Wanneer heet iets mishandeling?
Ik ben net enorm geschrokken tijdens een koffie bezoekje van mijn schoonzus.
Het botert al tijden niet tussen haar en mijn zwager. Mijn zwager is van het type " lulletje rozenwater" , een ambitieloze, ruggengraatloze man. Echter dol op zijn zoon en diep van binnen een doodgoeie vent.
Mijn schoonzus heeft altijd haar woordje klaar en lucht haar hart weleens bij me. Nu blijkt dat ze dingen die ze van hem vindt (en tegen mij zegt) ook letterlijk tegen hem zegt. Dit zijn dingen in de trant van: Hij is slecht in bed, hij heeft een kleintje, hij is niet te vertrouwen, doet niks in huis en is geen goeie vader voor hun zoon. Ook schijnt ze hem vaak uit te schelden in het bijzijn van hun zoon (11 jaar) en spreekt ze hun zoon aan op het feit dat zijn vader een nietsnut is. Vanmiddag meldde ze dat ze mijn zwager uit frustratie in zijn gezicht en in zijn kruis (!) heeft geslagen. En dat ze 1 x eerder hem ook hard geslagen heeft.
Ik zit hier echt apathisch achter mijn pc. Dit KAN ze toch niet maken? Onder het mom van " wat een sukkel is het toch ook" ?? Het kleineren en het slaan vind ik persoonlijk gewoon mishandeling. En ik ben machteloos. Moet ik dit tegen mijn man zeggen zodat hij eens met zijn broer (= mijn zwager) een gesprek kan aangaan?
Mijn zwager lijkt beter af te zijn zonder haar. Maar scheiden zou hij nooit durven (of willen) ivm hun zoon.
Poeh.... wat een triest verhaal!!
Ff anoniem
Ja, mishandeling
"Dit KAN ze toch niet maken?"
Dit heb je, neem ik aan, tegen haar gezegd? Dat het werkelijk belachelijk is en dat zij een slechte moeder is door haar man zo af te kraken tegenover haar kind? Dat ze respectloos is?
Hoe reageerde ze daar op?
Mishandeling
Als een man zo tegen zijn vrouw/vriendin/partner doet, spreekt men ook van mishandeling. Ik heb een lieve vriendin die gescheiden is omdat haar man exact dit tegen haar deed (slaan, belachelijk maken ten overstaan van de kinderen, seksuele "prestaties" afkammen). Ik hoop dat goede gesprekken de lucht kunnen zuiveren, want ze zal toch zelf moeten inzien dat ze dit niet kan maken. Het ís mishandeling.
Maar ook zonder het slaan kun je spreken van mishandeling. Ze behandelt hem slecht.
Ik zou je man zeker vragen een gesprek met zijn broer aan te gaan. Los van zijn vrouw uiteraard.
Doe ook een duit in het zakje
Ik zou zeker je man inseinen. Misschien dat hij iets voor zijn broer kan betekenen.
Hoe om te gaan met schoonzus vind ik moeilijker te bepalen. Wat ze doet kan echt niet. Maar ik vraag me wel af of jij de aangewezen persoon bent om haar daar op aan te spreken. Ik denk dat ik hooguit zou aangeven dat ik het allemaal nogal heftig vind en dat ik relatietherapie wel verstandig acht. Ze vertrouwt jou namelijk en dat is ook wel wat waard.
Niet goed
Dat lijkt me duidelijk. Ik heb ooit een vriendje gehad, in de tijd dat ik een vreselijke, ruggengraat- en ambitieloze pleaser was, die uiteindelijk verklaarde dat hij steeds meer mijn grens opzocht omdat ik hem steeds meer mijn grenzen liet overschrijden. Hij wilde dat ik hem tegenhield, dat ik terugbeet. En hij kon niet ophouden met pushen. Dat werkt bij je schoonzus misschien ook zo, misschien is ze wanhopig op zoek naar zijn ruggengraat en beseft ze niet genoeg dat ze die zo niet gaat vinden. En dat hij hier alleen maar weker en sulliger van wordt.
Iemand zal ze op hun scheefgroei moeten wijzen, want zo gaat het niet lang meer goed, lijkt me.
Hoezo ruggengraatloos
Wat een gel*l zeg, die tr#t moet gewoon normaal doen! Hoe haalt iemand het toch in z'n/ haar hoofd om zoiets te doen? Dát vind IK nou ruggegraatloos!
Gr. Poezie.
