Wanneer weet je "het" zeker? [scheiden]

Latten

Ik zou beginnen met latten met je man. Dan moet hij weer een beetje z'n best doen, en als het niet werkt, dan heb je echt je eigen plekje al!

Tja...

Je zegt dat je weg wilt. Maar waarom ben je bang spijt te krijgen? Waarvoor?

En hij? Heb je hem gezegd dat je niet gelukkig bent? Je schreef wel over relatietherapie, dus hij zou iets moeten vermoeden, maar misschien heeft hij nog steeds niet door dat je er echt ongelukkig mee bent? Zou het helpen daar duidelijker in te zijn?

En zou er nog iets kunnen veranderen waardoor je niet meer zou willen scheiden?

Je schrijft dat hij het wel best vindt? Zou hij het ook best vinden als jij er vandoor gaat? ...Misschien is een proefperiode goed om hem te laten merken hoe het is als jij weg bent, en dat hij dan toch beter zijn best gaat doen om aan jouw behoeften te voldoen. Maar wat zijn die behoeften? Kan hij daar nog aan voldoen?

Sterkte.

Gevoel

Het is denk ik toch echt een gevoel, en volgens mij weet jij 'het' ook allang als je eerlijk bent.
De vraag wat je tegenhoudt om ook echt te gaan is belangrijker.
Die droom waar je het over hebt, is er nog enige kans dat die weer tot leven komt? Is er iets wat je man kan veranderen waardoor je weer van hem gaat houden en wel gelukkig met hem bent?
Voor mij was dat laatste belangrijk. Het besef dat wat hij ook zou doen of laten, het niet meer zou helpen.

Snuggle's

Hmmm...

samenblijven met iemand van wie je walgt? Klinkt niet aantrekkelijk.

Weet je man dat je overweegt van hem te scheiden? Ik vind wel dat iemand een 'eerlijke' kans moet krijgen om ongewenst gedrag eventueel aan te passen. Als je man daar geen zin in heeft, dan moet je denk ik proberen je leven zo dragelijk mogelijk te maken.

Ik zou uit praktische redenen wachten tot alle kinderen het huis uit zijn en dan gaan scheiden. Tenzij er veel spanning en ruzie in huis is natuurlijk.

Ikke ook

Bij mij idem dito, Ikke Ook. Ik voel dat het niet meer gaat maar ik zal eerst een betere baan moeten hebben om te kunnen vertrekken.
Bij mij ook het gevoel: wanneer is 'het tijd'? Moet ik wachten op een giga ruzie (want dat is een makkelijk opstapje) of gewoon op een rustige manier als de kinderen er niet zijn? Dat tweede lijkt me niet makkelijk want ik heb een partner die niet met of zonder mij wil, lijkt het wel. Ben bang voor zijn reactie maar ik ben al een tijdje niet gelukkig meer. Toch ben ik net als XXL bang dat ik er niet gelukkiger van zal worden en dan spijt krijg. Er zou ongetwijfeld een periode zijn dat je je de vraag zult stellen: wat heb ik in Godsnaam gedaan? En dan sterk zijn en alles op alles zetten om je leven in goede banen te leiden.
Ik lees mee en hoop dat er nog tips voorbij komen

Geen moment

Ik heb geen moment spijt gehad van mijn scheiding. Vanaf het moment dat ik op mezelf was ben ik altijd alleen maar opgelucht en ontspannen geweest. Scheelt misschien wel dat ik een baan had, een eigen huis kon kopen, en altijd al gewend was om alles alleen te doen. En blijven was geen optie, daar waren we allemaal aan onderdoor gegaan.

