Verliefd....maar lastig
Twee jaar geleden heb ik een collega van mijn man leren kennen waar ik hopeloos verliefd op ben geworden. Na wat mailcontact te hebben gehad heeft hij toen voor zijn vrouw gekozen omdat hij zijn kinderen anders niet meer te zien zou krijgen.
Mijn man en ik hebben hierdoor veel spanning en ruzies gehad maar zijn toch weer nader tot elkaar gekomen en het gebeurde lag achter ons, ook wat mij betrof.
Onlangs kreeg ik ineens weer een mail van hem, ik heb teruggemaild, en nu staat bij mij ineens alles weer op z'n kop. Hij is inmiddels bij zijn vrouw weg maar zit wel in het buitenland, dus niet bereikbaar voor mij. Door zijn werk kan hij ook niet vaak mailen of chatten dus ik zit maar te wachten op een volgende mail (dom misschien maar ja...)
Eigenlijk ging het de laatste tijd tussen mij en mijn man heel lekker en daarom verbaas ik me er ook zo over dat ik zo snel weer mijn hoofd verlies en weer helemaal verliefd ben. Ik wil mijn man niet kwijt maar het avontuur lonkt ook heel erg.
Volgens mij is hij ook verliefd op mij, waarom neem je anders weer contact op. Ik had destijds en nu weer ook heel sterk het gevoel bij hem dat wij bij elkaar hoorden. Waarom weet ik ook niet.
Ik wil niemand kwetsen, maar ook zo graag mijn gevoel volgen. Vind het heel moeilijk van me af te zetten of alleen maar van het gevoel te genieten, ik wil gewoon meer, maar weet niet precies wat...
Overdracht
tja, hierboven in mijn vraag over 'overdracht' kan je al enkele antwoorden vinden op deze vraag denk ik...
Weet het zeker
Ik heb het gelezen ja en zie wel overeenkomsten. Alleen ik ben altijd meteen eerlijk geweest tegen mijn man, heb het meteen verteld en hij zegt dat ik het zelf maar moet uitzoeken.
Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik verder wil met de man waarop ik verliefd ben maar hou wel nog van mijn man. Hij is altijd goed voor mij geweest, zorgzaam, steunt mij overal in, ik heb niets te klagen bij hem eigenlijk. Maar toch wil ik iets nieuws, wil ik weer voelen ddat ik leef, opnieuw beginnen.
Ik zal hem dan alleen zo vreselijk veel pijn moeten doen en dat gun ik hem ook niet. Hoe los ik dit nu op?
Geen 'goede' redenen
ik zet bewust 'goed' tussen aanhalingstekens omdat ik ook maar ik ben en verder geen oordeel over jou/jullie wil hebben, maar ik vind de redenen die je aandraagt niet heel sterk.
Voelen dat je leeft, opnieuw beginnen, avontuur, iets nieuws. Tja klinkt mij als een gevalletje sleur waar je nu in zit. Wil je daarvoor alles opgeven? Over een paar jaar is het allemaal met de nieuwe man ook niet zo nieuw meer.
M.a.w. hoe kun je je leven 'vernieuwen' met je man? heb je dat al geprobeerd? uit oude patronen komen en met je man 'opnieuw' beginnen.
Ik weet precies wat je bedoelt hoor. Ik heb in hetzelfde schuitje als jij gegezeten. Heb wel voor mijn (toen nog) vriend gekozen. En niet voor de 'nieuwe'. Ik wilde echt kiezen of ik met vriend verder wilde of niet en bewust niet tussen 2 personen kiezen. Dat op zich was al moeilijk genoeg.
Maar nogmaals laat je niet verblinden door nieuw en avontuurlijk. Dat is ook maar tijdelijk.
Dus bespring je man, laat hem alle hoeken van de kamer zien. Wedden dat je voelt dat je leeft!
Allemaal al gedaan
en dat doe ik nog steeds. Het ging ook van de zomer echt goed tussen ons en daar was ik ook blij mee, maar nu die ander weer mailt kan ik alleen nog maar aan hem denken.
Het rotte is dat ik geen slechte man heb maar juist een hele lieve, toch zijn er bij mij veel irritaties in geslopen en heb ik niet meer het gevoel dat hij de ware voor mij is.
