Timeout evt. def. uit elkaar, hoe vertel je dat je kinderen?
Mijn draadje is in het archief beland. Maar onderaan plak ik de openingstekst voor diegene die mijn verhaal niet kennen.
Ik heb mijn man een ultimatum gesteld tot eind volgend weekeind om een keuze te maken. Ook ik ga bedenken wat ik echt wil. Hij gaat nu voor 2 weken in een ander huis zitten, zodat we afstand hebben om over alles na te denken.
Ik vertelde onze dochter (10) dat papa nog een keer jong wil zijn, leven zoals een student met veel uitgaan en nieuwe mensen ontmoeten. En waarom hij dat niet met mij wilde (we kennen elkaar zo goed, dus geen avontuur meer en hij wil avontuur)
Nu hoor ik net van mijn man dat hij met onze dochter gepraat had en dat ze het allemaal goed begreep. Zei had op gegeven moment herhaald wat ik zei en toen had hij gezegd, nee hij wilde geen student meer zijn, het ging alleen over uitgaan. Hij wilde weer vaak uitgaan. En uitgaan vind ze natuurlijk spannend. Dus nu voel ik mij totaal bekrompen. Alsof ik iets tegen zou hebben dat hij uit zou gaan hij nu “cool” is in de ogen van dochter en ik dus bekrompen.
Ik weet het is maar een kleinigheidje maar ik vind dit allemaal zo lastig. En ben nu zo kwaad. Hij doet mij zo veel pijn en dat legt hij het bij mij neer. Ik wil nu ook niet tegen onze dochter weer wat zeggen om het voor mij recht te zetten, dat zou te belastend zijn voor haar en is volgens een strijd tussen mijn man en mij, dus voor haar nutteloos. Toch vind ik het niet eerlijk.
openingstekst oud draadje:
Wij zijn 14 jaar samen en hebben 2 kinderen. Mijn partner wil zijn leven veranderen, buitenechtelijke relaties hebben (heeft hij al), een vrij leven in onze relatie leven. Dat trek ik niet meer. Het gezin valt mogelijk uit elkaar. Nu dachten we dat een timeout een goed plan was, zodat hij erachter kan komen wat hij echt wil met zijn leven. Ik heb vaker gelezen dat je de kinderen pas voor duidelijk genomen besluiten moet stellen. Maar een timeout is alles behalve dat. Wie heeft een dergelijke situatie mee gemaakt en hoe hebben jullie dit opgeloste?Hoe vertel je dat dan het beste aan je kinderen zonder dat je ze onnodig in je onzekerheden en onstabiliteit mee neemt?
Met je pijn dealen
Goh Schnee, heel pijnlijk allemaal. Maar ik ben het met je man eens dat je het niet nodig moet zijn dit bij je dochter 'recht te zetten'. Het lijkt er om te gaan wie 'fout' zit. Het woord student was kennelijk voor jou een manier om hem als onvolwssen weg te zetten (wat hij misschien wel en misschien niet is, daar zeg ik niks over) en hij heeft gezegd: nee hoor, het gaat om het uitgaan, wat dan voor dochter de bijklank spannend heeft. En nu doet het jou pijn dat zij hem niet negatiever beoordeelt. En je betrekt het op jezelf door te denken dat jij nu voor duf en bekrompen wordt gehouden. Maar dit zijn allemaal randverschijnselen (oordelen) waar je je dochter niet bij moet willen betrekken. Jij hebt pijn, bent kwaad, hoort er allemaal bij. Maar deze pingpong-wedstrijd om wie de schuld heeft, kan niet worden gewonnen en al helemaal niet via kinderen. Hou de eer aan jezelf. Jij leidt het leven dat jij leidt. Jij bent de mens die jij bent. Je man kiest niet meer voor dat leven en ook niet meer voor jou. Maar daarmee is er met jou nog niks mis. Blijft over: de pijn van verlaten worden. Die is op zichzelf al groot genoeg.
Sterkte, Jo Hanna
Pijnlijk
Ik kan me voorstellen, dat je het pijnlijk vind. Jij lijkt nu de boeman te zijn. Laat het, hoeveel pijn het ook doet, als je het nu probeert " recht te zetten" heb je kans dat je meer verliest dan wanneer je het laat zoals het is. Op een dag komen ze er vanzelf achter dat het kinderachtig is hoe hij reageert.
