Voor partners van autisten
Allereerst: ik hoop niet dat dit draadje weer gaat uitmonden in een klaagzang op "die vrouwen die hun lastige man meteen maar autisme toedichten". Probeer de mensen die écht een autistisce partner hebben en daar mogelijk onder lijden eens een keertje serieus te nemen... Hun problemen worden al te lang gebagatelliseerd met opmerkingen als "elke partner die wel eens lastig is, is niet meteen autist". Sommigen zijn dat namelijk wél en als partner kan je dan in een heel moeilijke situatie terecht komen. En ja, ik weet dat dat niet voor iedereen geldt, maar voor een aantal mensen gaat dat wél op. En dat is een heel eenzaam, frustrerend iets dat heel veel schade en verdriet kan veroorzaken (helaas spreek ik nu uit ervaring).
Afgesproken...?
Okay 
Vanmorgen vond ik in de mail de volgende url:
http://www.autisme.nl/pub/revalidatiefonds.pdf
Dit is een project voor partners van autisten. In 2008 is er een enquete geweest waaruit bleek dat er enorm veel behoefte was aan lotgenotencontact. Het lijkt erop dat onze problemen eindelijk serieus genomen gaan worden, want het revalidatiefonds heeft geld in dit project gestoken!
Voor mij had dit vijf jaar eerder mogen komen maar ik ben blij dat de partners (m/v) die in dezelfde situatie zitten als ik destijds, met alle schadelijke gevolgen van dien, nu wel wat makkelijker hulp en lotgenotencontact kunnen vinden, zodat ze weten dat het niet alleen maar aan hen ligt en dat ze het echt niet altijd verkeerd zien.
Ik wens jullie sterkte toe en hoop dat jullie hier iets aan hebben!
Cursus
Hai, ik heb zo'n cursus gedaan waar ze over spreken. De kennis heeft de boosheid verdrongen, maar heel belangrijk is wel de erkenning van de 'andere kant'. Als je partner er niet aan wil dat er iets (hij) anders is, is het vechten tegen de bierkaai. Maar de cursus is goed en geeft veel info en inzicht. Het kan bijdragen in je relatie. Jacci
Kennis
Mijn x wilde er niks van weten, maar door wat ik inmiddels er over wist, wist ik ook dat ik niet zo verder kon. Mijn kennis heeft mij ook door het hele scheidingsgebeuren geloodsd. Zijn 'rare' reacties kon ik verklaren. Alle is in langzaam tempo gebeurd, zodat hij 'de tijd' had. Alsnog was hij het nergens mee eens en deed ik alles fout, vond hij. Maar inderdaad, ook ik heb heel wat te verwerken en bij te stellen gehad (het lag ook immers allemaal aan mij) Vervelend is dat het doorwerkt op andere gebieden. Daar zal tijd overheen moeten gaan. Jacci
Opnieuw?
Als jullie de klok konden terugdraaien, zouden jullie dan nog een relatie aangaan met een asperger ?
Als jullie er beiden goed van bewust zouden zijn ? (Ik ken iemand met asperger)
Ook nee
Mijn eerste reactie is ook nee. Ook bij mij is er heel veel beschadigd (en ben nog niet aan daten toe) en ben hyperalert op trekjes. Zelfs zo; mijn zusje had een oogje op iemand en vertelde een paar dingetjes, want het liep niet zoals zij hoopte. Ik heb de man nog geen 5 tellen gezien, maar alle alarmbellen rinkelden, maar heb niks gezegd. Een tijd later begon ze er uit zichzelf over; ze was dingen aan het lezen en uitzoeken, want op een of andere manier had ze zomaar het idee dat ie misschien wel iets autistisch had. ik kon alleen maar knikken. Het gaat niks worden tussen die 2, maar dat had ze zelf al besloten.
Ook ik ben bang voor herhaling, maar dat ligt ook aan mijzelf. Mocht ik een lieverd tegenkomen die ook auti is en het zelf weet en er aan wil 'werken', ze zijn niet allemaal hetzelfde, dan nog zal ik niet verder gaan dan latten. Maar ik denk dat dat zelfs niet gaat lukken. (van mij uit dan)
Absoluut niet
In een relatie met een Asperger kan nooit sprake zijn van gelijkwaardigheid. De partner moet altijd meer geven en meer incasseren. Daar staat weinig tegenover. In feite dwingt een Asperger af dat anderen zich aan hem of haar aanpassen.
