Too little, too late
Hoi,
Het onderwerp van mijn bericht (geldzorgen en relatieproblemen) is niet uniek, en waarschijnlijk is er al veel over geschreven op dit forum. Ik heb alleen niet zo veel puf om te gaan zoeken, daarom open ik maar een draadje. Even van me afschrijven en horen wat andere forumleden ervan vinden.
Mijn man en ik zijn nu 10 jaar samen, waarvan 4 jaar getrouwd. We hebben een kindje van 2,5, met wie het niet helemaal goed lijkt te gaan. Hoewel ik me ontzettend veel zorgen over ons kindje heb gemaakt, heb ik nu wel een modus gevonden om met die zorgen om te gaan. De zorgen om ons kind zijn op dit moment ook niet het belangrijkst, maar wel de geldzorgen waar we sinds een jaar of drie mee te maken hebben.
Ik wil niet al teveel op de oorzaken van die geldzorgen ingaan, wel op wat die problemen met ons doen en hoe verschillend we daarmee omgaan. Het wordt misschien een beetje een warrig verhaal, omdat ik zelf mijn gedachten ook moet ordenen. Bij voorbaat sorry voor een mogelijk van-de-hak-op-de-tak verhaal.
Mijn man is sinds iets meer dan een jaar zzp-er en tot nu toe heeft hij te weinig werk om aan zijn financiële verplichtingen te kunnen voldoen. Voor zijn onderneming heeft hij een forse lening afgesloten (na uitvoerig overleg met mij) die hij elke maand moet aflossen en zo zijn er nog een paar flinke kostenposten. De geldzorgen zijn er al langer, maar waren niet eerder zo urgent als nu. Zelf heb ik een goede baan en ben ik kostwinner voor ons gezin. Omdat mijn man het niet redt met zijn inkomen ben ik al een aantal keren bijgesprongen, van mijn spaarrekening is niet veel meer over. Dat is niet erg, ik spring met liefde bij, in de hoop dat het uiteindelijk wel goed gaat komen. In goede en in slechte tijden hebben we afgesproken, al voordat we trouwden, omdat we er geen van beiden van houden om af te haken wanneer het moeilijk wordt.
We zijn nu echter op een punt beland dat we tegenover elkaar zijn komen te staan, de financiële situatie is echt nijpend. Ik vind dat mijn man zijn problemen met het vinden van klanten te lang heeft laten voortduren en te laat hulp heeft gezocht bij het zoeken naar een oplossing. Kort geleden kwam ik erachter dat hij een wanbetaler als klant heeft en dat hij per maand maar bij een paar vaste klanten kan factureren voor niet echt hoge bedragen.
Mijn man op zijn beurt zegt, niet geheel onterecht, dat ik zo ontzettend bezig ben mij zorgen te maken en te wijzen op de dingen die niet goed gaan, dat hij liever niet zoveel meer aan mij vertelt. Dat kan ik plaatsen, hij heeft daar zeker geen ongelijk in. Als ik me probeer voor te stellen hoe het voor hem moet zijn, en hoe het is als mijn zorgen/opmerkingen daarbij komen, realiseer ik me dat dat echt niet prettig is voor hem. Mijn man heeft bij een collega-ondernemer hulp gevraagd, die collega-ondernemer gaat ook helpen, en hij heeft er sinds gisteren een klant bij. Mijn man zegt vooruit te willen kijken en niet steeds door mij gewezen te willen worden op wat er nog niet in orde is. Met dat laatste ben ik het eens, in zoverre dat een positieve insteek van mijn kant hem ook weer energie oplevert.
Ik kan (of wil? ik weet het soms echt niet meer) de gedachte echter niet loslaten dat hij eens wat meer peper in zijn kont zou moeten hebben, en zaken eens tijdig zou moeten regelen. Op dit moment voelen zijn acties om de zaak op de rit te krijgen soms als "too little, too late".
