Wat als je elkaars kind niet leuk vindt
Sinds een tijdje heb ik een vriend en die heeft een dochter. Zelf heb ik ook een dochter. We kennen elkaar al een paar jaar en hebben nu sinds een 1,5 jaar een relatie.
Steeds meer kom ik erachter dat ik zijn dochter helemaal niet zo een leuk kind vindt. En ook kom ik steeds meer achter dat mijn vriend zich flink kan ergeren aan mijn dochter. We hebben het er soms over, maar het is enorm lastig. Ik voel me snel aangevallen als het over mijn dochter gaat, k zou mijn leven voor haar geven en ze is natuurlijk het leukste meisje in de wereld. Hij heeft dit net zo. Ik merk dat ik geen enkel gevoel heb voor zijn dochter en ook niet denk dat dat nog gaat komen.
Maar hoe moet ik nu verder?
Bedankt voor jullie reactie
Nienke
Boeiende kwestie
en tegelijk zéér netelig.
Niets is een mens dierbaarder dan zijn eigen kroost, niets komt harder aan dan commentaar op iemands kinderen. (Zelfs mijn hoogbejaarde moeder zou nog in de bres springen als mij onrecht zou worden aangedaan!)
Ging het om een kind van zomaar een vriend of vriendin, dan was het ook al lastig, maar nu gaat het om de wederzijdse kleintjes van twee mensen die van elkaar houden en met elkaar verder willen.
Tja, of dat kan? Ik hoop dat je hier ervaringsdeskundigen vindt, want aan mijn theorie heb je niets. En die theorie luidt: iemand die mijn kinderen niet liefheeft, daar wil ik ook niks intensiefs mee, want dan wordt het geheid op een zeker moment herrie.
tonny
Unieke band
Ouders en kinderen hebben een unieke band en waarschijnlijk ga je nooit voor andere kinderen hetzelfde voelen als voor je eigen kinderen. Hier zijn we momenteel aan het opkrabbelen na een stevige relatiecrisis die werd veroorzaakt doordat mijn man niet aan mijn kinderen kon wennen en ze niet leuk vond. We hebben besloten dat onze relatie het waard is om te zoeken naar oplossingen waar iedereen zich in kan vinden. Omdat het opbouwen van een band met de kinderen tijd kost (waarschijnlijk heel wat langer dan 1,5 jaar) vind ik het nu acceptabel als we normaal met elkaars kinderen omgaan en hen accepteren zoals ze zijn.
Ik herken wel wat je zegt over je aangevallen voelen als het je kinderen betreft. Ik reageerde in het begin heel erg defensief/agressief als mijn man iets over de kinderen zei. Hij drukt zich vaak nogal ongenuanceerd uit. Na heel veel discussies en gesprekken zijn we (hij) tot de conclusie gekomen dat veel van zijn ergernissen niet door de kinderen veroorzaakt werden, maar door de manier waarop ik met ze om ga en ze opvoed. Kritiek op mijzelf vind ik een stuk makkelijker te verdragen dan kritiek op mijn kinderen, en toen we eenmaal zover waren werden de discussies ook zinvoller en probleemoplossender.
Tja
Bij mijn moeder ging het daardoor uit. Haar vriend ergerde zich namelijk mateloos aan mij (destijds 17). Overigens had mijn moeder ook niet veel op met even oude dochter van vriend.
Hoe oud zijn jullie kinderen? Als ze al puberen, ben je over een paar jaar van dit 'probleem' af want dan gaan ze de deur uit. Zijn ze nog jonger en zit je dag en nacht op elkaars lip, dan wordt het moeilijker. Hoe je kind zich gedraagt, zegt ook iets over de opvoeder. Wijk je erg van elkaar af, dan vrees ik het ergste voor je relatie. Klein voorbeeld: vriend van mijn moeder ergerde zich eraan dat ik me met het vakantiebudget bemoeide ('daar hoeft zij niet over na te denken') en mijn moeder ergerde zich als dochter van vriend via slinkse wegen haar zin wilde krijgen over de vakantiedagbesteding ('zeg toch gewoon wat je wilt gaan doen'). Het werd geen leuke vakantie 
,
Steek er tijd in
Je bent kind, je vader en moeder scheiden, wat al vrij traumatisch is en dan krijgt vader ook nog een nieuwe vriendin. Daar vraag je toch niet om als kind? Vervolgens merk je aan je moeder dat zij de nieuwe situatie bij je vader niet geweldig vindt en dan is er ook nog die nieuwe vriendin van je vader, waarvan je merkt dat zij haar eigen kind veel leuker vindt dan dat jij bent...
Probeer haar een beetje te begrijpen, zij heeft niet om deze situatie gevraagd. Verder is zij produkt van de opvoeding die zij tot nu toe heeft gehad van haar ouders en jij hebt daar geen hand in gehad. Dat wil niet zeggen dat ze niet leuk is, dat wil zeggen dat jullie nog steeds aan elkaar moeten wennen en je haar nog beter moet leren kennen. En dat kost veel tijd.
Mijn stiefkind en ik kregen pas een hechte band na 3-4 jaar vaste relatie met de vader. Ik heb ook lange tijd veel moeite met mijn stiefkind gehad, maar aangezien de vader de meest fantastische man op aarde is, heb ik veel tijd, energie en begrip erin gestoken om toch enigszins een band met zijn kind te krijgen. En wanneer ik nu spontaan door mijn stiefkind een knuffel krijg, op schoot komt zitten, speciale dingen met mij alleen bespreekt of wanneer we saampjes lol hebben, weet ik dat het alle moeite absoluut waard is geweest.
Dit geldt dus ook vice versa voor je "nieuwe" vriend.
