Verder na ontrouw deel 6
Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6
Haha
Nou Mari, aangezien mijn man klaagt over ons sexleven, tamelijk laag pitje, is dat na alle waarschijnlijkheid ook iets waar de mannen van de anderen over klagen; de gekwetsten zien wel verandering bij zichzelf maar kunnen nog niet ontspannen als gevolg van de herinneringen en de stille vrees voor opnieuw kop stoten.
Flanagan
Ik zie niet in wat er te lachen valt. Ik begrijp ook de vergelijking niet.
Volharden
God wat ben ik blij dat ik geen volharder was in mijn huwelijk (of dat mijn ex dat was). Wat een verliezers zouden er dan geweest zijn.
Als ik ergens hekel aan heb zijn het wel dit soort vrijblijvende teksten
Mari,
Het slaat op de zoveelste keer dat mijn situatie anders beoordeeld wordt terwijl de realiteit niet anders is; nee, ik heb geen man die met een ander gevreeën heeft maar het geheel heeft wel eenzelfde uitwerking.
Dat komt mogelijk door de wijze hoe een vrouw met gevoelens omgaat.
Zo ben ik er niet gerust op dat als we zouden vrijen, ik in een zoveelste huilbui uitbarst. Ik snap daarnaast ook helemaal niet hoe mij dit is overkomen. Een soort van trein die over je heen dondert.
Daarnaast had ik ook te maken met zorg en overlijden van een demente vader en zorg van demente moeder, kinderen in heel spannend examen waarbij het behalen van startkwalificatie extra belangrijk was, een knieoperatie. Allemaal zaken die ik met niemand kon delen, niet met man en niet met zijn familie waar ik vroeger zo close mee was. Ik ken het gevoel van eenzaamheid en zie de nut van je post niet in.
En als je , net als Alkes, je stoorde aan de tekst volharden; ik schreef nog dat ik kan begrijpen als mensen voor andere keuzes gaan, maar het was hoe ik die tekst op dat moment beleefde. Hopelijk hebben andere forummers ook wel eens een tekst of een gesprek of een lied dat als een steuntje in de rug aanvoelt.
flanagan
nee ik stoorde me niet aan de tekst over volharden.
Ik betwist niet dat je het zwaar hebt gehad, net als ieder ander hier. En net als ieder ander hier zich eenzaam heeft gevoeld in alle zaken die op haar pad kwamen (de anderen hebben waarschijnlijk, net als ik en jij, demente ouders of sterfgevallen, kinderen met zware examens en operaties) heb jij dat natuurlijk ook. En dat is zwaar en rot geweest. Dat kan ik begrijpen.
Ik heb het er over dat als je man, met wie je intimiteit deelt en die wellicht jouw kinderen heeft verwekt, seksueel is geweest met een ander, letterlijk in een andere vrouw is geweest, dat dat imho een andere dynamiek geeft in de verwerking. Het gebeuren op zich is wellicht van een zelfde zwaarte (hoewel je dus deze dingen niet kan vergelijken vind ik) maar de impact op de vertrouwensbasis van je relatie is anders. Althans zo werkt het voor mij. Ik ben ook verraden en bedrogen en alleen gelaten in familiaire zaken: waardeloos en ik ben er goed ziek van geweest en kwaad op geweest. Maar het was van zo'n totaal andere orde dan het vreemdgaan. Bij de familiaire zaken kon ik me herpakken, vergeven en doorpakken. Een volharder dus. Bij het vreemdgaan was er iets fundamenteels geknakt in de intimiteit en de vertrouwensband en kon ik niet verder.
"nee, ik heb geen man die met een ander gevreeën heeft maar het geheel heeft wel eenzelfde uitwerking." Maar hoe weet je dat dan?
Omdat,
Zowel in deze draaadjes als in artikelen over vreemdgaan ook wel eens wordt stilgestaan bij het moeite hebben met elkaar te vrijen, de herinneringen aan bv een bepaald hotel of bepaalde vakantiebestemming. Hoe dat doet resulteren in verdriet.
Hoe een weekend met zijn tweeën verandert in deceptie terwijl je er zo zin in had.
