Vastberaden, hoe is het met je?
Hoi Vastberaden, ik volg je verhaal al vanaf het begin en ben na je laatste bericht (waarin je zei dat je man je een ultimatum stelde) oprecht belangstellend naar hoe het met jou en jullie gaat.
Hartelijks,
Julie
ik volg het ook allemaal, ook vanwege een stukje herkenning. Dus ben ook zeer benieuwd hoe het nu is.
Wow!
Dank voor jullie bericht.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: slecht.
Mijn man en ik staan op een kruispunt. Er is heel veel gebeurd in korte tijd: meest recente gebeurtenis is dat mijn verliefdheid voor een andere man is "uitgekomen" en dit is de katalysator geweest voor een verwijdering die eigenlijk al een aantal jaar aan de gang is. We zijn met een schok tot de conclusie gekomen dat we totaal uit elkaar zijn gegroeid. We hebben wel naar elkaar uitgesproken dat we nog willen proberen om onze relatie weer op de rit te krijgen maar we staan zo ongelofelijk ver van elkaar af.
Uiteraard is er nu een enorme vertrouwensbreuk vanwege het uitkomen van mijn gevoelens voor een andere man. Mijn man vindt dat ik alle rechten heb verspeeld. Eigenlijk gebeurt nu hetzelfde als een aantal jaar geleden, maar dan omgekeerd.
Mijn trieste conclusie is dat mijn gevoel er niet meer is. En hier moet ik dus nu mee zien te dealen. Daarnaast heeft mijn man geeist, op straffe van echtscheiding, dat ik geen contact meer met de andere man mag hebben. Volledig terecht en het geeft ook wel rust. Maar daarmee is mijn gevoel niet ineens terug en dat vindt mijn man onverteerbaar. Ik heb mijn man om tijd gevraagd om dit te verwerken en achter me te laten en het ziet er naar uit dat ik die tijd niet ga krijgen.
Boontje komt om zijn loontje, zullen we maar zeggen 
Kortom: het is een grote puinhoop en ik heb nu even geen flauw idee hoe ik hier weer orde in kan scheppen.
Nog even dit
Mijn man is - uiteraard - heel boos over het uitgekomen bedrog. Een van de redenen waarom ik het niet verteld heb is omdat ik erg bang was voor zijn reactie. Hij kan nogal explosief reageren en dat heeft hij ook gedaan. Dit was heel beangstigend. Een andere reden om het niet te vertellen was omdat ik niet wilde dat mijn gevoelens voor een ander als enige oorzaak zouden worden gezien van onze relatieproblemen. Dit is ook gebeurd en daardoor was de schok (vooral voor hem) des te groter dat nu het contact is beëindigd, onze problemen niet zijn verdwenen.
Hij heeft ook aangekondigd dat wanneer hij ontdekt dat er een vorm van contact is(geweest) hij mijn leven tot een hel zal maken en iedereen aan de schandpaal zal nagelen.
Nogmaals, ik wil hier mijzelf beslist niet vrijpleiten en ook zeker niet klagen over hoe slecht mijn man is en hoe zielig ik ben omdat hij me niet begrijpt, bla bla bla.
Het enige wat ik wil aangeven is dat ik veel moeite heb met de enorme onveiligheid die momenteel binnen mijn relatie is ontstaan en dat dat dus de basis is waarop ik moet gaan opbouwen.
Nou ja, misschien heeft iemand nog handige tips... 
Vastberaden
Ha Vastberaden, fijn dat je wat van je laat horen.
Het lijkt me dat jullie nu echt het point van no return voorbij zijn. tis nu erop of eronder. Alles ligt op tafel. Het mooie vind ik dat jullie kennelijk nog steeds open staan voor verder gaan met jullie relatie.
Maar die onveiligheid en jouw angst en zijn opvliegendheid en zijn gedreig zijn natuurlijk van een heel andere orde. Zijn dat voor jou geen afknapmomenten geweest, zo van, nu is de emmer dan echt aan het overlopen?
Hoe is jouw verliefdheid dan aan het licht gekomen? Heb je het hem zelf verteld of is hij erachter gekomen?
In elk geval heel veel sterkte. En dat meen ik echt.
Liefs,
Julie
Julie
Mijn angst voor zijn humeurwisselingen is al gedurende onze hele relatie een groot probleem. En op een gegeven moment was ik het gewoon zat.