Al schrijvend kom ik tot de conclusie dat ik zijn argumenten rationeel gezien begrijp, maar dat ik er gevoelsmatig niet meer zo voor open sta. Ik weet soms niet eens meer wat ik voor hem voel, het is een ingewikkelde mix van emoties geworden. Natuurlijk realiseer ik me dat die geldzorgen echt niet de enige oorzaak zijn van de verwijdering tussen ons, ook onze karakters spelen daarin een grote rol. We gaan nu naar relatietherapie, waar we vooral werken aan onze communicatie, maar dat is m.i. niet voldoende. Ik wil zo graag weer terug naar wat we hadden (af en toe een dagje weg, lol hebben om niets, lekker lange wandelingen maken) en dat bereiken we niet met relatietherapie alleen. Anderzijds denk ik ook wel eens: laat maar, ik doe het wel alleen, dan weet ik ten minste waar ik aan toe ben. Dat het dan zwaarder wordt wat betreft de zorg voor ons kind neem ik dan op de koop toe. Máár: hoewel ik er af en toe serieus over nadenk, lijkt uit elkaar gaan me verschrikkelijk voor ons kind, ik zie het dan ook niet als een optie.
Pff, lang verhaal is het geworden. Voor degenen die na het lezen ervan nog energie hebben om te reageren: ik ben erg benieuwd of er lezers zijn met soortgelijke ervaringen en hoe zij daarmee om gegaan zijn.
Tsja
Ik kan mij wel vinden in de houding van je man; niet zeuren en achteruit kijken, positief blijven en vooruit met de geit.
Wat heb jij trouwens nog meer gedaan om de situatie ten goede te keren behalve bijspringen met je spaarrekening? Heb jij zelf een baan; kun jij meer werken? Bij een startende onderneming weet je dat je de eerste tijd er geld op toelegt, dus dan lijkt het mij handig dat er iemand in huis is die de kost verdient.
Relatietherapie lijkt mij nu ook niet echt een oplossing evenmin als dagdromen van gezamenlijke uitjes dagje uit. Als je een gezin start en tegelijk een eigen onderneming dan zijn het tropenjaren en moet je er echt samen voor gaan. Je bericht leest voor mij dat jij degene bent die zand in de wielen gooit en zich vooral bezig houdt met je zorgen maken en kijken wat je niet hebt. Kijk eens kritisch naar je eigen houding en bedenk wat jij kunt doen om de situatie ten goede te keren.
Jij wilde weten wat andere forumleden vinden en dit is wellicht niet wat je wilt lezen. Je vroeg om input en dit zijn mijn 2 centen 
Tja
Als ik het goed begrijp zorg jij èn voor het complete inkomen, èn financier jij je man bij zijn 'werk'. Daar zou ik ook moeite mee hebben. Zouden jullie meer geld overhouden als je man zou stoppen met zijn eigen onderneming? Of blijf je dan nog steeds zitten met schulden die moeten worden afbetaald?
Is er een alternatief? Kan hij werk in loondienst vinden?
Marieke
Hoi Marieke,
Je reactie is niet op alle punten leuk om te lezen, maar ik wist dat er reacties zouden komen met een dergelijke inhoud. Daar sta ik ook voor open. Ik wil me niet wentelen in zelfmedelijden, maar in staat zijn tot zelfreflectie. Dat ik daarbij de minder leuke kanten van mezelf tegenkom wist ik op voorhand. Juist de reacties van derden kunnen helderheid geven. Jouw opmerking dat ik vooral kijk naar wat ik niet heb is bijna letterlijk wat mijn man vanochtend zei. Ik weet nog niet goed wat ik daarmee moet, maar ik denk er wel over na.
Wat betreft het zand in de wielen gooien: ik wil niets liever dan dat mijn man succes en plezier heeft in zijn werk, en ik heb al drie jaar lang op alle mogelijke manieren geprobeerd daaraan bij te dragen. Met succes bedoel ik overigens niet dat hij veel geld zou moeten verdienen, het gaat mij eerder om leuke klanten, leuke opdrachten en ja, een inkomen waarmee hij in ieder geval zijn eigen vaste lasten kan voldoen (o.m. aflossing hoge studieschuld). Dat ik kostwinner ben en met uitzondering van de gemeentelijke belastingen en de autoverzekering alles betaal, is geen punt. In veel relaties is het nou eenmaal zo dat de ene partner meer verdient dan de ander. De sterkste schouders ... nou ja, jullie kennen het spreekwoord wel.
