Verder na ontrouw - deel 8

Omdat ik er zelf wel eens mee worstel: hoe maken jullie onderscheid tussen intuïtie en een trauma reactie? Intuïtie is iets als ‘het direct weten zonder bewust redeneerproces.’ Ik ken dat denk ik ook, dat je soms iets zeker weet terwijl dat niet perse logisch is. Het andere is: soms worden we overmand door angst of pijn en bepaald dat onze reactie. Dan is het geen intuïtie maar eerder het ontbreken van vertrouwen. 
Ik vind dat in mijn relatie wel eens lastig. Mijn vrouw kan een gevoel hebben over dingen dat ik niet heb. En absoluut voelt zij dingen beter aan dan ik. Maar er zijn ook voorbeelden waar haar voorgevoel geen recht deed aan de situatie of intenties van een ander. De oplossing lijkt ergens weer logisch: als je iets voelt (of het nou intuïtie is of iets anders) is dat reden het in het contact te brengen en van de ander te verwachten daar constructief of te reageren. Het is hier alleen wel eens lastig dat het voor haar dan ‘waarheid’ is en ik daar ik niet mee kan. En voor hier: het maakt mij wat terughoudend om conclusies te trekken.

Henk, ik ga uit van mijn intuïtie. Dat zit er namelijk zelden naast. Dat wil niet zeggen dat mijn verstand aan de kant kan worden geschoven. Het moet in evenwicht zijn. Ten tijde van de affaire gaat je intuïtie soms alle kanten op. En natuurlijk hebben ervaringen (en zeker ook trauma) invloed op je intuïtie. Dat is namelijk een proces in ontwikkeling. Mijn intuïtie is sterker geworden. Ik stel nu vaker de "moeilijke" vragen binnen een relatie. Veel directer omdat ik wil weten hoe iets zit en of we op dezelfde lijn zitten. In de periode van herstel merkte ik dat dat een heel lastig proces was. Iedere keer weer daarover hebben. Allert moeten zijn op gedrag van een ander. Of dat van jezelf daar weer op. Na therapie leerde ik dat relaties het niet nodig hebben om te vechten of keihard te werken. En dat alles bespreekbaar moet zijn. Vanuit beide kanten. Hier lees ik regelmatig gedrag wat ik intussen binnen een relatie niet meer zou accepteren. Maar iedereen is anders. 

Volgens mij is de vraag of Buitenspelman nog de affaire onderhoudt niet relevant. Een voorbeeld; voor een geslaagd beroep op wraking van een rechter is niet nodig dat partijdigheid van de rechter wordt aangenomen, maar het slaagt al bij de schijn van partijdigheid. Alle schijn moet worden voorkomen, ongeacht intentie of andete beweegredenen. Het gaat er dus om dat hij de twijfels van zijn vrouw weg zou moeten willen nemen als hij de band wil herstellen. Dat zou m.i. alleen kunnen, althans de kortste klap, door zijn telefoon te overhandigen en alles te laten lezen. Dat doet hij niet en daarmee schaadt hij alleen nog maar vertrouwen. Voor mezelf was het een harde eis, alles open en bloot. Ik mag ten allen tijde je berichtjes lezen op werk- of privémobiel omdat jij iets vreselijks hebt gedaan. Mettertijd moet dat veranderen, maar de eerste maanden na de affaire heeft de bedrieger heel wat goed te maken. En als je dat wilt herstellen dan werk je hieraan mee, anders wil ik het niet meer. Het boeit me dan niet zoveel wat haar beweegreden zou zijn om het niet te laten zien. Voor mij is dat nodig om verder te gaan. Dat was voor mij heel duidelijk. 

