Wat verwacht je van grootouders?

Tonny,

"Hoevaak worden grootouders geacht op te passen?"

Ik vind dat zo'n idiote insteek......dat grootouders maar op moeten passen op hun kleinkinderen, zodat hun kinderen kunnen blijven werken. Ik zou best op willen passen, maar ik wil niet verplicht worden dit te doen.

Er is geen limiet aan het hoeveelheid te "moeten" oppassen lijkt mij. Onderling kan men dingen afspreken: "wij willen graag dan en dan eens weg, kunnen jullie dan oppassen?".

Ik ken dit ook helemaal niet. Ik heb grootouders gehad, ze goed gekend......ik bleef logeren, dat is alles. Ik heb ze niet gekend als oppas, omdat mijn moeder niet werkte

Weinig

Grootouders hier hebben nog nooit opgepast; oudste is bijna 5. We nemen de kinderen altijd mee, of een enkele keer past een meisje uit de buurt op.

Mijn schoonouders zouden wel willen hoor, maar het is niet nodig. Ik werk niet.

Mijn ouders worden wel gebruikt als oppas door familieleden die op hun papa of mamadag liever iets voor zichzelf gaan doen.

Eigenlijk maar een ding

en dat is: oprechte liefde en belangstelling voor de kleinkinderen. Dat is zo heerlijk om te zien voor een ouder, dat je (schoon)ouders jouw kinderen geweldig vinden.
De uitingsvormen zijn dan volstrekt bijzaak. Ik ken dan ook allerlei varianten: van grootouders die wekelijks oppassen, grootouders die regelmatig een week bijspringen, of af en toe een weekendje, tot grootouders die nooit oppassen. En van mijn ouders 'verwacht' ik behalve verjaarsbezoek niets qua aanwezigheid bij speciale gelegenheden. Misschien verandert dat nog als de kinderen groter worden, zelf vond ik het wel heel fijn dat mijn oma's naar mijn afstuderen kwamen bijvoorbeeld. Als dat hier ooit aan de orde mocht zijn willen mijn ouders bij zoiets ook vast wel komen.
Het maakt uiteraard ook erg veel uit waar je woont (en hoe gezond je bent en vul maar in), van mijn schoonvader die in het buitenland woont verwacht ik helemaal niets behalve dat hij laat merken blij te zijn als we hem bezoeken.

Hier

passen mijn ouders wel op mijn jongste als ik werken ben.
en nee niet omdat ik dat VERWACHT, maar omdat ze dat WILLEN! Toen ik vorig jaar weer ging werken na 9 jaar thuis te zijn geweest, vroeg mijn moeder waar ik de jongste dan ging brengen, waarop ik antwoorden, kdv, waarop mijn moeder vroeg of ik jongste dan bij haar wilde brengen, omdat de oudste twee ook nooit naar de opvang waren geweest.
Wij hebben afgesproken zolang ze het aankunnen dat we het zo doen, en wanneer het mijn ouders teveel word dat ze dan alsnog naar het kdv gaat. Misschien speelt mee dat ik ook gelijktijdig in scheiding lag, dus het werken was niet direct alleen maar willen, maar ook een stukje moeten.

Hier komen mijn ouders eigenlijk bij alles kijken, en niet omdat wij dat vragen, maar omdat ze dat willen. Inmiddels zijn de oudste twee (10 en 12 jaar) er wel zelf om gaan vragen.. Oma kom je hier kijken, en kom je daar kijken? Hier vinden opa en oma het heel leuk om erbij te zijn.
Ex schoonouders daarin tegen kwam nooit ergens kijken. En dat was ook prima, vond het heel eerlijk wel fijn dat ze niet kwamen.

Keihard

van ze houden. En alles wat ze doen prachtig vinden. En verder nikssssss.

Tirza

Een beetje zoals asa zegt

En een handje helpen als we vast zitten. Nou ja dat verwacht ik niet, maar dat vind ik altijd zo fijn als ze dat doen.

Dus een keertje oppassen in het weekend of als er eentje ziek is en we geen andere oppas hebben. Of ons eens een keertje laten uitslapen als we logeren. Zoiets dus.

Gevoel

Vooral het gevoel dat er naast je partner en jizelf nog meer mensen zijn die jullie kind zo prachtig, bijzonder en speciaal vinden en wel snappen wat er zo geweldig is aan de 300e babyfoto .

