Schoonzus instabiel
Mijn schoonzus is enkele dagen bij ons geweest. Zij gaat helemaal niet goed; is depressief; last van allerlei angsten en fysieke klachten; met name maag en darmen.
We hebben haar gehaald en teruggebracht vandaag. Ze moest terug in verband met doktersafspraken. Ik was blij dat we dit voor haar konden doen, maar voelde ook dat ik eigenlijk een betje aan mijn tax zat met haar. Ze was erg passief en liet zich soms erg gaan in haar ellende. Ze was best bereid om iets in huis te doen maar dit moest wel gevraagd worden. Dat is dan niet zo erg, maar waar ik vooral op een bepaald moment niet meer goed tegenkon was de aandacht die ze telkens vroeg door haar stemming.
Zo was ze vooral in de ochtend erg aan het huilen enzovoort. Ik zit dan zelf ook met een kind die naar school moet. Ik heb haar dan op een bepaald moment gewoon even genegeerd en mijn zoon 'vrolijk' de deur uit geholpen. Daarna was ik er even voor haar. Ze gaf op een bepaald moment ook aan zelfmoord te willen plegen. Maar dan weer op zo'n manier dat ze, als je erop ingaat, het eigenlijk weer een beetje ontkracht:' Ik ga het niet echt doen.... denk ik' Ze is gelukkig wel begonnen met ad maar deze moeten natuurlijk een tijdje inwerken voor ze optimaal werken. Ik vind dit best moeilijk om op te brengen. Vraag me af of het voor zoon 'slecht' is. Ik heb duidelijk geprobeerd om hem ook zijn aandacht te geven en niet te veel op te gaan in schoonzus. Ik had ook het idee dat als ik te veel aandacht voor schoonzus had, het alleen maar verergert. Dus heb ik haar ook een beetje geprobeerd mee te slepen in het dingen doen. Want afleiding helpt duidelijk erg goed. Maar nu is ze weer alleen thuis. Ik moet het nu van me afzetten, maar dit is best moeilijk. Overigens is ze ooit gediagnosticeerd met borderline, maar toendertijd zag ik dit helemaal niet in haar. Langzamerhand en vooral nu het slecht gaat met haar, zie ik steeds meer dingetjes die hier in passen. Bijv. dat ze afgezien dat ze zich echt niet lekker voelt, toch ook een beetje lijkt te wentelen in het drama zeg maar. Lastig. Wat kan ik volgens jullie den? En zou dit schadelijk zijn voor zoon? Hij laat niets merken, hij reageert niet zo op de acties van zijn tante. Normaal kan hij het goed met haar vinden. Nu kon hij het duidelijk even niet met haar vinden. Maar op de momenten dat zij weer bijtrok, knapte dat ook meteen op....
Pippe
Voor je zoon lijkt het me geen kwaad kunnen. Je kunt hem op zijn niveau uitleggen dat tante het nu even moeilijk heeft omdat ze wat ziek is in haar hoofd (dat klinkt wat onaardig maar gewoon op kinderniveau zeg maar) en dat ze daarom nu even niet zo aardig is. Dat jullie haar proberen te helpen en dat het erg voor haar is en dat ze hopelijk straks weer beter zal zijn.
Zolang ze niet agressief is of zeer emotioneel naar je zoon toe (naar jullie toe is wat anders) lijkt me dat het niet schadelijk is voor je zoon. Het kan juist ook positief uitpakken. Dat hij leert dat je voor elkaar zorgt en dat je elkaar niet laat vallen als iemand even niet zo lief is. Dat kan hem juist ook een veilig gevoel geven.
Met zoon
gepraat en hij reageert wel lief. Hij snapt het redelijk en wil haar beschermen. Maar ze is inmiddels wel opgenomen op een crisisplaats; het ging echt niet goed. Dat voelt wel rustiger. Ik was toch een beetje bang dat ze echt iets zou gaan doen..... en dat willen we niet meemaken. Maar goed. Je kunt ook niet helemaal invoelen wat iemand doormaakt op zo'n moment.
Goed zo
Goed om te lezen dat zij inmiddels een crisis plaats heeft, toen ik je eerste verhaal las leek mij dat de juiste plek voor haar.
Het klopt dat je haar niet kunt invoelen. Rouw, verdriet een dip dat kun je allemaal invoelen van iemand, maar een depressie is niet invoelbaar en dat maakt het zo eenzaam om een depressie te hebben. Veel sterkte, zij zal ook na de crisis plaatsing nog veel steun kunnen gebruiken.
