Stiefvader
Hoe `handelen` (lukt het) stiefvaders zonder eigen kinderen het om toch een kind van een ander op te voeden! Mij lukt het niet meer, Wie heeft tips?
grt,
Dit
is wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel summier.
Ik snap dat je wanhopig bent, maar leg even uit wat concreet de situatie is, en je krijgt concrete adviezen!
Dit
ik merk dat het kind tussen mij en mijn vriendin instaat, ik zie hem alleen nog maar als vervelend en eigenwijs ( want dat is ie, maar hij zal ook vast mooie dingen hebben die zijn moeder natuurlijk juist wel ziet).....dit was het eerst jaar niet maar is langzaam zo gegroeid. Ik heb geen eigen kinderen ....Ik speel met hem praat met hem ik heb echt goede bedoelingen maar je staat toch een beetje op het tweede plan( met vaderdag bijvoorbeeld)......
ik maak me zorgen aangezien een kind blijft, de echte papa blijft ....en is je liefde voor je vriendin dan sterk genoeg? je kan hier nog weinig mee...maar ik kan me niet voorstellen dat andere stiefvaders hier ook niet mee worstelen.
Daar worstelen andere stiefvaders ook mee. Kijk eens op www.stief.nl, daar zul je veel herkenning vinden.
Je zult moeten accepteren dat het kind altijd op de eerste plaats staat bij zijn moeder. De band tussen ouders en kinderen is echt anders dan die tussen stiefouders en stiefkinderen. De stiefouderproblematiek is behoorlijk ingewikkeld, en dat merk je pas als je er al aan begonnen bent 
Succes!
Boer marcel en dan nog wat
wilde daarom liefst een vriendin-zonder-ex.
Het is gewoon hartstikke ingewikkeld.
Kind staat bij moeder buiten kijf op één.
Als de relatie met de biologische vader goed is, is het zéér terecht dat jij op vaderdag niet aan de beurt komt: je bént zijn vader niet en je zult dat ook nooit zijn. Hard maar waar.
Maar: je bent jezelf.
Je bent de geliefde van zijn moeder.
Waardeer dat en pieker niet over wat er niet is en nooit zal zijn. Anders kun je beter een punt zetten achter deze relatie.
Niet
Als stiefvader (met of zonder eigen kinderen) voed je het kind van je vriendin niet op, hooguit voed je het méé op
Het is een lastige positie waarin je zit, maar geen onmogelijke. Het vraagt vooral heel veel afstemmen met je vriendin. Hoe denkt zij over de opvoeding van haar kind? Welke regels houd zij aan? Wat zijn haar verwachtingen van jou? Hoe communiceren jullie dit naar elkaar en naar het kind? Hebben jullie bijvoorbeeld de afspraak dat jij je aan haar regels houdt? Staat zij open voor jouw input in opvoedkundige zaken?
Bromvlieg
"Boer Marcel wilde daarom liefst een vriendin-zonder-ex."
Nou, dat lijkt me niet. Marcel wilde geen ex-van-vrouw, dat is wat anders dan een papa-van-stiefkind. Het is nog maar de vraag of Marcel eenvoudiger de stiefrol op zich kan nemen als er geen papa-van-stiefkind in de mix zit.
"Als de relatie met de biologische vader goed is, is het zéér terecht dat jij op vaderdag niet aan de beurt komt"
En als de relatie tussen biologische vader en kind niet goed is? Is het dan wel terecht dat de stiefvader op vaderdag "aan de beurt komt"? Kinderen met een prima band met hun biologische vader kunnen hun stiefvader ook net zo goed een fantastische vaderdag geven.
Wat mijn stiefmoeder deed
Was niet opvoeden. Toen ik op m'n 14e bij hen ging wonen, bekeek ik haar heel achterdochtig, haalde allemaal tienertoeren uit en wachte tot ze boos zou worden. En wachte, en wachte. Het is nooit gebeurd, en ik heb toen uit mezelf maar m'n gedrag verbeterd. Ik heb nog steeds een hele goede band met haar, maar ze heeft echt nooit geprobeerd me op te voeden!
Ik weet niet wat de leeftijd is van het kind in kwestie, maar eerst zul je goed moeten bespreken met de moeder wat jullie vinden kunnen. En het zal niet makkelijk zijn. Ik heb zelfs met de vader van mijn kinderen soms mot omdat ik vind dat hij soms te streng is..., en hij vind soms dat ik iets te makkelijk ben. Het is moeilijk om 1 lijn te vinden hoor!
