Situatie thuis is dramatisch
Man en ik zijn ruim 23 jaar bij elkaar. Waarvan 12 getrouwd. Relatie had vanaf de 1e maand al minpuntjes. Toch gingen we steeds door. We hebben 3 kinderen tussen de 12 en 7.
In mans ogen doe ik niets goed. Hij wordt al boos als er verkeerd avondeten is. Bv. pizza i.p.v. een gezonde maaltijd. Of als er geen slasaus is bij z'n andijvie. Hij wordt boos als z'n overhemd niet is gewassen of als ik de kinderboeken niet naar de bieb heb gebracht. Eigenlijk was dat vanaf het begin van onze relatie al zo. Al is met door de kinderen veel erger geworden. Overigens doet man wel veel, alleen zijn dat dingen die hij zelf belangrijk vindt. Met de kinderen doet hij wel veel. Die zijn belangrijk.
Mijn man vindt dat ik te weinig gedaan heb met mijn studie (slechts m.b.o. baan i.p.v. h.b.o. baan en dan in een hele andere richting), dat ik te weinig werk (28 uur t.o.v. zijn 50 uur) en dat ik te weinig geld binnen breng t.o.v. zijn salaris. Hij is een eigen bedrijfje naast z'n baan begonnen om meer geld binnen te krijgen voor vakanties's en dure spullen (hij zit al op 2x modaal). Daarnaast vindt hij dat ik geen hobby's heb (heb ik daar tijd en rust voor dan?), geen eigen vrienden heb en dat ik de kinderen niet goed opvoed, niet consequent ben etc. Alles wat de kinderen fout doen komt door mij. Hij kan het veel beter. Nu is het ook zo dat ze naar hem veel meer luisteren. De troep die er in huis ligt komt door mij (ook zijn troep, want ik heb meer tijd, dus ik moet ook zijn troep opruimen. Hij kan het niet, want hij is te chaotisch). Hij vindt dat ik mijn tijd nutteloos gebruik en dat ik meer in huis moet doen. Ik ga te vaak naar de kapper en winkelen (is het enige wat nog een beetje leuk is). Hij vindt dat ik te veel tijd aan mijn uiterlijk besteed. Opmaken vindt hij echt onzin, in die tijd moet ik van hem wat in huis doen. Verder vindt hij dat ik te dik ben en daar niks aan doe. "Vroeger toen ik je leerde kennen was je veel meer naturel en veel slanker (ik was toen net 19 met maat 34 en nu 42)", roept hij vaak. Nu vindt hij me een muts.
Als wij familie of vrienden op bezoek hebben vertelt hij ze altijd negatieve dingen over mij of nog erger snauwt hij me af in gezelschap. Nu doen een aantal vrienden van ons dat ook bij hun vrouw, maar bij anderen schaam ik me rot. Ik praat er dan maar gauw over heen. Als ik mijn man er later over aan spreek zegt hij dat hij de waarheid spreekt. Hij heeft wel gelijk, maar ik zou ook wel 20 dingen over hem kunnen vertellen. Ik doe dat niet.
De sfeer is al jaren grimmig. Elke dag ruzie, al aan het ontbijt, waar de kinderen bij zijn. Hij wordt al boos als er geen vleeswaren blijken te zijn of vanmorgen toen ik tegen humeurige dochter zei dat ze een andere broek aan moest doen omdat deze echt te klein was. Hij zei dat ik altijd alles alleen maar erger maakte met de kinderen. Hij vindt dat ik niet aardig praat tegen de kinderen. Daar heeft hij gelijk in, helaas kan ik dat meer. Alles is negatief. Vervolgens ging hij weg en smeet de deur achter zich dicht. Ik moest ook weg, maar zat vervolgens wel met een niet afgeruimde tafel, vaat (niemand die helpt) en vooral een rot humeur.
De kinderen, vooral de middelste, snauwen elkaar ook af. Ik ben ook constant boos op de kinderen omdat ze niet luisteren, niks achter zich opruimen en de chaos alleen maar groter maken. Volgens mij reageer ik de ergenis op mijn man en het gebrek aan positieve aandacht van mijn man op de kinderen af. Ik dreig de kinderen vaak met dat ze uit huis geplaatst gaan worden als ze doorgaan. Natuurlijk mag ik het niet zeggen, maar zo nu en dan lijkt het me wel beter.