Mijn verliefdheid is aan het licht gekomen doordat mijn man het heeft ontdekt. Het "grappige" is dat de informatie die hij vond nog stamt uit de fase (we hebben het over weken) waarin ik me nog niet realiseerde dat ik verliefd was. Ik heb toen ook helemaal geen moeite gedaan om het contact te verbergen. Het moeilijke is dat het voelt als een soort zielsverwantschap. Maar daar schijnen de meningen ook nogal over te verschillen. Anyway, de andere man heeft me geraakt op een heel ander niveau dan mijn eigen man. Wellicht is dat m'n roze bril en gaat dat op enig moment voorbij maar zo voelt het nu niet.
Mijn man vindt dat hele zielsverwantschapsverhaal natuurlijk een groot bulshitgelul. Het is onbespreekbaar. En dat snap ik ook wel weer.
Vastberaden
Welkom terug
Jouw vorige verhalen staan me nog helder voor de geest. Nou zal ik jouw vreemdgaan niet willen goedpraten, maar toch...
Ben jij ook zo tekeer gegaan toen jij zijn vreemdgaan had ontdekt? Heb jij ook zo lopen dreigen?
Op dit moment is het wel een beetje "waar twee kijven..." maar gecombineerd met wat je eerder hebt geschreven en het karakter van je man, waarmee werkelijk net zo goed te praten is als met een muur (wil geen therapie, is zelf ook ooit vrolijk vreemdgegaan en preekt nu hel en verdoemenis, schreeuwt, explosief gedrag etc)...
Heb je al je oude topics al eens teruggelezen?
Waarom?
"We hebben wel naar elkaar uitgesproken dat we nog willen proberen om onze relatie weer op de rit te krijgen"
Waarom willen jullie in 's hemelsnaam nog langer doormodderen (met z'n tweeën, zonder therapeut) om de relatie te redden. Hij heeft een labiele vrouw die het niet eens voor elkaar krijgt om foutloos een huishouden te runnen en het ook nog eens met een ander doet, en zij heeft een dominante, veeleisende, eikel met losse handjes die haar neerbuigend behandelt. Wat hebben jullie dan wel, behalve dat jullie in hetzelfde huis wonen en voor de kinderen zorgen?
En dan dat dreigen met de schandpaal. Van mij kon hij de boom in, jakkes ;-(
Overigens..
Hij is inmiddels 2 keer meegeweest naar mijn therapiegesprek. 1 keer voor en 1 keer na De Ontdekking. Hij heeft zelfs het initiatief genomen om een afspraak te maken voor relatietherapie. In die zin verrast hij me dus wel.
Maar het feit dat hij me te pas en te onpas uitmaakt voor rotte vis en mij totaal niet de ruimte geeft om mijn eigen proces te doorlopen (zoals de therapeut aangaf) vind ik wel heel erg moeilijk.
Iets weerhoudt mij ervan om de knoop door te hakken. Ik voel me nog niet sterk genoeg. Het lijkt me zo dramataisch. En voor mijn gevoel ben ik nu al in een soort hel beland. Maar kennelijk kan het dus nog erger. Angst is een slechte raadgever.
Vic
Overigens heb ik "het" niet eens gedaan met een ander. Moet je nagaan. Op mijn boze momenten denk ik wel eens: had ik het maar gedaan. Had ik die lol tenminste gehad.
Maar even zonder gekheid. Ik ben wel blij dat ik die grens niet heb overschreden. Voor mezelf.
Oef
Oef ik zou me echt niet uit laten maken voor rotte vis. Hij is fout geweest, jij bent fout geweest. Het staat nu 1-1 (en jij hebt "het" niet eens gedaan, dus het zo ook 1-0.5) kunnen staan.
Nu moeten jullie daar een grote streep onder zetten en verder proberen te gaan. De manier waarop hij reageert (de agressie) zou ik niet trekken, zo vreselijk onredelijk namelijk.
Ik hoop dat de relatietherapie wat oplevert.
En je kinderen?
Vastberaden, dit is nu al jaren aan de gang. Hoe moet het voor jullie kinderen zijn om hun ouders zo tegen elkaar te horen doen?
Begrijp me goed, ik realiseer me dat jullie als stel in een lastige situatie verkeren, maar voor de kinderen lijkt het me ronduit vreselijk. Hoe zijn ze eronder?
Ik wens jullie veel sterkte!
Schemerlamp
Fijn
dat je wat laat horen. Je man heeft nu een instrument in handen om jou nog kleiner te maken binnen jullie relatie, hij zal in staat zijn het zo te keren dat jouw ontrouw erger is dan de zijne en jij zult hem nog gaan geloven ook en alles doen om hem tevreden te houden en zijn woede-uitbarstingen tegen te gaan. Je zult alleen nog maar ongelukkiger worden.
