Telkens boos op mijn man

Zaterdag voor 9 uur...

Klinkt mij Spartaans in de oren, zaterdag voor 9 uur opstaan om de boel aan kant te hebben. Kan dat niet doordeweeks?
Niet bellen als je later komt vind ik niet netjes. Ik zou voortaan een oppas regelen als ik zelf een afspraak had. Eens kijken wat ie daarvan vindt .

Spartaans ja

Uit je mail begrijp ik dat je man het door de week druk heeft en geregeld lange dagen maakt. Dan wordt hij er vast niet blij van dat op zaterdag om 9.00 uur de hulp komt en daarvoor al (??) het huis aan kant moet zodat er goed schoongemaakt kan worden.
Halverwege de krant gaan zitten lezen lijkt mij een demonstratieve actie. De boog kan niet altijd gespannen staan.

Niet bellen bij later komen is vervelend. Zonder meer. Spreek op zondag samen door hoe de week eruit gaat zien en waar problemen worden verwacht, dan kun je tijdig oppas vragen. Sommige mensen hebben het gevoel dat tijd van elastiek is.

Ook simpel

Maar dan anders.

Allereerst bij een afspraak hem eerder laten komen, dan dat je nodig hebt. En daarnaast ook eens een keertje big deal terugdoen. Ook gewoon eens een keertje structureel te laat komen als hij op hete kolen zit, dus. En verder vroeg ik me af: bel jij hem dan niet als je op hete kolen zit. Ik hang in zo'n geval namelijk echt wel aan de telefoon en echt niet een keer.

Dat opruimen op zaterdag avond lijkt mij helemaal niks. Kan dat niet op vrijdagavond? En ik zou ervan uitgaan dat we de taken eerlijk verdelen. Dus ik zou dan mijn helft doen en de andere helft zou denk ik op z'n kussen, bureau of eetkamerstoel liggen. Of op alledrie...

Big deal

Zaterdagochtendgevoel

In de vorige eeuw was het zo dat je nooit belde als je wat later komt, nu wordt iedereen meteen nerveus en moet je de hele tijd bereikbaar zijn. Zou het zo kunnen zijn dat je heimelijk jaloers bent op de vrijheid die je man neemt? Misschien is het een idee om er een voorbeeld aan te nemen?
Kritiek geven op een niet verwijtende manier is trouwens best een vak apart (zeker als je boos bent), het kan goed zijn dat jouw communicatie niet aankomt, wellicht aan aandachtspunt om eens naar te kijken.
Een hulp op de zaterdagochtend lijkt mij geen goed idee, dat is niet goed voor het zaterdagochtendgevoel samen in huis. Ik lees ook liever de krant.

Drastisch advies

anonano:
ik zou hem voor de keuze stellen. of je werkt mee, na taken heel duidelijk verdeeld te hebben en duidelijke afspraken gemaakt te hebben, of we gaan ieder in een eigen huis wonen en doen de kinderen 50/50. is hij nou helemaal...."
Dat vind nogal een drastisch advies. Maar het lost natuurlijk wel het probleem op, want daarna is er geen geld meer voor de hulp.

(of is dit bewuste ironie, om draadstartster in te laten zien dat het alternatief veel erger is).

Tinus

geen ironie, ik denk sowieso dat gescheiden wonen (latten) fijner en beter is in veel situaties , er is namelijk bijna altijd gezeik als je samen woont maar goed, daar ging t niet over.
ik begrijp niet dat veel mensen zich zo makkelijk laten gebruiken. daar gaat het hier wel over. vandaar een misschien rigoreus advies.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stoppen

Wat jij moet doen is stoppen met je druk te maken over die dingen, en je eigen lijn trekken. Reken niet meer op hem, zorg voor een oppas als je echt ergens heen moet, ga zaterdag om 8 uur het huis uit om lekker te wandelen, en ga dingen doen die je leuk vindt.

Doe de komende 6 maanden gewoon precies waar jij zin in hebt zonder rekening met hem te houden, en kijk gewoon eens hoe dat gaat. Heb je kinderen en hoe oud zijn ze?

