Verjaardagen prioriteiten scheve verhoudingen
Graag wil ik het volgende aan jullie voorleggen: mijn familie houdt er andere prioriteiten op na wat betreft verjaardagen dan dat ik zelf doe. We wonen allemaal ver van elkaar dus de momenten dat we elkaar zien zijn schaars. We zien elkaar voornamelijk bij verjaardagen. De laatste tijd is het zo dat de (schoon)broers en (schoon)zussen beiden (twee gezinnen) regelmatig niet komen op onze verjaardagen (we wonen zo ver weg, en er worden niet eens meer specifieke redenen opgegeven maar gewoon: mijn hoofd staat er niet naar, ik heb geen zin), maar omgekeerd wel verwachten dat wij wel naar hun verjaardagen komen (want die zijn belangrijk). Tot nu toe ben ik ook altijd naar de verjaardagen toegeweest, en ook met veel plezier. Het doet dan pijn dat het omgekeerd blijkbaar teveel moeite is, en dat ze blijkbaar minder waarde hechten aan contact met ons. Aangezien in beide gezinnen de dames over de planning gaan, komt het dan ook meer uit hun koker dan uit die van de heren, maar die laten het ook maar gebeuren. Een broer komt dan gelukkig af en toe nog wel.
Het is ook niet zo dat er dan eens afgesproken wordt voor tussen de verjaardagen door. Dat kan allemaal niet, druk druk druk. Blijkbaar is die behoefte er van de andere kant niet zoals die bij mij er is.
Ik begin hier enorm van te balen (nu al de zoveelste keer dat ik een kind moet teleurstellen omdat neefjes-nichtjes-ooms en tantes niet op de verjaardagen komen), en ben dan ook van plan om voorlopig niet meer naar hun verjaardagen te gaan, tot zij weer eens hier komen. Maar ja, dit zal nog meer afstand creeren en dat vind ik ook niet leuk. Tegelijkertijd ben ik ook een beetje klaar met het eenzijdig energie pompen in de frequentie van contact met beide gezinnen. Maar ik vind het gewoon zo jammer. Tips of adviezen zijn welkom.
Familiedag
Als je nou eens vanuit het positieve de zaak benadert en voorstelt om 2x per jaar een familiebijeenkomst te houden: 1x aan hun kant en 1x aan jullie kant van het land?
Ooms en tantes
komen/kwamen zelden of nooit op de verjaardagen van kinderen. Dat vonden ze jammer denk ik, maar we gingen ook nooit naar neefjes/nichtjes. Het is net wat je gewend bent.
We wonen ver van elkaar vandaan, en gaan zo nu en dan naar een verjaardag, meestal van degene die bloedverwant is ( bij de aangetrouwden alleen op speciale hoogtijdagen).
Het is trouwens wel zo met ver weg wonen dat ver heel verschillende betekenissen kan hebben. Als je vanuit het Westen in Limburg gaat wonen, vinden de Westerlingen dat erg ver. Dat het andersom even ver is, wordt weleens vergeten. Geldt ook voor Enschede, Groningen etcetera.
Ik vind trouwens het familiedagplan een leuk idee.
Laatste deel van je post
Waarom schrijf je die niet naar elke broer/zus? Ik vind die heel helder. Misschien hier en daar een aanpassing. Het doet pijn dat ze niet komen, je kind heeft er pijn van, je mist ze.
Loslaten
Ik zal proberen om het een beetje los te laten. Niet iederen is dol op familie. Ik ben ook zo iemand die het erg benauwd krijgt van teveel verplichtingen in deze richting - trouwens niet alleen maar bij schoonfamilie, maar ook bij mijn eigen familie.
Schoonfamilie en familie woont allemaal verder wegen schoonfamilie is de laatste tijd nogal plakkerig, telkens langskomen of wij gaan er langs. Dat betekend elke keer een tochtje door het land en hieraan zijn natuurlijk kosten verbonden (brandstof etc) en als ze langskomen, verwacht man dat ook ik tijd met hun toebreng. Terwijl hij al zucht als hij een keer per jaar met mijn ouders uit moet eten is het bij mij vanzelfstsprekend dat ik het meerdere keren per jaar doe en desnoods vrije dagen hiervoor ga opnemen. Ik heb geen echte band met zijn familie.
Nu woont schoonfamilie allemaal in een grote stad dus ik ga er inmiddels elke keer effe tussenuit en de stad in. Vindt man niet bepaalt fijn, hij zal liever willen dat ik de hele tijd blijf show-zitten, het heeft ook flink ruzie opgelevert toen ik ermee begon. Maar ik trek het zo beter. Ik ga ook wel erbij zitten, maar niet de hele tijd. Hij kan lekker bij kletsen en ik heb op deze manier ook nog n beetje plezier.
Loslaten dus
Bedankt voor jullie reacties, nu ik er zo over nadenk is hetgeen wat mij hierin het meest steekt, is dat zij wel verwachten dat wij op hun Leuke en Belangrijke feestjes komen, en dat zij onze feestjes door hun niet komen afdoen met Niet Leuk en Niet Belangrijk genoeg. Maar dat zit misschien meer in mijn hoofd dan dat dat hun bedoeling is. Ik heb in ieder geval al besloten om niet naar hun komende feestje te gaan, al is het alleen maar omdat wij zelf ook onze tijd veel beter kunnen besteden (verbouwing), en ik heb er ook gewoon geen trek in om hen in het zonnetje te zetten na deze "druppel" . Wie weet als ik het meer loslaat zoeken zij misschien op termijn juist meer toenadering. For the record: vanaf de geboorte van alle kinderen zijn wij altijd wel onderling naar de verjaardagen geweest, zeker van de kinderen, maar nu de kinderen ouder worden merk ik dat dat verandert. Het zij zo dus. En ik ben ook niet zo van de zitfeestjes hoor. Bij ons is het juist altijd lekker rommelig, iedereen doet zijn ding, binnen, buiten, helpen bij de (meestal) bbq, rondje park (zeker als het mensen van ver zijn die toch een paar uur langer blijven, en dat vind ik juist ook leuk.
