Wie kan me adviseren? [narcisme?]
Even onder een andere naam.
Na enkele jaren veel ups en downs in ons huwelijk ben ik op een punt gekomen dat ik erg twijfel aan mijn gevoelens voor mijn man. Toch vindt ik dat ik er nog voor moet knokken, in ieder geval voor de kinderen. In het hele traject ben ik zelf in therapie gegaan en inmiddels praten we ook samen met een relatietherapeut.
De afgelopen maanden heb ik van verschillende kanten voorzichtige vermoedens gehoord van mensen die mijn man narcistische eigenschappen toedichten. Inmiddels heb ik hierover wat gelezen en ik ben er best van geschrokken. Geschrokken van de herkenbaarheid maar ook van de bijna onmogelijkheid om met iemand die deze "dingen" heeft een gelijkwaardige relatie op te bouwen. En dat is nou net waar ik zo hard mee bezig ben.
Maar even op een rijtje, wellicht kan iemand me adviseren hoe hier mee om te gaan. De dingen die ik herken zijn: zichzelf graag als middelpunt zien, gewend om overal mee weg te komen, zeer zwart-wit denkstructuur, competitief en ambitieus en ook altijd winnen (sport, verbaal, intelligentie), moeilijk kritiek kunnen verdragen, aanvallende manier van discussieren, niet kunnen accepteren dat anderen een andere mening/manier van doen hebben, zich overal mee bemoeien (ook in de hulpvaardige zin) zodat hij zeker weet dat het goed gaat, zeer kritisch (ook ongevraagd), neiging tot overdrijven, als iemand z'n prioriteiten zo stelt dat hij niet op de eerste plaats komt dit uitleggen als "geen rekening houden met", moeilijk alleen kunnen zijn, extreem heftig reageren op afwijzing (extreme woede/instorting), woede-uitbarstingen en zichzelf hierin compleet verliezen, eigen fouten als minder erg zien dan fouten van dezelfde aard door een ander (varierend van het laten aanbranden van het eten tot verliefd worden op een ander), de oorzaak voor het eigen gedrag bij de ander leggen (jij brengt mij tot....).
Op dit moment hebben zijn we in een behoorlijke vertrouwenscrisis geraakt omdat ik verliefd ben geworden op een andere man. Dit heeft begrijpelijkerwijs een grote achterdocht van hem tot gevolg maar het ontaardt in een soort paranoide controledwang (alles in het kader van "ik kan niet anders na wat jij me hebt aangedaan").
Wie herkent dit, hoe ga ik hier mee om en hoe zorg ik ervoor dat ik mijn eigen weg kan blijven vervolgen zonder mezelf weer kwijt te raken?
Even voor de goede orde: ik realiseer me dat dit een heel negatief verhaal is, dat elk verhaal twee kanten heeft en dat dit alleen mijn versie van het verhaal is. Maar dit is de enige plek waar ik mijn vraag zo eenzijdig, subjectief en ongegeneerd (en misschien ook wel egocentrisch) durf te stellen. Niet om mijn man zwart te maken maar omdat ik op zoek ben naar handvatten.
Wat te doen
Hoeveel advies wil je nog hebben? In je vorige draadjes vond ik al heel veel zinnigs staan. Ik denk dat je trekt aan een dood paard, en dat je daar zelf nooit gelukkiger van wordt.
Waar ben je bang voor?
Eigenlijk kom je steeds hier bevestiging vragen. Het hele forum, op een enkeling na die de geschiedenis niet kent, bevestigd steeds dat je in een relatie zit die weinig toekomst meer heeft. Wat houdt je toch tegen? Is het angst? Angst voor hem? Angst om er alleen voor te staan? Probeer te ontdekken waarom jij niet het beste voor jezelf (en indirect voor je kinderen) voor hebt.
Op een andere manier praten?
Wat beroerd voor je Narcis. En ik wilde dat ik je hét advies kon geven, maar helaas, ik heb het niet. Ik herken wel veel... je beschrijft mijn man. Maar van hem weten we nu dat hij Asperger is, een stoornis in het autistische spectrum. Nou geeft hij dat de ene dag wel toe en de andere dag niet. Maar ik ben met hem gaan praten. Niet zozeer over wat hij allemaal verkeerd doet want dan weet ik zijn reactie al: boos worden, schuld bij anderen (mij dus) leggen, afijn jij kunt het ook wel invullen, schat ik zo in.
