Verstand boven gevoel maar wat is het lastig!
Ik voel me zóóó verdrietig!
Een jaar geleden kwam er een nieuwe mannelijke collega bij mij op het werk en meteen konden we supergoed met elkaar overweg. Beiden zijn we (redelijk) gelukkig getrouwd en hebben prachtige lieve kinderen maar toch zijn we de laatste maanden steeds dichter naar elkaar gegroeid. We kunnen gewoon zo ontzettend lachen met elkaar en aan één blik hebben we voldoende om elkaar te begrijpen. We sms-en en bellen elkaar veel maar elkaar buiten werk zien is eigenlijk onmogelijk door drukke baan en gezin.
Een aantal weken geleden hebben we na een etentje met de afdeling (stiekem in de auto) met elkaar gezoend. Het was echt heerlijk, ik voelde me zo jong, aantrekkelijk en begeerd.
Goed.. op het werk is het onhandig, we willen geen geruchten starten en daarbij willen we zéker niet dat ons gezin er onder gaat lijden. Dus heb ik hem gisteren gezegd dat het afgelopen moet zijn. En nu heb ik zo'n pijn in mijn hart, dat had ik echt niet verwacht. Ik voel me echt depri, moet de hele tijd huilen en heb echt een soort van liefdesverdriet.
Ik weet zeker dat hij hetzelfde voelt, het verstand zegt dat het beter is dat we alleen maar collega's zijn maar ons gevoel...
De tranen biggelen nu alweer over mijn wangen. Manlief denkt dat ik wat onder de leden heb omdat ik gisteren echt witjes was in mijn gezicht met traantjes die elk moment konden vallen. Hij is echt een lieverd dus ik heb er echt verstandig aan gedaan want het laatste wat ik wil is hem kwetsen. Maar wat voel ik me triest!!!
Wie herkent dit gevoel? En wie heeft het volgehouden om verstandig te blijven want ik heb mijn telefoon vandaag al 1000 keer gepakt om mijn collega weer te sms-en dat ik hem nu al zo verschikkelijk mis. Ik kijk echt niet uit naar maandag om hem dan weer op het werk te zien. Ik zal echt sterk moeten zijn.
Nog maar een zakdoekje pakken dan maar...
Herkenbaar
Jaaaaren geleden weliswaar. Bij ons is het wel verder gegaan en ik ben er niet trots op. Het liefdesverdriet was enorm. Ik ben wel blij dat ik voor eigen partner heb gekozen maar het was verschrikkelijk. Het heeft een jaar geduurd voordat ik en onze relatie er weer bovenop waren. Onze banen waren niet houdbaar. We zijn beiden vertrokken. Niet alleen daarom maar ik was op mijn werk alleen maar met hem bezig.
Ik vind het sterk van je zoals je nu klinkt. Ik ben alleen bang dat als je elkaar blijft zien het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan met alle gevolgen van dien. Wat helpt om de spanning eraf te krijgen is het vertellen aan je man. Je hoeft niet te zeggen dat je gekust hebt maar wel dat je even wankelde. Het haalt de spanning weg tussen jouw en je collega. Sterkte!
Zucht
hier 2 onderwerpen hogerop kan je lezen dat mijn man het ook overkomt, vreselijk !!
En geloof me, de pijn welke het je man zal doen zal nog veel pijnlijker zijn dan wat jij nu voelt hoor ! en hij zal dat gevoel ook niet op 1 dag kunnen achter zich laten, Aan hem wat hij ermee zal doen naar jou toe...
Eerlijk zijn...
Als hij eerlijk tegen mij zou zijn, zou dat zeker heel moeilijk zijn, en ook een grote schok zijn, maar ik had meer rede om hem te kunnen vertrouwen, Hij heeft mij dus nooit iets eerlijk gezegd, ik heb altijd alles stiekem moeten te weten komen, of van anderen, en dat maakt dus het vertrouwen niet eenvoudiger
spreuk,; een schadelijke waarheid is beter dan een nuttige leugen
Ook herkenning
Ook ik heb het meegemaakt; verliefd geworden op een collega, terwijl ik een relatie had. Het heeft bij mij vijf jaar geduurd. Mijn verstand zei nee, mijn gevoel ja. Toen mijn relatie strandde (om een andere reden dan dat mijn bedrog uitkwam) was ik klaar om met mijn liefje opnieuw te beginnen. Maar hij wilde vrij zijn en achteraf blijkt dat hij naast mij er meerdere vrouwen op na heeft gehouden. Gek genoeg was dat nog steeds geen reden voor mij om te stoppen met ons contact. Hoezo, verstand op nul? Sinds begin van dit jaar heb ik een serieuze, eerlijke relatie met een lieve man en heb ruim daarvoor al alle contact met mijn lover verbroken. En hoewel ik dacht dat ik hem noooooooit zou kunnen vergeten (we zijn nog steeds collega's) is het me toch gelukt.