Gaan jullie nu uit elkaar, of blijven jullie bij elkaar.
Muizemeis
Puberen
Je dochter is 10 ik weet nog niet of ze al pubert. Maar voor een puber zijn er weinig zaken zo gênant als een ouder die zich als een gelijke gedraagt. Pubers hebben hele starre ideeën over wat normaal is en hoe iedereen zich dient te gedragen. Wat ze vandaag cool vinden is morgen een reden om door de grond te zakken van ellende. Een opmerking van een klasgenoot kan voldoende zijn om een mening te laten omslaan in het tegengestelde. Weinig zaken zijn zo funest voor een avondje stappen als je vader of moeder tegenkomen.
Reden te meer om je niet door dergelijke oppervlakkige en tijdelijke zaken te laten leiden en om je niet in de wedstrijd te laten meeslepen. Je kinderen hebben in deze woelige tijden volwassen ouders nodig. Laat ze buiten de strijd en wees hun rots in de branding.
Je dochters eerste reactie kan misschien zijn dat ze dit cool vindt, maar het feit blijft wel dat haar vader stappen zo belangrijk vindt dat hij ervoor kiest om niet meer met haar in één huis te leven. Jij bent niet de enige die verlaten wordt. Dit zal een bittere pil voor haar en zij zal je steun hierbij nodig hebben. Teveel toelichting of meer details over de situatie gaan hierbij niet helpen denk ik.
Sterkte
Schnee
bekrompen of niet: als jij nu de verantwoordelijkheid voor je kinderen neemt en je man de vrijheid pakt, dan komt er ooi waardering terug van je kinderen.
Het kan zijn dat ze op deze leeftijd meer lijken te geven om de eventuele cadeautjes die papa meeneemt, de coole dingen die hij doet of de pretuitjes die hij ze soms biedt.
Maar straks als ze groot zijn en ze zich afvragen bij wie ze altijd terecht konden als kind dan doemt jouw gezicht voor ze op. Dan weten ze die veiligheid die jij ze geboden hebt op waarde te schatten.
Laat je niet verlokken in de strijd. Wees een volwassene voor je kinderen! Je doet het goed!
Mijn man...
was pas 22 toen hij begreep waarom zijn moeder van zijn vader vroeger was gescheiden. Daarvoor was het altijd zijn leuke vader die grote cadeaus meenam en leuke dingen met hem deed. Toen hij 22 was, ging hij een keer op vakantie met zijn vader en besefte toen wat een enorm onvolwassen persoon het is. Zijn moeder had namelijk nooit een kwaad woord over zijn ex gesproken.
ooit gaan je kinderen het begrijpen. Zoals anderen hier al zeggen, het is voor hen belangrijk dat jullie zo min mogelijk over hun hoofden heen gaan ruzieën.
Sterkte!
Helemaal niet op de (werkelijke) reden ingegaan
Onze kinderen waren 11 en 8 toen we -in de eerste instantie- een time-out aankondigden. We hebben ze samen verteld dat wij beter met elkaar om konden gaan als we niet in een huis zouden wonen. Wat de werkelijke reden was, hebben we niet verteld. Dat vonden we informatie die voor hun niet ter zake deed. Toen we allemaal onze draai hadden gevonden, hebben we, steeds aftastend hoe ze op dat moment met de situatie omgingen, geleidelijk duidelijk gemaakt wat nou het probleem was. Voor ons en de kinderen heeft dat heel goed gewerkt.
Plannen
Ga nu niet 2 weken lopen piekeren over de keuze samen te blijven of apart te gaan. Dat kun je beter anders doen denk ik. Laat het gevoel op je afkomen, opluchting of wanhoop, en maak een lijstje met pluspunten en minpunten van de relatie met je man. Wat is er nog leuk aan hem en wat niet en weeg dat af.
En begin na te denken over een leven apart, de organisatorische kant daarvan, realistisch en praktisch.
