Wil zo graag vrienden maar kan geen contact maken....
Het lukt me niet om initiatief te nemen en er komt ook niemand naar mij toe 
. Toen ik jong was ging het allemaal veel makkelijker. Ging veel uit en was vrij. Nu ben ik 39, getrouwd en 3 kinderen. Eens in de 4 maanden zie ik een vriendin die ik al ken sinds ik 19 ben. Met die vriendschap ben ik echt superblij. De rest van mijn vriendschappen zijn verwaterd... Mijn man kan niet overweg met mijn familie dus dat is ook al moeizaam contact. Een verjaardag is vol stress want stiefmoeder en vader komen wel maar accepteren man niet/ kunnen niet met elkaar overweg. Dus gespannen sfeer....
Ook dat gevoel van ik ben niet goed genoeg, niet leuk blijft me achtervolgen. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, ben in de steek gelaten. Dit gevoel blijft me achtervolgen. In elke relatie heb ik het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen om geaccepteerd te worden. Met als gevolg dat alle spontaniteit en vrolijkheid in mij verdwenen is. Ik ben vroeger wel bij een therapeut geweest. Maar ik ben nog steeds onzeker. Voel me bij de vrienden van mijn man niet op mijn gemak. Want ze zijn allemaal succesvol en hebben alles mee. Voel me dan heel onzeker. Voel me alleen op mijn gemak bij mensen die ook onzeker zijn. Maar ook die vind kom ik niet tegen.. Ik heb het echt wel geprobeerd maar ik blijf me ongemakkelijk voelen en kom niet los. Ja, als ik twee wijntjes op heb, maar dat is natuurlijk niet oké.
De enige oplossing die ik kan bedenken is dan maar apart vrienden zoeken. Aangezien mijn man niet geaccepteerd wordt door mijn familie en ik me niet op mijn gemak voel bij vrienden van man. Maar ik weet niet hoe.... Wie heeft tips. Met de moeders op school klets ik wel gezellig maar het blijft alleen bij op het schoolplein over de kids praten. Voor mijn kinderen regel ik veel speel afspraakjes. Maar voor mezelf lukt het niet om vrienden te maken. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik werk helaas niet, voor de buitenwereld omdat het niet hoeft, man heeft een goede baan. De echte waarheid "ik durf niet, raak met alles in de stress" want heel faalangstig. Wie heeft raad, want ik voel me zo ongelukkig, zo alleen...
Onzeker
Je kunt niet weten of iemand onzeker is. Dat zie je meestal niet aan de buitenkant. Misschien zien ze dat bij jou ook helemaal niet.
Even anoniem
Vooral als je geen collega's hebt, zijn je kinderen een prima mogelijkheid om sociale contacten op te doen. Na zo'n speelafspraak zou je de ouder die zijn kind ophaalt, wat te drinken kunnen aanbieden. Sla ook een uitnodiging niet af als jij jouw kind ophaalt onder het mom van 'ze zal 't wel uit beleefdheid vragen, ik zeg wel dat ik nog boodschappen moet doen'. Zo'n één-op-één situatie gaat toch iets dieper dan die vluchtige contacten op het schoolplein is mijn ervaring. Zelfde geldt voor activiteiten op school, als overblijfjuf, hulp bij knutselen of sportdag, leer je andere ouders ook weer wat beter kennen.
Het kan geen kwaad om kritisch naar je eigen houding te kijken. Ik klaagde een tijdje terug ook dat ik zo weinig contacten had op school. Diegene was verbaasd te horen dat ik dat zo ervoer, want ik gaf haar het idee dat ik daar ook helemaal niet op zat te wachten. Ik schijn een nogal gesloten houding te hebben, wat nu eenmaal niet uitnodigt om een praatje te maken... Sindsdien probeer ik 'n open blik, mensen aan te kijken, glimlachen en zelf eens een gesprekje te beginnen... en het helpt wel. Best eng om dat jezelf op te leggen. Maar als je trots kunt zijn op jezelf, vertaalt dat zich naar 'n positief gevoel... en dat is volgens mij juist wat je nu nodig hebt!
