Vechtscheidingen
Door de tragische dood van de twee broertjes, hebben we de kranten ineens vol staan over jeugdzorg en vechtscheidingen. Het aantal vechtscheidingen neemt enorm toe, weet jeugdzorg ineens, en al die relatieproblemen kunnen zij niet oplossen. Zij zijn er immers alleen voor het kind.
Maar nu ben ik toch wel benieuwd. De oplossingen vliegen je om de oren. Jeugdzorg NH vindt dat er twee gezinsvoogden moeten zitten op een vechtscheidingsgezin. Een voor het kind, een voor de ouders. Is dat wat?
Jeugdzorg Nederland wil dat ouders verplicht onderworpen kunnen worden aan een psychologisch onderzoek, zodat je tenminste zeker weet of de ene ouder echt zo gestoord is als de andere beweert.
Maar wat zouden ouders zelf voor suggesties voor oplossingen hebben? Iemand met ervaring, wat heeft die geleerd? En als je nog geen ervaring hebt met een vechtscheiding, wat zou je vantevoren kunnen bedenken om te voorkomen dat je kinderen eronder gaan lijden dat jullie uit elkaar willen?
Graag reactie!
Justine Pardoen
Waarheidsvinding
Misschien moeten de instanties eens aan waarheidsvinding gaan doen. Dus als de ene ouder zegt dat de andere ouder de kinderen mishandelt of mishandelde, uitzoeken wat hiervan waar is, in plaats van dit af te doen als rancune, strijd, whatever.
Ik heb ervaren dat er totaal geen boodschap was aan wat er in mijn huwelijk gebeurd was (geweld, tegen de kinderen en tegen mij) en waarom ik dus geen standaard-omgangsregeling durfde aangaan. Ook heb ik ervaren dat er totaal geen boodschap was aan wat de kinderen vertelden over het verleden. Komen tot omgang was het enige waar de instanties zich op richten, let wel: zonder aan het onderliggende probleem te werken, als moeder het niet durfde (vanwege het verleden) moest moeder maar naar de psychiater. De kinderen niet, want daarvoor gaf vader geen toestemming en vader: die kon nergens toe gedwongen worden. Toen ik het niet deed: alle mogelijke straffen, sta je dan met al je zorgen.
Als in het begin al aan waarheidsvinding gedaan was, door (ook) naar de kinderen te luisteren, dan had er een passende keuze aan vader geboden kunnen worden. Nu kon hij zichzelf verveelvoudigen door de instanties die wel even omgang voor hem gingen regelen.
De scheiding zelf
Hee, hoort dit draadje niet bij echtscheidingen en erna?
Hoewel ik uit vrijwel dezelfde situatie als Emine kom sta ik er anders in. Waarheidsvinding is een onderwerp als professionals en met name raad voor de kinderbescherming etc. in beeld zijn. Het lijkt mij verstandig om er alles aan te doen om dát te voorkomen.
Wat mij indertijd heel goed geholpen heeft is het boek samen getrouwd, samen gescheiden. Van Hoefnagels. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Het zou verplichte kost moeten zijn voor moeilijke scheidingen. Verplicht examen over doen, voordat je naar een advocaat stapt.
Ik ben erdoorheen gekomen door een hele goede mediator, die herkenbaar werkte volgens de principes van dat boek. Als ik hier verhalen lees, dan zie ik dat daar veel mis gaat, bij de kwaliteit van de mediator. Dus mensen die een moeilijke scheiding te verwerken krijgen zouden echt een hele goede mediator moeten krijgen, iemand van de VAF, met verstand van familierecht, van belastingen et. Geen maatschappelijk werkende prutser of psychologische prutser. Maar iemand die zakelijk kan zijn, objectieve regels toepast bij de berekening van alimentatie, bij de verdeling van de inboedel etc. Simpele, eenvoudige harde regels, waar niet over te discussiëren valt.
Wat betreft alimentatie: het verhaal dat kinderalimentatie gebaseerd moet zijn op de behoeften van de kinderen leidt, als ik het hier zo lees, tot eindeloze discussies en ruzies, zelfs lang nadat de scheiding al is uitgesproken. Ik zou dat laten. Ook daar: eenvoudige regels, bijvoorbeeld: kinderen hebben voeding, kleding en onderdak nodig. Maximale kinderalimentatie is dan gebaseerd op: hoe lang blijven de kinderen waar, wat zijn de kosten van huur/hypotheek, energie etc, telefoon etc, objectieve posten. Een deel daarvan zijn kosten van het kind (bijvoorbeeld: vijf kamers, 1 kamer voor 1 kind: 1/5 van huur etc. is behoefte van het kind. Voeding: vaste post. Kleding: vaste post. Gerelateerd aan waar de kinderen zijn kom je dan tot een verdeling van bijvoorbeeld 4/7 van de kosten van moeder tegenover 3/7 van de kosten van vader (als kinderen 4 dagen bij moeder zijn en 3 dagen bij vader, fictief dus).De meestverzorgende ouder krijgt ook nog kinderbijslag, dus er is altijd ruimte voor iets meer. Mede bepaald door de draagkrachtberekening wordt op basis van die geobjectiveerde behoefte de kinderalimentatie vastgesteld. Elke ouder draagt in principe de helft daarvan bij, de een in natura en de ander in geld. Als de betalende ouder vindt dat het te weinig is kan die altijd nog oftewel zelf extra posten op zich nemen, oftewel een kinderrekening voorstellen.