Mijn moeder is overleden toen mijn oudste 6 was en ik mis haar nog steeds. Maar niet omdat ze oppaste of om haar hulp!

Ik vind afzwemmen trouwens wel iets waar ik grootouders bij verwacht. Of nou ja verwacht, het moet niet natuurlijk, maar ik nodig ze wel uit.

Snuggle's

Verwachting

Ik denk niet dat er een algemeen lijstje is van dingen die grootouders moeten doen om goede grootouders te zijn.
Het belangrijkste is dat ze van de kleinkinderen houden en er voor ze zijn. Dat hoeft niet fysiek te zijn (vanwege een grote afstand bijvoorbeeld) maar wel emotioneel. Gewoon wat belangstelling tonen voor de kleinkinderen. Dat is heel mooi.

Ik moet wel zeggen dat mijn grootouders een hele grote rol speelden toen ik klein was (oppassen, eindeloze logeerpartijen, oma die bij ons in woonde...) dus wat dat betreft liggen mijn persoonlijke verwachtingen wel hoog. Mijn grootouders waren zo'n belangrijk deel van mijn jeugd dat ik dit voor mijn kinderen wilde.

Daarnaast staat dit natuurlijk ook in verband met de relatie die ik met mijn moeder heb. Mijn moeder en ik hebben altijd een goede band gehad. Vanaf het begin was ze betrokken bij de kleinkinderen en ze heeft altijd heel veel met ze gedaan. Ze was altijd overal bij (sportwedstrijden, toneeluitvoeringen, kerst, sinterklaas), ze is regelmatig mee geweest op vakantie en ze heeft ook veel opgepast. De jaren dat we ver van elkaar vandaan woonden in andere landen kwam ze vaak logeren of gingen de kinderen bij haar logeren. De band met mijn vader is heel anders en automatisch werd de band met de kleinkinderen ook anders. Niet perse slechter maar anders. Mijn vader is geen type wat heel veel doet met kinderen maar als we bij hem langs kwamen dan vond hij het altijd leuk. Hij was nooit ergens bij maar hij was ook nooit ergens bij toen ik kind was dus dat verwachtte ik ook helemaal niet van hem.

Ik denk sowieso dat veel verwachtingen samen hangen met de band die je met je ouders hebt.

Mijn schoonmoeder was ook een lieve oma. Op een hele andere manier weer. Heel liefhebbend en ook heel tiranniek maar de kinderen waren dol op haar. Zij woonde ver weg maar kwam langs voor lange logeerpartijen. Dan paste ze ook veel op de kinderen. Ze deed minder met de kinderen in de vorm van spelletjes en ergens heen gaan zoals mijn moeder dat wel doet maar dat maakte niks uit. Ze was altijd lief voor de kinderen en verwende ze hopeloos. De korte tijd dat we bij haar in de buurt wonen wilde ze ook altijd oppassen. Op een hele vanzelfsprekende manier waren de kinderen daar ook thuis. Ze gingen daar televisie kijken als het thuis te druk was of zo.

Mijn schoonmoeder is inmiddels overleden. Mijn moeder woont vlak bij mij. Ze eet hier bijna elke avond mee. De kinderen gaan vaak bij haar langs. Naar mate ze fysiek minder kan en de kinderen ouder worden gaan de kinderen ook steeds meer voor haar doen. Ze hebben een goede band met elkaar en ze is nog steeds een belangrijk onderdeel van hun leven.

Ik ben blij dat we dit zo hebben maar zoals ik schreef het hangt zo enorm samen met de band die je zelf met je ouders hebt.