Wat betreft de vraag van Schemerlamp, ik ben ervan overtuigd dat de kinderen er helemaal niks van door hebben evenals andere familie en vrienden. Ik denk dat Vastberaden en haar despotische echtgenoot voor de buitenwereld een modelstel zijn, zo'n stel waarover ouders en schoonouders opscheppen tegenover hun kennissen. Best mogelijk dat de buitenwereld zelfs een beetje jaloers op Vastberaden is, omdat het haar allemaal lijkt te komen aanwaaien en ze alles zo leuk voor elkaar lijken te hebben. De vraag is met dit soort mannen of ze erger zijn als echtgenoot of als ex. Dat is de afweging die je moet maken. Sterkte Vastberaden.
Hoe is je man op zijn werk?
Kan hij eigenlijk wel omgaan met leiding geven / leiding krijgen? Is hij een ordinaire bullebak en heeft hij een permanent autoriteitsconflict met zijn baas? Of is hij een loner omdat er met hem totaal niet valt samen te werken?
Uit jouw verhalen krijg ik de indruk dat jouw man een heel groot ego heeft en verwacht (inmiddels eist?) dat de dingen gaan zoals hij het wil. Hij kan niet aanpassen, hij kan geen compromissen sluiten, hij kan niet inleven (hoezo, nergens voor nodig).
In het begin van jullie relatie werkte het. Jij deed wat hij wou omdat dat samenviel met wat jij wou. Stevige vent aan het roer en jij in de luwte of zo. Veilig. Of schijnveilig?
Nu wil je meer autonomie. Ik zie dat als ruimte maken voor je behoefte om op je eigen benen te lopen ipv die van hem. En toen was het bal en werd het heel onveilig. Want hij kan niet omgaan met jouw emancipatie.
Ik denk dat jouw man niet gaat veranderen. De geborgenheid die je zoekt zul je bij hem nooit (meer) vinden. Het respect ook niet. En de vriendschap ook niet.
Ik snap dat je bang bent. Zo een als hij is vast een ramp als ex, zoals Stekker al opmerkte. Hij zal alles uit de kast halen om zijn gekwetste ego op jou te wreken. Toch denk ik dat je beter af bent zonder hem. Ik wens je veel sterkte.
Cornelia
Angst
Angst is een slechte raadgever maar op dit moment wel mijn drijfveer. Ik voel me nog niet sterk genoeg om stelling te nemen.
Wat ik wel heel moeilijk vind is dat hij zijn ontrouw van een aantal jaar geleden veel minder erg vindt omdat het al zo lang geleden is. Toen was ik enorm achterdochtig en hij heeft meerdere malen aangegeven dat ik daarmee onze relatie stuk zou kunnen maken.
Nu is hij, begrijpelijkerwijs, ook heel achterdochtig. Maar ook nu maak ik onze relatie kapot omdat zijn achterdocht het gevolg is van mijn gedrag en omdat ik hem te weinig terug geef om het vertrouwen terug te winnen.
En nogmaals, ik wil hier echt geen jankverhaal houden over hoe slecht hij is en hoe zielig ik ben. Maar ik vind het wel moeilijk om in mezelf te blijven geloven en om te geloven dat ik geen waardeloos mens ben zonder "nederigheid".
Ongemakkelijk
Ik voel me als ik dit lees toch soms wat ongemakkelijk over hoe makkelijk de man van vastberaden hier steeds wordt neergesabeld en afgemaakt met allerlei kwalificaties die er niet om liegen..despoot, tiran, onderdrukker, niet mee te leven etc.
Wie zijn wij om zo te oordelen over iemand die we alleen kennen uit de eenzijdige beschrijving van zijn echtgenote, zonder wederhoor ? Vragen jullie je dat in alle oprechtheid nooit af ?
groet,
Blue
Nee hoor
dat is hier per definitie zo dat je een kant van het verhaal hoort. Vastberaden heeft juist opvallend weinig kwalificaties aan het gedrag en karakter van haar man gegeven, ze heeft vooral feiten en voorbeelden weergegeven. Mogelijk reageert iedereen vanuit zijn referentiekader en heeft ieder een ander soort man in gedachten, hoewel ik denk dat er tussen mensen onderling een hoop overeenkomsten zijn, dus dat er meer mannen zijn zoals de man van Vastberaden. Overigens is despoot niet de juiste omschrijving misschien, verlicht despoot zou ik hem willen noemen, iemand die gewoon oprecht ervan overtuigd is dat hij nou eenmaal het beste weet wat voor iedereen het beste is. De rest van de wereld is nou eenmaal een stuk dommer dan hij, maar dat alles weet hij wel heel charmant te brengen waardoor iedereen hem juist enorm graag mag en gelooft dat het wel aan jou zal liggen.
