Verhuizen of niet?

Armoedeval

Je hebt het zelf al over de armoedeval. Volgens mij is je goedbetaalde baan opzeggen (en alles wat daarbij hoort: pensioenopbouw, netwerk, verdere promotiekansen) om mantelzorg te verlenen erg dom. Waarom gaan jouw ouders niet jullie kant op? Zij werken niet meer en kunnen verhuizen.

Stel dat je ooit gaat scheiden dan mis je ontzettend veel! Een goed betaalde baan, pensioen, huis enz. Waarom zou je al die zekerheden opgeven? Sorry dat ik het zeg maar vrouwen kunnen soms zo dom denken en doen!

Ook niet

Zou ook niet verhuizen. De redenen zijn een beetje pover.
Als je ouders ouder worden en meer zorg nodig hebben zou je hen kunnen voorstellen om dichter bij jou te komen wonen.

Ander geluid

Ik zou het zeker doen,....maar... ik zou ik eerst heel bewust erover nadenken of je bereid bent om semitijdelijk te downshiften. Want dat is de ultieme consequentie.

Geld is niet alles. Geld wordt pas een issue als je er te weinig van hebt. Ik weet niet hoeveel jullie nu verdienen (en ik wil het ook niet weten) maar meer geld is niet altijd meer geluk. Dus als jullie nu eigenlijk te veel geld hebben (lastig voor te stellen met pubers maar toch, het zou zo maar kunnen) dan denk ik dat er een hoop levensgeluk tegenover zou kunnen staan door wél te gaan.

Je moet je redenen helderder krijgen, dus de onderlinge verhouding tussen de waarden die je juist wilt nastreven en de waarden die je achteruit schuift. En je moet je er dus serieus in verdiepen of het een optie is om tijdelijk of permanent met minder geld rond te komen. Ik weet bijvoorbeeld niet of jij wel makkelijk een onderbetaalde baan zou kunnen vinden, dus dat je dan op 75% van je huidige budget zit. Ik weet ook niet of je van de regio naar de Randstad gaat of andersom. Heeft allemaal zo zijn merites. Oh en ik weet niet of jij het 837ste huis te koop zet in een enorme vinex-wijk of dat je een uniek huisje wilt verkopen dat in een dag is verkocht.

PS Ik wil het ook allemaal niet weten, kom asb niet met details - je moet het zelf afwegen.

Redenen

Wat Oudste dochter schrijft vind ik ook helemaal: wat is de belangrijkste/hoofd reden om te verhuizen? Ik denk dat een verhuizing voor jullie allemaal (jouw hele gezin bedoel ik) een positieve keuze moet zijn: je gaat ergens heen omdat daar een uitdaging ligt/ toekomst is of zoiets. Alleen verhuizen om je knagende geweten vind ik niet een positieve keuze. En dan ook nog je hele gezin er in mee slepen, nee.. ik denk dat dat op problemen gaat uitlopen. Overigens: als jouw ouders weten dat dit de hoofdreden is voor jou om dit met je gezin te gaan doen, wat zouden zij daar van vinden? Ik zou me erg bezwaard voelen.

Ja mensen

Van juli tot december ben ik 2x per week bij mijn moeder geweest die op haar ziekbed/sterfbed lag.

Toch fijn dat het 30 km was en geen 250. Moet er niet aan denken, heb jonge schoolgaande kinderen. Wat een levenskwaliteit dat gescheeld had.

Overigens stuurde mijn moeder me altijd weer naar het gezin, maar die 2x per week dat ze door mijn komst naar het bos kon was heel erg waardevol. Die neem ik mijn hele leven mee, is echt meer waard dan een pensioenvoorziening.

En en en!

Een beetje avontuur zeg! Je woont al langer dan 8 jaar op dezelfde plek? Jeetje, ik kan me er niets bij voorstellen! (Ik bedoel dit niet als kritiek naar mensen die vastigheid wel fijn vinden hoor).

Wij zijn al zo vaak verhuisd, en ik vind het persoonlijk fijn, want zo worden al je gewoontes en sleur weer even omgegooid, en kun je met een frisse blik je leven nieuwe invulling geven.

Nee, de rest van je leven een baan houden waar je eigenlijk geen zin meer in hebt, daar wordt je vrolijk van. Pff.

