Verschil in affectie-behoefte

Ook niet zo knuffelig

ik herken veel in je verhaal!
Bij mij was het nog 'erger' toen de kinderen klein waren en nog veel fysieker contact hadden, en borstvoeding.

Mijn man is ook enorm knuffelig en aanhalig. Dat past helemaal bij hem, zo is hij met de kinderen ook. Gek genoeg niet naar buitenstaanders, de traditionele 'drie zoenen' bij ontmoetingen zullen nóóit van zijn kant komen; als iemand dat nadrukkelijk doet, doet hij mee, maar hij neemt daarin geen initiatief. Het is dus echt knuffelgedrag binnen ons gezin.

Heb je wel eens gehoord van de 'vijf talen van liefde' waarin beschreven wordt hoe mensen op verschillende manieren hun liefde communiceren? Misschien heeft het daarmee te maken?

Tegen je natuur ingaan lijkt me niet goed, maar misschien je grens ietsje verschuiven? Ook al geeft het een diepe zucht van de andere partij, het helpt voor de leefbaarheid.

madeliefje

Andersom

Bij ons is het andersom. Ik voel me soms afgewezen als ik merk dat hij me nooit spontaan knuffelt en het altijd van mij uit moet komen.,
Het went wel in de loop der jaren en ik merk aan andere dingen dat hij echt wel van me houdt, maar ik vind het toch moeilijk. Vooral als ik op een of andere manier minder lekker in mijn vel zit.
Dus je kunt toch ook eens hem aanraken, zonder dat dat nu direct ook jouw behoefte is? Kijk als het echt tegen je gevoel indruyist moet jegaan kijken wat er aan de hand is. Maar je doet in een relatie toch ook wel eens iets geheel voor de ander? Gewoon omdat dat fijn is voor hem of haar? Waarom zou het met lichamelijk contact nou ineens perse volledig spontaan moeten zijn?

Herkenning en een vraag

Ik herken dit erg. Mij man is ook zo knuffelig en aanhalig dat ik ook geen kans heb eerder te zijn, waardoor hij mij weer verwijt te weinig knuffelig te zijn. Inderdaad even lekker wakkker worden s'ochtend. We hebben afgesproken dat hij zich wat meer inhoudt en ik wat meer knuffel. Ergens twijfel ik ook wel aan mezelf want naar de kinderen ben ik wel knuffelig. Of ben jij ook niet knuffelig naar de kinderen. Toch hou ik oprecht van mijn man. Best lastig. Hij heeft het overigens nooit zo op de spits gedreven als bij jullie nu het geval is.

Marlou

Herkenbaar

heel herkenbaar,

ik ben heel knuffelig en raak mijn vriend graag "aan"
hij heeft dat totaal niet en zegt dan ook...moet dat...

ik voel me vaak afgewezen.ik weet dat hij niet zo knuffelig en aanrakerig is en ik weet ook dat hij heel veel van me houd maar soms vind ik het niet leuk
het gekke is dat hij het wel "kan" als hij wil maar sluit zich er gewoon voor af
dit komt volgens mij door een relatie met veel afwijzingen...dus ik blijf door knuffelen haha

Kinderen

Als je naar de kinderen wel knuffelig bent...
Zit er toch meer achter je 'knuffel-weigering'. Want blijkbaar ben je wel knuffelig. Heb je zelf een idee wat het kan zijn?
Hoe is jullie relatie? Je geeft al; aan, dat je sex al als verplicht nummer(tje) ziet.
Dringt je man wellicht wat veel aan? Heb je het gevoel de controle kwijt te zijn?

Dr. phil

Ik ben het niet met je eens dat als je naar de kinderen wel knuffelig bent dat er dan blijkbaar iets aan de relatie schort.
Ik denk dat kinderen je intuitief meer laten knuffelen, gewoon omdat ze kind zijn, klein zijn en omdat je op verbale manier minder met ze kan communiceren!

Hoho koentje

Ik zeg niet DAT de relatie slecht is, ik vraag of het zo kan zijn. KoudKikkertje heeft blijkbaar wel affectie naar de kinderen, niet naar haar man.
En natuurlijk is met kinderen knuffelen anders dan met je man, maar KoudKikkertje is dus in de basis wel knuffelig.