Omdat hij een aantal keren pech heeft gehad met werk in loondienst, heb ik hem gesteund in zijn streven om als zelfstandige aan de slag te gaan, en heb ik gezegd: ik wil niet dat ons kind er onder lijdt als je veel moet werken, maar ik accepteer het volledig als ik wat minder aandacht krijg. Eerst de onderneming maar eens op poten zetten en er hard aan trekken, daarna ben ik weer aan de beurt. Daarmee kom ik op het punt van dagjes uit en dagdromen daarover. Ik dagdroom er niet over, ik geef alleen aan dat ik het plezier dat we samen hadden, ook toen ons kind al geboren was, zo mis. Lachen om niks, opmerkingen maken die halverwege aangevuld worden door de ander omdat die precies weet wat je bedoelt. Dat soort dingen mis ik zo. Dat plezier haal ik echt niet per se uit dagjes uit.
Ik werk al bijna fulltime, heb een reistijd woon-werkverkeer van minimaal 1,5 uur enkele reis. Nog meer werken is geen optie, dan zie ik mijn kind alleen nog 's ochtends vroeg en in het weekend. Verder heb ik al allerlei ideeën aangedragen, maar die worden vaak afgewezen. "Het is mijn onderneming, ik ben er verantwoordelijk voor." Oké, prima. Maar laat dat dan ook zien! Pas nu het water hem aan de lippen staat komt hij in actie.
Verder heeft mijn man de afgelopen jaren uitzendwerk gedaan, eerst echt als hoofdinkomen voor zichzelf, later als aanvulling op zijn werk als zelfstandige. Daar is hij begin dit jaar mee gestopt, omdat hij het idee had dat hij zich onvoldoende kon richten op zijn werkzaamheden als zelfstandige. Ik was het daar niet mee eens, maar heb het wel geaccepteerd onder het motto: als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt. Een half jaar later kwam hij tot de conclusie dat wat extra werk in de vorm van uitzendwerk misschien toch wel handig zou zijn. En nu, een maand of twee later, ziet hij toch liever af van uitzendwerk. Niet dat dat nu voor het oprapen ligt overigens...
Ik realiseer me dat dit maar één kant van het verhaal is, en dat mijn man daar zo zijn eigen visie op heeft. Omdat ik het idee heb dat ik vastloop in mijn eigen gedachten en geen ruimte meer heb voor zijn kant van het verhaal, heb ik mijn bericht geplaatst. reacties, ook degene die in eerste instantie misschien wat minder leuk overkomen, zijn zeer gewenst. Ervaringen, tips, en ja, ook wat begrip (dank je wel Wizzer) zijn allemaal welkom!
aanvulling
Wat ik vergat te melden maar wat wel belangrijk is: ik haal veel voldoening uit mijn werk, heb leuke collega's en word uitgedaagd om nog meer mijn best te doen. Mijn man heeft al die dingen gemist in zijn werk in loondienst, en wilde daarom als zelfstandige aan de slag. Ik begrijp dat volkomen en gun hem dat ook. Daarom ben ik financieel gaan bijspringen toen hij begin dit jaar met zijn uitzendwerk stopte, maar nu is het financiële nulpunt wel bereikt.
gemeenschap
Kunnen jullie het financiele niet volledig van elkaar gescheiden houden? Hier is het zo dat ik heel goed kan sparen, ik doe aan goede beleggingen, heb altijd een groeiende spaarpot
Mijn man niet, hij komt nooit rond met zijn geld, geeft veel geld uit aan ongezonde prullen edm
Daarom hebben we enkele jaren geleden besloten om scheiding van goederen en ook van bankrekening ed te nemen (voordien kwam alles uit 1 pot en ging dus ook alles uit 1 pot, dan merkte hij niet eens wat zijn financiele houding veroorzaakte)
Nu komt hij dus op het einde van de maand telkens te kort, voelt zich niet goed om aan mij hulp te komen vragen, maar dat moet hij toch doen als hij te veel uit geeft,hij mag gerust aanvoelen wat hij veroorzaakt, wat de minkanten zijn van zijn uitgaven. Als hij mij vraagt om geld, geef ik dat maar veroorloof ik mij wel er een opmerking over te maken.