En als je bang bent om financieel erg achteruit te gaan, kun je dus inderdaad best eerst solliciteren in de buurt, of kiezen voor een veel goedkoper huis bijvoorbeeld.

Marielle

"Stel dat je ooit gaat scheiden dan mis je ontzettend veel! Een goed betaalde baan, pensioen, huis enz. Waarom zou je al die zekerheden opgeven? Sorry dat ik het zeg maar vrouwen kunnen soms zo dom denken en doen!"

Dan is mijn man ook dom hoor. Maar voor sommige mensen is het "huis, baan, etc etc" meer een soort gevangenis. Het is echt bevrijdend om te weten dat je je overal neer kunt planten en kunt overleven. Dat is mij meer waard dan een bezit. Een eigen huis, ik moet er niet aan denken! Dat is voor mij een gevangenis.

Goed overdenken

en ik ondersteun de beweegredenen die Rodebeuk je meegeeft.

Tijd is kostbaar, je kunt die maar éénmaal besteden. Denk goed na waaraan je dat wilt doen.

Als je gaat voor verhuizen, doe het dan nu, voordat je oudste naar het VO gaat.

Tips om je man 'over te halen' ga ik niet verzinnen, je moet er samen achter staan en niet over een paar jaar te maken krijgen met gezanik van 'ja maar jij wou dit persé!'

Verhuizen is ingrijpend. Maar het kan ook heel waardevolle nieuwe dingen bieden die je anders zou zijn misgelopen.

Succes ermee!

Ja waarom niet

Ik snap je beweegredenen heel goed. Wij zijn tot nu toe om de paar jaar verhuisd. Ik woon nu weer iets verder van mijn ouders vandaan en dat is best vermoeiend want ik ga er toch regelmatig heen. Toen mijn vader ernstig ziek was ging ik er zeker 4 à5x per week heen. Gelukkig woonden we toen dichterbij en was het maar een half uur rijden. Nu wonen we weer op meer dan een uur rijden. Als mijn vader of moeder nu weer hulpbehoevend zou worden dan zou mij dat heel veel meer tijd kosten. Mijn ouders hebben ook nog andere kinderen in de buurt dus ze zijn niet 100% van mij afhankelijk. Toch zou ik het heel vervelend vinden om die afstand tussen ons te hebben als er echt iets zou zijn. Wie weet gaan we dus wel weer wat meer die kant op over een paar jaar.

Mijn man zou het heel goed begrijpen. Zijn moeder woont in het buitenland. Die kant opgaan hebben we ook wel eens overwogen want we hebben daar ook gewoond en weten hoe het is. Echter om verschillende redenen is dat nu geen optie. Zijn moeder is nog gezond maar het is een hele zorg dat ze zo ver weg zit al heeft ze gelukkig een dochter vlak in de buurt.

Wat Rodebeuk schrijft klopt. Tijd kan je niet kopen en het lijkt me heel waardevol om de laatste jaren in de buurt van je ouders door te brengen. Daarna kunnen jullie altijd weer weg.

Ik weet trouwens niet of het helpt maar tot nog toe bleken de grote obstakels van huizen verkopen en een nieuwe baan te vinden altijd te lukken. Misschien niet altijd op de manier waarop we wilden maar uiteindelijk kwam het altijd goed.

Oudste dochter

We zijn op de bonnefooi naar griekenland gegaan, waar we de taal niet eens spraken, dus wel avontuur hoor.

Toen naar frankrijk, zonder werk, dus eigenlijk is dit de eerste keer dat we samen ergens heen zijn gegaan waar we al werk hadden (nou ja mijn man dus). En het is engeland hoor, niet de US.

En even praktisch, elke verhuizing kost geld, zeker een internationale. Elke keer gebruiken we al ons spaargeld weer en kunnen we weer overnieuw beginnen met sparen. Dat is inderdaad een keuze die je maakt.

Ik ben het wel eens dat je beide er positief tegenover moet staan. In ons geval is het altijd mijn man die wil verhuizen, ik vind het overal ook wel prima, maar ik volg hem met liefde en vind het ook elke keer wel weer leuk.

Zal ik hier dan een beetje positief nieuws brengen?

