Verliefd geworden op een man met kanker, wat nu?
Ik ben verliefd geworden op een man die recent kanker heeft gehad. Een vorm van kanker die vrijwel altijd terugkomt en die niet te genezen is als het weer terugkomt. Ik ken mijn vriend nog maar kort en de laatste 2 weken merkte ik dat hij zich terugtrok van mij. Ik begreep het eerst niet, dacht dat hij misschien een ander had getroffen of bindingsangst ofzo had, maar nu blijkt dat hij al een tijdje dezelfde klachten heeft als hij eerder had toen hij kanker had. Hij is nog steeds onder controle, maar nu moet hij een MRI-scan omdat ze bang zijn dat het terug is gekomen. En hij is daar natuurlijk ook bang voor.
Wat moet ik nu doen? Ik ben niet iemand die zich terugtrekt, wil dat ook niet, want ik ben erg gek op hem. Ik merk dat hij zich terugtrekt van mij.
Als blijkt dat de kanker terug is gekomen, heeft hij niet meer lang om te leven. Hoogstens een jaar.
Wij hebben allebei kinderen en waren nog niet in het stadium dat we de kinderen al hadden betrokken bij onze relatie. Ik wil hem graag helpen, maar zijn kinderen kennen mij nog niet eens. En bovendien weet ik niet of hij wil of ik hem help. Misschien wil hij wel dat ik me gewoon terugtrek.
Wat moet ik nou doen?
Vragen
Els:
"Misschien wil hij wel dat ik me gewoon terugtrek. Wat moet ik nou doen?"
Vragen wat hij wil?
Je bent nu bezig om te speculeren wat hij misschien denkt; op zichzlef zijn je speculaties begrijpelijk (het zou idd heel goed kunnen zijn dat het is zoals jij denkt), maar alleen door te vragen en te praten kom je verder.
Wat wil jij?
Volgens mij is het eerst belangrijk om dit nieuws tot je door te laten dringen en erachter te komen wat het voor jou betekent. Ik kan me heel goed voorstellen dat het de dingen in een ander licht zet en het is volgens mij belangrijk dat je echt voor hem kiest en niet uit medelijden bij hem blijft. Daarover moet je eerlijk zijn, in ieder geval tegen jezelf!
Voor hem zal het ongetwijfeld ook moeilijk zijn. Bang zijn om kanker te krijgen en om alles wat daarbij komt kijken. Misschien bang om je kwijt te raken, of juist om het met je te delen, of dat je alleen maar bij hem blijft omdat je hem zielig vindt. Je weet het niet. Erover praten is dus echt de enige manier om daar achter te komen. Maar dan moet je al een bepaalde intimiteit met die man (willen) voelen, en andersom ook. Het is nogal wat, om over deze onderwerpen te (moeten) praten.
Die laatste zin die je schrijft, dat zou ik in ieder geval (nu al) tegen hem zeggen. Het is toch ook heel logisch dat je het verschrikkelijk moeilijk vindt. Je hoeft het toch ook nog niet te weten? Het is gewoon heel onzeker, rot en wrang. Daar helpt geen moedertje lief aan. En als het ook maar enige kans heeft om zich tot een relatie te ontwikkelen zou ik zoiets heftigs wel met elkaar willen/proberen te delen.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het vals alarm is.
Groet,Jo Hanna
Ja vragen
Ik ben het met Tinus eens: je moet zeggen dat jij het gevoel hebt dat hij zich terugtrekt en waarom dat is. En bedenk dat ook het terugtrekken een van de dingen is die met een ernstige of levensbedreigende ziekte samenhangen.
Zwaar voor je. Maar pas op dat hij niet voor jou gaat denken (ah ik heb haar niets te bieden) en jij voor hem (ah hoe kan ik hem nou helpen).
MariaRosa (een keer weduwe geworden en daarna nog een verkering met kanker gehad. Laatste is inmiddels ook dood maar toen was het al uit om andere redenen)
Medelijden
Bedenk dat naast alle gruwelijkheid van een terminale ziekte het samenzijn met een geliefde die die gaat sterven ook een heel bijzonder iets is waar jij 'rijker' van kunt worden. Althans zo heb ik het ervaren.