Knuffelen met man of kinderen

Hallo,
Ik heb net als Koud Kikkertje ook erg weinig behoefte aan knuffelen. Samen douchen vind ik bijv. ook heel onplezierig. Zelf hand in hand lopen, wat KK wel doet, vind ik vreselijk!
Ik knuffel wel veel met mijn kinderen. En ik denk zeker dat dat komt doordat ik met hen een heel ander soort relatie heb. Het verschil zit bij mij inderdaad in wel of geen sex.
In het begin van onze relatie hield ik wel veel van knuffelen: lekker tegen hem aanliggen of zitten, op zoek naar geborgenheid. Maar hij bij hem leidde dat tot naar borsten grabbelen en sexueel getinte opmerkingen maken. Daardoor vind ik knuffelen nu niet prettig meer. In plaats van veilig en geboren voel ik me er nu door in een hoek gedrukt. Het is niet vrijblijvend, er wordt iets van mij verwacht.

Hier andersom

Hier is de situatie andersom. Niet dat ik zo'n enorm knuffelbeest ben, maar ik heb wel beghoefte aan aanraking. Gelukkig knuffelen de kinderen en ik wel. Man raakt mij al heel lang niet meer aan en we hebben ook al een jaar, echt waar! geen sex meer gehad. ik ga er zo langzamerhand steeds meer van balen en met een schuin oog kijk ik ook al buiten de deur naar aantrekkelijke mannen. Ik snap niet dat hij daar geen behoefte aan heeft. moet er wel bijzeggen dat hij een autistische stoornis heeft, maar zo erg al de laatste tijd is het niet geweest. Zijn er ook bij psycholoog geweest overigens. Hij zegt dat hij er geen behoefte aan heeft. Hij heeft niemand anders hoor, al zou je dat denken.
Wat ik dan wel storend vind is dat hij wel knuffelt met de kinderen. Met dochter van 12 loopt hij gearmd over straat als een stelletje geliefden.

Geremd vanwege sex?

Zijn er meer die niet zo van knuffelen houden, omdat ze vinden dat het teveel in de richting van sex gaat ?
Niet dat ik geen sex wil, maar ik wil ook kunnen knuffelen zonder dat er een sexuele kant aanzit. Kan dat eigenlijk wel met een man/binnen een relatie?
En hoe hou je dat uit elkaar?
Ik heb soms het idee dat het voor mijn man heel anders ligt. Als hij getroost of gekoesterd wil worden, wil hij dat juist graag in de vorm van sex. Ik juist niet. Verwarrend hoor.

Sub rosa

Sub Rosa:
"Niet dat ik geen sex wil, maar ik wil ook kunnen knuffelen zonder dat er een sexuele kant aanzit. Kan dat eigenlijk wel met een man/binnen een relatie?"
Ja natuurlijk. Ik zie het probleem ook niet zo, maar wat zie jij als probleem?

Zelfde ervaring

Mijn man en ik hebben hetzelfde probleem bij de hand gehad, maar gelukkig gaat het nu een stuk beter. Wat ons enorm heeft geholpen is het lezen van het boek "Het wonder tussen man en vrouw" van Tim & Beverly Lahaye. Dit is wel een christelijk boek, met een christelijke visie op sexualiteit, maar het belichtte voor ons heel goed de verschillen tussen man en vrouw en gaf ons BEIDEN handvatten om anders met sex om te gaan!

Ik kan weer met hem knuffelen en hij krijgt weer geregeld sex...om het zo maar uit te drukken!

Groetjes

Jee

"Niet dat ik geen sex wil, maar ik wil ook kunnen knuffelen zonder dat er een sexuele kant aanzit. Kan dat eigenlijk wel met een man/binnen een relatie?"

eh, ja, mijn man is een echt knuffelmonster en hoeft dan echt niet altijd seks. Ik heb het zo te horen echt getroffen met hem. Sinds geboorte zoontje (nu 6 mnd) hebben we eh, 2 keer seks gehad, en hij is er volledig begripvol over. Was vorige keer ook zo. Toen kreeg ik pas weer echt zin na 7 maanden ongeveer. Maar juist doordat hij nooit aandringt, of druk uitoefent is het zo makkelijk om hem toch aan te blijven raken en zo intiem te blijven.

