Willen jullie even meedenken?[schoonouders en moeder gaan niet goed samen]
Wij zijn binnenkort 15 jaar getrouwd. Leuk, normaal gesproken doen we er niets aan. Met 12 1/ jaar zijn we met zo'n 30 man uit eten geweest. Toch voelt 15 jaar ook wel weer bijzonder. Dus lijkt het leuk om iets te doen. We denken aan iets van bowlen met de kinderen en uit eten of thuis iets gezelligs maken(zitten beetje krap op het moment). So far so good...
Van huis uit zijn we beiden gewend om met de trouwdata met ouders/kinderen uit eten te gaan. Nu is het echter zo bij ons dat mijn moeder mijn schoonouders wel schieten kan. Dat geeft al sinds jaar en dag stress. Mijn schoonouders doen hun best om het oppervlakkig gezellig te houden bij verjaardagen e.d. Mijn moeder denk ik ook maar dat mislukt meestal. Ze stort zich vol overgave op haar kleinkinderen en houdt zich afzijdig van m'n schoonouders. Sinds een jaar of 2 kan ik het wat loslaten en stort mij op het verjaardags gewoel en bemoei meij niet bijzonder met m'n moeder. Ik wil gewoon n iet altijd er tussein zitten en krampachtig gezellig lopen doen. Normaal gesproken zou ik het leuk vinden ook de opa en oma's uit te nodigen onze trouwdag te vieren. Met verjaardagen is er verder altijd veel bezoek maar nu zitten we dan met 5 volwassenen en wat kinderen. Mijns inziens gedoemd te mislukken. manlief wil het graag proberen(maar ergert zich dood aan m'n moeder). T.o.v. m'n schoonouders vind ik het ook niet leuk; zij schieten er vaak bij en zouden het wel leuk vinden om dit op zo'n manier te vieren.
Nou ja, voordat de datum er is ben ik al in de stress en krijgen we er samen mot over. Hoe zouden jullie dit aanpakken? (mijn moeder vroeg toevallig vorige week of we nog wat gingen doen, ik had natuurlijk gelijk moeten zeggen dat zij de bottleneck is maar ik draaide eromheen. Weet ook dat als ik het bespreekbaar maak mijn moeder in de slachtofferrol springt en de rest van de decembermaand nog meer beladen wordt. Mijn vader is vorig jaar overleden. Wordt het ook nog weer moeilijker van-en verdrietig.)
Lemee
Niet eens proberen....
Lemee,
Ik zou dit niet eens proberen. Want je hebt ook wat te verliezen: een trouwjubileum. Ik heb, of beter gezegd, had, zelf een moeder die zo haar eigen speciale om alles wat belangrijk voor mij was te verstieren. Ik zeg had, omdat ik geen contact meer heb. Vele verjaardagen liepen op drama's uit en zo meer momenten die mooi hadden moeten zijn.
Ik zou het risico niet willen lopen dat ze deze dag om zeep helpt. Is het een optie om in de middag met je moeder iets te doen en in de avond met je schoonouders?
Moeder bij betrekken?
"Mam, we willen graag voor onze trouwdag met gezelschap x gaan eten. Ik weet dat jij het lastig vindt om een hele avond gezellig met y samen te zijn. Maar voor mij is het belangrijk dat het een gezellige avond wordt. Heb jij ideeën over hoe we ervoor kunnen zorgen dat het een leuk feestje wordt?"
Groet, Jo Hanna
Jullie eigen feestje
Waarom niet gewoon samen met je man, of eventueel met je gezin en verder niemand? Dat zou mijn oplossing zijn in dit geval.
Overigens hebben wij gelukkig met dergelijke problemen niet te maken, maar wij vonden ons tien-jarig huwelijk een geweldige aanleiding om samen een weekend op stap te gaan. De inbreng van de wederzijdse ouders bestond slechts uit oppassen 
Pfffff
Als ik dit indertijd aan mijn moeder hadf gevraagd, dan was het eerst janken en klagen (lees: zeiken) geweest over hoe ik haar dit aan kon doen, wist ik toch wel hoe erg dit voor HAAR was, wist ze toch wel hoeveel ZIJ voor MIJ had gedaan (kennelijk is alleen mij krijgen en opvoeden al een groot offer geweest), zou ik het feestje uberhaupt wel door laten gaan, want dan zat ZIJ daar gespannen, en trouwens, waarom een feestje, was dit nou reden voor feest? Zij en pa waren wel veertig jaar getrouwd en bij 15 hadden ze helemaal niets gedaan, dus waarom wij wel zonodig....en als je dan aangeeft dat ze niet perse hoeft te komen, dan was het van: hoe kun je het MIJ nou aandoen om een feestje te houden zonder mij....De hele vraag om een oplossing gewoon vergeten, daar niet eens naar willen kijken 'ik ga me nog niet aanpassen aan die schoonouders van je, ik ben wie ik ben). Om vervolgens het feestje zelf hoe dan ook te verstieren, ofwel door te lopen klieren en de andere mensen een snertgevoel te geven, ofwel door bij wegblijven wel de hele avond te bellen met de vraag waarom je haar dit aandeed, danwel je lastigvallen de uren ervoor en erna, desnoods door midden in de nacht te bellen met haar leed en hoe verantwoordelijk jij daarvoor was.
