Wie is er goed uit relatieproblemen gekomen?
Afghelopen week ben ik erachter gekomen dat mijn man een paar keer vreemdgegaan is (met dezelfde persoon in een maand of 2 tijd). Wegens andere problematiek woonde hij al een paar weken apart en in deze periode zou het gebeurd zijn (maar ik denk al wat langer).
Ik had al langer vermoedens, heb deze uitgesproken, ze werden ontkend maar mijn gesnuffel heeft uiteindelijk geleid tot een bekentenis (die denk ik ten dele waar is, maar waar mijn man de pijnlijkste details heeft weggelaten om mij te sparen of omdat hij zich teveel schaamt).
Aanvankelijk was ik erg boos, mn vanwege het gelieg terwijl hij wist dat ik erg verdrietig werd van wat ik vermoedde.
In eerste instantie wilde ik scheiden. Hij is echt over mijn grens gegaan. Ik heb altijd aangegeven dat ik een keer een vergissing in een relatie kan begrijpen (en dat is nog steeds zo), maar heb heel veel moeite met het gelieg eromheen.
Na een nachtje (niet) slapen en een boel mooie herinneringen (we hebben ook jonge kinderen) ben ik wat milder geworden. Ik wil hem eigenlijk helemaal niet kwijt!
We hebben een goed gesprek gehad en we hebben een afspraak gemaakt met een relatietherapeut.
Maar nu? Ik vind het vreselijk moeilijk om nu niet samen te zijn (hij woont nu even apart zoals ik al aangaf), heb enorm de neiging om door te gaan met het controleer-gedrag van de afgelopen maanden...
ALs ik op andere fora lees over vreemdgaan ed kom ik overwegend reacties tegen als "je bent gek dat je bij hem blijft" en "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger".
Om de periode tot de relatietherapie start (ik weet nog niet wanneer dat is, ik hoop snel) door te komen, heb ik juist behoefte aan positieve verhalen.
Wie heeft iets dergelijks zelf of in de nabije omgeving meegemaakt (of maakt het nu mee?) Wie is ook de "strijd" aangegaan in plaats van de stekker eruit te trekken? Wie kan mij een hart onder de riem steken? Herkent mijn verwarrende gevoelens?
Ik hoop op een berg reacties! Alleen maar de rooskleurige graag, daar waar het (best) goed gaat. Alle negatieve scenario's kan ik maar al te best zelf bedenken 
Bedankt alvast
Hart onder je riem
voor jou, want het is moeilijk en dat zal het nog wel even blijven, want vertrouwen dat weg is, dat fundamenteel is, is moeilijk om terug te krijgen.
Vergelijk het met een huis dat je zelf hebt gebouwd. Eerst de fundering, cement, steen voor steen (de liefde, het besef dat je bij elkaar hoort en een toekomst wil), dan de inrichting, het interieur, compromiseren over keukens, indeling, noem maar op (kinderen, al dan niet gezamelijke hobbies, families die verenigd worden etc). En dan, dan woon je er, je bent er gelukkig.
Ineens blijkt dat de fundering een scheur heeft, en niet zo'n kleine ook, keuze is: of huis afbreken en wellicht ergens anders bouwen, maar dan raak je dus echt alles kwijt wat er bij dat huis hoort, of je besluit om de fundering te repareren, maar dat betekent veel ongemak, frustratie en dingen die verplaatst en zelfs tijdelijk uít huis geplaatst moeten worden. Maar dan, dan heb je nog wel je huis in the end...
Ikzelf ben nu 3 jaar verder na het vreemdgaan van mijn man en wij wonen weer in dat huis. Liefde, besef dat we bij elkaar horen, een toekomst samen. Het interieur is weliswaar wat veranderd, dingen staan niet (allemaal) op dezelfde plaats waar ze voorheen stonden en er zijn wat nieuwe dingen bijgekomen en wat nieuwe huisregels gemaakt, maar ik ben denk ik gelukkiger dan in mijn huis vóor de scheur, omdat ik veel heb geleerd over hoe ik een fundering kan repareren en hoe je een huis beter in kunt richten.
Liefs
niet manloos
Ondanks de liefde
Anders moet je het boek 'ondanks de liefde' van alfons Vansteenwegen eens lezen ! dat is positief, herkenbaar en behulpzaam
Al twee keer
een aantal jaren terug heb ik zelf een relatie van bijna een jaar gehad naast mijn huwelijk, een paar maanden terug bleek dat mijn man al ruim 3 jaar een relatie had, weliswaar minder diep dan die ik ooit had, maar wel een relatie waar ik niets van wist.