Als de inkomens erg oneerlijk verdeeld worden (vrouw die 3 dagen heeft gewerkt, man 5 dagen, met grote verschillen in inkomsten) dan kan de rest als partneralimentatie worden berekend (ja, daar ben ik voor), met een maximale duur van 12 jaar.
Ik denk echt dat als er meer objectieve regels zijn en betere mediators, dat dan de kans op een vechtscheiding aanzienlijk kleiner wordt. Ik denk het niet alleen, ik weet het op basis van mijn eigen ervaring.
Tsjor
Deeltijdouders
In een ander draadje gebruikte ik deze term. En ik vind het eigenlijk een goede term om ouderschap na een echtscheiding te duiden.
Het staat tegenover de vergaande bemoeienis van ex-partners met elkaar, met een beroep op 'het belang van het kind'. Stoppen daarmee!
Het staat ook tegenover alle interventies bij echtscheidingsproblemen, die gericht zijn op betere communicatie tussen de ex-en. Dat had vóór de scheiding zin, maar hoe kun je bedenken dat gescheidenen die in een vechtscheiding zijn gewikkeld beter met elkaar moeten communiceren! Die scheiding was er niet voor niets. Als het zo is dat ouders goed communiceren, dan is er geen vechtscheiding.
Het is ook een poging om meer ruimte te geven aan vaders om vader te zijn, en moeders om zich te beperken tot het moederschap (dat niet allesomvattend is).
De vraag: hoe gaan jullie ieder je deeltijdouderschap invullen (in verband met zorg, omgang, vakanties etc.) is dan vooral een praktische vraag: welk deel kan ieder op zich nemen. Met als uitgangsbasis 50/50, maar alle ruimte om praktisch gezien andere invullingen te kiezen.
Deeltijdouderschap doet ook meer recht aan de realiteit van de scheiding. Meer dan termen als co-ouderschap, alhoewel dat een goede invulling kan zijn van het deeltijdouderschap.
De realiteit van een scheiding onder ogen zien, dat is de eerste stap van Hoefnagels, en dat geldt eigenlijk niet alleen voor de ex-partners, maar ook voor eventuele hulpverlening eromheen.
Tsjor
Geweld
Maar dan het heikele punt: geweld in de relatie, geweld naar kinderen toe.
We moeten de realiteit onder ogen zien: het gebeurt zo vaak, dat gescheidenen (vooral vrouwen) na de scheiding de ex-partner beschuldigen van geweld of seksueel misbruik, zonder dat daar 'bewijzen' voor zijn, dat het verhaal eigenlijk geen effect meer heeft. Het is een dolgedraaide schroef geworden. En tegelijkertijd is het soms ook echt realiteit, en vaak ook de reden van de scheiding. Anderzijds, de ongefundeerde beschuldigingen drijven mensen (mannen) tot wanhoop, omdat zij hun onschuld niet kunnen bewijzen. En als er eenmaal instanties als de raad en BJZ bij betrokken zijn, dan blijven zulke beschuldigingen vaak jarenlang herhaald in dossiers, ook al is bewezen dat het ongefundeerd is.
Ook daar kunnen een paar regels helpen.
Als er vóór de scheiding géén aangifte is gedaan bij de politie van een vorm van geweld, dan is het tijdens de scheiding ook geen argument. Alle verhalen die dan naar boven komen zijn schadelijk voor de kinderen en zouden reden zijn om te zorgen dat de kinderen bij de beschuldigde ouder worden ondergebracht, omdat de kans dan het grootste is dat ze niet opgroeien met een ouder die de andere ouder haat.
Als er wel aangifte is gedaan en de aangifte heeft ook opgeleverd, dat de beschuldiging gefundeerd was, dan kun je onderscheid maken: geweld tussen partners is met de echtscheiding ook opgelost. Geweld tussen ouders en kinderen vraagt na de echtscheiding om zeer veel zorgvuldigheid in de omgang, bijvoorbeeld alleen onder toezicht. Dat zou eventueel dan een gezinsvoogd kunnen zijn, maar die gezinsvoogd moet dan toegevoegd worden aan de ouder die het geweld pleegde. Dus een gezinsvoogd die toezicht houdt op vader (meestal is de vader degene die beschuldigd wordt) en kind. En zich niet met moeder en kind bemoeit (de scheiding is een realiteit). De lastige praktijk is, dat het kind onder toezicht wordt geplaatst, en de focus zich meestal richt op de meestverzorgende ouder (moeder). Ik pleit al heel lang voor verduidelijkendere termen dan de term 'gezinsvoogd'. In deze situatie zou het gaan om een toegevoegde voogd, en dan toegevoegd aan de ouder die veroordeeld is voor geweld tegen het kind. Of je een veroordeelde ouder het recht moet ontzeggen op kontakt met zijn kind(eren), ik weet het niet. Wel als de kans op herhaling heel erg groot is en iemand geen behandeling of therapie wil ondergaan. Maar niet altijd. Ik moet ook denken aan de vader, die zijn kind op zijn armen de bergen overdroeg om het kind in Nederland in veiligheid te brengen. Hier beschuldigd en veroordeeld werd van mishandeling. Het kind vertelde op de dag dat hij vrij kwam dat ze het hele verhaal had verzonnen (documentaire De Horizon).