Het probleem ermee...

Hoi Tinus P,

Je vraagt wat ik als probleem zie als het gaat om knuffelen-zonder-sex. Het antwoord wordt ook al een beetje gegeven door Mer, Kan beter worden en DC : onze partners zien knuffelen als een voorbode voor sex. Het probleem daarbij is, voor mij, dat knuffelen dat inderdaad soms/vaak is, maar soms ook helemaal niet!
Het is dan heel lastig duidelijk te maken om welke soort knuffelen het gaat. Een beetje raar ook, om dat erbij te zeggen: Schat, ik wil even met je knuffelen maar ik wil geen sex (Of: en dat zal over ongeveer een half uurtje leiden tot sex...)

Het probleem ontstaat bij mij ook omdat ik helaas vrij star ben. Als ik alleen wil knuffelen om 'gekoesterd' te worden, wil ik ook aan die grens vasthouden. Het zou flexibeler van me zijn als ik er voor open stond dat ook die knuffel soms tot sex kan leiden. Maar het voelt veiliger als het vooraf duidelijk is. Op het moment dat ik gekoesterd wil worden, voel ik me kwetsbaar en daar past geen sex bij.
Is het zo een beetje duidelijk?

Dc: met of zonder woorden?

Hoi dc,

Echt bijzonder, dat je man niet aandringt of druk oplegt. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Voelen jullie zonder woorden van elkaar aan of je al knuffelend wel of niet verder wilt gaan? Of spreken jullie dat hardop uit?

Ik weet zelf nl. nooit zo goed wat ik moet doen. Als ik het hardop zeg, vind hij dat altijd zo'n kater en zegt hij dat ik de optie tot sex daarmee meteen afkap. Leidt soms tot urenlange gesprekken. Maar zeg ik niets en wordt ik steeds afhoudender, dan zegt hij weer: zeg dan gewoon dat je geen zin hebt, dan weet ik waar ik aan toe ben!
Moeilijk....

Wij zeggen het

Ik zeg het gewoon duidelijk. Wij zijn echt heel open naar elkaar toe. We hebben nu afgesproken dat als ik weer sexuele gevoelens heb (ik heb echt 0,0, dus masturbeer ook niet), ik hem zal benaderen. Tot dan gaat hij ervan uit dat er enkel geknuffeld wordt.

En als ik enkel wil knuffelen, dan zeg ik dat zodra we aan het knuffelen beginnen. Mijn man zegt het als hij merkt dat ik meer wil, en hij geen zin heeft. Maar dat komt minder vaak voor

Hier de genadeklap

Oh, wat zijn jullie verhalen herkenbaar. Hier is het net zo. Ik hou van knuffelen, aanraken, maar heb veel minder behoefte aan sex dan mijn man (hij wil wel 6x/dag terwijl ik 1x/week al genoeg vind).'s Avonds ben ik bekaf en ben ik blij als de kindjes op bed liggen en ik op de bank kan hangen. Sex is dan wel het laatste waar ik aan denk (sex overdag vind ik een stuk leuker/fijner, maar ja, dat wordt wat lastig als je werkt en in het weekend is er geen school). Net als bij SubRosa voelt voor mij iedere aanraking/toenadering als een teken dat er sex moet volgen en dat wil ik niet altijd. De laatste tijd als mijn man me zoent tast hij ook direct in mijn kruis en dat ervaar ik als heel intimiderend en bedreigend. Dat is nog een reden waarom ik hem ontwijk. Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik dat niet wil, niet prettig vind, maar daar heeft hij niet zoveel boodschap aan lijkt het wel. Ik ben in de loop der jaren dus ook flink afgekoeld wat intimiteit betreft en ik voel me inmiddels enorm geremd om hem aan te raken, te knuffelen, te zoenen. Zijn houding daardoor kan soms zo'n afstand uitstralen dat ik hem bijna niet meer durf aan te raken. Tuurlijk, gezoend wordt er wel, als het maar niet te opdringerig wordt en eigenlijk altijd in het bijzijn van de kids die dan joelen 'Zoenen, zoenen, maak me geeeeeeek'. En er spelen nog wat dingen mee die ik al vaker bij hem heb aangekaart, maar waar hij ogenschijnlijk niets mee doet. Kortom, ik ben het aanraken een beetje verleerd terwijl ik het zo graag anders zou zien.