In dat kader is medelijden toch een gebrekkige term.
MR
Toch vragen
Wat je nu aan ons vraagt, aan hem vragen:
"Ik heb het gevoel dat je me ontloopt en daar voel ik me onzeker over want ik wil je heel graag zien. Ik ben echt heel erg gek op je en we passen geweldig bij elkaar. Maar ik vind het ook wel heel erg moeilijk dat je nu misschien weer kanker hebt. Hoe is dat voor jou?"
Waar ben je bang voor als je het open gaat gooien?
Groet, Jo Hanna
Medelijden en liefde
Maria Rosa, ik kan me heel goed voorstellen dat samenzijn met een geliefde je leven verrijkt maar ik denk wel dat je daarvoor echt liefde moet voelen voor die ander. Als je alleen maar bij iemand blijft uit medelijden en plichtsgevoel, wordt het niet mooi maar beklemmend. En natuurlijk: als er liefde is, voel je ook mee en lijd je in zekere zin ook mee. Maar als het vanuit liefde is, blijft de relatie gelijkwaardig. Lijkt mij dus 
Het zijn van die dubbele dingen. Hoe verrijkend ook, je gunt niemand dit soort situaties en keuzes.
Groet, Jo Hanna
Voor de ander denken
Dit is dus voor de ander denken: dat je het voor hem moeilijker zou maken als je gaat huilen. Ik denk dat het heel normaal is dat je gaat huilen en het zou zomaar kunnen dat hij het als bevrijdend ervaart om met je mee te kunnen doen. Dat is ook een speculatie, maar je weet het dus niet. Gun jou je eigen reactie. Gun hem zijn eigen reactie. En maak contact!
(En nee, makkelijk is het niet!)
Groet, Jo Hanna
Jouw manier
Als jij het beter kan opschrijven dan zeggen, dan schrijf je het toch op! Denk vanuit jezelf, voel vanuit jezelf en doe het op een manier die bij jou past.
Jo Hanna
Misschien een overdenking (ook voor je vriend)
Hij is niet van mezelf, maar hij schoot me wel weer te binnen toen ik je beginbericht las: Als je de relatie beëindigt, heb je een ander verdriet, dan waneer je samen verder gaat. Maar je hebt niet *minder* verdriet. Probeer toch het gesprek met hem aan te gaan en inderdaad niet nu alvast gevoelens/reacties voor hem in te vullen. Assumption is the mother of all fuck-ups om even met Tinus te spreken en dat is ook hier van toepassing.
Zorg voor elkaar, veel sterkte. En er is nog altijd een kans dat het *niet* terug is.
Helpen?
Je hebt het over helpen. Dat woord zou ik vermijden, als je het buiten de sfeer van zieligheid en medelijden wilt houden.
Ik denk dat ik in jouw situatie het meer in de sfeer zou gooien van "ik wil gewoon bij je zijn, en als dat met ziekte en al is dan neem ik dat erbij".
Sterkte.
Top
Hij is misschien ook bang dat je wegholt als de uitslag slecht is en dekt zich in door afstand te nemen (misschien ook ter bescherming van jou?)Probeer toch met elkaar te praten..
Ik vind het heel top van je dat je met hem verder wilt, al weet je niet voor hoe lang en niet omdat je hem zielig vindt, maar omdat hij is wie hij is. Misschien kan dat hem toch wat gerust stellen en komen jullie weer nader tot elkaar.
Els
je zegt dat je beter schrijft dan praat. Schrijf hem een brief dan, met je gevoelens. Dat je bij hem wilt zijn, met of zonder ziekte.
Ik kan me in zijn geval best voorstellen dat hij je zijn ziekzijn niet wil aan doen. En vergeet ook niet hoeveel energie de angst die hij ongetwijfeld zal hebben kost. Nog afgezien van de energie die ziek zijn zelf kost. Ik kan me voorstellen dat hij nu niet de leuke man voor je kan zijn die hij wil zijn. Dat zal moeilijk voor hem zijn.