Ik ben vooral mijn ik-boodschap gaan geven, hoe zweverig het misschien ook klinkt. Ik geef aan wat ik nodig heb, wat ik mis in onze relatie. En dat betekent niet dat ik het allemaal krijg, maar het zorgt er wel voor dat we in gesprek blijven zonder boos te worden en ik merk ook dat mijn boodschappen aankomen. Dat ik zie dat hij dingen probeert. Nu is het met Asperger zo dat hij sommige dingen nooit zal kunnen veranderen (daarom worstel ik ook met hem), maar het helpt mij al als ik zie dat hij dingen uitprobeert. En een ander vorodeel van die ik-boodschap is dat ik heel erg dicht bij mezelf blijf en mezelf niet verlies. Maar goed, wij zijn er ook nog niet en ik ben er ook nog niet zeker van of het ons gaat lukken, maar we praten weer én op een rustige manier en het heeftw el de sfeer in huis verbetert en dat is toch een begin.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik dacht, ik schrijf het toch maar op.
Veel wijsheid en sterkte!
Gonzo
Ik ben wel benieuwd
waarom je zo graag bij je man wil blijven. Je zegt voor de kinderen, maar ik vermoed dat je kinderen hier niet beter van worden. Maar dat kan ik van de buitenkant natuurlijk niet beoordelen.
Persoonlijk zou ik de stekker er uit trekken als er na zoveel gedoe nog steeds geen verbetering is, vandaar dat ik zo benieuwd ben naar jouw motivatie om in deze situatie te blijven.
Narcist of niet
Fout is hij vast. Voor jou, in elk geval, want het moddert nu al jaren en jij bent zo te lezen het spoor bijster en jezelf kwijt.
Uitgerekend in een politieserie (Luther) hoorde ik laatst een waarheid als een koe: The real tragedy of marriage is that women always think he will change, and he never does, and that men always think she will never change, and she always does."
Misschien moet je eens het Monsterverbond lezen, van Carolien Roodvoets. Want om met Dr. Phil (ja, sorry) te spreken: What's in it for you?
Over dat boek: "De vrouw die op dit soort mannen valt, staat vaak niet sterk en stabiel in het leven. Door al haar energie in haar relatie te steken, hoeft ze niet stil te staan bij haar eigen oude verdriet en pijn. Vaak zijn het vrouwen die als kind veel tekort zijn gekomen. De kwaliteit van de band die je vroeger met je ouders had, kan namelijk veel invloed hebben op je liefdesleven."
Ik vraag me ernstig af...
Ik vraag me ernstig af of hij jou mishandelt (zowel fysiek als mentaal) en jij dat eigenlijk niet onder ogen wilt/durft te zien. Lieve Narcis, als ik goed zit met wie ik denk dat jij bent dan ben ik daar bijna 100% zeker van. Je hebt het niet expliciet hier vermeld, maar alle tekenen zijn er.
Alsjeblieft, vertel het hele verhaal aan iemand die in je buurt woont en betrouwbaar is. (Een buurvrouw? een moeder van school?) Je MOET daar weg, dit is voor niemand goed.
Gr. Poezie.
Herken het
Ja, ik herken er veel van, om niet te zeggen alles. Ik heb mijn man na jaren nu eindelijk zo ver dat hij zich laat onderzoeken door een psychiater. Maar ik heb hem moeten dwingen, moeten dreigen om te vertrekken en de kinderen mee te nemen. Hij ging pas overstag toen de tassen al gepakt waren. Onze relatietherapeut en mijn eigen psycholoog vermoeden borderline met narcistische trekken, en ik herken mijn man absoluut in de beschrijvingen. Levert jullie relatietherapie eigenlijk ook zo weinig op?
Als je me wilt schrijven, mag je aan het forumbeheer mijn mailadres vragen.