Dat mannen en vrouwen verschillen hoeft geen bezwaar te zijn. Het maakt een relatie ook uitdagend, verrassend, leerzaam, etc. Maar dat vereist wel dat partners goed met elkaar kunnen communiceren.
In een relatie met een Asperger bereik je nooit dat gevoel van iets écht samen delen. Voor mij de essentie van een liefdesrelatie. Ik zou daarom nooit meer aan een relatie met een Asperger beginnen.
@Fladder: ik kan me voorstellen dat jouw ballotage heel streng is. Je kunt het je domweg niet meer permitteren om weer zo veel kwijt te raken in een relatie.
Eiland
Ik ben op dit moment getrouwd met iemand met ASS. Het is een hele lieve man, die bewust is van zijn ASS en daarbij ook bewust is dat ik in onze relatie bepaalde dingen mis.
De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van uitzoeken wat er aan de hand was in ons huwelijk. De stelling dat de partner van iemand met ASS zich altijd moet aanpassen, ben ik het mee eens. Tegelijk wil ik de stelling ook omdraaien, iemand die ASS heeft, moet zich altijd aanpassen.
Het aanpassen treedt naar beide kanten op, waarbij degene met ASS zich niet alleen moet aanpassen in zijn relatie, maar in zijn hele leven.
Ik heb de afgelopen jaren leren zien dat ASS niet alleen een beperking is, maar dat het ook hele mooie en sterke eigenschappen oplevert. Mijn partner is trouw en volledig eerlijk. Als we afspraken maken dan zal hij zich daar altijd aan houden, hij is super consequent....etc.
Ja, het is niet makkelijk om partner van iemand met ASS te zijn. Tegelijk heb ik het geluk dat mijn partner open staat voor mij en bewust is van de gevolgen van zijn anders-zijn. Het is een uitdaging die we beiden aangaan.
Voor iedereen die iemand kent met Asperger of een andere vorm van autisme, staar je alsjeblieft niet blind op het ASS. Zeker wanneer de ASS-er oog heeft voor zijn beperking zijn er hele mooie dingen mogelijk.
Als ik vooraf geweten had dat hij ASS heeft, zou ik met de kennis van nu er weer aan begonnen zijn. Maar dan zou ik wel vanaf het begin hulp gezocht hebben, zodat we beiden de weg kunnen vinden in ons huwelijk. Misschien was het dan een minder zware weg geworden dan dat het tot nu toe was.
Agchie
Bedankt agchie
het is fijn om tussen de meestal negatieve berichtjes over dit onderwerp ook eens wat positiefs te lezen over samenleven met partners met ASS.
moeder van een zoon met ASS. Er is misschien toch nog hoop.
Zoals al gezegd
Het kan een heel ander verhaal zijn als de auti zelf zijn auti-zijn erkent en zelf ook zijn best wil doen voor de relatie. Wij hebben blijkbaar de andere getroffen en zeggen nee zo kunnen wij het niet meer. Ook ik heb een zoon met ASS, maar hij heeft het in andere mate dan zijn vader, ik hoop voor hem dat ie later straalgelukkig wordt met iemand. Mijn andere zoon heeft ook autitrekken, kan ook haast niet anders, maar (nog) niet sterk genoeg voor een diagnose. Ook ik hou heel erg veel van mijn kids en hoop ze genoeg handvatten mee te kunnen geven om zich te kunnen redden in en met een relatie.
Het is nooit de makkelijke weg
Fladerbeestje, ik begrijp je volkomen, en ik zou het niemand aanraden om op zoek te gaan naar iemand met Asperger 
. Maar....ik wilde slechts aangeven dat als ik naar onze relatie kijk en wat we daarin bereiken, ik er wel weer opnieuw aan zou beginnen.
Sasvangent, ik begrijp je reactie en ik ben blij dat ik inderdaad een positief geluid kan laten horen. Een relatie hebben is een werkwoord, en het heeft behoorlijk lang geduurd voordat mijn man dat door had. Nu begrijpt hij dat, hoewel hij zelf niet de behoefte voelt eraan te werken, doet hij het toch voor mij.
Het kernwoord is inderdaad zelfinzicht bij de mensen met ASS. Als ze dat hebben en daarnaast de wens/wil er voor een ander te zijn, dan is er veel mogelijk. Helaas is één van beide of allebei vaak niet aanwezig, waarom....daar heb ik geen antwoord op. Maar soms denk ik dat het misschien er ook wel in ligt dat het pas later ontdekt is en dat de mensen met ASS tegen die tijd zoveel verdedigingsmuren hebben opgebouwd, dat ze het niet meer onder ogen willen/durven zien.