In die zin ligt de bal nu bij Buitenspel vind ik. Ook al vaker gezegd en het is hard, ongenuanceerd en zonder de emotie erbij te betrekken, maar wel noodzakelijk. Alle signalen staan op rood en het is eerst aan Buitenspel om dat niet langer te pikken. En dat echt in woord en daad aan hem kenbaar te maken door te vertrekken, althans een scheiding aan te vragen, althans etc. Pas na dat hem duidelijk wordt gemaakt, zal blijken of hij nu door schuldgevoel/schaamte zo'n houding aanneemt of dat de affaire heeft voortgeduurd. In beide gevallen moet er gewoon iets veranderen zodat hij geen keuze meer heeft om dit gedrag te vertonen. Anders gaat hij door totdat het straks een keer te laat is, als dat stadium al niet gepasseerd is. Want dit is ook geen houdbare situatie lijkt me. Net als veel andere forumleden maak ik me wat kwaad om zijn houding, maar ik snap heel goed dat het ergens vandaan komt. Aan de andere kant, je kunt niet zijn redder zijn, ook al eens op dit forum voorbijgekomen. Die taak ligt echt bij hem.

een vraag aan de mensen die ervaring hebben met het herstel van de relatie:

Hier is een kanteling gekomen in mijn gevoel, zoals ik al eerder heb gepost. Af en toe voel ik me weer omkeren in die negatieve modus maar ik kan het parkeren. Ik balanceer op een fijne koord en probeer op die koord te blijven. Zo voelt het.
Wat me angst inboezemt: ik probeer het te beschrijven....
Soms voelt alles met momenten  gewoon 'normaal' als vroeger. Vertrouwd, het 'vroegere normaal'. Dat voelt enerzijds goed aan, maar als ik me ervan bewust word, krijg ik een heel angstig gevoel.
Ik weet niet hoe dit komt. Is dit het besef dat wat vroeger goed voelde, helemaal niet goed was? Want mijn intuïtie dat alles super ging was blijkbaar helemaal verkeerd?
Voel ik me dan angstig omdat 'wat goed en vertrouwd voelt, een soort veilig gevoel' eigenlijk vroeger een vals gevoel was?
Wat vroeger was, is niet meer lees je vaak. Maar die goede momenten voelen als vanouds. Ik raak ervan in de war.
De relatie moet anders, dus benoemen we samen wat anders moet. De veranderingen heeft hij al sinds de ontdekking doorgevoerd en die zijn intussen al nieuwe gewoontes. Maar toch schaven we verder aan dingen en is hij heel bewust bezig met aan zichzelf te werken zodat hij niet meer hervalt in negatieve patronen. (Bv ontsnappen aan stress op een gezonde manier, ontspannen via gezonde dingen) dat is een hele andere manier van leven dan wat hij de voorbije jaren deed.
Tijd maken om te ontspannen in een druk leven is in zijn geval een must. En dat plannen we dan ook echt in. Vroeger werd hij als het ware geleefd, en ging hij kopje onder.
Transparantie is voor mij belangrijk. Niet echt omdat ik hem wil controleren, maar als hij uit zichzelf transparant is en dingen toont, geeft dat me rust zo voorkomt hij dat ik mezelf suf pieker.
Als ik het zo lees hebben wij al een hele weg afgelegd...


Ik begin terug te voelen. Maar de terugkeer van die gevoelens brengen ook heel veel verwarring en onrust mee. En ik had graag gehoord of jullie dit herkennen. Want ik kan het niet echt plaatsen. Die verwarring zorgt er ook deels voor dat ik weer wil afzakken naar die negatieve modus, de veilige modus, waar niets voelen zo veilig is. Maar aan de andere kant, die momenten dat ik wel voel, voelen ook goed.
Soms wil ik hem eens knuffelen uit mezelf, maar ik aarzel dan. 

Beiertje, de verwarring is heel normaal en onderdeel van het proces. Je moet vertrouwen weer langzaam opbouwen. Jouw partner doet daar ook echt alles aan. Probeer te genieten van de fijne momenten. En sta jezelf dat ook weer toe. Dus ervaar die knuffels en dat contact als jij dat wilt. En wees ook blij dat je gevoelens weer terugkomen. 

