Zitten jij en je partner altijd op dezelfde golflengte?
Samen leven is niet altijd even makkelijk en dat zal iedereen wel eens ervaren binnen zijn eigen gezin.
Mijn man en ik zijn twee totaal verschillende persoonlijkheden en daardoor komt het wel eens dat we niet altijd op dezelfde golflengte zitten wat de kinderen,werk,ontspanning enz...betreft.Hoe lossen jullie zoiets op,zonder al te veel in discussie te gaan?
Tja...
wel herkenbaar.
Ik denk dat het goed is om wel te kijken naar wat jullie wel gemeenschappelijk hebben (en waarom jullie bij elkaar gekomen zijn) en dat te waarderen.
Verder denk ik dat je elkaar vrij moet laten, of moet proberen rekening te houden met de behoefte van de ander.
Wij verschilllen ook nogal op diverse vlakken, en ik laat hem regelmatig zijn hobby's uitoefenen en hij laat (soms overigens niet van harte, maar goed, het zij zo), mijn dingen doen. Ik denk dat je elkaar daar redelijk vrij in moet laten, zij het dat het natuurlijk niet helemaal scheef moet trekken (was zo'n draadje van iemand die werkte en 's avonds bij na niet meer thuis was en zijn vrouw alles met het huis en kinderen alleen liet opknappen - dat gaat dan weer erg ver).
Ik denk dat het goed is dat ieder aangeeft wat voor behoefte hij/zij heeft. Als je ergens behoefte aan hebt en dat geeft je energie, dan is het als partner wel zo fijn als je die ander datgene laat doen.
En soms (of misschien regelmatig) denk je anders over dingen (bijv. waar het de opvoeding betreft) en lukt het dus op die punten niet een lijn te trekken. Dat is vervelend, maar niet altijd te voorkomen, denk ik.
Bekende kwestie
Uitersten trekken elkaar aan, je valt vaak op eigenschappen die je zelf niet hebt. In een latere fase zie je de charme er niet meer zo van en bestaat de kans dat je je gaat ergeren en uit elkaar groeit.
Terug naar het begin dus. Bezin je erop waarom je hem destijds zo speciaal vond. Richt je op wat jullie vetbindt.
Sommige dingen moet je wel samen doen
Is het nodig om altijd op één lijn te zitten?
Als je totaal anders denkt over kinderen opvoeden en het beiden heel belangrijk vindt dat kinderen jouw normen en waarden meekrijgen, dan heb je een probleem. Als je het naar je kinderen kunt brengen "het kan zo, maar ook zo" is het al weer anders.
Je kunt elkaar vrij laten in je vrije tijds besteding en ieder je eigen ding doen, dan heb je elkaar ook nog eens wat te vertellen 
Leven en laten leven.
Op één lijn?
Ik besef ook wel dat op één lijn zitten niet altijd even makkelijk is,omdat heel veel reacties en meningen afhangen van je eigen karaktertrekken.Hier is het zo,dat mijn man toen de kinderen nog klein waren,weinig thuis was.Hij had een drukke baan.Ik ging deeltijds werken,zorgde voor huishouden en kinderen.Natuurlijk bespraken we wel belangrijke zaken samen,maar toch werd het opvoeden en waarden en normen meegeven aan de kinderen,het meest door mij bepaald,net omdat ik dag in dag uit meer met de kinderen bezig was.
Nu ze ouder zijn (de jongste is 16)lijkt het alsof mijn man opeens toch zijn zegje wil doen en dat botst,omdat ik vind dat hij vaak overdrijft in bepaalde dingen.Hij wil het beste voor zijn kinderen,daar twijfel ik geen seconde aan.Ik ben het rustigere type,dat alles eerst op een rijtje zet,nadenk over eventuele gevolgen en pas dan doe ik een handeling of uitspraak.Hij is onrustiger,druk,ietsjes opdringerig...geen geduld!Alles moest snel,snel gaan.
Daar kan ik me aan ergeren.
Je kan je er aan ergeren
Je kan je er ook niet aan ergeren. Of je je er aan ergert of niet zit bij jou, niet bij hem. Als antwoord op je eerste vraag: wij lossen dat op door ons niet aan elkaar te ergeren omdat de ander zichzelf is, maar door naar elkaar te luisteren en elkaar te waarderen om wie de ander is.
Klinkt misschien wat soft, maar ik heb dat liever dan me ergeren aan zaken die echt niet veranderen door mijn ergernis.
