Vraagje...[schoonmoeder]

En weer

Doe eens iets geks. Regel het uitstapje, helemaal voor jullie. Wees eens lief. En doe het niet voor haar, maar voor jezelf.

Zonder voorgeschiedenis

Nav. je bericht begrijp ik dat hier al een hele voorgeschiedenis aan vast zit, maar die ken ik niet. Ik reageer dus gewoon van wat ik er zo over denk.

Wat jij beschrijft komt hier helaas heel vaak voor en ik vind het heel erg vervelend. Mijn zus vraagt tig keer of ze naar het bos/speeltuin/zwembad mag gaan met mijn dochter (haar metekind), ik moet voor de tiende keer data doorgeven maar hoor vervolgens voor de zoveelste keer weer niks meer.
Idem met mijn broer en mijn zoon (petekind). Mijn broer is in die 9 jaar 1 keer naar café geweest met mijn zoon (in plaats van het geplande uitstapje), omdat daar een vriend van hem werkte; zoon stonk bij thuiskomst als de pest en kloeg dat zoon niet had willen stilzitten ('t ventje was toen 5 jaar!).
Mijn moeder "zou willen" dat ze tijd had want dan dit en dat maar er komt nooit wat van. M'n kinderen willen er zelfs niet meer gaan.

Mijn dochter zou al jaren bij mijn schoonbroer eens gaan logeren, ondertussen beloofd hij dat van als ze 4 is, we zijn 3 jaar verder en helemaal niks natuurlijk. Ze heeft er tig keer voor gehuild maar wat doe je eraan? Onlangs heb ik dan maar zelf gevraagd aan schoonbroer of hij misschien ergens een avondje vrij had, ja hoor, maar je raadt het al, nog niks gehoord.
Straks zijn we op vakantie en dan begint school alweer.

En al die mensen hebben geen kinderen hé. Dus ik begrijp je gevoel heel goed. Ik verwacht helemaal niks meer van al die loze afspraken. Ik vind het wel erg sneu voor mijn kinderen. En ik zie nu ook dat mijn kinderen al helemaal geen contact meer willen met mijn kant van de familie (zelfs al niet meer voor hun verjaardag!). Triest hoor, je oma, oom en tante niet meer willen zien als je 7 en 9 bent. Schoonfamilie heeft nog een beetje respijt maar ik weet niet of het nog lang zal duren.

Je wordt gewoon moe van die loze afspraken. Dat "zelf regelen" weiger ik. Je kan kind er moeilijk gaan droppen hé.

Ilse

Wat wil je nu eigenlijk? Wil je met je schoonfamilie naar de dierentuin? Zo ja, bel (of je man) je schoonouders op en maak een afspraak want wederom heb je allerlei verwachtingen van je schoonmoeder die never nooit uit zullen komen (jouw probleem). Zo nee, doe verder niets, heb verder dan ook geen verwachtingen en praat er verder niet over.
Je schoonmoeder wil wel graag iets doen maar krijgt het niet georganiseerd, dat is in al die draadjes over je schoonmoeder mij al lang duidelijk geworden. Kun je haar dan daar eens niet mee gaan helpen ipv steeds maar dingen van haar verwachten en daar over blijven mokken? Je hebt al eens geinsinueerd dat je schoonmoeder een vorm van autisme heeft, doe daar dan iets mee.
Overigens is mij niet duidelijk welk vraagje je nu hebt: het dierentuinverhaal? Het feit wat je je schoonmoeder moet zeggen als ze aangeeft eenzaam te zijn? Het feit dat schoonmoder initiatiefloos is maar wel wat wil ondernemen? Het feit dat je schoonmoeder met jullie naar de dierentuin wil maar je gaat nu met schoonzus? Of is dit nummer zoveel uit de reeks "Kijk eens wat ik een rare schoonmoeder hebt" Ik weet het niet.

Wat ik zou zeggen

Hoi,

Je man had door de telefoon moeten zeggen (of jij, dat kan alsnog dan bel je haar op) dat ze altijd bij jullie welkom is, en dat ze ook nog steeds met kleinkind naar de dierentuin mag gaan. Gooi het gewoon terug op haar bordje en maak van haar probleem niet jullie probleem. Dus als ze nog eens belt om te klagen, probeer dan adrem genoeg te zijn om het bij haar terug te leggen. Ziet je niemand schoonma? Maar je kan toch hier langskomen? Of iemand bij jou thuis uitnodigen? Klaar, probleem opgelost.
(ik snap wel dat je haar niet kan veranderen, maar laat haar probleem haar probleem zijn, niet de jouwe)

Succes,

Maxime

P.s. Als je het aankan, nodig je haar anders eens uit? Of ga een keer bij haar langs?