Persephone schreef op 26-03-2025 om 09:20:

Maar als het over die telefoon onder het kussen gaat, is het niet zozeer intuitie die alarmbellen doet rinkelen, maar gewoon gezond verstand. Welke normale, logische, rationele verklaring kan een volwassen man hebben voor het feit dat hij zijn telefoon onder zijn hoofdkussen verstopt?

Als je dan de andere zaken daarbij optelt (man zondert zich af, at tot voor kort zelfs boven, doet geen moeite zijn vrouw gerust te stellen en werkt nog steeds met de vrouw met wie hij een affaire had, maar werken aan zijn huwelijk wil-ie dan weer niet; zelfs opdrachten van de therapeut voert-ie niet uit), dan hoef je volgens mij geen enorm intuitief of opmerkzaam persoon te zijn om te concluderen dat hij op zijn minst al volledig uitgecheckt is of op zijn ergst nog gewoon een affaire heeft.

Buitenspel: ik heb je eerder zien schrijven dat jouw man in het algemeen emotioneel ombereikbaar is. Wat haal je nog uit dit huwelijk? Wat maakt dat je toch nog van deze man houdt, als er geen emotionele verbinding is?

Die laatste vraag is een beetje lastig. Want ik weet niet of ik nog houden van voel. Wel voor de man die hij was, maar zoals hij nu is weet ik het niet. Het is ook wel, zoals anderen hier hebben geschreven eerder, als het weer wat wordt dan wordt het 2.0, een nieuwe relatie, denk ik. Dan moet dat gevoel bij mij ook wel gaan groeien voor wie hij (hopelijk) wordt. 

Gisteravond hadden we therapie.
Hierin heb ik aangegeven dat ik mij nu, na de vakantie en de afstand, heb gerealiseerd niet meer op de oude voet verder te willen. Dat de ruimte bij mij om te wachten op verandering op is. Er moet verandering komen en wel heel snel. Het is niet meer 5 voor 12, het is 5 over 12. Dat ik denk dat er kans is voor herstel, dat we het samen, afgezien van 2024/2025, altijd samen heel leuk hebben gehad. Dat we veel hebben opgebouwd samen en dat ik denk dat we hieruit kunnen komen, als er wel op tijd verandering komt. 
Ook genoemd dat ik getriggerd wordt door acties als een telefoon onder een kussen. Dat de telefoon naar mijn idee nu meer wordt verstopt dan tijdens de affaire. En dat ik niet meer in bed ga slapen met man als ik niet elke avond ongestoord even mag scrollen eerst door de telefoon. Zodat ik mij niet de hele nacht druk hoef te maken over die telefoon, maar gewoon rustig kan slapen omdat ik weet dat er niks in staat wat wordt verborgen. 
De therapeut heeft hem best wel wat vuur aan de schenen gelegd. Zo vroeg ze behoorlijk door op de telefoon. Man ervaart het als controle/verantwoording afleggen/inbreuk van privacy/etc. Wilt niet dat ik alle chats lees die bijv. over ons gaan. 
Ik heb daarop aangegeven dat het niet fair is dat hij van mij vertrouwen verwacht na vreemdgaan, maar dat ik wil het vertrouwen verdien als ik zeg de chats met zijn ouders bijv. niet te gaan lezen. Dat ik dat vertrouwen nooit heb geschaad. 
Heb gezegd dat de bal hiervan bij man ligt - als je samen wilt slapen, geef je mij eerst je telefoon. Anders slapen we niet samen. 
Toen we thuiskwamen gaf hij na een paar minuten zijn telefoon. De werkmail app van Outlook bleek verwijderd. Man hierop aangesproken, waarop hij zei dat hij die 2 maanden geleden al heeft verwijderd en het rustiger vindt. Gezegd 'prima, maar dan komt je werklaptop naar huis zodat ik volledig inzicht heb'. 

