Verloren contact ouder herstellen
Ik heb 7 jaar terug het contact verloren met mijn vader. Er is niets voorgevallen, we zijn elkaar, door de omstandigheden destijds, uit het oog verloren en hebben beiden niet de moeite genomen om het te herstellen. We hebben nooit echt een heel hechte band gehad, misschien dat dat er iets mee te maken heeft. Via via hoor ik wel eens iets over hem, daardoor weet ik dat hij af en toe naar mij vraagt.
Sinds een paar maanden vragen mijn kinderen regelmatig naar hem, ze zijn nieuwsgierig naar hem. Ze waren nog erg klein, toen ze hem voor het laatst hebben gezien, ze weten daar niets meer van. Sindsdien denk ik erover na, of ik het contact zal herstellen. Ik heb hier mijn twijfels over. Bij mijn vader komen namelijk mensen over de vloer, waar ik liever niets mee te maken heb, en ik denk, als er weer contact is, dat mijn vader (onbewust) dingen over mij en mijn gezin zal vertellen aan die personen. Daar zit ik niet op te wachten. Verder ben ik bang voor een teleurstelling voor mijn kinderen, als mijn vader niet voldoet aan de verwachting en het beeld, wat zij hebben van (een) opa.
Aan de andere kant is mijn vader nog de enige familie die ik heb.
Ik vind het moeilijk, hoe en wat te doen. Heeft iemand ervaring of advies?
Lastig
best moeilijk, dit. Want aan de ene kant is het natuurlijk niet voor niets dat het contact zomaar verwaterd is en aan de andere kant gun je je kinderen dat ze hun opa leren kennen.
Hoe oud is je vader? Want als hij nog niet zo oud is zou je altijd kunnen wachten tot je kinderen wat ouder zijn. Kunnen ze hem evt. zelf opzoeken. Want door het feit dat je vader tot nu toe niet naar zijn kleinkinderen heeft getaald (toch?) kan nieuw contact op een teleurstelling uit gaan lopen. Daar zou ik de kinderen voor behoeden. Jij kent je vader!
Als je kiest voor nieuw contact is het misschien een goed idee om opa bij je thuis te laten komen of, nog beter, hem uit te nodigen om mee te gaan op een uitstapje (dierentuin?). Is ongedwongen.
Maar het belangrijkste is denk ik: als jij er geen goed gevoel over hebt, niet doen.
Grootouders-kleinkinderen
Ik zou het juist wel doen en dan hoeft het niet eens bij hem over de vloer, als je dat in eerste instantie niet prettig vindt. Je bent bang voor wat er zou kunnen gebeuren en dat je vader zou kunnen praten over jouw gezin. Ga er maar van uit dat hij dat zal doen, want het is een moeilijk te vermijden onderwerp onder ouders, zelfs onder oude ouders. Net als jij wellicht (in elk geval nu) over hem praat.
De band tussen grootouders en kleinkinderen is van een heel andere orde dan de band tussen ouders en kinderen. Je kinderen kunnen opa een bijzondere dimensie geven aan zijn leven. Hij kan zich ontwikkeld hebben, jij hebt je ontwikkeld, misschien zijn jullie uit elkaar gegroeid, maar misschien kunnen jullie ook op een andere wijze als volwassenen, beiden ouder, een andere relatie opbouwen. Al zou het maar in de beleefheidsfase, de verjaardagsvisite en de kerstkaartjessfeer blijven.
Hij vraagt blijkbaar aan derden naar jou. Jij praat blijkbaar met derden over hem. Tijd om die omzichtige bewegingen te laten voor wat ze zijn en directer contact te zoeken. Onschuldige aanleidingen zijn verjaardagen (van hem of van kinderen, waarbij je een kaartje stuurt met een uitnodiging om langs te komen of om samen ergens koffie te gaan drinken (en praten). Of een telefoontje met dezelfde uitnodiging.
Tsjor
Ik zou het ook doen
Weet je Pink, in je bericht lees ik eigenlijk een beetje de vraag aan ons wat de toekomst brengen zal wanneer je weer toenadering tot je vader gaat zoeken. Maar dat kunnen wij nooit aan je vertellen. Dat staat in de sterren geschreven.
Hooguit kunnen we met je meedenken hoe je het zou kunnen aanpakken, hoe je het kan inkleden zodat je niet over je grenzen hoeft te gaan in bepaalde situaties. Ook je angst over je kinderen is een lastige... angst is een slechte raadgever!
Het verste kom je met vertrouwen. Vertrouwen in je eigen kracht om dit aan te gaan, om sturing te geven aan de dingen waar voor jou wat te sturen valt. Het is hierboven al gezegd, dat andere mensen over je praten valt niet te voorkomen. Maar dat je kinderen in een goede setting op een goede manier omgang krijgen met je vader, en dat jij weer wat meer van je leven met hem kan delen, dat heb je wel voor een belangrijk deel in eigen hand. En je hebt de macht om weer uit te stappen als het toch niet gaat op de manier die jij graag wilt.
En wat betreft de eerste en belangrijkste vraag, of je dit moet doen: daar zeg ik volmondig ja op. Het leven is te kort, en je krijgt nu eenmaal meer spijt van de dingen die je nalaat dan van de dingen die je doet.
Doen
Ja heb je, nee kan je krijgen. Ik bedoel maar: het kan goed of slecht uitdraaien maar je hebt het geprobeerd. Je hoeft daarom elkaars deur niet plat te lopen, af en toe een bezoekje, even de kinderen laten zien en je kinderen hun opa laten leren kennen.
Als ik naar mijn vader kijk, die was altijd druk bezig dus een beetje afwezig en op een gegeven moment was ik kwaad om het verleden (er was meer dan het harde werken) Later kreeg ik daar spijt van en oh wat ben ik blij dat ik terug contact heb nu. Hij werkt niet meer en ik heb als het ware mijn vader nu zoals ik hem mij altijd voorstelde. Misschien moet ik hem binnenkort weer afgeven want hij is ziek maar de laatste jaren neemt niemand mij nog af.
Heb je zijn adres en telefoonnummer? Je zou kunnen bellen of een kaartje sturen, heel los vragen hoe het gaat, hoe lang het geleden is dat je hem zag en hem graag eens wil zien. Recht uit je hart. Gewoon doen joh!
Veel succes.