Nou, ff anoniem,
Hier ligt een schone taak voor je denk ik. Want , ik kan me voorstellen dat je in eerste instantie even niets doet of zegt als je zoiets hoort, maar nu moet je even jezelf bijeen rapen en haar duidelijk maken hoe je denkt.
Ik zou haar op een goed gekozen moment aanspreken beginnende met'Ik heb nog eens goed nagedacht over de gang van zaken bij jullie thuis en ik denk dat het belangrijk is dat je je e.e.a. goed realiseert...'
Waarbij ik in eerste instantie zou uitleggen dat zij echt alle grenzen over gaat met haar gedrag naar haar man en dat dit echt fysieke en mentale mishandeling is. Dat het feit dat hij niet terugslaat en om welke reden dan ook niet tegen haar opkan, haar niet het recht geeft zich zo te gedragen.
Een ander heel belangrijk aspect is haar zoon. Ook naar zoon toe is dit mentale mishandeling. Zij zet hem namelijk in een hele nare positie door zijn vader zo te behandelen omdat hij geheid in een dilemma terecht komt en het gevoel krijgt te moeten kiezen voor zijn moeder of vader.
Daarnaast geeft ze hem een walgelijk slecht voorbeeld. (oke, dit zou ik naar haar in andere bewoording gieten) Wat moet die jongen in godsnaam voor beeld van relaties krijgen?
Jij bent iemand die zij blijkbaar vertrouwt. Dat moet je niet beantwoorden met achterover blijven zitten en je verbazen over wat anderen elkaar aandoen, dat moet je beantwoorden met het zelfvertrouwen dat zij jou blijft vertrouwen als je haar confronteert met haar gedrag en jouw gedachten erover.
Durf je dat?
Sterkte!!
Nou....
En wat zeg jij als jouw schoonzus dit alles tegen jou zegt?? Je vindt hem niks zo te lezen en ik krijg niet het idee dat je je schoonzus afremt als ze weer "los" gaat. Ik snap best dat je je gal wel eens even wil spugen, maar je zo kleinerend uiten over je man tegen je schoonzus is wel écht erg.
Schoonzus vindt dat zij dit alles tegen haar man mag zeggen en hem dan ook nog eens mag slaan.....en dan ook nog in bijzijn van hun zoon......slechte echtgenote en slechte moeder. Dit is mishandeling en ik zou het zeker met je man bespreken. Misschien dat hij eens een gesprek aan kan gaan met zijn broer??
Maar de eerstvolgende keer dat zij zich weer zo uit over haar man zou ik hier zeker iets van zeggen. Als je niks zegt kan zij ook nog weleens het idee krijgen dat ze gelijk heeft.
Doe iets
Het stoort me (ook) nogal dat jij je zwager ambitie- en ruggengraatloos noemt. Sinds wanneer is het verplicht om assertief en ambitieus te zijn? Als je daar als partner niet tegen kunt, moet je iets anders verzinnen dan je partner af te kleineren of te slaan. Ik heb zelf meegemaakt dat ik als partner niet goed genoeg werd bevonden, oppervlakkig en dom etc. Al die jaren heb ik nooit iemand durven vertellen hoe mijn partner me behandelde en kleineerde, zelfs niet aan de relatietherapeut (hoe sneu). Mijn ex-man hield altijd de schijn op buiten de deur dus ik verwacht niet dat hij anderen heeft verteld over zijn dagelijkse scheldpartijen. Als dat wel het geval was geweest, had zo iemand zeker mogen helpen of het bespreekbaar maken of er iets aan doen. Het is heel raar, maar als je als slachtoffer in die situatie zit besef je niet dat het eigenlijk niet door de beugel kan. Achteraf heb ik me heel schuldig en dom gevoeld dat ik er zolang in ben blijven zitten, en niet eens zelf de stekker uit het huwelijk heb getrokken.
Mishandeling
Ja, dit is mishandeling (zowel fysiek als mentaal). Ook naar haar zoon toe is het emotionele mishandeling.
Het zijn juist onzekere mensen die anderen zo onderuit menen te moeten halen. Zielige figuurtjes zijn het. Is jouw schoonzus zo perfect dan?
Als ze weer eens begint over haar man, zou ik zou heel duidelijk tegen haar zeggen dat je hier niet van gediend bent en inderdaad vragen of zij zo perfect is. Dat het SCHANDALIG is dat ze zulke uitspraken doet en zich zo negatief uitlaat over zijn vader waar je neefje bij is. Hoe ze denkt haar zoon een objectief beeld te geven over relaties met haar ondermijnende gedrag. Hoe ze het zou vinden als de vriendin/vrouw van haar eigen zoon haar zoon zo behandelt? Bah, enge mensen zijn dit.