Ik besef ook wel dat het nieuwe er ook bij die ander af gaat en dat ik ook bij hem wel weer dingen zal vinden die me storen. Toch heb ik heel sterk het gevoel dat we bij elkaar horen..
Weet ook niet wat dat is en waar dat vandaan komt.
Tuurlijk heb ik last van de sleur, maar dat is het volgens mij niet alleen. Ik vind het ook niet saai om met mijn man te vrijen, integendeel zelfs, dus dat is het ook niet.
Ik kom er gewoon niet uit en vind het heel moeilijk om een beslissing te nemen. Er zijn tenslotte ook nog de kinderen..
Zit in hetzelfde schuitje...
Beste F,
Ook ik ben verliefd en de gevoelens zijn wederzijds
alleen heeft de persoon in kwestie gekozen voor zijn gezin. We hebben nog wel emailcontact, maar ik verwacht
toch dat dit op een gegeven moment zal ophouden. We hebben van beide kanten al 3x eerder een stop op de emails/het contact willen zetten, maar we zoeken elkaar steeds weer op. We missen elkaar.
Ik wil hem zien en hij mij ook, maar weten beiden dat het niet kan. Dat is zo frustrerend. Maar tegenover mijn man en gezin ook niet eerlijk. Mijn man weet overigens van deze persoon en ook dat de gevoelens aanwezig zijn. Ik moet proberen om het een plekje te geven, maar kan niet beloven dat ik het kan. Wat moet ik nou? Ben er dag en nacht mee bezig. Mijn man wil er graag voor vechten, maar ik zit in de knoop.
Maantje
Avontuur
Het zal de leeftijd wel zijn, maar in onze vriendenkring barst het van de huwelijkscrises doordat een van beiden het avontuur voelde lonken. En tegen de tijd dat de schade is aangericht is er vaak geen weg meer terug helaas. Ik zie wat heel zure voorbeelden van mensen die zelf ook niet begrijpen wat ze allemaal op het spel gezet hebben. Nou ja, succes maar met de toekomst. Avontuur is niet altijd de slimste keus misschien,
Jippa
F, hoe is het?
Hallo F,
Hoe is het nu?
Ben benieuwd hoe het verder loopt...
Groeten
Maantje
Maantje
Tja ik weet het niet, ik ben stapelverliefd en mijn man is hiervan op de hoogte en natuurlijk niet blij..
Ik weet niet wat ik wil en of ik wel met die ander verder wil, als ik alleen zou zijn zou ik het natuurlijk wel weten maar ik heb mijn man en drie kinderen, dan is de keuze niet zo makkelijk.
En het is ook niet dat ik zat ben van mijn man of dat ik het slecht bij hem heb ofzo. Maar het gevoel dat hij de enige voor mij is, dat heb ik eigenlijk niet zo.
Bij die ander heb ik het gevoel dat hij bij mij hoort, maar dat zal ik pas echt zeker weten als ik hem weer zie.
Zoals ik al eerder zei, hij zit in het buitenland en ik heb hem twee jaar niet gezien, dus misschien is dat gevoel er wel niet meer als ik hem wel weer zie.
Maar dat ik hem wil zien, dat weet ik zeker. Weet alleen nog niet wanneer dat gaat worden dus ik zit in afwachting.. en dat is niet leuk.
Wat zegt het dat..
Hoi F,
Misschien heb je wat een mijn tip: zoek voor jezelf uit wat het zegt over jou en over je relatie wat je zo verliefd maakt op deze man die je al 2 jaar niet hebt gezien.. Ga er mee aan de slag, maak het werkbaar!
Je kent deze man niet goed, hebt een beeld in je hoofd van hem. En daar ben je verliefde op, op dat beeld.. Wat maakt dat je verliefd op hem bent?
Ik ben ervan overtuigd dat je niet verliefd wordt op een ander als je goed in je relatie zit. Dat het zover dan niet kan komen, dat sta je niet toe. Heel goed van je dat je het met je man deelt. Daar is al zoveel mee gewonnen.
Ik heb destijds heel duidelijk gesteld dat het meer over mij, mijn relatie en mijn verlangens zei dat ik verliefd was op een ander dan dat het daadwerkelijk met die ander te maken had. Die verliefdheid had niets met die ander te maken, wat kende ik hem (een collega) nou echt? Maar ik was erg verliefd en dat zette alle alarmbellen in werking.