Afgelopen weekend is dan de bom gebarsten, notabene op onze trouwdag. Ik krijg het verwijt dat ik hem te weinig aanraak, dat de sex op afwerken lijkt, dat hij zich al een hele tijd alleen voelt en niet langer gewild. Tja, ik kan niet ontkennen dat hij toch wel een beetje gelijk heeft als hij dat zegt. Ik heb ook uitgelegd waardoor dat komt, maar hij bleef boos. We hebben dit jaren geleden ook al eens meegemaakt en ik heb oprecht geprobeerd om te veranderen, om hem vaker aan te raken, te laten zien dat ik van hem hou, maar we zijn weer terug bij af. Nee, het is nog erger dan toen: nu hij wil scheiden. Ik ben lamgeslagen want ik had tot voor kort de indruk dat het goed was tussen ons. Door de week is mijn man een aantal dagen van huis en ik vraag me af wat er is gebeurd (lees: wie hij heeft ontmoet want ik heb mijn vermoedens) waardoor hij nu van me af wil. Ik ben dan ook enorm uit mijn vel gesprongen en heb hem voor het eerst in mijn leven voor klootzak uitgemaakt. De volgende dag heb ik hem een brief geschreven en heb ik weer geprobeerd uit te leggen waarom het zo gekomen is bij mij, dat hij daar ook een aandeel in heeft gehad, maar hij ziet dat als een aanklacht en als een teken dat ik niet meer van hem hou. Ik bereid me er dus op voor dat ik er straks alleen voor sta want ik vrees dat wat hem betreft de brokstukken niet meer te lijmen zijn.

Ook zo herkenbaar....

Lieve allemaal,

Wat jullie schrijven is ook zoooooo herkenbaar. Met mijn ex had ik dezelfde strijd. Ik als echte knuffelaar ging me steeds meer inhouden, omdat ik wist, dat als ik toenadering zocht het meteen uit zou draaien op sex of althans een poging daartoe, met de nodige frustratie als ik niet wilde...grrrr.....
Dus ging ik steeds minder toenadering zoeken, en dan de keren dat ik het wel deed, gingen inderdaad zijn handen gelijk richting borsten dan wel tussen mn benen. Ook als ik gewoon in bed lekker tegen hem aan wilde kruipen....zucht.....Doodmoe werd ik ervan en op het laatst gaf dat ook zoveel strijd!!

En nu, nu heb ik een vriend en merk ik dat het ook anders kan. We kunnen heerlijk knuffelen, 's morgens, 's middags, 's avonds, in bed, op de bank enzo...en dat hoeft helemaal geen sex te worden. Heerlijk, ik weet niet wat me overkomt....

NonJolie, ik wens je heel veel sterkte met alles, ik voel met je mee!!

Liefs B.

Genadeklap herkenbaar

NonJolie,

Wat ben je in een ontzettend moeilijke situatie beland. Ik kan me voorstellen dat je je ellendig voelt. Helaas herken ik ook heel veel in jouw verhaal. Mijn man heeft ook meerdere keren met scheiding gedreigd omdat hij te weinig intimiteit ervaart. Hij verwoord het bijna letterlijk als de jouwe: te weinig aanraken, 'afwerksex', zich niet geliefd en eenzaam voelen.
Vroeger werd ik daar boos om. Ik vond noemde hem oversexed en hij gaf mij het gevoel dat ik preuts en frigide was.

Langzaam begin ik te begrijpen dat (goede) sex voor hem intimiteit is en dat hij vind dat sex ons dichter bij elkaar brengt. Geen, weinig of onpersoonlijke sex vertaalt hij daarom als: ze houdt niet van me.