Zwart wit
Als je je hele huwelijk als een soort strijd hebt overleefd, dan gaat dat in de toekomst niet veranderen. Ook niet na 1000 uren therapie. Dan lijkt me echt de enige weg eruitstappen en overnieuw beginnen. En dat zeg ik echt niet zomaar. Je hoort jezelf niet kwijt te raken in een huwelijk. Niet 1 keer!
Zelfde ervaring
Hoi narcis,
De reacties lezende heb ik het idee dat je al vaker aan de bel hebt getrokken hier op het forum. Ik ben blanco op het gebied van die achtergrondkennis, maar herken heel erg veel in je verhaal. Eigenlijk alsof ik mijn eigen verhaal lees, maar dan van ongeveer een jaar geleden. Ook ik heb jarenlang gedacht dat ik er voor moest blijven gaan (kan je knokken noemen, maar het kwam erg van mijn kant, meneer had namelijk niet eens door dat er iets aan de hand was). Het twijfelen nam steeds grotere vormen aan.
Op een dag in januari barstte de bom: er was weer eens een ruzie en er werd (ik weet echt niet meer door wie) een glazen potje tegen de muur gesmeten.....kapot natuurlijk. Ik ben het, nog steeds boos, gaan opruimen en heb, puur om iets te voelen mezelf verwond met de scherven. Dat was het moment dat ik wist dat het zo niet verder kon gaan.
Een paar weken later, ik moet eerlijk zeggen nadat ik ook verleifd was geworden op een ander....heb ik gezegd dat ik niet langer door kon gaan. En sindsdien: precies de reactie die jij beschrijft: alles wordt hem aangedaan, ik ben verliefd, dus zal ik wel al die jaren al vreemd zijn gegaan, hij kan nergens iets aan doen en is het grote slachtoffer. en moet dan ook nog alimentatie voor de kinderen betalen! Hij vind het ZO oneerlijk.
Intussen had meneer binnen anderhalve maand een nieuwe vriendin (half zo oud als hijzelf) maar blijft mij lastig vallen met zijn klaagzangen. ik moet boeten want ik heb het hem allemaal aangedaan....Inmiddels is het november, ik voel me bevrijd, ben erg gelukkig met mijn nieuwe liefde, de kinderen lijken te floreren, ook al moeten ze nu in twee huizen wonen. het engie minpuntje is die Narcist (moet kenmerken van AdHD en Asperger), die de scheiding blijft tegenhouden, die blijft klagen en zielig doen. Dat proces duurt langer dan ik had verwacht, en dat zal bij jou misschien ook wel zo zijn. Maar echt, hak die knoop door, je leven is de moeite waard!
Wat heb je nodig?
Weet je zelf eigenlijk wel wat je nodig hebt? Om in deze relatie door te kunnen gaan, maar ook om het te beëindigen. Denk je werkelijk dat je er ooit helemaal zeker van kan zijn? En wanneer is dat dan?
Zoals ik je al eerder verteld heb, herken ik veel in je verhaal. Achteraf gezien heb ik het veels te ver laten komen. Het enige wat ik je dan ook kan adviseren is het bewaken van je grenzen. Altijd, voortdurend, non-stop. Vind jij het oké dat hij je zo controleert? Zo nee, ga niet akkoord. Vind jij het oké dat jouw fouten zwaarder tellen dat zijn fouten? Zo nee, ga niet akkoord. Enz. enz. Uiteindelijk kan dit volgens mij leiden tot 2 uitkomsten: A. hij ziet de ongelijkwaardigheid en jullie komen nader tot elkaar, of B. het draait alsnog uit op een scheiding, omdat hij het niet meer trekt of omdat jij het helemaal zat bent. Het hangt maar af van zijn inzet. Wat je wel bereikt met deze aanpak is dat je bij jezelf blijft. En daar draait het toch uiteindelijk om?
