Wat als je moeder jou geen aandacht meer geeft?

Tip

Het zit je hoog, dat is duidelijk. Als je nou 'ns dit hele verhaal op een mooie kaart schrijft, hier en daar de formulering misschien wat "liever" maken, eindigen met de zin: Mam, ik mis je! en de kaart naar je moeder stuurt? Op die manier heb je zelf tijd en rust om het precies zo te zeggen als je bedoelt, je moeder kan haar eerste primaire emoties (schrik!) uiten zonder dat jij erbij bent en met je vader overleggen wat te doen. Zoals het er nu voor staat heb je weinig meer te verliezen en misschien weet je moeder niet eens hoe verdrietig jij bent.
Wees er op bedacht dat ze misschien toch meteen de telefoon grijpt. Jij blijft dan rustig natuurlijk en je herhaalt dat je jullie gezellige uitstapjes gewoon mist. Gevolgd door een plannetje of een uitnodiging. Probeer het luchtig te houden, anders wordt het steeds moeizamer.
Heb jij trouwens een gezellige vriendin of zus om leuke dingen mee te doen? Net zo belangrijk als een moeder hoor!
Onyx

Over praten!

Heb je weleens rechtstreeks tegen je moeder gezegd dat je iets met haar samen wilt doen? Dus niet eerst iets boeken of afspreken, maar gewoon eerst tegen haar zeggen dat je zo graag eens met haar alleen op stap wilt.. En dan verwijzen naar hoe leuk dat vroeger was..

Geen kind meer

Ik heb het gevoel dat jouw moeder je niet meer ziet als haar kind, maar als de moeder van haar kleinkinderen. Het kind waar zij over wil moederen ben jij niet meer maar haar kleinkind(eren). Zij put haar geluk uit de aanwezigheid van jouw kinderen. Voelt zich misschien weer een beetje jong door jouw kinderen.
Ik weet niet goed wat ik hier voor advies voor kan geven. Ik denk dat je inderdaad voor leuke dagjes 'volwassen vermaak' met een vriendin iets moet ondernemen. Je moeder kan iets leuks doen gewoon niet meer los van de aanwezigheid van jouw kinderen zien. Ik denk dat je dat moet accepteren. Ik neem toch wel aan dat ze naar je luistert als je iets over jezelf vertelt?
Ik geloof niet dat een brief in deze situatie een goed idee is. De verstandhouding is eigenlijk best goed, heb ik de indruk, maar de aandacht ligt teveel bij de kinderen. Gevoelens hierover zwart op wit zetten maken het zwaarder dan nodig is, waardoor je moeder zich aangevallen zal voelen.
Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn, maar als ze al op school zitten kun je ook onder schooltijd afspreken.

Dank voor de reakties

Goedemorgen,

Bedankt voor de reakties! Een brief heb ik nog nooit aan gedacht...Misschien ook omdat ik al zó vaak heb aangegeven dat ik iets leuks met haar wil doen, dus ze weet het wel degelijk.

Volgens mijn vader stort ze zich op onze kinderen, omdat die nog geen weerwoord hebben. Wat trouwens niet lang meer zal duren, want ze zijn 10 en (over een paar maanden) 8. Ze heeft laatst ook aangegeven dat ze steeds minder kontakt wil met de mensen die ze kent (zelfs familie!), en liever nieuwe mensen ontmoet. Volgens mijn vader omdat ze geen enkele confrontatie wil. Met mijn vader wil ze ook steeds minder doen.

Wanneer ik iets vervelends vertel aan haar, een probleem, of gewoon...iets...dan gaat ze ook gelijk zitten zuchten, en wil het over iets anders hebben. Dat zegt ze ook gewoon. Tenzij ik echt heel erg zou moeten huilen bijvoorbeeld, dan is ze wel een en al oor. Maar om dit nou in te gaan zetten als machtsmiddel gaat wel een beetje ver ). Hoewel ze dat zelf wel doet, direkt huilen of woedend zijn om de kleinste dingen. Dat is altijd zo geweest, en daarom lopen er heel veel mensen op hun tenen om haar heen (familie).