Alleen wat echt belangrijk is
Mijn man heeft andere interesses en hobby`s dan ik. Ik laat hem lekker zijn gang gaan en als het naar mijn zin allemaal te veel tijd in beslag neemt trek ik eens aan de bel.Ik heb minder eigen dingetjes, maar die er zijn, worden me van harte gegund en gestimuleerd.
In de opvoeding van onze zoon hebben we wel zo`n beetje dezelfde waarden en normen maar hebben wat andere ideeën over de uitvoering.Ik ben wat meer van het meeveren en praten, man is een stuk korter door de bocht en dat botst sneller met onze puber. Is niet erg, zoon komt wel vaker mensen tegen die hem niet helemaal kunnen of willen begrijpen, kan hij oefenen met zijn vader.Soms praten man en ik hier later even over en dan kan er ook wel eens een discussie volgen. Maar alleen over belangrijke verschillen van aanpak, niet over dagelijkse, vaak onbenullige dingetjes. Als man boos wordt omdat zoon alweer zijn zooi niet opruimt terwijl ik het al 3x lief heb gevraagd vind ik het wel prettig dat hij dat even op zijn manier aanpakt.
We hebben ieder ons eigen werk buiten de deur en kunnen ons verhaal aan elkaar kwijt. Man heeft veel van mij geleerd over omgang met collega`s bijvoorbeeld en als er eens iets is op het werk geven we elkaar tips.
Natuurlijk zijn er wel eens meningsverschillen en ergenissen maar ze overheersen gelukkig niet ons dagelijkse leven. Vinden we beide zonde, we investeren liever samen veel tijd in leuke dingen.
Op dezelfde lijn proberen....
...te zitten is niet altijd eenvoudig,vind ik dan toch.
Ik pak dingen ook wat rustiger aan,ben wat meer meegaand in de dingen,zeker wat de kinderen betreft en pas op,ik weet dat dit niet altijd de juiste aanpak is,maar doe het om discussies te vermijden.Verkeerd waarschijnlijk.
Maar,ik moet toegeven dat we "beiden" nog moeten leren om kordater op te treden,want we kunnen moeilijk "neen" zeggen.Toch hebben we altijd een soort van evenwicht weten te vinden en hebben we niet echt moeilijke kinderen.
Ze zijn al wat ouder en de twee jongsten wonen nog thuis.
Wat ik moeilijk en vermoeiend vind is echter,dat mijn man zijn beklag komt doen tegen mij over iets waar hij problemen mee heeft.Omdat ik het rustige type ben en eerst alles op een rijtje zet,ga ik me daar dan ook niet meteen druk om maken.Ik laat het even bezinken,zie wat er gebeurd en wanneer het dan verkeerd gaat,zal ik er wel wat van zeggen.Maar het moet dan al héél erg zijn,vooralleer ik er een opmerking over maak.Man ergert zich dan uiteindelijk aan mij,omdat ik er zogezegd met hem niet kan over praten.Dat is mis,want ik zeg telkens dat wanneer hij ergens mee zit,dat hij het dan gewoon met de kinderen moet bespreken,eerlijk zeggen wat hij ervan vindt,hoe hij het graag wil en wat hij niet wil.Het heeft geen zin om weken aan een stuk af te lopen tegen mij,want daar wordt ik dan chagrijnig van.
Voorbije week nog discussie gehad hierover en denk dat hij het heeft begrepen.
Op een lijn
Mijn man en ik zitten altijd op een lijn. En als we er niet op zitten dan zorgen we dat we er op komen. Maar op een lijn zitten betekent voor ons niet dat we het eens zijn. Wij vinden het (gelukkig) alletwee belangrijk dat we begrijpen hoe de ander er in zit, dat we elkaar begrijpen. Dat gaat niet altijd van een leien dakje, soms knallen we enorm maar uiteindelijk zoeken we die lijn altijd weer op. Dat begrijpen van elkaar en respecteren dat de ander er evt anders in zit, geeft rust en duidelijkheid. En het voordeel is dat het ook het gevoel geeft gehoord te worden en onze band in die zin versterkt.
Met mijn ex had ik dit dus niet en dat maakte uiteindelijk dat we steeds verder van elkaar af kwamen. Verschrikkelijk vond ik dat. Nu is het gelukkig zo dat we ten aanzien van de kinderen een lijn trekken, dat het duidelijk ia naar de kinderen hoe en wat. En als we het oneens zijn, dat dat duidelijk en zonder oordeel (dus met respect) met ze gedeeld wordt. Van mama mag dit wel, van papa niet. Dus anders er in maar wel op een lijn. We hebben deze aanpak overigens heel expliciet afgesproken. De kinderen voorop, dat is het belangrijkste. Boven eigenbelang dus. En met mijn huidige man de relatie voorop.