Ik was destijds verliefd op de passie van die ander, de avontuurlijkheid, de uitgesprokenheid. In tegenstelling tot mijn man, die sprak zich bijna niet uit. Hij keek vooral tv, zat achter pc en ondernam verder weinig...
Man en ik hebben eea werkbaar gemaakt en zijn keihard aan de slag gegaan. Je hebt toch niet voor niets voor elkaar gekozen? Mijn mening is dat je het verplicht bent aan je man en je kinderen maar vooral aan jezelf om alles uit de kast te trekken om je huwelijk te redden...
Heel veel sterkte!!
Geluk
Iets vergelijkbaars bij een stel dat ik vrij goed ken. Zij wilde meer, anders, het avontuur lonkte...plots bleek zij borstkanker te hebben. Een heel ander avontuur, maar het andere was ineens volledig over. Haar woorden: ze herkende voorheen haar eigen geluk gewoon niet.
Lastig ja..
Hallo F,
Je vraagt jezelf af of het gevoel er nog zou zijn nadat je hem 2 jr niet hebt gezien. Geloof me.. dat gevoel is er zeker nog wel en als je besluit om hem te zien dan is er bijna geen weg meer terug naar je gevoel van nu.
Zelf heb ik die persoon heel wat jaren opzij gezet in mijn gedachten. Enige tijd terug toch afgesproken om te zien of het gevoel er nog wel was en ja hoor. Nu is er bijna geen rem meer bij mij en wil ik bij hem zijn, maar dat kan niet. Hij, zo verstandig, laat het niet toe. Hij vecht voor zijn geluk wat ie toch ook niet kwijt wil, begrijpelijk. Maar ondertussen ben ik helemaal verward en weet ik niet meer wat ik voel voor mijn eigen man. Als ik probeer er aan te 'werken', lukt het me niet om die persoon uit mijn gedachten te zetten. Hij staat letterlijk tussen mijn man en ik in. Man is volledig op de hoogte van mijn gevoel, maar het maakt het er niet makkelijker op. Ook ik wil aan de ene kant een nieuwe start en ja ik weet ook dat het gras niet groener is bij een ander maar waarom voelt het dan zo? Momenteel ben ik aan het denken of ik wel verder wil met mijn huwelijk ook al heb ik die ander dan niet. Ik moet bij mezelf te rade gaan waarom ik uiteindelijk mijn gevoelens voor een ander heb losgegeven.
Ik kan je niet helpen, maar misschien dat je wat aan mijn gedachten hierover hebt.
Ik vind het wel erg fijn om reacties te lezen van anderen... het helpt me toch in mijn gedachten.
Helen, als je dit leest; je reactie zet mij aan het denken.. ook ik denk namelijk dat de uiteindelijke verliefdheid meer met mijn huwelijk te maken heeft dan met die andere persoon. Ik ben benieuwd of jullie het wel gered hebben en of er echt dingen zijn veranderd die jij dan veranderd had willen zien.
F, heb je nog regelmatig contact met die persoon en weet je man dit ?
Groet, Maantje
Maantje ea
Nee, wij hebben het uiteindelijk niet gered... Maar wel het gevoel dat we er alles aan gedaan hebben.
Door die verliefdheid van mij zijn we dus heel erg gaan kijken en analyseren. Gehuild dat we hebben, bah wat een verdrietige periode was dat... Tot dan toe waren we met z'n tweeen steeds bezig geweest met ons leven opbouwen: samenwonen, eerste huis kopen, trouwen, hij nieuwe baan, eerste kindje, ik nieuwe baan, tweede kindje, droomhuis gekocht, droomhuis verbouwd... en toen zaten we dus samen op de bank en hadden we alles zoals we het wilden... We waren klaar met het opbouwen en toen bleek dat er voor ons samen eigenlijk niets in zat. Ja wel liefde en vertrouwdheid maar buiten ons gezin deelden we zo goed als niets... We hielden elkaar vast in onze relatie en kwamen alletwee niet tot bloei. Als we onze eigen kant op zouden gaan, zouden we elkaar kwijt raken en dat wilden we niet. En achteraf gezien waren we alletwee heel ongelukkig en hielden we onszelf klein... Dus met veel verdriet uit elkaar gegaan. En terwijl dat vooral op mijn initiatief was, heb ik het meeste verdriet gehad. Hij heeft op een gegeven moment de knop omgezet en is verder gegaan. Ik ook die knop om maar ik heb nog steeds af en toe verdriet om het gezin dat we waren en dat het niet gelukt is...