Ik ook

heb geen moment spijt gehad van mijn scheiding. Het was eigenlijk niet echt mijn bedoeling om te scheiden, het nieuwe scheiden had mij ook wel wat geleken, bovendien hadden we al aardig wat achter de rug. Maar mijn ex vond dat we maar moesten scheiden toen ik zei dat het houden van echt over was. Ik wilde ook geen sex meer, maar hij was van; we zijn getrouwd dus doe je 'het'. Ondertussen zat ik ook al na lang ja-maar gedachten in het stadium van de sinaasappelkistjes zijn ook ok. Dus was ik het eens met de scheiding. Mijn ex is ook autistisch en ik heb me daar heel erg op ingesteld, op lang duren en niet makkelijk gaan. Zo heb ik het volgehouden, het was niet makkelijk. Dus als jouw man ook autistisch is en je gaat het wel doorzetten, wees je daarvan bewust. Mijn ex ging ineens contra. Het lag ineens allemaal aan mij, IK wilde scheiden (was zijn initiatief) Ik heb alles in overleg gedaan, maar alles was fout en hij ging gigantisch rekken. Wilde niet tekenen enz. Heeft nergens aan meegewerkt. Vanaf het moment dat de beslissing genomen was, was er voor mij geen weg terug en was ik alleen maar opgelucht. Zelfs de kinderen merkten het, ik was minder boos en veel vrolijker, terwijl ik nog midden in het gedoe zat. Ondanks dat het een enorm gedoe was voor ons allemaal, was het ook beter voor ieder van ons, al zag mijn ex dat niet zo.
Als je het zeker weet, kun je het ondanks alles. Ik heb er meer dan 10 jaar over gedaan, steeds ja maar, en toen ineens wist ik het; NU kan ik het.

Xxl

Waar zou je spijt van kunnen krijgen? Benoem dat eens. Dat je minder riant woont? Dat je een scheiding lullig vindt voor de kinderen en dat je vindt dat je je eigen levensgeluk moet opofferen zodat zij twee ouders hebben die netjes bij elkaar blijven tot de dood hen scheidt? Heb je liever een ongeschikte echtgenoot hebt dan in je eentje verder te moeten leven? Zou je op den duur een andere man willen en ben je bang dat je nooit een geschikte zult ontmoeten? Nogmaals: waar zou je spijt van kunnen krijgen?

Als ze het zelf weigeren te erkennen, dat is een dooddoener. Maar als iedereen op zijn tenen om de koning heen danst en er komt niks terug alleen maar; het ligt aan jou, dat breekt toch echt een keer op.

Klaartje?

' Ik twijfel vaak of het narcisme is of autisme. ' Wat een stelligheid. Dus een van de twee is het? Waar baseer je dat op?

Autisme als dooddoener...?

http://autismewatnu.blogspot.com/2011/10/autisme-in-een-partnerrelatie.html

Lees dit eens goed door.

Autisten hebben geweldige kwaliteiten. En vergeef me mijn arrogantie, maar ik kan het weten want ik zit er al 25 jaar middenin.
HEt is niet alleen maar kommer en kwel.

Maar als de autistische partner weigert iets met zijn autisme te doen, SAMEN met zijn partner, en keihard ontkent dat er een probleem is... Als de partner van de autist stikt in eenzaamheid en gebrek aan wederkerigheid...

Is dat autisme dan echt een dooddoener?

Met alle respect voor autisten, ik wil wel het beestje bij de naam blijven noemen. En dat is: leven met een autist is een uitdaging met leuke en minder leuke kanten, maar als op een gegeven moment de minder leuke (understatement) kanten overheersen, zodanig dat de partner hierdoor in de knel komt te zitten, omdat de autistische partner weigert in te zien dat hij/zij misschien wel wat begeleiding o.i.d. kan hebben, omdat de autistische partner weigert in te zien dat er een probleem is, omdat de autistische partner de "schuld" van de problemen uitsluitend bij anderen neerlegt, etcetera...

Tja...

Dit allemaal afdoen als een dooddoener is een klap in het gezicht van de niet-autistische partner die zichzelf steeds verder heeft weggecijferd en op de tenen moet lopen om de omgeving van de autistische partner zo prikkel-arm mogelijk te houden terwijl de autistische partner weigert daar óók aan mee te werken.

Ik weet dat het gevoelig ligt. Ik weet dat de autist er niks aan kan doen dat die autist is. Ik zal een autistische partner ook nooit verwijten dat het zijn/haar schuld is (inclusief mijn eigen ex). Maar als de autist niet in staat is om zijn/haar bijdrage te leveren aan een betere relatie, door onmacht of onwil of wat dan ook, dan is het géén dooddoener om een einde te maken aan die relatie, omdat je er als partner verschrikkelijk kapot aan gaat. En hoe langer zo'n situatie duurt, hoe groter de schade is, zowel bij die niet-autistische partner als bij eventuele kinderen. En ook bij de autist zelf, want die wordt continu overprikkeld.

Klaartje

"Wat een sublieme definitie van de uitwerking van autisme in een relatie. Ik twijfel vaak of het narcisme is of autisme. Misschien is het zo dat een autisme in een relatie overkomt als narcisme. Ben wel benieuwd naar je mening hierover!"

