Verjaarsprobleempje
Toen mijn kind 10 jaar geleden op de creche zat, ontmoette ik daar een moeder die in dezelfde situatie zat als ik (aan het scheiden). Sindsdien hebben we veel samen opgetrokken, ook bijvoorbeeld in de vakantie. Onze kinderen konden het ook goed vinden. Nu zijn het pubers en gaat het niet meer zo goed. Ook is gebleken dat de manier van opvoeden van mijn vriendin heel anders is dan de mijne. Ik wil niet zeggen dat de mijne beter is hoor, alleen heel anders. Via mijn kind hoor ik wel eens wat haar kind allemaal uitspookt en laatst heb ik die moeder iets verteld (na heel lang nadenken), omdat ik vond dat het zo gevaarlijk was dat ze het echt moest weten (had te maken met niet eten en overgeven op school). Ze was woedend, dat wilde ze allemaal niet weten en mijn kind vrat vast ook vanalles uit wat ik ook niet wilde weten en ik had altijd wat te zaniken over kinderen. Nou geloof ik best dat ik niet alles weet wat mijn kind doet hoor, dat is het punt niet. Ik heb serieus nagedacht of ik inderdaad altijd zanik over kinderen, maar volgens mij is dat niet zo, ik ben erg gesteld op de pubers die hier over de vloer komen, stuk voor stuk niks op aan te merken en niks over te zaniken. Ik heb het idee dat vriendin niet zo lekker in haar vel zit, maar ze wil er niet over praten. Inmiddels heeft ze veel kwetsende dingen gezegd, maar als ze zich inderdaad gedeprimeerd voelt, kan ik daar best overheen stappen. Ik heb besloten haar maar even met rust te laten en heb inmiddels een week of drie geen contact meer gehad. Maar nou is ze bijna jarig en ik weet niet goed wat ik moet doen. Een kaartje sturen? Of gewoon niks doen? Als ze me echt zo'n vreselijk mens vindt, wil ze misschien liever geen kaartje, omdat ze dan op haar verjaardag nog met mij wordt geconfronteerd. En als ik dan een kaart stuur, doe ik dan of er niks aan de hand is? Ik neig naar niks doen, maar misschien neemt ze me dat dan ook weer kwalijk. Ik kan niet in haar hoofd kijken, geen idee wat ze denkt of wil...
Kaartje sturen
ik zou een kaartje sturen. Beetje neutraal geblabla er in. Maar ook dat je graag contact wilt houden. Kan ze zelf beslissen of ze het gelijk in de papier bak mikt of niet. Maar je laat wel zien dat je ondanks haar uitlatingen je toch betrokken voelt.
Reageert ze niet dan is dat ook goed. Weet je waar het staat.
Houd de deur open
en stuur een leuk kaartje.
Ze ziet op gegeven moment misschien in dat ze te zwart-wit was in haar reactie en vindt het dan (wanneer dat is) te laat om erop terug te komen. Als je een kaartje stuurt, weet ze dat wat jou betreft het contact niet over hoeft te zijn.
En weggooien kan ze het altijd, zoals de vorige al schreef.
Ik denk dat ouders zelden 100% met andere ouders op één lijn zitten wat opvoeding betreft, zelfs binnen ouderparen zijn er verschillen. En een mens is nou eenmaal nergens kwetsbaarder in als in commentaar op de eigen kinderen. Zélf mag je als moeder van alles zeggen, maar als een ander erover begint - lastig... Zeker als je niet lekker in je vel zit!
tonny
Gewoon doen
Ik zou gewoon een kaartje sturen. Je zegt zelf al dat ze mogelijk gedeprimeerd is en dan worden er vaak snel dingen gezegd die ze eigenlijk niet zo bedoelen. Ze voelt zich gewoon rot. Houd de eer aan jezelf en stuur haar een gezellig kaartje en zet er iets leuks in.
"De soep wordt vaak niet zo heet gegeten zoals die wordt opgediend".
Okee
Jullie hebben me over de streep. Ik stuur haar een gezellig kaartje.
Een andere discussie zou kunnen zijn of je zo kwetsend mag zijn als je je rot voelt. Want ze maakt wel dingen stuk zo. Maar deze discussie ging over het kaartje en dat zal ik sturen.