Daarmee is het probleem niet opgelost. Want voor mij is dit bijna omgekeerd. Ik denk: als hij van me hield, zou hij me sexueel niet zo onder druk zetten. Het gaat hem niet om mijzelf, maar om mijn lichaam.

Misschien komt dit wel door verschil in opvoeding tussen jongens en meisjes. Niet dat ik ben opgegroeid meteen een beklemmende, sexuele moraal. Maar toch hoorde je als 'net meisje' sex niet erg belangrijk vinden. En ouders én vriendinnen waarschuwden wel voor jongens die alleen maar op sex uit waren.
Daarvan is toch iets blijven hangen als: wil hij sex, dan geeft hij niet echt om je!
Zoiets kan best na een jarenlang huwelijk nog doorwerken.

Ik weet niet of zoiets voor jou ook herkenbaar is. Ik vind het alleen, voor jou en je man en voor mezelf en mijn man (en al die vergelijkbare stellen), heel erg triest dat problemen met sex ons uit elkaar drijven. Mijn man heeft niet de intimiteit en de sex waarvan hij droomt. Voor mij is knuffelen iets bijna bedreigends geworden en sex iets moeilijks. Het roeps zoveel stress en spanning op dat het bijna onmogelijk is nog gewoon van elkaar te houden en eens lekker te knuffelen zonder bijgedachten.

Sub rosa

Fijn om te lezen dat er meer vrouwen zijn die met hetzelfde probleem zitten. Ik kreeg ondertussen de indruk dat alleen ik een dergelijk 'gebrek' heb. Het is ook niet dat ik niet van sex houd en er niet van kan genieten, maar in de loop der jaren zijn we voor mijn gevoel toch een beetje uit elkaar gegroeid en dat werkt door tot in bed.

's Avonds ben ik bekaf en als ik eenmaal slaap hoef je mij niet wakker te maken voor een vrijpartij, hoewel ik daar wel een paar keer aan heb toegegeven om hem een plezier te doen. Een andere keer toen ik slaperig momperde 'Moet je me daar voor wakker maken?' is hij boos op de bank gaan slapen. Ik weet het nu echt niet meer, wat moet ik doen? Aan de ene kant hebben we het heel goed met ons gezinnetje en maken we een hoop plezier (tot voor kort dan), aan de andere kant stoor ik me steeds vaker aan hem, denk aan de dingen die in het verleden niet goed gingen of nu niet lekker gaan, loop in mezelf op hem te mopperen en wens hem naar de maan. Hij drinkt al een tijd veel te veel, gaat diep in de nacht pas naar bed en houdt mij dan wakker met zijn gesnurk. Zijn gedrag en houding zijn de laatste maand zo enorm veranderd en hij straalt zoveel negativiteit uit dat ik hem maar ontwijk waardoor even aanraken/knuffelen helemaal niet meer gebeurt, en dat versterkt bij hem weer het idee dat ik niet meer van hem hou.

Sinds een aantal maanden is hij 4 dagen per week van huis en ik vermoed (heb zelfs aanwijzingen) dat hij daar een andere vrouw heeft ontmoet want nu al ruim een maand doet hij zo 'raar': hij negeert me, op mijn vragen komt hooguit een 'ja' of 'nee' en op pogingen een 'koetjes-en-kalfjes' gesprek te beginnen gaat hij niet in. Toen, die fatale avond, heeft hij gezworen mij nooit meer aan te raken, dat ik daar niet meer bang voor hoefde te zijn, dat ik een lieve vrouw was die goed voor iedereen en alles zorgde, maar dat hij zo niet verder kon met leven als broer en zus (huh? we hadden iedere week sex, maar blijkbaar niet de goede). Nadat hij weer van huis was heb ik hem een mail gestuurd en geprobeerd uit te leggen hoe het van mijn kant zo gekomen is, heb ik alles eruit gegooid wat me bezighield en dwars zat (veel van die dingen had ik trouwens regelmatig aangekaart en dan beloofde hij beterschap) in de hoop dat het weer goed zou komen of in ieder geval dat er een goed gesprek zou volgen. Hij reageerde helaas heel negatief want hij las mijn mail als een aanklacht. In mijn reactie daarop heb ik gevraagd of hij eerlijk wil zijn over mijn vermoedens of er een ander is en sindsdien heerst er stilte van zijn kant. Iedere dag belt hij even voor de kindjes, maar mij wil hij niet spreken wat de vraag van dochterlief opleverde 'Waarom wil je mama niet meer aan de telefoon', en zoonlief vond dat papa heel geirriteerd en chagrijnig klonk.