Of hoe een man zijn best doet je te verwennen en zowel man als jij beiden voelen hoe je verstijft.
Zo is er ook verschil in het reageren door een vrouw op ontrouw op zich. De ene bedrogen vrouw bevriest bij aanraken, de ander reageert minder heftig.
Hoe ik het weet, doordat ik erover lees.
Flanagan
Je kunt dan toch gewoon een ander draadje starten?
Flanagan, als je het niet
meegemaakt hebt, weet je echt niet wat het is.
Natuurlijk is iedereen anders en hecht iedereen weer net wat andere waarde aan seksuele trouw enz, maar toch...
Juist de partner die me seksueel ontrouw was, was me ook ontrouw (toeval??!) op andere gebieden. Dat was onveilig, hartstikke kl%te, enz enz. Maar het seksueel ontrouw zijn.. Echt met niets te vergelijken. Het was zoveel heftiger, acuter, intenser. Bij de gedachte eraan moest ik letterlijk overgeven.(steeds weer) Zo enorm akelig.
Er viel ook niks meer te relativeren, downsizen of wat dan ook. Emotioneel dan he, terwijl ik rationeel toch best nuchter en genuanceerd in die dingen ben. Maar het sloeg mijn wereld in twee. Gebroken, inderdaad. Het is lang geleden, en MG, wat ben ik blij dat ik niet met die partner verder ben gegaan. Maar het blijft een akelig litteken, geneest nooit helemaal, zorgt voor fundamentele onveiligheid en diep gevoel van afwijzing en speelt zeker door in mijn huidige relatie. (volledig zonder goede reden!)
Wat ik bij jou niet zo goed snap, waarom gooi je het niet goed open met partner? Wat heb je te verliezen? Zo goed gaat het nu toch ook niet, al jaren lang? Uit je je wel eens boos of gekwetst naar hem?
Datums
De datum waarop man meldde dat hij niet verder wilde, ja, die is bij mij net zo in mijn geheugen geëtst als mijn trouwdag. Dat is bij man heel anders. Gelukkig snappen we van elkaar dat het anders voelt. En respecteren we elkaars gevoel.
Verder waren er zoveel dagen waarop er prettige en minder prettige dingen gebeurden, dat houd ik niet bij.
Ik heb nog regelmatig last van nare herinneringen en gevoelens. Zeker nu we in de nabije kring twee scheidingen hebben komt het weer boven allemaal, en heb ik het soms wel moeilijk. Soms kies ik ervoor om het te delen, soms niet. Soms voelt het alsof ik de enige ben die de last van het verdriet draagt, en dat voelt erg oneerlijk. Hij heeft daar geen last van, want ik ben nooit vreemdgegaan. Dus hij zal dat gevoel ook nooit begrijpen. Dan heb ik wel de behoefte om mijn verdriet ook bij man neer te leggen. Om hem zich te laten realiseren wat hij heeft aangericht. Want hoewel ik ervoor gekozen heb met hem door te gaan, is de herinnering aan de pijn en het verdriet blijvend. Er is nog steeds geen dag dat ik er niet aan denk. Wel steeds korter en de pijn is er vaak wel af, maar het is niet weg...
Steun
Na de Posts over streep eronder en doorgaan, reageerde ik met #450 als een hart onder de riem: focus op het positieve.
Misschien ben je ongezien al daar, waar je wezen wilt.
Zo durf ik mensen aan te spreken over zaken die ik belangrijk vind.
Zo heb ik een tijd geleden zijn moeder gesproken en geconstateerd dat de gegroeide onrust het haar niets zodat ik haar uitmaakte voor valse rat.
En man gaf onlangs aan dat hij zich afvroeg of ik haar niet kon vergeven omdat de dyslexie van de kinderen van haar geërfd hadden. Ik was zo boos dat hij het gelieg negeerde en het probleem bij mij legde. Ik heb hem ( een gelovig iemand) toen gewezen op het effect van liegen. De bijbel erbij gehaald en hem uiteindelijk uitgemaakt voor lafaard. Dus ga ik tegenwoordig discussies niet uit de weg.
Ik tolereer niet meer dat zaken vanzelfsprekend zijn, houd meer de rug recht.