In therapie ook aangegeven dat ik meer rust ervaar als we apart zijn als er anders steeds triggers komen. Dat ik nog steeds last heb van wantrouwen en paranoia, maar wel zonder nieuwe triggers. Dat als hij geen openheid gaat geven, het me beter lijkt om apart te wonen. 

Therapeut heeft nog doorgevraagd bij man richting de affaire. Man geeft aan een bepaalde manier van aandacht prettig te vinden, zeker in het begin het vriendschappelijke. Gezellig appen als hij 's avonds thuis zat, beetje aandacht, iemand die ook veel reageerde itt zijn vrienden die niet zo van het appen zijn. 
Op vraag van de therapeut gaf hij aan dat hij al snel wist dat het eigenlijk niet oké was en mij er daarom niks over vertelde. Dat als hij dergelijk contact met een man had gehad, hij daar wel opener over had geweest omdat hij dan dacht dat ik daar wel oké mee had geweest. Dat het uiteindelijk een korte periode de erotische kant op is gegaan en daar seks uit voortgekomen is.
Na de seks meteen een enorm schuldgevoel. 
Ik vroeg had je het me verteld, als ik er niet zelf achter was gekomen? Ja, zei man. Door het enorme schuldgevoel zou hij het me wel verteld hebben. 

Hij is bang dat hij zichzelf niet hiervoor kan vergeven. Voor het liegen tegen mij, maar ook familie en vrienden. 
De therapeut benoemde 'als je daarin blijft hangen, en je overgeeft aan dat gevoel, dan maakt dat dat je achterover gaat hangen en toch maar niets doet vanuit het idee het komt toch nooit meer goed'. 

Omdat hij aangaf het begin contact als vrienden zo prettig te hebben gevonden, polsde de therapeut voorzichtig of ik ervoor open zou kunnen staan in de toekomst dat dat contact weer hervat zou worden. Hierop heb ik aangegeven absoluut niet. En dat sterker nog, ik ook niet wil dat ze samen blijven werken. En dat ik man dit al een paar keer had verteld, dus dat hij dit al wel wist. 
Man was enigszins verbaasd, dacht dat ik daar inmiddels eigenlijk wel oke mee was. Hij blokkeerde volledig toen ik aangaf dat er een plan moet komen en ik daar geen jaar op ga wachten. Maak maar concreet en tastbaar dat je hier mee bezig bent. 
Dat vonden man (en therapeut denk ik ook) wel heel stellig. Therapeut heeft naar man geprobeerd over te brengen dat het voor mij een trigger is door mijn trauma dat ze samen blijven werken. Dat het gevoed wordt door boosheid en angst omdat ik niet weet hoe man zich hiertegen gaat verweren. Ik weet niet of dat laatste stukje nog goed aan is gekomen bij man.
Ik heb ook gezegd dat hij naar mijn idee meer paniek voelt op het verliezen van zijn baan dan op het verliezen van zijn gezin. Hij gaf aan dat zijn hele leven is opgebouwd met deze baan en hij veel flexibiliteit etc heeft voor thuis hier. Ik heb gezegd dat ik dat weet, en deze eis niet lichtjes stel, maar dat ik dat wetende, het wel stel. Dat ik niet ga kunnen accepteren dat ze samen werken. En dat iemand weg moet - hij, zij of anders ik. 

Ik weet niet meer precies hoe ik het heb verwoord, maar heb het woord scheiden wel 2 of 3 keer in de mond genomen. Dat als hij mij niet nr 1 prioriteit maakt, maar werk (incl Truus) op 1 houdt, dat wel is waar we naartoe gaan. 

Therapeut heeft hem ook nog wat vuur aan de schenen gelegd over zijn uitstelgedrag mbt soa test doen. 

Man gaf dus wel zijn telefoon thuis. Schijnveiligheid etc maar ik zag niks geks in elk geval. Daarna dus naar bed en heb ik een letterlijke handreiking gedaan, even mijn hand zachtjes tegen hem omdat ik de actie van hem wel waardeerde en toen pakte hij daarna ook wel mijn hand. 

