Tip voor relatieproblemen vriendin?
Ik lees hier zo nu en dan de postings en "dominante man met onderdrukte vrouw" situatie, herken ik bij een vriendin van mij.
Haar verhaal (probeer kort te houden)
Getrouwd, 3 kinderen (8, 6 en 1 jr). Vorig jaar wilde ze bij hem weg. Er was "wat ergs gebeurt" en dat was de druppel. Ze heeft tijdje bij alleenstaande vriendin (met 3 kinderen) gewoont, maar dat ging niet. Dus ging ze terug naar huis waar man woont. Onder het mom de jongste is nog zo klein, ik heb hulp nodig. Hij is de enige die ook verantwoordelijk is naar deze kinderen. Goed, jaar later woont ze nog steeds bij hem. Wel aparte kamers, sex gebeurt niet meer. Hij wil wel, zij kan t afhouden.
Waar ik nu moeite mee heb, dat ze aangeeft dat ze niet gelukkig is, ze niet zo door wil gaan. Maar als ik vraag wat ze wil, weet ze dat niet. Ze heeft verschillende "opties", maar ze weet niet wat t beste is en ziet er tegenop dat t misschien niet beste keuze os en leven nog zwaarder voor dr wordt.
Hoe kan ik haar helpen met een keuze te maken? Ze maakt steeds vaker opmerkingen waar ik van schrik. "gisteren een fles wijn opengemaakt en voordat ik t wist was hij op, vandaar dat ik vandaag me niet zo lekker voel". Ik heb haar een massage tegoedbon gegeven, maar ze zei later dat man dat niet zo leuk vond. Hij wil nl niet dat een andere man aan haar zit. Massage zou door vrouw gedaan worden, maar dit terzijde.
Ze durft geen keuze te maken en maakt dus elke dag onbewust de keuze om te blijven. "better the devil you know..." hoe kan ik haar helpen een keuze te maken en haar op weg helpen? Alvast hartstikke bedankt voor mogelijke adviezen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ze maakt toch een keuze?
Zij weet zelf wel wanneer de tijd rijp is om bij hem weg te gaan. Daar kunnen anderen haar niet in beïnvloeden.
Onvolwassen?
Je doet alsof je vriendin niet volwassen genoeg is om zelf te beslissen wanneer ze aan wat toe is... geef haar de tijd en ruimte om dat zelf te bepalen...
Nou a.
Waarom zo onaardig tegen Elx? Ik neem aan dat ze echt niet doet alsof haar vriendin niet volwassen genoeg is om zelf te beslissen.
Je zit in een lastige positie Elx, je vriendin vraagt waarschijnlijk aan jou wat ze moet doen, maar jij kan haar eigenlijk niet zo goed helpen. Tja, alleen een luisterend oor bieden, soms wat vragen stellen en proberen dat ze zelf alles op een rijtje krijgt. Je vriendin kan natuurlijk eens rond gaan vragen wat de consequenties van scheiden zijn, hoe lang het zou duren voordat ze een eigen huis kan huren, moet ze niet al ergens ingeschreven staan? (dat kan ze sowieso doen voor de zekerheid, of ze nu wel of niet gaat scheiden)
Misschien is relatietherapie toch nog te overwegen? enz enz. Eigenlijk moet ze dat zelf gaan uitzoeken en zelf gaan inlezen.
Het is gewoon lastig om zo aan de zijlijn te staan en hier niets aan te kunnen doen. Wees een luisterend oor voor haar, meer kan je eigenlijk niet bieden.
Niets
Je kunt helemaal niets. Waarschijnlijk is 3 kinderen zonder haar man zwaar tegen gevallen, en kiest ze nu voor een minder ideale relatie met meer praktische hulp.
Je kunt niet voor haar bepalen wanneer ze er wel aan toe is om weg te gaan. Enkel tot vervelens toe luisteren naar dezelfde sores. Dat is ook vriendschap.
Elx
Ik heb er 20 jaar over gedaan.
N.a.v. die tijd weet ik nu: iemand proberen te pushen om weg te gaan werkt vaak averechts. Dan kan je wachten op een antwoord als "Ja, maar hij heeft ook zijn goede kanten en ik ben ook niet altijd zo leuk" of zoiets.
Het enige dat je kan doen is er voor haar zijn. Als ze met een verhaal komt, niet reageren in de stijl van "Tja, ik roep al langer tegen je dat je bij hem weg moet". Wel laten zien dat je meeleeft en voor haar opneemt (indien nodig), maar weggaan is een heel moeilijke beslissing als je zo onder de knoet zit.
Overigens had ik ook zo'n man die niet wilde dat ik een ontspannende massage zou doen. Of naar de sauna. Of zelfs naar een gynaecoloog mocht. Omdat er dan een ander aan me zat. En zou zal jouw vriendin ook haar verhalen hebben. Het enige dat ze daarbij nodig heeft is steun, begrip, bevestiging dat ze niet gek of raar is.
Dat ze weg moet bij die man, moet ze zelf gaan beseffen. En mocht ze daar ooit weer over beginnen en allerlei moeilijkheden zien, dan zou je kunnen aanbieden die moeilijkheden samen uit te zoeken.