Anderen hebben me dat wel eens gevraagd, maar wie ben ik om een narcisme-diagnose te stellen? Feit is dat ik er jarenlang aan heb lopen trekken, jarenlang de wind van voren kreeg, en er op een dag niet meer tegen kon dat er steeds vaker situaties waren die niet gezond waren.

Dat er autisme was stond vast, en de rest boeit me niet meer. Feit is dat het niet meer ging, dat ik er helemaal kapot aan ben gegaan en dat ik me honds-eenzaam heb gevoeld in een relatie waarin hij, inderdaad, de koning van zijn eigen wereld was en enorm overstuur raakte als één van de figuranten (de kinderen, ik, etc) zich niet aan de regels hield.
Hij kon er niks aan doen, en ik schrijf dit met alle respect. Maar ik heb het veel te lang over me heen laten komen.

Hij heeft ook veel leuke kanten, maar die ene, negatieve, kant, heeft verschrikkelijk veel gevolgen gehad.

+/- autisme

tegenwoordig hoor je wel vaker; scheiding,ahja, want partner is autistisch..
maar wat zijn dan de vaak voorkomende minpunten bij autisme en wat kunnen juist de pluspunten zijn binnen een relatie
wat zouden jullie tegen dochter zeggen wanneer ze smoor zou zijn op een autistische jongen, aandachtspunt ??

Autistisch vriendje

als je al weet dat de jongen autistisch is heb je al de helft gewonnen denk ik. Dan weet die dat zelf ook en is het al een gespreksonderwerp. Mijn advies zou niet zoveel anders zijn dan bij andere kinderen: kijk of je naast verliefdheid ook vriendschap hebt en het leuk vind om veel tijd met elkaar door te brengen. En neem elkaars grenzen en vragen serieus. En verder kan iemand met autisme erg origineel zijn zodat je ook wel een beetje out of the box moet kunnen denken. En als hij het over zichzelf heeft neem het dan niet al te persoonlijk op. En zoek naar manieren om te zorgen dat hij jou begrijpt.
En realiseer je dat je een uniek persoon voor je hebt. Er zijn een aantal handvaten bij autisme maar dat wil niet per se zeggen dat dat bij jou vriend zo werkt.
Geef je eigen handleiding expliciet en wat je verwachtingen zijn: houdt die wel concreet en realistisch. Maak samen je eigen taal en cultuur.

Uniek!

Ja, uniek zijn ze!
Maar goed, vroeger werd dat geen autisme genoemd, toen was een kind ofwel gewoon dom (want kan ook nog eens niet goed leren) ofwel een wel heel typisch kind... "wat moeten we daar toch mee".
Mijn man viel in de categorie "wel heel typisch kind" maar bereslim! dus geen probleem! Etiketjes werden toen nog niet gegeven, en dat herken ik bij de "auti's" van voor 1980... ze zijn nooit als zodanig benoemd of behandeld. Misschien heeft dat ook wel zijn voordelen. Maar dan komen er twee kinderen die het ook hebben... goh, wat lijken ze op de papa! Leuk hoor. Maar in deze tijd ga je door de hele molen om daar het bijbehorend etiketje op te plakken. Waardoor kinderen meteen te maken krijgen met een joekel van een tunnelvisie over wat ze wel en niet zouden kunnen... pffff.
Dus kortgezegd mijn vraag: hoe gaat het met je kinderen? Autisme heeft een flinke erfelijke factor, zo heb ik ervaren. En ineens zit je dan, jaren laten, in de auti-familie. En nee, dat wist ik vantevoren allemaal niet! (serieus, het is me wel eens gezegd "je wist toch waar je mee trouwde?" nou; NEE DUS!)
En daar sta ik dan, met mijn unieke "gezin". Gelukkig is mijn man niet zo van de woede aanvallen en of hij echt een vorm van autisme heeft is nooit bewezen, en zal dat ook nooit worden, want hij heeft geen probleem. De kinderen zijn wel duidelijk, en daar hebben we dan ook veel herkenning in. Als ze vastlopen op school zegt papa doodleuk "jaaa, dat is heel normaal, dat had ik vroeger ook" dat zijn situatie toen ook al niet normaal was ontgaat hem toch.
En ja, ik voel me wel eens op een bepaalde manier eenzaam in dit unieke gezin. Heb dan ook een flinke uitlaatklep nodig in de vorm van sport, en daar heb ik ook leuke contacten opgedaan. Je moet er soms even uit kunnen stappen.
Tess