Na mijn buitenechtelijke relatie hebben we relatietherapie gehad, en zijn daar na een paar sessies goed doorheen gekomen. Vertrouwen terugwinnen kost tijd, maar echte liefde voor elkaar doet heel veel.
Een paar maanden terug schudde ons huwelijk dus wederom op zijn grondvesten, en was ik woest omdat nu hij opbiechtte een relatie gehad te hebben. We hadden toch die therapie gehad, goede afspraken gemaakt samen, en dan toch....
Maar goed, na de eerste woede, en een paar heel goede gesprekken, zijn we er wederom achter dat we echt niet zonder elkaar verder willen, dat de liefde gewoon heel diep zit, maar dat we beiden blijkbaar behoefte hebben aan meer. Daarvoor gaan we ter zijner tijd een 'oplossing' zoeken, waar we allebei achter kunnen staan, EN in alle openheid.
Ook 2x
Ook mijn man ging vreemd tijdens ons huwelijk. Toen ik erachter kwam was mijn reactie hetzelfde als die van jou nu. Toch zijn we uiteindelijk samen verder gegaan en ging het in het begin beter dan ooit, dacht ik. Helaas is hij later toch weer vreemd gegaan en zijn we toch gescheiden. Niet wat jij graag wilt horen maar ik ben ondanks alles er van overtuigd dat als je allebei voor het huwelijk wilt gaan het uiteindelijk wel lukt. Dat het bij mij niet zo is geweest is denk ik omdat mijn ex al die tijd zijn twijfels over ons heeft gehouden maar die nooit heeft uitgeproken. Dus ik denk dat dat de 2 voorwaarden moeten zijn om je huwelijk te kunnen redden. Eerlijkheid/openheid en geen twijfels bij allebei.
Oja over dat controleer gedrag, daar ben ik nog best lang mee doorgegaan en dat was voor mij ook nodig omdat het vertrouwen nu eenmaal weg is en langzaam weer opgebouwd moest worden.
Fijne reacties
Bedankt voor jullie eerlijke reacties tot dusver.
Het boek dat jij noemt, eega, hadden ze bij de bibliotheek en heb ik vanmorgen opgehaald. Ik ga er vanmiddag in beginnen.
Boek
ik heb het boek zelf nog niet gelezen maar heb er wel al positieve kritieken van gelezen,
de schrijver heeft destijds ook het succesvolle boek 'liefde is een werkwoord' geschreven
Verbetering
Reacties als 'eens een vreemdganger altijd een vreemdganger' getuigen van erg weinig geloof in het vermogen om te groeien en inzicht te krijgen. Tamelijk kortzichtig dus. Heb je zelf nooit eigenschappen overwonnen of ben je nooit ergens overheen gegroeid? Bovendien gaat zo'n reactie ervan uit dat 'vreemdgaan' in de aard van je man zit. Die mensen zijn er, mensen die sterk die neiging hebben en dat nooit overwinnen. Maar de meeste mensen die vreemdgaan doen dat niet omdat ze een enorme neiging tot vreemdgaan hebben, maar omdat een aantal omstandigheden ertoe leiden (en ze in die omstandigheden niet de keuze maken om het niet te doen, natuurlijk). In jullie geval - problemen, apart wonen - denk ik dat het gaat om een situatie waarin vreemdgaan zich ineens 'voordoet'.
En de kreet 'je bent gek als je bij hem blijft' is erg makkelijk geroepen, veel te makkelijk. Als jij onder dat motto nu zou scheiden, laat je veel kansen onbenut. Kansen voor jezelf om hier wijzer uit te komen.
Dus: relatietherapie. Ik ken geen slagingspercentages. Uit eigen ervaring weet ik dat het nuttig is om samen in therapie te gaan en alles te proberen wat je kunt om inzicht te krijgen in de problemen. Op dit moment is het nog volstrekt niet te zeggen of jullie samen blijven of uit elkaar gaan na die therapie. Maar ik weet wel zeker dat áls je uit elkaar gaat, je je zeker kunt voelen over je beslissing. Dat is nu niet het geval. En dat je flink wat geleerd zult hebben over jezelf, relaties en de ander. In die zin kom je er dus altijd 'goed' uit. Als je goed begeleid wordt uiteraard.
Reactie
Bedankt ook, PaulaB, voor je uitgebreide reactie. Je hebt helemaal gelijk.
Het is moeilijk om nu het geduld op te brengen om af te wachten. Het zit nogal in mijn aard om praktisch en pragmatisch te handelen en aan die eigenschappen heb ik nu niet zoveel.
De kinderen zijn afgelopen dagen bij mijn man geweest en dan vind ik de situatie niet zo moeilijk: ik ga iets ondernemen en de tijd gaat vanzelf voorbij. Als de kinderen de komende dagen weer bij mij zijn gaat het me aanvliegen: hij is dan ergens "vreemd" en zou als hij wil zijn gang kunnen gaan.