Ik kan er gewoon niet meer tegen. Ik ben al jaren onderbehandeling van een psycholoog/ psychiater omdat ik al 14 jaar een slaapstorenis heb en dwangmatig ben in hun ogen. Van een slecht huwelijk heb ik niks verteld. Wel dat mijn man chaotisch is en ik voor hem moet denken. 2 Kinderen lopen ook bij de psycholoog. Oudste omdat hij een psychische stoornis heeft (is hij mee geboren).
Op mijn werk vindt iedereen dat ik zo gezellig ben, niet stressvol en dat ik overal altijd een oplossing voor weet. Ik snauw daar nooit iemand af, dus blijkbaar kan ik het wel. Ik leef in 2 werelden.
Eigenlijk droom ik van een rustig gezinsleven met een man die ook eens een keer wat positiefs zegt (ik kan me dat niet meer herinneren), die een keer lief is. En daarnaast kinderen die leuk en lief zijn. Ik weet het op dit moment niet meer. Tegen man zeg ik vaak dat ik niet zo goed dood zou kunnen zijn. Hij heeft dan rust en de kinderen zijn beter af. Man vindt deze uitspraken zielig doen en vindt dat ik onzin praat. Weg gaan zou ook een optie kunnen zijn. Ik dreig daar ook vaak mee. Man gaat dan hard lachen en zegt dat ik me maar vast moet inschrijven. Ik zou niet weten waar. Schijnt hier heel lastig te zijn. Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit dit huis. Ik heb dit huis heel lang gewild en eindelijk heb ik dit. Verder heb ik dus nauwelijks meer eigen vrienden. Die ik heb wonen ver weg. Mijn ouders wil ik hier niet mee lastig vallen, die hebben het zelf al erg moeilijk.
Ik weet het niet meer. Deze situatie speelt dus al jaren en bij tijd en wijlen accepteer ik het maar gewoon. Voor me zelf vind ik het rot, maar waar ik me zorgen over maak zijn de kinderen. Ik heb dit alles eigenlijk nog nooit zo opgeschreven, maar het lucht wel even op.
Stoppen idd
anders ben je over een aantal jaar dezelfde vrouw die mijn moeder nu is en die heeft echt niets meer. Zelfs het contact met mij (ik ben semi enig kind, zus is gehandicapt, niveua kind 1.5j) gaat ze hierdoor kwijt raken.
Nu ben je waarschijnlijk nog in staat een nieuw leven op te bouwen. Dat is iets dat altijd moet gebeuren na een scheiding zelfs als de scheiding om minder plaats vindt.
Wegwezen!
Jij zit al 23 jaar in deze situatie en bent het waarschijnlijk als "normaal" gaan ervaren.
Wat jij schrijft is verre van normaal, de houding van je man is volkomen onacceptabel (en dan druk ik mij zacht uit) ongeacht wat jou aandeel is in de situatie. Er is geen rechtvaardiging om iemand zo te vernederen als hij jou doet. Zijn negativiteit is vergif voor iedereen, ook voor je kinderen!
Kom vandaag nog in actie en ga bouwen aan een nieuw leven. Nu kan het nog en jij bent het waard en ook je kinderen verdienen beter. Er zijn hier een hoop mensen die je van praktische tips kunnen voorzien. Neem ze ter harte en kom in actie!
Sterkte.
Marieke
Nog iets
Het verbaasd mij helemaal niets dat je een slaapstoornis ontwikkeld als je onder zo'n spanning moet leven (en naast die bullebak moet slapen). Het is natuurlijk ook geen wonder dat de therapie niet opschiet als je deze situatie verborgen houdt voor je peut. Ik weet niet of je een ander moet zoeken of niet, maar je moet hem/haar wel zo snel mogelijk van deze situatie vertellen en daar hulp bij zoeken. Er is een hele goede kans dat als jij weer rust en veiligheid in je leven hebt, je ook weer normaal (of normaler) gaat slapen.
Marieke
Wees lief voor jezelf
kies voor jezelf. Dan wordt je vast altijd dat leuke mens dat je als collega bent. Dat gun ik jouw kinderen en jou zelf.