Wat ik me afvraag
Zou je bij een vrouwelijk familielid dat mishandeld wordt ook twijfelen over wat je moet doen?
Niet bang zijn om je mening te geven
Je bent misschien bang voor een confrontatie, maar door te zwijgen help je je zwager niet + je zit zelf met een naar gevoel dat je deze verhalen passief moet ondergaan. Je moet het zo tactisch mogelijk brengen, maar als in het ergste geval de relatie verstoord wordt, ziet jouw zwager dat jullie duidelijk voor hem kiezen. Ik denk dat je haar alleen maar aan het nadenken zult zetten.
Ehm
ik zou het laten bij 1 goed gesprek waarin je duidelijk zegt dat jij niet meer wil fungeren als emmer waar alle persoonlijke info ingegooid wordt en dat je ook vindt dat deze mensen een hele ziekelijke relatie hebben die je schadelijk vindt voor de kinderen.
En verder moet je je er niet mee bemoeien en duidelijk laten weten dat jij het niet gaat oplossen, er niet tussenin wil zitten en dat ze zelf ook wel weten dat er iets moet veranderen. Punt.
Manda
Ik ben het helemaal met je eens om eens een goed gesprek te voeren en daarmee klaar. Kan me goed voortellen dat ff anoniem zich niet heel prettig voelt als in haar bijzijn en met anderen er ook bij haar zwager helemaal wordt afgekraakt. Ik heb een schoonmoeder die mijn schoonvader zo behandelt. Ik schaam me echt rot als ik daar dan zit en ze begint hem al te kraken…in de trant van: "Moet je dat vette lijf van hem zien, kijk dan!". Je wordt er ongewild wel deelgenoot van.
Wij hebben het zo 'opgelost' dat wanneer ze weer begint dat we dan opstappen. Vaak hangt er al iets in de lucht als we binnenkomen, dus we houden er al rekening mee. Je kunt het honderd keer tegen zo iemand zeggen, maar het lijkt haast een tweede natuur van ze te zijn. Wellicht dat ff anoniem dat ook kan doen. Schoonzus begint weer? Wegwezen of wegsturen.
Broer
Zou het een goed idee zijn dat je man met zijn broer gaat praten? Je kunt wel gesprekken voeren met die vrouw, maar grote kans dat ze dan alleen maar zorgt dat jij/jullie er voortaan niets meer van meekrijgen, maar dat je zwager onverminderd wordt mishandeld. Dat vind ik dus ook het nadeel van de 2 voorlaatste adviezen: je zorgt er alleen maar voor dat je zelf geen last meer hebt van het gedrag, dat je weg kunt kijken, en dat de mishandeling dus gewoon door kan gaan.
Wat ik me afvraag...
Je geeft nu een voorbeeld, ik quote even:
"Ik schaam me echt rot als ik daar dan zit en ze begint hem al te kraken…in de trant van: "Moet je dat vette lijf van hem zien, kijk dan!""
Durf je het aan om tegen haar zoiets te zeggen als "neem me niet kwalijk, maar ik vind dat grof, dit gaat te ver! Jij bent ook niet perfect en ik heb liever een stevig lichaam dan een zure mond!"
Of zoiets.
Kan je duidelijk laten merken tegen háár dat je dit soort uitspraken afkeurt? Ook waar hij bij is, zodat hij leert dat die uitspraken niet normaal zijn.
Want dat is vaak het probleem: als je maar vaak genoeg zo wordt mishandeld (ja, het is mishandeling) dan wordt het normaal voor je, verleg je je grenzen, en het ergst: je gaat zelf geloven dat je niet goed genoeg bent en zo behandeld mag worden.
De kans bestaat wel dat hij het voor haar opneemt. Laat dat je niet afschrikken. Daar is volgens mij zelfs een term voor maar ik kan er even niet opkomen.
Weglopen is voor jullie prettiger, maar je helpt die man er niet mee.
Ik heb in een enigszins vergelijkbare situatie gezeten. Mijn man kraakte me niet af, maar was zeer dominant, had een grote mond en een luide stem, zijn ideeën waren de enige waarheid, hij walste over me heen en verbood me mijn smaak te volgen, en uiteindelijk stond ik er helemaal alleen voor omdat niemand graag bij mijn man was. Ik heb al die jaren geloofd dat het mijn schuld was, dat ik een slechte smaak had, raar gedrag vertoonde, niet normaal was en zo.