Hier ook
Inmiddels al heel wat jaren getrouwd, met een schat van een man. De eerste jaren zijn niet altijd makkelijk geweest, maar we kwamen er steeds weer uit. En nu eindelijk loopt het alweer wat jaartjes echt lekker..
Voor mijn man had ik een hele lieve vriend, maar na bijna 4 jaar werd ik verliefd op mijn man. Dus die relatie kwam ten einde.
Gelukkig hebben we wel altijd een heel goed contact weten te houden, de mannen zijn zelfs vrienden geworden..
Alleen merk ik nu sinds een paar weken dat ik wel erg veel aan mijn ex denk, hij zit constant in mijn hoofd. Ik heb hier met hem over gesproken, dat had ik beter niet kunnen doen.. Want eigenlijk wist ik al hoe het bij hem zit. Hij heeft na mij 2x samen gewoont maar beide keren is het mis gegaan. elke nieuwe vrouw in zijn leven spiegelt hij aan mij. Nog altijd is er liefde voor mij. EN ja nog altijd is er ook liefde voor hem. Maar altijd gewoon in zijn eigen hoekje in mijn hart. Als een dierbaar bezit zeg maar. We waren elkaars eerste grote liefde en die vergeet je niet.
Maar nu steekt het dus steeds de kop op, langzaam aan word ik weer verliefd op hem. Dus ja het gesprek was van de week spannend maar er kan en mag niets. Hij weet dat ook, maar goed hij is vrijgezel en voor hem is er alleen maar te winnen. Voor mij veel te verliezen en dat wil ik helemaal niet verliezen. Gelukkig snapt hij dit ook goed. Maar ik baal van mijn gevoelens, hij komt al heel lang zeer regelmatig eten, maar nu zie ik daar tegenop. Zitten straks de mannen waarvan ik beide hou (wel van ieders op een andere manier) bij mij aan de eet tafel.
Ik heb geprobeerd het contact iets te bevriezen, maar ja we sporten ook samen dus dat zal niet zo heel makkelijk gaan. dat zal mijn man nooit snappen, na zoveel jaar samen sporten ineens niet meer?
Pfff ik wil rust in mijn hoofd. Maar het doet wel pijn.
Nog steeds totale verwarring..
Dames,
Dank voor jullie reacties, ik voelde me echt gesterkt door jullie.
alleen.. het is een paar dagen op het werk goed gegaan. we konden gewoon zakelijk met elkaar praten (ook al voelden we ons af en toe wel opgelaten) maar.. vandaag hebben we weer onze verliefdheid naar elkaar toe uitgesproken via stiekeme sms-jes over en weer. Ik voel de vlinders weer helemaal opbloeien en nu zijn we weer terug bij af.
Ik was de afgelopen dagen extra lief voor man en dacht dat ik al een beetje over de verliefdheid op die collega heen was maar nu.. grrr. Ik haat die verwarring.
Niet meer doen dus
Niet meer sms'en. Gewoon niet meer doen. Het is leuk, nieuw en spannend, maar je zegt zelf al dat je je huwelijk er niet voor wil opgeven.
"Beiden zijn we (redelijk) gelukkig getrouwd en hebben prachtige lieve kinderen"
Als je de telefoon pakt, denk dan maar aan je kinderen en de puinhoop die je (hopelijk) voorkomt door niet aan je gevoel toe te geven.
Chris
Chris, kom 'm op werk toch steeds tegen..
beste Chris,
Je hebt helemaal gelijk.. niet meer sms-en zal een goed begin zijn maar dan kom ik 'm nog steeds bijna dagelijks op het werk tegen. Sterker nog: we zitten vaak uren met elkaar in dezelfde vergadering. hahaha.. aan de ene kant worden de vergaderingen wel leuker, we kijken stiekem naar elkaar en sturen elkaar dan zelfs ook wel eens smsjes tijdens de vergadering. Maar ik voel me vaak ook wel ongemakkelijk, alsof mijn andere collega's kunnen zien welk geheim wij hebben.
Maar Chris je hebt helemaal gelijk. Het sms-en ga ik stoppen! En dan hopelijk op het werk elkaar ook meer negeren of in ieder geval alleen zakelijk contact.
Heel goed
Demi, heel goed dat je stopt met sms'en. Juist die stiekeme sms'jes houden de spanning in stand.
Sterkte ermee, het lijkt me heel lastig hoor. Dit soort gevoelens stop je niet zomaar weg natuurlijk en het is gewoon ook leuk en strelend voor je ego om je op deze manier begeerd te voelen. Maar ik begrijp dat je er je huwelijk niet voor wilt opgeven, en als je in je achterhoofd houdt wat je écht belangrijk vind in je leven, moet het wel lukken.
Plaats desnoods een foto van je man en kinderen als achtergrond op je telefoon als reminder
Chris