Herkenbare punten
Ik schrik wel een beetje van wat hier allemaal staat, zo herkenbaar! Ik dacht altijd dat ik een man met Borderlinetrekken had. Ik weet dat je voorzichtig moet zijn met dat soort uitspraken. Er is niks gediagnosticeerd, want 'er is niks aan de hand' volgens mijn man. Maar dat ontkennen schijnt juist een van de symptomen van narcisme te zijn. Ik lees jouw posting Narcis, en ik weet niet of ik blij moet zijn of niet dat ik dit ook herken. Als mijn man zich goed voelt, idealiseert hij me. En niets is teveel. Dat voelde in het begin zó goed. Inmiddels weet ik dat dat elk moment kan omslaan, soms zonder duidelijke reden. Hij raakt me waar hij me raken kan (verbaal) en alles wat hij in die goeie bui voor me heeft gedaan krijg ik teruggespeeld als een verwijt. Naderhand heeft hij spijt en trekt hij alles uit de kast om me weer voor zich te winnen, maar dan is ons weekend alweer voorbij. Hij is enorm sfeerbepalend, zowel positief als negatief. Het zuigt energie kan ik wel zeggen, dat aantrekken-afstoten. Is jouw man er ook één van uitersten, Narcis? Ik heb wel een manier gevonden om ermee om te gaan. Vroeger werd ik boos en ging ik vol in de aanval. Maar dan escaleert de situatie alleen maar. Nu trek ik me terug. Dat is soms wel erg frustrerend hoor, ik voel me de speelbal van zijn stemmingswisselingen.
Als ik het er wel eens met iemand over heb, reageren ze zonder uitzondering met ongeloof. Dat je jezelf dát laat aandoen, ik was er allang mee gestopt! Nou, het leek wel aantrekkelijk, een uitdaging, zo'n moeilijke persoonlijkheid. Never a dull moment. Maar ik denk dat het als 'partner van' heel moeilijk is om er een punt achter te zetten omdat die manische ophemelkant steeds genoeg hoop geeft. Soms tegen beter weten in. Want als ik eerlijk ben geloof ik er niet meer in, zitten we al een tijdje op een afglijdende helling en is het wachten op een dapper moment van mijn kant.
Tijd voor een verandering van nick
Dat heb je al een keer gedaan (als ik goed zit met mijn inzicht over wie jij bent). Maak er maar Passiebloem van ok?
In maart van dit jaar heb ik gereageerd in een ander draadje. Die postings gingen over mijn vermoeden dat je te maken hebt met een narcist. Kennelijk zijn er meer die dat denken.
Stop ermee Narcis. Je kunt stoppen met zoeken naar je autonomie, of naar manieren om die in je relatie terug te krijgen. Het zal je niet lukken. Integendeel: je levert steeds meer van jezelf in. Je moet jezelf van binnen wel een woestijn voelen zo langzamerhand.
Narcis, het gaat verder dan automie. Het gaat om authenticiteit. Jezelf zijn. Dat jij mag zijn wie je bent. Dat je mag voelen wat je voelt. Dat je gewaardeerd wordt. Dat iemand van je houdt om wie je bent. Dat je gelukkig bent. Dat je je niet eindeloos hoeft aan te passen.
De enige manier om jezelf terug te krijgen is om eruit te stappen. En zoek dan therapie om jezelf te genezen van jarenlang in een zieke relatie zitten. Die je verdedigd hebt. Waarin je hebt gemarchandeerd tegen je eigen gevoel in (de relatie deugt niet maar het moet wel deugen dus ik deug niet).
En Narcis: gebruik je kinderen niet als excuus. Dat klinkt hard. Maar geef nou eens aan jezelf toe dat alles draait om je angst om die stap te zetten. En dat je daar dus de argumenten bij zoekt om het NIET te doen.
Lees het nog eens terug:
http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&usrkey=69883211382587434193&archief=1&zoek=issey&thread=153951&forumsel=28&forum=28&post=2501207
http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&usrkey=69883211382587434193&archief=1&zoek=issey&thread=153951&forumsel=28&forum=28&post=2502414
Ik wens je heel veel moed toe, Issey
Aanvulling
Lees deze ook vooral:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/48650-leven-met-een-narcist.html
Overdenk nog eens hoe hij zich over jouw wens om (meer) te werken heeft uitgelaten. Hij heeft je niet gesteund. Integendeel. Ik denk dat hij het als een bedreiging ziet en dat in allerlei oneigenlijke argumenten verpakt. De afspraak was dat jij voor de kinderen zou zorgen. Dus als jij werkt komen ze te kort. Bovendien is het niet nodig om te werken want hij verdient genoeg.