Allemaal meegemaakt

We hebben tig keren tegen haar gezegd dat ze altijd bij ons langs kan komen, maar ze doet het gewoon niet. Ze gaat liever winkelen in de stad (op ca. 15 min. van ons huis met de metro) met haar dochter (mijn schoonzus), maar klaagt vervolgens wel steen en been op een verjaardag dat ze de kleinkinderen zo weinig ziet en dat schoonzus nu ook eens voor het eerst onze jongste ziet lopen.....tja, en als je dan hoort dat schoonzus (die een auto heeft) de afgelopen 3 weken vrij is geweest...

We hebben ook tegen haar gezegd dat dat geheel aan haar zelf ligt, maar ook dat schijnt niet aan te komen. En....nu klaagt ze dat ze bijna niemand meer ziet.

En dat uistapje naar de dietentuin was een aanbod van de kant van mijn schoonouders. Zij zouden bellen wanneer. Nou, we wachten nu al een paar maanden en nog niets.

Het ergste vind ik nog dat ze mijn oudste nu dingen gaan beloven die ze vervolgens gewoon niet doet. Het schept toch verwachtingen bij zo'n jong kind.

Iemand stelde nog voor om desnoods daarheen te gaan. Dat proberen we nu juist zoveel mogelijk te beperken omdat mijn schoonmoeder zo haar dagen heeft en dan bedoel ik...dagen dat ze niets kan hebben. Ze is dan erg lastig en vervelend gezelschap. De bezoeken zijn kort en niet te vaak.

Naar ons toekomen doet ze ook niet. Dan staat de wind weer verkeerd, of ze is weer moe of het is te warm of juist weer te koud...etc....tja en als je achteraf hoort dat ze uitgebreid heeft gewinkeld in de stad met haar dochter.......Zo hadden we mijn schoonouders uitgenodigd en kwamen ze gewoon niet. Mijn man bellen waar ze bleven.....bleek dat mijn schoonzus niet reed, dus pech. Terwijl mijn schoonvader nog tegen mij zei: 'nou, als X niet kan rijden dan komen we gewoon met openbaar vervoer'. Nou, niet dus.

Het is een beetje dubbel bij haar en ik denk dat dat mij zo irriteert. Ik vind haar zeer egocentrisch; alsof de wereld alleen om haar draait. Zij gaat op de bank zitten en verwacht dat mensen naar haar toekomen en dingen met haar gaan doen en als dat dan gedaan wordt (wat haar eigen zus neemt ze wel eens mee) dan loopt ze nog te klagen dat dingen niet goed zijn. Ik vind dat zo ontzettend egocentrisch. Alles moet wel gaan op haar voorwaarden.

Wat ik nu doe is zoveel mogelijk uit haar buurt blijven en de noodzakelijke bezoekjes zo kort mogelijk houden.
Echt, als je haar zou uitnodigen voor een dagje uit dan is jouw dag gegarandeerd verziekt want het meest kleine dingetje wat haar niet aanstaat is voor haar reden om de hele dag te klagen daarover en zelfs ruzie te zoeken (hebben we zelf meegemaakt).

Jij±: "Echt, als je haar zou uitnodigen voor een dagje uit dan is jouw dag gegarandeerd verziekt want het meest kleine dingetje wat haar niet aanstaat is voor haar reden om de hele dag te klagen daarover en zelfs ruzie te zoeken (hebben we zelf meegemaakt)."
Ik maak hier uit op dat het antwoord op mijn vraag van gisteren is: "Nee, ik heb geen zin in een dagje dierentuin met mijn schoonfamilie" Waar maak je je dan nog druk om? Dan is het toch prima zo? Zoals al vaak tegen je is gezegd: "Laat los"
En je vraagje is dus geen vraagje maar een zoveelste klaagbaak over je schoonmoeder.
Het enige wat ik, wederom, kan zeggen, is dat je schoonmoeder niet gaat/kan veranderen, de enige die hier wat mee kan, ben jij. Jij zal de boel moeten gaan accepteren en loslaten.
En wat is de rol van je man hier in, troouwens?