Discussie
Nee, de discussie is niet of je zo kwetsend mag zijn als je je rot voelt. De vraag is waar jouw grens ligt. Kwetsend is een subjectief begrip en jij bent de enige die kan bepalen of je over dingen heen kunt stappen die jou (diep) raken. Als je dat niet kunt, kun je dat niet. Dat is niet ideologisch maar gewoon afhankelijk van wie jij bent en hoe jij emotioneel in elkaar steekt. Daar mag je gewoon voor gaan staan.
Groet, Jo Hanna
Lastig
Eens. Maar ik vind het wel lastig. Ik heb erg geluk gehad met het karakter en de eigenschappen van mijn kind: altijd goed gehumeurd, gezellig, kan goed leren, vindt het leuk om samen met mij op stap te gaan, enz. Dat is niet mijn verdienste, zo is het kind geboren (tuurlijk is het ook wel eens stomvervelend). Wij hebben het leuk, ook zonder mijn ex. Vriendins kind is wat nukkig, zoekt vaak het randje van wat nog kan en gaat er regelmatig overheen, kan niet zo goed leren, er is regelmatig onenigheid met ex/vader en zijn nieuwe vrouw. Verder heb ik het afgelopen jaar veel geluk gehad met werk, de leuke klussen stroomden vanzelf toe. Vriendins werk is door de crisis eentonig geworden (leuke klussen gingen niet meer door). Ik kan me dus best voorstellen dat het lijkt of het hier allemaal fantastisch is en dat alles moeiteloos gaat. Maar ik voel het niet als mijn verdienste. Zij probeert haar puber uit alle macht op het rechte spoor te houden en dat lukt maar ten dele. Ik vind het wel moeilijk om geen kritiek op het kind te hebben want het doet echt stomme dingen. Maar ja, misschien makkelijk gezegd als je eigen kind zo gemakkelijk te corrigeren is, ik zou ook niet goed weten hoe ik haar kind zou moeten aanpakken. En ik vind het ook wel lastig dat vriendin totaal niet wil weten wat het kind allemaal uithaalt, terwijl ik veel dingen wel weet (pubers zitten op dezelfde school, alleen ander niveau). Ik zou heus niet gaan "klikken" (zo noemt vriendin het) om onnozele dingen, maar expres overgeven? Of winkeldiefstal? Als ik alleen nog maar over koetjes en kalfjes mag praten, wat is het dan voor een vriendschap?
Koetjes en kalfjes
Je zit gewoon in een lastige situatie. Op 't moment zit het leven jou meer mee dan haar.
Bij nader inzien (....) had je je misschien beter kunnen onthouden van het verhaal dat je via (!) je eigen (!) kind hoorde. Maar ja, gebeurd is gebeurd. Als je iets nou zélf had gehoord/gezien, is het anders.
En verder - voorzichtig, voorzichtig. Dan maar even een poosje koetjes en kalfjes. Een negatief bericht komt tien maal helderder bij een ander door als negen vriendelijke opmerkingen, zéker als het je kinderen betreft.
Sterkte en ik hoop dat het weer goed komt, dat jullie verder kunnen op de goede ervaringen uit het (wat verre) verleden.
tonny
Vinden jullie dat echt?
Ik heb natuurlijk wel even nagevraagd bij dochter én haar beste vriendin (ook op die school) hoe zeker ze waren van die verhalen. Heel erg zeker dus. En het werd niet verteld uit sensatie, maar omdat dochter en beste vriendin ook wel doorhadden dat die dingen hun pet te boven gingen en dat het verstandiger was het aan een volwassene te vertellen.
Als ik erachter zou komen dat mensen dat soort dingen over mijn kind zouden weten, maar het zouden verzwijgen, dan zou ik niet zo blij zijn. Ik wil het echt liever wel weten. Voor je het weet heeft het kind een vreselijke eetstoornis of wordt het op een dag door de politie naar huis gebracht. Maar goed, bij deze moeder zal ik nooit meer iets vertellen, dat heb ik wel geleerd. Maar als je alleen nog maar over het weer kunt praten, wat is het dan voor vriendschap?
Ja tuurlijk
Jawel, natuurlijk, maar ik hoefde nooit op mijn woorden te passen. Bovendien ken ik haar via de creche: de kinderen en het feit dat we allebei gescheiden zijn waren altijd onze grootste overeenkomsten. We hebben geen gemeenschappelijke hobbies (ik vind het wel leuk over de hare te horen, maar andersom eigenlijk niet), qua vakantie vinden we ook andere dingen leuk. Toch vond ik haar altijd leuk om mee om te gaan. Als de kinderen ter sprake komen moet ik dus nu gaan oppassen wat ik zeg en dingen verzwijgen. Ik weet dat zij zich ook zorgen maakt over haar kind (heeft ze vaak gezegd) maar ik kan daar dus niet op in gaan, want ze wil het niet horen.