En verder ken ik vastberaden en haar echtgenoot niet persoonlijk.
Eens met blue
Ik vind het ook ongelofelijk hoe er over de man van Vastberaden wordt geoordeeld. We horen hier op het forum al jaren alleen maar het verhaal van vastberaden, haar versie/interpretatie van de feiten, haar visie, haar gevoel etc. Dat zegt wat over haar en weinig over haar man. Alles van deze man wordt negatief uitgelegd, ook door vastberaden. Bah.
Doornroosje
Dat klopt
Het is inderdaad een eenzijdig verhaal. Het is mijn versie, visie, gevoel, oordeel, noem maar op.
Ieder verhaal heeft twee kanten. De andere kant van het verhaal, zijn kant, is hier niet bekend.
Hoe dan ook: jij hebt het gedaan!
Links om of rechtsom voor je man zal jij het altijd gedaan hebben. Voor zijn ontdekking was het jouw achterdocht en behoefte om in therapie te gaan hetgeen dat jullie huwelijk stuk maakte. Nu na zijn grote ontdekking is het jou escapade die het huwelijk stuk maakt. So what's new; het zal altijd jouw schuld zijn voor hem. Ik denk dat hij je haarfijn op een tere plek weet te raken, namelijk jouw voornemen om je kinderen niet aan te doen wat jou is gebeurd, opgroeien met gescheiden ouders.
Ik weet dat het moeilijk is nu, maar probeer toch terug te gaan naar wat jij wil en voor jou belangrijk is.
My 2 cents
Wat mij vooral opvalt zijn twee dingen: Vastberaden, jij durfde een paar jaar geleden je man niet te vertellen over een verliefdheid van jou (kennelijk ben je dus nu voor de tweede keer verliefd). Je wist zeker dat het dan over zou zijn, dat je man dan zou weggaan. Nu blijkt dat helemaal niet het geval te zijn. Ja je man is boos, maar dat vind ik niet zo gek. Hij is niet weggegaan en is zelfs bereid mee naar therapie te gaan. Dat is meteen het tweede punt: je durfde niet tegen je man te zeggen dat je in therapie ging, want dat zou leiden tot een scheiding. Ook dat bleek niet het geval te zijn.
Ik heb het gevoel dat jullie probleem vooral een gigantisch communicatieprobleem is, waaraan jij minstens zo'n grote bijdrage levert als jouw man door veel in voor hem te vullen en door niet rechtstreeks te communiceren. Jij beklaagt je erover dat hij jou minderwaardig behandelt, maar aan de andere kant heb ik jou in al die jaren weinig positiefs over hem zien schrijven. Je hebt een boeman van hem gemaakt, vandaar dat de dames hier zo over hem praten. Hij moest eens weten..
Ik hoop heel erg dat jullie er toch nog uitkomen. Probeer eens met andere ogen naar hem te kijken.
Doornroosje
Doornroosje
Helemaal mee eens: wij hebben een gigantisch communicatieprobleem waar ik zeer zeker een grote bijdrage aan heb geleverd.
Het verhaal komt van mijn kant. Ik vind niet dat ik een boeman van hem heb gemaakt. In mijn herinnering heb ik steeds geprobeerd om hem de credits te geven die hij verdient. Misschien niet genoeg, dat zou kunnen. Ik realiseer mu nu wel dat je beter kunt kijken naar wat je hebt dan naar wat je mist, halfvol in plaats van halfleeg.
Maar dat het een eenzijdig verhaal is, dat klopt.
Dit kan niet zo blijven doorgaan
Vastberaden, ik kan begrijpen dat je niet alles hier op het forum wilt zetten. Toch vraag ik mij af of je inderdaad verder komt met die therapie, dit is namelijk niet de indruk die ik hier op het forum krijg.
Je niet veilig voelen in je eigen huis is heel ingrijpend en deze situatie moet nu snel tot een oplossing komen. Onveiligheid op de plek waar je je thuis zou moeten voelen holt je volkomen uit en ontneemt je alle kracht. En op dit moment is het denk ik niet relevant waar de problemen vandaan komen, maar wel dat dit tot een snelle oplossing komt. Zoek hulp waarmee je (op korte termijn!) verder komt.
Blijf in jezelf geloven!
ik vind dat vastberaden zich hier niet hoeft te verdedigen, hou op zeg. Zij heeft zich altijd integer geuit over haar man. Het is meer de sfeer die uit haar verhalen spreekt en wat er tussen de regels door staat. Da's een goeie, idd, om al je postings nog eens door te lezen, vastberaden.
