Wat nu? [uit elkaar gegroeid, scheiden?]
In feite is mijn huwelijk voorbij, wij zijn uit elkaar gegroeid en hebben na vele drukke jaren van omscholen van mijn man, steeds heftiger ruzies gehad. De kerstdagen hebben wij apart van elkaar doorgebracht, dat gaf wel enige rust. We hebben 3 kinderen van 3,7 en 11 jaar. Vorig jaar was ik ongepland zwanger van een 4e, die ik ondanks de huwelijksproblemen wel wilde laten komen, maar mijn man was er zeer fel op tegen. Ik heb een abortus uit laten voeren, maar stond er zelf eigenlijk niet achter. Dat was de druppel. We hebben nu een jaar relatiegesprekken, op mijn uitdrukkelijke initiatief, maar ik ben bang dat mijn gevoel voor mijn man, met wie ik al 24 jaar samen ben, niet meer goed komt. Het zit eerlijkheidshalve al heel heel lang eigenlijk niet zo goed met mij en intimiteit. Ik houdt anderen nogal op afstand. Hoewel ik zelf therapeut ben, worstel ik in mijn persoonlijkheid met een aantal bordelinetrekken. Ik vrees dat het leven dat ik leidt mij geen goed doet, mijn werk en mijn huwelijk zijn een last, mijn kinderen gelukkig een lust, maar zij zijn inmiddels al lang ooggetuige van slecht voorbeeldgedrag en dat vormt hen natuurlijk ondertussen ook. En adempauze is er zelden door het drukke gezin.
Mijn man zegt nog voor mij te willen gaan. Maar hij is me ook spuugzat en is al vaak agressief geworden uit onmacht, en trekt zijn eigen spoor door contacten aan te halen en uit te gaan met anderen. Ik ben bang voor scheiden, mijn probleem is er niet mee opgelost en ik vrees een leven in armoede hier in de grote stad waar ik leef en geen familie en weinig contacten heb. Wat nu?
Het kan ook anders zijn
Toen wij relatieproblemen kregen, wasm ijn grote vrees, alleen verder, hoe moest ik dat in combinatie met mijn depressies nu gaan redden, ik zag de bui al hangen en was bang mijn kinderen kwijt te raken.
Toen mijn man niet meer verder met mij wilde, ben ik in een hele diepe dip gekomen in begin december, zelfs bij de crisishulp van de GGZ terecht gekomen. Daar heb ik wat kalmerends voorgeschreven gekregen, en in het gesprek kwam al een beetje naar voren dat ik best weleens sterker zou kunnen zijn dan ik dacht. Ook werd het spitsteam ingeschakeld en dat begon begin januari te lopen. De hele maand dec was een ramp, voelde me erg rot, moest beslissingen nemen die ik niet wilde nemen etc etc. Maar toen man begin januari ergens anders ging wonen, viel er ook een last van mij af en bleek ik het wel in mijn eentje te kunnen, en met de feedback die ik eens per week van het spitsteam krijg, merk ik dat het tot nog toe best heel goed gaat. Ik denk dat een deel van je problemen wel oplossen als je gaat scheiden, er valt ook een last van je af is mijn ervaring. Ook zijn er best veel alleenstaande ouder clubs waar je je bij kunt aansluiten en die leuke dingen organiseren. Mijn familie woont nl ook een eind hier vandaan en ik merk dat ik ondanks alle pijn,verdriet en angst, ook weer nieuwe mogelijkheden zie, nieuwe contacten zijn weer mogelijk. Tuurlijk zie ik dat niet altijd, op mijn slechte dagen wil ik het liefst dat het allemaal weer is zoals het was, maar ik weet ook dat dat er niet meer zal komen. Het is nu zoals het nu is, ik wil weer leven, en niet een halve zombie in een ongelukkige relatie.
Toemaareven
Oja
Ik maak ook moeilijk contact met mensen, vind dat heel pittig, maar als je alleen bent moet je wel.
Scheiden nog erger dan blijven
Bedankt voor je reactie, het is nog heel vers allemaal bij jou. Knap dat je nu al kracht kunt opbrengen om vorm te geven aan de nieuwe situatie, natuurlijk nog met ups en downs.
Ik durf vooral voor mijn kinderen niet uit elkaar te gaan. Mijn man heeft bij herhaling laten weten dat hij voor een complete verdwijning is van zijn kant, hij wil elders een ander leven opbouwen, en zal mij zowel financieel als mbt de kinderen niet bij willen staan, dat zegt hij zelfs beter voor de kinderen te vinden - heeft hij zelf vroeger ook zo meegekregen.
Ik zet zoveel op het spel, de kinderen groeien op in een sociale, veilige omgeving een dorp middenin de stad, en zij zitten op de vrije school die staat dus niet om de hoek. Mijn dochter bereid zich voor op toelating op een nogal bijzondere middelbare school, omdat zij daar helemaal voor gaat. Vandaag weer gekeken naar huisvesting- het is om te huilen. Ik kom nergens voor in aanmerking, geen urgentie, ik moet 51 maanden ingeschreven staan voor een iets meer geschikte woning. De jongens die toch al erg druk zijn moeten samen op een piepkleine slaapkamer. We hebben het wel over wonen midden in Rotterdam, dat is echt om wanhopig van te worden met een klein inkomen en 3 kinderen. Hoezo zal ik dan mijn kracht vinden, als ik zo woon en mij suf moet werken in werk dat niet goed voor mij is. Ik heb meer ambitie in mij dan dat, maar in zo'n situatie zie ik geen ruimte om mij te ontwikkelen op welk vlak dan ook. Da's weer overleven en dat doe ik toch al, dan maar liever hier blijven?
