Soms zo ingewikkeld
Soms is alles zo ingewikkeld dat ik het liefste het bijltje er bij neer zou gooien. Situatie: 5 jr geleden gescheiden, twee kids. Nieuwe relatie, man, ook al 4 jaar gescheiden, ook twee kids. Mijn kids wonen bij ons, zijn kids bij hun moeder. Mijn kids zien vader regelmatig, dwz elke week. Hoeveel dagen (1 of 2 per weekend) bezoek duurt spreken we ruim tevoren af, tussendoor aanpassen doen we in overleg met partners. Zijn kids komen om het weekend, maar wonen in de buurt en komen dus tussendoor ook regelmatig binnenzeilen. Onderling contact tussen kids is prima. Wat is dan het probleem, zou je zeggen... Mijn probleem (ja, ik noem het mijn probleem omdat mijn man er totaal geen probleem mee heeft) is dat ik af en toe gewoon even toe ben aan stilte. Ik heb een drukke baan, ben vijf dagen per week aan het regelen, delegeren, toespreken, aansturen etc. Het samengestelde gezin vergt uiteraard ook enige planning, clubjes, sporten, rekening houden met schema's ex-en waar het vakanties en feestjes ed betreft. Af en toe hebben wij dan een "kindloos" weekend, en hoewel ik de kinderen dan mis, vind ik het ook erg prettig om dan even niets te hoeven. Nu komt het de laatste tijd steeds vaker voor dat de ex van mijn man in het weekend dat zijn kinderen bij haar zijn wil gaan stappen. Dit wordt dan twee dagen van te voren gemeld bij mijn man. Zij weet dat hij nooit nee zal zeggen tegen zijn kids, hetgeen logisch is, kinderen zijn altijd welkom. Voor mij is het in principe ook geen probleem, behalve als ik me al een maand lang verheug op een avondje samen, zonder kinderen. Hij ziet het probleem niet. Als ik erover probeer te praten met hem, denkt hij dat ik zijn kinderen gewoon niet over de vloer wil hebben. Ik weet dat een samengesteld gezin super ingewikkeld is, dat is iets waar ik voor gekozen heb. Maar dit soort kleine dingetjes drijven me af en toe over mijn kookpunt, dan wil ik niets meer behalve een potje janken.
Zo. Dat moest ik even van me af schrijven.
Grenzen stellen
Ja zeg, hij wordt gewoon door haar gebruikt. Als het eens een keertje voorkomt, okee, maar niet wanneer madame het schikt. Dan gaat ze maar een andere keer stappen. Als het gaat om een theatervoorstelling of een concert waar ze dolgraag heen wil (en dat weet je meestal lang van tevoren) en het kan alleen in dat weekend dan valt er een mouw aan te passen maar het heeft er de schijn van dat jullie steeds meer als gratis oppas worden gebruikt. Een kinderloos weekend is heilig en moet alleen worden opgegeven als het echt niet anders kan. Als jouw kinderen er het betreffende weekend ook niet zijn dan kan hij je toch niet verwijten dat je zijn kinderen er niet bij wil hebben?
Afspraak is afspraak en ik snap best dat het lekker makkelijk is om je kinderen bij je ex te stallen dus proberen mag. Weet je, op een gegeven moment ben ik gewoon maar smoesjes gaan verzinnen toen ex te pas en te onpas kinderafspraken afzegde of inkortte. In plaats van een moeizame discussie over rechten en plichten zei ik maar gewoon dat ik jammer maar helaas niet thuis was ofzo. Werkte prima, geen discussies meer. Hij is op dat moment verantwoordelijk voor haar, niet ik. Ik kan me niet voorstellen dat jouw man zich niet ook stiekem verheugt op een kinderloos weekend, misschien dat bij hem schuldgevoel meespeelt? Dat een ouder niet mag denken "ik heb even geen zin in ze"?
Plannen
Ik zou het gewoon anders formuleren, dus niet als een kinderloos weekend, maar als een weekend met zijn tweetjes. Die kun je bijvoorbeeld eens in de twee maanden vastleggen. Andere weekenden kun je dan flexibel zijn, maar dat weekend niet. En dan wel aan je man op een blije manier duidelijk maken dat je je daar heel erg op verheugt. Misschien alvast wat afspreken, een saunabezoek reserveren, alvast filmkaartjes kopen ofzo. Ik denk dat als je het zo brengt, het al een stuk beter zal vallen.
M
Geen oplossingen
wel herkenning.
hier geldt ook 'kinderen altijd welkom' maar soms heb ik het gevoel dat ik er meer ben voor de 'mama van' dan voor het kind zelf. Ik lees bij jou niet echt ergenis naar de ex, vrees dat ik dat wel heb. Dus misschien heb je voor mij een tip :o)
Qua advies met de situatie denk ik ook dat het goed is om af te spreken 'iets met zijn tweetjes te doen' en helaas passen daar de kinderen niet altijd in. Of ook gaan stappen natuurlijk :o))
Trinny,
Trinny, stel dat jouw ex zo'n voorstel doet, zouden jouw kinderen dan welkom zijn? Ik denk dat je je dan net zo goed op een weekendje samen verheugt, maar dat de irritatie dan minder is. Zo werkt dat met een bloedband.
Ik zit in een soortgelijke situatie maar dan andersom. Ik lees dat jij veel bezig bent met je kinderen, en zijdelings met zijn kinderen die 'af en toe komen binnenzeilen'. Als jouw kinderen er niet zijn, heb je ook geen zin in die van hem... maar je verwacht dat jouw vriend zich wel schikt in de dagelijkse situatie (jouw kinderen in huis terwijl zijn kinderen bij zijn ex zijn).
Ik veroordeel het niet, want ik heb helaas precies hetzelfde. Ik krijg vaak van ongescheiden vriendinnen te horen: 'Maar onze kinderen zijn er toch ook altijd en wij zouden ook wel eens een weekendje vrij willen!', dat is toch echt heel anders als het allebei eigen kinderen zijn! Soms is het genoeg om hierbij stil te staan. Een samengesteld gezin vergt enorm veel geven en nemen.