Eén ding
Het zou mooi zijn als er één dingetje was, waardoor je kontakt zou hebben met het kind. Of een hobby (halen en brengen) of een interesse (films, computerspelletjes, voetbalclub), of een activiteit (vissen, fietsen). Is er helemaal niets waarin je zijn interesse zou kunnen delen?
Tsjor
Makkelijk maken
Ja, iets leuks doen, dwz iets wat jullie beiden leuk vinden om te doen. En als ie vervelend wordt stuur je hem direct naar zijn moeder!
Ik zou in elk geval de regie bij zijn moeder laten en hooguit iets afspreken dat je samen op dezelfe manier doet. Maar het blijft lastig denk ik, zo'n mensje dat je er gewoon gratis bijkrijgt, hoe leuk ze ook zijn.
Maar de concurrentie verlies je, dus daar moet je uitblijven.
Lastig
Ik zei verschillende varianten in mijn omgeving. Een stel ging trouwen toen haar kinderen net onder de 10 waren. Echte vader was nauwelijks in beeld, soms logeerden ze daar, maar er was geen omgangsregeling en met de opvoeding bemoeide vader zich helemaal niet. Hier heeft de stiefvader (die zelf geen kinderen had) eigenlijk meteen de vaderrol op zich genomen, de kinderen noemen hem ook afwisselend papa en bij zijn voornaam. Inmiddels zijn de kinderen volwassen en is hij "opa". Ander stel waren de kinderen ouder, pubers al, en is wel een vader in beeld, die inmiddels echter zo vaak weer nieuwe relaties heeft gehad en evenzoveel kinderen dat hij zich met het eerste setje ook steeds minder bemoeit. Moeder en stiefvader hebben een latrelatie en dat werkt prima, wel was ik er een keer bij dat haar oudste en onze oudste zich enorm vervelend gedragen hadden, onze oudste kreeg enorm op zijn lazer, maar die van haar niet (die is wel enkele jaren ouder dan de onze, dus van hem was het eigenlijk erger wat er uitgehaald was), daar sprak stiefvader haar op aan en ik merkte dat zij geirriteerd reageerde, waarna zich een hele discussie ontspon dat hij nooit wat mocht zeggen en toen ben ik maar even naar het toilet gegaan. Ik denk dus dat als zij samen hadden gewoond ipv gelat, dat de relatie een stuk lastiger was geweest. Verder hebben wij een vrijgezelle vriend die geen kinderen heeft, bij hem zijn al twee relaties stuk gelopen voor het tot samenwonen kwam met als reden het kind. Een vriendin van ons (gescheiden met kind) heeft juist onlangs een relatie beeindigd (ook voor het tot samenwonen kwam) omdat hij zich teveel met de opvoeding bemoeide. Kortom volgens mij is het gewoon erg lastig, ik zou zeggen gewoon zo lang mogelijk latten.
Ja, is de liefde sterk genoeg?
Anderen hebben al vele zinnige opmerkingen gemaakt, met name dat je moet accepteren dat je nooit een vader voor het kind kunt zijn.
Ook mijn vriend is kinderloos en heeft geworsteld met de vragen die jij hier stelt. De biologische vader is inmiddels helemaal uit beeld dus hij heeft minder last van jaloezie/concurrentiegevoelens maar mijn dochter ziet hem nog steeds als "vriend van" en niet als een stiefvader. Iemand merkt al op dat het taktisch van de moeder zou zijn als ze haar kind jou ook een cadeautje liet geven, dat kan iets heel simpels zijn, een lieve tekening doet het hier altijd goed.
Vraag je ten eerste af hoeveel je om het kind geeft, als je het alleen nog maar kunt zien als een vervelend aanhangsel dan moet je je afvragen of je wel echt van de moeder houdt want je kunt moeder en kind nooit helemaal los van elkaar zien. Besef daarbij wel dat ook biologische ouders hun kinderen op bepaalde momenten liever kwijt dan rijk zijn. Dus je mag je best aan het kind ergeren maar laat het niet daarbij. Mijn vriend vond dat ik te slap was met de opvoeding en te veel over mijn kant liet gaan. Daar had hij eigenlijk wel gelijk in, zolang er geen andere man in beeld was kon ik mijn eigen plan trekken maar nu moest ik rekening houden met een ander, die zich terecht ergerde aan allerlei slechte gewoontes van mijn dochter.