Nog een vraagje, maar heb je een vluchtplan? Gewoon, voor de zekerheid? Een adres om naar toe te kunnen gaan, geld van jezelf? Ik wil de boel niet dramatiseren, maar, gewoon.
Je man heeft een buitenechtelijke relatie gehad, met alles erop en eraan. Wat jij had met een andere man is hier niet mee te vergelijken. Het is meten met twee maten, je zult het nooit goed doen inderdaad. De fout ligt altijd bij jou. Blijf toch in jezelf geloven, hoe moeilijk dit ook is. Je ziet het niet verkeerd. Je man zit volkomen fout, hij kleineert je en het werkt. Wanneer heb je voor het laatst spontaan gelachen? Ik hoop dat je op een dag de moed hebt te kiezen voor jezelf en je kinderen.
Ik vraag me ook af, wat doet die therapeut voor je? Ben je wel eerlijk tegen haar? Blijf hier alsjeblieft posten, je wordt door velen gesteund!
Punt erachter
Je man heeft een heel grote mond en vindt zichzelf de geweldigste man op de wereld. De enige reden waarom hij soms fouten maakt (en dan nog niet eens echt, het lijkt er alleen maar op) is omdat anderen hem daartoe dwingen. Ik heb ervaring met zo'n soort man, en pas na de scheiding kwam ik erachter dat het voor de buitenwereld echt wel duidelijk was hoe hij en onze relatie in elkaar zat. Hij had mij ervan overtuigd dat ik degene was die niet normaal was/deed, en hij daar het slachtoffer van was. Hij heeft gelukkig nooit gedreigd met mij zwart maken ofzo, maar als hij dat al had geprobeerd dan hadden andere mensen daar heus doorheen geprikt. Laat je dus vooral niet weerhouden door de dreigementen van je man. Grote kans ook dat hij helemaal niets van zijn dreigementen uitvoert. Je kunt beter insteken op een werkbare relatie als ouders van de kinderen. Dat kun je hem ook duidelijk maken; dat je niet ingaat op persoonlijke verwijten, dat is voor jou een gepasseerd station, en dat je hem alleen nog ziet als vader van de kinderen. Wat in feite nu natuurlijk ook al het geval is.
Wat vic zegt...
...daar herken ik mezelf 100% in, tot in detail. Als Vastberaden dit ook herkent, kan ik hetzelfde aanbevelen: "Je kunt beter insteken op een werkbare relatie als ouders van de kinderen. Dat kun je hem ook duidelijk maken; dat je niet ingaat op persoonlijke verwijten, dat is voor jou een gepasseerd station, en dat je hem alleen nog ziet als vader van de kinderen. Wat in feite nu natuurlijk ook al het geval is."
Hoe is het nu?
Vastberaden, al een paar dagen stilte. Hoe gaat het? Heb je iets aan de reacties die je krijgt?
Schemerlamp
Vastberaden
ja, we zijn best ongerust. Hoop dat alles goed gaat met je. Sterkte, nogmaals!
Zou ook niet meer reageren
Ik begrijp wel dat ze niet meer reageert. Ze werd nota bene door een aantal forummers (waaronder ik) opgeroepen om wat te laten horen en daarna kreeg ze kritiek dat het alleen haar kant van het verhaal was. Ik zou er ook geen zin meer in hebben, lees dit hele forum maar eens door, alle verhalen zijn van een kant of het nou in relatieproblemen of over ouders en school of over slechte artsen gaat om maar wat te noemen, maar vastberaden werd er op aangevallen. Heel jammer, ik zou ook graag willen weten hoe het nu gaat. Zijn toch wat mensen die een stuk herkenning hadden in haar verhalen en die er wat aan hadden wat ze vertelde of vanuit eigen ervaring konden reageren.
En bovendien
De schuldvraag maakt ook niet uit. Vastberaden weet niet hoe ze verder moet nu. Daar gaat het om. Als ze niet happy is, zich niet veilig voelt, haar gevoel weg is, dan maakt het toch totaal niet uit dat het alleen haar kant van het verhaal is. Het is haar draadje, haar probleem en ik heb niet de indruk dat ze hier alleen maar bijval zoekt in het afkraken van haar man, integendeel.
maar ik vind dit niets voor Vastberaden, die haakt niet zomaar af als het moeilijk wordt. Die is door en door fatsoenlijk. Ik ben er niet gerust op. Maar misschien heeft ze gewoon te veel aan haar hoofd nu, is dat het. Deze situatie vreet natuurlijk energie.
