Wie is de baas?man of vrouw?
Hallo,
Wie is er bij jullie de baas of neemt meestal de grote beslissingen?Tot voor kort was ik van mening dat we beiden ons deel deden,maar ik ben tot het besef gekomen,dat ik me al die jaren maar wat heb wijsgemaakt.
De laatste maanden verloopt de communicatie tussen men partner en mij wat stroef om zachtjes uit te drukken.
Hij is veranderd,vind ik althans en niet echt in de positieve zin.Hij is altijd al een harde werker geweest,iemand die vooruit wil in't leven en ik heb daar een hele tijd veel bewondering voor gehad.Ieder had zijn eigen bezigheid...hij met zijn drukke baan,ik met mijn job,huishouden en opvoeden van drie kinderen.
Zijn obcessie voor werk en geld,grenst haast aan het onmenselijke.Tijd voor ontspanning neemt hij haast nooit,jaren geleden dat we nog eens samen op vakantie zijn geweest,kost teveel volgens hem en is nutteloos.Aan de andere kant spendeert hij hopen euro's aan zijn zaak,hetgene hij investeringen noemt.Allemaal goed en wel,geen probleem,begrijp dit wel,maar ik word gek van zijn onredelijkheid.Ik ben tot het besef gekomen,dat hij degene is,die de touwtjes in handen houdt wat de centen betreft.Tenminste,als het aankomt op grote bedragen en aankopen.Als ik hem erop wijs dat onze woning hier en daar aan opknappen toe is,wordt dit telkens van de hand gewezen,want volgens hem ziet alles er nog prima uit.
Wie beslist bij jullie over dit soort zaken?
Luxeprobleem
We hebben geen geld, dus ook weinig om de baas over te zijn 
Maar wat betreft onze "grote" uitgaven (alles over de 100 euro), doen we een heleboel aan onderhandelen. Als ik of hij echt iets wil, moeten we met genoeg goede argumenten komen om de ander over te halen, en aangezien ik de financien doe, zeg ik of we dat financiëel wel of niet redden. En zo niet, wanneer eventueel wel.
Zo willen we beide een nieuwe tv (we zitten al maanden zonder), we hebben het geld, maar het is nu financieel gezien krap, dus tricky. Dus stellen we het SAMEN steeds maar weer uit.
Verder budgeteer ik vakantie ook gewoon maandelijks in ons budget, en gaat dat geld elke maand naar de spaarrekening, om er voor de vakantie vanaf te halen. Ik zou zeggen, maak eens een jaarbudget, met jouw wensen voor dat jaar, en de zijne, en verdeel het eerlijk.
Vakantie vind ik voor een stel niet nutteloos, het houdt je relatie in leven. Of vindt hij jouw verder eigenlijk ook maar een tijdopslurpend nutteloos iets?
Helemaal eens met dc
Mijn man en ik hadden ook veel ruzie over geld tot ik een administratie ben gaan bijhouden met budgetten.
Ik kan aan mijn man nu zwart op wit laten zien als we geen geld voor bepaalde aankopen hebben. Verder stellen we jaarlijks samen het budget op en beslissen we wat we dat jaar willen doen.
Hier ook een man met een eigen bedrijf. Zou het liefst ook dag en nacht willen werken en klauwen vol geld willen investeren. Ik moet regelmatig een toespraakje houden over het feit dat ik geen zin heb in een gouden rollator als dat betekent dat we ons hele leven krom hebben gelegen. Ook moet ik hem pushen om te blijven sporten. Gelukkig geeft hij me meestal wel gelijk. Maar zoals dc zegt... het is een kwestie van budgetteren, dan kan hij in ieder geval niet zeggen dat het geld er niet voor is. Misschien kun je hem overtuigen zo af en toe een weekend weg te gaan?
Samen
Ik heb geen baas.Ook niet thuis..
Wij beslissen samen over grote aankopen,en eigenlijk is het nooit zo dat de een iets wel wil en de ander niet.
We gooien allebei regelmatig ideeen in de groep,en als we het er beiden over eens zijn,gebeurt het ook,of we besluiten daar dan voor te sparen.
Zelf
Wij zijn allebei zelf 'de baas' over ons eigen inkomen. We hebben ook een gezamenlijke rekening, voor huishoud- en autokosten. Verder bepalen we allebei zelf wat er belangrijk is, en wat de ander beslist vinden we altijd best. We hebben nog nooit problemen gehad over een grote uitgave. We hebben allebei onze eigen dingen waar we op letten, partner de grote klussen in huis (nieuwe keuken enzo), ik kijk meer naar auto/ vakantie/ kleding etc.
Een partner die ergens de baas over is, daar ben ik ongeschikt voor. Bij het idee raak ik al geïrriteerd.
Werd er met de paplepel ingeduwd...