Verzwijgen...
je vriendin maakt zich zorgen over haar kind. Houd het daarom bij haar. Luister naar haar, vraag wat ze bedoelt, wat ze denkt te kunnen doen, wie ze raad zou kunnen vragen. Houd het consequent bij haar en vertel niet wat je via je eigen (in de ogen van je vriendin geslaagde) kind. Laat haar zelf nadenken, ze hoeft niet van jou te horen wat er mis is. Als ze zich echt zorgen maakt, zal ze verder willen zoeken, lijkt me.
Als jullie beide kinderen dezelfde problemen hadden, was het 'makkelijker'- nu verkeer je in haar ogen in een comfortabele situatie en dat geeft haar vast een moeilijk gevoel.
tonny
tonny
Een regel
Hoi,
Ik hou hier zelf altijd een regel aan...zeg nooit iets over andermans kinderen, dat gaat geheid fout. Maar goed, meestal zijn dat dan ook kleine futiliteiten. Hetgeen jij beschrijft is iets wat ik als ouder toch echt wel van mijn vriendin willen horen, het is iets wat je als ouder toch wel moet weten omdat het schadelijk voor het kind kan zijn. Ik denk ook niet dat mijn vriendinnen boos zouden worden, als ik zoiets zou vertellen. Ik zou ook erg verbaasd zijn als mijn vriendinnen dan zo zouden reageren als jouw vriendin. Je bedoelde het alleen maar goed. Hopelijk kan je het toch nog uitpraten, je hebt er niets negatiefs mee bedoeld, het is lastig dat ze zelf blijkbaar ook al eerder zich geirriteerd heeft (omdat je volgens haar altijd al loopt te zaniken) en dit niet uitspreekt.
Moeilijk ook, want inderdaad, hoe moet het verder in de vriendschap als je niet eerlijk tegen elkaar kunt zijn.
Ik weet ook niet goed hoe je dit het beste kunt oplossen, of echt een goed gesprek en alles eruit gooien, of het voortaan erg oppervlakkig houden, als je dat tenminste vol kunt houden.
maxime
Eerst maar eens
Ik zal eerst haar reactie op mijn kaartje maar eens afwachten. Dan zien we wel weer verder.
Ik weet trouwens nog veel meer over het kind van vriendin wat ik allemaal nooit zou vertellen omdat ik vind dat het óf onder kattekwaad valt óf dat de mentor er maar iets van moet vinden. Het ging mij echt om de dingen die schadelijk zijn voor het kind als ze te lang duren. En ik bedoelde het inderdaad goed.
Oppervlakkige contacten heb ik wel met mijn collega's, daar heb ik geen vriendinnen voor. Dus als dat onze toekomst is, denk ik dat het snel voorbij zal zijn. We zullen zien.
Denkfout
Je vraagt je af of die vriendschap wel iets voorstelt als je haar niet kan vertellen over de dingen die je van haar kind weet. Volgens mij maak je daar een denkfout. Dat zij dat niet wil/kan aanhoren, is niet rechtstreeks gerelateerd aan jou en jullie vriendschap. Het is haar onvermogen pijnlijke dingen te incasseren. En natuurlijk kan dat gevolgen hebben voor de vriendschap. Maar dat hangt meer van jou af dan van haar. Want aan jou is de vraag of jij een vriendschap wil waarin je met bepaalde onderwerpen voorzichtig moet zijn.
Groet, Jo Hanna
Mooi
Ik vind dat mooi onder woorden gebracht, Jo Hanna, zeker iets om eens over na te denken. De vervolgvraag is voor mij alleen: als ik met die vriendin niet meer over het onderwerp 'kind' praat (of alleen over Pietjes nieuwe fiets en Marietjes haar dat al zo lang wordt) en het gaat helemaal mis met haar kind, dan wéét ze dat ik van veel ervan op de hoogte was. Ik heb het idee dat ze op dit moment nog haar kop in het zand steekt en hoopt dat het zo'n vaart niet zal lopen. Ik denk dat het kind hulp moet hebben, maar dat is natuurlijk niet aan mij en dat zal ik ook zeker niet zeggen. Ik zie de 'vergrijpen' van het kind steeds extremer worden en denk dat als vriendin eenmaal niet meer om de feiten heen kan, ze juist weer boos wordt dat ik haar niet heb gewaarschuwd. Ik ben nu nog vrij voorzichtig geweest in de melding naar haar toe. Ik vind het erg lastig om dingen te weten die nu nog gekeerd kunnen worden en er niets mee te doen. Dus het antwoord op je laatste vraag is eigenlijk nee, ik wil eigenlijk geen vriendschap waarin ik met bepaalde onderwerpen voorzichtig moet zijn.