Achteraf blijf je altijd te lang hangen in dit soort situaties denk ik. En voor de meeste mensen doet overspel gewoon pijn. Zeker als je er zelf geen keuze in hebt. Dat kun je wel mooi beredeneren, zoals we dat in de zeventiger jaren uitprobeerden, maar dat is maar een enkeling gegeven denk ik. Denk om je zelfrespect.
Ah lekker, rust...
Bedankt voor jullie berichten, die mij zeer goed deden.
Fely: dank je voor de tip! Precies zo gaan we het dan ook doen. Om de kinderen nooit te vertellen wat de reden was tot scheiding vind ik ook raar. Dus op de een of andere manier wil ik het ze wel uitleggen. Niet om een schuldige/slachtoffer verdeling, maar op niveau van het kind de problematiek uitleggen. Maar dat is nu nog lang niet aan de orde.
2 weken is in der daad veel te kort, het is niets, maar om even afstand en rust te krijgen, en ja het is een enorme opluchting (nu) de wanhoop kan natuurlijk ook nog toeslaan, wie weet. Misschien is het dan ook overdreven om het time out te noemen. Maar het is beter dan niets. Een huis heeft hij nog niet gevonden. Wij dachten dan aan 3 maanden maar misschien heb je gelijk en is dat nog te kort.
En ja ik probeer niet te piekeren, geniet nu even van de rust om me heen, beetje bijkomen. Als een kleine vakantie.
Ook meegemaakt
Ook mijn man ging vreemd. En we hebben een korte time out gehad. Wij hebben toen de kinderen verteld dat het niet zo goed ging tussen mama en papa, en dat papa even niet meer thuis ging wonen. Dat dit iets tussen papa en mama is en niets met hun te maken heeft. Dat we allebei heel veel van de kinderen houden. We hebben het gesprekje vrij kort gehouden. Ook wel gehoord van mensen die smoesjes als zakenreis hebben opgehouden, maar daar geloof ik niet in. Kinderen hebben heus wel door dat er meer speelt. Overigens blijf je tijdens een time out ook beiden ouder. Mijn man kwam tijdens de time out dan ook wel om voor de kinderen te zorgen, ik ging dan bijvoorbeeld een weekend naar een vriendin.
Inmiddels hebben wij besloten om te gaan scheiden, en nu worstelen we heel erg met wat we de kinderen moeten zeggen.
Het heeft bij ons overigens (ook) een hele tijd geduurd voor ik/we deze beslissing om te gaan scheiden konden maken. Maar ik zie het niet zo dat ik te lang ben blijven hangen in de situatie. Ik heb deze tijd gewoon nodig gehad om deze stap te kunnen nemen. Ik weet nu dat ik alles gedaan heb. Dit helpt mij in mijn schuldgevoel naar de kinderen. En het helpt mij ook om straks verder te kunnen.
Schnee sterkte in deze moeilijke tijd.
Hoe het verder verliep bij ons
We zijn bijna 2,5 jaar verder sinds ik ben weggegaan. De routine van de helft van de week bij mij en de andere bij papa zit er goed in. Ook het wisselen van weekenden gaat prima. We hebben het heel lang consequent volgehouden en maanden van te voren in alle kalenders opgeschreven waar de kinderen wanneer zijn. Dat doen we nog steeds, maar langzaam komt er wat flexibiliteit in. Soms moet ik een weekend overslaan en hun vader kan steeds vaker een zakenreisje plannen op "zijn" dagen. Dat was voor ons het belangrijkste, rust en regelmaat voor allen. We doen ook nog wel eens iets met z'n vieren. En het kan voorkomen dat ik met dochter wat doe en ze dan bij mij blijft slapen. Of zoon met vader. We hebben ons prive-leven niet verborgen gehouden, maar de kinderen er voorlopig niet direct mee geconfronteerd. Nu zijn ze eraan gewend dat papa en ik wel eigen levens hebben, maar zij daarin centraal staan. Mijn dochter wordt 14 en begint ook na te denken over relaties. Met haar praat ik wel eens waarom ik niet meer met haar vader in 1 huis zou kunnen wonen. Mijn zoon vindt het nog steeds jammer, maar zegt wel dat het veel gezelliger is, zowel bij mij als bij papa.