Als ik de medeforummers lees die relatietherapie zijn aangegaan, zijn ze ook op niveau beter communiceren en met rechte rug.
Dat probeerde ik uit te leggen. Ipv streep eronder eerder toekomst met rechte rug tegemoet gaan. Daar hoeft toch geen nieuw draadje voor geopend te worden?
jawel flanagan
Zelf heb ik geen ontrouw in mijn relatie meegemaakt maar ook ik ben van mening dat jouw probleem gewoon echt van een andere orde is. Ik snap ook niet goed waarom je dit zo halsstarrig weigert in te zien. Ik zie ook dat je allerlei zaken bij haalt die er niets mee te maken hebben: alles om maar te bewijzen dat je ook bij de club hoort. Ik snap het niet.
Maar Flanagan
Praat je ook met je man? Vertel je hem hoe gekwetst je bent, dat je nog steeds zoveel last hebt van alles?
Verder ben ik zelf niet gelovig maar rept de bijbel niet juist over vergeving?
Grote verschil bij jouw situatie lijkt me dat zijn moeder als mens uiteraard gewoon belangrijk *is* in zijn leven, zelfs al ver voor jouw komst. Ingewikkeld gedoe van allerlei loyaliteiten en patronen. Dat is wezenlijk anders dan een 'vreemde vrouw in je bed'.
nou Flanagan
Volgens mij zou een draadje dat gaat over de impact van nare ouders van een partner best een goed idee zijn. Ik denk dat er veel verheldering en steun uit zou kunnen komen.
Ik voel best dat je echt mensen een hart onder de riem probeert te steken, maar ik heb ook het gevoel dat je het zelf erg alleen moet dragen. Jij mag ook geholpen worden met jouw specifieke issues
Weer een schoonmoeder/schoondochter-draadje?
Mijn bijdrages aan dit draadje zijn toch geminderd. De nieuwe forummers in nr 6 zijn ook afgehaakt. Ik denk dat dit draadje wel zijn tijd heeft gehad; als ik er een wending aangeef; gezond huwelijk, komt er geen reactie.
Nu kan ik mij nog herinneren hoe in het verleden scherp gereageerd werd in de lopende schoonmoederdraadjes. Dus ik kijk wel uit.
Ik heb gemerkt dat ik zaken beter kan relativeren; het ergste is al achter de rug. Ik ben in een volgend fase, en ja, daar zijn twee voor nodig. En met de recente uitval is man op zijn bijdrage gewezen. Het gaat niet meer om haar, het gaat om het samen verder.
De intimiteit komt wel weer.
—-
Mook, In de bijbel wordt vergeving behandeld, maar ook de waarde van openheid en eerlijkheid. Zonder die laatste twee kent toekomst geen stabiliteit. Als openheid en eerlijkheid wel leven, speelt vergeving geen rol want dan kan het gelieg van derden je niet eens boeien. Openheid en eerlijkheid maakt praten ook gemakkelijker.
—-
Dus de komende tijd zal ik eerder gaan meelezen dan schrijven.
Het draadje ‘verder na nr 6) had net als de eerdere draadjes, dat je mee kon met de meute. Dat vond ik wel zo prettig.
Inbreukje
Schoonmoeder draadje dekt de lading voor Flanagan ook niet. Zoals ik het lees, heeft Flangan moeite met het verraad dat haar man gepleegd heeft. Dat is echt een relatie-issue.
maar
Wie heeft het over een schoonmoeder draadje? Iets over de dynamiek van de driehoek jezelf-partner-zijnvader/moeder is denk voor veel mensen interessant.
Flanagan
Ik kan jou reacties erg waarderen.
Zoals ik vaker gedeeld heb, heb ik een draak van een schoonpa, die enorm dicht betrokken is geweest bij de ontrouw. Daarom kan ik flanagan wel begrijpen. Het diepe verraad door hem, is als ik bij hem ben nog groter dan het verraad van mijn eigen man. En sommige dagen in mijn hoofd ook.
Een draadje daarover, poeh hé dat kan ik mee vol schrijven tot de 1000 posts.