Anoniem

Ten eerste zou ik de hulp op een andere dag laten komen. Maandag bijvoorbeeld. In het weekend heb je dan meer tijd om even een beetje op te ruimen en wie weet wil je man dan ook spontáán een handje helpen. Ik moet er niet aan denken om op de eerste vrije dag van het weekend alsnog vroeg mijn bed uit te moeten en meteen hard aan de slag te moeten voor de hulp. Wat dit onderwerp betreft, heb ik dus begrip voor je man.
Ten tweede vind ik je man nogal respectloos reageren met zijn 'big deal'. Het is niet normaal om maar te doen waar je zin in hebt als je weet dat je vrouw en/of kind(eren) op je wachten. Echt, daar zou ik heel erg boos over worden. Je man gedraagt zich op dit vlak als een puber die geen boodschap aan zijn ouders heeft. Onvolwassen gedrag dus.
Ik zou dus gaan onderhandelen met je man: wanneer kunnen we de hulp het beste laten komen? En als ik dit voor jou doe, kun jij dan meer rekening met mij houden in het weekend? Wil je man dat laatste niet en je hebt het er niet voor over om het op de spits te drijven, dan zou ik bespreken dat je dan ook echt geen rekening meer met hem houdt in het weekend. Komt hij te laat voor het eten, nou jammer dan, daar is brood. Moet jij echt ergens heen, dan maar een betaalde oppas waar je wel van op aan kunt.
Flauw grapje: je schrijft "Ik wil dat we het huis dan van kant maken zodat ze goed kan schoonmaken." Als je het huis van kant gemaakt hebt, valt er ook niets meer schoon te maken....

Kaaskopje, je begrijpt me!

Het gaat me er niet om hier een hele discussie op te starten wie er gelijk heeft (overigens hoeft het huis niet van mij om 9 uur opgeruimd te zijn, maar wel terwijl zij er is tot 12 uur). Ik werk ook heel hard door de week, maar als ik mijn man niet aanspreek, ben ik het halve weekend alleen aan het opruimen en poetsen.

Die zondag had ik de auto nodig en die had hij, bovendien wilde ik met onze oudste ergens naartoe, iets waar zij zich heel erg op verheugde, zomaar vertrekken ging dus niet. Ik probeerde hem te bellen maar hij nam zijn mobiel niet op. Hij kwam niet een kwartiertje later, maar anderhalf uur. En dan geen excuses aanbieden maar big deal roepen. Volgens hem kon ik nog op tijd komen.

Als ik hem aanspreek op het huishouden, is dat ook overdreven, want hij hangt toch zo af en toe de was op. Ja, maar ik ben urenlang bezig met allerlei andere dingen. Door de week kook ik voornamelijk en op mijn vrije dag ruim ik al veel op.

Lijsten maken, afspraken maken, rustige gesprekken, het lijkt allemaal niet te helpen. Vaak ik hij dan heel redelijk en overal mee eens, maar het weekend daarop gaat hij weer zitten om een spelletje met een van onze kinderen te doen, terwijl ik net tegen dat kind gezegd had dat we nu met z'n allen aan het opruimen zijn en dat we later spelletjes gaan doen.

Ik voel me de helft van de tijd behoorlijk boos op hem. Ik wil niet scheiden (in elk geval niet zolang onze kinderen klein zijn), maar ik wil ook niet zo gestresst de hele tijd rondlopen. Helaas lukt het me dus vaak niet om dingen op een redelijke manier uit te praten. Hij kapt gesprekken ook vaak af. Loopt hij weg met de woorden dat hij er niets meer over wil zeggen, terwijl ik dus nog boos ben. Ik kan mijn man niet veranderen, maar hoe kan ik rustiger gaan worden?Hij komt ook uit een andere cultuur. Heeft daarom een andere kijk op tijd. Anderhalf uur te laat komen is daarom geen big deal. Maar het woord 'sorry' behoort ook niet tot zijn vocabulaire. Hij zal nooit eens toegeven dat hij iets fout heeft gedaan. De schuld van alle ruzies ligt altijd bij mij volgens hem. Hij is het onschuldige engeltje, bovendien heel zielig omdat hij met zo'n boze heks moet samenwonen.

