Twijfel door negatieve reacties.
Ik schets even de situatie:
Ik zit op dansen (vandaar mijn nick) 2 uurtjes in de week, en daar danst ook een vrouw die vindt dat je als je moeder bent "er moet zijn voor je kinderen". Dit gaf ze me afgelopen week te kennen, terwijl ze weet dat ik ook een drukke baan heb (eigen bedrijfje).
Maar voordat ik überhaupt een antwoord klaar had liep ze snel de kleedkamer uit omdat de les begon.
En dit is niet de eerste keer dat ze zo'n soort verbale trap uitdeelt. Eigenlijk zegt ze steeds: jij bent een waardeloze moeder! (verder kent ze mij of mijn kinderen niet eens)
Juist omdat ik thuis ook momenteel behoorlijk worstel met een eerlijke taakverdeling met werk-thuis en partner kwam deze opmerking ook wellicht harder aan dan ze had bedoeld; ik heb thuis nog ruzie gehad met mijn man, omdat ik bij thuiskomst een huilende dochter in de huiskamer tegenkwam, terwijl papa boven druk was met iets, tel daarbij het nare gevoel op en ik ontplofte!
Onze situatie is nu zo: Ik werk thuis als zzp-er. Man heeft een baan van 32 uur. Ik werk 30-40 uur per week en soms wat minder als de kinderen vrij hebben (oww die schoolvakanties!).
Ik vind dat man teveel werkt, want hij vertrekt ruimschoots voordat de kinderen opstaan en komt meestal na 18 uur thuis; dus alles komt dan op mij neer. Hij maakt naar mijn berekening ook veel meer dan die 32 uur. Hij ontkent dat.
Een andere werkverdeling is lastig te regelen. Hij heeft momenteel 2x een middag vrij, maar komt dan gerust een paar uur later (de kinderen zijn toch pas om 15 uur uit).
Maar als mijn man thuis is zit hij ook nog vaak achter de laptop en telefoneert, waardoor de kinderen vaak weer bij mij in het kantoor staan.
En dan neem ik zo'n rotopmerking gewoon heel erg mee naar huis, (het is 2 dagen geleden en ik kook nog echt!)
Ook heb ik iemand horen zeggen dat ze het erg egoistisch vond dat ik voor mezelf wilde beginnen (toen ik er net met een voet in stond). Ik vond dat zo'n vreemde invalshoek. Ook word ik eigenlijk door weinig mensen serieus genomen in mijn werk (behalve mijn klanten dan, die zijn steeds erg enthousiast ; mijn bedrijf loopt eigenlijk prima). Mijn (schoon)familie ziet me meer als bijklussende huisvrouw, en mijn man krijgt alle bewondering omdat hij een hele dag thuis is.
De kinderen zijn 8 en 10 en zitten beiden ook op clubjes waar ze niet alleen heen kunnen, dus dat geeft ook een hoop geregel.
En ik sprak iemand op een zzp bijeenkomst die beweerde dat je minimaal 60 uur per week moet werken anders neem je je bedrijf niet serieus, dus die moeders die denken dat ze het naast de kinderen kunnen doen; die neemt hij niet serieus (met droge ogen!). Grappig is dat mannen dit wel zo lijken aan te pakken (en als ze een gezin hebben zien ze die zelden)
Ik weet wel; het zijn allemaal meningen; maar ik trek het me zo aan (ik droom er zelfs over). Ik krijg eigenlijk van alle kanten te horen dat ik tekort schiet. Mijn man stond toen ik begon vierkant achter me. Maar ik krijg bij hem het idee dat hij sinds ik thuis werk juist meer is gaan werken, want ik ben toch thuis... Dus waar de vakantie-opvang eerst gezamenlijk werd geregeld; komt het nu helemaal op mij neer want mij kost het geen vrije dag.
Ik vind in deze ook dat zijn werkgever de schuld heeft, want die vind ook dat mijn man vaker op meetings moet komen (in de avond-uren, zodat ik weer een dansles mis, het momentje voor mijzelf) en hij wordt steeds vaker voor een week naar het buitenland gestuurd (wat voor mij echt een ramp is).
En als mijn man dan thuis is, vraag ik hem om er dan gewoon even te zijn (ik vind dat hij de kinderen dan naar bed moet brengen) maar dan zegt mijn man "jee het lijkt wel of je niet eens van de kinderen houdt!" Maar ik ben dan gewoon doodop...