Weet niet wat voor moeder jij precies hebt, maar ik zou dit met de mijne dus niet eens hebben geprobeerd. Elke handleiding die ik gaf, was aanleiding toch te bereiken wat ik wilde voorkomen, de gewone grenzen accepteerde zij niet en dus mag ze nu wegblivjen.
Ik wil niet zeggen dat jij natuurlijk ook zo'n moeder hebt, maar dit is wat gebeurd zou zijn als ik de mijne om oplossing had gevraagd zoals Jo Hanna beschrijft.
Er is wat mij betreft een ding belangirjk in deze: dat jullie jubileum gevierd kan worden en daarbij moet je een soort zekerheid hebben dat het leuk wordt.
Tulp
Eens met tulp
Ik denk dat je zelf goed genoeg kan inschatten hoe de avond gaat verlopen. Niet gezellig, jij en je man je constant ergerend en een zeer opgelaten sfeer.
Je hebt dan in ieder geval "het juiste" gedaan, maar of je moeder het ook zo waardeert? En wat Tulp zegt: het is jullie dag. Jullie vieren toch dat voor elkaar hebt gekozen en dat daar prachtige kinderen uit zijn voortgekomen. Is misschien sneu voor je schoonouders, maar het is een jubileum van jullie gezin.
Fély
Zinvol of niet
Ik ben mij er helaas zeer van bewust dat er mensen zijn bij wie het weinig zinvol is om te proberen te communiceren over dit soort dingen. Uit het korte berichtje van Lemee kan ik niet opmaken of dat bij haar moeder ook het geval is. Zij moet dus zelf voelen of het de moeite waard is en wat positiefs op kan leveren als ze zich kwetsbaar opstelt. Als haar moeder een beschadigend persoon is, is het inderdaad wijzer om zich (emotioneel) te distantieren. Maar dat hadden anderen al aangegeven, dus dat hoefde ik niet meer te doen. Nu, voor de volledigheid, toch maar even die nuance.
Groet, Jo Hanna
Sorry
Jo Hanna,
Ik heb jou uiteraard niet in een hoek willen drukken, ook niet bedoeld dat je aanpak niet KAN werken, denk in de meeste gevallen van wel. Echter ook Lemee geeft aan dat haar moeder als je haar aanspreekt in de slachtofferrol kruipt. Vandaar mijn opmerking dat ik goed zou nadenken of je uberhaupt wel de ruimte moet geven en niet beter je eigen plan zou trekken. Maar of het met haar moeder kan, moet Lemee zelf inschatten.
Tulp
Tulp (deels ot)
Fijn dat je er even op terugkomt. Ik voelde me geloof ik inderdaad een beetje in de hoek van de naivelingen gedrukt, al realiseer ik me ook dat dat mijn eigen beperkte interpretatie is.
En om iemand uit de slachtofferrol te halen, zou het misschien kunnen werken om hem/haar nadrukkelijk op een gelijkwaardig niveau aan te spreken. Iemand aanvallen leidt er al snel toe dat de ander in een slachtofferrol kruipt. Iemand om vragen om met je mee te denken, samen een plan te maken en dat ook samen uit te voeren, kan iemand ertoe verleiden zich volwassen te gedragen. Om dat te laten werken moet die slachtofferrol de ander natuurlijk niet al te dierbaar zijn.
Groet, Jo Hanna
Krap
"zitten beetje krap op het moment)." schrijf je. Waarom dan vieren? Je hebt het tweeëneenhalf jaar geleden al groots gevierd en je hebt eigenlijk nu geen geld? Niet doen dus Over tien jaar heb kan je je dan weer zorgen maken, als het probleem dan nog speelt..
Jo hanna
Door iemand zo aan te spreken als jij voorstelde geef je jezelf ook een belangrijke boodschap: dat je niet meegaat in de slachtofferrol van de ander. Want ook al is iemand er niet uit te halen, je kunt wel je eigen houding en gedachten veranderen, want daar heb je het meeste last van denk ik in zo'n situatie, niet van het slachtoffer zelf. Die verandert toch niet waarschijnlijk, ook al hoop je stiekum van wel.