Veel sterkte!
Wat uitroeptekens
vul niet teveel voor hem in!
Draai het eens om: als jij nu ziek was en je hoorde niets meer van hem, hoe zou je dat vinden?
Je hebt het idee dat hij je ontloopt. Dat kun je hem vragen, is dat zo en waarom? Zou je ook hebben kunnen vragen als hij niet ziek was.
Voel jezelf niet teveel. Je trekt niet aan hem. Laat hem weten dat je graag bij hem wilt zijn. Als hij dat echt (even) liever niet heeft, moet hij dat laten weten.
En natuurlijk heb je het er moeilijk mee, logisch. Maar dat hoef je niet zozeer te laten merken. En vergeet niet: hij kan beter worden!
Zonnetje
zonnetje: "Nou, als ik het goed lees overweeg je om nu alvast maar afscheid van hem te nemen. Lijkt mij zonde."
Dat las ik helemaal niet. Els zit ermee dat haar vriend afstand houdt. Hoe daarmee om te gaan.
Maar wel goede tips: schrijven (en praten) en genieten.
Wat heeft hij aan jou?
Els, je schrijft: "Maar ik wil eigenlijk de aandacht niet op mezelf vestigen, niet op mijn problemen (met zijn ziekte)vestigen", en "Ik ben een relatieve buitenstaander, nieuw. Wat heeft hij aan mij als ik ook nog aan hem ga trekken omdat ik er moeite mee heb?"
Jij gaat ervan uit dat je, als je met hem deelt hoe deze situatie voor jou is, hem belast. Dat is een foute aanname.
Je belast hem als je van hém iets nodig hebt in deze en aan hem gaat trekken om dat te krijgen. Uit jouw postings krijg ik niet de indruk dat je er op die manier in staat.
Maar als je deelt - dus zelf je last draagt maar hem wel laat zien, weten, voelen hoe het voor jou is - belast je hem niet. Dan geef je hem zelfs iets: je laat je gevoel voor hem zien. Je geeft hem de kans om ook authentiek zijn emoties te tonen bij jou. Je blijft in contact en geeft hem zo je aanwezigheid, je betrokkenheid.
Niet aan hem trekken dus. En ook niet 'duwen': niet je hulp, je steun, je betere ik aanbieden.
Gewoon zijn wie je bent, met al je emoties: wat je voor hem voelt, je twijfels en angst en verdriet, alles. In contact en authentiek.
Of hij daarop zit te wachten? Dat weet je pas als je het probeert. Afstand houden kan altijd nog.
Ook zoiets gehad...
...alleen ging het om een andere dodelijke ziekte. Op het oog niet te zien, maar deze man was terminaal.
Wie hier regelmatig meeleest weet ongeveer wat mijn kinderen en ik achter de kiezen hebben en ik heb dan ook besloten om er niet in te stappen. Het is heel hard, dat weet ik, maar ik kwam na lang nadenken tot de conclusie dat mijn kinderen en ik het niet aan zouden kunnen om van iemand te gaan houden die we zouden moeten wegbrengen en die vervolgens een grote leegte achter zou laten. Er was toen overigens nog geen sprake van een relatie, maar van een voorzichtige klik. De persoon in kwestie heeft me dit trouwens wel heel erg kwalijk genomen.
Misschien is het heel erg hard, maar als je tot de conclusie komt dat je het niet aankunt, denk ik dat het toch de juiste keuze is.
Els
"Je wordt verliefd op iemand en als die persoon gewoon verder hetzelfde blijft, dan kan ik niet ineens niet meer verliefd zijn."
Het lijkt me niet dat het voor Emine anders was... De moeilijkheid zat hem dan waarschijnlijk ook in het feit dat ze wel verliefd was, gevoelsmatig wel heel graag verder wilde, maar het desondanks toch heeft afgebroken. Of jij dat verstandelijk wil is een tweede, maar verwacht niet dat het voor een ander anders voelde.
