Wie kent het of weet hoe het heet (moeder die kind licht in de ogen niet gunt)

Ik dacht

eigenlijk aan het Münchhausen by proxy syndroom.
maar dat zijn ouders(moeders) die hun kind bewust ziek maken/praten.

ik weet niet of wat jouw moeder doet/deed een officiele naam heeft,verdrietig is het wel!

Nee,

ik zou het niet weten maar het lijkt me funest voor je zelfvertrouwen. Akelige jeugdherinnering, Tulp!

@tulp

Het komt vaker voor. Ik heb het zien gebeuren bij één van onze buren. Er is idd een opvallende overeenkomst met het syndroom van Münchhausen by proxy: de moeder gaat lijnrecht in tegen de belangen en rechten van het kind, om daar dan zelf indirect van te profiteren.

Ik ben geen vakdeskundige op dit terrein, maar naar aanleiding van mijn ervaringen met het betreffende buurgezin heeft het onderwerp altijd wel mijn speciale aandacht gehad. In de loop der jaren ben ik op twee begrippen gestuit, waarvan ik verwacht dat professionals die ter zake gebruiken. Dat zijn: ´stiefmoederlijke ouder-kind-binding´ en ´stigmatisering binnen het gezin´.

Het fijne weet ik er niet van, maar misschien helpen deze begrippen je verder in je zoektocht naar informatie. In ieder geval veel sterkte en succes ermee!

Tulp

Geen idee,ik kan je niet helpen.Ik vind het wel ontzettend erg voor je.Ik kan een heeeeel erg klein beetje voelen hoe het is voor je en eigenlijk ook weer absoluut niet.Ik heb een paar jaar met zo een stiefmoeder moeten leven.Een hel,ik ging er bijna aan onderdoor,maar dit is nog niet te vergelijken met een echte moeder.

Of misschien

ik ken iemand wiens moeder borderline stoornis heeft. Ik zie soms wel dingen binnen die relatie zoals jij ze omschrijft: eeuwig bemoeien, niet de realiteit onder ogen kunnen zien, kind zeker geen 'betere toekomst' gunnen, veel liegen om zichzelf beter te maken. Als je googlet, vind je veel info.

Assepoester syndroom

Je zit er met je vergelijking met assepoester niet ver naast! In de psychiatrie wordt jouw situatie omschreven als 'assepoester syndroom'

Groet
Holiday

Misschien

kun je even kijken op www.moeilijkemensen.nl en vind je daar iets meer.Deze tip zag ik ooit hier op Ouders Online.

Tjonge

hoe kom je hier normaal uit joh! wat een mens. Goed van je dat je probeert te breken, maar kan voorstellen dat dit in je hoofd blijft spoken. Misschien is ze inderdaad ziek/ een of andere afwijking. Ik zou zeggen: geen woorden aan vuil maken..

Mijn vader......

.....was en is een ja-knikker, steunt mijn moeder ten alle tijden, ook in haar gekte. 'Dat vind ik ook', was zijn lijfspreuk. Hij hakte op mij in als ma weer eens verzon dat ik iets had gezegd of gedaan. Hij stopte pas als ma dat zei. En dat was dan nog niet eens omdat hij me pijn deed maar omdat ik 'naar de politie zou gaan als er iets te zien zou zijn, want daar is ze op uit, om ons te schaden.' Ik kan niet zeggen dat ik het de man niet kwalijk neem dat hij zijn kind niet beschermde. Ik denk dat hij ook het deed om niet zelf slachtoffer te worden van mijn moeder en mijn zussen, die hem rustig voor 'vuile anus' uitmaakten en hem gedrielijk uitlachten als hij weer eens gekwetst opkeek. Maar ik neem hem het kwalijk, hij had een keuze, ik niet. Hij had met mij kunnen vertrekken.

Jakkus tulp

hoe komt een gezin toch in zo'n raar relatiepatroon terecht? Je moeder was de aanstichter, je zussen werden door haar meegetrokken? Is je moeder nooit gedecompenseerd; depressief geworden of doorgedraaid?
Het lijkt erop dat zij borderline had en in extreme mate je zussen op een voetstuk had staan terwijl zij allemaal mochten meeschoppen naar beneden naar jou, zodat ze zich zelf sterker voelden.
Slappe hap die vader van jou!

Logisch

Ik denk dat ze de strijd met jou voortzetten, omdat zij die strijd nodig hebben. Jij hebt al die tijd een bepaalde rol gespeeld in hun leven (namelijk de ondankbare rol van Assepoester). De rol die zij speelden in jouw leven (die van mishandelaar/machtswellusteling) beviel hen ongetwijfeld heel goed. Er zijn nu eenmaal mensen die een goed gevoel over zichzelf ontlenen aan het onderdrukken van anderen. Zo zeer als jij je wilt onttrekken aan jouw rol binnen het gezin, willen zij in hun rol kunnen blijven zitten.