Als ze zegt dat ze gedronken heeft, zou je kunnen zeggen dat problemen érg goed kunnen zwemmen en verder geen aandacht aan besteden. Stress en problemen vind ik een erg slechte smoes om een fles leeg te drinken 
Sterkte ermee en probeer de keuze bij háár te laten!
Dank je
Bedankt voor jullie advies. Ik weet dat ik geen beslissingen voor haar kan nemen. Ik heb er denk ik moeite mee omdat ik nogal vrij impulsief ben. Niet happy? Wat ga je er aan doen? En er dan mee aan de slag.
Ik vind het dus moeilijk om een jaar later nog steeds naar hetzelfde geklaag" te luisteren, terwijl er niks is verandert. Ik blijf inderdaad luisteren, haar steunen. Maar ik vind t moeilijk om aan te zien dat ze steeds "kleiner" en banger wordt. Ze durft niet, en als ik mijn hand naar haar uitsteekt durft ze het nog niet aan te nemen. Geduld inderdaad, is een schone zaak.
Wat ik me eigenlijk afvraag. Vrouwen die hier dominante man hebben gehad, hoe zijn jullie weggegaan? Wat deed bij jullie de knop omdraaien? En hoe lang duurde dat?
Ze vind t ook moeilijk om bij hem weg te gaan ivm de kinderen. "ze houden zoveel van hem, ik kan het hun toch niet aan doen om weg te gaan? Als ze weg gaat, neemt ze kinderen mee, dat is wel duidelijk. Ze zal nooit alleen weggaan.
Anyway, ik zal luisterend oor blijven en schouder aanbieden om op te huilen. Meer kan ik niet doen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Belle époque
Dank je belle époque, we hebben denk ik op zelfde moment gepost, maar ik heb veel aan je antwoord.
Twintig jaar, dan is een jaar dus nog niks. Uiteindelijk allemaal goed gekomen met jou?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Paar keer dominante mannen gehad. De grens ligt bij alles wat naar geweld zweemt. Een klap of zelfs maar een bedreiging. Op dat moment weet ik dat het niet meer goed gaat komen en bereid ik me voor op de aftocht. Enkele maanden na zo'n moment ben ik vertrokken. Stiekem je vertrek voorbereiden: belangrijke papieren buitenshuis bewaren, woonruimte zoeken, enz. enz.
Dat ze het moeilijk vindt haar kinderen bij de vader weg te houden, kan ik me helemaal voorstellen. Maar de kinderen gaan op den duur toch merken dat er iets niet klopt?
Ik lees tussen de regels door dat je je ook een beetje ergert aan haar gebrek aan daadkracht. Als je het echt niet meer kunt aanzien, kun je ook tegen haar zeggen dat je het contact liever tijdelijk op een zacht pitje zet. Laat haar wel heel duidelijk weten dat ze altijd (dus ook na jaren nog) bij je kan aankloppen voor emotionele en praktische hulp als ze uiteindelijk toch besluit bij haar man weg te gaan. Het klinkt hard maar uiteindelijk helpt het bij het proces om in te zien dat iemand zo niet langer door kan gaan. Pappen en nathouden is ze op de middellange termijn niet bij gebaat en dit zeg ik als in-de-steek-gelatene, niet als vriendin die het allemaal niet meer aan kan zien.
Inderdaad
Juist verwoord, ik begin me een beetje te ergeren aan haar in mijn ogen tekort aan draagkracht. Ik heb t vermoeden dat meer vrienden dat hebben en die ziet ze ook veel minder. Ze zei laatst ook; het lijkt wel alsof mijn vriendschappen oppervlakkiger worden ipv hechter.
Ik zie haar ook minder, druk met mijn eigen leven en egoïstisch gezegd, niet altijd zin in haar zware, vage gedoe. Moeilijk is ook dat als ik haar zie, dan krijg ik vaak wat losse zinnen, want haar 1-jarige kan geen minuut stil zitten. Soms spreken we wel eens s avonds af, maar dan is of jongste er nog bij, of ze wordt continue gebeld/ smst door ex, met kinderbedtijd vragen.
Ze heeft denk ik geeneens de gelegenheid om eens goed na te denken. Maar ik vermoed dat ze dat wel goed "excuus" vind. Ik heb verschillende keren aangeboden om even op jongste op te passen. Ze knikt dan lief en geeft dan vaag antwoord, van dat zou leuk zijn, of misschien andere keer. Vastpinnen lukt niet. Ze zegt dat ze jongste niet graag achterlaat, omdat hij zo bewerkelijk is en dat wil ze niemand aandoen. Mijn argumenten dat het voor mij maar even is, etc helpen niet.
Ik laat t nu maar rusten. Ga misschien wel t moeilijke gesprek aan dat ik vriendschap wat op laag pitje hou, omdat ik het moeilijk vind dat ze in vervelende situatie zit, maar duidelijk is dat ze daar nog niet uit durft te komen. Als ze klaar is om iets aan haar huidige situatie te doen, dan hoeft ze maar aan te kloppen en ik ben er voor haar. De "zachte heelmeesters verhaal" spreekt me aan. Lijdzaam toezien hoe ze steeds "kleiner" wordt vind ik gewoon zo moeilijk!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
