Vriend met adhd
Hallo allemaal,
Ik woon sinds kort samen met mijn vriend. Bij hem is vorig jaar ADHD vastgesteld en hij gebruikt hier ook medicijnen voor.
Echter ik loop tegen zoveel dingen aan nu we samenwonen. Voorheen waren die dingen er ook wel echter viel dat veel minder op.
Nu is het al een paar keer heftig geescaleerd en zie dit de hele verkeerde kant op gaan.
Heeft iemand hier ook een relatie met iemand met ADHD of heeft zelf ADHD en kan mij tips geven hoe hier goed mee om te gaan.
Dingen waar ik tegen aanloop zijn, stemmingswisselingen (waardoor ik erg op mijn tenen loop om het niet te laten escaleren), veel aan zichzelf denken, niet in kunnen leven in mij. Maar ook het gevoel dat hij chinees praat en ik russisch waardoor we elkaar gewoon geheel niet begrijpen...
Ik hoop dat er mensen zich herkennen en weten hoe wij samen kunnen zorgen dat we een manier vinden om met de ADHD te kunnen leven.
Het is
waarschijnlijk effectiever om eens te kijken op forums voor volwassenen met adhd. Bijv. van balans oid.
Cijfer je niet te veel weg. Laat hem zich niet te veel verschuilen achter zijn adhd. Escalaties kan hij ook echt wel voorkomen; lukt dat niet dan moet hij bij zijn behandelaar informeren naar therapiene om agressie te reguleren e.d.
Vraag met zoveel woorden aan hem zich in jou in te leven. Zet hem aan het denken over jouw positie. Als het namelijk goed is kan hij zich echt wel inleven in jou, maar hij denkt er steeds effe niet aan, omdat hij zo chaotisch en impulsief is.
Eis van hem dat hij rekening met je houdt en geef heel concreet aan wat je exact wilt. Waarschijnlijk is hij vergeetachtig en benoemt hij dit als je hem ergens op aanspreekt.
Help hem eventueel m.b.v. agenda en afvinklijstjes wat hij zou doen. Organiseren en structuur aanbrengen is echt heel moeilijk voor hem: daar heeft hij waarschijnlijk hulp bij nodig. Geef die steun ook, maar eis wel dat hij zijn best doet.
Orde en structuur in huis zorgt voor minder chaos in zijn hoofd. Maak hier afspraken over.
Weet je nog waarom je op hem viel?
Ik weet waarom ik op hem viel.... 
Koentje;
Ik heb inderdaad gezocht naar actieve forums over partners van "ADHD'ers"...alleen die waren of heel oud of ik kan niet inloggen... heel gek.. Vandaar mijn keus hier.
Dank je wel voor je tips, daar kan ik zeker wat mee...
Om op je laatste vraag antwoord te geven... ja ik weet nog heel goed waardoor ik op hem viel... zijn inpulsiviteit en zijn mooie ogen..
En ik ben ook zeker nog steeds ongelovelijk gek op hem... dat is ook de reden waarom ik nu tips zoek...
Want ik wil niet over een jaar denken, dit trek ik niet en in alle valkuilen zijn gestapt die er zijn.
Ook vind ik zijn ADHD niet alleen maar vervelend.. het hoort bij hem en heeft ook veel leuke dingen... alleen dat onbegrip naar elkaar... en de stemmingswisselingen waardoor dat gevoel van op je tenen lopen... dat is slopend..
Verwachtingen
Ik heb gemerkt dat ik mijn verwachtingen heb moeten veranderen met betrekking tot mijn man (die nooit een officiele diagnose heeft gehaald, maar zeker kenmerken heeft van adhd). Toen ging het gelijk veel beter.
Vooral die stemmingswisselingen werden beter naarmate ik anders ging reageren op dit gedrag. Niet meer op het moment van ergernis zelf dingen bespreken (de impulsiviteit maakt het voor hem onmogelijk om dan nog rationeel te denken), maar op een rustig moment. En dan duidelijke afspraken maken. Duidelijk aangeven waar ieders grenzen liggen en elkaar daar aan houden. Zodat ik niet het gevoel heb dat ik hem moet 'ontzien'.
Ik blijf hem altijd en eeuwig herinneren aan dingen (ongeveer zoals een secretaresse?): 'Misschien moet je je ouders weer eens bellen?' En dan twee dagen later: 'Had je je ouders al gebeld?' Hij is het echt van plan, maar het komt er niet van. Dat geldt voor bepaalde dingen (tandarts, verjaardagen, beloftes aan de kinderen), op zijn werk heeft hij er gelukkig minder last van. De truuk is dan om niet boos te worden,.... valt soms niet mee.
Verder ben ik hier in huis degene die alle adhd boeken leest. En hem vervolgens een beknopte samenvatting geeft. Ik vind de boeken van Hallowel en van Thom Hartmann erg goed. Die schrijvers hebben zelf adhd en beschrijven het niet vanuit een doktersperspectief, verhelderend.
Ik ben nogal een fan van Ross Greene, maar misschien is het goed om je te verdiepen in deze theorie: www.livesinthebalance.org. Dit is gericht op ouders van kinderen met moeilijk gedrag, maar ik merk dat de principes voor iedereen die neigt naar impulsiviteit werken.
Oh ja, met die orde en structuur, ik weet dat iedereen zegt dat die zo belangrijk zijn, maar dat moet wel bij de adhd-er passen. Het moet hier in ieder geval niet te rigide en geordend worden hoor! Dan wordt mijn man kriebelig van (en ik ook!) Wij hebben het altijd over een 'geordende chaos', bij ons in huis. Alle belangrijke zaken (papieren, sleutels) hebben een vaste plek, en de dagen hebben min of meer een vast ritme. Mijn man is zelf ook best wel gewoontegetrouw als het gaat op ochtendroutine en dergelijke. De stapeltjes houd ik binnen de perken (opruimen kan hij echt niet, hij gaat dan alleen maar spullen verplaatsen), maar het is hier zeker niet netjes 
en een buitenstaander zal ons leven niet geordend vinden. Ik vind die veranderlijkheid en impulsiviteit super. Gewoon op maandag besluiten dat we de muren van de kamer gaan sauzen en op woensdag is het klaar!
Zoals met alle relaties gaat het met een partner met adhd ook om respect. Met elkaar om gaan als gelijkwaardige, maar niet gelijke personen, die tot doel hebben elkaar te waarderen, te helpen waar nodig en aan te vullen waar nodig.
En verder heb ik gewoon een hele slimme, lieve, chaotische, creatieve, humoristische, impulsieve en warme man.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt?
Nog iets
Ik herinner me ineens wat ik in het begin zo moeilijk vond, het is wel zo eerlijk om dat ook te melden. Dat was het gebrek aan rust. Mijn man is verschrikkelijk onrustig. Hij kan echt niet samen een kwartier genieten van een kopje koffie in stilte. Geen eindeloze zonsondergangen op vakantie. Er moet de hele dag imput zijn.
Dat vindt hij in zijn hobby's, in nieuws, in zijn werk. Maar ik ben zelf de dianegatief hiervan. Ik ben iemand die het lekker vind om in bad voor me uit te liggen staren totdat het water koud is geworden.
Ook hier hebben we onze weg gevonden in het onderling respect. Ik verander hem niet, hij mij niet. Ik heb geleerd om mij niet meer te storen aan die eeuwige onrust, maar om het te negeren. Ik merk het eigenlijk niet eens meer. Dan komt er iemand op visite en die zegt: 'Hij zit ook nooit vijf minuten op de zelfde plek he?' En dan denk ik wazig: 'Ja, nu je het zegt!'