Denk dat veel te maken heeft met opvoeding,dingen die hij dus van thuis uit heeft meegekregen.Hij komt uit een welstellend gezin,zelfstandigen...ik uit een doodgewoon arbeidersgezinnetje.We kwamen niets tekort,maar er werd wel altijd gespaard voor grote aankopen.Misschien ook wel het idee van mannen,die denken dat vrouwen toch nog altijd een beetje onderdanig moeten zijn.Als je als kind nooit wat anders hebt gezien,moet je leren hoe het nou wél moet.Ik voel me wel een vrijgevochten vrouw,in die zin,dat ik vrij spel heb wat aankopen van eten,kleding e.d. betreft...maar grote aankopen zoals nieuwe keuken bv (waar we hier na 20 jaar wél aantoe zijn volgens mij),ligt dan weer moeilijker.Hij vindt dat we ze kunnen opknappen en dat ze dan nog jaren kan meegaan.Wat mij het meest stoort is,dat hij zo'n dingen niet echt belangrijk vindt.Het prijskaartje ligt hem te hoog in die zin,dat het dood kapitaal is,want zo'n keuken brengt voor hem niets op.Enfin...ik kan me hieraan enorm ergeren en weet niet goed meer hoe ik het moet aanpakken.
Vakantie heb ik dit jaar met de kinderen (na zovele jaren)wél genomen...zonder hem,want ik was echt toe aan een beetje rust.
Niet zozeer de opvoeding
Persoonlijk denk ik dat het minder heeft te maken met de opvoeding en veel meer met hoe je aan het begin van de relatie in de verliefde roze bril periode onbewust zelf de verdeling van taken en beslissingen hebt laten groeien.
Ik denk dat jullie een communicatieprobleem hebben. Zolang de bedragen laag genoeg zijn zodat ze makkelijk uit kunnen heet hij blind vertrouwen in jouw beslissingen voor kleding, eten en andere huishoudelijke aangelegenheden en laat jij zonder vraagtekens rustig de zaak runnen. Zodra het echter om grotere bedragen gaat waarbij het of om investering van de zaak gaat of om een nieuwe keuken hebben jullie geen begrip en vertrouwen meer in de noodzakelijkheid van de uitgave van de ander en denken jullie dat jullie eigen redenen beter zijn en daar komen de problemen.
Ik denk dat het zou helpen als jij meer inzicht zou krijgen in welke investering en waarom in de zaak nodig zijn en hij van jou leert waarom het beter is om een nieuwe keuken te nemen ipv opknappen. Met de mentaliteit dat de zaak toch geld genoeg heeft en investeringen arbitrair zijn of dat spul in huis pas hoeft te worden vervangen als ook het laatste gaspitje het niet meer doet blijf je allebei op je eigen standpunt zitten zonder ook maar een mm de ander tegemoet te komen.
Openheid kan enorm helpen. Jullie hebben kennelijk een bepaalde hoeveelheid geld ter beschikking waarover jullie niet eens zijn hoe die uit te geven. Laat hem maar uitleggen wat een investering nu voor de zaak betekend en waarom dat beter nu kan en hoeveel daar minimaal voor nodig is. En leg jij maar uit behalve dat je het leuker vindt hoeveel je uiteindelijk bespaard door zuiniger moderne apparaten te laten zetten in de keuken en misschien geeft alles in één keer wel veel grotere korting dan stuk voor stuk of kom je tot de conclusie dat de grootste nood in een functionerende magnetron of grotere ijskast ligt. Idem voor de vakantie. Hij heeft misschien niet zozeer behoefte aan de vakantie, maar voor de kinderen is zo'n periode samen met hun vader (en moeder) wel heel belangrijk en goed voor levenslange mooie herinneringen. Gewoon even samen overleggen welke periode voor de zaak het minst nadelig is.
Groeten Primavera
Nee
"Misschien ook wel het idee van mannen,die denken dat vrouwen toch nog altijd een beetje onderdanig moeten zijn."
sorry hoor, maar hierbij spelen 2 partijen een rol. Als jij je in een onderdanige positie laat drukken, kun je hem niet als enige daarvan de schuld geven (tenzij hij je bij meningsverschillen alle hoeken van het huis laat zien, maar dan moet je je biezen pakken).
Jullie relatie klinkt uit je korte berichten echt vreselijk ongelijk, en ik zou daar echt geen genoegen mee nemen. Als ik een nieuwe keuken wil, en kan aantonen dat we daar het geld voor hebben, dan moet hij met goede tegenargumenten komen om het niet door te laten gaan. En als hij nee zou zeggen, zou ik een deadline eisen voor wanneer het wel kan.
Niet om vakantie mee zou niet eens een discussiepunt zijn. Hij is vader, en kinderen hebben aandacht nodig. Niet alleen geld hoor.
Tot geen reden vatbaar
Nou...(zucht)...de laatste maanden liggen we vaak overhoop omdat hij voor geen reden vatbaar is blijkbaar,want hij vindt zijn 'zaak' het allerbelangrijkste en daar moet in geinvesteerd worden om ze beter rendabel te maken.Het punt is nu net,dat ik dit begrijp en dat bepaalde aankopen nodig zijn om het werk vlotter en professioneler te laten verlopen,want zorgt er dan weer voor dat het winstgevender wordt.