Hier

hier heeft mijn moeder, toen ik nog in de buurt woonde, op de oudste 1dag in de week opgepast. Op eigen verzoek. We hielden het bij 1 dag in de week, zodat, mocht zij een keer niet kunnen, vakantie vieren, etc. ik geen probleem zou hebben met opvang regelen. Inmiddels hebben wij 4 kinderen en wonen op drie kwartier rijden bij haar vandaan. Ze is 76 maar nog erg fit. Toch trekt ze deze kinderen niet altijd. Onze oudste is moeilijk (adhd en autisme en zij kan/wil daar niet goed mee overweg). Ze komt nu gemiddeld eens per 2 weken een (halve) dag. Haalt dan bijv. de kinderen uit school en luncht samen met ons. Oppassen doet ze eigenlijk nooit meer, op hoge uitzondering na. Over 2 weken wel, want we hebben van de gezamenlijke familie een concert kado gekregen voor onze verjaardagen. Ik druk de kinderen dan wel op het hart hoe ze zich moeten gedragen en de oudste is een beetje huiverig voor oma, dus die zal zich wel gedragen.
Oma doet heel veel voor onze kinderen, wij hebben niet veel geld en geen vervoer en wonen in een dorp. Als we dus iets uit een hema oid nodig hebben, haalt zij het met alle liefde. Neemt een kado'tje mee, koopt een shirtje voor ze, etc. Ze houdt veel van ons, maar kan dat moeilijk uiten en doet het dus vaker financieel. Jammer, maar wij weten wel waar het vandaan komt.
Idealiter? een oma die af en toe eens oppast als het nodig is, die regelmatig langskomt en dan de tijd neemt voor de kinderen - voorlezen, spelletje doen, samen naar de speeltuin in de buurt, dat soort dingen Een ijsje trakteren, etc. Oprechte belangstelling en regelmaat is toch belangrijk. Als je iemand niet vaak ziet, blijft het toch afstandelijker. Maar ja, dat geldt voor mij, voor andere ouders kan ik niet spreken.
Blijf daarover in contact met de ouders qua verwachtingen en wensen, blijf sensitief. Zoiets?

Jons

Hier

Mijn ouders wonen in de buurt maar zijn ongeveer de helft van het jaar thuis. Als ze thuis zijn vraag ik ze wel eens op te passen. Wat ik heel fijn heb gevonden was dat ze op 1 van de kinderen hebben gepast toen de rest buikgriep had. Ze hebben hem ook naar school gebracht en gehaald.
Verder heb ik wel aangegeven dat ik het belangrijk vind dat ze bij de verjaardagen van de kinderen zijn. Wat zij daar mee doen is aan hen. Als er dingen zijn als afzwemmen of oma voorleesdag op school, dan laat ik ze dat altijd weten. Als ze er kunnen komen ze eigenlijk altijd wel. Mijn kinderen vragen zelf ook wel eens aan opa en oma om ergens naar toe te komen. Of bij te zijn. Ook dat doen ze eigenlijk altijd wel als ze kunnen. En kunnen ze niet dan niet.

Bij ons

Mijn schoonouders letten 1 vaste dag per week op de kinderen, dat is eigenlijk automatisch zo gegroeid, ze deden ook op de oudere nichtjes letten en toen die van ons geboren werden zaten de nichtjes al op school en gingen ze op die van ons letten. Ik ben echt heel erg blij met ze. Na de schoolwisseling moeten ze iedere week de stad doorcrossen om de kinderen van school te halen, dan weer snel terug om het jongste nichtje weer aan de andere kant van de stad van school te halen. Als ik voor een dag extra vraag is dat ook nooit een probleem. Ze komen ook altijd naar schooloptredens, dansvoorstellingen etc kijken. Mijn ouders letten niet vast op, ze hadden een eigen bedrijf en zijn pas recent gestopt met werken. Ik kan ze wel in nood altijd vragen. Vroeger kwamen ze minder vaak kijken bij optredens etc, tegenwoordig zijn ze steeds meer geïnteresseerd en komen ze steeds vaker kijken. Logeerpartijen zijn vooral bij mijn ouders altijd mogelijk, ze hebben een groot huis met veel slaapkamers en de kinderen hebben beide dus hun eigen kamer daar. Bij mijn schoonouders kunnen ze ook logeren maar die heeft ze liever apart omdat ze daar op 1 kamer moeten slapen. Het logeren is meestal ook voor de leuk en niet omdat we plannen hebben. Ze doen beide veel met de kinderen, afgelopen vakantie zijn ze enorm verwend met uitstapjes naar dierentuinen, speeltuinen, film. Beide oma’s en opa’s zijn verzot op de kinderen en ik denk dat dat voor de kinderen ook wel heel duidelijk is.