Sterkte en wees dapper!
groetjes van Purk
Ergst
Wat ik echt het ergste vind..is dat je kinderen hierin moeten opgroeien !
ze leren geen fijne sfeer kennen, zien hun ouders niet met liefde met alkaar omgaan, worden waarschijnlijk zelf ook zo persoontjes (want ze zien niets anders)
arm kinderen welke zo liefdearm moeten opgroeien...helaas weten ze niet beter
Eigenlijk weet je het wel
diep van binnen: je bent veel meer waard dan dit. En het is jouw taak dat aan je kinderen te laten zien. Voor je dochters eigenwaarde en je zonen hun respect voor vrouwen. Je wordt ws wat armer maar slechter dan dit kan het niet worden.
MR
Weet het niet meer:
"Ik dreig de kinderen vaak met dat ze uit huis geplaatst gaan worden als ze doorgaan. Natuurlijk mag ik het niet zeggen, maar zo nu en dan lijkt het me wel beter."
Ze gaan zo door omdat ze niet beter weten, omdat ze in een situatie zitten die niet goed voor hen is. Dit kan je de kinderen niet in hun schoenen schuiven.
Wees inderdaad lief voor jezelf. Jij bent meer waard dan dat je denkt.
Misschien een optie om contact op te nemen met je huisarts. Hij of zij kan je misschien verder helpen (maatschappelijk werk of zo).
Nog even:
het wordt tijd dat je je psycholoog/psychiater over jouw enorm slechte huwelijk vertelt. Ik las daar overheen, sorry, dus mijn opmerking over de huisarts mag je vergeten
Ik wens je heel veel moed, wijsheid en kracht toe!!!
Jij kan het
je zegt:Eigenlijk droom ik van een rustig gezinsleven met een man die ook eens een keer wat positiefs zegt .
ik denk als deze situatie al zo lang duurt dat je op bovenstaande niet kan rekenen met je huidige man.
je kan hem niet veranderen,je kan wel de hele situatie veranderen,namelijk door nu !voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Als je dit leven al 23 jaar aankan,dan ben je zeker sterk genoeg om een scheiding door te maken en voor jezelf te kiezen.Dat ben je namelijk waard!
Eerlijk
Wow, wat een posting. Print het geheel eens uit, en wees zo eerlijk om dit aan je psych te vertellen. En, hele grote, enge stap: aan je man. Hij weet waarschijnlijk niet eens hoe jij je voelt, en hij hoort het niet van jou, want dat durf je waarschijnlijk niet te vertellen. Toch moet dat. Vooral in die paar laatsete alineas staat belangrijke informatie om met hem te delen. Wat heb je te verliezen? Je staat in gedachten al met een voet buiten de deur. In plaats van naar buiten rennen, kun je ook proberen de boel open te breken door eerlijk voor de dag te komen met hoe jij je voelt over een en ander en de kunst is om dat op een niet verwijtende manier duidelijk te maken. Niet verwijtend, want anders luistert je man toch niet. Je psych kan je hiermee op weg helpen. En stel dat werkt niet, dan leer je in ieder geval zelf weer eerlijk naar jezelf zijn, want daat schort wel het een en ander; zelfs je psych weet niet hoe je ervoor staat en dus kan die je natuurlijk niet goed verder helpen zo.
Sterkte,
Angie
Vertellen
Vertel het inderdaad aan je psych en probeer deze situatie te doorbreken. Natuurlijk kan dat niet 1,2,3, het speelt al zo lang, maar je kan stap voor stap beginnen om voor jezelf op te komen. Probeer ook wat voor jezelf te doen, met vriendinnen het liefste, zij kunnen een klankbord voor je zijn, dat is heel prettig. Ik denk niet gelijk aan een scheiding, maar die zou wel aan deze verandering kunnen voorkomen, maar er moeten gewoon dingen veranderen.
Mijn man heeft heel erg in het begin van onze relatie ook grappen gemaakt bij anderen over mij.. en daar heb ik naderhand toen we weer alleen waren wel afspraken over gemaakt, dat je dat gewoon niet doet, dat het respectloos is, ookal zijn dingen waar. Ik denk dat je ook mondiger moet proberen te worden, vermoedelijk is je man verbaal sterker en praat hij je snel omver.
Heb zelf ook ooit therapie gehad en daar moet je dit soort dingen echt vertellen, alles zeggen, hij/zij (je therapeut dus) kan je ook duidelijk maken dat dit soort uitspraken echt niet kunnen , en wat je eraan zou kunnen doen, of anders relatietherapie eisen (denk namelijk niet dat jouw man hier zomaar mee instemt) maar jullie relatie is niet gelijkwaardig en ik snap niet dat je man het blijkbaar prettig vind jou te kleineren, dan zit er bij hem ook iets scheef in zijn opvattingen over respect en gerespecteerd worden.