Nou...
Wat ik zou willen als het omgekeerd was? Ik denk dat ik dan graag zou willen dat ze me in zou lichten. Wat ik zou doen met die info: het kind naar een goede therapeut sturen en zelf wat duidelijker zijn wat wel en wat niet acceptabel is. Ik geloof niet dat ik zelf iets voor haar dochter kan doen, ik denk dat het kind (om wat voor reden dan ook) heel erg ongelukkig is, misschien ook wel door het gebrek aan structuur en de ruzies tussen de ouders. Als niemand moeder inlicht denk ik dat het echt mis gaat met het kind. Maar blijkbaar ben ik niet de aangewezen persoon om daar iets over te zeggen, met mijn eigen brave, lerende en sportende puber.
Goede vraag, zonnetje
Ik denk dat ik me druk maak omdat vriendins dochter nu nog wel bij te sturen is (denk ik) maar vriendin het gewoon laat gaan en het zelfs niet wil weten. Ik kan zelf niks voor het meisje doen, ze luistert naar niemand (ook niet naar docenten). Tenminste, misschien heeft iemand een tip wat ik kan doen voor een anorectische, stelende puber?
Ze luistert naar niemand
Dat werd ook tegen en over mij gezegd toen ik puber was. Het was niet waar. Ik luisterde heel goed naar wat er tegen mij gezegd werd, maar dat betekende niet dat ik dat aan de ander liet merken en ook niet dat ik deed wat er gezegd werd.
Wat ik mij afvraag is of er iemand naar haar luistert of worden er alleen maar monologen gehouden tegen haar.
Nodig het meisje een keer uit of ga samen koffiedrinken in de stad en luister naar wat zij te vertellen heeft, wat haar bezighoudt en wat haar beweegt. Probeer niet te sturen of te beïnvloeden (je bent tenslotte haar moeder niet, dus vermijd die rol), maar toon echte belangstelling en oordeel niet.
Ik denk dat je zowel je vriendin als haar dochter daar een dienst mee bewijst en misschien jezelf ook nog wel. Ze is nog hartstikke jong en iemand moet contact met haar houden en haar moeder haakt duidelijk af.
Goed plan!
Dat ga ik zeker doen. Het is in ieder geval het proberen waard. Maar Marieke, kan je ook duidelijkheid geven WAAROM je niet leek te luisteren? Want jij, maar ook dit meisje, moet toch wel doorhebben dat stelen en jezelf uithongeren niet zo positief uitwerkt voor jezelf? Ik weet natuurlijk niet wat jij allemaal wel en niet deed, maar uit je verhaal maak ik op dat je ook niet de gemakkelijkste was.
Ik weet niet of haar moeder echt luistert, dat kan ik niet goed beoordelen. Ik ben er natuurlijk niet altijd bij. Mijn eigen puber vindt die moeder "chagrijnig tegen haar dochter". Ik weet echt niet hoe ik zelf zou doen tegen mijn eigen puber als ik tegen dezelfde problemen zou aanlopen, dus ik wil moeder daar ook niet in veroordelen.
Ik zal eens een bakske gaan doen met het meisje! (Als ze dat wil, tenminste).
Moeder heeft inmiddels (vandaag) op mijn verjaarskaartje gereageerd met een telefoontje alsof er niks aan de hand was...
Luisteren
Ach volgens mij is het iets van pubers dat ze best luisteren, maar het niet willen laten merken. Mijn oudste laat ook niet merken dat hij zich iets van mijn "goede raad" aantrekt, maar krijgt hij een paar dagen later geheel onverklaarbaar ineens hetzelfde idee 
Ik vind het prima zo. Ik wapper regelmatig een suggestie zijn kant uit, zodat hij het vervolgens zonder gezichtsverlies zelf kan "bedenken".
Maar als ik je berichtje lees is dit gedrag niet beperkt tot pubers
Succes
Marieke