Nou

Hoi,

Ik heb je laatste post gelezen en zou me er maar niet meer proberen druk om te maken. Lastig natuurlijk, want het is heel onredelijk wat ze doet. Als ze weer eens belt en klaagt moeten jij of je man heel duidelijk zijn. Dus gewoon zeggen dat ze niet zo moet zeuren, ze kan langskomen wanneer ze wil, dus als ze iemand wilt zien of iets wil doen met de kinderen moet ze zelf initiatief nemen. Hoe duidelijker hoe beter, en je kan dat misschien op een vriendelijkere manier zeggen, maar zorg wel dat je duidelijk bent. En vertel wat je hier ook schrijft... je kan wel met je dochter naar het winkelcentrum komen en niet naar ons. De relatie met schoonmoeder is toch al slecht, dus gooi het eruit, wat schoonmoeder zegt (en schoonzus dus ook ) slaat nergens op dus confronteer ze daarmee anders houdt het nooit op.

Maxime

Maxime.m

Je hebt helemaal gelijk. Mijn man begint nu wel meer en meer van zich af te bijten, maar het is meer omdat hij op dit moment erg veel aan zijn hoofd heeft (ook op het werk) en ook hondsmoe wordt van dat onredelijke gezeur.

Maar zomaar zeggen: "ma, je zeurt en je moet zelf eens wat meer ondernemen naar andere toe als je anderen meer wilt zien" Dat is nu eigenlijk ook het probleem bij haar. Als je de waarheid zegt, dan wordt ze hysterisch en reageert het af op schoonvader die weer een ontzettende woede aanval krijgt (heb ik al eens eerder uitgelegd hoe dat gaat daar). Dus ze wordt eigenlijk of niet aangepakt of met zijde handschoentjes.....wat dus niet aankomt.

Mijn man wist niet beter dan zich gewoon maar aan te passen aan haar of zich maar af te sluiten als het te erg werd, maar ik ben dat van huis uit gewoon niet gewend. Het is qua sociale omgang en communicatie daar erg bar gesteld. Een discussie kun je niet aangaan met hun zonder een enorme ruzie te krijgen.

Maar wat je zegt, Maxime, mijn man is het nu zo ontzettend zat en die begint nu (eindelijk) zijn mond open te trekken en dus Duidelijk te worden naar haar (wat ik al tijden roep: duidelijk zijn naar haar).
Ik hou me zelf zoveel mogelijk op de achtergrond want het is zijn moeder. Laat hem zelf maar ervaren hoe zijn moeder werkelijk in elkaar steekt nu hij zelf doodmoe is.

Wat schoonzus aangaat is het een verhaal apart. Woont nog bij haar ouders (is de 30 ruim gepasseerd) en wordt door haar moeder als een klein kind behandeld. Schoonzus hoor of zie ik eigenlijk nooit en als ze er is (bijv. bij een verjaardag), dan komt er nog geen woord uit. Ik heb met haar eigenlijk helemaal geen relatie. Ze heeft zelf geen vrienden, vriendinnen, geen hobbies, niets...kennelijk ook niet de drang om haar nichtje en neefje te zien. wet eigenlijk niet wat ik moet zeggen.....

Ilse

Heb alle draadjes de afgelopen keren al langs zien komen kan ik me nu echt niet meer inhouden.

Ilse, je bent precies, maar dan ook precies, je schoonmoeder.

"Alles moet op haar manier gaan en op haar tijd; alles moet voor haar logisch zijn en voor haar kloppend zijn".

Das geldt net zo goed voor jou. Je bent net zo drammerig, alles moet zoals jij wil, het is nooit goed genoeg en je kijkt enkel naar jouw behoefte. En je man zit tussen.

Omdat

Ilse post hier al tijden over precies hetzelfde. Klaagt en klaagt en klaagt en zoekt alles buiten zichzelf (vind ik). Tuurlijk, iedereen heeft recht om te klagen. Maar keer op keer is Ilse van tips voorzien, is haar aangeraden zich aan dingen te ergeren waar iets aan te veranderen valt en veranderingen niet bij haar schoonmoeder te zoeken maar bij zichzelf. Maar als je weinig met die tips doet maar wel met grote regelmaat dezelfde klaagdraadjes (help, ze doet het weer!) start houdt het een keer op met het begrip. Maar dat zegt ook een hoop over mij, dat besef ik me terdege.