Intussen zijn we alletwee gelukkig en leven we het leven dat bij ons past. We zijn geweldige co-ouders, onze kinderen doen het goed. Het grappige is dat mensen (andere ouders op school of zo) zich nu niet voor kunnen stellen dat wij ooit een stel zijn geweest. We zijn zo anders en staan voor andere dingen. En onze meisjes krijgen het beste van twee werelden mee...
Wat voor mij heel belangrijk is geweest is dat ik niets met mijn verliefdheid met die ander heb gedaan. Ik heb het dus werkbaar gemaakt om naar onszelf te kijken. Ik ben ook weggegaan voor mezelf, niet voor die ander. Pas daarna heb ik de ruimte genomen om het aan te gaan met die ander. Kijken wie hij nou echt was. Heel langzaam, niet hals-over-kop, mijn eigen huis gekocht en een fijn thuis gemaakt voor mij en mijn kinderen.
Iemand anders schreef al dat het gras aan de andere kant altijd groener lijkt. Daar was ik me erg van bewust. Plus van het feit dat ik al een keer had gedacht dat ik "hem" had gevonden. Dus voor mezelf de regel gezet dat ik pas na 2 a 3 jaar fijne relatie definitieve stappen met een ander zou zetten (samenwonen, huis kopen ed).
Tja en intussen vormen "de ander" en ik alweer jaren een fijn stabiel thuis voor mijn dames... Maar goed, als ik dat in mijn eerst posting zet, dan was de kracht van het verhaal er misschien af..
.
En mijn man, mijn ex-man dus... Zonder hem had ik deze geweldige kinderen niet gehad. En het doet me goed te zien dat hij nu ergens voor staat, zijn eigen ding blijft doen en een vriendin heeft die dol op hem is.
Maar de kern van mijn verhaal en dat wat ik ook anderen gun is heel bewust te blijven van wat die verliefdheid dus zegt over jezelf, over je relatie. En daarmee aan de slag te gaan. Die ander echt buiten houden en je eerst op je gezin richten. Niet hals-over-kop in een ander plaatje vluchten... Misschien kom je daar weer hetzelfde tegen... En als het dan toch niet lukt weet je ook waarom en hoef je jezelf en je partner nooit iets kwalijk te nemen. En dat zou ik wel gedaan hebben als ik zomaar was gegaan naar die ander.
Sterkte allemaal!!
Helen
Je verhaal maakt indruk! Door de herkenning, en door het happy end... niet voor je huwelijk, maar zo te lezen wel voor jezelf én je ex-man én je kinderen. Ik hoop er net zo stevig uit te komen.
Hoe ben je in die periode van werken aan je huwelijk omgegaan met die 'ander'? Was er nog contact, of heb je dat helemaal verbroken? Heeft hij gewacht tot je eruit was met je man, of wist hij daar niet van? En hoe lang heeft die periode geduurd?
En een gewetensvraag: in hoeverre heeft het kennen van die ander en mogelijk het weten dat hij beschikbaar zou zijn, een rol gespeeld in het loslaten van je huwelijk?
Zo nuchter kunnen zijn
zoals jij Helen, dat kan ik helemaal niet. Hoe deed je dat dan met je gevoelens voor die ander? En idd ben ik ook wel benieuwd hoe lang hij op jou gewacht heeft.
Ik vind ook wel dat voor je met de ander iets begint, voor jezelf de dingen op een rijtje moet hebben, een eigen huis, alles in je leven weer op de rails, maar ik geloof dat ik meer iemand ben die zich van de ene in de andere relatie ga storten.. Weet wel dat dat niet goed is, maar toch.
Intussen staat mijn huidige relatie heel erg onder druk, mijn man is kapot en is bang me te verliezen en ik voel me vreselijk dat ik hem dit aan doe..