Wil je man verder blijven doen als zelfstandige? Of stopt hij ermee als hij te weinig winst blijft maken?
@ Poeh he
Sorry, ik had niet je hele verhaal goed gelezen.
o en marieke
Hoi o,
We hebben eigenlijk nooit een gezamenlijke rekening gehad. In eerste instantie waren we te lui om dat te regelen, later merkten we dat het ons wel goed beviel om de rekeningen gescheiden te houden. De vaste lasten hadden we naar rato van ons inkomen verdeeld. Nu nog, alleen is die "rato" een beetje veranderd en betaal ik het merendeel. Nogmaals: dat is geen enkel punt, het is zoals het is. De gezamenlijke vaste lasten als hypotheek, kinderopvang etc. kan ik voldoen uit mijn salaris, maar alle verplichtingen die hij heeft kunnen daar niet uit betaald worden. Dat hij nu niet eens meer aan zijn eigen verplichtingen kan voldoen (zoals het aflossen van de zakelijke lening) vind ik wel erg. Zelf vindt mijn man dat natuurlijk ook erg, hij vindt zichzelf een loser en hij voelt zich schuldig naar mij en ons kind toe. Ik vind hem geen loser, het is nu eenmaal een moeilijke tijd voor zelfstandigen (en nog heel veel anderen). Ik wil alleen wel dat hij nu eens een besluit neemt en daar ook een termijn voor stelt. Alleen maar roepen dat hij het ook niet meer weet is k.. en helpt ons geen steek verder.
Ik ben nu ook maar vacatures aan het zoeken voor hem, wie weet levert het wat op.
Marieke: geeft niet, kan gebeuren, het was een lange tekst.
Zeker Poeh
Dat gevoel kreeg ik toen ik je verhaal las. Ik begrijp je wel en ik vind dat je ontzettend veel over hebt voor je man. Heel erg veel. Ik ben zelf ondernemer en ik heb een paar jaar geleden een aantal zaken besloten. Ik zorg dat ik over tien jaar me goed voel, met plezier werk en geld heb. Toen formuleerde ik het zo: ik wil over tien jaar niet ziek en moe zijn en niks hebben. Daar stevende ik op af. En als ik jullie verhaal zo lees dan zijn jullie daar aardig mee bezig. Ook wij hadden een kind met zorgen en dat kost je heel veel energie.
Ten eerste wil ik zeggen dat ik begrijp dat je grenzen aan gaat geven. En ik denk dat dit ook verstandig is. Niemand blijft iets financieren zonder dat hij weet hoe het verder zal gaan. Dus je hebt groot gelijk. Dat het vervelend is voor je man dat is logisch. Jullie worden hierdoor zakenpartners, ongewild. Dit is iets wat je met elkaar moet bespreken. Het is al gebeurd dus nu is het zoeken naar een modus met elkaar. Wat geeft jou inzicht? En wat geeft hem rust om te ondernemen? En wat is de termijn waarin een bepaalde winst gehaald moet worden?
En wat is het punt waarop de stekker eruit gaat. Probeer dit dus als zakenpartners te bespreken. Lukt dit niet? Ga dan samen met je cijfers naar een accountant en leg je zorgen voor maar ook je toekomst wensen. Een praktische accountant of assistent accountant erkend je dit direct simpel voor. Ze zien direct waar er een disbalans is. En ook weten ze het hoe het met collega zzp ers uit de zelfde branche er voor staat. Dit heb ik ook gedaan, en ik hoor van een bevriende accountant dat ze dit veel doen dit soort werk. Echt met 1 gesprek weten jullie hoe je er voor staat.