Ik denk

ik denk dat wij hier makkelijk praten hebben, het is onze schoonmoeder niet. Zo zie je maar; 'de beste stuurlui staan aan wal' . Wij weten toch niet hoeveel tips Ilse heeft uitgeprobeerd op haar schoonmoeder? Het lijkt me in ieder geval niet makkelijk.

maxime

Draadje hieronder

Ik zit gelijk het draadje hieronder te lezen over de moeder van Rosalinde.
Er wordt verteld over oma's die 101 foto's en films maken van hun met de kleinkinderen maar dat de moeder van de kinderen nergens te bekennen valt. Dat is ook bij ons zo. Ik sta bijvoorbeeld op geen enkele foto die ze maken. Wel zijzelf met de kleinkinderen of mijn man met de kinderen, amar ik besta gewoon niet, zo lijkt het. 'Wat is dat toch voor iets vreemds', denk ik dan he....

't is maar wat je belangrijk vindt

't is maar wat je belangrijk vindt, als ik naar mijn eigen vakantie foto's kijk (door man gemaakt) zit daar zelden een foto van mij bij.

99,9% van de foto's is kinderen (al dan niet met anderen) of natuur.

Zolang een mens zich over zulke details kan drukmaken gaat het nooit goed komen (of het feit dat je je over zulke details drukmaakt betekent dat er meer speelt!)

Adem in, adem uit en LAAT LOS!!!

Is het dit?

Nu ik je laatste posting lees, over de foto's waar jij niet opstaat en waar jij toch kennelijk veel waarde aan hecht dat je er wel op zou staan ondanks het feit dat je schoonmoeder je gestolen kan worden, begin ik het ineens te begrijpen: is het een gevoel dat je niet erkend wordt door je schoonfamilie dat je zo obsessief je bezighoudt met de tekortkomingen van je schoonmoeder?
En verder sluit ik mij aan bij Hanne (heb het zelf ook al eerder gezegd in dit draadje en draadjes hiervoor) LAAT LOS!!! Houd je bezig met de problemen die je kennelijk hebt, niet met je schoonmoeder want je schoonmoeder verandert niet.

*voegt zich in het koor*

Ilse, je hebt het nog steeds niet geleerd. Je kunt éindeloos tips gaan "toepassen" op je schoonmoeder Maar. Zij. Verandert. Niet.
Wat je ook doet of nalaat, Zij. Verandert. Niet.
Uit rijke ervaring gesproken, er zit maar één ding op en dat is wat jou hier al heel vaak is aangeraden, nu ook weer door Hanne en Moraz: laat het los. Acceptéér dat ze zo is. En nee, dat lukt je kennelijk nog steeds niet. Want dan had je wel gewoon met een glimlach "ja ma" gezegd bij het dierentuinvoorstel en in je achterhoofd geweten dat ze het toch niet zou doen. En dan was je er niet meer op teruggekomen. Hoeveel frustratie had je jezelf wel bespaard. En hoop vooral ook niet meer op erkenning van jouw persoonlijkheid. Die foto's, dat kerststukje, andere signalen - ik weet ook uit ondervinding dat het zeer doet. Maar het doet zo zeer als jij toelaat.
Draai het om: waarom kan het jou iets schelen wat zij vindt? Emotionele chantage zeg je, maar jij laat je ook gewillig chanteren!
Herhaald advies, ik kan er niets anders van maken: trek een gladde jas aan om al dat onrechtvaardige geklaag en die verwijten van af te laten glijden, trek laarzen aan om haar mening aan te lappen en laat los.

Genista

Dat over die dierentuin doe ik dus precies zoals je zegt in de zin van: "ja, hoor, we horen het wel" terwijl ik al weet dat ze er nooit meer op terugkomt. Wat dat aangaat ben ik aardig op weg, toch?

Waar ik wel fel op tegen was, was het volgende. Mijn zoontje vond het zo leuk om met zij andere tante en oom naar die dierentuin te gaan (waar mijn schoonmoeder dus heen wil) dat hij aan mijn man vroeg of hij een keer met hem daarheen ging.
Mijn man zei toen dat we in dat geval zijn ouders toch kunnen vragen. Daar heb ik dus "Nee" tegen gezegd.
Mijn schoonouders hadden namelijk maanden terug iets te vieren en dat wilden ze doen door met ons naar die dierentuin te gaan. Prima, maar dan wacht ik op HUN uitnodiging. Mijn man weet donders goed dat het er nooit van gaat komen als het aan zijn ouders ligt, maar ik pas er gewoon voor om het weer voor ze op te lossen. Dit gaat trouwens met zoveel dingen.
Ik heb nu echt zoiets van: als zij iets willen, prima, maar dan organiseren zij het ook! Niet roepen dat je dit of dat wilt en dan op je lauweren gaan zitten rusten totdat een ander het initiatief neemt.