Een greep:
- Dochter en ik sliepen altijd samen in het grote bed en stond haar plaats met moeite af, kwam nog tijden elke ochtend - zoniet midden in de nacht - bij ons kruipen.
- Er was geen tv-beleid, vriend ergerde zich aan het te pas en te onpas moeten aanhoren van tekenfilmgeluiden. Mij stoorde het lawaai nooit zo maar als je met zijn drieën in één huis bent kun je wensen de nieuwkomer niet negeren. Ik weet niet hoe oud het kind is maar ik woon al bijna acht jaar met mijn dochter onder één dak en heb langzaam een hogere lawaaitolerantie ontwikkeld. Bij jou viel het allemaal rauw op je dak, dat moet ze beseffen.
- Dochter bleef nooit op haar stoel zitten tijdens het eten. Als we met zijn tweetjes aan tafel zaten vond ik dat nooit zo´n punt maar als er gasten zijn, zijn er andere regels. Zo vaak had ik geen eters dus ze was er niet zo in getraind.
Daarnaast kan het zijn dat het kind zich extra vervelend gedraagt als jij er bent. Enerzijds uit pure jaloezie, anderzijds omdat het kind gewend is aan een hele hoop aandacht die nu opeens met jou gedeeld moet worden. Ik krijg regelmatig te horen dat ik "de hele tijd met x zit te praten". X moppert dat dochter "ons onderbreekt als we zitten te praten". Ik probeer haar dus te leren dat het hoe dan ook onbeleefd is om in andermans gesprek in te breken en - heel belangrijk - dat dit in principe niets te maken heeft met mijn vriend maar dat het toch al hoog tijd was haar hierin beter op te voeden.
Misschien moet je minder hard je best doen de vaderrol te spelen? Je moet tevreden zijn met de plek "geliefde van". Dat is een hele eervolle plaats hoor en hoe langer jullie relatie duurt, hoe vertrouwelijker de band met het kind wordt. Waarschijnlijk zie je zelf de goede dingen ook wel maar zijn die op dit moment heel erg ondergesneeuwd door al het negatieve gedrag. Ook zei mijn vriend regelmatig dat hij zich niet eens zozeer aan mijn kind ergerde alswel aan mij, slappeling, die allerlei wangedrag van mijn dochter maar liet sloeren. Aangezien ik zelf ook wel inzag dat bepaalde dingen echt niet konden heb ik hem toestemming gegeven me te helpen bij de opvoeding.
Ik weet niet of jullie samenwonen maar wat ons ook heeft geholpen is elkaar wat minder zien als de spanningen rond het kind hoog oplopen en proberen af te spreken als het op school zit of bij een vriendje is.
Succes ermee, het gaat met vallen en opstaan dus geef de moed niet meteen op als de gemoederen tussen jullie drieën weer eens hoog oplopen. Bij ons heeft het een maand of acht, negen geduurd totdat er een bepaalde balans kwam, dat is best snel en komt waarschijnlijk omdat ik zelf ook al wist dat ik hoognodig wat serieuzer moest gaan opvoeden en ook omdat de band tussen vriend en dochter op andere gebieden erg goed is (ze kunnen bijv. heel leuk de gek met elkaar steken en dochter is dol op knuffelen).
Beetje ot samen slapen
ahem, hier deed ik een tijdlang een middagdutje met mijn jongste. Totdat hij 's avonds ook bij me in bed wilde en het op een krijsen zette...
Mijn man was er ook niet helemaal gelukkig mee
Lang geleden
Het is inmiddels al behoorlijk lang geleden maar eens was ik ook een alleenstaande moeder met twee kinderen + een vriend. Mijn toenmalige vriend (inmiddels man) had ook nog geen eigen kinderen. Toen heb ik er nauwelijks bij stil gestaan dat het voor hem moeilijk zou kunnen zijn. Pas later heb ik daar bij stil gestaan. Het kan dus ook best zijn dat je vriendin dat verder helemaal niet doorheeft.