Met verjaardagen van onze kinderen vraagt ze altijd een verlanglijstje, maar ík ben degene die alles moet kopen, zelfs inpakken zonder dat ze het gezien heeft. En zelf neemt ze nog niet de moeite om bijv. onder schooltijd gezellig even een kopje koffie bij me te doen, de spulletjes (die ze notabene zelf geeft!) te bekijken en ze op te halen. Het gaat echt helemaal nergens meer over. Ik leg de spullen dan buiten op de tuinbank bijv. en dat neemt ze dan mee naar binnen om te geven op de betreffende verjaardag.

Misschien is acceptatie mijn enige redmiddel zeg maar. Mijn man wordt het inmiddels ook meer dan zat. "Dit kan écht niet wat ze doet" zegt hij dan. Maar hij houdt zich ook in.

Maar buiten dat, vind ik het gewoon ontzettend jammer, en ervaar ik het als een gemis, dat ik overal om me heen vriendinnen en kennissen gezellig iets met hun moeder zie doen, en dat mijn moeder gewoon niets met mij wil. Maar wel met een (nieuwe) vriendin, of met mijn kinderen. Het lijkt ook wel dat hoe meer ik mijn best doe en haar tegemoet kom, hoe minder ze van me moet. We bellen elkaar al nooit, ik sms haar soms wel en dat is dan wel gezellig. Natuurlijk, het is én op afstand, én geen direkt kontakt. Dan kan het...

Iemand stelde de vraag of ik een zus ofzo had. Nee, helaas, ik ben enig kind. Heb wel wat vriendinnen enzo hoor, dat wel!

Groetjes,
Rosalinde

Rosalinde,

Je hebt een ideaalbeeld van hoe moeders en dochters met elkaar omgaan. Gezellig gaan winkelen, arm in arm. Of giebelend achter een glas wijn op een terras. Het ideaalbeeld bestaat niet. Je moeder is zo niet (meer). Stop met de verwachtingen. Je verandert je moeder niet. Haal het plezier uit andere dingen, ga hightea-en met een vriendin.

Jeetje

Tja, ik geloof dat ik bijvoorbeeld niet mee zo zou meegaan in die kadootjes. Belachelijk zeg. Ik weet dat je daarmee misschien je kinderen tekort doet, maar dat is misschien maar een keer zo. Als ze kadootjes wil geven moet ze daar zelf maar voor zorgen, tenzij je iets heel ingewikkelds vraagt ofzo. (waarvan je zeker weet dat ze het niet kan vinden in de winkel) hier deed mijn schoonmoeder dat... vroeg ze aan mij wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag. Vertelde ik wat ik graag wilde (niets moeilijks) en dan zei ze, achi ik geef wel geld, kan je het zelf kopen. (voor mezelf dus) Toen heb ik gezegd, oh laat dan maar zitten hoor, en ben er niet meer op doorgegaan, mooi dat ze wel met een kadootje aan kwam zetten.
Verder denk ik dat je moeder rijp voor een soort therapie is (maar dat zal ze nooit doen) ze heeft iedereen om haar vingers gewonden met een bepaald gedrag, en niemand heeft tijdig op de rem getrapt. En ik weet ook niet of jij de persoon moet (wilt) zijn om dit nog te veranderen.
Mijn moeder kan soms ook zo zuchtend en slachtofferig reageren, maar inmiddels (heb zelf therapie gehad) reageer ik daar wel op terug... (vroeger reageerde ik nooit) maar nu durf ik de confrontatie aan te gaan en zeg haar gewoon dat ze niet zo slachtofferig moet doen en ga het gesprek met haar aan. Weet je, nu ik dit zo schrijf... mij heeft het heel veel geholpen door zelf in therapie te gaan het heeft de relatie met mijn ouders zeer verbeterd. Ik maak soms ruzie over punten die ik écht niet vind kunnen, maar kan sommige dingen in beter perspectief zien en ze daarom makkelijker loslaten (zo zijn ze nu eenmaal) en het is prettig om eens van een therapeut te horen dat iets inderdaad raar is. Ik kreeg handvatten om daarmee om te gaan en ook de leuke dingen weer te zien plus tips om er toch wat van te maken. Je kinderen worden ouder, dus haar rol zal straks toch veranderen als de kinderen mondiger worden.