Ilse

Jij schreef: "Mijn man zei toen dat we in dat geval zijn ouders toch kunnen vragen. Daar heb ik dus "Nee" tegen gezegd." En met die houding blijf je dus in de strijd zitten. En daarmee laat je hier op het forum zien, dat je echt nog niet bezig bent met accepteren dat jouw schoonouders zijn wie ze zijn. Bovendien betrek je ook je man (hun zoon) bij jouw strijd.
Wat kan het je schelen wie het organiseert, zolang jij het maar niet bent?! Laat je man het uitje naar de dierentuin regelen. Zoontje blij, oma en opa blij en jij gaat die dag lekker iets helemaal voor jezelf doen. Of je gaat gewoon mee, kan ook natuurlijk.
Serieuze vraag: Kan jij je een leven voorstellen ZONDER de woede richting je schoonouders? Een leven waarin je letterlijk je schouders over hen ophaalt en waarin je NIET continue een stroom negativiteit over hen uitzendt richting jullie zoontje en hun zoon? Wat zou je doen met al die vrijgekomen energie? Welke dromen zou je voor jezelf gaan verwezenlijken?
Onyx

Genista onyx en anderen

Ilse wil gewoon even spuien over haar schoonmoeder. Collega-forummers, jullie hebben het nog steeds niet geleerd. Je kunt éindeloos tips gaan "toepassen" op jullie Ilse. Maar. Zij. Verandert. Niet.
Wat je ook doet of nalaat, Zij. Verandert. Niet. Ze zal haar energie in haar ergernis blijven steken, wat voor fantastische tips jullie ook geven en ongeacht hoe vaak ze nog van jullie te horen krijgt dat ze het los moet laten. Dus Ilse zal schoonmoederdraadjes blijven opstarten: Wat je ook doet of nalaat, Zij. Verandert. Niet. Uit rijke ervaring gesproken, er zit maar één ding op en dat is zelf doen wat jullie Ilse hier al heel vaak hebben aangeraden: laat het los. Acceptéér dat Ilse zo is. En nee, dat lukt jullie kennelijk nog steeds niet. Want dan hadden jullie wel gewoon met een glimlach "ja akelig he, die schoonmoeder van jou, laat haar toch eens links liggen" gezegd in dit draadje en in je achterhoofd geweten dat ze het toch niet zou doen.
Ach, een mens moet een obsessie hebben en iets om zich aan te ergeren en haar of zijn energie in te steken. En af en toe maar even spuien dan. Heerlijk al die hardnekkigheid aan alle kanten. Vergis je niet, zelf ben ik ook zo.

Haha, ooievaar

Dank voor de spiegel! Je hebt enorm gelijk.

Grinnik

Inderdaad, af en toe borrelt de bekeringsdrang boven En ik zal meteen eerlijk toegeven dat ik zelf ook niet altijd op tijd mijn gladde jas aan heb bij de personen bij wie ik dat wel moet doen.
Maar als ik me deze dan toch alweer heb laten verleiden "Mijn schoonouders hadden namelijk maanden terug iets te vieren en dat wilden ze doen door met ons naar die dierentuin te gaan. Prima, maar dan wacht ik op HUN uitnodiging. Mijn man weet donders goed dat het er nooit van gaat komen als het aan zijn ouders ligt, maar ik pas er gewoon voor om het weer voor ze op te lossen." => Dit is geen loslaten. Als je had losgelaten, was je die hele belofte dezelfde avond alweer vergeten. Niet wachten op hun uitnodiging, want die komt toch niet

Genista

ja, daar heb je gelijk in.

Ik wordt erg moe van die 'dubbele boodschappen'. Het zeuren en klagen dat ze dit en dat willen, maar vervolgens niets doen en dan verwachten dat die ander het voor ze regelt. Zo gaat het al zolang als ik ze ken en alles wordt ook voor ze geregeld en ook onderling gebeurt dat.

Mijn schoonzus (boven in de 30) was eens ziek tijdens haar vakantie (ze had 3 weken vakantie en 2 daarvan was ze ziek). Normaal gesproken meld je je dan ziek bij je werkgever (in dit geval familie).
Schoonzus doet dit niet.

