Veilig Thuis

Ja ongemakkelijk

Hoe vervelend ook die jongens zijn ook de kinderen van je moeder. En het kan zo maar zijn dat ze er wel tegen opgewassen is, ook al vind je het echt naar voor haar. Ze kent haar pappenheimers.
Wat ik vooral zou doen is het bespreekbaar maken met je moeder en vragen wat jij kan doen om haar hierin te steunen.
En samen nadenken hoe je de rust voor je moeder kunt bewaren. Niets zo erg als kinderen die om het hardst moeder de regie uit handen proberen te nemen.

Maar Marielle,

Als je moeder zoveel van jou afhankelijk is, onlangs in het ziekenhuis heeft gelegen en het aan haar hart heeft, dan is de stap naar een zorgwoning niet veel langer uit te stellen. Want wat als niet je moeder maar jij ziek wordt of in een ziekenhuis terecht komt. Zo te lezen, is je moeder echt aan professionele hulp aangewezen. Toch maar eens een gesprek met de wijkpost.
Wanneer je moeder over een tijdje in aanmerking komt voor een zorgwoning, hoef jij je minder zorgen te maken om haar welzijn omdat de verzorging een paar keer per dag bij haar langs komt met eten of drinken en om te zien of het goed met haar gaat. Dat is voor jou een heel veilig gevoel.

Wie zorgt de andere 4 dagen voor haar? Ze is alleen en als haar wat gebeurt, kan niemand hulp halen.
Je focus je op het gedrag van je broers, dat kost je energie. Je kan beter je energie steken in een steekhoudende oplossing in de vorm van indicatie voor zorgwoning. Dat betekent vaak veel bellen met iemand van wijkpost.
maar ook aangeven dat je maximaal 1,5 dag per week voor haar kan zorgen. De zorg voor je moeder staat een baan in de weg.

Zelfs al had je moeder geen beetje geld om zorg te kopen, eenmaal in een zorgwoning, komt ze in aanmerking voor zorg. Of heeft ze een koophuis? Tja, dan zijn sommige kinderen er vroeg bij om een schenking te verlangen om zo het eigen vermogen te verlagen in kader van de eigen bijdrage. Maar dat staat los van jouw situatie. Als jullie alle drie een gelijke schenking zou krijgen, maar jij jouw deel niet kan behouden vanwege de regels van de sociale dienst, bedenk dan dat de bijstand is om mensen uit de armoede te houden. Het klopt toch niet dat iemand met een royale schenking ook een uitkering ontvangt.
Dit klinkt wat bot maar je gaat wel voorbij aan waar een bijstandsuitkering voor bedoeld is. Als je een baan weet te vinden, kan je , net als je broers, een schenking houden.
Dus, een indicatie regelen en een baan zoeken voor jezelf. Door de zorg naar je toe te trekken, ga je aan jezelf voorbij.