Maxime

Bellefleur

Hoi Bellefleur,

Nou, een ideaalbeeld heb ik zeker niet. Het gaat ook niet om persé winkelen. Je schetst het heel gezellig in je berichtje, maar dat is niet waar het bij mij om gaat.

Het gaat niet om het plezier. Plezier heb ik dagelijks en haal ik uit ontzettend veel dingen. Het gaat om de normale dingen, de normale aandacht die je mogelijkerwijs mag verwachten van (één van) je ouders.

Als het zo makkelijk was zoals je adviseert: leg het naast je neer...Misschien moet ik het inderdaad accepteren. Maar ik kan niet geloven, dat - ook jij bijv. - je het zó makkelijk naast je neer kunt leggen, dat je moeder (in mijn geval) je zonder enige aanwijsbare reden ineens zo behandelt. Dat is echt enorm frustrerend en maakt heel verdrietig.

Ik denk dat ik vanuit mezelf misschien moet beginnen om geen initiatieven meer te nemen. De keerzijde is dat er dan ws helemaal niks meer gebeurt, maar het scheelt mij wel erg veel verdrietige momenten, en boze momenten.

Misschien is het dan makkelijker...

Groetjes,
Rosalinde

Maxime

Jouw berichtje helpt me inderdaad met er beter/anders over na te denken.

Mijn moeder heeft namelijk in het verleden al een paar psychiaters gehad. Zolang ze mee gaan met haar verhaal, is het goed. Maar zodra een therapeut zegt dat ze dit of dat niet zo moet zien/doen/vul maar in, gaat het mis, dan stopt ze ermee.

De kadootjes ga ik dit jaar ook niet meer doen, dat is een goed idee. En wanneer we op vakantie gaan, doen de buren gewoon onze huisdieren. Ik vroeg haar gisteren waarom ik haar vogels niet had hoeven verzorgen tijdens hun dagen weg. Toen was ze ook al geïrriteerd omdat 'de buren dat natuurlijk doen, want die wonen dichtbij'. Terwijl ik nú al weet, dat wanneer ik zeg dat de buren het bij ons óók gaan doen als wij op vakantie zijn, dat er ruzie komt. Dat is geen verwachting, dat is echt een 200% zekerheid. Want dan hebben we haar gepasseerd, en dat mag niet. Toch ga ik het de eerstvolgende keer zo doen. Dat wordt niet gezellig op vakantie gaan , maar dat moet dan maar.

Groetjes!
Rosalinde

Goed zo rosalinde

bijt van je af! Begin daar vandaag nog mee.
'Mijn vader zegt zoals altijd niets, en gaat hierin mee. Zoals eigenlijk iedereen dat doet in de familie. Want als je een weerwoord hebt, raakt ze soort van in paniek, en wordt het huilen, schelden en zielig en laaiend doen. Iedereen kijkt dus wel uit.....'
dat is toch gewoon emotionele chantage? Ik ben bang dat je een lange weg hebt te gaan. Je moeder lijkt een egoiste die graag alles om zich heen onder controle heeft en jij wilt graag, zeg maar, goede vrienden zijn met haar maar wel je eigen leven in vrijheid kunnen bepalen zonder dat je moeder boos en ongelukkig gaat doen waardoor jij een schuldgevoel krijgt.
Je houdt haar gedrag in stand als je met haar mee blijft gaan. Misschien is therapie een goed idee van Maxime. Word je gesterkt en gesteund. Want dit gaat niet vanzelf over.