Maantje, ik heb idd sinds een paar maand weer mail contact met de ander. Heb hem nog niet weer gezien omdat ie in het buitenland zit, weet ook niet wanneer hij naar Nederland komt..
Intussen word ik knettergek van het wachten en de spanning in mijn relatie.
Poeh f...
... wat vervelend allemaal voor jou en je gezin... Ik benijd je zo enorm niet... Ik heb nu geen tijd om echt te gaan zitten voor een bericht of reactie... Vanavond hoop ik op de meiden op tijd in bed en dan kruip ik achter de pc..
En wat betreft dat nuchter zijn.. hoe lastig ook maar het is een kwestie van prioriteiten stellen: kinderen en gezin op één. Punt. Probeer het en zoek de kracht in je zelf. De leeuwen-moeder-kracht zeg maar.. Die heb jij ook!!!
F / paula
Citaat Paula:"Hoe ben je in die periode van werken aan je huwelijk omgegaan met die 'ander'? Was er nog contact, of heb je dat helemaal verbroken? Heeft hij gewacht tot je eruit was met je man, of wist hij daar niet van? En hoe lang heeft die periode geduurd?"
Mijn man ik hadden natuurlijk al onze nodige downs gehad.. We waren al in relatietherapie geweest en ineens had ik het besef dat ik niet zo moielijk moest doen en blij moest zijn met wat ik had. Als ik zou stoppen met ontevreden zijn, was het probleem ook weg... En dat was ook zo. Achteraf gezien is het natuurlijk altijd makkelijker praten maar in die tijd kwamen we ons droomhuis tegen en leek alles zich ten goede te keren... En we hadden ook zo veel om voor te gaan... Wat dat betreft waren mijn man, ik en de kinderen een hartstikke fijn, harmonieus gezin. Het was alleen Helen, de vrouw die zichzelf klein hield om in het plaatje te blijven passen... Mijn man enb ik hadden het er wel vaker over dat het niet meer was als vroeger... (bij wie wel?!) Maar het probleem was dat we niet samen konden praten, dat ik nergens heen kon met mijn ontevredenheid over hoe het ging. De weegschaal bleef steeds positief uitslaan maar we hadden het er al eerder over gehad dat er iets (hij!) moest veranderen omdat ik bang was dat de weegschaal op den duur anders uit zou slaan.. Niet als dreigement maar als gevoel... En in hoeverre was het eerlijk en reeel van me om te verwachten dat hij zou veranderen, zich actiever op zou stellen? Vandaar dat ik mijn inzicht dat ik zelf niet moest zeuren aan greep... En toen waren we druk met verbouwen en verhuizen ed..
En die ander was mijn collega met wie ik al een paar jaar samen werkte en die ik ook al eerder heel leuk vond, een jaar daarvoor of zo. Maar in die tijd was het minder nijpend, gewoon leuk. De vlam sloeg bij mij in de pan toen we een keer op stap gingen met het hele team. Ik vond hem ineens weer zo leuk dat ik er niet omheen kon. En hoewel er verder niets is gebeurd, voelde ik dat hij mij ook heel leuk vond..
Enfin, tijdens het werken aan mijn huwelijk had ik wel contact met hem. Die ander was gelukkig heel correct en straight in die zin dat hij van mening was dat je van de vrouw van een ander afblijft. Ik zelf ben/was ook vrij normatief dat je dat gewoon niet doet. Punt. We gingen wel een of twee keer per week samen op pauze. Gewoon buiten lopen en praten. Ik heb op een gegeven moment gezegd dat het niet goed ging met mijn huwelijk en daar hebben we het vrij abstract ook wel over gehad. We hebben het nooit expliciet uitgesproken maar achteraf wisten we natuurlijk dat er iets speelde tussen ons... Maar we wilden het ook allebei "goed" doen. Het ging ook niet om geilheid of zo, we kenden elkaar van het werk al redelijk goed: zaten op één lijn, konden goed discussieren en opbouwend bezig zijn, konden ook felle conflicten hebben en daar goed mee om gaan. Dat was allemaal ten aanzien van het werk maar qua vorm wat ik zo miste met mijn man.