Dus flanagan, dan wil ik je bij deze vragen te reageren op mijn posts, zodat ik weer wat van jou kan leren, en wie weet jij weer van mij. Of gewoon als je je verdrietig voelt.
Ik snap
Flanagan ook wel. Dat ze hier schrijft en geen schoonmoederdraadje opent.
Het onderwerp hier is ontrouw, en hoe verder te gaan.
Je hebt lichamelijke ontrouw en geestelijke ontrouw, en beiden kunnen een bom leggen onder je relatie.
Hoe ga je daar mee verder.
Flanagan uit zich hier. En terecht. Want het gaat om haar partner die haar regelmatig op plaats 2 zet. En daar gaat het mis.
Begrip
Bedankt voor de begripvolle reacties. Ik werd gewoon even narrig van de vragen waarom ik hier eigenlijk meeschrijf.
Schoonmoederdraadjes zijn sowieso aan een dood-paard-trek- draadjes want die schoonmoeders trekken zich vaak niets aan van wat een ander vind; conflicten zijn vaak gevolg van gebrek aan aandacht of het in de middelpunt staan. Dat zijn draadjes die de wond eerder open houdt dan kan genezen.
Dit draadje kende vanaf nr 1 al een hoop- gehalte. Een hoop en zicht op herstel en benadering binnen een relatie. ook al geen gemakkelijke tijd, het was geen gelopen race. Dat sprak, en spreekt, mij aan.
Sinbads vrouw
Tja ik blijf vinden dat je moeder niet afvallen (ook al is ze vervelend) van een andere orde is als na beloofde trouw je &*#$ in een andere vrouw steken. Eerste is misschien niet eens geestelijke ontrouw maar trouw aan je geboortefamilie (en daar kan ik me een interessante discussie bij voorstellen).
Laatste is zowel geestelijke, emotionele als seksuele ontrouw.
Maar goed, ieders standpunt zowel als dingen die men zich afvraagt erover is duidelijk. Ik zal mijn mening hierover verder laten rusten. Let us agree to disagree.
Vanuit mij zelf
Zie dit forum meer als een waardevolle leerschool. Ik lees hier vaak situaties op het forum dat ik " vroeger " dacht kan dat ook al ? Bestaat dat echt écht?
Zo wist ik vroeger echt niet wat een narcist was, of kon ik de term sexverslaafd niet.
Het heeft mij echt met beide benen op aarde gezet. Door jullie ben ik door gaan zoeken. ( vooral door Mari! ) Dat meen ik oprecht. Want wat was ik jong en naïef. Wat hebben mijn ouders mij beschermt van de grote boze wereld.
Ik was altijd druk met school en ging 4 dagen per week op stap. Tot mijn 21ste bestond mijn leven uit niets anders. En daarna luisteren naar hun. Ho Maar.
Ik vind het zo fijn dat jullie, ik denk vele vrouwen hier mijn moeder zouden kunnen zijn kwa leeftijd. Ik zoveel leer van jullie.
Dus wat mij betreft laten we iedereen die raad wil geven, gevoelens wil delen toe tot dit draadje.
Misschien kunnen we dit draadje wel een andere wending gaan geven. Van mijn mag het 
En geef ik iedereen vanaf de bank een virtuele knuffel die deze shit mee heeft moeten maken, inclusief flanagan waarvan haar man haar geregeld in de kou laat staan.
Wellicht een nieuwe titel voor een nieuw draadje....
Miss (ot)
Ik zou zeker je moeder kunnen zijn!
Xxx
Voor Mari
Miss
aw...
Diverse benamingen voor het filmpje
W a l g e l i j k
Misselijk makend
Verhelderend dat ik nooit geen minnares zal worden in mijn leven
In en in triest dat je zn positie wil als vrouw,
die lippenstift op zijn kraag.
Blij dat ik zelf zo niet ben, wat een pijnlijk leven.
Wat mij wel nog steeds bezig houdt (als ik weer naar zn filmpje kijk, al vele gezien en over gelezen waarom vrouwen dit doen/ kunnen) is waarom we als "hoofd"vrouw zo blij zijn waarom hij toch voor ons koos? (om te blijven)
Zoals ze zelf ook zeggen, de alimentatie, het gemak, de kinderen, het huis, de financiën, de soort van liefde die ze ook voelen.