@bellefleur

Oh, wat rot, ik wist niet dat je echt 'ervaringsdeskundige' was hiermee .

Ik hoop dat het hier in de toekomst ook zal verbeteren. Dank je wel voor je berichtje en jij natuurlijk ook sterkte ermee maar vooral ook veel succes natuurlijk...

Groetjes,
Rosalinde

@klokje2

Mijn moeder is inderdaad een 'eenling' zoals dat heet.

Als ze nodig is (lees: als ik specifiek om haar hulp vraag) dan zal ze er altijd zijn. Stel dat ik eens oppas nodig heb bijvoorbeeld, of mijn man en ik willen een keertje uit eten. Dat is op een hand te tellen hoor, per jaar. Maar ja, dan is ze natuurlijk met de kinderen en zijn wij er niet.

In feite voelt het inderdaad als emotionele chantage, want ik zit dan ook met een keihard bonzend hart van "oh jee...niet weer!" En probeer het gezellig te houden.

Ik zou gewoon zo graag eens ronduit zeggen: "ja, gaan we een beetje gezellig doen mam, anders heb ik hier niet zoveel zin in". Maar dat wordt een drama en dan kan ik me afvragen welk rotgevoel erger is: niks blijven zeggen of wel zeggen en de consequenties. Ik weet het echt niet! Maar niks zeggen werkt ook niet, blijkt. Dus dan maar als experiment wel eens wat zeggen.

Punt is dat dit maar een deel van het probleem is. Als ze alleen zo in elkaar zou zitten, en ze laat wél regelmatig voor de gezelligheid of uit medeleven of noem maar op, iets van zich horen, zou dit er ook wel bij kunnen. Maar het is nu én én én, en dat is gewoon heel rot.

Groetjes,
Rosalinde

Zeer herkenbaar....

Het is of je het over mijn moeder hebt. Als we bv naar de dierentuin gaan: oma, opa, 3 kleinkinderen en ik als moeder van de kinderen . Maken ze heel veel foto's allemaal van oma, opa en de kleinkinderen. Ik sta echt op geen enkele foto meer sinds ik kinderen heb. Als ik terugkijk in de foto albums zou ik toch echt denken dat ik niet besta en het hun kinderen zijn. Ook op hun films ben ik nergens te vinden. Het is echt een weerspiegeling over hoe het is.

Ook de karaktertrek van geen weerwoord kunnen verdragen is heel herkenbaar. Ze breekt dan het contact en wil degene met wie ze ruzie heeft meteen nooit meer zien. Het is moeilijk want ik ben echt aan mezelf gaan twijfelen.

Sommigen!

het ligt echt niet aan jou, Mumke! Sommige mensen zijn gewoon moeilijk en/of hebben een probleem. Je kunt ze ook onmogelijk veranderen. Afstand nemen is denk ik beter, maar dat is best moeilijk als je eigenlijk juist goed met je moeder zou willen zijn. Dan doet het pijn, kan ik me voorstellen. Zoals Rosalinde's moeder die niet thuis geeft als Rosalinde erg ziek is. Dat kan ze dan niet aan, lijkt het. Herken ik ook van mijn eigen moeder, die rent, ondanks haar grote mond en stoerdoenerij, ook keihard de andere kant uit als het moeilijk wordt. Mijn moeder's motto is: negeren, dan gaat het vanzelf weg.

Zo jammer hè...

Jee Mumke . Bij jou is het dus ook al zo. Klinkt vast heel l*llig, maar dat is voor mij een beetje troost. Zo van: iemand anders heeft dit ook.

Ik ben dit draadje begonnen n.a.v. een voorval deze week, toen mijn beide ouders bij me waren. Vandaag ontving ik een mail van mijn vader, dat hij het zo rot vond, en dat hij zich veel zorgen maakt over haar. Dat ze naar een therapeut zou moeten, maar dat pertinent weigert. Hij heeft gevraagd of we het er komende week samen over kunnen hebben, hij en ik.