Ondertussen ben ik bijna zover dat ik stilletjes denk aan hoe het zou zijn na een eventuele scheiding want dat het zo niet langer kan is me wel duidelijk. Bovendien ben ik bang dat zijn beslissing ditmaal definitief is. Scheiden is een gedachte waar ik enigszins paniekerig van wordt, zoals ook iemand in een draadje verderop schrijft: wat zal 'men' ervan denken, hoe word ik bejegend, hoe krijg ik alles rond in mijn eentje, zeker financieel gezien. We hebben het financieel nu goed, zo goed dat ik na kind nr. 3 kon stoppen met werken. Hoe zal dat straks dan moeten? Ik moet weer een baan zoeken, kan ik in dit huis blijven wonen, etc., etc. En het ergste van alles: het verdriet dat de kindjes zullen hebben als papa en mama uit elkaar gaan; vooral de oudste is een gevoelig kind. Dit jaar moeten we een middelbare school kiezen voor de oudste en alle kindjes staan aan de vooravond van hun (peuter)puberteit (hoera! ).

Misschien hebben we te weinig goede gesprekken gehad, te weinig aan elkaar laten weten wat we voelen en prettig vinden, of niet (en dan betrek ik het met name mezelf). We zijn beiden geen makkelijke praters en kroppen teveel op. Ergens zijn we elkaar een beetje kwijtgeraakt met dit als triest resultaat. Ik had nooit gedacht dat het zo zou kunnen lopen.

Wat jij schrijft, Sub Rosa, over 'nette meisjes' herken ik niet. Mijn ouders hebben nooit gewaarschuwd, wel vond mijn vader al die jongensaandacht voor zijn dochters maar zozo en misschien heeft dat onbewust toch zijn uitwerking op mij gehad.

Ik voel precies hetzelfde als jij als je schrijft "Ik denk: als hij van me hield, zou hij me sexueel niet zo onder druk zetten. Het gaat hem niet om mijzelf, maar om mijn lichaam." en "Mijn man heeft niet de intimiteit en de sex waarvan hij droomt. Voor mij is knuffelen iets bijna bedreigends geworden en sex iets moeilijks. Het roeps zoveel stress en spanning op dat het bijna onmogelijk is nog gewoon van elkaar te houden en eens lekker te knuffelen zonder bijgedachten." Ik zou zo graag willen dat het anders was!

Trouwens, hoe heb jij tot nu toe een dreigende scheiding kunnen afwenden?

Dit weekend is manlief weer thuis. Ik ben bezorgd en zenuwachtig over hoe we het weekend door gaan komen, maar hoop wel op een open, eerlijk gesprek (hoe moeilijk dat ook zal zijn, gepaard gaande met veel tranen van vooral mijn kant) waarmee we een einde aan deze situatie kunnen maken.

Eerste stap

"ondeugend meisje"
het is niet zo dat ik mijn man 'straf' met onthouding. We hebben regelmatig sex.
Het gaat er alleen om dat mijn man bétere sex wil, echte intimiteit, geen afwerksex. Door goede sex krijgt het gevoel krijgt geliefd en begeert te worden. Ikzelf krijg echter pas het gevoel dat hij van me houdt als hij me sexueel niet onder druk zet. Precies omgekeerd dus.

Dat verschil werkt extra sterk door bij als het niet goed gaat tussen ons. Hij wil dan graag sex om het 'af te zoenen' Het gaat hem dan om de intimiteit, volgens mij niet zo zozeer om de lust.(wat ik vroeger dacht). Maar als wij problemen hebben, kan ik hem juist die initimteit niet geven. Want dan voel ik me onveilig en wil ik me niet blootgeven. Ik kan ook niet begrijpen waarom hij de liefde wil bedrijven terwijl hij net een bak verwijten over me heeft uitgestort ? Meestal hébben we dan wel sex ... maar hij krijgt alleen mijn lichaam. Omdat ik weet dat de spanning dan een tijdje uit de lucht is. Maar mij heeft hij er nog niet mee terug.
Dus het zit hem niet in wel of geen sex, maar wel of geen initimiteit!