We proberen steeds op hun niveau te denken (en ja, ze zijn echt niet gek, hebben meer door dan je denkt) en daarop in te springen. Als ze tenminste zin hebben om erover te praten.
In hoeverre we in moeten gaan op de werkelijke reden, weet ik nog niet. Wie wil nou weten of hun ouders 12 jaar lang geen seksleven hadden?
Lieve Schnee, neem even vakantie in je hoofd. Ook van mij heel veel sterkte.
Fély
En hier
Heeft man de knoop doorgehakt, dat hij niet verder wilde, is twee dagen naar terschelling geweest, en dat was het voor hem. Ik voel me daar nog steeds niet heel lekker bij, en heb steeds het gevoel dat ik niet alles eraan heb kunnen doen wat evt mogelijk was, en dat geeft een onbevredigend gevoel.
Onze kinderen(4 en 9) hebben we verteld dat papa en mama niet meer gelukkig zijn als ze samen in een huis wonen. De waarheid is dat man niet meer van mij houdt, al 3 jaar niet meer zegt hij. Hoe we het in de toekomst verder gaan vertellen weet ik niet. Ik ben bang dat als we vertellen dat de een niet meer van de ander houdt, dat de kinderen dan gaan denken dat we opeens niet meer van hun houden............... Dus dat vind ik wel een dilema.
Muizemeis
Izar
Ik ben het helemaal met je eens, ik heb zelf helemaal niet helder hoe alles gelopen is, en pas als ik daar een beetje inzicht in heb voor mijzelf zal ik meer afstand kunnen nemen. En dan een keertje vertellen wat er niet goed is gegaan.
Muizemeis
Reden
Waarom ik/wij nu worstel(en) met wat te vertellen is dat de affaire in ons dorp geen geheim is. Nogman is nogal openlijk geweest. Nooit aan consequenties gedacht, en misschien zelfs wel niet eens doorgehad hoe duidelijk het was. En ook nu ben ik bang dat hij minder onopvallend is dan dat hij zelf denkt. Er wordt flink geroddeld en ik weet dat het een kwestie van tijd is voor de kinderen van buitenaf iets horen.
Over leven
Dat is inderdaad wel lastig in jouw geval, ik zou zo ook niet weten hoe je nu het op een nette manier aan je kinderen kunt vertellen.
Muizemeis
Over leven
Dit vind ik heel erg. Dat je man zo openbaar is bedoel ik. Ook als jullie de roddelaars "voor zijn" en de kinderen door jullie eerst op de hoogte gesteld worden, wat al heel ingrijpend is voor ze, vroeger of later worden ze er door derden ook mee geconfronteerd. Mensen praten graag, hebben snel hun oordeel klaar en ook hun vriendjes zullen wat te horen krijgen. En dat kan behoorlijk pijnlijk zijn. Hoe de dingen ook lopen tussen jullie, ik hoop dat jullie wat dat betreft een beschermend front kunnen vormen voor de kinderen. Hou je nogman dat voor ogen, hoe graag hij ook zijn nieuwe gevoelens aan de wereld tentoonstelt.
Heel veel kracht en wijsheid gewenst.
Fély
Fely
Dank je voor je woorden. Vind heel moeilijk wat te doen. Advies van deskundige is wel over verliefdheid praten. Dit kan heel kort in 1 zinnetje, zodat kinderen niet gevoel hebben van taboe en zelf van alles gaan verzinnen. Maar gevoel hebben bij ons te kunnen komen met vragen als ze dat nodig hebben. Wil nogman hier in mee hebben, wil namelijk samen met hem gesprekje met de kinderen. Hoop dat dit lukt, maar komt nu alleen nog met argumenten waarom niets te zeggen.