En dan de situaties, waarbij vooraf geen aangifte is gedaan, maar er na de scheiding wel bij een ouder vermoedens zijn over mishandeling. In een ander draadje stelde ik voor, dat een neutrale burger wordt ingeschakeld. Iemand die de kinderen ophaalt of spreekt vlak na hun bezoek, wellicht ook brengt. En zo een half jaar lang (tenzij de signalen ernstig zijn) noteert wat de kinderen vertellen. Dat kan iemand zijn die vertrouwt wordt door de kinderen, maar het moet zeker geen partijdige persoon zijn. Eventueel kan zo iemand met het AMK kontakt opnemen, zich bekend maken en na een half jaar de bevindingen voorleggen aan het AMK, zodat zij kunnen beoordelen of er sprake is van een situatie die om ingrijpen vraagt. Ik kan me zelfs voorstellen dat het AMK een soort burgercontract met deze mensen afsluit, zodat eventuele partijdigheid vooraf bekeken kan worden en de bevindingen door alle partijen serieus genomen moeten worden. Het verhaal van de kinderen is in zo'n situatie het allerbelangrijkste. De andere ouder is geen neutrale persoon om die verhalen door te vertellen, dus ik denk dat je op dat vlak iets kunt doen.
Tsjor
Toevoeging
Mocht na zes maanden blijken, dat er geen sprake is van mishandeling en de andere ouder weigert om dat te accepteren, dan is het in het belang van de kinderen dat ze naar de 'beschuldigde' ouder gaan, omdat de kinderen anders verdrukt worden in het gevecht van de beschuldigende ouder.
Overigens: de termijn van zes maanden is vrij willekeurig gekozen, het kan ook drie maanden zijn (maar dat lijkt me kort) of een jaar (maar dat lijkt me lang. Eventueel kan de burger die het uitvoert na zes maanden een verlenging van zes maanden willen en dat zou dan ook moeten gebeuren. De burger kost het tijd en reiskosten, dus die heeft er geen enkel belang bij om het langer te laten duren.
Tsjor
Bjz
In Trouw schiulderde iemand van BJZ de 'normale' praktijk bij vechtscheidingen: allerlei tussenstappen en dan een gezinsvoogd. In november 2012 heeft de kinderombudsman al in een rapport aangegeven dat het aanstellen van een gezinsvoogd bij vechtscheidingen niet de-escalerend, maar juist escalerend werkt: er komen meer problemen van. Om een hoop redenen.
Dat BJZ nu voorstelt om de mogelijkheid te krijgen om ouders verplicht psychologisch te laten onderzoeken is te gek voor woorden. Wat AnnJ al zegt: zelfs de grootste misdadigers kunnen daartoe niet verplicht worden. Bovendien kosten die onderzoeken heel veel tijd (en geld), zijnd e uitkomsten nooit zo betrouwbaar dat je met een gerust hart kunt zeggen: deze ouder zal niets doen (bij TBS-ers lukt dat al niet), dus het is eigenlijk een vraag om nog meer bevoegdheden tot ingrijpen, terwijl het eigen functioneren (meer problemen veroorzaken door het aanstellen van een gezinsvoogd) niet serieus bekeken wordt.
Twee gezinsvoogden dan? Het laat in elk geval zien, dat de taak 'begeleiding ouders' niet goed uitgevoerd kan worden.en het heeft het grote voordeel, dat de ene gezinsvoogd meer tijd heeft voor het kind! Want vechtende ouders kosten bizar veel tijd. Dus daar zit wel wat in. Alleen de doelstellingen (communicatie verbeteren etc.) daar heb ik dan weer mijn twijfels bij. Zie mijn stukjes over de scheiding zelf en deeltijdouders.
Ik weet niet of je het gezinsvoogd moet noemen. De term is wat verwarrend in dit opzicht. En volwassenen kunnen niet onder toezicht gesteld worden. Ik zou het 'ouderbegeleiding' noemen. En ik zou willen dat zij het kaliber hebben van mijn mediator.
Tsjor
Aan de zijlijn
Ik heb recent een dergelijke scheiding van nabij mogen meemaken. Ik was met beide partners bevriend en heb voordat de scheiding aan de orde was veel gepraat met allebei. Ook na de scheiding heb ik geprobeerd de beide partners tot redelijkheid en samenwerking te bewegen. Inmiddels heb ik met allebei gebroken en de scheiding zal nog wel even duren.
In dit geval waren beiden ouders enorm manipulatief en alle interventies werden louter als instrument voor hun eigen doel gezien en gebruikt. Beide partners ontkenden dat de kinderen last hadden van de scheiding en legde de schuld 100% bij de ander en namen zelf geen enkele verantwoordelijkheid voor het ontstaan en voortduren van de situatie. En beide ouders verdachten de ander ervan om eerder de kinderen om het leven te brengen dan toe te geven aan de ander. Ik geloof niet dat in deze situatie enige interventie iets zal helpen buiten ordinaire dwang. En je kunt hier een zware rol voor de overheid neerleggen met zwaardere professionals, maar moeten wij als maatschappij geld uitgeven aan het bevorderen van dergelijke hufterigheid? Het treurige in dit geval is dat beide ouders als kind ook een dergelijke scheiding hebben meegemaakt en niet kunnen inzien hoe zij hierdoor beschadigd zijn en hun trauma royaal doorgeven aan hun eigen kinderen. Misschien moeten dergelijke ouders uit de ouderlijke macht ontzet worden tot zij tot een oplossing kunnen komen, maar dat is niet reëel met het huidige tekort aan pleeggezinnen. En in waarheidsbevinding geloof ik niet in deze; geen van beide heeft belang of interesse bij het vinden van de waarheid.
Bespreken tijdens je relatie
In de Volkskrant schreef Joyce Brekelmans een prachtige column over het voorkómen van een vechtscheiding.
