Vriendschap en je eigen relatie (lang)
Ik ben redelijk gelukkig. Heb 2 kindertjes, ben gezond, heb een baan.. Ben niet getrouwd maar woon samen met m'n vriend (papa van het kroost). Onze relatie is niet altijd over rozen gegaan. Nog vóór m'n 1e zwangerschap raakte ik verliefd op iemand anders, wat natuurlijk helemaal niet in goede aarde viel bij partner. Ik had destijds de keuze kunnen maken om definitief te breken met mijn partner. Ik was werkloos en dus voelde ik me totaal afhankelijk van hem. Maar mijn gevoelens voor die ander werden er niet minder door en na veel gelieg en bedrieg werd ik met m'n koffers op straat gezet en die andere kwam me halen. Om een lang verhaal kort te maken waren we na amper 1 week weer samen omdat 'lover' mij niet fatsoenlijk behandelde. Partner wilde mij dolgraag terug en ik hem ook. Ik besefte hoe goed ik het had en hoe veel hij van me hield.
Ik kreeg een baan. Kort daarop een zoontje. Maar 6 maanden later verkeerde ik weer in dezelfde situatie; was verliefd op iemand anders. Iemand van 18 jr ouder. Voelde me schuldig, vele ruzies, geheimzinnig gedoe en dat was allemaal mijn schuld. Twee sessies relatietherapie gevolgd, we voelden er allebei niets voor om ermee door te gaan. Daarna ging alles met hevige ups en vooral downs maar ik ben eroverheen gekomen en m'n verliefdheid is weggeëbt, mede dankzij de verhuizing naar een dorp op 30 km aftsand van alle nare herinneringen. Werk nog in de stad.
Ik was (en ben) erg bevriend met onze buurvrouw van de stad. Een vrouw met man en 2 kinderen. Ik ben heel graag bij haar om te kletsen, we deden regelmatig aan fitness. Ze is een echte huismus, ik ben iemand die graag naar buiten gaat, de auto neemt etc. dus voor mij geen probleem dat ik altijd haar kant uitkom. Ze woont groter, heeft een man met uitzonderlijk goede baan en is, eerlijk gezegd, een plezier om naar te kijken. Ik waag me niet meer aan verliefd worden op iemand anders, ZEKER niet de man van m'n beste vriendin!
Mijn partner is er niet zo dol op dat ik daar wekelijks ben, soms alleen met baby, soms op een zaterdag met kind+baby, bijv. van 12 tot 18u. We hebben het er altijd gezellig. Hij zegt dat ik er te vaak heen ga en met de tijd komen er allerlei andere redenen in z'n hoofd op waarom ik er niet vaak moet komen. Maar uiteindelijk denk ik dat voor partner die man eigenlijk het grootste gevaar vormt, omdat partner zich realiseert dat hij in veel opzichten 'minder geluk' heeft (geld, huis, baan uiterlijk..). Ze gaan over 6 maanden emigreren naar de US ivm zijn werk. Ik word al verdrietig bij de gedachte dat ik m'n beste vriendin misschien wel nooit meer 'in het echt' zal zien.
Ik wilde nu eens van buitenstaanders horen wat ze nou van mijn vriendschap vinden: overdreven of niet? Heb ik voor de rest van mijn leven mijn kansen verknoeid om nog eens close te worden met iemand? Ik weet dat mijn 2 verliefdeden zijn ontstaan door vriendschap, maar dat was met een man. Nu is het een vrouw. Ik ben 27, zij 39.
Vorig jaar ging ik met mijn zoon & haar gezin naar een pretpark en bleven bij haar overnachten. Ik heb sindsdien nog nooit zo'n vette ruzie gehad met partner als toen! Als ik hem nu nog eens zou vragen om bij hen te logeren, denk ik dat hij zonder een woord te zeggen mijn koffer zal pakken.
Ik ben iemand die een goede vriendin nodig heeft en die ik ook nog regelmatig kan zien, iemand bij wie ik m'n hart kan uitstorten en kan lachen. Dit kan ik ook bij m'n vriend hoor, maar niet op dezelfde manier. Ik hou niet zo van oppervlakkige vriendschappen van enkel over de telefoon of Facebook.
