Wat nu? Man wil scheiden.
Ik ben zo verdrietig. We hebben een mooi gezin; lieve kinderen in de basisschoolleeftijd. We zijn 25 jaar getrouwd; waarvan we veel moeilijke jaren gehad hebben door ziekte (of van onszelf, 1 kind of van onze ouders). Dit heeft z'n weerslag gehad op onze relatie. Mijn man is sinds 2 1/2 jaar thuis geweeest met een burn out. Hij was soms depressief. Hij knapt wat op en werkt weer halve dagen. Het vreet aan hem en mij energie maar het werkt. Dacht ik. Vanavond heeft hij mij verteld dat hij erover denkt weg te gaan. Hij wil niet oud worden met mij, denkt hij.
En ik vind het zo erg, voel me lamgeslagen. Ik wil zo graag met hem verder, ook al is hij veranderd. Ik wil onze kinderen dit verdriet besparen. Ze hebben echt geen idee. En ik zou hem zo graag gelukkig willen zien. Wat doet het pijn dat zijn conclusie lijkt te worden dat ik hem niet gelukkig kan maken.
Voor zijn gevoel leven we als broer en zus. Op sexueel gebied is dat zo; sinds hij antidepresiva gebruikt kan hij niet meer klaarkomen en vrijen we niet meer. Daarvoor was het ook niet heel spontaan. Ik vind het jammer, mis het ook wel maar zie het als iets tijdelijks. Hij blijkt het nu erg te missen.
Verder is hij al langdurig in therapie en erg bezig met zichzelf. Ik heb al een paar keer aangegeven dat ik graag zou willen dat we samen in therapie gaan, aan onze relatie werken. Hij kon het er niet bij hebben. En nu dit.
Ik heb fysiek het gevoel dat ik stik. Ik zou het zo graag anders zien. We hebben ook zoveel moois gehad samen, vaak aan een half woord genoeg (en nu blijkt dat we dingen denken en niet met elkaar delen), we zijn vertrouwd met elkaar.
En ja, ik zie ook dat er zoveel automatismen in onze relatie zijn die niet fraai zijn. Het is niet spannend, niet uitdagend, het vuur is eruit, we staan ver van elkaar af. We zijn heel verschillend. Maar ik dacht echt dat we het komende jaar zouden gaan opbouwen. We zijn net verhuids vanuit een nare buurt, hebben een fijne plek gevonden. Ik zag de toekomst positief in. Natuurlijk heb ik soms ook genoeg van die burn out en het gebrek aan energie. Maar ik zag dat we op de goede weg waren.
Nu blijkt dat ik het fout gezien heb. Hij wil naar een huisje kijken en weg gaan.Hij zegt nog wel wat te twijfelen. Leek in het begin van het gesprek meer definitief dan aan het eind. Ik kreeg weer een beetje hoop maar nu ik erover nadenk vraag ik mij af of het geen valse hoop is. Ik ben bang. Doodsbang voor wat er komen gaat.
Het verdriet van de kinderen voorop. Onvoorstelbaar dat we ze dit aan gaan doen.
Ik weet het niet meer. Ben zo verdrietig.
Heb zo 123 geen wijze raad
Maar wilde je toch even hart onder de riem steken. Je klinkt zo verdrietig in je berichtje. Hou vol, zo te lezen ben je een sterk en optimistisch mens, dat wat ervoor heeft gezorgd dat je je door de eerdere moeilijkheden hebt kunnen slaan gaat niet weg want zit in je. Heel veel sterkte!
En ik hoop dat er nog reacties komen met wat meer hulp :s
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Poeh
Ik kan je wel praktische adviezen geven, maar ik denk dat je in eerste instantie alles even moet laten bezinken. Heb je in je omgeving mensen met wie je kunt praten? Heeft je man al aangegeven hoe hij het voor zich ziet? Vaak lopen mannen (mensen) al heel lang met scheidingsplannen voor ze de bom laten vallen, dus hij heeft ongetwijfeld al een plaatje geschetst.
Bij een scheiding is, naast het emotionele, de zorg voor inkomen en een woning vaak het grootst. Wat dat betreft mag, en moet, je goed voor jezelf en je kinderen zorgen.
Sterkte!