Kaaskopje ot

In de meeste gezinnen waar ik werk maakt men wel de boel aan kant. Dat houdt in dat ze zorgen dat de vloeren leeg zijn, dat er geen vieze was ligt, of 5400 legoblokjes op de vloer. Dat bespaart tijd die ik kan besteden aan het echte schoonmaakwerk.

Fiorucci o.t.

'Aan kant' is wat anders dan 'van kant'. Ik moest ook lachen toen ik het las.

Oh zo

Zo had ik het nog niet gelezen. Ik snapte de aan kant namelijk ook heel goed. Pas daarna kan het poetsen beginnen. En dat is heel veel werk. Bijna net zoveel als het poetsen zelf (hier dus).

En Anoniem, als ik het goed begrijp is je man dus wel van goede wil, maar schort het een beetje bij de uitvoering. Ik denk dat je alleen maar verder komt als je wat minder zijn problemen oplost. Jullie maken afspraken en dan moet het ook zijn probleem worden als hij zich niet aan de afspraken houdt. Is hij er niet gevoelig voor als zijn dochter haar teleurstelling uit? En verder vind ik het wel schattig dat ie liever een spelletje doet met zijn kinderen dan opruimt. Wie niet hè Vindt hij een opgeruimd huis misschien niet zo belangrijk?

En die onschuldige engeltjes techniek

Daar zou ik niet zo gevoelig voor zijn. Hij kiest er immers zelf voor om met die boze heks samen te wonen.

Wel vraag ik me af, maar misschien heb ik het mis, of het ook niet vooral jouw oplossingen zijn en dat dit zijn manier is om stil verzet te plegen. Zou dat kunnen?

Hmmmm

Ik zou er ook niet goed tegenkunnen als de hele tijd dingen van me verwacht worden en ik op zaterdagochtend niet rustig mijn krant mag lezen. En als er dan ook nog constant iemand loopt te 'z**ken'. Probleem bij jullie is dat je man je niet serieus neemt. Misschien moet je minder van hem verwachten, en alleen op belangrijke slakken zout leggen.

Eerlijk

Ondanks alle emancipatie gaat het vaak nog steeds niet eerlijk toe in een relatie met het verdelen van de taken en de zorg voor de kinderen. Ik zou het zo goed mogelijk doen maar ook zo creatief mogelijk zijn. Je gaat het in je eentje echt niet oplossen en je volgende partner is misschien nog wel erger. Ik wel dat toen ik ging samenwonen er direct een werkster kwam.
Praktisch oplossen dus.
Is het niet handiger om op zaterdag je man de grote boodschappen te laten doen met de auto of zoiets?
De werkster 's middags laten komen, mijn hemel, zaterdagochtend zou me ook acute stress bezorgen. En dan zelf maar even opruimen. Of elke dag even met iedereen opruimen of zoiets.
Dit soort dingen kan je levensgeluk nogal vertroebelen, dat zou het mij toch echt niet waard zijn.

Karakter

Het klinkt alsof jullie een heel ander karakter hebben. Jij bent meer van afspraak = afspraak en dan gaat het ook zo terwijl hij meer impulsief is en doet wat hem op dat moment leuk lijkt. Je dreigt dan al vlug in een dynamiek te verzakken waarin jij steeds moet 'zeuren' dat hij zich aan de afspreken houdt en hij zich daar steeds verder aan gaat ontrekken.

Heel lastig omdat je iemand niet echt kunt veranderen natuurlijk. Ik denk uiteindelijk dat je zult moeten accepteren voor een deel hoe hij is.

De werkster kan je op een ander tijdstip laten komen misschien wanneer het huis sowieso al wat opgeruimder is. Je kan voortaan het opruimen samen met de kinderen doen en hem dan maar laten. Ik kan me voorstellen dat dit oneerlijk aanvoelt maar als het alternatief is om constant ruzie te hebebn hierover dan is het misschien toch de beste oplossing.

Verder zou ik mijn eigen gang wat meer gaan. Zelf een oppas regelen, zelf afspraken regelen. Wil hij dan niet mee, jammer. Ik zou meer mijn eigen plan in het weekend treffen.