Soms denk ik wel 'ns: ok, het lijkt misschien wel of ik niet zonder haar kan, maar hey, híj kan niet zonder z'n sigaretten! Ieder z'n verslaving 
Hij is niet helemaal tegen vriendschap op zich, aleen vind hij dat ik wat minder vaak bij haar zou moeten zijn.
Zucht. Ik weet het niet meer hoor. Ergens kan ik het hem niet kwalijk nemen dat ie zo jaloers en onzeker is, maar ik heb toch ook een leven naast 't moeder/partner zijn? En we heben hier al zo vaak over gepraat en elke keer ben ik er overstuur van. Kom ik echt over als een meisje van 9 die haar vrije tijd met haar vriendinnetje wilt doorbrengen? Vooral ook om het feit dat ik het tof vind om, na een gezellige avond, nog te blijven overnachten? Hebben jullie nog 'hartsvriendinnen' en hoe vaak zie je ze?
Eerst en vooral
Als je het vertrouwen van je vriend terug wilt winnen, lijkt het mij van heel groot belang dat je je daar eens eerst goed voor inspant...Je bent blijkbaar iemand wat heel gemakkelijk en snel verliefd wordt terwijl je reeds een relatie hebt,
Steek eens eerst wat energie in je partner, laat hem eens duidelijk voelen dat hij gerust kan zijn met je, dat je te vertrouwen bent nu, probeer eens eerst zijn vertrouwen terug te winnen, daar heeft hij recht op
PS mijn beste vriend is mijn partner !! maar daar moet je soms ook al eens voor werken 
Zwelgje
Hoi,
Moeilijk hoor. Ik haal uit je bericht niet wat jou en je partner bindt. Wat jullie delen, wat jullie bij elkaar houdt. En daarmee vind ik het lastig om iets te zeggen over zo'n vriendschap met een ex-buuf die jullie relatie zou kunnen bedreigen. Ik snap niet genoeg van de dynamiek. Het valt me wel op dat je niets aardigs over je partner zegt. Of ook maar een kenschets van wat hem de moeite waard maakt voor jou. In je gelukslijstje komt hij, expres of niet, ook als laatste. Doet me een beetje denken aan een stofzuiger. Staat in de trapkast, onhandig als hij er niet is. Dat bedoel ik niet oneerbiedig hoor. Nogmaals, ik haal gewoon te weinig info uit je bericht.
Vanuit een goede basis in je relatie kun je waardevolle vriendschappen hebben. Maar vanuit vriendschappen af en toe wat aandacht aan je partner geven... lijkt me lastig.
Even voor je beeld. Ik ben heel close met mijn man en heb daarnaast een aantal goede vriendinnen. We hebben niet zozeer stellenvriendschappen, we komen niet in de koppelverkoop. Maar als ik erheen ga is mijn man alleen of alleen met de kinderen dus dat stem ik altijd van te voren af met mijn man. Ook de OOL-meeting morgen, dat overleg ik van te voren. Niet dat hij kan veto-en maar wel hoe we dat weekend verder aanpakken, wanneer hij tijd voor zichzelf heeft, hoe we de boodschappen doen, of de kinderen allebei wat aandacht krijgen enz. We beslissen dat allemaal samen.
Je hebt dan ook niet dat een van tweeën zegt "dat heb ik nou eenmaal nodig"; de plannen gaan dan altijd uit van wat de partners allebei nodig hebben.
Ik vind het raar
je hebt een baby en brengt een groot deel van je weekend ergens anders door? Dat snap ik echt niet. Dat zijn toch momenten dat je juist bezig bent met je gezin.
Af en toe kan best, maar regelmatig? Nee, dat snap ik echt niet. Vriendinnen zie ik doordeweeks, na werk, of 's avonds wanneer de kinderen in bed liggen. Maar overdags in het weekend vind ik echt familietijd. Mijn man wil zijn kinderen ook graag zien... (en mij natuurlijk 
Sinds ik kinderen heb, heb ik eigenlijk nooit een nacht ergens anders doorgebracht. Echt geen behoefte meer aan. Ik vind het inderdaad een beetje kinderlijk overkomen. (no offence meant)
Ben duidelijk wat relevante info vergeten..