Ik moet er weer op leren vertrouwen dat -ondanks het spreekwoord- de gelegenheid niet altijd de dief maakt. Ik kan hem moeilijk in quarantaine zetten!
Bedankt weer voor jullie reacties, meer is welkom!
Manloos?
PS: ik heb het boek dat hierboven geadviseerd wordt gelezen. Ik was er niet kapot van: een beetje een saaie uiteenzetting soorten vreemdgaan, mogelijke oorzaken etc. Het heeft me nergens echt "geraakt" .
Ja hoor
Ik heb een aantal jaren geleden bijna een jaar een ander "erbij" gehad en onlangs bleek dat mijn man een paar keer had gezoend met een collega. Vooral na mijn misstap hebben we een behoorlijke crisis gehad en zijn we in therapie gegaan, maar in beide gevallen wisten we zeker dat we met elkaar oud willen worden. Wij zien het allebei als iets dat je beter niet kunt doen maar wat in een lang leven samen haast niet te voorkomen is en waar je van moet proberen te leren. Ons lukt dat goed maar dat lukt lang niet iedereen.
Groet Ik
Moeilijk
Hoewel we wat dichter naar elkaar toe beginnen te komen, mijn man heeft aangegeven dat hij stom bezig is geweest en ik rationeel een paar keer sex best kan begrijpen, lukt het me niet.
Ik kan niet slapen, moet steeds overgeven en zie de "beelden" van wat hij allemaal wel niet met haar (en zij met hem) gedaan heeft. En dan moet ik weer overgeven.
Ik weet dat ik mezelf gek maak hiermee, maar het lukt me niet om het niet te denken.
Wat een kl**e-situatie!
Manloos
Oorstop
zoals je hoger kan zien probeer ik nog de boot af te houden omdat ik ook schrik heb dat ik er hysterisch op ga reageren, dat ik heel lang tijd nodig ga hebben om het te verwerken....ik wil er niets van horen...ik wil m'n oren toehouden ervoor...
Inderdaad klote
Hè wat naar! Ik weet precies wat je bedoelt, dat visualiseren. Heeft een tijd geduurd om daar vanaf te komen, had het soms ook tijdens de daad, die ik dan vervolgens afkapte. Ik heb een tijd geprobeerd extra leuk/lief/sexy te zijn, maar toen realiseerde ik me dat dat absoluut niet werkte (understatement...), toen begonnen met focussen op mijzelf en dat hielp! Wat wil ìk in een relatie, wat wil ìk met mijn leven, wat voor gezin wil ìk voor mijn kinderen? Klinkt ego, maar het immer op hém focussen is voor mij de downfall geweest. Soort van slaafs was ik. Niet omdat hij dat persé vroeg of wilde, maar dat was de invulling die ik aan mijn rol als vrouw had gegeven.
Dat hoeft absoluut niet bij jou het geval te zijn, maar neem de tijd voor jezelf terwijl je heelt van de pijn. Ik heb een break genomen, omdat ik wilde weten of ik het ook zelf kon rooien met de kinderen, dus ook zonder financiële hulp van hem (maar wel met praktische en emotionele hulp van mijn lieve familie), en dat heeft mij goed gedaan, om te weten dat ik dat kan. Dat zorgde er bij mij voor dat mijn relatie gelijkwaardiger werd. En de (neerwaartse) patronen doorbreken wat betreft mijn rol als vrouw dus ook.
Lieverd, het is echt nog vers, er zijn nog vele emoties en fases die je "moet" doorstaan, maar zet jezelf en de kinderen op nummer 1! Daarna kun je altijd nog bekijken of hij bij jóuw leven past.
Liefs..
Tsja...
Bij ons is de achterdocht ook begonnen met een SMS eega. Ik begin zo langzamerhand een hekel aan mobieltjes te krijgen, precies om de reden die in jouw draadje ook al wordt genoemd (ik weet even niet door wie).
Toch zou ik er niet tegen kunnen om niet te weten wat er speelt, hoe pijnlijk ook.
Niet manloos: wij hebben al een tijdje een break, wegens redenen van mijn man waar het vreemdgaan denk ik een symptoom van is. Wat bij ons denk ik juist speelt is dat ik vrij dominant ben, mijn man soms het onderspit delft.
Wat ik als heb ervaren sinds die break (die nu overigens nog steeds gaande is...) is wat jij ook aangeeft: enorm veel steun van lieve familie en vrienden. Ik weet nu dat ik het alleen met de kinderen (in co-ouderschap) heel goed kan redden. Ik heb een prima inkomen, kan ons huis kopen als ik dat zou willen. Vorige week heb ik een afspraak gehad met mijn accountant om een soort worst-case scenario uit te werken. Ik weet altijd graag waar ik aan toe ben.