Dure onbaatzuchtigheid

Je hebt een keuze gemaakt en dat lijkt een zeer onbaatzuchtige keuze te zijn: zorgen voor je moeder en daarvoor je werk opgeven. Maar de gevolgen van die keuze heb je wel bij de samenleving neergelegd, want die betaalt je uitkering. Bovendien meen je op basis van jouw keuze nu een mening te kunnen hebben over wat je broers doen met hun geld en hoe zij met moeder omgaan. Met andere woorden: er staat een hoge prijs tegenover je onbaatzuchtigheid.
Je broers zijn doorgegaan met hun leven, dat mag toch wel hoop ik?!
Uit jouw verhaal komt naar voren dat je broers je moeder nu regelmatig gaan bellen om geld te krijgen voor hun zoon of hun vakantiehuis. Is dat zo? Of is dat de interpretatie van je moeder? Of van jou?
Het zou ook kunnen zijn dat je broers nu (na de laatste ziekenhuisopname) bezorgd zijn om de wijze waarop je moeder nu leeft en graag zouden zien dat zij inderdaad in een vorm van zorg terecht komt: aanleunwoning, zorgwoning etc. etc. Zorgen voor je moeder wil niet altijd zeggen dat je ook degene moet zijn die haar 's morgens aankleedt etc. Dat is één vorm van zorg. Anderen doen het op een andere manier. Ondertussen heb jij er ook een belang bij, dat je moeder thuis blijft wonen: het is de basis voor je uitkering. Als dat argument wegvalt kijk je in een groot gat: wat moet je doen met je leven, waar kun je werken, waar haal je waardering vandaan etc. etc.
Praat jij met je broers? Ik zou het gesprek openen. Dat zal niet gemakkelijk worden, want over en weer zijn er heel wat beelden van elkaar opgebouwd, van waaruit ieder een oordeel geeft over elkaars inbreng. Maar er zijn wel een paar vragen die aan de orde kunnen komen:
- hoe heeft iedereen de laatste opname van moeder beleefd; heeft het iets veranderd aan ieders inzicht over de situatie van moeder;
- speelt geld een rol; vraag maar op de man af: zit iemand te wachten op haar overlijden vanwege het geld; hoe realistisch is dat; wie houdt nu geldzaken bij; is daar verwarring of onduidelijkheid over; hoe kan dat straks zonder wrevel helder blijven? Stel je voor dat jij de bankpas van je moeder beheert en dat de broers denken dat moeder geld heeft, dan trekt de situatie al snel scheef als jij degene bent die roept dat moeder geen geld heeft. Als je op dit punt iets wil veranderen (bijvoorbeeld: broers krijgen inzage in financiën moeder) dan moet dat uiteraard met moeder overlegd worden.
- hoe ziet de toekomst eruit, welk perspectief zien jullie, wat is er mogelijk aan zorg die jullie (allemaal) zelf kunnen leveren en wat is er daarnaast eventueel nog nodig. wie kan wat doen? Bijvoorbeeld: het kan best zijn dat een broer van ver weg gaat uitzoeken welke zorgmogelijkheden er zijn voor moeder, dat hij de gemeente gaat bellen etc. Zorg dat dingen verdeeld worden en trek niet alles naar jezelf toe, zeker niet als je daarover de anderen verwijten maakt. Uiteraard kunnen beslissingen pas genomen worden na overleg met moeder.
- hoe communiceren jullie ondertussen met elkaar. Eén valkuil is, dat één van de kinderen (jij dan) meegaat bij doktersbezoeken en daardoor ook gedetailleerdere informatie heeft over de gezondheidssituatie van moeder, maar op basis van die informatie ook een andere inschatting maakt van de situatie. Meegaan met doktersbezoeken verdelen onder elkaar en elkaar op de hoogte houden van de situatie, wat je weet, hoe de 'feiten' liggen, welke vragen aan de orde zijn, dat is al een eerste stap om ervoor te zorgen dat alle neuzen straks dezelfde kant op staan.
Ik denk dat het initiatief voor een gesprek met je broers van jou moet komen. Jij ziet dat er nu problemen ontstaan, dus jij bent ook de aangewezen persoon om aan de bel te trekken. Probeer wel elke vorm van verwijten achterwege te laten. En ga ervan uit dat je broers de zorg die jij levert niet zo hoog waarderen als je zelf doet. Zij hebben daar waarschijnlijk een andere kijk op, bijvoorbeeld omdat je op die manier ervoor zorgt dat moeder juist niet de goede zorg krijgt, maar met relatief slechte zorg thuis blijft wonen. Door die zure appel van over en weer opgebouwde beelden (en verwijten) zul je eerst heen moeten bijten, om met elkaar te constateren, dat ieder zo op zijn eigen wijze dezelfde bezorgdheid en betrokkenheid heeft; maar dat de wijzen waarop je daar vorm aan geeft heel anders kan zijn.
Als communicatiemiddel hadden wij indertijd een heel goede website gebruikt: www.ziekenhuisplanner.nl. Heel eenvoudig te gebruiken voor familie in de brede zin, je kunt zelf bepalen wie mee kan lezen. Ook als iemand al ontslagen is kun je het gebruiken, voor afspraken (wie komt wanneer) en dagboeknotities. Wellicht ook te gebruiken als iemand niet (meer) opgenomen is in een ziekenhuis.
Helaas is de variant voor thuiszorg in handen van professionals, daar heb je dus niets aan.
Een andere vorm is http://samen1plan.nl, eigenlijk vooral bedoeld voor gezinnen met problemen, en voor professionals. Maar wellicht kun je hem ook voor burgers gebruiken.
Groepsapp kan ook altijd, maar dat vraagt om reacties en dat is een lastig punt in de communicatie.

Tsjor