Ik weet niet of je GTST kijkt, maar jij en hij lijken precies op dat nieuwe doktersechtpaar: Anton en Bianca Bouwman.
Issey
Even terugkomend:
Ik ben me aan het bezinnen na de volgende rake opmerkingen (van aanhoorders):
"Ermee stoppen staat voor toegeven dat ook deze relatie (ik ben al eens een keer gescheiden) is mislukt."
"Als je ermee stopt moet je toegeven dat al je investeringen, maar ook al die ruzies en verpeste weekends je niets hebben opgeleverd."
Conclusie: Als het onvermijdelijke onvermijdelijk is... kun je je verlies maar beter nu nemen, dan over een jaar.
Tja...
Dank voor jullie reacties. Verandering van nick is nog niet helemaal aan de orde. Ik voel me als verlept en uigebloeid... onkruid bijna.
Na het lezen van alle reacties ben ik geschrokken. En ik voel ook een soort opluchting, het gevoel dat ik niet gek ben, dat in niet alleen de aanstichter ben van alle narigheid. Want dat gevoel krijg ik steeds (alle troeven schijnen in mijn handen te liggen).
Momenteel ben ik erg aan het zoeken (met behulp van de therapiegesprekken) naar hoe ik mijn eigen keuzes kan maken, hoe ik mijn leven in kan vullen zonder steeds rekening te houden met veronderstelde verwachtingspatronen. Dat lukt redelijk maar ik merk dat mijn partner daar erg afwijzend en afkeurend op reageert. En dat maakt het weer lastig om mijn goede gevoel vast te houden.
Ik voel me zo tekort schieten. Dat is iets wat ik zelf moet oplossen, dat weet ik wel. Maar in mijn zoektocht naar authenticiteit krijg ik steeds vaker te horen dat mijn man vindt dat ik hem te weinig aandacht geef, dat hij niet meer het gevoel heeft nr. 1 te zijn (dat heeft hij erg nodig "na alles wat ik hem heb aangedaan" (lees: mijn verliefdheid)), dat hij me niet kan lezen. De voortdurende voorwaardelijkheid (als ik ooit merkt dat je nog contact hebt met "hem" dan pak ik mijn koffers, als jij zo veel tijd in je werk blijft steken dan trek ik dat niet, als ik elk weekend de was op moet vouwen dan trek ik het niet, als ik niet in je telefoon mag kijken dan heb je dus iets te verbergen, als je met mij getrouwd wilt zijn dan kun je geen vertrouwelijke banden onderhouden met andere mensen, etc.)
Inderdaad: never a dull moment. We kunnen het heel erg leuk hebben samen, lachen samen. En steeds denk ik: wat zou het toch zonde zijn als dit mislukt.
Hij zegt constant hoe veel hij van me houdt. Ik zie wel dat hij uit alle macht probeert om contact te zoeken, hij is heel hulpvaardig en ik zie dat hij zo ongelofelijk z'n best doet, zichzelf bijna forceert. En het enige wat ik doe is me terugtrekken. En dat vindt hij vreselijk. Hij ziet het ook als een soort straf bijna. Maar ik voel me zo vastgeklonken, zo in de tang. Zo schuldig.
Dit raakte me enorm in een reactie:
"Want als ik eerlijk ben geloof ik er niet meer in, zitten we al een tijdje op een afglijdende helling en is het wachten op een dapper moment van mijn kant."
Wat houdt me tegen? Angst. Niet omdat ik bang ben dat ik mezelf niet kan redden. Maar angst voor wat er gaat komen, wat het met de kinderen gaat doen, wat het met hem gaat doen. Hoe zal hij zijn als ex?
Eigenlijk durf ik er iet over na te denken. Ik voel me nog niet sterk genoeg.