Ella
"hetgeen wat mij hierin het meest steekt, is dat zij wel verwachten dat wij op hun Leuke en Belangrijke feestjes komen, en dat zij onze feestjes door hun niet komen afdoen met Niet Leuk en Niet Belangrijk genoeg. Maar dat zit misschien meer in mijn hoofd dan dat dat hun bedoeling is."
Dat herken ik wel. Ik weet niet hoe het contact verder is, maar ik heb dat weleens gezegd tegen mijn zus. (Zij is regelmatig onbedoeld bot; dat heeft ze dus echt niet door, en ze kan er zelf ook meer mee als ik heel duidelijk ben). Sindsdien doen ze wel meer hun best erbij te zijn. Het was inderdaad geen kwade opzet - ze hebben het gewoon druk, en dan komen contacten met de familie wat lager op het prioriteitenlijstje. Maar nu ze weet dat het voor mij (en voor ons - manlief is enig kind) een heel waardevol contact is, komt ze vaker even langs.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Herkenning
Hier kwamen ze ook nooit tot groot verdriet van mijn kinderen, echter wij kregen ook nooit te horen wanneer zij hun feestjes vierden, daar moest ik dan achterheen bellen of via ouders horen. Op een gegeven moment heb ik een keer de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd waarom ze nooit kwamen en of ze het misschien anders leuker vonden om buiten de verjaardagen om te komen, omdat je dan toch meer tijd aan elkaar kan besteden. GEEN-BEHOEFTE-AAN siste mijn schoonzus en broer hield zijn mond. Vervolgens sneed mijn man van schrik een ander onderwerp aan en hebben we het er niet meer over gehad en zijn ze verder ook nooit meer bij ons langs geweest. Uiteindelijk ben ik er ook maar mee opgehouden uit te vogelen wanneer zij hun feestjes gaven omdat ik me daar ook niet echt meer welkom voelde. Jammer, broer zie ik nu dus ook niet meer, heb hem meerdere keren gebeld om te vragen wat er toch was en of hij dan koffie kwam drinken, maar hij moest constant alles met zijn vrouw overleggen en daarna hoor ik er niets meer van.
Op zich vond ik het een goed idee om ze los van de verjaardagen te zien, inderdaad een familiedag ofzo? Probeer contact te blijven houden want voor je het weet zie je ze gewoon niet meer. Ik denk dat mijn schoonzus nu heeft wat ze al jaren wilde, haar man helemaal voor zichzelf alleen. Langzamerhand kwamen ze niet meer bij Sinterklaarvieringen en Kerst bij opa en oma... alles was stom en ze wilden alleen dingen met het eigen gezin doen.
Ach jeetje iris
Dat is inderdaad mijn schrikbeeld, maar ja, aan de andere kant denk ik, als een ander dat echt niet wil, kun je het niet afdwingen. Maar dan wete je wel hoe de vork in de steel zit en kun je zelf je energie op vervangende zaken gaan leggen (vrienden, etc). Het zal voor opa en oma ook een hele nare situatie zijn. Dat is bij ons nog niet helemaal zo, wel naar opa's en oma's toe ook beduidend minder contact vanuit die gezinnen, en die vinden dat ook jammer, maar nog in ieder geval nog wel wat contact.
Ik denk dat ik het toch maar eens zoals Valkyrie even voorzichtig bij de bloedverwanten aan ga geven, dat ik ze mis, en dan kijken hoe het opgepakt wordt. Wie wet bedoelen ze het inderdaad niet zo, maar zijn ze zich niet bewust van het feit dat het zo overkomt, en kunnen ze hierin een paar keer per jaar wat meer rekening mee houden.
Na een paar dieptepunten in mijn leven de afgelopen tijd (overlijdens, scheiding van dierbaren) ben ik in ieder geval me er erg van bewust dat gezinsbanden voor mij heel waardevol zijn. Maar goed, dat is misschien ook meer mijn ding dan dat van andren, realiseer ik me ook. Overigens is een schoonzusje van mij wel ontzettend hecht met haar eigen familie. Dat maakt ook dat ik denk: " zijn wij dan niet de moeie waard" terwijl we echt geen onaardige vervelende mensen zijn (vind ik
Apart
Wat ik wel apart vind is dat ze willen dat jullie wel naar hun toe komen, maar andersom komen ze niet naar jullie. Nu is het helemaal geen punt als het een keertje niet uitkomt en je een verjaardag overslaat, maar als dat contstant zo is, is dat niet leuk. Toch maar eens vragen, hoe lastig dat ook is. En inderdaad is het misschien voor de kwaliteit van het bezoek leuker om elkaar juist buiten de verjaardagen om te zien. Op een verjaardag zelf zit je inderdaad tussen de buren en andere kennissen en spreek je de jarigen vaak amper omdat er zoveel mensen zijn. Leuker kan het dan zijn om een andere dag te komen, wanneer ze dan alleen met jullie zijn.
Hebben zij missschien oudere kinderen dan jullie? Ik merk dat ik met mijn kinderen, toen ze klein waren en het heel leuk vonden om op visite te gaan, vaker op visite ging. Nu willen ze niet meer mee. Ik ga dan wel alleen op visite en laat de kinderen gewoon thuis, maar misschien vinden die ouders dat niet prettig?