Ook onze relatie moet gelijkwaardiger worden, maar ik denk hier andersom: iets minder ik, iets meer mijn man. D
bedankt voor jullie reacties.
Liefs, Manloos?
Eega
Ook bij mij is de achterdocht begonnen met een smsje. Het heeft bij mij daarna nog maanden geduurd voordat ik het tegen mijn man durfde te zeggen omdat ik het simpel weg gewoon niet kon geloven. Hij heeft het, toen ik al mijn moed verzameld had, ook direct ontkend, was hevig gepikeerd door mijn achterdocht en zei verder alles wat ik graag wilde horen dus ik was redelijk gerust gesteld. Toch bleef er iets knagen, precies het gevoel wat jij nu ook hebt denk ik, je voelt dat er iets niet klopt maar je kan er geen vinger opleggen en dat wil je ook eigenlijk helemaal niet en je gelooft het ook gewoon niet. Na een maand gaf hij uiteindelijk toch toe dat hij wel een paar smsjes had verstuurd maar dat er verder niks was en dat het helemaal niks voorstelde. Daarna kwam heel langzaam alles eruit, het werd steeds erger. En om een heel lang verhaal kort te maken. Hij ging al bijna een jaar vreemd.
Ik wil niet zeggen dat het bij jou ook zo gaat maar je schrijft het niet voor niks allemaal hier neer bij ool, dus dat knaagende gevoel heb jij nu ook en ik denk niet dat je dat moet negeren. Ik heb later nog een paar keer dat gevoel weer gehad en weet nu dat ik daar blind op kan vertrouwen.
Weten
op sommige vlakken ben ik ook wel de dominate persoon hier denk ik
Lia, hoe heb jij hem aan het 'opbiechten' gekregen ? en hoe is het daarna verlopen ?
Eigenlijk wil ik ook alles weten, maar ik zou ook een glazen bol naar de toekomst willen om het verdere verloop te kennen, of de kinderen gelukkig blijven...
Eega
Dat opbiechten is dus heel erg moeizaam en in etappes gegaan. Ik had hem niet verteld hoe ik aan het gevoel kwam dat ie vreemd ging dus niet gezegd dat ik in zijn telefoon had gekeken. Ik heb alleen gezegd dat het een gevoel was. Toen hij bleef ontkennen maar ik ook het knagende gevoel bleef houden heb ik uiteindelijk gebluft en gezegd dat ik het gewoon zeker wist ( was niet zo) dus dat hij het daarom ook net zo goed kon zeggen. Schijnbaar was ik nogal overtuigend want daarna kwam heel langzaam alles eruit. Eerst dat hij alleen maar met haar wat was wezen drinken daarna werd het knuffelen en zo steeds meer. Uiteindelijk bleek dat hij al bijna een jaar een buitenechtelijke relatie met haar had. Vreselijke tijd als ik er nog aan terug denk.
We zijn gescheiden en vooral die eerste onzekere tijd na de beslissing is voor mij en kinderen moeilijk geweest. Je weet zelf niet wat er gaat gebeuren, dus dat kan je de kinderen ook niet vertellen. Mijn kinderen (misschien wel alle kinderen) wilden vooral veel praktische dingen weten over waar we gingen wonen en zo maar dat wist ik zelf ook niet dus dat is dan erg onzeker voor ze en voor mijzelf was dat ook erg. Verder zijn mijn ex en ik het erg makkelijk eens geworden over de verdeling van de inboedel en de omgangsregeling mede omdat we, buiten zijn buitenechtelijke relatie om dan, eigenlijk een goede relatie hadden en hij een flink schuldgevoel had en dus erg meegaand was. Dat was voor de kinderen heel goed, dat het geen vechtscheiding was. We hebben geen ruzie of discussies gehad in hun bijzijn. We hebben samen een mediator/advocaat gehad die erg duur was maar die ons door haar bemiddeling samen aan het praten heeft gehouden en waar we afspraken hebben gemaakt waar we nu nog steeds profijt van hebben.
Een heel verhaal en voor mij al even geleden. Nu ik dit alles weer opschrijf komt er wel heel wat weer boven dus ik begrijp goed wat je bedoelt als je zegt dat je graag in een glazen bol naar de toekomst wilt kijken. Helaas kan dat niet maar ik denk dat (in het geval van scheiding) het voor de kinderen het belangrijkste is dat er niets over hun ruggen uitgevochten wordt en dat hun vader en moeder gewoon hun vader en moeder blijven ook al wonen ze niet meer bij elkaar.