Persoonlijk denk ik dat je als vriend/vriendin van de ouder je tegenover de kinderen het beste vriendelijk en rustig kan opstellen zonder gelijk een plaats op de voorgrond te willen eisen wat betreft opvoeding of iets anders. Dat laatste zorgt alleen maar voor wrevel bij de kinderen en misschien uiteindelijk ook bij de moeder.
Stel je zeker in het begin niet als vaderfiguur op of iets dergelijks. Zoiets moet groeien als het al ooit gebeurd en daar kunnen jaren overheen gaan. Ik zou proberen met het kind een band op te bouwen die zeker in het begin geen enkele opvoedingswaarde heeft. Eerst elkaar maar eens leuk leren vinden en samen vrienden worden. Ga veel samen met het kind doen, trek er samen met hem op uit ( ook zonder de moeder) en probeer een band met hem te krijgen, zijn leuke kanten te zien, samen met hem dingen te delen, samen van alles beleven, samen lachen om van alles en te leren haar zoontje echt leuk te vinden.
Als je namelijk geen band met het kind ontwikkelt vrees ik dat de relatie met de moeder ook niet heel lang zal duren. In elk geval zou het bij mij zo werken; Als mijn kinderen mijn vriend toen echt niet leuk hadden gevonden of andersom was ik waarschijnlijk niet met hem verder gegaan. Zij kwamen namelijk op de eerste plaats.
En verder
Zolang er een betrokken biologische vader is zul je ook altijd op het tweede plan staan. Je bent namelijk niet zijn vader en dat zal je ook nooit worden. Wie weet zul je ooit met vaderdag een tekening van hem krijgen maar als dat niet gebeurd is dat ook niet raar want je bent nu eenmaal niet zijn vader. Ik ken meerdere stiefmoeders in mijn omgeving en bijna allemaal zeggen ze hetzelfde: uiteindelijk ben je voor het kind niet echt belangrijk. Ze vinden je misschien wel leuk en lief en alles maar je komt nooit op de eerste plaats. Dat is ook ergens wel zo gezond want het houdt in dat het kind een vader en moeder heeft die veilig op die eerste plaats staan. Toch kan je best een waardevolle rol in het leven van het kind spelen. Vriendschap is ook heel mooi en een vriendschapsband met het jochie ontwikkelen zou een eerste prioriteit moeten zijn.
Vriendschap
Mooi gezegd, Maylise. Inderdaad is het dat waarnaar je moet streven: een vriendschapsband. En geef de mensen de kost die uiteindelijk meer aan hun vrienden gehecht zijn dan aan hun ouders. Je kúnt de vader niet zijn en ook nooit worden want je hebt het kind niet verwekt. Wel kun je uitgroeien tot een vaderfiguur maar dat zal de tijd uitwijzen.
Ook herken ik mijn dochter in je uitspraak dat je als stiefouder uiteindelijk niet echt belangrijk bent. Dat komt misschien na jaren, als er een hechte band is opgebouwd. Ik verbaas me over mijn dochter die altijd stiekem blij is als mijn vriend weer naar zijn eigen huis gaat (we latten) omdat ze mijn aandacht dan niet hoeft te delen. Maar als hij weer opduikt begroet ze hem altijd heel enthousiast en ik zie ook in haar gedrag dat ze best om hem geeft.
Leeftijd 4
Hij is bijna 4 ......dus kan net PSV zeggen
dus dat moet nog een beetje komen! heb geprobeerd te leren zonder wieltjes te fiesten, maar dat was geen succes...
Moeilijke leeftijd
Mijn dochter is 7,5 jaar en dat scheelt wel hoor! Hele kleintjes (tot een jaar of twee) hebben niet het loyaliteitsconflict van een wat ouder kind en accepteren volgens mij makkelijker een nieuwe persoon in hun leven. Vanaf een jaar of drie, vier leeft een kind een stuk bewuster maar met een jonge kleuter is het lastig communiceren over de ingewikkelde emoties rond scheiding en stiefouderschap. Vanaf een jaar of vijf, zes kun je veel beter een zinnig gesprek voeren over gevoelens, mijn dochter kan al redelijk duidelijk uitleggen wat haar dwarszit en ze begrijpt mijn antwoorden meestal ook goed. Niet dat dit altijd het gewenste gedrag tot gevolg heeft maar het is in ieder geval duidelijk waar de schoen wringt.