Lieve tonny

Dat heeft alles en alleen maar te maken met wat jij en je man en wat jouw kinderen verwachten. Ieder vult die relatie anders in, zoals ook al duidelijk blijkt uit voorgaande reacties en bovendien zijn ieders verwachtingen anders. Een en ander hangt ook af van de reisafstand, van de karakters, van het aantal kleinkinderen waartussen de grootouders de aandacht moeten verdelen, enz. Wij hebben, toen we aan kinderen begonnen, niet anders verwacht dan veel liefde en belangstelling voor onze kleinkinderen. De logeerpartijen tot ieders pret zijn heel leuke bonussen. Ik ben blij voor de grootouders dat ze er zo van kunnen genieten en blij voor onze kinderen dat ze zo'n leuke band kunnen opbouwen met hun grootouders. Ze mogen best veel bellen, maar hebben daar heel weinig belangstelling voor, maar ze mailen wel en maken allerlei frutsels voor ze, die dan weer met groot enthousiasme in ontvangst worden genomen. Pake kon éindeloos hetzelfde boekje voorlezen, wat ze als kleuter dan weer geweldig vonden, Beppe knutselt en fietst met ze, maar met de kinderen van mijn zus doet Beppe weer andere dingen. Merkbare interesse in de kleinkinderen en veel liefde zijn verreweg het belangrijkst, de rest is franje, die ieder naar omstandigheden invult. Zo komen mijn ouders nooit naar afzwemmen oid, maar dat staat de band met onze kinders echt niet in de weg.

Alle tijd

Volgens mij is het belangrijkste van een oma dat ze geduld en tijd heeft.. Mijn moeder ging vaak met mijn kinderen wandelen in het bos. Bij de honderste denneappel was ze nog net zo enthousiast als bij de eerste... Terwijl wij dan zeggen "DOORLOPEN' Maar ja, dat moet natuurlijk wel in je aard liggen. Het belangrijkste is dat je je niets laat opdringen waar je geen zin in hebt...

Verjaardag

Ik lees best vaak dat 'jullie' vinden dat ouders op de verjaardag van de kleinkinderen komen. Ik ben opgegroeid met familieloze verjaardagen. Als er iemand kwam was dat een unicum. Dat kwam vooral door de afstand tussen ons en de rest van de familie. Ik heb daar echt niets aan overgehouden. In mijn 'nieuwe' familie (dus van man en met mijn kinderen) is dat anders gegaan. Elke verjaardag moest bezocht worden. Dat heb ik lang met voldoende plezier gedaan om het niet als verplichting te zien, maar op den duur vroeg ik me wel af waar we mee bezig waren. Ik had er gewoon geen zin meer in om alles af te lopen. Maar dat hoort niet, althans zo voelde dat voor mij. Tot mijn grote plezier zijn er meer bij de vrienden en familie die geen zin meer hebben in die verplichtingen. In sommige gevallen betekent dat wel dat we elkaar nog amper zullen zien en dat is jammer. We proberen er daarom wel een alternatief voor te vinden. Een spelletjesavond met vrienden, een barbecue in de zomer. Verjaardagen zonder familie zijn misschien wel wat kaal, maar is een verjaardag waarbij volwassenen zich gedwongen voelen om te komen en de kinderen ze eigenlijk alleen interessant vinden vanwege de cadeaus zo geslaagd? (geen oordeelvraag, maar meer hardop denken)

Wat ik graag zou willen

Wat ik graag zou willen is een oprechte belangstelling voor mijn kinderen. Een keer een kaartje of een belletje. Opbellen met een verjaardag. Langskomen wanneer ze in Nederland zijn, ze wonen part time in het buitenland. Niet twee dagen voor de eindmusical afzeggen.

Kaaskopje

Over verjaardagen: dat heeft zeker met de afstand te maken, van de buitenlandse opa verwacht ik dat niet. En vroeger van mijn op meer dan 2 uur reistijd wonende opa's en oma's ook niet. Maar mijn ouders wonen dichtbij en ik vind het voor de kinderen wel enorm leuk dat ze daarvoor langskomen - we zoeken dan ook gezamenlijk een geschikte datum uit. Verdere familie verwacht ik niet, al nodig ik mijn broers wel uit. En als die dan komen is het mooi meegenomen.

Plekje kennen....(en voor sandra)

Sandra, ik begrijp jou zo goed. Jouw korte posting zegt zoveel, geeft zoveel gemis weer. Ik zou ook willen dat er grootouders waren voor mijn kinderen, ze zijn er niet, ofschoon in leven en wonend op enkele honderden meters afstand.

