Vriendin zwaar depressief maar ik kan niet zo veel bieden.

Mijn beste vriendin (ook een buitenlandse) is terugverhuist naar land van herkomst. Ze was net gescheiden en had behoefte aan het opbouwen van een nieuwe leven. Daarbij kwam dat haar oudste kind het hier niet goed deed op school en een lage advies had gekregen voor de middelbare school, ze vond het onterecht (en ik ook met haar mee) enhad het idee dat het onderwijs in haar land van herkomst meer te bieden had.
Ze is dus van de zomer terugverhuist. Maar sinds dat ze er weer woont is ze zwaar depressief aan het worden. Ze heeft gekozen voor een stad waar ze (bijna) niemand kende, ze had een vage relatie gekregen met een man en hoopte dat de relatie beter zou worden als ze er woonde, maar de man in kwestie heeft haar laten weten dat hij eigenlijk al maanden een andere vriendin had. Wat eigenlijk al duidelijk was uit zijn gedrag, en wat ik voorzichtig met haar al besproken had: een woonplaats voor jezelf en je kinderen kies je niet op grond van een man die geen serieuze bedoelingen heeft. Haar reactie toen was altijd dat de woonplaats meer voordelen had, centraal gelegen en toch aan zee etc... Afin ik praatte tegen een dove.
Nu is ze toch erachter gekomen dat ze daar ontzettend eenzaam is. De gedeelde voogdij met de vader gaat niet door uiteraard omdat hij nu 350 km verderop woont, ze werkt thuis waardoor ze geen contact met volwassenen heeft, en moet haar kinderen zien te loodsen door het overgang van de Nederlandse school systeem naar een hele andere systeem, wat niet meevalt, vooral omdat ze beide dyslectisch zijn.
Daar ook hadden wij (ik en andere vrienden) haar voor gewaarschuwd, dat het enorm moeilijk zo niet onmogelijk zou worden en dat ze zich als een soort privé-leraar zou moeten omtoveren voor haar kinderen.
Ze heeft het dus ontzettend zwaar. Ik vind het ontzettend sneu voor haar, aan de andere kant vind ik het ook getuigen van een enorm gebrek aan zelf-kennis en naïviteit dat ze op die manier aan een terugkeer naar haar land van herkomst is begonnen.
Nu leunt ze ontzettend zwaar op mij op een afstand. Ik heb vorigte week een weekeinde doorgebracht bij haar, we hebben het leuk gehad, ik vond haar gestrest maar niet bijzonder depressief (ze kan heel goed haar gevoelens verbergen). Maar een paar dagen terug heb ik van haar gehoord dat ze, op de avond nadat ik vertrokken was, te veel slaappillen ingenomen had in de hoop, zoals ze zei, niet meer wakker te worden. Gelukkig werd ze er enorm misselijk van en braakte ze alles uit. En mailde me de volgende dag met deze mededeling. Ik wist me werkelijk geen raad: ten eerste was ik enorm boos op haar (Wat ik zo goed als het ging probeerde te verbergen) omdat ik meen dat je geen zelfmoord gaat plegen als je kinderen van 11 en 9 in de kamer ernaast zitten. Maar goed, hoe help ik haar - op afstand? Ik kan onmogelijk elk weeekend 350 km verderop gaan zitten om bij haar te zijn, ik heb dus aangedrongen op artsenbezoek en nu schrijnt ze ergens in december een afspraak gemaakt te hebben met een psychiater. Maar ik ben merk ik ook boos op haar, omdat alles waar ik haar voor gewaarschuwd had bleek dus uit te komen (eenzaamheid, gebrek aan sociale netwerk, uitgaan van relatie met man, etc...) en ik vind dat ze ontzettend "dom" gekozen heeft, om daar te gaan wonen met haar kinderen op grond van man die heel duidelijk niet met haar verder wilde. Dat zeg ik natuurlijk NIET tegen haar, op het ogenblik heeft ze behoefte aan steun, maar ik weet niet zo goed hoe die te geven eerlijk gezegd. In de momenten dat het goed met haar gaat slaat ze alle adviezen (niet alleen de mijnen, ook die van haar exman en andere vrienden) door de wind, maar nu heeft ze ons allemaal hard nodig en ergens is er toch ergenis.
Lang verhaal. Maar weet iemand hoe ik haar enigzins kan helpen zonder helemaal opgeslokt te worden ?
Sini