Als hij zoveel te laat komt dat de oudste iets leuks moet missen dan kan je misschien je kind laten zeggen hoe teleurgesteld ze is ipv zelf dat te doen. Tegenover het kind wordt hij waarschijnlijk niet boos en dan zal hij misschien proberen om het goed te maken?

Het lijkt me in elk geval belangrijk om uit die dynamiek te komen waarin jullie nu zitten. Als hij daar geen moeite voor wil doen dan is het jammer maar dan kan je alsnog prpberen om de situatie te veranderen door er zelf anders mee om te gaan.

Inderdaad

Ik stel me zo voor dat teleurstellingen van zijn kind(eren) hem wel raken. Benadruk dat maar een beetje.
Ik zit momenteel in een periode waarin ik iets meer dan voorheen nadenk of ik er ruzie voor over heb of niet. Mijn man concludeerde dat het tussen ons beter gaat dan ooit, dus het valt hem ook op dat er meer harmonie is. Het verschil is dat we of ik met meer geduld moeite doen/doe om het een en ander duidelijk te maken, of bepaalde opmerkingen maar inslikken omdat het de ophef niet waard is.
Mijn advies aan jou: je hoeft niet te wachten tot er iets gebeurt waardoor je meevoelender met elkaar om moet leren gaan. Dat kan ook 'gewoon'. Probeer dus te bedenken waar je ophef voor over hebt en wat de ophef niet waard is. Wat zijn praktische oplossingen waarmee je problemen voorkomt? Wist je van te voren dat dat 'mañana'-gedrag aan je man kleeft? Dan ben je er nu achter dat dit niet 'vast nog wel verandert'. Helaas Maar je man kan er niet zoveel aan doen, dat je het nu niet leuk meer vindt. Wat niet wegneemt dat ik vind dat hij best meer rekening met je mag houden. Jij bent nu eenmaal niet zoals hij. Probeer ondertussen wel te onthouden waarom je hem leuk genoeg vond om verliefd op te worden.

Mijn duit

Volgens mij zijn dit van die dingen dat je bozer wordt over het gevoel dat je krijgt van zijn acties dan de acties zelf.
Dus die krant op zaterdagochtend; jij interpreteert: hij heeft er lak aan dat (ik vind dat) er opgeruimd moet worden en gaat gewoon wat anders doen dus hij vindt dat (mijn mening, ons gezamenlijke huis) minder belangrijk dan de krant(?). Terwijl zijn actie in feite is: eerder stoppen met opruimen dan jij (misschien omdat hij het wel welletjes vindt zo of een korte concentratiespanne heeft).
De actie van het te laat thuis komen: jij bent boos omdat hij lak heeft aan jouw wens om (ruim?) op tijd te komen met je dochter op iets en ziet dat bv als onverschillig(?) terwijl hij bond dat hij nog ruim op tijd was. Jij bent boos over onverschilligheid maar dat is jouw interpretatie. Actie was het later komen (was je nou nog op tijd of niet?).
Wat ik bedoel te zeggen is dat veel ruzies voortkomen uit onze interpretaties van gedrag en gedachten bij gedrag en vaak niet om de actie zelf. Je daar van bewust zijn scheelt mij een hoop gezanik en levert bovendien betere gesprekken op.
Ben benieuwd of je dit herkent

Enne, Anono (ofzo): wat vervelend dat je zo'n negatief beeld hebt van samenleven. Lijkt me saai als je voor jezelf (en anderen) wegen zo afsluit?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

ik vind het heerlijk niet in 1 huis samen te leven. (wel gedaan.) misschien verlang ik juist wel naar die saaiheid, al ervaar ik het niet als saai. wel als rustig en minder stressvol omdat er niet meer continu iemand is die als t hem uit komt denkt beslag te kunnen leggen op mijn energie/tijd.
door apart te wonen onstaat meer een situatie van 'wel de lusten niet de lasten.' ik heb nu spijt niet veel eerder die keuze gemaakt te hebben.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Anonano

anonano:
"geen ironie, ik denk sowieso dat gescheiden wonen (latten) fijner en beter is in veel situaties , er is namelijk bijna altijd gezeik als je samen woont maar goed, daar ging t niet over."
Nouja, een beetje wel, omdat het gaat om een primaire keuze: Vind je samenwonen fijner dan alleen, of niet? Dat is een basaal gevoel, dat vervolgens juist allerlei irritaties ondersteunt, of juist laat verdwijnen.
Kortom, als je liever alleen bent, is alles wat je huisgenoot doet irritant. Maar als je liever samen bent, dan zijn de fouten van je huisgenoot niet meer dan kleine dingetjes, als je ze al ziet.