Schoonmoeder is behoorlijk pissig op het familielid (waar schoonzus werkt) want die wist toch dat ze vakantie had en ze was zeker 2 weken van de 3 weken ziek! Ze hadden in de ogen van mijn schoonmoeder zelf mijn schoonzus ziek kunnen melden. Je kon mijn schoonmoeder niet wijs maken dat schoonzus een volwassene is die zelf bepaalt wat ze doet en dat het haar eigen verantwoordelijkheid is.

Ze leggen de verantwoordelijkheid over hun leven en alles wat daarbinnen gebeurt bij een ander neer. Het is altijd die ander zijn schuld. Het feit dat er niets gebeurt in hun leven, is de schuld van de rest.

Het is gewoon erg vermoeiend om daar steeds mee geconfronteerd te worden. En nu wil mijn man het weer voor ze oplossen om notabene hun uitnodiging te gaan verzilveren....(zodat ze zelf weer niets hoeven te doen) en nu gooi ik mijn kont tegen de krib.

Ik zeg niet dat ik alles maar goed doe. Ik doe zat dingen verkeerd en doe zat dingen niet die een ander wel doet. Maar ik neem wel zelf de verantwoordelijkheid. Zo ben ik zelf geen beller, maar ik ga vervolgens niet zitten mutsen dat niemand mij belt...etc..etc...dat is nu eenmaal de consequentie als je zelf nooit iemand belt en dat weet ik.
Mijn schoonmoeder doet nooit iets, maar wijst de beschuldigende vinger naar de ander terwijl ze die naar haar zelf moet wijzen en dat is het hele verschil. En dat gaat werkelijk met alles zo...en mijn man maar rennen voor ze.....zoals zij zelf rennen voor schoonzus (die....hoe kan het ook anders....niets doet).

Best grappig, ik was het allang weer kwijt van die uitnodiging....totdat mijn man voorstelde om e.a. te gaan regelen voor ze.....))

Och

Ik zou in dat geval helemaal niks gedaan hebben. Als je man wil gaan regelen, wel, dan regelt hij toch. Hij moet alleen niets van jou verwachten. Echt, in zulke gevallen is die kont tegen welke krib dan ook gewoonweg energieverspilling. Je schoonouders beloven wat? Nou mooi, het komt er toch niet van. Je man wil het toch regelen? Nou mooi, dan doet hij dat toch lekker. Gladde jas aan naar de dierentuin om alle onterechte verwijten van af te laten glijden en lekker aapjes kijken

Nou dames

Ik vind dat Ilse wel degelijk meer afstand heeft genomen de laatste tijd. Ik zie wel degelijk een soort van ontwikkeling, maar dat neemt niet weg dat er altijd weer wat nieuws komt.
Zoals je nu in de fase komt, dat je kind gaat beséffen dat oma dingen belooft - en daar dan tegen jou over gaat zeuren. Níet leuk. En kind is nog te klein om te zeggen: bel oma maar eens even op. En trouwens, daar wil je het jongske ook niet mee belasten.

Ik verheugd me langzaam maar zeker wel op mijn eigen schoonmoederschap. Dat ga ik eens lekker uitbuiten

Tirza

Tirza g

tja, en die dingen blijven komen....helaas. niets is zo veranderlijk als een mens he....

En wat mijn kinderen aangaat. Die zullen helaas zelf zien dat oma niet erg betrouwbaar is en dat ze niet van haar op aan kunnen. Ook dat doet ze helemaal zelf.

Nou, ik hoop wel dat ik een leukere schoonmoeder wordt. Als ik moeilijk ga doen of vervelend, dan wil ik dat gelijk weten ook. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn kinderen met een steen in hun maag bij me langs moeten komen omdat ik dat wil....nee hoor. lekker leven en laten leven is mijn motto en zeker niet een ander dwingen jouw zin te doen.

Ja maar ja ilse

Het is wel leuk om over te mijmeren. Nu zit je ook al jaren te proberen het een ander naar z'n (of haar) zin te maken. En straks mag jij, heh heh heh. Lekker de heks uithangen. Ach, af en toe dan. Of vanaf je 75 ofzo. Heerlijk. Mijn oma speelde altijd geweldig vals bij spelletjes. Dat Mag Ik. Ik Ben Een Oud Mens. Ik word daar (nu, achteraf) erg vrolijk van. Als kind vond ik het vreselijk en zij had pret voor tien om mijn (onze) woede En dat snáp ik nu gewoon

Tirza