Maxime
Geheim
allereerst: dat je je zo laat vernederen en kleineren is al heel ongezond voor je gevoel van zelfvertrouwen en -waardering.Het lijkt trouwens op psychische mishandeling, vind ik.En jij verzwijgt dit aan anderen, zelfs aan je hulpverlener.
Je hulpverlener kan je gewoon niet helpen als je niet aangeeft waar je ECHT mee zit.
Kom er voor uit wat er echt speelt, je hebt hier op het forum al de eerste stap gezet.
Heb je een goed contact met je huisarts? Anders kan je die in vertrouwen nemen.Heb je vriendinnen? Zoek steun en praat er met anderen over. Dit is niet 'gewoon'.
sterkte hoor, shifra
En...
..het je kinderen regelmatig dreigen dat ze uit huis geplaatst gaan worden vind ik zelf ook heel erg.
Hoe begrijpelijk het ook is dat je je op hen afreageert, omdat je zelf zo enorm slecht behandeld wordt door je man.
Maar je kinderen zijn nog maar klein, en zij kunnen hier niks aan doen. Jij wel, jij kunt keuzes gaan maken : jij kan jezelf gaan aanpakken, en/of je man uit huis zetten, en dan misschien genoegen gaan nemen met een minder comfortabel huis maar dan wel gelukkiger worden, en daardoor een lieve moeder voor je kinderen gaan worden....
sterkte, shifra
Assertiviteit
ik lees hier een grooot assertiviteitsgebrek bij jou.
Even kort door de bocht, ik had een exvriendje die over zich heen ging lopen, en echt ik begon een hekel aan mezelf te krijgen. Ik ging steeds rotter tegen hem doen. En hij zei gewoon nooit eens stop, zoals mijn man doet.
Je kunt uit de relatie stappen, met het grote risico dat je dit in een volgende relatie weer tegenkomt, of eerst eens heel hard aan jezelf werken. Ga naar een psycholoog, doe een assertiviteitscursus en leer voor jezelf opkomen! Als je dat hebt gedaan, dan kun je nog altijd ervoor kiezen weg te gaan. 1 ding is zeker, zo doorgaan zonder iets te doen is funest voor iedereen in jullie gezin.
Mijn huewelijk was precies zo, maar is flink opgeknapt!
Beste vrouw,
Wat een droevig bericht schrijf je.
Ik val meteen met de deur in huis: ik herken veel in jouw situatie, maar bij mij speelden die zaken vooral in de eerste jaren van onze relatie. We kennen elkaar nu tien jaar en door de tijd heen is de houding van mijn man sterk verbeterd: hij is gegroeid in zijn rol als vader en als echtgenoot. Daar ben ik heel blij mee, want ik had niet durven hopen dat hij ooit zover zou komen.
Toen ik echter las hoe lang deze soortgelijke situatie al bij jou voortduurt, werd het me zwaar te moede. Jouw man groeit blijkbaar niet meer en jij hebt door alle spanning geen energie of moed meer over om hem ertoe aan te zetten. En met name vreselijk is het dat je kinderen hier ook onder lijden.
Ik heb in mijn jeugd op Texel gewoond en vorig jaar hebben we daar vakantie gevierd. Een paar dagen was mijn man afwezig wegens een uitje van zijn werk. Die dagen vond ik heerlijk, maar dat het verschil ook mijn kinderen opviel vind ik pijnlijk. Laatst zei mijn dochtertje tegen me dat 'ik op Texel nooit boos was'.
In het begin van onze relatie leek de onze veel op die van jullie: hij behandelde me als een dienstmeid en baalde ervan dat ik geen geld binnenbracht, waardoor hij zoveel moest afstaan aan de gezinskosten dat er voor zijn persoonlijke luxe weinig meer overbleef. Zelf verlang ik niet zoveel luxe, dus dat argument sloeg bij mij niet aan, integendeel: Als hij van mij verlangde dat ik al mijn geld (uitkering), tijd, energie en aandacht inzette voor het gezin, dan vond ik dat ik van hem wel hetzelfde verwachten kon.