Wellicht is het gewoon een symptoom van deze tijd; we willen en moeten teveel. Maar ik ben potverdorie cum-laude afgestudeerd, had een prachtige carrière totdat ik moeder werd. Toen was ik ineens niks meer waard op mijn werk (uiteindelijk ben ik ook daardoor weggegaan). Maar voor mijn man is er niks veranderd. En ik doe alles fout en hij krijgt te horen dat hij het zo goed doet. Ik snap er werkelijk helemaal niks meer van. Terwijl we het juist samen eerlijk wilden verdelen...
Ik realiseer me ook dat die rotopmerking van mijn danscollega echt een druppel was; mijn emmer loopt nu even behoorlijk over.
Volgens mij
ben ik diep van binnen een man. En mijn man een vrouw. Want hier is het dus precies omgekeerd: hij doet nog even de vaatwasser voor hij naar zijn werk gaat en hangt nog even een was op om kwart over 5 's morgens... Wat ben ik toch blij met hem! Ga hem dat vanavond nog maar een keer extra zeggen.
Ha danseres
Mijn man is blijkbaar, heb ik van zijn collega's, een enorm energieke multitasker, die de hele dag energiek en serieus rondraast, grote contracten binnenhaalt, goede, maar veeleisende leidinggevende is die zelf onder grote druk topprestaties aflevert (zonder secretaresse overigens).
Thuis heb ik een vrolijke ultraluie levensgenieter, die uren met de kinderen op de grond treinbanen kan maken, videos kan kijken, etc. zonder ooit op het idee te komen de ontbijtzooi van de tafel te halen 
Ik heb geleerd hem, als ik wegga, duidelijk te maken wat mijn verwachtingen zijn voor als ik thuiskom. Niet te veel, maar de vaatwasser inruimen en de tafel schoonmaken is een beetje mijn minimum. En als ik het vraag, dan doet hij het ook. Maar ik heb ook moeten slikken en bedenken dat wat voor mij heel erg belangrijk is, niet perse voor hem belangrijk is. Hem zal het zo'n zorg zijn als hij zich door de zooi een weg naar de keuken moet banen. Ik heb daar wat meer moeite mee. Aan de andere kant, ben ik nu voltijd thuis, en als ik een baaldag heb, het huis een troep is, ik geen puf had om te koken, en hij om 18u thuiskomt na om 5.30u vertrokken te zijn, stroopt hij vrolijk zijn mauwen op en gaat zonder een woord van kritiek wat te eten maken, dekt de tafel en geeft me nog een knuffel ook!
Als je lief bent voor elkaar, dan gaat de tolerantie voor elkaars tekortkomingen (of andere prioriteiten) enorm omhoog!
Wij moeten wel werken om uw pensioengat te betalen
dat zou mijn reactie zijn tegen dat ouwe lijk.
En danseres, ik zou zeker een werkster nemen! Je zegt het huishouden is niet veel. Maar met de uren die jullie werken en de aandacht die je aan de kinderen wil geven is het huishouden wel veel. Ik zou dus wel een werkster nemen. Op dit moment is de spanning tussen jou en je man het grootste probleem. Een belangrijke oorzaak is het huishouden. Een werkster is goedkoper dan een echtscheiding.Privacy zou ik me niet druk om maken, overal zit wel een nadeeltje aan, so what.
en wat je kinderen betreft: een duidelijke scheiding tussen werk en prive geeft ook rust. Tijdens schoolweken zou ik tijdens school, clubjes en 's avonds werken en 1 dag extra bso nemen. als je je BSO niet wil uitbreiden zou ik wel meer vakantie BSO opnemen.
viridantia
Er zijn voor je kinderen...
betekent gelukkig niet dat je altijd thuis moet zijn voor je kinderen. Je bent er toch voor je kinderen, je zorgt voor ze, luistert naar ze, voedt ze op, rijdt ze naar clubjes, kookt, wast etc etc?
Haar opmerking raakt je omdat je het je aantrekt, terwijl je alles al zo goed mogelijk doet.Laat dat mens in haar eigen sop gaarkoken!
Achteraf ad rem
ja, dat heb ik ook vaak.
Of ik maak een voor mij erg duidelijk sarcastische opmerking, en wordt vervolgens heel letterlijk geinterpreteerd Staan we elkaar stomverbaasd aan te staren!
Wat betreft niet werkende moeders, ik ben er nu zo eentje (met 3 kinderen onder de 6), en ik vind mezelf echt een verwend nest Het is echt niet te vergelijken met een leven met beide voltijd werken en kleine kinderen, zoals we hiervoor deden. Dus mijn opmerking naar kattige niet-werkende moeders zou zijn "vind je dat, ja, ik kan het me ook wel voorstellen dat werken erbij voor jou teveel zou zijn (geweest)." Met een enorm inlevende toon
Voor de rest kan ik je alleen maar aanraden hier af en toe even een reality check te komen doen!