Wat dingen

anoniem:
"Lijsten maken, afspraken maken, rustige gesprekken, het lijkt allemaal niet te helpen. Vaak ik hij dan heel redelijk en overal mee eens, maar het weekend daarop gaat hij weer zitten om een spelletje met een van onze kinderen te doen, terwijl ik net tegen dat kind gezegd had dat we nu met z\'n allen aan het opruimen zijn en dat we later spelletjes gaan doen."
Tsja, om eerlijk te zijn: Ik vind je partner een veel leuker mensn dan jij. Hij gaat ontspannen een spelletje doen, concentreert zich op wat echt belangrijk is. Niemand wordt gelukkig doordat er geen stof onder de bank ligt.

Mgoed, ik zou zeggen, als jij zoveel doet, en zij niet, doe dan ook eens een tijdje niets? Er zijn dan twee mogelijkheden, en ik vermoed dat de uitkomst ergens halverwege gaat liggen
1. Jij ontdekt dat al dat opruimen helemaal niet nodig is en je helemaal niet gelukkig maakt.
2. Je huisgenoten komen zelf bij hun irritatiegrens, en gaan spontaan opruimen, omdat ze zelf last hebben van de troep.

Leuker mens?

Ik wil het even opnemen voor anoniem. Want dat de partner van anoniem een leuker mens zou zijn omdat hij wat gemakkelijker in het leven lijkt te staan, is pure aanname. Het is niet meer dan natuurlijk dat je als partners niet over alles hetzelfde denkt, het is geven en nemen zeg maar.

Maar het gaat hier volgens mij niet om een beetje stof onder de bank, maar om een partner die in ieder geval de indruk wekt dat hij vooral zijn eigen verlangens nastreeft en geen rekening wil houden met het feit dat hij een gezin heeft. Soms versterken de tekortkomingen van je partner bepaalde karaktertrekken van jezelf. Je komt dan bijvoorbeeld in een dynamiek terecht waarin je altijd de 'zeurende' partij bent. Het lijkt me moeilijk en zwaar om zo met elkaar te moeten leven.

Het advies wat hier al is gegeven is dat je jezelf wat moet losmaken van de verwachtingen die je hebt van je man en meer je eigen plan moet trekken. Dat is lastig, want je wilt de dingen waarschijnlijk liever mét elkaar doen. Maar probeer het toch eens, wellicht levert het toch de broodnodige lucht op.

Is dit niet iets voor...

Het boek Houd me vast van Sue Johnson? Ik heb het liggen maar we zijn er nog niet aan toegekomen Er staat ook een hoofdstuk in over De Protestpolka en patronen waarin je verstrikt raakt zonder dat het iemand iets nuttigs oplevert. Ik heb er hier op OO goede ervaringen over gelezen.

Protestpolka

Een woord om verliefd op te worden

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Praktijk

We zijn net thuis en ik ben achter de computer gekropen en mijn man is druk de vaatwasser aan het uitruimen, hetgene wat hij gister heeft gekookt aan het opwarmen in de oven, de tafel van ontbijttroep leeghalen, tafel dekken.

Heerlijk. En hij verwijt me niets!

Wat hij altijd zegt als ik hem verwijten maak is dat ik stiekem gewoon wil doen wat hij doet, en ik moet stoppen met zeuren en dat gewoon moet gaan doen. En dit heeft echt heel veel ruzies opgelost.

Anonano

Blijkbaar is dit voor jou waar je je prettig bij voelt , ken meer mensen die samen met iemand leven pittig vinden. Maar dat hoeft natuurlijk niet meteen voor iedereen te gelden. Ik denk trouwens dat ik minstens evenveel mensen ken die andersom hebben; moeite met alleen leven. Maar dat is natuurlijk weer een heel ander verhaal.
Ik vind het iig een nogal rigoreus advids

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.