Aan de ene kant ben ik daar blij om (steun), maar aan de andere kant doodsbenauwd, omdat er niemand is die het aandurft om iets te zeggen, incl. mijn vader (weg steun). Maar toch ben ik er helemaal klaar mee, en wil ik niet meer zo behandeld worden.

Laatst kwamen ze ook hier, de voordeur was nog niet eens dicht! En toen was ze al boos, waarom ik niks zei van haar haar, daar zat een nieuwe kleur in. Ik had dus naar buiten moeten lopen, en haar nieuwe kleur moeten benoemen en bewonderen. Maar ik zag het gewoon niet! Ik doe gewoon de deur open, en begroet ze allebei.

Misschien kunnen mijn vader en mijn man en ik haar 'dwingen' om eens met iemand te gaan praten, op het moment dat ze zich opnieuw misdraagt, dat dat de voorwaarde is als ze nog hier wil komen. Maar onze kinderen zijn er altijd bij, ik weet niet hoe ik dat moet doen, want ik wil niet dat zij getuige worden van een scene die ongetwijfeld gaat komen. Niet vanuit mij, want ik weiger mee te doen met het schelden of huilen etc. Maar ik weet dat het een toestand wordt, en geen idee waar ik onze kinderen dan moet laten .

Groetjes,
Rosalinde

Mooi

dat is mooi, dat je vader het ook ziet. Ik lees hier vaker over dit soort problemen (je bent echt de enige niet!) met een problematische(schoon)ouder (ik druk me nu heel voorzichtig uit)en dan valt me op dat de andere ouder vaak een passieve houding heeft. "Zo is ze nu eenmaal" Helemaal murw geworden waarschijnlijk. Fijn dat jouw vader wel jouw probleem ziet, hij moet het zelf ook heel moeilijk hebben met je moeder. Fijn dat hij wil praten, wie weet wat er uit komt. Misschien kan hij ook eens met zijn huisarts gaan praten?
Wat je zegt lijkt me een goeie: stel je moeder een ultimatum. Ze komt er niet meer in als ze zich zo blijft gedragen/zich niet laat helpen. Keihard, maar het is geen leven zo. En je hebt twee opties: meegaan of dwars er tegenin. De 1e heb je lang genoeg geprobeerd en maakt je ongelukkig dus het is nu tijd voor optie 2.
Kunnen je kinderen niet even bij vriendjes spelen? Of onder schooltijd?

En je vader?

Hoi,

Wat lief van je vader om jou te mailen en ook lastig voor hem. Goed dat jullie samen gaan praten. Is het niet eens mogelijk om met hem wat samen te doen? Ikzelf heb een hele lieve vader en zou best ook met hem winkeltjes kunnen gaan kijken of naar een leuk oud stadje kunnen gaan. (weet natuurlijk niet hoe je moeder dat oppakt) maar je kan natuurlijk ook met hem leuke dingen doen.

Maxime

Inderdaad fijn

Het is inderdaad fijn dat mijn vader met dit initiatief komt. Met mijn vader kan ik lezen en schrijven, dat is super natuurlijk.

Mijn vader is vaak medechauffeur bij partijtjes als onze kinderen jarig zijn, dat is leuk . Of hij komt zomaar in de middag (wél even alleen voor mij), en loopt daarna gezellig mee naar school om de kinderen te halen. Daarna mee naar huis en een neutje doen enzo, dat is heus heel leuk. Soms neemt hij bloemen mee, of een visje van de markt, ook voor de kinderen. En dat is voor mij ook voldoende omdat ik de aandacht en interesse voel, en de gezelligheid natuurlijk ook.