Scheiding afwenden...

Misschien hebben we te weinig goede gesprekken gehad, te weinig aan elkaar laten weten wat we voelen en prettig vinden, of niet (en dan betrek ik het met name mezelf). We zijn beiden geen makkelijke praters en kroppen teveel op. Ergens zijn we elkaar een beetje kwijtgeraakt met dit als triest resultaat. Ik had nooit gedacht dat het zo zou kunnen lopen.

Wat jij schrijft, Sub Rosa, over \'nette meisjes\' herken ik niet. Mijn ouders hebben nooit gewaarschuwd, wel vond mijn vader al die jongensaandacht voor zijn dochters maar zozo en misschien heeft dat onbewust toch zijn uitwerking op mij gehad.

Ik voel precies hetzelfde als jij als je schrijft "Ik denk: als hij van me hield, zou hij me sexueel niet zo onder druk zetten. Het gaat hem niet om mijzelf, maar om mijn lichaam." en "Mijn man heeft niet de intimiteit en de sex waarvan hij droomt. Voor mij is knuffelen iets bijna bedreigends geworden en sex iets moeilijks. Het roeps zoveel stress en spanning op dat het bijna onmogelijk is nog gewoon van elkaar te houden en eens lekker te knuffelen zonder bijgedachten." Ik zou zo graag willen dat het anders was!

NonJolie,

Je vraagt hoe ik tot nu toe een scheiding heb kunnen afwenden... Dat heeft eerlijk gezegd ook niet veel gescheeld!

Dit initimiteitsprobleem is een terugkerend thema in onze relatie. Maar het liep elke keer weer met een sisser af. We voelden ons verder heel nauw met elkaar verbonden en wisten dat we met elkaar verder wilden.
Toen er kinderen kwamen werden de problemen wel erger. Zoals bij bijna iedereen, ander rolpatroon, andere prioreiten, moe,enz. Vooral mijn man had het zwaar. Ik vond mijn liefde en knuffels wel bij de kinderen en zette hem eerlijk gezegd wel op het tweede plan. En haatte dat gezeur over hoe vaak we sex zouden moeten hebben, of hoe weinig ik het initiatief nam. Ik kon me toen wel voorstellen dat hij een minnares 'nam', dat leek me niet zo erg, en ik vertrouwde er op dat hij toch nooit zijn gezin in de steek zou laten. We hadden toch zo'n hechte band!

En toen gebeurde wat ik nooit had gedacht. Niet hij, maar ík werd verliefd op iemand anders!!! Totale paniek. Toen ik het mijn man vertelde, leidde dat bijna tot een scheiding (hoewel er niets gebeurd is). Voor mijn man was dit het bewijs dat mijn gebrek aan intimiteit inderdaad betekent dat ik niet meer van hem hou. Eerlijk gezegd begon ik daar toen zelf voor het eerst ook sterk aan te twijfelen.

We hebben hard aan onze relatie gewerkt, therapie gehad. Ik besef dat ik me af en toe bloot móet geven, door meer te praten over wat ik voel en ook door hem niet alleen meer mijn lichaam te geven, maar ook wat van mezelf. Het gaat wel beter, we zijn opener naar elkaar. Maar echt goed is het nog niet. Want ik besef dat ik me daarvoor nog echt vaak niet veilig genoeg voel bij hem.

Hoe verder nonjolie

NonJolie
(Allereerst sorry dat mijn vorige berichtje nogal warrig is. Ik had om beter te kunnen antwoorden een stukje van jouw tekst gekopieerd en vergeten te verwijderen...)