Ik had erbij moeten zeggen dat partner wisselende vrije dagen heeft. Werkt 4 dagen met een totaal van 42 uur en heeft dan 2 dagen vrij (horeca). Dagen zijn van 8:30-18:00 of 11:00-23:00 of later. Ik vind het lange dagen, vooral omdat ik sinds 1 juli thuis ben (zwangerschaps- en ouderverlof). Ik voel me al snel opgesloten in huis en met 2 kleine kinderen mis ik heel erg m'n sociale contacten. Ben ook blij dat ik half feb. weer ga werken.
Als we 'ns met z'n viertjes vrij zijn (zoals dit weekend, jeeee) hebben we altijd wel iets te doen. We gaan lekker zwemmen, uit eten, winkelen, naar een speeltuin...want met elkaar een leuke tijd doorbrengen vinden we belangrijk. Vandaag dan gaan we naar een huis kijken want we willen dit jaar verhuizen.
Zodra ik weer ga werken (ook horeca met avond- en weekenddiensten, feestdagen...) zullen we wel minder tijd samen hebben en ik zal m'n vriendin dus ook minder gaan zien. Maar als ik een vrije dag heb en partner weer zo'n lange dag weg is, verveel ik me gauw en word kierewiet van het thuiszitten want het enige dat ik, naast het spelen met een kleuter, thuis kan doen is huishouden. Ik raak er gewoon depri van. Natuurlijk wil ik niet elke minuut van m'n vrije tijd buitenshuis doorbrengen. En zeker als partner thuis is, ga ik nooit naar m'n vriendin. Toen ze nog onze buren waren, zijn we er 1x gezamelijk heen gegaan. Dat was in het begin van de vriendschap. Toen hadden ze meubels staan die wij mochten hebben. Partner is er niet meer geweest, mede door onze ruzies waar zij vanaf weten. Wel zijn ze op kraamvisite geweest en partner zei dat ie zich in moest houden om geen foute dingen te zeggen. Ik heb het hem al meerder keren gevraagd waarom ie nou niet kan accepteren dat ze gewoon lekker 'in de slappe was zitten' en dat ik toevallig hun beste vriedin ben. Ze nemen altijd iets voor mij+kinderen mee als ze op vakantie zijn. Het zijn altijd verre bestemmingen (Zuid-Afrika, want dat is hun land van herkomst, USA of Australië) Partner ziet het allemaal niet zoals ik het zie. Hij heeft het er ontzettend moeilijk mee dat zij mij ooit voor m'n verjaardag 100euro hebben gegeven om iets van te kopen. Vond hij absoluut absurt. Tja, ikzelf zou ook nooit zomaar geld geven, maar hey, dat is hun manier van cadeautjes geven. Ik ga dat geld niet weigeren.
Ik kan niet zeggen dat ik mijn partner te weinig aandacht geef. We hebben geen doorsnee gezinsleven maar doen zo veel mogelijk leuke dingen, samen of met de kids.
O ja..
en vriendin werkt niet en is altijd thuis. Man en kinderen vinden het ook altijd heel gezellig als ik kom. Ik heb nog wel andere vfriendinnen maar die wonen ver weg, werken allemaal (kantooruren), hebben geen kinderen en ik kan dus zelden of nooit die typische meidendingen doen. We bellen wel 'ns maar ik voel geen echte band met ze. Als ik nou nog een vriendin had die ongeveer hetzelfde leven zou hebben als ik, dan zou ik ongetwijfeld ook erg close met haar worden. Hier in de buurt is er maar 1 gezin die ik redelijk goed ken en dat is het schoolvriendje van m'n zoon. Maar toch anders.
Nu heb ik al een tijdje terug aangegeven dat ik op 6 feb. naar vriendin zou willen zonder de kleintjes mee te nemen. Ik wilde haar verjaardag vieren en lekker fondueën. Beetje link met een kleuter aan tafel die bovendien niet lang stil kan zitten. Partner is gelukkig die dag vrij. Ik ga er pas eind van de midddag naar toe zodat hij niet de hele dag alleen is met de kinderen. Maar ondanks het feit dat hij ervan weet, ben ik toch bang dat we weer ruzie gaan krijgen.