Slag om de arm hoor, want consequent zijn is nog niet echt zijn sterkste kant gebleken. Maar meer kan ik niet doen dan mijn voorwaardes benoemen om herstel als optie open te houden.. de bal ligt echt bij hem nu. 

sterk dat je zijn werkmails via laptop vroeg. Want ik had altijd inzage in zijn gsm. Altijd. Controleerde vaak. Had dagelijks chats met andere vrouwen. Heb nooit iets gevonden in die 5 jaar. Gsm controle is dubbel. Je kan alles wissen na het sturen.
Dus je dacht er goed over na wat betreft de laptop.

Buitenspel2024 schreef op 26-03-2025 om 12:29:

Gisteravond hadden we therapie.
Hierin heb ik aangegeven dat ik mij nu, na de vakantie en de afstand, heb gerealiseerd niet meer op de oude voet verder te willen. Dat de ruimte bij mij om te wachten op verandering op is. Er moet verandering komen en wel heel snel. Het is niet meer 5 voor 12, het is 5 over 12. Dat ik denk dat er kans is voor herstel, dat we het samen, afgezien van 2024/2025, altijd samen heel leuk hebben gehad. Dat we veel hebben opgebouwd samen en dat ik denk dat we hieruit kunnen komen, als er wel op tijd verandering komt.
Ook genoemd dat ik getriggerd wordt door acties als een telefoon onder een kussen. Dat de telefoon naar mijn idee nu meer wordt verstopt dan tijdens de affaire. En dat ik niet meer in bed ga slapen met man als ik niet elke avond ongestoord even mag scrollen eerst door de telefoon. Zodat ik mij niet de hele nacht druk hoef te maken over die telefoon, maar gewoon rustig kan slapen omdat ik weet dat er niks in staat wat wordt verborgen.
De therapeut heeft hem best wel wat vuur aan de schenen gelegd. Zo vroeg ze behoorlijk door op de telefoon. Man ervaart het als controle/verantwoording afleggen/inbreuk van privacy/etc. Wilt niet dat ik alle chats lees die bijv. over ons gaan.
Ik heb daarop aangegeven dat het niet fair is dat hij van mij vertrouwen verwacht na vreemdgaan, maar dat ik wil het vertrouwen verdien als ik zeg de chats met zijn ouders bijv. niet te gaan lezen. Dat ik dat vertrouwen nooit heb geschaad.
Heb gezegd dat de bal hiervan bij man ligt - als je samen wilt slapen, geef je mij eerst je telefoon. Anders slapen we niet samen.
Toen we thuiskwamen gaf hij na een paar minuten zijn telefoon. De werkmail app van Outlook bleek verwijderd. Man hierop aangesproken, waarop hij zei dat hij die 2 maanden geleden al heeft verwijderd en het rustiger vindt. Gezegd 'prima, maar dan komt je werklaptop naar huis zodat ik volledig inzicht heb'.

In therapie ook aangegeven dat ik meer rust ervaar als we apart zijn als er anders steeds triggers komen. Dat ik nog steeds last heb van wantrouwen en paranoia, maar wel zonder nieuwe triggers. Dat als hij geen openheid gaat geven, het me beter lijkt om apart te wonen.

Therapeut heeft nog doorgevraagd bij man richting de affaire. Man geeft aan een bepaalde manier van aandacht prettig te vinden, zeker in het begin het vriendschappelijke. Gezellig appen als hij 's avonds thuis zat, beetje aandacht, iemand die ook veel reageerde itt zijn vrienden die niet zo van het appen zijn.
Op vraag van de therapeut gaf hij aan dat hij al snel wist dat het eigenlijk niet oké was en mij er daarom niks over vertelde. Dat als hij dergelijk contact met een man had gehad, hij daar wel opener over had geweest omdat hij dan dacht dat ik daar wel oké mee had geweest. Dat het uiteindelijk een korte periode de erotische kant op is gegaan en daar seks uit voortgekomen is.
Na de seks meteen een enorm schuldgevoel.
Ik vroeg had je het me verteld, als ik er niet zelf achter was gekomen? Ja, zei man. Door het enorme schuldgevoel zou hij het me wel verteld hebben.