Nog wat andere leuke ideeën qua ondernemen. Ga netwerken. Ga bij verschillende netwerken langs en zoek iets uit wat pro actief is en waar je van kan leren. Zelf ben ik lid van Bni. Dit werkt voor mij erg goed.
Kijk in je netwerk naar succesvolle ondernemers en kijk/ onderzoek hoe zij het doen. Vraag het ze gewoon. Een succesvolle ondernemer vind niets leuker dan te vertellen over het ondernemen.
Ik werk een max. Aantal uur. Breng altijd mijn jongste kind naar bed en ben gewoon in het weekend thuis. Ik heb dus een aantal regels met mij zelf afgesproken want mijn baan is oneindig. Het kan altijd namelijk beter.
Dus ook hier in kan je gerust afspraken maken met jezelf of elkaar.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Pak het met elkaar beet. Maak een plannetje. Een A4 moet voldoende zijn 
.
Succes. En een ding jullie houden ontzettend van elkaar dat lees ik wel. Laat het stomme geld dat niet verpesten en laat het ook geen excuus zijn om het zakelijke probleem niet aan te pakken.
Erkend is rekent
Sorry zullen nog wel meer fouten in zitten.
Niks leuke ideeen
Dit is serieus. Het is een serieuze plicht van ouders om te zorgen dat hun gezin financieel kan rondkomen. Of iemand aan z'n trekken komt in zijn baan is natuurlijk ook niet geheel onbelangrijk, maar voorop staat dat er voldoende geld is.
Als jij vanuit jouw inkomen structureel moet bijspringen voor zijn onderneming overschrijden jullie een grens die je niet mag overschrijden. Weinig geld in het laatje brengen is een ding, maar als je werkzaamheden geld kosten heb je een groot probleem. Don't throw good money after bad.
Ik zou de stekker eruit trekken als ik jou was. Uit zijn 'bedrijf', maar desnoods ook uit deze relatie.
Hombre
Dat zijn werk op dit moment geld kost is duidelijk, daar moet een eind aan komen, hoe dan ook. En ik ben het ook met je eens als je zegt dat de inkomsten voorop staan en dat voldoening uit het werk mooi meegenomen is, maar geen prioriteit heeft. Misschien heb ik gemakkelijk praten omdat ik werk heb waar ik veel plezier in heb, maar ik heb inderdaad ook tegen mijn man gezegd: dat het een k..baantje is is heel jammer, maar het levert wel geld op. Dan maar callcenterwerk, orderpicken of weet ik veel wat. Er zijn ik weet niet hoeveel mensen met een afgeronde studie die werk doen dat onder hun niveau is, en ik benijd ze niet, maar als het moet, dan moet het.
De stekker uit de relatie: zover is het nog lang niet, enerzijds omdat ik in moeilijke tijden niet zomaar wil opgeven, maar er alles aan wil doen om te zorgen dat we weer een goede relatie hebben. Anderzijds wil ik dat niet vanwege ons kind. Ik zie bij vrienden wat een scheiding veroorzaakt aan ellende bij de kinderen, en dat wil ik mijn kind niet aan doen.
Poeh
Daarom schreef ik ook 'desnoods'. Het verbaast me trouwens dat ik het voorstel, want ik ben niet zo van het scheiden. Op een of andere manier weegt dit blijkbaar zwaar voor mij. Iets met mannelijke plichten of zo, heel achterhaald, ik weet het 
Hoe zit het met die lening?