Heb medelijden met hem...*?!!*
Mijn man is nu bijna een week in het andere huis. Wij vinden het allebei prettig, de rust. Met zijn vriendin is het volgens mij min of meer voorbij. Hij voelt zich eenzaam, nutteloos, een loser omdat hij geen topbaan heeft en zich eigenlijk een leven naast het gezin niet kan veroorloven. Zodra hij in een dip raakt, begin ik medelijden met hem te hebben, wil hem trosten, alles vergeven. Denk dan dat hij illusies over het leven heeft waar hij af en toe weer intrapt. Dat zie ik dan als een tekortkoming in zijn karakter en geef hem dan geen schuld omdat hij het zogenaamd niet express doet, maar eigenlijk slachtoffer van zichzelf is. Ik heb echt met hem te doen, maar snap mezelf er ook niet in, dat ik mijn pijn dan gelijk weg kan wuiven. Neem ik mezelf minder belangrijk dan hem? Of wat is dit? Redelijk of belachelijk?
Kennen jullie dat?
Herkenbaar
Het niet tevreden zijn met leven, niet succesvol genoeg. En vluchten. En van mijn kant snel willen vergeven. Om dan weer te zien dat er gevlucht wordt. Uiteindelijk heb ik het omgedraaid en bij partner neergelegd wat hij wilde doen om mijn vertrouwen weer te winnen, dit bleek voor mij te weinig. Toch geloof ik dat vreemdgaan niet het einde van een relatie hoeft te betekenen. Ons is het niet gelukt, maar misschien lukt het jullie wel. Jullie zijn andere mensen.
Maar mijn advies: Ga er niet mee akkoord dat hij zichzelf in een slachtofferrol plaatst, daarmee loopt hij weg van zijn verantwoordelijkheden. Denk nu wel even aan jezelf. (doet/deed hij ook tot in het egoistische) Wat vind jij belangrijk in de relatie. Wat verwacht je van je partner. Wat wil jij uit het leven. Als je nu je pijn aan de kant schuift en te makkelijk vergeeft ga je aan jezelf voorbij, daar ben je te belangrijk voor. Je partner moet weten dat hij ook moet werken voor een goede relatie. En het is aan hem om nu je vertrouwen terug te winnen. Niet om je medelijden te krijgen.
Uit de boeken: als je een partner die vreemd is gegaan te makkelijk vergeeft zal deze het sneller weer doen.
Het is volgens mij niet redelijk of belachelijk, maar begrijpelijk en niet verstandig.
Sterkte!
Schnee
Als je je met zijn verdriet en pijn bezig houdt hoef je niet naar je eigen pijn en verdriet te kijken,z zou dat kunnen? Of dat je mischien bang bent voor veranderingen in de toekomst als jullie uit elkaar zijn?
Of voel je je schuldig omdat jij hem dit aandoet?
Muizemeis
Ik draai in een kring van verwijten...
Zijn dip is al weer over, dus voel ik me nog lulliger zo gauw erin te trappen. Maar goed daar heb ik dus een zwakke punt. En zoals overleven zegt, ik zou zo graag willen dat hij mij echt zou willen, dat hij er echt voor zou gaan, mij terug willen winnen, maar dat gebeurt niet. Hij is geen vechter en ik vecht net meer (hij is eerder vreemd gegaan...)
En over wat muizemeis schrijft, ja ik kan me makkelijk op andere dingen concentreren zodat ik mijn pijn niet hoef te voelen en ja ik ben bang voor de verandering en hoe het gaat uitpakken, toch wil ik hem niet zomaar terug, dus dat gaat niet gebeuren. Behalve als hij nu eens uit de tent komt! En daar is hij vlg mij gewoon de type niet voor. Dat moet ik leren te accepteren. En ja misschien voel ik me schuldig dat ik mijn grenzen aangeef en hij op die manier niet het leven met mij kan leiden wat hij nu voor ogen heeft. Dan erger ik mij soms over mezelf dat ik het niet kan verdragen dat hij een relatie met mij en ook tegelijk parallelrelaties wil. Misschien zou ik op ten duur ook gelukkiger worden. Hij blij, ik misschien ook een leuke vent tegenkomen en toch de basis thuis… maar ik word jaloers, ik trek het niet. Dus ik draai soms in een kringetje met verwijten naar hem en mezelf toe.
Schnee
Ik weet niet helemaal meer wat je in vorige posten hebt geschreven, maar ga jijzelf, voor jezelf naar een therapeut, om inzicht in jouw wensen etc te vinden??
Muizemeis