En hoewel er veel verbeterd is in de loop der tijd, blijven er altijd wensen over. Desondanks is hij wel zo ver gekomen dat hij de positieve kant inziet van mijn 'werkeloosheid', want hij ziet hoe hectisch het leven van tweeverdienende ouders in de omgeving is in vergelijking met dat van ons. Hij neemt opvoedtaken op zich, durft eindelijk grenzen te stellen aan de kinderen, maakt zich zichtbaar zorgen om hun veiligheid en probeert ze goed te leren kennen. Dat is precies wat ik altijd hoopte, dat hij nog zou gaan doen.
Er blijven ook zaken over, zoals ik al zei; qua huishouding is hij nog lang niet tevreden. De rommel die hij zelf maakt, erkent hij niet. De spullen die op zolder staan, moeten zo snel mogelijk weg en aangezien er van hem niets bij is, zou hij ze zonder blikken of bloezen wegmikken, als ik daar niet een stokje voor stak. De vloeren, ramen en sanitair zou ik veel frequenter moeten schoonhouden. En aan decoratie doe ik te weinig.
Toch klaagt hij er niet meer elke dag over, slechts af en toe een kwinkslag en een enkele keer een chagrijnige steek onder water. Kortom: ik krijg langzamerhand eindelijk het gevoel dat hij me accepteert zoals ik ben, en wat ik hem geven kan.
Ook ik ben veel dikker dan toen hij me leerde kennen, van maat 40 naar 46, maar ik accpteer mijn nieuwe maat en bijt steeds beter van me af als hij erover zeurt. Ik koop corrigerend ondergoed en als hij daar een spottende opmerking over maakt (dat ik beter kan afvallen, dan heb ik dat niet nodig) pareer ik stoïcijns dat hij ook een stuk zachter, kaler en rimpeliger is dan toen ik hem leerde kennen. De spanning en stress is eraf.
Toch moet ik bekennen dat ik er enorm van geniet dat hij nu voor 5 dagen weg is, met zijn muziekbandje, en ik heerlijk mijn gang kan gaan. Elke dag voel ik tegen vijven toch weer de spanning van zijn thuiskomst: heb ik wel genoeg gedaan?
In die eerste (7) jaren had ik ook een soort dubbele persoonlijkheid: als ik met vrienden borrelde of op mijn popkoortje te zingen was, was ik weer mezelf: opgewekt, vrolijk, grapjes makend, relaxt. Om thuis weer in een kramp te schieten. Het deed mij verdriet dat ik voor mijn kinderen niet zo'n moeder was als ik me gedroomd had toen ik nog vrijgezel was. Dat is gelukkig erg verbeterd; ik ben me beter gaan weren tegen de vernederingen van mijn man en hij is langzamerhand een respectvollere houding gaan aankweken. Maar het is wel noodzaak dat je allebei je best doet om deze verschtrikkelijke situatie te doorbreken.
Daarom kan k ook alleen maar adviseren: als huwelijkstherapie niet werkt (of hij niet heen wil) ga dan ergens anders wonen. Ik heb jaren met die gedachte gespeeld en het leek me broodnodig, en nu dus voor jou ook, om tot mezelf te komen. Eenmaal apart ga je scherp zien wat het verschil is tussen samenleven en elk apart. Ook kun je dan zien hoe je zelf verandert als moeder en hij misschien ook als vader. Wie weet doet het jullie allebei goed. Maar als ik jouw relaas zo lees, lijkt het me dat hij zichzelf als onberispelijk beschouwt en jou als de bron van alle kwaad. Dat deed mijn moeder ook in haar huwelijk en dat werkt niet, natuurlijk. Als jij er niet meer bent om als zondebok te fungeren, zal hij de schuld voor wanscenario's bij zichzelf moeten gaan zoeken.
Onderzoek je mogelijkheden in gestolen tijd en ontsnap! Bedankt wat je wilt met de omgangsregeling, met de verdeling van bezit, een scheiding van tafel en bed of alleen apart leven voorlopig, maar probeer het uit! Dit werkt in elk geval niet.
Ik wens je alle kracht die je nodig hebt, en een stevige bijl om de knoop door te hakken.
Afschuwelijk verhaal
Hier is teveel aan de hand om te denken dat dit ooit nog goed komt. Ik sluit me aan bij de anderen: zoek hulp en ga weg bij deze man!
1 kant
Hoi,
Wij horen jouw verhaal alleen van jouw kant. Ik denk dat je man ook op zijn minst ongelukkig is in deze situatie. Hij snauwt je af en vernedert je, maar omgekeerd snauw jij de hele tijd tegen je kinderen en misschien ook wel tegen hem.