(ik ben enorm uit aan het wijden maar merk dat het ook goed voor mij is alles weer op een rijtje te zetten..)
Maar goed, we hadden contact maar het niet inhoudelijk over ons. Er was ook nog geen ons.. De periode tussen het het ontvlammen van mijn verliefdheid en het tijdelijk uit elkaar gaan is uiteindelijk maar een maand geweest. Maar een maand waarin we het elke seconde dat we samen waren over ons hadden en over mogelijkheden en oplossingen hadden. Drama's... (en leve de little people, duplo en tv voor de kinderen...) Kerst en oud-en-nieuw vielen ook in die periode en het was zo verdrietig en ook liefdevol. We wilden het zo graag samen redden. De periode vanaf het ontstaan van onze problemen was eigenlijk al vrij vroeg in de relatie maar dat we in therapie ed gingen en de aanloop daartoe, heeft tot aan het uit elkaar gaan een maand of 15 geduurd denk ik.
Citaat Paula: "En een gewetensvraag: in hoeverre heeft het kennen van die ander en mogelijk het weten dat hij beschikbaar zou zijn, een rol gespeeld in het loslaten van je huwelijk?"
Dat heeft in het loslaten geen enkele rol gespeeld. Wel in het aangaan van de crisis. Dat is ook wat ik bedoel te zeggen met "het werkbaar maken". Ik wist echt niet of die ander het zou zijn. Ik was me er enorm bewust van dat ik op een beeld verliefd was, ik wist echt niet of hij ook zo zou zijn. Hij, de ander, was al 15 jaar vrijgezel. Alleen als jongeman een keer 2 jaar een relatie gahd. Verder echt een typische vrijgezel, op zichzelf, zich nergens wat van aantrekken... Logisch dat dat me aantrok, in mijn "burgerlijke" huwelijk en dan zo'n leuke man die zijn eigen ding doet en nergens rekening mee hoeft te houden... (speaking of the grass that's greener...). Ik wist ook niet of hij op me zou wachten, dat was niet expliciet aan de orde. Maar achteraf misschien ook makkelijk praten?
Citaat F: "Hoe deed je dat met je gevoelens voor die ander? En idd ben ik ook wel benieuwd hoe lang hij op jou gewacht heeft."
Met mijn gevoelens voor die ander heb ik naar hem toe niets gedaan maar daarmee hield ik me wel op de been. Maar dat had ook weer meer met mij en mijn gevoel te maken dan met die ander... Ik ging in ieder geval met plezier naar mijn werk. Ik heb gedroomd en troostte me aan de kracht van het verliefd zijn. Ik weet nog een moment en dat is dat ik uit mijn werk kwam en zo moest huilen, zo verdrietig was dat het niet allemaal tegelijk en samen kon. Mijn man heeft me toen zo fijn en lief getroost, terwijl hij wist waar het over ging. Maar hij wist ook dat ik oprecht was en voor ons huwelijk ging..
Een vriendin zei me toen: "Helen, je moet gewoon 10x met hem (de ander) naar bed en dan kun je weer aan de orde van de dag". Maar dat is niet mijn ding, ik wilde niet vreemdgaan...
Weet je... Mijn gezin was me het dierbaarste wat ik had. Het vervelende was alleen dat mijn man en ik het slechtste in elkaar naar boven haalden op den duur. We misten elkaar en onszelf en we konden het niet keren...
Dus als je nu nog in de positie bent om je huwelijk en je gezin te redden... Vecht er dan keihard voor!!
Wat vind je zo aantrekkelijk in die ander? Of wat vind je zo aantrekkelijk in het beeld van jou en die ander? Zijn dat dingen die je in kan brengen in je relatie met je man? Is het gewoon de sleur waar je vanaf wil? Of is het door allerlei verschillen en verwachtingen gewoonweg omogelijk om samen te groeien in je relatie en gelukkig te zijn/worden? Waar ligt het?
Mijn grootste verdriet is dat ik mijn kinderen niet meer elke dag bij me kan hebben. Ik mis ze zo erg. En dat is echt alles waard om voor te vechten...
Hij wil mijn kinderen niet
Dat kreeg ik gisteren te horen, hij wil alleen mij..