Als je relatie (nog) goed is zou je met elkaar moeten praten over wat je nooit zult doen als het fout gaat. ..
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/13364/Vermissingszaak-Ruben-en-Julian/article/detail/3444215/2013/05/20/Zoek-niet-naar-falen-in-instanties-maar-neem-je-geliefde-in-de-armen.dhtml
Issey
Zingeving
Mijn laatste bijdrage. Een van de ondergeschoven punten in alle discussies is mijns inziens: zingeving. Vraag ouders waarvoor zij leven en zij zullen vrijwel altijd 'de kinderen' noemen. Zelfs al zijn die kinderen al 60 jaar of ouder. Leven voor je kinderen is een heel primaire invulling van de zin van je leven. Als dat onder druk komt te staan. dan raakt dat mensen in het diepste van hun ziel.
Zingeving is een heel vitaal aspect, waar aandacht aan besteed zou moeten worden. Het geeft levenslust. Gebrek aan een goede invulling van 'de zin van je leven' drijft mensen tot wanhoop, tot vechten, tot de behoefte om te vernietigen.
Deeltijdouder of ouder-op-afstand (ouders waarvan de kinderen uithuisgeplaatst zijn) vraagt om een fundamentele heroriëntatie van je levensvervulling. Hoe geef je dan toch nog vorm aan je ouderschap, welke dingen zijn waardevol in je leven, waar ga je je zorg aan besteden, waar haal je je hoop vandaan, hoe bouw je verder aan een toekomst, al dat soort fundamentele vragen daar moet mee gewerkt worden. Zonder dat het in enkele gesprekken tot een overzichtelijk antwoord leidt. Het zijn vragen waar je eigenlijk levenslang over doet, maar het bespreken ervan geeft wel ruimte aan de heroriëntatie, aan het zoeken naar een zinvol bestaan, nadat het meest voor de hand liggende (de kinderen) niet meer zo voor de hand ligt.
Dat is geen werk voor psychologen of maatschappelijk werkenden. Of gezinsvoogden. Het is eigenlijk werk voor filosofen of geestelijk verzorgers.
Tsjor
Waarheidsvinding taskforce
Emine "Misschien moeten de instanties eens aan waarheidsvinding gaan doen." Ja maar misschien nog beter: dat niet overlaten aan Jeugdzorg of AMK maar een aparte taskforce die gespecialiseerd en getraind is in waarheidsvinding (vwb mishandeling en misbruik) bij kinderen. Die misschien niet gehinderd moeten worden door dossierkennis over de ouders maar die puur dat ene onderdeel moeten uitvoeren en vervolgens hun bevindingen rapporten. Kan JZ ook niet meer zeggen dat ze niet aan waarheidsvinding doen en daarom alles maar moeten gooien op bijvoorbeeld communicatieproblemen bij ouders.
Waarheidsvinding is belangrijk: zowel als de ene ouder de ander vals beschuldigt en minstens zozeer als de ene ouder de ander terecht beschuldigt.
Bij voorbaat afspraken maken
En als je nog geen ervaring hebt met een vechtscheiding, wat zou je vantevoren kunnen bedenken om te voorkomen dat je kinderen eronder gaan lijden dat jullie uit elkaar willen? ==
Ik ben iemand die waarschijnlijk nooit zal scheiden en ik heb geen minderjarige kinderen meer. Ik zie, een beetje flauw misschien, wel dat je ervan uit lijkt te gaan dat een scheiding in een vechtscenario terecht komt: en als je "nog" geen ervaring hebt..." Die ervaring zullen heel veel mensen nooit krijgen. Los daarvan is het misschien wel nodig om in gelukkige tijden al afspraken vast te leggen over wat er gedaan moet worden als het misgaat. Als er eenmaal sprake is van woede en rancune, wordt er niet meer helder en eerlijk nagedacht over wat het beste is voor alle partijen. Ik denk alleen niet dat je in gelukkige tijden al afspraken kunt vastleggen voor als een van de ouders losse handjes blijkt te hebben. Als er eenmaal gescheiden wordt, zal die ouder zich in alle bochten wringen om daar iets anders van te maken.
Incident
Op een incident maak je geen beleid en hoe gruwelijk ook, moord op een kind door een ouder is een incident
Ik geloof direct dat persoonlijkheidsstoornissen en psychiatrische beelden of ontwikkelingsstoornissen of aparte karakters zaken kunnen compliceren. Maar als het je er alleen maar om te doen is om er een etiket op te plakken heb je er nog niet veel van begrepen.
Het gaat erom hoe je in diverse situaties daarmee om kunt gaan zonder mensen kapot te maken.
Te weinig wordt de-escalerend gewerkt. Etiketjes en rechtzaken werken escalerend.
Ik was voor ex zijn tegenstander en zijn medestander. Niemand had die rol van mij over kunnen nemen.
Perspectief
Ik denk dat omstanders en hulpverleners kunnen helpen om perspectief te bieden. Ik ben het met Tsjor eens dat het belangrijk is om te helpen de rouw om het verloren perspectief om te zetten in een zinvolle toekomst met de kinderen en als gescheiden ouders. Maar ik zou dat vooral ook concreet willen houden. Help ouders om praktische zaken rond te krijgen, dat is ook een goede afleiding van die focus op de strijd en het gelijk. Het is niet de oplossing, die bestaat niet. Mensen zijn uniek en het vraagt koelbloedige vaardige de-escalerende hulpverleners om daar mee om te gaan.