Zo herkenbaar
Narcis, we kunnen de hand schudden. Zowel jouw reacties als die van je man herken ik zo. Mijn man voelt zich door het minste voorval zo afgewezen, dat hij niet alleen met een scheiding, maar ook met zelfmoord dreigt. Hij drinkt teveel als hij zich slecht voelt en haalt soms gevaarlijke capriolen uit. Vandaar ook het vermoeden van borderline. Mijn man voelt zich enorm bedreigd door mijn bezoeken aan de psycholoog en haalt alle trucs uit de kast om me tegen te houden. Hij voelt natuurlijk wel dat ik daar sterker van word en dat wil hij niet.
Dat wachten op een dapper moment klinkt mij ook herkenbaar in de oren. Ik kan je vertellen dat het een rijpingsproces is. Een proces dat jaren kan duren, bij mij duurde het drie jaar voordat ik zo ver was dat ik hem voor het blok durfde te zetten. En in mijn ogen is dat dus niet erg. Als je een daad stelt of een punt achter je huwelijk zet, moet je er zelf helemaal achter staan. Dat moment gaat komen, en anderen kunnen wel zeggen dat het beter nu dan morgen kan, maar zo werkt het niet, voor mij tenminste niet. Ook ik heb goede momenten/periodes met mijn man, en die gooi ik dan ook weg. Ikzelf ga het wel redden. Maar inderdaad: hoe gaan de kinderen reageren? Worden ze er beter of slechter van? Ik denk op termijn beter, in ons geval. En het engste: hoe gaat mijn man reageren? Wordt hij de ideale ex, pleegt hij zelfmoord, gaat hij me stalken, of zoekt hij snel een ander "slachtoffer"?
Ik wil je aanraden in jouw tempo beslissingen te nemen. Ga vooral door met je therapie en doe dingen voor jezelf, die jij leuk vindt. Daar word je sterker van. En als je man niet wil dat jij dat doet en je beter voelt: op welke manier houdt hij dan van jou??
Veel sterkte ermee!
Ik krijg hier de kriebels van.
Ik begrijp je angst, echt waar. Je weet wel wat je hebt, maar niet wat je gaat krijgen.
Maar dit :
"Ik voel me zo tekort schieten. Dat is iets wat ik zelf moet oplossen, dat weet ik wel. Maar in mijn zoektocht naar authenticiteit krijg ik steeds vaker te horen dat mijn man vindt dat ik hem te weinig aandacht geef, dat hij niet meer het gevoel heeft nr. 1 te zijn (dat heeft hij erg nodig "na alles wat ik hem heb aangedaan" (lees: mijn verliefdheid)), dat hij me niet kan lezen. De voortdurende voorwaardelijkheid (als ik ooit merkt dat je nog contact hebt met "hem" dan pak ik mijn koffers, als jij zo veel tijd in je werk blijft steken dan trek ik dat niet, als ik elk weekend de was op moet vouwen dan trek ik het niet, als ik niet in je telefoon mag kijken dan heb je dus iets te verbergen, als je met mij getrouwd wilt zijn dan kun je geen vertrouwelijke banden onderhouden met andere mensen, etc." en dan vooral je laatste zin vind ik zo fout. Zo hoort een relatie niet te zijn en zo'n gevoel hoort je man je niet te geven. In iedere relatie is wel eens wat, maar bij jullie vind ik het wel heel erg ver gaan. IMHO dan.
Wees sterk
Lieve narcis,
Je zegt: het lijkt alsof alle troeven in mijn handen liggen". Dat klopt. en hou ze daar ook alsjeblieft! je hebt al lang genoeg je leven laten bepalen door je man. een narcist is als een vampier, hij drinkt niet je bloed, maar wel je aandacht, je liefde en je schuldgevoel. en dat alleen ter meerdere eer en glorie van zichzelf, niet uit wederkerigheid, zoals dat zou horen in een gezonde relatie.
Je volgt therapie en wordt daardoor sterker. je man raakt hierdoor in paniek, want hij voelt nu al dat dit betekent dat hij minder grip op je heeft. iemand die zelf nadenkt kan namelijk geen slachtoffer meer zijn van een narcist. je geeft zelf overduidelijke voorbeelden hiervan. Hij probeert je te paaien met lief gedrag, met emotionele chantage, met vakkundig inspelen op je schuldgevoel. geloof me: dit is niet omdat hij echt van je houdt, dit is alleen omdat hij bang is zijn bewonderaar te verliezen.