Jullie liggen niet alleen met elkaar in strijd; jullie vertegenwoordigen ook tegenstrijdige belangen. Alles bij elkaar bevind je je in een uiterst netelige situatie.

Toch zie ik ook nog wel een soort van lichtpuntje: door het extreme karakter van het gedrag van jouw voormalige gezinsleden, is het ook wel weer een duidelijke situatie. Je hoeft in ieder geval niet te twijfelen aan je eigen gelijk.

Ik wens je heel veel kracht om door te zetten en veel levensgeluk. Een weg terug is er eigenlijk niet meer, en dat is maar goed ook!

Nogmaals, assepoestersyndroom

Tulp je vroeg of iemand weet hoe dit heet. Volgens mij beschrijf je het "assepoester syndroom". Ik heb dat als reactie al gegeven, maar daarop heb je niet gereageerd.

Ken je het, heb je er wel eens van gehoord? Het is een vorm van psychische mishandeling waarbij een kind nadrukkelijk wordt achtergesteld bij de broers en zusters. Je kunt eens googlen op kinderpsychiatrie, kindermishandeling. Het zou je kunnen helpen bij het besef dat je moeder ziek is en dit alles dus niet jouw schuld is.

Veel sterkte

Ik heb het meegemaakt

Lieve Tulp,

Ik herken jou verhaal. Ik heb ook gebroken. Zij vertelden ook hele rare dingen over mij. Leugens. En ze werden ook nog geloofd door mensen. Mensen zijn zo laf. Die kiezen vaak niet voor de waarheid, maar wat voor hen het gemakkelijkste is. Veel mensen hebben me laten vallen toen.
Wat je nu het beste kunt doen is hulp accepteren, via de huisarts naar een psycholoog ofzo, want anders ga je eraan onderdoor en dan krijgen ze nog gelijk ook.
Met mij ging het heel langzaam beter. Het hielp heel erg dat mijn man goed kon luisteren naar mijn verhalen, steeds maar weer. Ik bleef me ook maar steeds afvragen of het allemaal aan mezelf lag. Dat ging ook langzaam over. Als je als kind in zo'n gezin bent grootgebracht dan blijf je je steeds weer dat kind voelen.
Probeer om leuke dingen te doen met je gezin nu. Dat is heel belangerijk.
Reageer niet als ze je uitdagen. Vraag niet naar je ouders en als mensen over ze beginnen zeg dan dat je niet over ze wilt praten, en niets van ze wilt weten. Dat is heel moeilijk, maar dat is het beste. Dan kom je steeds meer tot rust.
En je vindt vast wel weer een baan.

Heel veel sterkte hoor!

Tjee ookje

Ik ben verbaasd iemand te treffen die het herkent, want wie ik ook spreek, van huisarts tot psycholoog en zelfs mensen van jeugdzorg (door ma op mij afgestuurd), ze kennen allen geen andere praktijkgevallen en horen mij met open mond aan.

Gelukkig gaat het niet echt slecht met mij/ons, alleen krijgen we er een punthoofd van dat we steeds brokken moeten opruimen die zij voor ons maken. Nu ook weer, de jeugdzorg heeft geen aanwijzingen gevonden voor haar beschuldigingen over ons, maar de melding heeft wel tot een ots geleid. Dit omdat met het onderzoek naar de melding uitkwam dat ons gezin ernstig bedreigd wordt en de kinderen bovendien belemmerd worden om 'intimiteit' op te bouwen omdat geregeld de een na de ander ons laat vallen omdat ma weer rare verhalen vertelt. Volgens de jeugdzorg is de praktijk van hoe zij de maatschappij hierdoor ervaren tegenovergesteld aan een normaal leven. Hoewel ik het hier helemaal mee eens ben, zou ik neit weten wat Jeugdzorg hierin voor ons kan doen. Het probleem ligt immers buiten ons gezin. Maar ja, genaaid voel ik me wel ja.

Tulp

Niet de enige

Je bent niet de enige maar misschien wel een van de weinigen die hier over praat. Het zegt mi ook wel wat over de ervaring van de hulpverleners dat ze hier niet veel over hebben gehoord. Als ik je zo lees vraag ik me af of je al een 'dossier' hebt opgebouwd: aan de ene kant verklaringen van je hulpverlening, aan de andere kant een dagboek over wat er zoal gebeurt en wellicht ook aangiftes. Is het overigens mogelijk om via de rechter af te dwingen (met dossiers als onderbouwing) dat je iemand uit je buurt wil hebben en houden. Niet dat dat perse iemand ook daadwerkelijk uit de buurt houdt. Al met al kan het je zaak sterker maken.