Hij is bang dat hij zichzelf niet hiervoor kan vergeven. Voor het liegen tegen mij, maar ook familie en vrienden.
De therapeut benoemde 'als je daarin blijft hangen, en je overgeeft aan dat gevoel, dan maakt dat dat je achterover gaat hangen en toch maar niets doet vanuit het idee het komt toch nooit meer goed'.

Omdat hij aangaf het begin contact als vrienden zo prettig te hebben gevonden, polsde de therapeut voorzichtig of ik ervoor open zou kunnen staan in de toekomst dat dat contact weer hervat zou worden. Hierop heb ik aangegeven absoluut niet. En dat sterker nog, ik ook niet wil dat ze samen blijven werken. En dat ik man dit al een paar keer had verteld, dus dat hij dit al wel wist.
Man was enigszins verbaasd, dacht dat ik daar inmiddels eigenlijk wel oke mee was. Hij blokkeerde volledig toen ik aangaf dat er een plan moet komen en ik daar geen jaar op ga wachten. Maak maar concreet en tastbaar dat je hier mee bezig bent.
Dat vonden man (en therapeut denk ik ook) wel heel stellig. Therapeut heeft naar man geprobeerd over te brengen dat het voor mij een trigger is door mijn trauma dat ze samen blijven werken. Dat het gevoed wordt door boosheid en angst omdat ik niet weet hoe man zich hiertegen gaat verweren. Ik weet niet of dat laatste stukje nog goed aan is gekomen bij man.
Ik heb ook gezegd dat hij naar mijn idee meer paniek voelt op het verliezen van zijn baan dan op het verliezen van zijn gezin. Hij gaf aan dat zijn hele leven is opgebouwd met deze baan en hij veel flexibiliteit etc heeft voor thuis hier. Ik heb gezegd dat ik dat weet, en deze eis niet lichtjes stel, maar dat ik dat wetende, het wel stel. Dat ik niet ga kunnen accepteren dat ze samen werken. En dat iemand weg moet - hij, zij of anders ik.

Ik weet niet meer precies hoe ik het heb verwoord, maar heb het woord scheiden wel 2 of 3 keer in de mond genomen. Dat als hij mij niet nr 1 prioriteit maakt, maar werk (incl Truus) op 1 houdt, dat wel is waar we naartoe gaan.

Therapeut heeft hem ook nog wat vuur aan de schenen gelegd over zijn uitstelgedrag mbt soa test doen.

Man gaf dus wel zijn telefoon thuis. Schijnveiligheid etc maar ik zag niks geks in elk geval. Daarna dus naar bed en heb ik een letterlijke handreiking gedaan, even mijn hand zachtjes tegen hem omdat ik de actie van hem wel waardeerde en toen pakte hij daarna ook wel mijn hand.

Slag om de arm hoor, want consequent zijn is nog niet echt zijn sterkste kant gebleken. Maar meer kan ik niet doen dan mijn voorwaardes benoemen om herstel als optie open te houden.. de bal ligt echt bij hem nu.

Heel goed dat hem eens het vuur aan de schenen wordt gelegd. En heel goed dat jij je eens stellig opstelt. Knap hoor.