Je man heeft geld geleend voor dit bedrijf. Hij zal dat op basis van businessplan hebben gedaan vermoed ik. Je krijgt niet zomaar geld van een bank (even aangenomen dat het geen onderhandse lening was), dus zijn plan had voldoende potentieel. Wat is er in de tussentijd veranderd? Ik vraag mij af of je man een flierefluiter is, dan wel dat jullie niet voldoende geduld hebben met "de zaak". Een bedrijf starten kost tijd en het is niet meer normaal dat je een tijdje niets of nauwelijks verdient en in de min gaat (been there, done that), maar er moet wel perspectief zijn. Jij vindt dat je man er niet hard genoeg aan trekt en ik begrijp dat dat gesprek tussen jullie spaak loopt. Misschien helpt het om de emotie opzij te zetten en terug te gaan naar het oorspronkelijke plan, te kijken waar hij/het bedrijf staat in relatie tot dit plan. Ligt hij op schema of hoeveel ligt hij achter en heel zakelijk te gaan kijken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden? Vervolgens bespreken jullie waar zakelijk gezien de grens ligt en of deze niet al gepasseerd is. In dat laatste geval is het einde bedrijf. Wellicht dat die collega ondernemer of een andere (financiële) deskundige daarbij kan meekijken. Het zal jou ook helpen om licht aan het einde van de tunnel te zien. Als het jullie ook niet lukt om dit gesprek te voeren, dan is er inderdaad een groot relatieprobleem.
marieke
Hoi Marieke,
Je hebt helemaal gelijk wat het businessplan betreft. Als de bank het niet had zien zitten, was er ook geen lening verstrekt. Dat die wel verstrekt is, heeft mede te maken met het feit dat mijn man deelneemt aan een franchiseconstructie. Die onderneming heeft zichzelf ondertussen wel bewezen.
Of mijn man op schema ligt weet ik eigenlijk niet eens, ik zou dat echt moeten nakijken. Goede vraag dus. Ik ben me er ook van bewust dat een eigen onderneming in eerste instantie geld kost, daar heb ik ook rekening mee gehouden. Ik weet alleen niet of mijn hoop/verwachting dat mijn man na een jaar in ieder geval quite zou spelen, te hoog gesteld is. Ik denk van niet, maar omdat werken als zelfstandige echt niet aan mij besteed is heb ik mij daar ook niet zo in verdiept. Misschien had ik dat wel moeten doen...
Het is nog niet te laat
Het is nog niet te laat om je erin te verdiepen Ik denk dat het heel goed en broodnodig is om samen dit gesprek te voeren. Je schrijft over jouw hoop en verwachting; als ik je berichten lees is het hoog tijd om die te vervangen door feiten en cijfers, voordat jullie failliet gaan. Want als ik je eerste bericht nu wel goed heb gelezen zijn jullie getrouwd, als dit in gemeenschap van goederen is kunnen jullie ook samen failliet gaan. Tijd om de realiteit onder ogen te komen en uit te vinden waar jullie staan.
Te optimistisch!
Precieze cijfers heb ik even niet bij de hand, maar het break-even punt wordt gemiddeld gesproken niet na een jaar bereikt maar pas later. Eerst in de cijfers duiken en dan gaan praten lijkt mij zeer verstandig!
praten
Praten gaan we inderdaad doen. Inmiddels heeft mijn man wel hulp aangeboden gekregen, praktische hulp ook, dus dat geeft voldoende gespreksstof. Ik zal in ieder geval vragen om het businessplan, eigenlijk vind ik het wel vreemd van mezelf dat ik dat niet eerder heb gedaan. Hmm, ook iets voor mij dus om aan te werken.
Overigens zijn we onder huwelijksvoorwaarden/huwelijkse voorwaarden (ik weet nooit wat de juiste spelling is) getrouwd, al weet ik niet precies wat dat betekent indien één van beide partners zijn/haar failissement moet aanvragen/aanvaarden.
Nog even wat het relationele aspect betreft: ik wil mijn man niet kwetsen, ik vind het heel erg als hij verdriet heeft, maar dat zal zeker gaan gebeuren als het met zijn bedrijf echt niet meer goed afloopt. Ik wil niet bij hem blijven, enkel uit medelijden, en ik wil nog steeds oud met hem worden, maar ik vind het soms zo moeilijk om te geloven dat ik dat oude gevoel van vertrouwdheid weer met hem terugkrijg. Is er iemand die daar zelf ervaring mee heeft gehad?
blijven
Ik bedoelde dus: ik wil niet enkel uit medelijden bij hem blijven, maar oud met hem worden uit liefde.