Nu duid dit wel meer op mijn eigen speciale exemplaar.
Want geloven doe ik hem nog steeds niet in wat hij die vrouwen wijs gemaakt heeft. En dat blijkt wel weer naar zn show, hoeveel leugens ze fabriceren.
Hij momenteel een wandelende tijdbom is in emoties, wij hem uit de weg gaan wat kan, ik wacht op therapie en eindeloos lijkt te duren.
Dankjewel Mari. Mijn helpt dit altijd. Ik kijk zelf ook vaak op you tube om inzicht te krijgen als ik het zelf weer even een beetje kwijt ben, waarom dit gebeurd is.
leugens
Nou inderdaad miss: beide partijen worden voorgelogen, de getrouwde vrouw zowel als de minnares. (de gevallen waarbij de minnares heel actief in het huwelijk 'inbrak' daargelaten maar volgens mij zijn die ruim in de minderheid).
Maar... als minnares weet je dat hij liegt. de getrouwde vrouw weet dat pas nadat het uitkomt. Maar daarna... waarom blijven bij zo'n bedrieger vraag je je af. Nou ik denk dat een hele grote factor kinderen zijn. En geduld en geloof in de onderliggende goedheid van de vreemdganger. en terug willen naar hoe het was voordat hij vreemdging
Familie opstelling
Hebben jullie na de uitkomst van de ontrouw wel eens een familie opstelling gedaan en zo ja wat is jullie ervaring?
Of eventueel voor dat het vreemd gaan uitkwam. Gewoon Als gezin.
Ik ben daar over aan het nadenken, wikken en wegen.
Veel diepte punten met partner... zitten nog steeds te wachten op hulp. Wat duurt het toch lang.
Man vlucht veel, ik had gisteren en vandaag een enorme huilbui. Ik voel zo ontzettend weinig verbinding. En dat ook geuit. Man kan er gewoon niets mee. Hij vind het Goed gaan. Hij zit op een compleet ander level. Gaat alleen maar meer werken. Terwijl wij willen dat hij meer thuis is, gewoon aan een leuk bordspel met een glas ranja.
Het gaat zo moeizaam, niets gaat meer vanzelf. Zelfs de intimiteit is weg. En het maakt me zo ontzettend verdrietig. Wil ik nou niet kwijt wat ik nog leek te hebben... dat mini muizen beetje van wat er over was van ons gezin. Poeh.
Weg gaan komt steeds vaker aanbod. Vandaag las ik iets over familie opstellingen. Tjonge jongen wanneer geef ik toch op. Hoe lang duurt het voordat er eens vooruit gang in zit..
Ik word er soms zo moe van. Terwijl het met mij zelf erg goed gaat. Maar dat vertrouwen.
Het is alsof hij niet meer mee vaart op onze boot.
Lieve Miss
Bijna 2 jaar later, we 'begonnen' hier tegelijk, maar nog weinig verbeteringen bij je als ik het zo lees? Waarom bevrijd je jezelf en je man niet?
Wie weet is het nahuwelijk een stap naar huwelijk 2.0.
Maar eerlijk, dit gaat toch niet meer werken? Het klinkt echt als 2 mensen die hun kop in het zand stoppen voor de harde werkelijkheid. Een parodie op een relatie. Sorry als het hard klinkt, maar je blijft maar worstelen.
Ik mis, nu officieus een jaar gescheiden, en op 2 weken na een jaar gescheiden wonend, het dagelijkse gezin heel erg. De rituelen, het sámen een gezin runnen met 4 handen, de simpele dingen van een knuffel als je thuiskomt. Toch ook verlost van die eeuwige twijfel, zelfstandiger, betere concentratie op werk, focus op mijn kinderen, wat allemaal ondersneeuwde in de periode dat ik nog vocht tegen mijn 'demonen'. Het went, met ups en downs, maar de downs vlakken af en de ups worden groter.
Hoe lang ga jij nog vechten tegen het bijna onvermijdelijke? Ik gun je geluk.