Ik hoop wel dat de therapeut een volgende keer eens het verschil aan hem uitlegt tussen je schuldig voelen en accountability. Bij je schuldig voelen gaat het weer om hem: oh  wat heb ik het slecht gedaan ik ben een naar slecht mens. Daar raak je van verlamd en gijzelt in feite je partner ook weer in die verlamming, nou ja je hebt het meegemaakt. Bij accountability zeg je als vreemdganger: ja I fucked up, ik ben blijkbaar een mens die ook fouten maakt. Maar ik neem daar verantwoording voor en ga actief proberen het goed te maken, door volledige openheid te geven, niet te 'verdwijnen', open te staan voor communicatie etc enz. Met andere woorden: dan gaat het om de partner en hoe hij actief het vertrouwen en de liefde kan herstellen. Dus ja, even schuldig voelen okay maar men up man. Neem verantwoording en handel actief en positief.

ik vind het wel een soort van spannend als hij zich vanavond niet aan de afspraken houdt. Voorwaardes stellen heeft alleen zin als ik ze wel handhaaf natuurlijk.. 

Breiertje schreef op 26-03-2025 om 12:51:

sterk dat je zijn werkmails via laptop vroeg. Want ik had altijd inzage in zijn gsm. Altijd. Controleerde vaak. Had dagelijks chats met andere vrouwen. Heb nooit iets gevonden in die 5 jaar. Gsm controle is dubbel. Je kan alles wissen na het sturen.
Dus je dacht er goed over na wat betreft de laptop.

Vind je?

In mijn baan zou mijn zakelijke mails laten lezen aan iemand buiten het bedrijf reden zijn voor ontslag. 

Buitenspel2024 schreef op 26-03-2025 om 15:20:

ik vind het wel een soort van spannend als hij zich vanavond niet aan de afspraken houdt. Voorwaardes stellen heeft alleen zin als ik ze wel handhaaf natuurlijk..

Na al je posts te hebben gelezen, durf ik wel te stellen dat jij je grenzen zal gaan verleggen. En dat weet jouw man natuurlijk ook. 

Een telefoon controleren of de mail, heeft geen enkel nut. Tenzij je jezelf wilt wijsmaken dat alles ok is als je niks vindt.
Nee, het moet echt uit de persoon zelf komen, recht uit het hart. Hij zou er alles aan willen doen om jou een goed gevoel over jullie relatie te geven en hij zou je op handen moeten dragen, zodat je hem nog in je aanwezigheid duldt. Maar wat er niet is, is er gewoon niet en komt ook niet meer. Zonde van je tijd, energie en eigenwaarde om je aan elke strohalm vast te klampen. 

Buitenspel2024 schreef op 26-03-2025 om 15:20:

ik vind het wel een soort van spannend als hij zich vanavond niet aan de afspraken houdt. Voorwaardes stellen heeft alleen zin als ik ze wel handhaaf natuurlijk..

Hebben jullie afgesproken hoelang hij dat moet doen. Ik zou niets zeggen en kijken of hij uit zichzelf komt met die telefoon. En niet alleen vanavond maar iedere dag. 

Hou er rekening mee dat zaken heel makkelijk te verwijderen of verbergen zijn. En het grootste punt is zijn werk natuurlijk. Gaat hij daar concrete stappen zetten richting een andere baan. Voor nu lijkt dat kwartje nog niet gevallen. Goed dat je zo sterk bent gebleven. 

Lijkt mij trouwens vreselijk vermoeiend om zo te moeten controleren. Soort kat en muis spel. 

Ja, in mijn ideale plaatje zegt hij zijn baan natuurlijk op. En in het beste plaatje had hij nooit een affaire aangegaan. Dus nee, ik 'wil' ook niet controleren, ik vind dat ook heel vermoeiend en eigenlijk is de hele situatie vermoeiend. Maar ik hoop dat hij snel tot inzicht komt. Eindeloos afwachten en zelf niet aangeven wat ik wil, helpt ook niet. Dan kan ik net zo goed nu de scheiding aanvragen. Maar als het niet hoeft, als het beter kan, dan wil ik dat niet al doen. 

Sommige situaties worden uiteindelijk beter. Die kans lijkt hier niet zo groot, maar dit is wat ik nog kan proberen om hem tot inzicht te krijgen en anders weet ik het ook niet meer.