Als jouw man een baan zo ver weg kan krijgen en jij neemt ontslag om met hem mee te gaan, dan hoef jij je geen zorgen te maken over je WW...In dat soort situaties wordt het namelijk niet als verwijtbaar gezien...even kijken of ik het voor je kan vinden op de uwv site...ja gevonden:

Heb ik recht op een uitkering nadat ik ontslag heb genomen?

Neemt u zelf ontslag en wordt u daardoor werkloos? Dan krijgt u meestal geen WW-uitkering. U krijgt namelijk geen WW als uw werkloosheid uw eigen schuld is.

Soms kunt u wel een WW-uitkering krijgen als u uw baan opzegt. Bijvoorbeeld omdat u met uw partner meeverhuist naar een andere woonplaats. Of als onze arts u geadviseerd heeft ontslag te nemen om gezondheidsredenen. Maar neem ook dan nooit zomaar ontslag. Neem altijd eerst contact met ons op.

Meer informatie vindt u in de brochure Ontslag, en nu? en op de website van het WERKbedrijf.

Zou je ook verhuizen...

als je je baan wel leuk vond? Ik krijg het gevoel dat je hier twee zaken mengt. Een keer per week je ouders in het weekend bezoeken moet toch mogelijk zijn ook als wonen ze 250 km verderop. Je geeft aan dat ze daar zelf niet om vragen. Ze hebben voorlopig elkaar nog, hebben ze veel andere familie/vrienden in de buurt? Zijn ze nog gezond? Zou je niet onbetaald verlof kunnen nemen als er echt iets met ze aan de hand is?

Ik zou denk ik beginnen een andere baan te zoeken.

Reactie

Hoi allemaal,

Fijn om zoveel verschillende reacties te krijgen, het geeft mij de gelegenheid vanuit verschillende invalshoeken te kijken.

Inderdaad, het gaat om zekerheden opgeven, en in deze ben ik niet de enige belanghebbende, daarom wil ik er ook goed over nadenken. Zekerheden maken echter niet happy, daar ben ik nu wel achter.

Mijn ouders vragen zelf niet om hulp, maar ik weet door terloopse opmerkingen, tussen de regels doorlezen en doordat ik ze ken , dat ze het wel heel erg fijn zouden vinden als ik dichter in de buurt zou wonen. Tegelijkertijd willen ze ons gezin niet belasten. Dat is dus de reden dat ze niets vragen. Ik vind dat zelf geen reden om dus niets te bieden. De afstand (van het noorden naar brabant) is echt te groot om dagelijks of wekelijks heen en weer te rijden, voor werk of bezoek; dat zou pas echt ten koste gaan van ons gezin, veel minder tijd samen. Een keer per maand of hooguit per twee weken zou maximaal zijn, Dat is zeker een optie, waar ik ook aan gedacht heb. Alleen nu deed zich de gelegenheid voor dat mijn man daar een baan kan krijgen.
Ik zou zelf wel met minder geld toe kunnen en willen, mijn man heeft daar wat meer moeite mee, dus ja, ik wil wel dat hij hier ook achter staat. Ik ben ook zeker bereid om als ik daar opnieuw start alles aan te pakken (bv. werken via uitzendbureaus) om aan wat extra centjes te komen. Het feit dat ik dan "mijn carriere" (poehee) weggooi, maakt me dan nog niet zoveel uit, want ik wordt gewoon niet gelukkig van mijn werk, hoewel er vast mensen zijn die dit wel een fantastische baan vinden. Maar ja, het is natuurlijk "not done"een goeie baan zomaar aan de wilgen te hangen, dus daar zit ook wel wat hoor, dat realiseer ik me ook. Dit komt dan gewoon mooi uit zo ook. Ik weet niet wat ik zou doen als ik nu de baan van mijn leven had. Dan werd het pas echt een moeilijke beslissing.
Maar vaker bij mijn ouders kunnen zijn en ze ondersteunen is echt de hoofdreden. Sinds de geboorte van de kids voelde ik die behoefte wel wat meer (ben op mijn 18e uit huis gegaan en heb eigenlijk altijd ver weg gewoond), maar de laatste tijd wordt die sterker en dat komt omdat ik zie dat ze echt ouder worden. Ouders hierheen verhuizen gaat hem ook niet worden. Ze zijn daar geworteld en ouwe bomen moet je niet verplaatsen. dan zouden ze zich pas echt afhankelijk voelen van mij, en dat zouden ze nooit willen. Ik ben hun enige dochter, mijn broer kan ook wel langsgaan, maar dat is tich anders, daarbij heeft hij een drukke baan, dus ja, als die in de weekends eens wat kan doen is dat al lang mooi.