Els
Het maken van een beslissing, gebaseerd op verstandelijke overwegingen, en je daar aan houden is meestal niet makkelijk. Net als stoppen met roken eigenlijk. Je neemt de beslissing, je prikt een datum en je stopt. Maar op een gegeven moment schreeuwt je hele lichaam, je hele wezen, om die sigaret. Tenminste, zo was het bij mij.... Dat je jouw verstand te weinig zou gebruiken spreekt niet uit je berichtje. Je overdenkt toch een vrij complexe situatie, en zou vanuit die basis een beslissing kunnen nemen. Tot zo ver mijn relaas over verstandelijke beslissingen.
Overigens zou ik het in jouw plaats niet uitmaken met je vriend. Van een (eventueel) stervend persoon kan je volgens mij net zoveel houden. Als je zelf denkt dat je het aankan, kan je hem dat vertellen. En dan moet hij zijn keuzes maken. Vooral veel praten samen, lijkt me. Wel zou ik de kinderen erbuiten houden. Veel succes.
Els
Els,
Ik heb de beslissing niet met deze man verder te gaan met pijn in het hart genomen. Maar puur rationeel wist ik dat wij bovenop waar we uit kwamen (relatie met geweld en daarna een slopende juridische procedure over de omgang, waarbij niemand ons geloofde en men uit alle macht omgang probeerde af te dwingen) dit niet meer aan konden.
Het gaat gelukkig tegenwoordig wat beter met ons (al moet ik nog altijd als een leeuwin voor de kinderen vechten om ze tegen hem te beschermen), dus ik weet niet hoe het vanuit de huidige situatie zou zijn. Sta er niet voor. een ding is voor mij wel zeker: gezien de situatie met ex en slechte familieverhoudingen, MOET ik blijven staan. Want als de kinderen mij niet meer hebben, hebben ze niets meer: als ik zou zijn ingestort had dit absoluut betekend dat mijn kinderen in een pleeggezin of bij mijn ex terecht waren gekomen. Dit nog los van of ik de kinderen dit op hun bord wilde geven.
Maar wellicht (hopelijk) kom jij uit een heel andere situatie dan ik. Heb jij mensen (andere volwassenen) om je heen die van jou of in ieder geval van je kinderen houden en er ook voor hen kunnen zijn. Misschien sta jij er niet helemaal alleen voor met alle instanties op je gericht en een ex die geen gelegenheid onbenut laat om je kinderen bij je weg te laten halen. Dat scheelt natuurlijk een boel in wat je puur rationeel kunt permitteren op je nek te halen.
Ik wens je veel liefde en wijsheid en ik hoop vooral dat die twee dingen voor jou samengaan.
Emine
Citaat
Hoi Els,
Ik heb niet de hele draad gelezen. Dit citaat schoot me meteen te binnen:
Het is beter iets moois te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.
Geeft mijn mening voor 100 % weer.
Succes en veel geluk, met of zonder deze partner,
Josien
Nog een vraag
Hallo Els,
Na het lezen van je topic heb ik nog een vraag.
Is deze man nog getrouwd of is hij gescheiden?
Hoe oud zijn de kinderen?
Fijn!
Wat fantastisch voor jullie dat het loos alarm was. Geniet van hem!
Groet, Jo Hanna
Daarom
Nou, ik vroeg dat uit interesse. Ik haal uit je verhalen dat jij een geheime relatie met hem hebt. Dat dit buiten zijn vrouw en kinderen omgaat. En dat vind ik niet kunnen eerlijk gezegd.
Fairy
Tegen beter weten, maar ik kan het niet laten.
Wat dan nog? Stel dat hij wel getrouwd was, mag Els dan geen advies meer vragen over een deel van haar relatie? Mag je alleen advies vragen als je sociaal acceptabel gedrag vertoont? En wie bepaalt dat? Kom op zeg..