Pas na de scheiding zeiden sommige mensen schoorvoetend dat ze het al heel lang niet aan konden zien zoals hij was en deed. Wat had ik graag gewild dat ze mij destijds al gesteund hadden en het openlijk voor me opgenomen hadden, al begrijp ik hun reactie heel goed (man was enorm dominant en kon erg schreeuwen). Als ik tijdens mijn huwelijk al seinen had gekregen dat hij echt te ver ging en dat het niet aan mij lag, had ik misschien minder lang in dat huwelijk gezeten.
Even anno
"De kans bestaat wel dat hij het voor haar opneemt. Laat dat je niet afschrikken. Daar is volgens mij zelfs een term voor maar ik kan er even niet opkomen."
Ja, en dat doet hij ook. Schoonvader is dan zeer agressief zelfs en kan buitensporig reageren. Je snapt soms echt niet waarom zij in bescherming genomen moet worden.
Schoonmoeder kan zeer hysterisch reageren als ze wordt aangesproken..ze blijft er dan ook uren en uren, zo niet dagen over doorgaan…waardoor schoonvader weer buitensporig reageert (schrikreactie teweeg brengt zodat de 'tegenpartij' zijn/haar kop houdt) en de boel weer tot rust komt. Man heeft dit van kinds af aan meegemaakt. Zijn reactie is altijd geweest: laat ze maar en ga er zeker niet op op in voor de goede vrede.
Ik heb soms het gevoel dat schoonmoeder dat heel goed weet en een gespannen situatie bewust uitlokt.
Enige optie voor ons is dan inderdaad: weglopen.
Zolang die man zo over zich heen laat lopen, helpen we hem op geen enkele manier en zeker niet als hij haar ook nog eens verdedigt.
Mijn eigen vader heeft haar wel een keer tijdens een verjaardag met een kamer vol visite aangesproken op het feit dat ze zeer fel reageerde naar mijn schoonvader (nadat hij gewoon op een vraag van mijn vader antwoordde). De hele dag was ze sacherijnig en gunde mijn vader geen blik waardig. Maar dat kon mijn vader niets schelen natuurlijk. Het enige wat hij tegen mijn schoonmoeder zei was: "Doe toch niet zo lelijk naar die man". Nou, dat hakte er behoorlijk in. Ze was niet meer te genieten.
Maar inderdaad….misschien moet ik er wel wat van zeggen tegen haar.
In ieder geval
kun je er iets over zeggen, over je eigen gevoel alleen. Zo breng je niemand in verlegenheid en geef je niemnd het gevoel dat ze het voor iem and moeten opnemen. Je brengt niemand in een loyaliteitsconflict. Bijv'Ik vind het vervelend om dit aan te moeten zien/horen; ik voel me hier niet prettig/ongemakkelijk/ plaatsvervangend beschaamd bij'
Ík moet er niet aan denken zo behandeld te worden/ mij zou dit boos maken 'of zo.
Wij hebben (hadden) ook zulke vrienden
Ze hebben een zeer slecht huwelijk en jarenlang klaagt die vrouw tegen mij over haar man en ze vernedert hem ook vaak in bijzijn van iedereen (inclusief onze en hun kinderen). Mijn man is bevriend met hun man en hoort de meest vreselijke verhalen over haar bazig onredelijk gedrag. Ik had al een paar keer tegen mijn man gezegd dat hij die man niet helpt door telkens 'och arme' te roepen, maar dat hij die man moest aanraden een assertiviteitscursus te volgen.
Ik heb mijn ergernis jarenlang ingeslikt, leverde alleen onze kinderen af om daar te kunnen spelen, en hield het gesprek altijd zo kort mogelijk.
Alleen is afgelopen weekend de zaak ontploft door een klein voorval en heb ik te veel dingen tegenover haar eruit gegooid. Onze relatie is nu waarschijnlijk voorgoed verstoord.
Wat levert het je op om niets te zeggen? Je bouwt alleen maar ergernis op, zij voelt zich in haar gelijk gesteund en jouw zwager krijgt geen hulp. Ik heb er persoonlijk spijt van dat ik al die klaagverhalen niet sneller heb afgekapt en een keer heb gezegd dat dat iets is dat die vrouw met haar man moest oplossen.
Hoe staat jouw zwager in dit verhaal? Ik denk dat je dit stel het beste kunt helpen door je zwager aan te raden een assertiviteitscursus te volgen + aan je schoonzus aan te geven dat ze samen hun huwelijksproblemen moeten oplossen ipv bij jou te spuien.