Wat ook meespeelt is dat ik nu in een uithoek van het land woon. Werk is lastig (heb al drie jaar geprobeerd andere baan te vinden, lukt niet), en wat dat betreft denk ik daar ook meer kansen te hebben, met een aantal grote steden op een half uur rijden. Voor de kinderen betekent dat dat zij straks (over 7-10 jaar...)met studiekeuze ook niet zo lang hoeven te reizen; meer studentensteden dichterbij.

Ik denk dat ik het toch wel serieus in de groep ga gooien, dit weekend. En dan eerst huis verkopen, als dat zeker is, dan werk zoeken, en in the meantime verhuizen. Man's optie op werk blijft bestaan (bedrijf heeft vestiging daar en ze zitten te springen om mensen met zijn achtergrond), dus daar zit geen tijdsdruk of deadline op. Dat is wel fijn. Het kan over drie jaar ook nog (ijs en wederdienede....)

Als

ik het zo lees, denk ik: lekker doen! Over een paar jaar, als je kinderen op het voortgezet zitten is het voor hen veel lastiger dan nu om te verhuizen. Je krijgt dan veel meer weerstand en het zal kwa overgang school ook lastiger zijn denk ik.
Succes!

Wel doen lijkt me na je verhaal gelezen te hebben

als je man er ook achter staat, tenminste.

Uiteraard zullen je kinderen niet meteen enthousiast staan te springen, de meeste grote en kleine mensen zijn niet dol op veranderingen die iemand anders voor hen verzint. Natuurlijk, het kán tegenvallen, maar het kan ook prima uitpakken. Je ouders kunnen hun kleinkinderen wat vaker zien en wie weet zullen ze als ze ouder zijn ook een bepaalde plaats innemen in de aandacht voor de ouder wordende grootouders.
Ik hoop dat je weer een leuke baan vindt.

Maar eerst dat huis verkopen. Dat lijkt me nog het lastigst in deze tijd.

Een dag minder werken en dan vaker naar je ouders gaan, hm dat lijkt me geen superoplossing. Het blijft een heel eind weg en de benzine is ook niet echt goedkoop

Klinkt goed...

Volgens mij zijn er vier factoren:

1. Jij vindt je werk niet leuk. Het zal makkelijker voor je zijn in de Randstad iets te vinden, dus zeker een argument voor de verhuizing.
2. Jullie moeten je huis verkopen. Maar je geeft zelf al aan dat je daarmee gaat beginnen.
3. Je man moet ander werk zoeken. Maar je zegt dat dat geen probleem zal zijn.
4. Je kinderen zullen opnieuw moeten wennen. Dat is een onvoorspelbare factor natuurlijk. Zelf ben ik vaak verhuisd in mijn jeugd en ik vond het niet zo leuk. Maar een moeder die goed in haar vel zit en grootouders en misschien andere familie in de buurt is ook veel waard voor kinderen. Mijn ouders voelden zich juist diepongelukkig na de verhuizing naar het noorden, en dat is een van de redenen waarom het voor ons ook niet leuk was.

Moet iedereen dan bij de ouders in de buurt blijven wonen?