Samen met mijn vader ergens heen gaan zou lastig zijn, omdat mijn moeder zich dan gepasseerd voelt. Klinkt raar omdat zij het zelf helemaal niet met mij wil, maar toch. Ze heeft dan het gevoel dat wij 'samenspannen' tegen haar bijvoorbeeld, of ze is verdrietig/boos dat mijn vader iets leuks doet met mij en niet met haar.
Dat zou dus geen optie zijn...

Mijn vader heeft een tijd geleden al aangegeven dat hij denkt aan een borderline stoornis (in combi met een depressie), en is daar ook mee naar de huisarts geweest (in het geheim). Wat daar verder uit is gekomen, weet ik niet. Praktisch alle kenmerken gaan voor haar op...Aan de andere kant vind ik het ook wel makkelijk om er gelijk een kwaal aan te hangen, dús een excuus.

Mijn man vindt dat mijn vader ook eens met zijn vuist op tafel moet slaan, zo van: en nu ga je je even normaal gedragen, ben jij nou mal! Thuis, samen, doet hij dat soms wel, maar ergens anders niet, vanwege de gevolgen.

Ook hij kan het bijna niet meer verbloemen zeg maar, voor de buitenwereld, omdat het steeds extremere vormen aanneemt hoe mijn moeder zich gedraagt. Maar toch, en noem me maar een kinderachtige muts...bij onze buren is een baby geboren, en als ik dan zie hoe haar ouders het versieren voor haar thuiskomst uit het ziekenhuis, en hoe lief en leuk dat gaat (wat ze ook ABSOLUUT verdient natuurlijk!!!!!! Ik doe dit ook voor de buuf!)) ) voel ik me vreselijk eenzaam van binnen omdat ik dat soort dingen ook heb gemist. Daar waren ook al allerlei toestanden door toen . Ik moet daar gewoon mee dealen, en niet zeuren. Ik ben tenslotte al een flinke tijd volwassen .

Misschien slijt dat gevoel wel, op het moment dat ik zelf de touwtjes eens in handen ga nemen en voor mezelf opkom (zei ze dapper, haha).

Groetjes,
Rosalinde

Is waar

Hoi Beemer,

Daar heb je gelijk in, ik heb het wat ongelukkig neergezet. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis, en daar kan niemand iets aan doen.

Zo is mijn 'excuus' ook niet bedoeld. Borderline is natuurlijk ook geen excuus . Het is meer een gevoel van onmacht. Ze is namelijk altijd al moe, of 'geen zin' etc. (maar niet bij nieuwe mensen, daar is ze heel bescheiden en beleefd en vriendelijk), ook van daaruit hou ik altijd rekening met haar. Excuus moet je eigenlijk meer zien als 'reden'. Aan de ene kant is het een opluchting als dat het zou blijken te zijn.

Maar aan de andere kant betekent dat ook dat daar niets aan te doen is, en dat er dus inderdaad niet gezegd kan worden van: en nu is het eens mooi geweest. Hoewel wel aan de omgeving van mensen met Borderline wordt geleerd om je grenzen te stellen.

Mijn oma, dus de moeder van mijn moeder, moet verder ook niets van mijn moeder hebben. Als ze vraagt of ze oma kan helpen ergens mee, zegt die gewoon lomp: nee, dat vraag ik wel aan iemand anders (of aan je zus). (( Misschien gaat mijn moeder wel gewoon steeds meer op haar eigen moeder lijken, dat kan ook. Dat ze hetzelfde doet bij mij en mijn vader.

De frustratie is, dat ik zo graag eens zou willen zeggen dat ik haar gedrag niet langer accepteer, dat ze zich misdraagt, dat we ons soms vreselijk generen in gezelschap, dat ze maar één dochter heeft waar ze niets mee wil. Daarom is het heel moeilijk te verkroppen, dat er een 'excuus' of liever een reden zou zijn, waardoor dat dus niet kan en ik de rest van mn leven dus op eieren zou moeten lopen. Dat moest ik vroeger al, en dat wil ik nu niet meer.

Groetjes,
rosalinde