Even anoniem
Ik kan me echt heel, héél goed voorstellen dat je zo bang bent om iets nieuws te beginnen dat je het er maar bij laat zitten. Misschien moet je daarom niet beginnen met een betaalde baan, maar met een cursus van het een of ander. Voor mijn part bloemschikken voor beginners. Je leert iets, bent tussen nieuwe mensen en gaat met een mooi boeket naar huis. Je kunt er ook andere cursussen bij invullen uiteraard. De volgende stap zou kunnen zijn dat je kijkt of er vrijwilligerswerk is wat je kunt doen. Bij ons in de stad komt een nieuw cultureel centrum waar veel vrijwilligers voor gevraagd worden. Er zijn buurthuizen waar hulp nodig is, de vakbond, het ziekenhuis. Men is al bij voorbaat blij omdat je wilt helpen. Zowel bij een cursus als bij een vrijwilligersbaan kom je in contact met nieuwe mensen. Dat hoeven je vrienden niet te worden, maar alleen het contact tijdens zo'n lesuur of je werkzaamheden kan je al het gevoel geven dat je weer onder de mensen bent. Mensen die jou niet in verband brengen met 'de moeder van', 'de vrouw van'.
Na de zomer begint alles weer, kijk eens om je heen wat voor leuks er te doen is in je omgeving.
Even anoniem
Ik snap je helemaal omdat ik hetzelfde heb/had. Ik ben ook 39 en heb 2 kindjes en een man met een goede baan. Ik ben zelf hoogopgeleid en heb altijd fulltime gewerkt. Door een fikse tegenslag op medisch gebied en de kinderen die erna kwamen, ben ik gestopt met werken.
Wat heb ik me eenzaam gevoeld en dat voel ik soms nog. Inderdaad, de contacten op het schoolplein zijn vluchtig. Ik zit soms in een speeltuintje na schooltijd en dan komen er soms andere ouders van diezelfde school. Dat is wel een moment om een praatje aan te knopen.
Heb je een hond of een kat?
Ik heb zelf een hond en ik ben met haar behendigheid gaan doen. Opgegeven op een club en daar kom je ook weer mensen tegen. Verder show ik ook met de hond en dan kom je weer dezelfde mensen tegen....
Ik ga een cursus doen via de LOI (heel anders dan waarvoor ik gestudeerd heb) en ik ga een cursus doen om hondenkeurmeester te worden (uiteindelijk). Ik zeg niet dat je dit allemaal maar moet doen (maakt niet uit wat je doet), maar het is een tip en je komt mensen tegen die dezelfde passie delen.
Waar het om gaat is dat je dingen gaat doen die je leuk vind. Hou je van koken of taarten maken? Geef je op bij zo'n workshop. Desnoods ga je een cursus EHBO doen.
En inderdaad wat hierboven al gezegd is: geef je op voor sportdag of om mee te helpen met bijv. een kerstviering. Zo heb ik mij opgegeven om juf te helpen met computerlessen, heb ik mij opgegeven om te helpen met het versieren van de school etc....het gekke is, je komt steeds dezelfde ouders tegen en kun je een praatje maken.
Ik heb zelf ook een houding die anderen kan afschrikken. Ik schijn tamelijk zelfverzekerd over te komen en dat schrikt mensen af....(terwijl ik dat zelf vaak niet eens ben). echt, geloof me...ieder huisje heeft zijn kruisje hoor. Achter de meest succesvol ogende moeder kan een bang en onzeker meisje schuilen. Laat je niet afschrikken door de houding of uiterlijk van een ander (doe ik wel vaak....mijn gebrek ha,ha,ha).
Leesvoer
http://www.fleurdelis.com/desiderata.htm
Verder hebben succesvolle mensen ook andere mensen nodig. Een luisterend oor en wat warmte kan je veel populairder maken dan welk professioneel hoogtepunt dan ook!
En wat betreft eigen vrienden, wat vind je echt leuk om te doen? Verdiep je daarin, en kijk of je dat met anderen kan doen.
Ik zou echt willen dat we samen koffie konden gaan drinken ofzo! Je klinkt aardig en interessant 
(ik woon in Engeland, dus laat maar weten wanneer je eens in de buurt bent...)
Sympathiek
Je komt op mij heel sympathiek over. Ik hoop dat je goede tips krijgt.
Eventjes heel praktisch, in welke regio ongeveer zoek je contacten?
Ja ook welke regio
Als je in de buurt woont wil ik best wel een keer afspreken hoor! (Heemskerk)