Eerlijk gezegd vind ik je wat op een flauwe egoistische manier redeneren. Alle mensen worden (als het goed is) oud en zullen dan vroeg of laat meer of minder zorg nodig hebben. Waar wonen de ouders van je man eigenlijk? Geldt voor hen niet hetzelfde?
Jij bent duidelijk niet happy waar je nu woont en je bent niet gelukkig met je baan en je zou het wel prettig vinden om voor je ouders te zorgen ook al vragen ze daar niet om. Dat is echter niet de hoofdreden, want als ze werkelijk zoveel zorg nodig hebben moeten ze toch verhuizen naar een geschiktere woning waar meer zorg gegeven kan worden.
Door nu echter je dochterlijke plichten als hoofdreden naar voren te schrijven zet je je gezin voor het blok. Je kapt bij voorbaat ook alle alternatieven af als je werkelijk alleen bezorgd zou zijn voor hun zorg. Het werk van je broer is belangrijker dan je eigen gezin. De honkvastigheid van je ouders (die bij echte problemen toch niet volgehouden kan worden) is belangrijker dan financiele ruimte en vriendschappen van je gezin.
Het zogenaamde voordeel dat kinderen dan over 7-10 jaar minder zouden hoeven te reizen is ook een non-issue. Als jullie er financieel niet zo op achteruit gaan hoeven ze helemaal niet te reizen, maar kunnen ze gewoon op kamers. Terwijl ze anders misschien verplicht thuis zullen moeten wonen.
Het lijkt wel of je geforceert voordelen zoekt voor een situatie waarvan je weet dat je gezin het geheel eigenlijk als nadelig zal voelen en je 'dochterlijke plicht', die je broer als zoon kennelijk niet heeft naar voren schuift om de weegschaal naar de andere kant te doen overslaan en dan pretendeer je ook nog om het tot 'een gezamelijk avontuur' te willen ombuigen ipv jouw keuze.
Ik hoop dat ik het verkeerd begrepen heb, maar jouw zin dat het toch anders is als een zoon zijn ouders zorg biedt ipv de dochter geeft me rillingen. Ik dacht dat we toch wat verder waren met de emancipatie.
Je doet er prima aan om in de groep te gooien dat je op deze manier, waar je nu woont en werkt niet oud wil worden. Dan kunnen jullie samen zien wat mogelijk is. Alleen niet met de manier van presenteren waarop je doet alsof het niet jouw wens is om daar weg te gaan en je de opofferende dochter speelt. Je gezin te vragen opofferingen te doen voor hun grootouders/schoonouders ipv voor jouw vindt ik een erg vervelende en oneerlijke manier om het dilemma te presenteren. Als mijn man me zo zou proberen te manupuleren zou hij bij voorbaad nee te horen krijgen.
Verder hoop ik van harte dat mijn kinderen later hun eigen weg zullen gaan en hun eigen (gelukkige) leven zullen opbouwen. Is dat toevallig dichtbij, dan is dat prima, maar als dat niet zo is heb ik liever dat ze me in een verzorginstehuis stoppen dan dat ze hun hele gezin ontwortelen.
Groeten Primavera

Zonen en mantelzorg

politiek correct van je Primavera. Maar over het algemeen (!) zijn dochters drukker doende met mantelzorg dan zonen.
Maar goed, behalve hen leren zelf hun overhemden te strijken moeten we zonen ook leren dat mantelzorg voor m/v gelijkelijk van belang is. Ben benieuwd of dat gaat lukken. Is wel zeer belangrijk want van mantelzorgers wordt steeds meer verwacht.

Dat die (groot)ouders niet verhuizen lijkt me logisch. Als ze dat wel zouden doen, was dochter plus gezin hun enige contact en dat is erg kwetsbaar. Nu hebben ze meer bekenden, relaties die door de tijd zijn gegroeid.

Idem

Ja, ik deel de mening van Primavera. Ik vind dat je erg vanuit jezelf blijft redeneren; 'als ik daar opnieuw start' schrijf je; nee, je hele gezin moet opnieuw starten. Verder vind ik dat je heel veel aan het invullen bent; hoe je ouders het zullen vinden, hoe je man wel makkelijk iets anders kan gaan doen, zelfs de planning van het huis verkopen, de verhuizing en nieuwe baan heb je al klaar. Verder zou ik het absoluut niet in de groep gooien, als je daarmee bedoelt je hele gezin tegelijk van je wensen vertellen. Ik zou het eerst met je man bespreken, en als jullie op één lijn zitten en je besluit sámen dat jullie dit willen doen, dan pas iets met de kinderen bespreken.
Verder kan ik me heel goed voorstellen dat je uit het Noorden weg wilt; de mogelijkheden daar mbt werk zijn niet geweldig; er is niet zo veel werk. In de Randstad zijn meer mogelijkheden. Samen met je wens om dichter bij je ouders te zijn dat lijkt me dat wel een goede reden om te verkassen. Maar ook dan in overleg met je man en zijn wensen serieus nemen en hem niet voor een praktisch voldongen feit zetten omdat je je plan al klaar hebt.