In mijn scheiding had ik die gelukkig. Familie en vrienden die hielpen zonder partij te kiezen. Vrouwenhulpverlening die mij hielp bij de keuzes die ik had. De wijkrechercheur om zaken te relativeren en te bewaken. Bij ons ging het later pas fout door de hulpverlening bij het autisme van mijn kinderen.
Beeld
Tot mijn spijt lukte het zelfs de hulpverlening en de kinderbescherming niet om passend met ex om te gaan. De psychiater snapte het nog wel maar had er ook geen vat op zodat er allerlei incidenten waren met ex als vader waardoor hij afhaakte en zich bedreigd voelde. Er zijn jarenlang alleen incidentele contacten geweest met ons als gezin. Ook dat is inmiddels gelukkig goed gekomen.
Dus om nou te zeggen dat hulpverleners iets gaan opschieten met een psychologisch onderzoek, dat denk ik niet.
Het besef dat hulpverlening zaken nodeloos kan compliceren en escaleren zou meer aandacht verdienen denk ik.
Jeugdzorg
Ik heb een vriendin die bij jeugdzorg heeft gewerkt en het stoort haar enorm dat zo met de vinger naar hen wordt gewezen.
In dit geval zou juist net de vader de kinder minder gaan zien, en hij heeft daarom deze daad als wraak begaan.
Volgens mijn vriendin hebben ze veel te weinig personeel en pleeggezinnen bij jeugdzorg. Bovendien zijn er ouders die de hele dag dronken/stoned op de bank liggen en hun kinderen geen eten geven of ouders die geregeld hun kinderen in elkaar slaan. Die gezinnen hebben een hogere prioriteit dan de vele gezinnen met een vechtscheiding.
Ik vind het jammer dat zodra er zich weer een drama voltrekt jeugdzorg weer de zwarte piet krijgt.
Tuchtrecht voor jeugdzorg
Liat, ik vind het juist zo jammer dat zodra jeugdzorg een fout maakt ze die verantwoordelijkheid nooit neemt en alleen maar roept om nog meer controle en nog meer werk.
Zoals je heel terecht opmerkt heeft jeugdzorg al meer dan werk genoeg en zou zich moeten focussen op concrete gevallen die nu praktische hulp nodig hebben (kinderen die anders niet te eten krijgen e.d.) Alleen rijmt die klaagzang het niet met roep om graag daarbovenop het enorme werk alle gezinnen preventief door te lichten.
Ook in dit geval kijkt jeugdzorg weer niet naar haar eigen aandeel erin en schuift de schuld weer geheel en al op de ouders.
Gevallen als dit moeten niet als representatief worden genomen voor alle gevallen van een vechtscheiding of alle gevallen van een ouder met psychologische problemen of alle gevallen van scheidingen of nog simpeler alle ouders. Ze moeten worden beoordeeld als het individuele geval wat ze zijn. Er is door jeugdzorg een inschattingsfout gemaakt, dat is duidelijk. De vraag is was die inschattingsfout vermijdbaar en wat kan jeugdzorg eventueel zelf in haar organisatie veranderen om de kans hierop kleiner te maken.
In de medische wereld komt het ook voor dat een arts een inschattingsfout maakt. Patiënt lijkt een griepje te hebben en vervolgens was het toch iets ernstigs en de patiënt komt te overlijden. In dat geval wordt er niet gelijk door alle artsenverenigingen gegild dat in het vervolg bij ieder kuchje voortaan iedereen uitgebreid zijn bloed moet laten testen en preventief volgestopt moet worden met antibiotica, eventueel onder dwang voor degenen die niet meewerken. Nee, ze bekijken het geval individueel. Ze zoeken uit wat de individuele verantwoordelijkheden zijn en dan pas of het beleid in dit soort gevallen moet worden aangepast. In tegenstelling tot jeugdzorg lijkt de medische wereld namelijk wel te snappen dat hun eigen handelen en vooral teveel willen handelen schadelijk kan zijn en bovendien onterecht een zeer grote kostenpot kan worden die door de maatschappij niet op te brengen is.
Waarom snapt jeugdzorg dat nou niet? Waarom lijkt jeugdzorg altijd één blok te vormen wat de hulpverleners ook voor een fouten hebben gemaakt en wordt de oplossing altijd gezocht in de roep om meer werk, meer controle, meer dwang? Sorry, we hebben een fout gemaakt omdat we teveel werk hebben en te weinig middelen voor urgente gevallen dus als oplossing vertienvoudigen we ons werk door ons voortaan te richten op alle potentiële gevallen?
Ik citeer even van de volgende webpagina: www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/overdetuchtcolleges/tuchtrecht/
'De Wet BIG: - In Nederland wordt de zorgverlening door zorgverleners geregeld door de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg (Wet BIG). Die wet heeft als doel de kwaliteit van de zorgverlening te bevorderen en te bewaken. Ook beschermt deze wet de patiënt tegen ondeskundig en onzorgvuldig handelen door een zorgverlener.
Tuchtrecht: - Een zorgverlener moet zorgvuldig werken en kwalitatief goede zorg leveren. Dat geldt niet alleen voor handelingen maar ook voor het omgaan met patiënten en hun familieleden. Dit wordt getoetst via het tuchtrecht.'
Dat lijkt me nou precies wat jeugdzorg nodig heeft. Ipv een machtig ondoorzichtig blok te vormen, die altijd elke schuld afschuift op de onvolmaakte ouder zou het moeten worden teruggebracht tot een organisatie waarbij het individuele handelen van de zorgverleners wordt beoordeeld
Waar ging het wel goed?