Warrig
Ik snap je verdriet. Je gevoel dat je het eigenlijk nog best zag zitten en nu ...
Heeft hij met de arts overlegd over zijn anti depressieva? Het is op zich toch niet zo dat je per definitie niks meer kan sexueel?
Zijn er mogelijkheden voor een proegscheiding? Hij is natuurlijk ook zo met zichzelf bezig geweest dat hij jullie aanwezigheid nog nauwelijks opmerkt. Maar dat zal des te meer zijn als hij ervaart hoe het is om echt alleen te zijn. Misschien is zo'n pauze even goed voor jullie?
Of moeten jullie misschien juist meer doen samen? Hebben jullie te lang langs elkaar heen geleefd en elkaar niet meer opgemerkt?
25 jaar (off topic)
Excuses voor het offtopic vraagje, en ik hoop dat het niet te ongevoelig overkomt, zo'n relatief onbelangrijk detail dat mij intrigeert. Ik leef ook wel met je verhaal mee hoor, maar heb daar zelf geen ervaring mee. Mijn bijzaak vraagje is: je bent 25 jaar getrouwd en hebt kinderen in de basisschoolleefijd? Zijn jullie dan zo extreem jong getrouwd (en heel laat kinderen gekregen)? Heeft dat dan misschien met de problemen in de relatie te maken ook?
Ja, we zijn jong getrouwd (ik was 20) en we hebben na 13 jaar onze eerste gekregen.
Dit was destijds een bewuste keus; we hebben gewerkt, gestudeerd, jaren naar het buitenland geweest. Na 13 jaar was de tijd rijp en hadden wij geluk; onze eerste diende zich direct aan.
Inmiddels hebben we gister een goed gesprek gehad. Mijn man twijfelt en kan deze twijfels er nu eigenlijk niet bij hebben. Ik denk dat hij serieus dingen verkeerd ziet en wil echt graag met een deskundige erbij hier samen naar kijken.Hij heeft- volgens mij- een vertekend beeld van zichzelf en zijn functioneren in ons gezin. Hij denkt dat hij de kinderen tot last is terwijl ik juist het laatste jaar zo'n liefdevolle vader zie. Onze oudste zoon zei dat laatst ook in een gesprek. (kwam zijdelings ter sprake).
Ik leef nu maar gewoon door maar m'n maag draait zich om als ik eraan denk. Voor mezelf maar het meest voor de kinderen. Ze leven nu in een veilige, stabiele omgeving. Wat maken we los. Anderzijds is het ook moeilijk te zien dat mijn man ongelukkig is. Ik hoop zo dat hij met zichzelf verder komt zodat er weer ruimte is voor ons gezin. Hij zegt wel van mij te houden. Maar wil graag een andere relatie. Dat wil ik ook. Graag zelfs! Alleen ben ik bang dat we met goede wil alleen er niet komen. En hij vindt hulp inschakelen nu teveel.
Ik heb inmiddels iets meer hoop. Maar het voelt als koorddansen. Daar word ik bloednerveus van.
Warrig
Is er al met de arts gesproken over een ander AD? Voor zover ik weet zijn er AD die eerder voorgeschreven worden aan een man net omdat die dan minder op het libido inwerken.
Het kan ook andersom, sex voedt de band tussen twee mensen, als er geen zin is zou je kunnen denken dat je DUS die vrouw niet zo graag meer ziet terwijl die AD toch een impact hebben, op de geest én op het lichaam.
Sterkte, lijkt me erg jammer na zoveel te hebben meegemaakt samen om nu alsnog uit elkaar te gaan.
Sterkte en tip
Hoi Warrig, ik heb niet heel het draadje gelezen maar wel je eerste en laatste posting. Wat een verdrietig verhaal... Fijn dat je man en jij op een lijn lijken te zitten wb het willen van een andere relatie, met elkaar dus. Een vriendin van me heeft veel gehad aan het (gratis) e-book op samencommuniceren.nl. Daarmee hebben ze zelfstandig dingen in hun relatie bespreekbaar gemaakt. Misschien dat jij en je man er ook iets aan hebben. Wel met jullie relatie aan de slag maar zonder hulp van buiten.
Sterkte ermee in ieder geval!