Toch

kijk ik er een beetje anders tegenaan dan primavera. Niet wat betreft het goed in kaart brengen van alle onderliggende wensen alvorens actie te ondernemen. Maar ik vind dat ze er wel een beetje luchtig over doet, lekker kosmopolitisch, dat kinderen maar lekker ver bij de ouders vandaan kunnen terecht komen.

Volgens mij is dat helemaal niet leuk en erg onhandig. Mijn broer woont op 800 km en het voelde voor hem heel naar toen mijn moeder ziek was. Hij vertelde dat hij een heel diepe angst ervoer om hier naar NL te komen en te zien dat mijn moeder al begraven was. Natuurlijk is hij een paar keer op en neer geweest, hij heeft gewaakt en was uiteindelijk de enige die erbij was op het sterfmoment zelfs, maar toch, die afstand heeft hij als heel naar ervaren.
De generatie ervoor waren er bij mij in de familie heel veel mensen die ver uitelkaar terecht gekomen waren en zeker als je ouder wordt is dat gewoon helemaal niet leuk. Je kan er wel luchtig over doen maar het is voor beide zijden niet leuk. Als je daar verandering in kan brengen zonder al te grote offers van andere gezinsleden zou ik werkelijk niet weten waarom je dat moet laten.

Het moet alleen allemaal open gespeeld worden, en dat missen we nog een beetje bij Ella. Maar ja, ze was juist dit draadje gestart om het allemaal wat helderder te krijgen... dacht ik...

Wel fijn

Ik vond het echt fijn dat ik in die periode dat mijn vader ziek was zo dicht in de buurt woonde. Alsnog was het logistiek niet altijd even handig maar het scheelde echt enorm. Als hij nu weer ziek zou worden dan zou het echt moeilijker zijn. Natuurlijk zou ik dan alsnog wel zoveel mogelijk doen maar de afstand zou het er niet makkelijker opmaken. Het is ook niet zo dat mijn ouders dat van mij zouden vragen maar ik zou het zelf dan fijner vinden om wat meer bij hun in de buurt te zitten.

Voor mijn man is het lastiger omdat zijn moeder zo ver weg woont. Ik weet niet hoe we dat dan aan zullen pakken. Een vriendin haar moeder woonde ook ver weg in het buitenland. Toen haar moeder ernstig ziek werd is ze daar heen gegaan en is gebleven tot haar moeder is overleden. Dat duurde ongeveer een jaar. Haar kind was het huis al uit en zelf werkte ze niet dus dat kon. Ik weet niet of wij het zo zouden kunnen aanpakken. De kinderen kunnen wel mee maar we zitten natuurlijk wel met het financiële plaatje. Bovendien kan je dat alleen doen in het geval van terminale ziekte. Dat kan niet bij een situatie die misschien nog jaren voortduurt... Het is nu nog niet echt een zorg maar dat zal het in de toekomst wel worden.

Verhuizen vind ik overigens niet zo'n probleem. We zijn al zo vaak verhuisd. Elke verhuizing bracht goede en slechte dingen mee. We wonen nu in een dorp met een hele mooie omgeving en ik zou het best jammer vinden om hier weg te gaan maar ergens anders zijn weer andere voordelen.

Onze kinderen zijn al meerdere keren verhuisd en hoewel ze het niet altijd even leuk vinden zijn ze toch in de nieuwe woonplaats ook altijd weer op hun plek geraakt.

In het geval van Ella spelen ook nog best andere voordelen mee: meer werk voor haar, makkelijker voor de kinderen om te studeren....

Voor de kinderen is het natuurlijk ook fijn dat ze wat meer contact met opa en oma kunnen hebben. Mijn grootouders waren heel belangrijk voor mij als kind en ik ben blij dat ik altijd veel tijd met hun heb kunnen doorbrengen.

Ik vind het voor mijn kinderen echt jammer dat hun ene oma in het buitenland woont. Natuurlijk gaan we er twee keer per jaar heen en ze komt elk jaar een keer hier maar alsnog is het minder dan ik zou willen.

Verhuizen

Ik wil helemaal niet verhuizen maar als man een baan bij zijn ouders in de buurt zou kunnen krijgen dan misschien toch. Mijn schoonmoeders geheugen gaat heel vlot achteruit en wij zijn de enige kinderen in dit land. Het voelt heel frustrerend dat we niet dichterbij wonen en het is ook nogal moeilijk om helder te krijgen hoe het nu echt gaat. Het is nog niet echt bespreekbaar maar ja als je dicht bij woont en af en toe aan kan wippen dan doet een goede gelegenheid zich ook veel sneller voor..