Ze willen geen grootouder zijn. Tenminste, niet in de zin en op de plaats die ik kan toestaan. Vanaf het moment dat ik kinderen kreeg, is er een strijd ontstaan om 'wie het belangrijkste voor de kinderen was' en 'wie de zeggenschap had over de kinderen.' Tegelijkertijd was er in de kinderen zelf geen enkele belangstelling. Alles wat de kinderen zagen, was bestrijding/kleinering van hun moeder en hoe hun moeder tegenover alles en iedereen werd neergezet als iemand die het niet kon en volledig afhankelijk was van de grootouders....maar verder waren ze er nooit. Ik ben gekapt met het contact, het was niet goed voor mij, niet voor mijn kinderen.

Als antwoord op de topic-startster: ik verwacht van grootouders dat ze hun plek kennen en de ouders respecteren.

Kaaskopje, verjaardagen

Ook dat hangt weer af van de omstandigheden en personen en de eigen verwachtingen. Mijn ouders willen best wel, maar ze hebben bijna drie keer zoveel kleinkinderen als mijn schoonmoeder. Die (klein)kinderen wonen meer dan 200 km bij elkaar vandaan. Daarbij ligt mijn vader vrij geregeld in het ziekenhuis of voelt zich stomweg niet goed genoeg. Kortom, ze zijn er niet op elke kinderverjaardag. Maar wij zijn er ook niet altijd bij hen. Daar heeft verder niemand een probleem mee. Want vroeger was ik zelf het 30e kleinkind van mijn Pake en Beppe en na mij volgden er nog heel wat. No way dat ze al die verjaardagen konden afreizen.
Dito met Sinterklaas en Kerst. Ik weet dat er grootouderlijke stellen zijn die verwachten dat hun kinderen bij hen komen Sinterklazen en Kerstvieren, elk jaar. Bij ons is die verwachting er niet. Sint vieren we in ons gezin, Kerst varieert naar de omstandigheden. Het doet verder aan de band niet af.
Hetzelfde vind ik bij Sinterklaas

Tonny

Ik heb zelf 2 geweldige oma;s gehad,waar ik met een warm gevoel aan terug denk.Hele gewone maar voor mij hele bijzondere dingen,vooral de tijd en aandacht die mijn oma's voor me hadden als ik er was,liedjes zingen,wandelingen in het bos,bloemetjes plukken,dode vogeltjes mee naar huis nemen en begraven,terwijl oma niets met dieren had,maar mij begreep dat ik dat zielige vogeltje niet alleen in het bos wilde laten liggen op de koude grond,het eten dat bij oma veel lekkerder was,dat ik een uurtje later op mocht blijven,dat als ik niet kon slapen oma warme melk voor me maakte.Dat ik van oma DAT ene cadeau kreeg voor sinterklaas wat ik boven aan m'n lijstje had staan,maar niet kreeg van mijn ouders ,omdat ik er te groot voor was,omdat hun het een prutscadeau vonden enz,enz.Maar vooral de onvoorwaardelijke liefde,wat ik ook deed ,wat ik ook fout deed,mijn oma's praatte er nooit over met me,riepen me nooit tot orde,maar bleven zorgzaam en lief.
Toen kreeg ik zelf ene baby,eerst gaf het wat problemen,ik was onzeker,moest me in zekere zin zelf nog losmaken van mijn moeder en wilde dat oma zich aan mijn regels hield.Geen suiker,geen chocolade enz enz.Gelukkig heb ik dit los kunnen laten en is mijn moedwer nu die bijzondere oma die ik vroeger ook had,mijn kinderen mogen daar later naar bed,als ze komen belt oma wat ze graag willen eten,toen ze kleini waren hebben ze bij oma voor het eerst gesnoept,bij oma voor het eerst een slokje koffie gedronken en ik geniet ervan.Bij oma is het eten lekkerder,bij oma mag alles wat thuis niet mag.