Jij beschrijft heel goed hoe erg jij jezelf voortdurend geweld aan moet doen om te voldoen aan zijn al dan niet uitgesproken eisen. en aan je eigen wens om deze relatie te laten slagen. maar besef dat dit een eenzijdige relatie is, die van zijn kant voortdurend gefrustreerd wordt.
Je zult merken dat de gezellig momenten steeds minder gaan opwegen tegen jouw geforceerd gedrag. Als je echt goed naar jezelf luistert in elk geval. En ja, ik geef marianne gelijk: dat proces kan jaren duren. Het is heel eng om voor jezelf te kiezen. je weet niet hoe hij als ex is. Mijn ervaring is echter, dat als je de keuze durft te maken, je veel en veel sterker bent dan je dacht. Veel meer energie hebt ook, omdat je niet meer alles in die verstikkende man hoeft te stoppen. maar hou ook dan de troeven in handen: laat je niet chanteren door zelfmoorduitspraken (verwijs naar 113), blokkeer zijn nummer als hij stalkt, of schakel de politie in (wacht daar niet te lang mee)
Besef dat de beslissing weg te gaan nog maar de eerste stap is: daarna komt nog een lang traject. ik ben nu al 9 maanden weg, maar zijn woede, zijn verdriet, zijn frstratie zijn nog steeds de dingen waarmee hij probeert mijn dagen te vergallen. Nog steeds moet ik zorgen dat ik de touwtjes in handen heb, en alle verwijten af laten glijden. Dat is heel erg lastig, maar het geeft uiteinlijk zo vreselijk veel rust! dat gun ik jou ook. Nu, of over een jaar ofzo. maar besef wel dat je er keer op keer weer in zult trappen, omdat hij precies weet hoe hij je kan inpakken. Tenzij jij de troeven in handen houdt!
Hier ook de kriebels
Die man is alleen maar bezig met vat op je te krijgen en te houden, en schuwt geen enkel middel.
Deze situatie doet mij bijna Twin Peaks-achtig aan. Maar inderdaad, wat anderen ook al zeggen: je kunt pas weggaan als jij daar aan toe bent.
Gr. Poezie.
Narcis, hoe is het?
Hoe gaat het nu?
Ups & downs
Even een korte reactie, later meer.
Dit proces kost me heel veel energie. Eigenlijk ben ik het zo zat. We hebben ups en downs en we hebben nu geconstateerd (goh, nu al? Ja nu 
dat een eerste goede stap is om te accepteren dat we niet hetzelfde zijn. Dat we verschillen in de dingen die we in onze relatie belangrijk vinden, dat we verschillen in tempo, in inlevingsvermogen, in zelfreflectie, in flexibiliteit. En om dit van elkaar te respecteren. Voor mijn man is dit lastig, voor mij iets minder. Niet dat het ene goed is en het andere niet; we verschillen hierin gewoon.
En voor mij persoonlijk is het belangrijk om zijn gemis op vele vlakken niet uit te leggen als kritiek. Als me dat lukt ben ik al een heel eind. Dan voel ik me misschine niet zo tekort schieten.
Maar we hebben nog een lange, lange weg te gaan. Momenteel is het niet echt leuk, helaas.
Tot snel!
Narcis
ik vind je superdapper en megavastberaden!
heel veel sterkte!
Klokje
Dank je wel
Momenteel heb ik even een serieuze "down".
Mijn hemel wat vind ik dit soms moeilijk. Moeilijk om in mij eigen energie te blijven.
Ik wil even een paar dingen van me af klagen en horen wat jullie hiervan vinden.
Heb net gehoord dat ik aangenomen ben na een sollicitatie. Ik blij natuurlijk.
Reactie: leuk! Maar dan ben je nog een avond in de week weg (ik ben soms 1 avond per week weg, soms 2, soms geen, beetje afwisselend) en je weet dat ik het ongezellig vind als je weg bent.