Kortom ik zou het er voor over hebben (en gelukkig wonen alle ouders wel bij elkaar in de buurt
Ellie Venzo!

Rodebeuk

Rodebeuk: "Als je daar verandering in kan brengen zonder al te grote offers van andere gezinsleden zou ik werkelijk niet weten waarom je dat moet laten."
Daar met il het wel mij eens, alleen vindt ik het hier helemaal niet duidelijk hoe groot dat offer van de andere gezinsleden is.

Het komt natuurlijk ook door de andere cultuur waarin ik woon, maar ik heb te veel relaties zien stranden doordat één van beiden te close met de ouders was en de relatie met de ouders voor de relatie in het gezin plaatste. Een beetje afstand is dan wel zo gezond.

Groeten Primavera
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gesprek gehad

Hoi allemaal,
Heb vanavond een gesprek gevoerd met manlief en hij begrijpt mijn beweegredenen/wensen erg goed (daar doe ik ook niet oneerlijk over zoals er gesuggereerd wordt), en heeft zelf op zich ook wel zin in een nieuwe uitdaging.

Ik wil wel even wat rechtzetten: het is niet mijn bedoeling om te gaan manipuleren, zo zit ik niet in elkaar, sterker nog, ik zet vaak de belangen van anderen voorop (we zitten hier tenslotte ook voor zijn werk). Ik stelde een vraag om mij te helpen in het denkproces. Jullie hebben me wel geholpen hierbij, ook de negatiever reacties, en zeker ook een spiegel voor gehouden, waarvoor dank. Tsja, en dat ik al een plan in mijn hoofd heb zitten hoe we het ZOUDEN KUNNEN aanpakken, wil niet zeggen dat ik de ander voor een voldongen feit wil stellen, dat kan niet eens. It takes two to tango, dus daarom zitten we ook nog steeds hier. Als het alleen aan mij lag waren we al weg .

Verder zie ik de zaken zoals ze zijn, en zie dus echt mijn broer minder gauw mantelzorg verlenen dan ik. Dat geldt dus voor mij en mijn familie, voor een ander kan dat anders zijn. Ik heb daar geen problemen mee. Ik werk ook part-time en mijn man en broer fulltime, dus ik vind het ook logisch dat ik daar meer tijd voor heb. Wat een ander doet of wat geemancipeerd is, moeten ze zelf weten. Er zal vast wel weer een discussie hierover volgen.

En ja, mijn ouders hebben ook altijd geuit dat zij willen dat wij onze eigen weg gaan, maar mag die eigen weg dan niet zijn dat ik graag er voor ze wil zijn, en dichterbij ze wil zijn ? Moet ik dan perse wegblijven ? Ik speel geen opofferende dochter omdat ik het geen opoffering vind. Ik wil het juist graag ! Maar wel samen met mijn gezin. En als dat niet kan, of manlief echt niet wil, ja dan houdt het op en moet ik andere oplossingen zoeken. We komen er wel uit.

Nog geen besluit hoor!

Ik zit net mijn post terug te lezen: manlief heeft dan op zich wel zin in een nieuwe uitdaging, maar het hoeft van hem niet nu. Dus we gaan het rustig laten bezinken.

Hij weet nu in ieder geval heel goed wat mijn gedachten, wensen en gevoelens hierbij zijn, heeft daar ook echt oor voor, en kan dat dan ook even gaan verwerken. Dat wil niet zeggen dat het gaat gebeuren !
Het zal nog wel een paar keer de revue passeren, zulke dingen hebben tijd nodig. Pro's en cons, afwegingen etc. Ik ben allang blij dat we het erover kunnen hebben, dat het een optie is.

Bezinken

Het is altijd fijn om de tijd te hebben om dingen te laten bezinken. Het zou wel praktisch zijn om in de zomervakantie te verhuizen, zodat de kinderen in een nieuw schooljaar beginnen, als je het zo kunt regelen.

En verder kun je alvast een beetje neuzen naar huizen en banen in de buurt.

Ik vind de voorpret ook altijd al heel erg leuk!