Hè
dat is wel wat anders. Hij is er niet, maar wil wel dat je thuis blijft? Dat snap ik niet. Ik werk tot 16u, en zit vaak bij een vriendin (of zij bij mij, hangt ervanaf wiens huis het beste is opgeruimd ) tot een uur of 18.
Lara
Hij lijkt wel een afkeer te hebben tegen die man van vriendin en het feit dat zij het breed hebben. Je moet weten dat haar man doordeweeks amper thuis is en in het weekend ofwel zowat de hele dag thuis werkt achter zijn pc, ofwel gaat fitnessen. Geen reden dus om zich zorgen te maken dat ik misschien wel te veel aandacht van hem krijg..
Ik kom echt echt niets tekort; partner zou mij alles willen en kunnen geven wat m'n hartje bekoord. Ik ben bovendien totaal geen materalistisch persoon en draag al helemaal geen dure merkkleding, beleef geen plezier aan onnodig veel geld uitgeven, ondanks dat we het zelf ook best goed hebben. Het enige wat ik naast m'n relatie + gezin nog nodig heb, is vriendschap. Partner dus niet, die heeft genoeg aan mij en de kinderen. Gaat ook niet graag mee op bezoek bij anderen, behalve mijn ouders. Ik vind het moeilijk te begrijpen hoe iemand zo tevreden kan zijn, maar ik accepteer en respecteer het. Nu vind ik dat hij op zijn beurt dan ook moet accepteren dat ik ietsje anders in elkaar zit.
De meubels waren trouwens geen afdankertjes maar nog heel mooi, en partner was er ook heel blij mee. Ik zeur nooit om make-up, kleren, schoenen e.d., en partner kent mij.
Het feit dat ik 2x ben gevallen voor iemand anders vergeet ik nooit, en ik vind dat hij mij daar niet voor de rest van m'n leven op moet wijzen. Dan ben ik voor eeuwig en altijd de boeman.
Onzekerheid en jaloers?
Hoi,
Ik vind jouw relatie met je vriendin heel normaal hoor, je man zou blij voor je moeten zijn. Hij heeft er in feite geen last van, want je gaat meestal alleen als hij toch aan het werk is, dus wat maakt het eigenlijk uit. Dus dan blijft over (zou je denken) dat hij het je niet gunt? Dat hij onzeker wordt omdat je hem al twee keer bedonderd hebt? (maar dat klopt niet helemaal, je gaat naar die vriendin en haar man is er bijna nooit, en al helemaal niet alleen met jou want je vriendin is er altijd) Kan je vriend ook uitleggen waarom hij dat dan zo vervelend vind?
Ikzelf heb 2 goede vriendinnen waar ik vaak bij ben (of zij bij mij) en dat vind mijn man prima en juist leuk voor me. Ik zie ze zeker 2 tot 3 keer per maand, dan borrelen we een paar uurtjes of we gaan uit eten. In de zomer gaan we ook wel eens naar een pretpark en een keer per jaar gaan we een weekendje weg met zijn drieen. Maar goed, wij vinden dat dus heel normaal hier. Mijn man heeft ook wel wat vrienden, iets minder intensief dan ik, maar ook hij doet dingen afzonderlijk van mij, dat is toch ook leuk, en je hebt elkaar ook weer eens wat nieuws te vertellen.
Maxime
Hoi,
Beetje ot misschien, maar als alleenstaande vind ik het heel erg dat er mensen zijn die in het weekend uit principe nooit afspreken met vriendinnen. Gelukkig zijn mijn vriendinnen niet zo, anders zou ik altijd het hele weekend alleen zijn met mijn kinderen.
Liora
Weekend
hoi liora,
ik snap wat je bedoelt. Maar wat ik wil zeggen dat wij niet vaak alleen afspreken. Dus ik ga met de kinderen wel eens langs een vriendin het weekend. Maar dan is het of kort, of komt mijn man mee
Of 's avonds zonder kinderen zonder man. Maar wij werken allebei doordeweeks, en het halve weekend is al op aan huishouden en boodschappen doen enzo. En dan nog niets af, grr.