Ik vind het zeer kwalijk dat nu een vechtscheiding gelijk weer als alarmbel voor mogelijke kindermoord wordt genomen. Hoewel een vechtscheiding zeer traumatisch kan zijn voor de betrokken kinderen zullen de meeste ouders echt niet hun kinderen ombrengen en de enkele ouders die hun kinderen vermoorden zijn lang niet altijd in een (vecht)scheidingsprocedure verwikkeld.
Zelf heb ik als kind een vechtscheiding moeten doorstaan. Dat was zeker traumatisch, maar ik heb niet het idee dat ik ooit fysiek in gevaar ben geweest. Het was wel zo erg dat ik als kind ophield met praten, me in mezelf terug trok en totaal overspannen was. De oplossing zat er inderdaad in om me weg te halen uit die situatie omdat de vechtende ouders constant de schuld totaal bij de ander legden. Alleen niet volgens de escalerende regeltjes en controle van jeugdzorg, maar op een de-escalerende manier van het sociale vangnet dat zelf in actie kwam. Mijn ouders konden 3 neutrale vrienden-famieleden aan wijzen waar ze allebei wel vertrouwen in hadden. Daaruit kon ik kiezen, zodat ik niet bovenop het trauma van de vechtscheding ook nog eens het trauma van totaal onbekende omgeving en mensen zou hebben gehad.
Beide ouders konden zo vaak op bezoek komen als ze dat wilden met het enige verbod om absoluut niet over de andere ouder of over de scheiding te spreken.
Ik denk dat deze oplossing geholpen heeft omdat het voor alle drie de partijen (beide ex-en en het kind) stressverlagend was ipv stress-verhogend. Het kind zat niet meer tussen de ruzies en kreeg rust als het daarom vroeg en de ouders wisten dat het kind veilig zat terwijl ze tegelijkertijd niet het idee hadden dat ze het risico liepen om het kwijt te raken.
Ik denk dat juist de voortdurende dreiging van de huidige aanpak van jeugdzorg dat als de ouders zich niet aan hun regeltjes houden ze het kind kwijtraken juist bijzonder stressverhogend werkt en de boel eerder meer dan minder zal doen escaleren.
Ipv van zich te concentreren op alle negatieve uitkomsten en daar volgens eigen teoriën opgestelde dwangmaatregelen voor te bedenken denk ik dat een oplossing eerder te vinden is door te focussen op waar het wel goed ging, wat er dan goed ging in de verder negatieve situatie en hoe dat te bereiken.
Het idee dat psychologisch onderzoek zekere uitkomsten geeft geeft alleen maar weer hoe onwetend jeugdzorg eigenlijk is. De uitkomsten zullen verschillen afhankelijk van onder welke omstandigheden ze worden afgenomen, de persoonlijkheid en kennis van degene en bovendien zullen ze alleen maar een grotere of kleinere 'kans op' weergeven. Voor een beetje geinstrueerd persoon is het niet zo moeilijk om sociaal gewenste antwoorden te geven en erg diepgravend zal het onderzoek niet kunnen zijn.
Ook is er het grote risico dat ouders dus niet meer om hulp voor hun geestelijke gezondheid zullen durven te vragen en dus met alle risico's van dien langer door blijven lopen met een burn-out of depressie met alle risico's van dien. Een depressieve ouder die goed behandeld wordt is geen risico voor het kind, een depressieve ouder die daar bovenop nog op haar of zijn tenen moet lopen om dat aan de omgeving verborgen te houden is een groter risico.
Tja dat ligt er maar net aan
wat de oorzaak van de scheiding is denk ik.
Ik ben aan het scheiden, woon nog gewoon thuis tot ik een ander huis heb, we gaan nog in de gezinsvorm met elkaar om, sterker nog, bij gebrek aan ruimte lig ik in hetzelfde bed (maar daar houdt het uiteraard bij op)
Kan me voorstellen als één van de partners mishandelt, vreemdgaat, er dingen bovenkomen die verborgen waren, de andere partner veel heftiger reageert.
Wij waren allebei voldoende emotieloos naar elkaar om te kunnen zeggen: oke, tussen ons is het niet gelukt, maar wat ons bindt zijn de kinderen en wij gaan zorgen dat de scheiding, op onze kinderen na, het beste stukje van onze relatie wordt. Dat zijn we elkaar en de kinderen verplicht. Ik wil hem later gewoon tegen kunnen komen op een verjaardag bij de kinderen, samen blij zijn met een evt kleinkind.
Dat betekent niet dat wij af en toe geen meningsverschillen hebben over hoe/wat te verdelen, communicatie tussen noordpool en zuidpool is nu eenmaal moeilijk.
Maar hij komt van zijn eiland af(met 1 teen in het water) en ik zwem een stukje verder. Dat kost nu moeite maar voelt hopelijk straks een stuk bevredigender.
Maar nogmaals: hier geen man betrapt in bed, geen geweld of criminele activiteiten. Ik kan me dan voorstellen dat je dan heel anders reageert.
Liat
Je vriendin zou het rapport van de kinderombudman moeten lezen. Dan gaat het niet om een incident, maar om een structureel probleem: bemoeienis van jeugdzorg werkt escalerend in veel situaties. En dan je gaan afvragen wat je kunt doen om dat te veranderen. Ouders psychologisch gaan testen helpt daar absoluut niet aan mee. Maar het is moeilijk om te erkennen dat dingen misschien wel beter gaan als je je er minder mee bemoeit. Of vooral: veel praktischer bent.
Er zijn wachtlijsten voor mensen die zich als pleegouder hebben aangemeld.
