en daarmee bedoel ik: een onvolwassen reactie omdat ze geen idee heeft wat TS bedoelt (hij bedoelt: ik zou het fijn vinden als je af en toe, zonder plichtplegingen, samen met mij naar mijn ouders wilt gaan) en dat ze denkt dat het normaal is om gewoon nee te zeggen omdat ze op dat vlak nog niet volwassen is.
Het kan zijn dat ze wel snapt dat het een vlucht is, maar dat ze op dit moment onmachtig is.
Dat weet je niet.
Het gaat erom dat TS en vriendin op de een of andere manier echt in gesprek moeten komen. Wat is haar probleem en hoe kan hij haar duidelijk maken dat hij haar graag meeneemt naar familie en wat het voor hem betekent. Ergens moet je elkaar wel gaan begrijpen.
gr Angela