Over de zwemlessen etc,ik denk dat dit meer iets is tussen de ouders en oma.Ik vind dat een lastig iets.Mijn moeder maakt ook onderscheidt,zo zou i khet kunne zien,i kkan het oo kanders zien,mijn dochter heeft een hobby die buiten is,vaak lang wachten en dan een paar minuten kijken,dat is in de buurt ,maar wel vermoeiend en in de winter koud.Dus komt oma niet kijken.Een ander kleinkind heeft een hobby binnen,heeft ieder jaar een uitvoering,is in een zaal en oma kan zitten,is wel eenn ruim uur heen en ook weer eeen ruim uur terug.Kan ik boos over worden of ik kan het begrijpen.Mijn dochter begrijpt het,ze is daar heel nuchter in,oma vindt mijn sport niet leuk,dus oma komt niet kijken.Zij maakt er geen probleem van,ik vind het soms pijnlijk,maar dit heeft met de relatie tussen mij en mijn moeder te maken,heeft niets met mijn moeder als oma te maken,snap je.
Het oppassen,ik ben van mening dat ik voor kinderen gekozen heb,dus ik voor mijn kinderen zorg.Mijn moeder heeft meteen duidelijk gezegd dat ze geen oppas-oma werd en ik had daar ook geen minuut over nagedacht om dat te vragen aan mijn moeder.Ik heb voor in het week-end een oppasmeisje.Af en toe vraag ik mijn moeder.Maar mijn moeder weet dat als ze zelf iets gepland heeft ik een oppas bel.
Aan de andere kant,toen mijn dochter als peuter erg druk was en boodschappen doen een ramp was met haar erbij,bood mijn moeder direct aan om op dochter te passen,zodat ik boodschappen kon doen.Als mijn moeder weet dat we iets gaan doen waar 1 van de kinderen echt niets aan vind,vraagt ze meteen of ze niet liever bij oma blijven.
Mijn kinderen hebben nog een andere oma en opa,die nog heel druk zijn met zichzelf en geen aandacht voor hun kleinkinderen hebben.Daar verwacht ik dus helemaal niets van.En mijn kinderen ook niet.

Kaaskopje

Vroeger kwamen bij ons opa en oma ook niet op de verjaardagen. Van mij hoeft het dus niet per se. Als ze heel klein zijn, leeft het toch niet zo voor ze, en wat groter is het kinderfeestje belangrijker. (Toch?)
Ik denk wel dat mijn schoonouders zich gepasseerd zouden voelen als ze niet (meer) uitgenodigd werden. De oudste is pas een kleuter dus we zitten er nog wel een tijd aan vast, maar ik vind er helemaal niks aan. De ene oma merkt jaloers tegen de andere op dat die wél een kleindochter heeft, en die andere op haar beurt klaagt tegen mij dat 'die mensen' altijd veel te veel kado's meebrengen.
Van mij mag het 'verplichte' er ook af.

Ik verwacht niets maar

Mijn schoonouders zijn babyboomers die 6 keer per jaar op vakantie gaan en druk bezig zijn met hun huis verbouwen en bijna neurotisch van het leven te genieten. Ze wonen 1.5 uur rijden hier vandaan, en zijn er op verjaardagen (als ze niet op vakantie zijn).
Allemaal prima, maar wat mij steekt is dat ze te kennen hebben gegeven te willen verhuizen naar onze woonplaats omdat ze wanneer ze hulpbehoevend worden bij ons in de buurt willen zitten. Ik ga dus ook niet mijn vrije tijd opofferen om daar te helpen.

Maar mimi

Eigenlijk stel je dus dat ze, om jouw zorg te verdienen later, nu ook jou zouden moeten helpen en bijspringen?

Ja, het moet wel een beetje kloppen

Het geven en nemen moet wel een beetje kloppen, anders voelt het niet goed.

Mimi

Ik heb al een paar hinten bij mijn schoonouders losgelaten over dat ik juist gráág zou willen dat ze bij ons in de stad terugkomen. Terugkomen inderdaad, omdat mijn schoonvader hier weg is gegaan omdat mijn schoonmoeder dat wilde. Het is de tweede vrouw van mijn schoonvader en zij had meer met hun huidige omgeving dan met die van mijn schoonvader. In de tijd dat ze die kant opgingen waren ze niet veel ouder dan wij nu en toen was het natuurlijk niet aan de orde dat ze vanwege ouderdom hulp nodig hadden, maar die tijd staat nu wel voor de deur.
Ik moet eerlijk zeggen dat jouw 'voor wat hoort wat' instelling een beetje apart op mij over komt. Het is toch heerlijk dat die mensen nog zo actief in het leven staan? Misschien zal het voor jullie vaak als overdreven hyper overkomen, maar heb je dan liever dat ze bezadigd achter de geraniums zitten omdat ze dan tijd hebben om er altijd voor jullie te zijn?

In de stad

Ik vind het prima dat ze hier in de buurt komen wonen, en ik zal ze daardoor vaker bezoeken, maar ik bedoel dat ik niet structureel mantelzorg ga verlenen. Ik voel mezelf inderdaad ook onderaan het prioriteitenlijstje bungelen.