Ik was boos en teleurgesteld, woest was ik, maar toch blijf ik verliefd op hem... Is dit nog te begrijpen voor jullie? Ik denk dat hij wel bijdraait of is dat dom van me om te denken?
Helen schrijft "Wat vind je zo aantrekkelijk in die ander? Of wat vind je zo aantrekkelijk in het beeld van jou en die ander? Zijn dat dingen die je in kan brengen in je relatie met je man? Is het gewoon de sleur waar je vanaf wil? Of is het door allerlei verschillen en verwachtingen gewoonweg omogelijk om samen te groeien in je relatie en gelukkig te zijn/worden? Waar ligt het?"
Ik vind hem spannend, ik voel me hopeloos verliefd, maar ben bang dat sleur hier wel mee te maken heeft.
Mijn man en ik hebben veel moeilijkheden gehad, in onze relatie, met onze oudste zoon die een autisme stoornis heeft, met familie die we niet meer zien. Eigenlijk ben ik die moeilijheden ook zat en wil opnieuw beginnen of ik wil gewoon meer avontuur, ik weet het niet zeker.
Maar een relatie met die ander kan niet zonder mijn kinderen, dat moet hij toch zelf ook wel beseffen.
Ik vond jou verhaal mooi om te lezen Helen, maar mijn verhaal is toch wel van een heel andere orde. De ander is bij mij geen man die niet aan de vrouw van een ander komt en tussen ons is wel sprake van geilheid..
En ik ben er zelf ook nog eens mee begonnen, ik heb hem verleid en door mij is hij bij zijn vrouw weggegaan.
En eigenlijk vind ik het allemaal ontzettend spannend..
Dan heeft hij dikke pech..!
Tenminste dat denk ik dan... Jij bent wie jij bent, helemaal en dat is MET kinderen. Als hij jou niet helemaal wil, dan zou ik zeggen: graag of niet. En heeft ie dus dikke pech...
Makkelijker gezegd dan gedaan maar bezint eer je begint. En ik zou zeggen volg dan het advies van mijn vriending. Tien keer met hem naar bed en dan weer terug naar je eigen gezin. Dan hebje lekker je spanning.. Ik heb ook een vriending die regelmatig buiten de deur gaat. Zij voelt zich daar prima bij en kan het voor zichzelf verantwoorden. Dan is het toch ook goed? Maar bewn dan discreet, vreemdgaan is zo kwetsend... Of tast bij je man af of hij ook iets voelt voor wat meer sex. vrijheid in jullie huwelijk... Kan ook een boel brengen..
Sleur krijg je met deze andere man ook. En toestanden als jij hem gaat verwijten dat je om hem je kinderen niet of te weinig meet ziet. Hij jou omdat hij zijn vrouw voor jou heeft verklaten.. (waar ik het overigens nooit mee eens ben. Je verlaat je partner niet om een ander maar om jezelf...)
En bespreek eens samen met je man waar dat opnieuw beginnen uit bestaat. Waar wil je vanaf? Hoe kun je dat met elkaar bereiken? Zo droomden wij van (onmogelijk ivm kinderen) verhuizing naar het buitenland. Tot we bedachten waar dat voor stond: opnieuw beginnen, de boel de boel laten... Dus zijn wij in onze eigen stad opnieuw begonnen: actief vorm geven aan je leven, nieuwe baan, nieuw huis... Dat was er niet 123 maar we waren er wel mee bezig en dat gaf veel meer energie dan steeds maar te verlangen naar wat niet kon..
Succes weer!!
"En ik ben er zelf ook nog eens mee begonnen, ik heb hem verleid en door mij is hij bij zijn vrouw weggegaan."
Sowieso niet kies om iets met een getrouwde man te beginnen, maar dat hij bij zijn vrouw is weggegaan heeft ie helemaal zelf gedaan. Dat is geen reden om dan maar met hem verder te gaan.
En dat hij alleen jou wil en niet jouw kinderen is iets waarvan ik dan zou zeggen: weg met die vent!
Je bent moe van alle problemen rondom en in je huwelijk.......dat maakt dat je open staat voor een ander, want daar is ´niks aan de hand´. Je man is kapot en wil je niet kwijt. Al eens aan relatietherapie gedacht?? Ik heb niet alles gelezen, dus als die tip al voorbij is gekomen sorry