Ik begrijp dat je samenwoont? Probeer dan genoeg kindervrije momenten in te lassen, ga avondjes uit of onderneem ook overdag eens iets zonder kind erbij. Moet je je niet schuldig over voelen, biologische ouders doen het ook, ik verbaas me er altijd over hoe vaak mijn broer weg is en het zijn best toegewijde ouders, hoor. Het kan ook zijn dat het kind de dagen mist dat hij alleen met zijn moeder is, hoe zorgvuldig je het samenwonen ook hebt opgebouwd, die rustpunten zijn er nu niet meer. Misschien is het een idee om hen wat vaker alleen te laten? Dat ze samen op stap gaan, al is het maar naar de supermarkt op de hoek? Ik weet niet in hoeverre dat al het geval is.
En ik herhaal het nog maar een keer: probeer je te ontspannen, je doet het best goed, geef het de tijd en stel niet te hoge eisen aan jezelf en aan het kind.
O.t. tops
"Het nut van het leren fietsen zonder wieltjes is mij nooit zo duidelijk geworden."
Mij ook niet, moet ik eerlijk zeggen
Ah 4
Ik kan je 1 tip meegeven die ik van mijn schoonmoeder heb gehad. Doe dingen met het kind die je zelf ook leuk vindt. Ga niet op de grond liggen met treintjes spelen, als je dat vreselijk vindt, want dat vreet energie.
Wat mijn man met onze 4 jarige zoon doet (geeft misschien wat inspiratie): lego constructies bouwen (vindt man dus ook geweldig om te doen), treinbanen maken, voetballen, stoeien, koken (taarten en koekjes maken), voorlezen. Wat ik zo'n beetje doe: legpuzzels, K'nex (echt een aanrader!), voorlezen, fietsen (hij heeft er een week over gedaan, maar was echt heel erg gemotiveerd. En ik rende er dus achteraan), spelletjes zoals labyrinth, 7 families, uno, rummikub (zonder de 11,12 en 13)).
Als jij dingen doet die je leuk vindt, dan raakt hij vast wel enthusiast!
Leuk met kind
Hier geen stiefvader maar wel een zoontje van 3,5 jaar. Ik vind juist dat je zo ontzettend veel leuke dingen met hem kunt doen, maar dat zijn vaak wel hele gewone dingen. M.a.w., hij vindt veel hele gewone dingen ontzettend leuk en interessant. Je hoeft het vaak dus helemaal niet ver te zoeken. Hij wil heel graag dingen leren en doen en heel graag "groot worden".Hij wil bijv. heel graag weten wat de verkeersborden en andere tekens en aanduidingen op straat betekenen, daar kun je dan hele gesprekken over hebben.
Wij voetballen al heel lang samen maar natuurlijk wel op zijn niveau. Hij vindt het geweldig om in een echte voetbalkooi te voetballen, en dat is ook heel handig want dan kan de bal niet ver weg rollen (moet je wel een moment zoeken dat "de grote jongens" voor wie die kooi is, er niet zijn). Ook alle andere balspelen, "hockey", "honkbal", "tennis", zijn favoriet, op zijn niveau en manier dan, met een stok en een bal bijv.
Samen boekjes lezen is ook al heel lang een succes.
Verder hebben wij veel plezier van een goede loopfiets. Zoiets leer je natuurlijk niet in één keer, langzaam opbouwen en rekening houden met wanneer het kind er zin in heeft.
Heel veel rollenspelen en gesprekken zijn ook een belangrijke vorm van contact.
Politie, brandweer en ambulance/ziekenhuis/dokter/operaties staan hier volop in de belangstelling, zowel in het echt, met speelgoed, als in eindeloze rollenspelen.
Houten trein, knikkerbaan, kleien (Playdoh), "afwassen", keukentje spelen, helpen koken, timmeren, gereedschapskist, muziek maken, zingen, pianospelen, spelen met knuffelbeesten, puzzelen, tekenen (ook samen!)...
Samen het ijs van de auto afkrabben. Samen de auto wassen. "Samen" klussen. Samen de was ophangen.
En inderdaad, doe wel iets wat je zelf niet heel vervelend vindt. Maar het is wel mijn ervaring dat ik het geweldig vind om allerlei "onbenullige" dingen met mijn eigen kind te doen, terwijl ik dat met een ander kind misschien maar saai zou vinden.... In dat opzicht heb je het als stiefouder waarschijnlijk ook moeilijk.