Mijn advies: ga samen hulp zoeken! Jullie leven beiden onder enorme stress, man werkt veel te hard ook, iedereen zit in een enorm negatieve sfeer.
Probeer er eerst samen uit te komen!
en niet tegen de kinderen zeggen dat ze uit huis geplaatst worden, dat kan echt niet!
Liora
Behandelen
wat ik niet begrijp is dat je je zo laat behandelen,dat je je laat vernederen als er bezoek is.
verder vindt ik het niet gek dat de kinderen elkaar aan het afsnauwen zijn..ze hebben immers het voorbeeld van hun pa en ma,die ook al jaren elkaar afsnauwen..die kinderen weten dus ook niet beter.
ik zou als ik jouw was alles maar eens goed op een rijtje zetten..en me afvragen of je zo wel verder wilt
sterkte!
Advocaat van de duivel
Beste schrijfster,
Wat een indrukwekkende posting heb je geschreven. Ik vind het erg moedig en knap. Toch wil ik hier advocaat van de duivel zijn. Ik herken heel veel in je situatie. Maar... ik ben die 'bullebak' in onze relatie.. en geloof me, om zo te zijn geworden is ook geen pretje. Niemand kiest er voor om onaardig te zijn. Ik ben ook niet altijd zo geweest.
Mijn partner is vanaf dag 1 dat we elkaar kenden, extreem passief en afwezig geweest met alles. Elke initiatief en elke beslissing, al was die nog zo klein, kwam op mijn schouders terecht. Alle beslissingen met betrekking tot de kinderen heb ik alleen genomen, omdat het hem niet boeit. Alle aanschaffen, verjaardagen, feestjes, afspraken, alles organiseer ik en verzorg ik. Ook zorg ik dat er geld binnen komt en is het huishouden geheel mijn verantwoording. Hij heeft in 25 jaar nog niet één keer zelf een cadeautje voor ons gekocht. Achteraf hoor ik meestal dat mijn beslissing niet goed is geweest. Dat hij er eigenlijk niet achter staat, enz.
We hebben een paar jaar geleden een beslissing genomen die ons hele leven zou veranderen. Hierbij zou ik mijn baan opgeven, en zouden we aanmerkelijk minder gaan verdienen. Van hem zou heel wat meer verwacht worden dan de 30 uurtjes aan de lopende band die hij tot die tijd deed. Omdat ik de bui al zag hangen, heb ik 3x een vergadering belegd en ieder van ons gezin gevraagd om duidelijk te stemmen, voor of tegen. We hebben unaniem voor gestemd, en nu heeft mijnheer er achteraf geen zin in. Hij doet als een dweil de taak die hij op zich zou nemen en sabboteert hiermee elke kans van slagen van onze ‘missie’.
We ballanceren al jaren op de rand van bankroet. Ondanks de vele gesprekken die we hebben gehad, zal hij helemaal niets veranderen. Hij laat gewoon alles waaien en komt achteraf met verwijten. Ik heb echt het gevoel dat ik een kadaver moet voortslepen. En het is echt op. Het is niet eerlijk om de ander te bombarderen tot dictator, wanneer je zelf als een zombie erbij bungelt.
Ik begrijp uit jouw stuk dat het in jullie gezin niet zo zwart-wit is, jij draagt wel degelijk veel bij in jullie gezin. Maar veel initiatief toon je ook niet voor wat betreft je ontevredenheid in jullie relatie. Ik vind dat je jouw bitterheid allang eerlijk had moeten uitspreken.
Spreek je gevoelens alsnog uit, praat met hem. Wees zo volwassen om je eigen portie verantwoordelijkheid te dragen. Het gaat er niet om dat je méér gaat doen dan je nu doet. Als jouw grens bereikt is, dan is dat zo. Het gaat er om dat jullie het samen dragen en er samen kiezen en verantwoordelijk zijn voor jullie levensinvulling. Jouw man verbiedt jou niet om je te ontplooien. In tegendeel. En misschien wil jouw man ook best wel een sterke schouder om tegen te kunnen leunen, af en toe.
Nicky (ot)
En ben je inmiddels al op zoek weer naar werk? Het lijkt me dat met zo'n man je toch weer de verantwoordelijkheid naar jezelf toe moet trekken (en misschien dan hem op een gegeven moment bij het grof vuil zetten).