Wat hij niet snapt is,dat er naast werk en geld inderdaad ook nog andere dingen zeer belangrijk zijn.
Hij heeft paardenkleppen op,want denkt dat geld er enkel en alleen is om weer te investeren en meer op te brengen.
Vakantie bv is voor hem zonde van het geld,want dit brengt geen extra centje in de kas,eerder in tegendeel,zie je.
Herinnering
Hoe is dat zo gekomen?
Hoe was hij toen jullie relatie begon? Had hij toen ook al een eigen bedrijf?
Het probleem is: het meer is nooit vol.
Als jij niet degene bent die hem tot bezinning kan brengen, misschien is er iemand anders? Hoe oud zijn je kinderen, hoe vinden zij het dat hij immer en altijd druk is? Zeggen ze dat tegen hem?
Hoe wil hij dat zijn kinderen later aan hem terugdenken?
En zijn vrouw?
Vrijgevochten vrouw
Ann-sofie, ik denk inderdaad dat er iets scheefgegroeid is bij jullie en om dat om te keren zal moeite kosten. Alleen al het feit dat jij je een vrijgevochten vrouw noemt vind ik een voorbeeld van je dappere poging dat ook te wíllen, maar het niet te zijn. Een vrouw in deze jaren is niet vrijgevochten. Dat hebben vrouwen veertig/dertig jaar geleden al voor je gedaan. Het moet nu normaal zijn dat je op gelijkwaardige basis meebeslist.
Dat je man meer verstand van zijn werk heeft, daar kan ik inkomen, maar zoals Primavera aangaf is het aan jou om je de kennis ook eigen te maken, voor zover je het kunt volgen uiteraard. Zoals jouw man vindt dat een uitgave in het huis geen goede investering is, kan jij dan beslissen dat een nieuw apparaat echt nog een jaar kan wachten. En je moet je man duidelijk maken dat je niet alleen in een bedrijf kunt investeren als je een gezin hebt. Dan moet er ook in het gezin geïnvesteerd worden, zowel qua tijd als geld. En anders moet je jouw geld, je hebt het over een eigen job, gewoon niet meer op de gezamenlijke rekening storten. Als je het allemaal apart zet noem je dat jóuw investeringsgeld voor het huis en grotere uitgaven.
Niet zo eenvoudig
Het is allemaal niet zo eenvoudig hoor.Ik heb steeds deeltijds gewerkt,omdat ik ook tijd wou vrij maken voor huishouden én kinderen vooral.Deeltijdse job betekent dat ik ook pakken minder verdien dan mijn partner.Het is echt geen optie om van mijn centjes alleen investeringen te doen.Als ik dit zou overwegen,dan ben ik bijna verplicht om uren bij te nemen en dit kan ik niet aan.Ben ziek geweest tijdje terug en dat laat nog steeds zijn sporen na.
Al bij al is mijn partner geen slecht mens natuurlijk,hij bedoeld het allemaal wel goed,kijkt naar de toekomst en we komen echt niets tekort.Kinderen zijn nu al wat ouder,oudste heeft zelf werk bv en mag haar loon opsparen voor later.
Het enige wat me stoort is het feit dat hij geen oog heeft voor dingen die echt nodig zijn buiten de zaak.Hij is er zo bv rotsvast van overtuigd dat zijn kinderen hem enorm dankbaar gaan zijn later,dat hij ze een flink spaarpotje kan nalaten.Dit is leuk natuurlijk,maar ik zie dat anders dan hij.Kinderen hebben niet alleen een vader nodig die hard werkt en hen financieel alles kan geven,ze hebben ook zijn aandacht en interresse nodig en dàt begrijpt hij niet.De jongste laat hem nu al merken,dat hij nooit tijd heeft,dus ik hou mijn hart al vast voor later,want het enige wat zij zullen herrinneren van hun vader is dat hij constant aan't werk was en ik ben bang dat ze hem de verwijten zullen maken,dat voor hem enkel werk en geld telde.Zielig vind ik dat.
Vraag
Waarvoor wil je zoon dat zijn vader tijd heeft? Wat wil hij met hem doen? Vraag dat eens.
Je verwijt naar je man toe leek eerst te gaan om geld. Dat hij moeilijk geld af kan staan voor het huis en zijn gezin, omdat hij het weer in zijn werk wil stoppen. Nu lijkt het vooral te gaan om de tijd die hij in zijn gezin steekt. Vind je de nieuwe keukenkastjes het meest belangrijk of de extra tijd die je man bij zijn gezin moet zijn. Als het je vooral om het laatste gaat zou je daarmee kunnen beginnen. Dan gaan misschien niet gelijk de ankers uit, omdat het geld moet kosten. Het kost hem alleen wat tijd. Dat moet toch lukken? En dat hoeft echt niet veel tijd te zijn. Een half uur per avond is al heel wat. En in het weekend zou hij ook wat meer tijd vrij moeten maken. Al is het maar 2 uur. Net genoeg om eens samen naar de bieb te gaan of zo. Het gaat meestal niet om véél tijd die kinderen 'vragen', maar wel om echte aandacht.