De caseload is al enkele keren verlaagd.
En tot voor kort was het zo dat elk incident meer geld opleverde voor jeugdzorg, niemand durfde daar grenzen aan te stellen. De kosten zijn geëxplodeerd.
Daarentegen is vooral de interne bureaucratie ook geëxplodeerd. Hoeveel tijd brengt je vriendin achter haar bureau door en voor wie werkt ze dan? Hoeveel tijd wordt geïnvesteerd in het 'veilig stellen' van de eigen organisatie en de eigen werkprocessen?
Als er 10 instanties betrokken zijn bij een gezin en als het dan toch mis gaat, dan mag, nee zelfs moet de samenleving zich afvragen wat er gebeurd is, wetende dat niet alles voorkomen had kunnen worden. Zij betalen al die instanties.
Tsjor
Oorzaken geen rol
Emotioneel gezien kan ik me voorstellen dat oorzaken een rol spelen. Maar ook daar is veel op te zeggen. Oorzaken liggen meestal niet zo simpel dat de een the good guy is en de ander the bad guy. Meestal zijn het signalen dat er iets niet goed is in de relatie.
Een scheiding is dan een oplossing van een hoop ellende. Het is vooral het begin van de rest van je leven. Niet de afrekening met het verleden. Ik vind het eerlijk gezegd dramatisch als volwassenen na een scheiding nog zo lang bezig zijn met het verleden. En nog zo intensief betrokken blijven bij hun ex, nu niet meer door liefde, maar door haat.
Wat gebeurd is in Zeist is een incident, maar er schijnen zo'n 5000 vechtscheidingen te bestaan, met het dubbele aantal volwassenen en kinderen. Als daar 'structurele oorzaken' aan ten gronde liggen (bijvoorbeeld het co-ouderschap, of de bemoeienis van BJZ) dan is het de moeite waard om daarnaar te kijken.
Het kan anders. Dat vraagt vooral een andere benadering, knopje om in je hoofd. Wat AnneJ zegt: van tegenstander naar (gedeelteijk) medestander. Uit welbegrepen eigenbelang. En het belang van de kinderen. Zo'n omslag in denken levert zoveel op aan rust, levensvreugde, stabiliteit voor de kinderen, dat het echt de moeite waard is om daaraan te werken.
Tsjor
Nabij
Van dichtbij heb ik een vechtscheiding meegemaakt. Inclusief beschuldigingen van geweld, vlucht naar Blijfhuis op valse gronden en continue procedures. Daarin dus de kinderen.
Dat hield pas op toen de nieuwe liefdes zich ermee gingen bemoeien en er eindelijk relativering en praktische oplossingen kwamen.
Geen ervaring
en naar verwachting zal ik die ervaring ook niet krijgen. Daarom lijkt het mij handig om de vraag "En als je nog geen ervaring ...?" van 'nog' te ontdoen. Er zijn ook zat mensen die nooit te maken zullen krijgen met een scheiding laat staan een vechtscheiding, dus in die zin kun je niet spreken over 'nog geen vechtscheiding'. Maar dat was een beetje muggenziften.
Wat mijn ideeën vanuit mijn lekenverstand betreft zou het misschien goed zijn als mensen in gelukkige jaren al vastleggen wat ze zouden willen als het eventueel fout gaat. Maar of dat zekerheid geeft betwijfel ik. Een kat in het nauw maakt rare sprongen.
Strafbaar stellen
Er moeten wat mij betreft verschillende dingen strafbaar gesteld worden:
-iemand valselijk beschuldigen van geweld/de valse amk-melding
-list en bedrog door jeugdzorg zelf. Alles wat 'toevallig niet klopt'(zoals in de zaak Yunus dat het rapport waaruit bleek dat de verwonding waarvoor het kind uit huis geplaatst werd, niet van mishandeling was achtergehouden) keihard afstraffen. Met celstraf.Het is namelijk fraude, waarmee je iemand zijn kind afpakt. Het is toch vreemd dat als je iemand geld afhandig maakt je wel vervolgd wordt, maar niet als je iemands kind afpakt?
Daarnaast tuchtrecht voor de gewone fouten.
Misschien dat er dan een eerlijke jeugdzorg ontstaat, die wel wat moet met zijn fouten. En die vriendin van Liat, daar lach ik echt om hoor. Wat wil ze dan horen, dat jeugdzorg het allemaal weer zo goed gedaan heeft? Maar het is wel een mooi voorbeeld van hoe 'men'tegen jeugdzorgwerkers aankijkt. Als het mis gaat is het nooit hun schuld en men heeft het altijd met ze te doen. Bleh.
Een vriend
Is door zijn ex beschuldigd van seksueel misbruik, zij waren niet getrouwd dus telden niet mee in de statistieken.
Wat ik het moeilijkst vond was de onmacht, hij heeft twee dagen vast gezeten, het liefst was ik naar haar huis gegaan en had haar volledig in elkaar gemept, het t*fus wijf, ik kan er nog boos om worden. Achteraf heeft ze aan hem toegegeven dat ze het deed om van hem af te zijn.
Wij hebben met zijn alle keihard gewerkt om de interactie tussen vader en moeder zo goed als mogelijk te houden. Wij zijn meer dan twee jaar bezig geweest om vriend intensief te steunen. Hierbij heb ik gebruik gemaakt van mijn werkervaring, gespreks en coachingstechnieken en dat was moeilijk omdat ik ook emotioneel betrokken was, wij kennen vriend al 20 jaar, zijn samen opgegroeid. Het is goed gekomen inclusief uitspraak van de civiel rechter dat moeder de bezoek regeling traineerde en zij een dwangsom kreeg opgelegd.