Mag dit juridisch wel?
Mijn man heeft bij herhaling laten weten dat hij voor een complete verdwijning is van zijn kant, hij wil elders een ander leven opbouwen, en zal mij zowel financieel als mbt de kinderen niet bij willen staan, dat zegt hij zelfs beter voor de kinderen te vinden - heeft hij zelf vroeger ook zo meegekregen.
*************
Ja, lekker drie kinderen met iemand krijgen en de ander overal voor op laten draaien. Mag dat überhaupt wel? Probeert jouw man de situatie soms zwarter af te schilderen dan hij is om jou bang te maken?
Schrijnend
"Bedankt voor je reactie, het is nog heel vers allemaal bij jou. Knap dat je nu al kracht kunt opbrengen om vorm te geven aan de nieuwe situatie, natuurlijk nog met ups en downs."
Als je mij een jaar geleden had gezegd dat ik dit kon, had ik je midden in je gezicht uitgelachen. Ik wat was ik nou, niets 0,0 waard, een eigenwaarde van -25. Maar toch bleek ik het wel te kunnen, en vind ik het mega mega zwaar, maar ik sta nog overeind.
"Ik durf vooral voor mijn kinderen niet uit elkaar te gaan. Mijn man heeft bij herhaling laten weten dat hij voor een complete verdwijning is van zijn kant, hij wil elders een ander leven opbouwen, en zal mij zowel financieel als mbt de kinderen niet bij willen staan, dat zegt hij zelfs beter voor de kinderen te vinden - heeft hij zelf vroeger ook zo meegekregen. "
Ja maar ik weet niet of dat zomaar kan, dat zou lekker zijn, dat hij zomaar onder zijn verantwoordelijkheden uit probeerd te komen. Heb je rechtswinkel weleens gebeld, of nog beter, er langs gaan? En je goed te laten informeren wat zijn plichten zijn. Als jij bv in de bijstand komt, is hij verplicht om alimentatie aan de sociale dienst te betalen. (dit even heel kort gezegd hoor, eigenlijk is het zo dat ze een deel van de bijstanduitkering via allimentatie op hem gaan verhalen).
Het lijkt of hij je in zijn greep probeert te houden, en je aan het bang maken is. Je krijgt meer macht over de situatie en over je leven door je goed te informeren.
"Ik zet zoveel op het spel, de kinderen groeien op in een sociale, veilige omgeving een dorp middenin de stad, en zij zitten op de vrije school die staat dus niet om de hoek. Mijn dochter bereid zich voor op toelating op een nogal bijzondere middelbare school, omdat zij daar helemaal voor gaat. Vandaag weer gekeken naar huisvesting- het is om te huilen. Ik kom nergens voor in aanmerking, geen urgentie, ik moet 51 maanden ingeschreven staan voor een iets meer geschikte woning. De jongens die toch al erg druk zijn moeten samen op een piepkleine slaapkamer. We hebben het wel over wonen midden in Rotterdam, dat is echt om wanhopig van te worden met een klein inkomen en 3 kinderen. Hoezo zal ik dan mijn kracht vinden, als ik zo woon en mij suf moet werken in werk dat niet goed voor mij is. Ik heb meer ambitie in mij dan dat, maar in zo'n situatie zie ik geen ruimte om mij te ontwikkelen op welk vlak dan ook. Da's weer overleven en dat doe ik toch al, dan maar liever hier blijven? "
Hier ook kinderen op de vrije school waar ik ze echt wil ophouden. Ik heb gelukkig wel een urgentie, maar moet wel eerdaags beslissen. Alle huizen waar ik voor in aanmerking kom, zijn in beroerde wijken en in nog beroerdere straten. De mooiere huizen krijg ik geen voorrang op, dat op zich snap ik ook wel, maar het is wel balen. Het mooie huis maakt me niet zoveel uit, een beetje goede buurt wel(dus zonder junks op straat). Ik zou me zowiezo gelijk inschrijven voor een woning, ben je in ieder geval wel over enige tijd aan de beurt, hoe langer je wacht met inschrijven hoe later je aan de beurt bent.
Ik weet niet of er bij jullie mogelijkheden zijn om je te helpen sneller een woning te krijgen, ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt omde huisvesting, dat herken ik om andere redenen ook wel.
Nu zit je in een situatie van overleven, maar dan wel overleven zonder uitzicht, als je gaat scheiden is er naar verloop van tijd wel weer uitzicht. En wat betrefd werk, ik hoorde laatst nog van iemand die ook in R'dam woont en gescheiden is dat ze niet gelijk hoefde te gaan werken maar even rustpauze kreeg. Ik snap je wanhoop wel, maar ik weet niet hoe ik je kan helpen je ogen te openen voor het verschil
Sterkte Toemaareven
Ps als je particulier huurt kun je ook huursubsidie krijgen, Je mag niet alles huren wat er is(dus niet van alle huurprijzen). Is dat een optie?