Dan vind ik het moeilijk om blij te blijven. Het is natuurlijk wel mooi oefenmateriaal om de taakverdeling te herindelen. Zelf 's avonds iets ophalen bij een vriendin is al een probleem "want je bent al zo veel weg".
En een ander punt is de opvoeding. Man neemt het mij kwalijk dat de kinderen meer naar mij toetrekken op sommige punten omdat ik ze meer ruimte geef (lees: ik ben te soft). Hij ziet het als een soort samenzwering (en spreekt dat ook uit waar de kinderen bij zijn 
)en vindt dat ik zijn kant op moet komen. Maar dat wil ik niet omdat ik me goed voel bij de manier waarop ik met de kinderen omga. Voor mij is het een liefdevolle manier met duidelijkheid en veiligheid.
Wat is dit? Is dit gewoon verschil van inzicht? Moeten we hier een compromis in vinden? Ik weet het gewoon even niet.
Inwendig kook ik, zou ik wel met een honkbalknuppel de boel kort en klein willen slaan om maar eindelijk eens rust te krijgen, om eindelijk eens gehoord te worden, om gewoon gerespecteerd te worden voor wie ik ben en hoe ik de dingen doe.
Wat zou jij zeggen
Wat zou je zeggen tegen iemand anders die ditzelfde aan jou zou vertellen. Doe eens een stapje achteruit en probeer dit alles eens door de ogen van een buitenstaander te zien.
Gr. Poezie.
Narcis,
als jij je goed voelt bij jouw manier van opvoeden van je kinderen, zou ik dat zo blijven doen. Niet tegen je natuur in gaan. Je man heeft niet altijd gelijk.
Over je nieuwe baan: gefeliciteerd! Dat zou heel mooi kunnen zijn, even afstand nemen, nieuwe mensen en dingen op je pad, nieuwe energie. Helaas is dat nou juist weer waar je man tegenop ziet denk ik, al die invloeden van buitenaf. Hij zal er over blijven klagen misschien en dat zal je dan weer alle vreugde ontnemen. Toch zou ik het doorzetten, als jij deze baan graag wilt. Als je man het (uiteindelijk)accepteert, is dat mooi, maar dan komt er wel weer een volgende horde om te nemen. Want in hoeverre heeft je man nu een narcistische stoornis? Hier kom je natuurlijk officieel nooit achter. Maar als hij idd narcistisch is,kun je daar toch niet tegen vechten? Ik kan me voorstellen dat dit slopend voor je is, dit kun je toch niet alleen. Ik begrijp eerlijk gezegd niet hoe je het volhoudt.
'Inwendig kook ik, zou ik wel met een honkbalknuppel de boel kort en klein willen slaan om maar eindelijk eens rust te krijgen, om eindelijk eens gehoord te worden, om gewoon gerespecteerd te worden voor wie ik ben en hoe ik de dingen doe.'
Jij hebt ook je grenzen, ik ben zo bang dat je (je man eigenlijk)er een keer over heen gaat en het mis met je gaat. Dan hebben de kinderen niets meer aan je. Sorry, wat klinkt dat weer fatalistisch. Ik zou je willen helpen, maar weet niet hoe. Anderen hier kunnen dingen beter verwoorden. Veel is ook al gezegd. Je verhaal hier kwijt kunnen helpt ook al, klaag rustig tegen ons aan als je behoefte voelt.
Ik hoop dat je nog naar therapie gaat, je moet dit niet alleen willen oplossen.
Redenen
Soms is een relatie gewoon op. Kan je de vinger er niet op leggen waarom het niet meer gaat maar probeer je allerlei redenen te vinden. Oorzaken die misschien te verhelpen/repareren zijn; zijn overspel, jouw overspel, zijn stoornis, hij respecteert je niet.. Je weet dat het niet meer loopt en zoekt een reden. Maar soms is die reden er niet; ben je ongemerkt uit elkaar gegroeid en ben je op een punt beland waar geen weg terug meer is. Geen duidelijke oorzaak en geen schuldige; hoe je er gekomen bent maakt ook niet uit. Wat is je gevoel nu voor je man, is er nog iets over van de liefde die je voelde?