Amk en jeugdzorg hebben hier niets in gedaan, behalve omgangshuis adviseren, toen had de rechter al een dwangsom opgelegd dus dat hielp ook niet meer. Er is een periode geweest dat het heel slecht ging met moeder psychisch, kind was 5 en ging alleen en zonder brood naar school. Moeder is ver weg verhuisd achter nieuwe liefde aan die dus niet zo leuk was. Moeder woonde daar alleen zonder familie en vrienden, lag de hele dag in bed, huis was een bende maar was volgens AMK allemaal niet erg genoeg om kind naar vader te plaatsen.
Inmiddels is er weer een normale omgang, moeder wilde nooit Co. Ouderschap, dus is er een intensieve bezoekrecht 3 weekenden per maand en alle vakanties.
Die normale omgang is er alleen omdat wij altijd vader gesteund hebben en hebben geprobeerd vader uit het gevecht te houden waar mogelijk, hij had het recht aan zijn kant, wij zijn blijven proberen het gevecht eerlijk te laten verlopen zodat hij zichzelf altijd recht in de spiegel kon blijven aan kijken maar vooral ook zijn dochter recht kon blijven aankijken, hij heeft zich niet verlaagd tot niveau van moeder, terwijl er mogelijkheden genoeg waren... En die normale omgang is er omdat het vader gelukt is, alle lof voor hem.
Ik ben dus voor goede Mediation, die vriend van ons heeft ook mediation gehad, heeft niet geholpen, was dus geen goede... Zoals tsjor verteld klinkt veel beter. Dwang en drang is een uiterst redmiddel wat alleen in gezinnen in gezet moet worden waar echt niets anders kan, en dat is maar bij heel weinig mensen.
Beroepsvereniging
Dat is wat er mist, in de zorg heb je de Big registratie waar strenge regels aan zitten en een ieder zich aan moet houden tijdens het werk.
Voor de medewerkers in de jeugdzorg bestaat dit niet. Niet voor sph, niet voor mwd en op mbo niveau ook niet. Ik denk dat daar de basis ligt, dan kan je er ook tuchtrecht aan verbinden en dat mensen nadenken over hun eigen handelen mag ik hopen
Vechtscheiding?
Forumbeheer komt met de term vechtscheiding en neemt daarmee naadloos de term over die in de media voor deze nare situatie bedacht hebben. Maar is dat in het geval van de broertjes niet een hele verkeerde term?
Wat als de moeder gewoon gelijk had dat ze het gedrag van vader meldde? Wat als de politie ook bezorgd was? Wat als instanties zelf bezorgd waren over het gedrag van vader ten opzichte van zijn kinderen? Wat als het terecht was dat de kinderen minder naar vader moesten omdat hij een gevaar voor ze vormde?
lees dit: http://www.nrc.nl/nieuws/2013/05/19/reconstructie-nrc-veiligheid-ruben-en-julian-al-vier-jaar-in-het-geding/
Is er dan nog sprake van een vechtscheiding als in 'waar er twee vechten hebben er twee schuld?" Is dat dan niet een veel te eufemistische term die de terreur die een persoon op de rest van het gezien uitoefent bij voorbaat teniet doet?
Ik zeg nogmaals: waarheidsvinding door speciaal opgeleide deskundigen. Want als blijkt dat een aangifte of melding terecht is moet je niet meer vaag gaan debiteren over 'verstoorde communicatieve verhouding tussen twee ouders'. Dan moet je strafrechtelijk ingrijpen, zoals normaal is bij geweldsdelicten. En als de aangifte onterecht is, zullen daar ook sancties op moeten volgen.
Vechtscheiding
Is voor mij op zich neutraal. Er wordt gevochten maar je kunt niet per se zeggen wie daar nu mee aan de gang gaat of blijft.
Dat kan pas als je een langer durende relatie opbouwt met een gezin en dan nog blijft het een moeilijke zaak.
Ik vind wel dat je in dit soort situaties goed geschoolde mensen in moet zetten en dat er een cultuur zou moeten zijn van het leren van het begeleiden van dit soort situaties. En het betrekken van de omgeving daarin.
Maar dan nog kan ik me voorstellen dat je het niet redt. Mensen hebben per slot altijd een eigen keus waar je alleen maar een inschatting van kunt maken.
En bedreigingen worden ook wel vaker geuit in het heetst van de strijd. Het is maar goed ook dat dat niet altijd tot de meest drastische maatregelen leidt.
Bedreigingen
Ik kan mij voorstellen dat je tijdens of na de scheiding lelijke dingen over elkaar zegt. Ik zou een bedreiging naar mij wel enigszins kunnen begrijpen als je heel erg kwaad bent op elkaar, maar dreigen om de kinderen wat aan te doen vind ik ziek. Als een ouder dat meerdere keren zegt dan mag hij/zij echt wel onderzocht worden door een psycholoog ofzo.
Mari
Ik heb je hele link doorgelezen en ik snap niet waarom de term 'vechtscheiding' niet van toepassing is. Ik zou hele passages kunnen citeren om dat te adstrueren.
Wat als moeder gelijk had? Ja, en wat als vader gelijk had?
Het is een drama gewoon, dat kinderen zo klem kunnen komen te zitten tussen twee vuren.
Tsjor
Tsjor
tja, gezien hoe het gelopen is lijkt mij dat moeder het helaas bij het rechte eind had.