Even over hoe het nu verder moet met jou en je man:
Als je man inderdaad een ander heeft hangt het er vanaf of hij echt verliefd op haar is, of dat het een wanhoopspoging is om jou aandacht weer te krijgen...
Ik denk dat hij behoefte heeft om van jou te horen dat je nog van hem houdt en dat hij belangrijk voor je is. Maar misschien heeft hij dat te lang niet gehoord en is hij daarom voor een ander gevallen... Jij hebt de sterkste banden met hem, dus het moet je lukken hem terug te winnen als je maar hard genoeg aan de banden trekt. Dus hem laten weten dat je écht hém wilt.
Maar misschien heeft hij de deur al dichtgedaan en zich voor je afgesloten...ik weet het niet.
Het is jammer dat jullie allebei moeilijke praters zijn. Ik heb het voordeel dat mijn man wél zegt wat hem bezig houdt en een gevoelsmens is. Ik ben een oester, maar zijn stimulans helpt wel om me ook wat meer open te stellen. Misschien lukt het jou met veel volharding je man ook weer aan de praat te krijgen!
Veel sterkte!

Sub rosa

Je schrijft dat jullie in therapie zijn gegaan en dat is nou net iets dat mijn man NIET wil. Dat heeft hij tijdens een eerdere crisis heel duidelijk te kennen gegeven. Misschien dat therapie ons juist zou kunnen helpen en dat heb ik hem ook laten weten, maar hij heeft daar (nog) niet op gereageerd. Ik denk dat de vorige crisis (alweer heel wat jaren geleden hoor) er bij mij toch zo heeft ingehakt dat ik sindsdien op een of andere manier geblokkeerd ben wat betreft het tonen van mijn affectie naar hem toe hoewel ik af en toe echt mijn best heb gedaan en mezelf streng heb toegesproken dat ik ook wel eens de eerste stap zou mogen zetten. En sinds een jaar zitten we op een afglijdende schaal: hij wil intimiteit/sex en dwingt dat naar mijn gevoel af door me te zoenen en in mijn kruis te pakken, ik reageer daarop door hem weg te duwen en hem vervolgens te ontwijken. Gevolg: een gepikeerde man en een zenuwachtige vrouw. Ik begrijp hem wel en wil ook wel anders, maar het lukt me gewoon niet. Kortom, ik weet het niet meer en soms denk ik idd dat scheiden het beste is, maar dat wil ik helemaal niet. Ik lig enorm met mezelf overhoop en krijg op dit moment niet helder wat ik nu wil: met hem verdergaan en er keihard voor werken, of de handdoek in de ring gooien. Na dit weekend weet ik vast meer over hoe hij erover denkt en nogmaals, ik vrees dat het over is wat hem betreft.

Ben ik nog even

Nee hoor, Sub Rosa, je berichtje was niet warrig, hoewel ik eerst dacht 'He, da's mijn tekst', maar daarna begreep ik je verhaal wel.

Misschien heb je wel gelijk en is het een roep om aandacht, maar dan wel een die ik niet had verwacht. En, eerlijk is eerlijk, ik had daar nog niet aan gedacht, dus dank voor de 'tip'. Ik heb hem ook wel gezegd dat ik dan misschien niet veel behoefte heb aan sex, maar dat dat niet betekent dat ik niet van hem hou en dat als we sex hebben ik daar wel van geniet. Alleen, het laatste jaar is de sex veranderd en dwingt hij het naar mijn gevoel te veel af en daar geniet ik dan weer niet van waardoor hij het ervaart als 'afwerksex'. Ook spelen er een aantal andere dingen, of hebben gespeeld, waardoor ik me af en toe enorm aan hem stoor en dat is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor de relatie.

Momenteel zwijgt hij als het graf en misschien heb ik het wel helemaal fout met 'die ander', maar de aanwijzingen liegen er niet om (of hij moet namens een ander die liefdesbrief geschreven hebben ). Als ik idd fout zit heb ik hem onterecht beschuldigd en is zijn reactie nu volledig terecht. Ik ben hem dan wel het een en ander aan uitleg schuldig.

Ik ben op van de zenuwen over hoe dit weekend gaat verlopen, vrees dat hij idd de deur al heeft dichtgedaan, maar ik hoop op een kleine kier die ik net ver genoeg kan openkrijgen om te praten.

Wordt vervolgd, helaas.